A trip with Madame Mescaline
Geplaatst: ma maart 14, 2011 5:37 amOriginele post door mellowWw op 9 apr 2010.
Voorwoord:
Aangezien het hier geen stormloop is van Mescaline-reports, leek het mij wel leuk om dan ook mijn eerste trip op mescaline hier te plaatsen, deze vond dus gisteravond plaats. Ik hoop dat het voor jullie makkelijk weg leest en dat het enigsinds mogelijk is om in te leven. Aangezien de verwardheid nog wel aanwezig is. Geniet, en mocht er nog wat ontbreken dan zal ik dit proberen aan te passen / duidelijker te beschrijven.
Datum: Donderdag 8 april 2010
Wie: Ik
Waar: Thuis
Dosis: 30 cm San Pedro cactus
Tijd inname: 18:00u
Stemming: Nieuwschierig, goed voorbereid
A trip with Madame Francescaline
De dag begon goed, ik wist zeker dat ik vandaag zou gaan trippen en had me voorbereid op zowel 'n LSD trip als Mescaline. Het zou bij allebei m'n eerste keer worden, en het was daardoor even afstemmen op de situatie. De dag zoals ik die gepland zou hebben met acid, zou vanwege de duur voor de helft binnen en de helft buiten plaatsvinden. De rugzak stond al klaar voor vertrek (met spullen waarmee ik me tijdens een gemiddelde paddotrip ook prima vermaak). Echter was het niet het weer waar ik op gehoopt had dus ging mijn keuze uit naar de mescaline, welke qua duur niet veel zou verschillen misschien maar qua beleving wel, en voor zo ver ik mij hier op voor kon bereiden 'wist' ik dat dit thuis ook goed zou moeten zijn.
Intense bitterheid
Nooit geweten dat iets zó ontzettend bitter kon smaken, m'n smaakpupillen werden flink op de proef gesteld en na 'n halve portie te hebben gehad kón ik niet meer. Ik was bijna een uur verder met eten en besloot van de rest thee te maken. Ondertussen bleek m'n maag door te hebben dat er stoffen in zaten die er niet dagelijks in komen. Ondertussen merkte ik dat ik een beetje een loom-stoned gevoel kreeg waardoor alles niet veel soepeler ging. De thee was echt nog 100 x zo vies als de kleine stukjes, welke ik hiervoor wegspoelde met ongezoet vruchtensap en later met yoghurt. Dit kon ik niet, het spijtte me zeer maar als ik hier ook nog maar één theelepel van zou nemen zou ik accuut over m'n nek gaan, en was ik alles kwijt. Ik besloot het hierbij te laten, waarschijnlijk gaf mijn lichaam zelf wel aan waar de max zou liggen, en dat bleek hierbij het geval.
Dromenland (19:00u)
Ik besloot op bed te gaan liggen en had voor die tijd al gezorgd dat mijn telefoon volledig opgeladen was met een hoop trip-muziek en een aantal 'native-American-nummers'. Dat bleek wel echt de beste uitkomst te zijn. Ziek, verlamd en verdoofd kroop ik mijn bed op, niet eens meer de moeite nemen mijn vest uit te trekken, ook omdat ik het verschrikkelijk koud had. Daar lag ik dan...
Meet Miss Franscescaline
Als snel veranderde de hele boel. Ik zakte weg.. Dieper en dieper het regenwoud in... De muziek sleepte me compleet mee naar een andere wereld. Het gevoel van dromen, maar dan tastbaarder en in een volledig anderer wereld*. Ik voelde een hand op mijn schouder van een vrouw, even schrok ik en deed ik mijn ogen open, bang dat er iemand op mijn kamer stond. Nee, onmogelijk; en weg was ik weer in de diepere wereld... Weer kreeg ik het gevoel omringt te zijn door iemand.
De constante drums in de muziek versterkte het gevoel, sleepte me mee en m'n hartslag leek zich aan te passen op het nummer. Ik zag een vrouw. Ze was mooi, heel mooi.. Ze liet me weten altijd bij me te staan. Was dit dan 'mijn' Francescaline? Godin van de Mescaline? Op dit moment leek ik ergens nog tussen de sobere wereld en die wereld in te zweven. Ik dacht dat ik me dit zelf aan het voorhouden en verzinnen was, (ik probeerde te kijken of ik er een andere wending aan kon geven).. Maar nee, de grip was ik allang verloren en kon er geen invloed op uitoefenen. Ik was niet bang, de misselijkheid was verdwenen, daar zorgde Franscescaline voor.
Ongecontroleerde spiertrekkingen had ik nog wel waar ik mij ook bewust van was, over mijn hele lichaam. Haast een soort 'stuip-trekkingen', kaak-bewegingen na een dosis mdma of het reflex van je hand wanneer een mug om je hoofd heen zoemt. Toen plots perongelijk een ander nummer in de playlist bleek te staan werd dit alles even verstoord, ik kon mijn telefoon niet meer vinden, Franscecaline verdween naar de achtergrond en de misselijkheid kwam direct weer boven. Ik moest mijn ogen open doen wat maar moeilijk bleek te lukken, toen ik mijn telefoon eenmaal gevonden had leek deze mijlen ver weg te liggen, in werkelijkheid lag deze gewoon naast mijn kussen, ik volgde de eindeloze meters snoer naar mijn telefoon en switchte het nummer. *ogen weer gesloten*... Weer hetzelfde ritueel, zelfde indianen.. Andere omgevingen welke redelijk snel veranderde. Franscecaline stond me al die tijd direct weer bij.
Kijk op de wereld
Zo snel als de omgevingen leken te veranderen, zo snel veranderde met de tijd ook de grootte van alles. Het is onmogelijk uit te leggen hoe dit in te beelden valt, maar soms voelde ik mij zó verschrikkelijk klein, kleiner dan een zandkorrel, kleiner als een molecuul van iets en misschien wel kleiner dan een atoom. Franscescaline veranderde ook telkens van grootte. Soms leek ze een normale vrouw te zijn welke zich achter me bevond, samen kijkend naar wat er voor ons gebeurde, samen kijkend naar nóg diepere werelden. Ik nam ook háár in bescherming. Een seconde later kon ze echter ook weer de alles overheerser zijn en keken we samen, naar de aarde, die weer de grootte had gekregen van slechts een zandkorrel.
Wake up! (21:00u)
Na dit hele ritueel vond ik dat het tijd was om terug te gaan naar de sobere wereld. Bij het opstaan kon ik amper bevatten hoe nuchter ik leek te zijn, wat in feite 'alles behalve' was. Ik wankelde naar de douche, waar ik water door mijn gezicht heen spoelde. Huh? Wat is dát nou? Is dit het 'gezonde' kraanwater wat wij allen dagelijks massaal naar binnen laten lopen? Uit een kraan, vól van de chemicaliën. De chloorsmaak was nou niet zo intens als de mescaline hiervoor, maar het feit dat ik deze troep vol chloor nu naar binnen liet lopen alsof het gezond zou moeten zijn deed me bijna doen kokhalzen. Ik liep naar beneden waarbij ik op wat kleurverschil en een soort van 'stroomstootjes/vonken' in mijn beeld niet veel verschil merkte. De lucht was intens, droog en goed te proeven. Ik wankelde, we waren inmiddels een aantal uren verder en ik had de hele dag (bewust natuurlijk) bijna niets gegeten.
Het feit me zó nuchter te voelen, maar tegelijkertijd zó bewust van alles maakte me even een beetje bang. Tenslotte smaakte me niets meer. ''Vruchtensap'', is dat soms een synoniem voor E-nummersap aangemaakt met niet minder chemicaliën dan een dosis amfetamine? Een zakje voorgesneden sla, het IDEE alleen al 'verse' sla, gesneden en wel uit een zakje te moeten eten, haalde het 'frisse' gevoel van groente meteen weg.. Nee nee nee, dit kón ik niet.
Ik liet het op me inwerken, beseffend dat ik al zo lang niets had gegeten en me zo gammel voelde, waarbij ik niet durf te zeggen of dat dit de natuurlijke effecten zijn van de mescaline, of dat dit nu kwam doordat ik niets gegeten had. Ik trok de kast open en mijn oog viel op Jam. De zoete uitstraling, mooie kleur en het feit dat ik dit normaal ook wel kan waarderen haalde me over dit te proberen. Ik zette de pot neer en voelde me vrijwel meteen verbonden met deze pot. Het eten van brood met jam zette me aan het denken, waarbij voor mijn gevoel de pot jam mij dit 'doorspeelde'. Deze pot voelde dan ook erg vertrouwd en bleef lekker op het aanrecht staan. Plots werd ik er even naar van en had het gevoel 'negatieve' energie kwijt te moeten. Moest ik overgeven? Ik dacht van wel, ik wilde het wel proberen (heb in mijn hele leven nog nooit overhoeven geven van 'welke' drug dan ook, incl. alcohol)... Het lukte niet, het was ook niet het feit dat de mescaline nog een rol speelde die m'n maag deed omkeren, maar alle chemische troep (voeding) wat we dagelijks naar binnen gooien. Overgeven had dan ook geen enkele zin want dan zou ik me enkel beroerder voelen voor niets. Terug naar beneden.
Zelfs een appel gaf mij het idee dat ik 2 totaal verschillende dingen aan het eten was, de natuurlijke appel en een dosis chemicaliën, gifstoffen welke over de appel heen zouden zijn gesproeid. Ik wilde de appel afschillen maar stelde me deze appel als de aarde voor, welke langzaam werd 'kaalgeplukt' en de helft maar verdween voor niets (stukken schil met appel welke er afvielen). Ik besloot hem niet verder af te schillen maar gewoon op te eten, ondanks dat ik nog steeds de barst proefde als een laag chemie/plastic voelde dit wel een stuk beter. Is dat niet altijd al zo geweest dat men eerst door het bittere heen moet om pas dan de schoonheid te ontdekken? Ik vond van wel...
Het gevoel van nuchter te zijn maar zonder het door te hebben ook weer niet beangstigde me toch wel een beetje, ik besloot om naar de achtertuin te lopen, het gras voelde fantastisch, fris en natuurlijk aan. Het feit dat deze tuin echter is aangelegd met een grote heg er om heen kwam voor mij over als een gevangenis en ook dat haalde het fijne idee weer een beetje weg.
Na dat de telefoon ging welke ik tóch heb opgenomen (nuchter moment) had ik 'n droge keel gekregen en greep naar m'n glas vruchtensap, pas tijdens het opdrinken er van besefte ik weer dat ik zeker niet nuchter was en kreeg maar met veel moeite die chemische zoete troep weg. Een digitale klok in de kamer met secondwijzer liet me schrikken dat tijd wel erg snel ging. Seconden leken miliseconden. Genoeg van deze kamer, tijd om deze ruimte te verlaten.
De controle-kamer; een kijkje in mijn hoofd (11:00u)
Ik besloot te gaan slapen, mijn lichaam was op, maar de mescaline was bij lange na niet over. Ik lag in bed en met gesloten ogen was de wereld weer één achtbaan, waarbij de situaties zich niet meer afspeelde in de natuur, maar in de mijn hoofd. Alle processen welke die dag hadden plaats gevonden of op dat moment aanwezig waren werden zichtbaar in een haast tekenfilmachtige stijl. Mannetjes welke machines leken aan te draaien, ontelbaar veel berekeningen, wiskundige afbeeldingen gingen voorbij. Zelfs een beweging met mijn oog leek had als gevolg dat ik de alle daaropvolgende gebeurtenissen kon zien. Het bewegen - oppikken van beeld - beseffen wat het beeld is - doorsturen naar een andere 'kamer'. Alles werd exact gevolgd, en dit terwijl ik ondertussen gewoon mijn ogen gesloten had (vermoed ik).
Ondanks de complete kermis aan beelden wilde ik toch echt gaan slapen, mijn lichaam was op en ik kon er slecht meer van genieten want het ging me allemaal te snel. De kleuren waren overweldigend en soms werd het me even allemaal te veel.
Dan moest ik mijn ogen wel weer open doen om even een blik te werpen op de sobere buitenwereld.
Inplaats van het aanschouwen van alle, kleurrijke interne processen die 24/7 niet alleen in mijn, maar in ieders hoofd gaande zijn...
Day after:
Niet moe, wel enigsinds verward nog...
Bizarre gebeurtenis: Het idee jezelf onder hypnose te kunnen brengen. Leek ik eerst bijna onrustig 'fit' wakker te worden, toen ik mijn hand voor mijn hoofd hield viel ik meteen weer weg, back to the roots, where it all began.
De omgevingen en beelden van de indianen zijn vergelijkbaar met die in dit filmpje:
Voorwoord:
Aangezien het hier geen stormloop is van Mescaline-reports, leek het mij wel leuk om dan ook mijn eerste trip op mescaline hier te plaatsen, deze vond dus gisteravond plaats. Ik hoop dat het voor jullie makkelijk weg leest en dat het enigsinds mogelijk is om in te leven. Aangezien de verwardheid nog wel aanwezig is. Geniet, en mocht er nog wat ontbreken dan zal ik dit proberen aan te passen / duidelijker te beschrijven.
Datum: Donderdag 8 april 2010
Wie: Ik
Waar: Thuis
Dosis: 30 cm San Pedro cactus
Tijd inname: 18:00u
Stemming: Nieuwschierig, goed voorbereid
A trip with Madame Francescaline
De dag begon goed, ik wist zeker dat ik vandaag zou gaan trippen en had me voorbereid op zowel 'n LSD trip als Mescaline. Het zou bij allebei m'n eerste keer worden, en het was daardoor even afstemmen op de situatie. De dag zoals ik die gepland zou hebben met acid, zou vanwege de duur voor de helft binnen en de helft buiten plaatsvinden. De rugzak stond al klaar voor vertrek (met spullen waarmee ik me tijdens een gemiddelde paddotrip ook prima vermaak). Echter was het niet het weer waar ik op gehoopt had dus ging mijn keuze uit naar de mescaline, welke qua duur niet veel zou verschillen misschien maar qua beleving wel, en voor zo ver ik mij hier op voor kon bereiden 'wist' ik dat dit thuis ook goed zou moeten zijn.
Intense bitterheid
Nooit geweten dat iets zó ontzettend bitter kon smaken, m'n smaakpupillen werden flink op de proef gesteld en na 'n halve portie te hebben gehad kón ik niet meer. Ik was bijna een uur verder met eten en besloot van de rest thee te maken. Ondertussen bleek m'n maag door te hebben dat er stoffen in zaten die er niet dagelijks in komen. Ondertussen merkte ik dat ik een beetje een loom-stoned gevoel kreeg waardoor alles niet veel soepeler ging. De thee was echt nog 100 x zo vies als de kleine stukjes, welke ik hiervoor wegspoelde met ongezoet vruchtensap en later met yoghurt. Dit kon ik niet, het spijtte me zeer maar als ik hier ook nog maar één theelepel van zou nemen zou ik accuut over m'n nek gaan, en was ik alles kwijt. Ik besloot het hierbij te laten, waarschijnlijk gaf mijn lichaam zelf wel aan waar de max zou liggen, en dat bleek hierbij het geval.
Dromenland (19:00u)
Ik besloot op bed te gaan liggen en had voor die tijd al gezorgd dat mijn telefoon volledig opgeladen was met een hoop trip-muziek en een aantal 'native-American-nummers'. Dat bleek wel echt de beste uitkomst te zijn. Ziek, verlamd en verdoofd kroop ik mijn bed op, niet eens meer de moeite nemen mijn vest uit te trekken, ook omdat ik het verschrikkelijk koud had. Daar lag ik dan...
Meet Miss Franscescaline
Als snel veranderde de hele boel. Ik zakte weg.. Dieper en dieper het regenwoud in... De muziek sleepte me compleet mee naar een andere wereld. Het gevoel van dromen, maar dan tastbaarder en in een volledig anderer wereld*. Ik voelde een hand op mijn schouder van een vrouw, even schrok ik en deed ik mijn ogen open, bang dat er iemand op mijn kamer stond. Nee, onmogelijk; en weg was ik weer in de diepere wereld... Weer kreeg ik het gevoel omringt te zijn door iemand.
De constante drums in de muziek versterkte het gevoel, sleepte me mee en m'n hartslag leek zich aan te passen op het nummer. Ik zag een vrouw. Ze was mooi, heel mooi.. Ze liet me weten altijd bij me te staan. Was dit dan 'mijn' Francescaline? Godin van de Mescaline? Op dit moment leek ik ergens nog tussen de sobere wereld en die wereld in te zweven. Ik dacht dat ik me dit zelf aan het voorhouden en verzinnen was, (ik probeerde te kijken of ik er een andere wending aan kon geven).. Maar nee, de grip was ik allang verloren en kon er geen invloed op uitoefenen. Ik was niet bang, de misselijkheid was verdwenen, daar zorgde Franscescaline voor.
Ongecontroleerde spiertrekkingen had ik nog wel waar ik mij ook bewust van was, over mijn hele lichaam. Haast een soort 'stuip-trekkingen', kaak-bewegingen na een dosis mdma of het reflex van je hand wanneer een mug om je hoofd heen zoemt. Toen plots perongelijk een ander nummer in de playlist bleek te staan werd dit alles even verstoord, ik kon mijn telefoon niet meer vinden, Franscecaline verdween naar de achtergrond en de misselijkheid kwam direct weer boven. Ik moest mijn ogen open doen wat maar moeilijk bleek te lukken, toen ik mijn telefoon eenmaal gevonden had leek deze mijlen ver weg te liggen, in werkelijkheid lag deze gewoon naast mijn kussen, ik volgde de eindeloze meters snoer naar mijn telefoon en switchte het nummer. *ogen weer gesloten*... Weer hetzelfde ritueel, zelfde indianen.. Andere omgevingen welke redelijk snel veranderde. Franscecaline stond me al die tijd direct weer bij.
Kijk op de wereld
Zo snel als de omgevingen leken te veranderen, zo snel veranderde met de tijd ook de grootte van alles. Het is onmogelijk uit te leggen hoe dit in te beelden valt, maar soms voelde ik mij zó verschrikkelijk klein, kleiner dan een zandkorrel, kleiner als een molecuul van iets en misschien wel kleiner dan een atoom. Franscescaline veranderde ook telkens van grootte. Soms leek ze een normale vrouw te zijn welke zich achter me bevond, samen kijkend naar wat er voor ons gebeurde, samen kijkend naar nóg diepere werelden. Ik nam ook háár in bescherming. Een seconde later kon ze echter ook weer de alles overheerser zijn en keken we samen, naar de aarde, die weer de grootte had gekregen van slechts een zandkorrel.
Wake up! (21:00u)
Na dit hele ritueel vond ik dat het tijd was om terug te gaan naar de sobere wereld. Bij het opstaan kon ik amper bevatten hoe nuchter ik leek te zijn, wat in feite 'alles behalve' was. Ik wankelde naar de douche, waar ik water door mijn gezicht heen spoelde. Huh? Wat is dát nou? Is dit het 'gezonde' kraanwater wat wij allen dagelijks massaal naar binnen laten lopen? Uit een kraan, vól van de chemicaliën. De chloorsmaak was nou niet zo intens als de mescaline hiervoor, maar het feit dat ik deze troep vol chloor nu naar binnen liet lopen alsof het gezond zou moeten zijn deed me bijna doen kokhalzen. Ik liep naar beneden waarbij ik op wat kleurverschil en een soort van 'stroomstootjes/vonken' in mijn beeld niet veel verschil merkte. De lucht was intens, droog en goed te proeven. Ik wankelde, we waren inmiddels een aantal uren verder en ik had de hele dag (bewust natuurlijk) bijna niets gegeten.
Het feit me zó nuchter te voelen, maar tegelijkertijd zó bewust van alles maakte me even een beetje bang. Tenslotte smaakte me niets meer. ''Vruchtensap'', is dat soms een synoniem voor E-nummersap aangemaakt met niet minder chemicaliën dan een dosis amfetamine? Een zakje voorgesneden sla, het IDEE alleen al 'verse' sla, gesneden en wel uit een zakje te moeten eten, haalde het 'frisse' gevoel van groente meteen weg.. Nee nee nee, dit kón ik niet.
Ik liet het op me inwerken, beseffend dat ik al zo lang niets had gegeten en me zo gammel voelde, waarbij ik niet durf te zeggen of dat dit de natuurlijke effecten zijn van de mescaline, of dat dit nu kwam doordat ik niets gegeten had. Ik trok de kast open en mijn oog viel op Jam. De zoete uitstraling, mooie kleur en het feit dat ik dit normaal ook wel kan waarderen haalde me over dit te proberen. Ik zette de pot neer en voelde me vrijwel meteen verbonden met deze pot. Het eten van brood met jam zette me aan het denken, waarbij voor mijn gevoel de pot jam mij dit 'doorspeelde'. Deze pot voelde dan ook erg vertrouwd en bleef lekker op het aanrecht staan. Plots werd ik er even naar van en had het gevoel 'negatieve' energie kwijt te moeten. Moest ik overgeven? Ik dacht van wel, ik wilde het wel proberen (heb in mijn hele leven nog nooit overhoeven geven van 'welke' drug dan ook, incl. alcohol)... Het lukte niet, het was ook niet het feit dat de mescaline nog een rol speelde die m'n maag deed omkeren, maar alle chemische troep (voeding) wat we dagelijks naar binnen gooien. Overgeven had dan ook geen enkele zin want dan zou ik me enkel beroerder voelen voor niets. Terug naar beneden.
Zelfs een appel gaf mij het idee dat ik 2 totaal verschillende dingen aan het eten was, de natuurlijke appel en een dosis chemicaliën, gifstoffen welke over de appel heen zouden zijn gesproeid. Ik wilde de appel afschillen maar stelde me deze appel als de aarde voor, welke langzaam werd 'kaalgeplukt' en de helft maar verdween voor niets (stukken schil met appel welke er afvielen). Ik besloot hem niet verder af te schillen maar gewoon op te eten, ondanks dat ik nog steeds de barst proefde als een laag chemie/plastic voelde dit wel een stuk beter. Is dat niet altijd al zo geweest dat men eerst door het bittere heen moet om pas dan de schoonheid te ontdekken? Ik vond van wel...
Het gevoel van nuchter te zijn maar zonder het door te hebben ook weer niet beangstigde me toch wel een beetje, ik besloot om naar de achtertuin te lopen, het gras voelde fantastisch, fris en natuurlijk aan. Het feit dat deze tuin echter is aangelegd met een grote heg er om heen kwam voor mij over als een gevangenis en ook dat haalde het fijne idee weer een beetje weg.
Na dat de telefoon ging welke ik tóch heb opgenomen (nuchter moment) had ik 'n droge keel gekregen en greep naar m'n glas vruchtensap, pas tijdens het opdrinken er van besefte ik weer dat ik zeker niet nuchter was en kreeg maar met veel moeite die chemische zoete troep weg. Een digitale klok in de kamer met secondwijzer liet me schrikken dat tijd wel erg snel ging. Seconden leken miliseconden. Genoeg van deze kamer, tijd om deze ruimte te verlaten.
De controle-kamer; een kijkje in mijn hoofd (11:00u)
Ik besloot te gaan slapen, mijn lichaam was op, maar de mescaline was bij lange na niet over. Ik lag in bed en met gesloten ogen was de wereld weer één achtbaan, waarbij de situaties zich niet meer afspeelde in de natuur, maar in de mijn hoofd. Alle processen welke die dag hadden plaats gevonden of op dat moment aanwezig waren werden zichtbaar in een haast tekenfilmachtige stijl. Mannetjes welke machines leken aan te draaien, ontelbaar veel berekeningen, wiskundige afbeeldingen gingen voorbij. Zelfs een beweging met mijn oog leek had als gevolg dat ik de alle daaropvolgende gebeurtenissen kon zien. Het bewegen - oppikken van beeld - beseffen wat het beeld is - doorsturen naar een andere 'kamer'. Alles werd exact gevolgd, en dit terwijl ik ondertussen gewoon mijn ogen gesloten had (vermoed ik).
Ondanks de complete kermis aan beelden wilde ik toch echt gaan slapen, mijn lichaam was op en ik kon er slecht meer van genieten want het ging me allemaal te snel. De kleuren waren overweldigend en soms werd het me even allemaal te veel.
Dan moest ik mijn ogen wel weer open doen om even een blik te werpen op de sobere buitenwereld.
Inplaats van het aanschouwen van alle, kleurrijke interne processen die 24/7 niet alleen in mijn, maar in ieders hoofd gaande zijn...
Day after:
Niet moe, wel enigsinds verward nog...
Bizarre gebeurtenis: Het idee jezelf onder hypnose te kunnen brengen. Leek ik eerst bijna onrustig 'fit' wakker te worden, toen ik mijn hand voor mijn hoofd hield viel ik meteen weer weg, back to the roots, where it all began.
De omgevingen en beelden van de indianen zijn vergelijkbaar met die in dit filmpje: