Trip to hell met Paddo's, maar een levenservaring rijker
Geplaatst: ma maart 14, 2011 5:41 amOriginele post door Sneaky_User op 8 feb 2010.
Ik heb al wat vader paddo's gebruikt en dit keer wilde ik een vriend introduceren.
We kochten 4 porties hawaiaanse mushrooms (volgens mij 20 gram per portie, kan het mis hebben maar volgens mij 20 gram) en gingen films kijken bij hem thuis. Ik had 20 gram genomen en hij iets minder dan een portie. 3/4, laten we zeggen 17 gram. Maar aangezien het voor hem de eerste keer was, wilde hij rustig kijken wat het met hem zou doen. De nodige joints klaar gelegd, de film 300 aan gezet en na een half uur begonnen ze in te slaan. We waren ook behoorlijk stoned van de joints en het was ongelofelijk hoe we de film ervaarden. Ik zag de randen van de tv gewoon verdwijnen, hij had ook een super vet dolby surround systeem en ik waande me echt IN de film gewoon. Op een gegeven moment zat ik er zo diep in dat ik gewoon enthousiast begon mee te schreeuwen tijdens de film. Maar direct hier achteraan besefte ik mij wat ik aan het doen was en met mijn arm nog in de lucht kwamen we in een extreem lang lachsalvo terecht. We beseften ons dat we gewoon in de kamer zaten en dat we heel even helemaal in de film zaten met onze gedachten.
Toen we voelden dat we echt helemaal aan het trippen waren gingen we een beetje experimenteren. Hij nam de rest van zijn portie en nog een kwart uit een ander bakje en ik nam nog een halve portie er boven op. We waren inmiddels diep in gesprek geraakt over het leven. De film en tv stonden opeens uit, we wisten beiden niet wie dat had gedaan net als de lamp die opeens uit stond. Heel bizar was dat. Deze vriend van mij kampt met wat traumatische ervaringen waar hij nogal last van heeft en we hadden een heel diep gesprek hierover. Het was op een gegeven moment net alsof we elkaars gedachten konden lezen. Door die paddo's voelde hij zich eindelijk bevrijd en zwoer plechtig dat hij na die avond zijn leven zou veranderen.
Ik voelde dat de tweede inname begon te werken. Mijn vriend wilde graag naar buiten. Hij wilde herboren terugkomen. Buiten vertelde hij dat ie altijd tegen mij heeft op gekeken en er kwamen allemaal bekentenissen van zijn kant. Ik moest alleen maar lachen de hele tijd. Ik zat helemaal in mijn eigen wereld. Ik verwonderde me over onze planeet. Dat er gewoon bomen uit groeien. Ik had een obessieve fascinatie voor alles gekregen. De maan, de sterren, de bomen. Net alsof ik er mijn hele leven overheen had gekeken. Nu had ik al meerdere malen paddo's gebruikt maar dit keer zat ik in een hele zware trip. Tot zover uiterst postief. Totdat die vriend opeens wilde vechten. Hij was totaal niet agressief ofzo, maar hij is een kop kleiner dan ik en ik ben een getraind vechtsporter en hij voelde zich altijd (bekende hij) een beetje in mijn schaduw staan ofzo, ik begreep het ook niet helemaal. En daarom wilde hij met mij vechten. Op straat. Ik kreeg opeens een trap tegen mijn benen. En al kapot lachend bleef ik hem waarschuwen dat ik zijn tanden eruit zou slaan als ie te ver ging. Het klinkt heel raar maar het was echt kapot lachen. Ik zag opeens een heel ander persoon voor me. Hij zuchtte elke keer heel diep en vertelde dat ie herboren was. En het enige wat ik wilde was dat ie zijn bek zou houden. Ik wilde gewoon naar de bomen kijken, meer niet. Ik kon ook niet begrijpen dat hij niet in zag hoe speciaal die bomen wel niet waren.
Na een uur buiten gelopen te hebben kwamen we thuis aan. De kachel stond de hele tijd aan en het was heel warm. Ik ging zitten, pakte gelijk een joint en begon te blowen. Hij plofte ook neer in de bank en bleef maar door lullen over wat ie allemaal gaat veranderen en dat die dag (hij noemde zelfs de datum hahaha) zijn nieuwe geboorte was. Ik keek naar de tafel en zag nog paddo's liggen. Ik was zo ver heen dat ik mijn besef van tijd en logica volledig verloren was. Ik at in 'één keer alle paddo's op. Ik weet niet meer hoeveel het was, maar het was echt een hele hoop. En maar door roken en roken. Op een gegeven moment begon het in te slaan, maar ik was helemaal vergeten dat ik ze had ingenomen. Ik kon het me pas achteraf, toen ik weer nuchter was, herinneren. Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven.
Trip to hell.
Die vriend had zijn pc op zijn grote lcd scherm aangesloten. Op een gegeven moment stond the exorcist aan. Ik gewoon kijken, niks aan de hand. Maar toen ging ik nadenken. Diep nadenken. Over het leven. Ik dacht bij mezelf, die bomen buiten.. waarom accepteren wij dat nou eigenlijk? Dat is toch wonderbaarlijk? En van daaruit ging ik steeds dieper en dieper nadenken. Totdat ik me afvroeg wie ik was. Waar ik vandaan kom. Op dat moment tilde ik mijn hoofd op, keek ik naar rechts en zag die vriend naast mij zitten. Hij zag er heel bezorgd uit. Hij vroeg of het wel ging. Ik kon niet praten. Ik wist wie hij was, het was mijn goede vriend. Maar ik besefte me dat ik nooit heb geweten wie hij is. Wie is hij, WAT is hij.. En toen viel het kwartje. Alles is nep, alles is een illusie. Hij bestaat niet. Hij is verzonnen door mij. Vanaf dat moment kwam ik in een uiterst extreme bad trip terecht. Het is niet te beschrijven wat er toen allemaal gebeurde. Ik was zo bang voor hem.. Ik dacht dat hij een verbeeltenis was. Dat ik hem had gecreeerd om mijzelf goed te voelen. Iemand heb gecreeerd die het zo veel moeilijker en slechter heeft dan ik waardoor ik mij goed kon voelen. Wat voor slecht mens was ik dan? Het ging steeds dieper en dieper en dieper. Op een gegeven moment besefte ik mij dat alles, mijn leven, mijn ouders, alles nep was. En ik werd steeds banger en banger. Ik dacht: Waarom weet ik dit nu, wat is er gebeurd waardoor ik mij dit nu allemaal besef, wat gebeurt er allemaal?
Ik hoorde op dat moment een stem. Een hele duidelijke stem in mijn hoofd, die zei: Het is nu te laat, je bent nu dood en je bent in de hel. Jij zult jezelf de hel in brengen met je gedachten. Wat ik toen allemaal zag en dacht is erg moeilijk te omschrijven. Ik probeerde mezelf te kalmeren en dat ging ook redelijk, maar ik kwam in een soort visieuse cirkel terecht. Waarbij het elke keer even goed ging en daarna weer slecht. En dat slechte werd steeds erger. Ik was van mening dat die vriend van mij een verzinsel was, dat ik hem nu kon zien omdat ik dood was. Even later was ik bang dat ik zelfmoord zou plegen en dat hij mij dan zou aanvallen. Om mijn eigen dood te kunnen voorkomen moest ik hem vermoorden. En ik was eerlijk waar zo abnormaal bang dat ik een plan aan het bedenken was om hem te vermoorden indien hij mij zou aanvallen. Al deze dingen gingen met vlagen. Ik hoorde stemmen, af en toe stond mijn vriend voor me, die vitamine c bruistabletten in een glas water deed en mij dat wilde laten drinken. Het was gif voor mij, ik kreeg die hele bruistablet in mijn mond en ik kauwde erop. Alles bewoog, ik hoorde duivels gelach en gekrijs. Opeens zag ik zijn kat voorbij schieten. Het voelde alsof die kat mij maar bleef volgen met zijn ogen. Zijn staart werd steeds langer en veranderde in een slang.
Ik was op een gegeven moment zo bang voor mijn vriend dat ik hem probeerde te sturen met mijn gedachten. Ik liet hem weggaan door dat te denken en vreemd genoeg gebeurde dat ook allemaal. Ik praatte met hem, voerde hele gesprekken terwijl hij achteraf zei dat ik maar wat aan het brabbelen was.
Ik smeekte God om mij hieruit te halen. Maar ik WIST dat ik gek geworden was. Ik wist op een bepaald punt dat ik niet dood was, ik wist dat het allemaal in mijn hoofd zat. En dat was voor mij reden om te denken dat ik gek was geworden.
Ik keek op dat moment naar buiten. En buiten waren ze aan het bouwen. Grote hopen zand en puin en allemaal graafmachines stonden daar. Die bergen zand en puin waren vulkanen geworden. Die graafmachines waren enorme monster-achtige dinosaurus-achtige wezens die met hun bekken elke keer tientallen mensen grepen en in de vulkanen gooiden. Ik was bang voor mijzelf. Bang dat ik naar het balkon zou gaan om naar beneden te springen. Maar er was iets dat mij telkens tegenhield. Het was een gevecht wat je niet voor mogelijk houdt. Ik moest continu kei en keihard vechten tegen mijn gedachten. Ik draaide mijn hoofd weg van het raam en keek de kamer in. Ik zag een schaduw. Een silhouet. Die begon te leven. En die begon te praten. De exacte tekst was: 'Dacht jij nou echt dat ik je keer op keer zou laten genieten van die troep..? Terwijl je dondersgoed wist dat dit kon gebeuren? Nu ben je van mij en nu zal ik je laten lijden'. Ik probeerde het weg te denken en te onderdrukken maar dit lukte niet. Ik pakte de draadloze toetsenbord en muis en ging maar wat surfen op het internet. Ik ging leuke vrolijke filmpjes kijken op youtube en allemaal andere dingetjes.
Totdat ik naar mijn schoot keek en het toetsenbord er niet meer was. Ik heb dus de hele tijd zo erg gehaluccineerd dat ik dacht dat ik op het internet zat terwijl de hele tijd mijn hyves pagina gewoon open stond, meer niet. Gedurende deze hele periode was mijn vriend bezig om mij tot zinnen te krijgen, wat niet lukte.
In de ochtend lag hij al te slapen en begonnen de bouw werkzaamheden buiten. Voor mij was het een aardbeving. Alles begon te trillen en te shaken. Alleen realiseerde ik mij toen dat het in mijn hoofd zat en kon ik alles vroegtijdig afbreken. Na een paar uur werd het steeds minder en minder totdat ik met een Knalwitte kop naar huis strompelde. Ik ging naast mijn vriendin liggen en heb nog uren zitten nadenken. Ik kon niet geloven dat was zojuist was gebeurd, echt gebeurd is.
Sindsdien heb ik een hele andere kijk op het leven. Ik besef me dat iedereen in zijn eigen wereld leeft en je niet weet wat iemand in zijn hoofd heeft. Het is makkelijk om iemand een gek te noemen, maar wat is gek zijn eigenlijk? Is het niet gewoon zo dat iemand die als 'gek' wordt bestempeld eigenlijk gewoon een realist pur sang is? Iemand die gewoon heel erg stilstaat bijhet wonder wat 'leven' heet? Als je je echt beseft hoe wonderbaarlijk het dat wij hier zijn en je afvraagt wat wij hier doen, dan kún je haast niet 'normaal' zijn. 'Normaal' zijn betekent in wezen je kop in het zand steken.
Dus daarom, respect voor alles en iedereen.
Peace
Ik heb al wat vader paddo's gebruikt en dit keer wilde ik een vriend introduceren.
We kochten 4 porties hawaiaanse mushrooms (volgens mij 20 gram per portie, kan het mis hebben maar volgens mij 20 gram) en gingen films kijken bij hem thuis. Ik had 20 gram genomen en hij iets minder dan een portie. 3/4, laten we zeggen 17 gram. Maar aangezien het voor hem de eerste keer was, wilde hij rustig kijken wat het met hem zou doen. De nodige joints klaar gelegd, de film 300 aan gezet en na een half uur begonnen ze in te slaan. We waren ook behoorlijk stoned van de joints en het was ongelofelijk hoe we de film ervaarden. Ik zag de randen van de tv gewoon verdwijnen, hij had ook een super vet dolby surround systeem en ik waande me echt IN de film gewoon. Op een gegeven moment zat ik er zo diep in dat ik gewoon enthousiast begon mee te schreeuwen tijdens de film. Maar direct hier achteraan besefte ik mij wat ik aan het doen was en met mijn arm nog in de lucht kwamen we in een extreem lang lachsalvo terecht. We beseften ons dat we gewoon in de kamer zaten en dat we heel even helemaal in de film zaten met onze gedachten.
Toen we voelden dat we echt helemaal aan het trippen waren gingen we een beetje experimenteren. Hij nam de rest van zijn portie en nog een kwart uit een ander bakje en ik nam nog een halve portie er boven op. We waren inmiddels diep in gesprek geraakt over het leven. De film en tv stonden opeens uit, we wisten beiden niet wie dat had gedaan net als de lamp die opeens uit stond. Heel bizar was dat. Deze vriend van mij kampt met wat traumatische ervaringen waar hij nogal last van heeft en we hadden een heel diep gesprek hierover. Het was op een gegeven moment net alsof we elkaars gedachten konden lezen. Door die paddo's voelde hij zich eindelijk bevrijd en zwoer plechtig dat hij na die avond zijn leven zou veranderen.
Ik voelde dat de tweede inname begon te werken. Mijn vriend wilde graag naar buiten. Hij wilde herboren terugkomen. Buiten vertelde hij dat ie altijd tegen mij heeft op gekeken en er kwamen allemaal bekentenissen van zijn kant. Ik moest alleen maar lachen de hele tijd. Ik zat helemaal in mijn eigen wereld. Ik verwonderde me over onze planeet. Dat er gewoon bomen uit groeien. Ik had een obessieve fascinatie voor alles gekregen. De maan, de sterren, de bomen. Net alsof ik er mijn hele leven overheen had gekeken. Nu had ik al meerdere malen paddo's gebruikt maar dit keer zat ik in een hele zware trip. Tot zover uiterst postief. Totdat die vriend opeens wilde vechten. Hij was totaal niet agressief ofzo, maar hij is een kop kleiner dan ik en ik ben een getraind vechtsporter en hij voelde zich altijd (bekende hij) een beetje in mijn schaduw staan ofzo, ik begreep het ook niet helemaal. En daarom wilde hij met mij vechten. Op straat. Ik kreeg opeens een trap tegen mijn benen. En al kapot lachend bleef ik hem waarschuwen dat ik zijn tanden eruit zou slaan als ie te ver ging. Het klinkt heel raar maar het was echt kapot lachen. Ik zag opeens een heel ander persoon voor me. Hij zuchtte elke keer heel diep en vertelde dat ie herboren was. En het enige wat ik wilde was dat ie zijn bek zou houden. Ik wilde gewoon naar de bomen kijken, meer niet. Ik kon ook niet begrijpen dat hij niet in zag hoe speciaal die bomen wel niet waren.
Na een uur buiten gelopen te hebben kwamen we thuis aan. De kachel stond de hele tijd aan en het was heel warm. Ik ging zitten, pakte gelijk een joint en begon te blowen. Hij plofte ook neer in de bank en bleef maar door lullen over wat ie allemaal gaat veranderen en dat die dag (hij noemde zelfs de datum hahaha) zijn nieuwe geboorte was. Ik keek naar de tafel en zag nog paddo's liggen. Ik was zo ver heen dat ik mijn besef van tijd en logica volledig verloren was. Ik at in 'één keer alle paddo's op. Ik weet niet meer hoeveel het was, maar het was echt een hele hoop. En maar door roken en roken. Op een gegeven moment begon het in te slaan, maar ik was helemaal vergeten dat ik ze had ingenomen. Ik kon het me pas achteraf, toen ik weer nuchter was, herinneren. Wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven.
Trip to hell.
Die vriend had zijn pc op zijn grote lcd scherm aangesloten. Op een gegeven moment stond the exorcist aan. Ik gewoon kijken, niks aan de hand. Maar toen ging ik nadenken. Diep nadenken. Over het leven. Ik dacht bij mezelf, die bomen buiten.. waarom accepteren wij dat nou eigenlijk? Dat is toch wonderbaarlijk? En van daaruit ging ik steeds dieper en dieper nadenken. Totdat ik me afvroeg wie ik was. Waar ik vandaan kom. Op dat moment tilde ik mijn hoofd op, keek ik naar rechts en zag die vriend naast mij zitten. Hij zag er heel bezorgd uit. Hij vroeg of het wel ging. Ik kon niet praten. Ik wist wie hij was, het was mijn goede vriend. Maar ik besefte me dat ik nooit heb geweten wie hij is. Wie is hij, WAT is hij.. En toen viel het kwartje. Alles is nep, alles is een illusie. Hij bestaat niet. Hij is verzonnen door mij. Vanaf dat moment kwam ik in een uiterst extreme bad trip terecht. Het is niet te beschrijven wat er toen allemaal gebeurde. Ik was zo bang voor hem.. Ik dacht dat hij een verbeeltenis was. Dat ik hem had gecreeerd om mijzelf goed te voelen. Iemand heb gecreeerd die het zo veel moeilijker en slechter heeft dan ik waardoor ik mij goed kon voelen. Wat voor slecht mens was ik dan? Het ging steeds dieper en dieper en dieper. Op een gegeven moment besefte ik mij dat alles, mijn leven, mijn ouders, alles nep was. En ik werd steeds banger en banger. Ik dacht: Waarom weet ik dit nu, wat is er gebeurd waardoor ik mij dit nu allemaal besef, wat gebeurt er allemaal?
Ik hoorde op dat moment een stem. Een hele duidelijke stem in mijn hoofd, die zei: Het is nu te laat, je bent nu dood en je bent in de hel. Jij zult jezelf de hel in brengen met je gedachten. Wat ik toen allemaal zag en dacht is erg moeilijk te omschrijven. Ik probeerde mezelf te kalmeren en dat ging ook redelijk, maar ik kwam in een soort visieuse cirkel terecht. Waarbij het elke keer even goed ging en daarna weer slecht. En dat slechte werd steeds erger. Ik was van mening dat die vriend van mij een verzinsel was, dat ik hem nu kon zien omdat ik dood was. Even later was ik bang dat ik zelfmoord zou plegen en dat hij mij dan zou aanvallen. Om mijn eigen dood te kunnen voorkomen moest ik hem vermoorden. En ik was eerlijk waar zo abnormaal bang dat ik een plan aan het bedenken was om hem te vermoorden indien hij mij zou aanvallen. Al deze dingen gingen met vlagen. Ik hoorde stemmen, af en toe stond mijn vriend voor me, die vitamine c bruistabletten in een glas water deed en mij dat wilde laten drinken. Het was gif voor mij, ik kreeg die hele bruistablet in mijn mond en ik kauwde erop. Alles bewoog, ik hoorde duivels gelach en gekrijs. Opeens zag ik zijn kat voorbij schieten. Het voelde alsof die kat mij maar bleef volgen met zijn ogen. Zijn staart werd steeds langer en veranderde in een slang.
Ik was op een gegeven moment zo bang voor mijn vriend dat ik hem probeerde te sturen met mijn gedachten. Ik liet hem weggaan door dat te denken en vreemd genoeg gebeurde dat ook allemaal. Ik praatte met hem, voerde hele gesprekken terwijl hij achteraf zei dat ik maar wat aan het brabbelen was.
Ik smeekte God om mij hieruit te halen. Maar ik WIST dat ik gek geworden was. Ik wist op een bepaald punt dat ik niet dood was, ik wist dat het allemaal in mijn hoofd zat. En dat was voor mij reden om te denken dat ik gek was geworden.
Ik keek op dat moment naar buiten. En buiten waren ze aan het bouwen. Grote hopen zand en puin en allemaal graafmachines stonden daar. Die bergen zand en puin waren vulkanen geworden. Die graafmachines waren enorme monster-achtige dinosaurus-achtige wezens die met hun bekken elke keer tientallen mensen grepen en in de vulkanen gooiden. Ik was bang voor mijzelf. Bang dat ik naar het balkon zou gaan om naar beneden te springen. Maar er was iets dat mij telkens tegenhield. Het was een gevecht wat je niet voor mogelijk houdt. Ik moest continu kei en keihard vechten tegen mijn gedachten. Ik draaide mijn hoofd weg van het raam en keek de kamer in. Ik zag een schaduw. Een silhouet. Die begon te leven. En die begon te praten. De exacte tekst was: 'Dacht jij nou echt dat ik je keer op keer zou laten genieten van die troep..? Terwijl je dondersgoed wist dat dit kon gebeuren? Nu ben je van mij en nu zal ik je laten lijden'. Ik probeerde het weg te denken en te onderdrukken maar dit lukte niet. Ik pakte de draadloze toetsenbord en muis en ging maar wat surfen op het internet. Ik ging leuke vrolijke filmpjes kijken op youtube en allemaal andere dingetjes.
Totdat ik naar mijn schoot keek en het toetsenbord er niet meer was. Ik heb dus de hele tijd zo erg gehaluccineerd dat ik dacht dat ik op het internet zat terwijl de hele tijd mijn hyves pagina gewoon open stond, meer niet. Gedurende deze hele periode was mijn vriend bezig om mij tot zinnen te krijgen, wat niet lukte.
In de ochtend lag hij al te slapen en begonnen de bouw werkzaamheden buiten. Voor mij was het een aardbeving. Alles begon te trillen en te shaken. Alleen realiseerde ik mij toen dat het in mijn hoofd zat en kon ik alles vroegtijdig afbreken. Na een paar uur werd het steeds minder en minder totdat ik met een Knalwitte kop naar huis strompelde. Ik ging naast mijn vriendin liggen en heb nog uren zitten nadenken. Ik kon niet geloven dat was zojuist was gebeurd, echt gebeurd is.
Sindsdien heb ik een hele andere kijk op het leven. Ik besef me dat iedereen in zijn eigen wereld leeft en je niet weet wat iemand in zijn hoofd heeft. Het is makkelijk om iemand een gek te noemen, maar wat is gek zijn eigenlijk? Is het niet gewoon zo dat iemand die als 'gek' wordt bestempeld eigenlijk gewoon een realist pur sang is? Iemand die gewoon heel erg stilstaat bijhet wonder wat 'leven' heet? Als je je echt beseft hoe wonderbaarlijk het dat wij hier zijn en je afvraagt wat wij hier doen, dan kún je haast niet 'normaal' zijn. 'Normaal' zijn betekent in wezen je kop in het zand steken.
Dus daarom, respect voor alles en iedereen.
Peace