Pagina 1 van 1

Gratefulness for Ayahuasca - Mijn Ayahuasca experience

BerichtGeplaatst: ma maart 14, 2011 6:21 am
door Sublimo
Originele post door nijn op 7 en 9 jul 2009.

Ayahuasca ceremonie, Askawan, 3 en 4 juli 2009
Gratefulness for Ayahuasca


Part 1: de toeloop naar mijn eerste ervaring met Ayahuasca

In juni 2008 kwam ik terug in Nederland na 2 jaar gereisd te hebben. De maanden die volgden waren heel erg zwaar. Op reis had ik letterlijk en figuurlijk dingen achter me gelaten, maar nu leek het wel alsof deze met een 10x sterkere kracht op me terug werden gevuurd.
Tot januari 2009 heb ik hard moeten knokken: ik ben veel in therapie geweest, maar heb vooral veel vertrouwen gehouden dat het wel weer goed zou komen.

In september was ik op een feestje van vrienden en hier was ook een docent van de universiteit (om privacy-redenen geef ik niet meer informatie). Ik raakte met hem in gesprek over zijn vak en mijn opleiding (Natuurlijke geneeskunde) en op een gegeven moment vroeg hij aan me of ik Ayahuasca kende.
Ik had er nog nooit van gehoord. In Australië heb ik drugs en psytrance leren kennen en ben toen helemaal verliefd geworden op dat leventje. Het was heerlijk, maar intens. Van Ayahuasca echter had ik nog nooit gehoord.
Toen ik weer terug kwam bij de rest van de groep riep ik: “Now I know everything!”

Vanaf dat moment ben ik me gaan verdiepen in Ayahuasca: ik ben op internet gaan zoeken en heb er voor school een werkstuk over gemaakt (vak Esotherie, heb een ‘goed’ gehaald!).
Maar langzaamaan ging het weer liggen.

Een paar maanden later was ik met een vriendin op een feestje in Eindhoven. Hier waren we lekker hard aan het stampen op psytrance toen een man mij opviel. We stonden opeens samen vooraan te dansen en raakten in gesprek. Ik vond hem ontzettend interessant en we spraken af dat ik een keer bij hem kwam eten om in een rustiger setting wat te praten.
En weer kwam Ayahuasca in mijn leven. Ik vond hem een ontzettend inspirerende man, maar het ging te snel voor mij. Ik werd beladen met een hoop nieuwe informatie, van ufo’s naar drugs naar graancirkels naar 9 dimensies: allemaal super interessant, maar teveel in een keer.
Ik ging ook nog verhuizen naar Utrecht, dus langzaamaan verwaterde het contact.
Maar het punt waarop ik hem leerde kennen was voor mij wel een keerpunt: ik had het eerste halfjaar terug in Nederland overleefd, ik voelde me weer wat beter en de dingen die hij zei maakten me ervan bewust dat ik verder moest met mijn pad waaraan ik in Australië was begonnen: mezelf beter leren kennen door spiritualiteit.

In Utrecht was het weer even wennen, en langzaamaan ging de Ayahuasca weer naar de achtergrond. De man uit Eindhoven had een feest georganiseerd op Koninginnedag in Eindhoven. Ik wist niet zeker of ik moest gaan, met koninginnenacht had ik een feest gehad maar dat was niet zo geslaagd, maar ik voelde dat het goed was om toch te gaan.
En ik ben zo blij dat ik daarvoor heb gekozen!
Ik zei hem gedag en zag dat hij met een jongen stond te kletsen. Ik vroeg aan die jongen of hij mee wilde gaan om te dansen en daar had hij wel zin in, dus wij lekker met z’n tweeën dansen. En zo ontmoette ik Adrenochroom :)
Wij stonden lekker te dansen en ik merkte dat er een andere jongen bij ons stond, maar wist niet helemaal zeker of die twee elkaar kenden. Toen kwam die man naar me toe en zei dat dit de twee jongens waren die ook bij zijn eerste Ayahuasca-ceremonie waren, en dat die met het rode shirt ook naar Mexico wilde gaan. En dus stapte ik op hem af en vroeg ik aan hem: “Hey, ga jij ook naar Mexico?” Goede openingszin hè Dumpy?!! :)

Sindsdien is alles heel snel gegaan. Die dag heeft Dumpy me alles (nou ja, veel) verteld over zijn ervaringen met Ayahuasca, plus nog veel meer. Ik zei dat ik er ook wel geïnteresseerd in was en dat ik er wel meer over wilde weten, en Dumpy zei dat hij me wel een keer zijn Ayahuasca-documentaires zou laten zien :P
We zijn uiteindelijk samen met de trein terug naar Utrecht gegaan (Adrenochroom was al eerder gegaan) en hebben nog lekker veel gekletst. Op het station namen we afscheid van elkaar en gaven we elkaar een knuffel: ik voelde me meteen al heel erg op mijn gemak bij hem. Het voelde heel vertrouwd en herkenbaar, alsof ik hem al jaren lang als goede vriend heb.
Vanaf dat moment is niet alleen Ayahuasca echt in mijn leven, maar ook een hele mooie persoon van wie ik ontzettend veel houd en heel erg dankbaar ben :love:

Toen ik uiteindelijk besloot dat ik Ayahuasca zou gaan doen had ik mijn intentie gezet op augustus. Dat voelde goed en zo had ik nog een tijdje om ernaar toe te leven.
2 weken voor de ceremonie van juli kwam ik terug van een therapiesessie en had ik er helemaal genoeg van. Ik wilde niet langer wachten om die blokkade van mij aan te pakken, het moest zo snel mogelijk gebeuren! Ik voelde dat ik bij de ceremonie van 3 en 4 juli aanwezig moest zijn, maar omdat het nog maar 2 weken voor de ceremonie was zat deze waarschijnlijk al vol.
Toch schreef ik Almasto een mailtje met daarin de vraag of ik erbij kon zijn als er nog plek was. Ik kreeg een mailtje terug waarin stond dat het helaas al vol zat, maar dat hij het me zou laten weten als er iemand zou afzeggen.
Ergens in me wist ik gewoon dat ik bij deze ceremonie aanwezig zou zijn, dus ik zette deze intentie en hield het vertrouwen dat ik een mailtje van Almasto zou krijgen, ook al zou het de dag voor de ceremonie zijn.
Ik was ook al begonnen met een voorbereiding: 2 weken voor de ceremonie geen drugs, geen weed/hash en geen alcohol en elke dag mijn intentie voor de ceremonie uitspreken. Ik had het vertrouwen dat ik, door me al voor te bereiden op de ceremonie alsof ik al een plek had, ik deze plek ook zou krijgen :)
En ja hoor: 4 dagen voor de ceremonie kreeg ik een mailtje van Almasto dat er een plekje voor me was als ik nog wilde. Yeah, tuurlijk!!!!
Nu zou het dan echt gaan gebeuren: ik zou Ayahuasca gaan nemen!

Part 2: mijn Ayahuasca experience


Dit deel komt iets later, want ik heb nu 9 (!) kantjes geschreven en ik denk dat dat iets te veel is om hier te posten.

Voor mij betekent het veel om mijn verhaal te kunnen doen, zeker omdat de toeloop ernaartoe heel speciaal was. Ayahuasca vond me steeds weer!
Ik hoop dat jullie iets aan dit verhaal hebben en er wat inspiratie uit kunnen halen.
Als je iets echt graag wilt, geef dan niet op! Spreek je intentie uit en vertrouw erop dat het gebeurt. Beeld je in dat je het al hebt, of dat je het al doet, of dat je er al bent - doe alsof datgene wat je wilt al in je leven is en heb vertrouwen! Mij is het gelukt omdat ik het vertrouwen ben blijven houden en met elke cel van mijn lichaam wist dat ik erbij zou zijn :)

Ayahuasca ceremonie, Askawan, 3 en 4 juli 2009
Gratefulness for Ayahuasca


Part 2: mijn Ayahuasca experience

De week voor de ceremonie was ik ontzettend zenuwachtig. Het voelde alsof mijn lichaam wist dat er iets ging gebeuren, want ik moest veel overgeven en kon niet goed eten (vast ook door de spanning). Slapen ging ook heel slecht: weinig uren en continu wakker.
Ik dacht dat ik me goed had voorbereid, maar merkte dat er toch een hoop angst was.
Vooral de angst dat er niets zou gebeuren, dat zelfs de Ayahuasca me niet zou kunnen helpen, dat mijn mind te sterk zou zijn en dat ik de enige zou zijn bij wie het niet zou lukken.

Maar goed, uiteindelijk was het dan vrijdag, de dag van de ceremonie!
Ik had alles ingepakt (o.a. bananen-kokoscake die ik de dag daarvoor had gebakken) en ging naar het huis van Dumpy, waar ik samen met hem en zijn zus zou vertrekken. Ik voelde me steeds slechter worden en werd met de minuut onrustiger: mijn mind ging als een razende te keer en mijn lichaam begon steeds meer pijntjes te vertonen. “Goed begin”, dacht ik.

Eenmaal aangekomen bij Almasto had ik echt wel even tijd nodig om te landen.
De omgeving straalde heel veel rust en vrede uit maar het duurde even voordat ik me ook zo voelde. Ik voelde me nog wat onzeker met al deze nieuwe gezichten om me heen en praten ging door mijn zenuwen wat ongemakkelijk. Gelukkig zag ik wat bekende gezichten, vrienden van Dumpy, en met hen kon ik wel lekker kletsen.
Ik voelde me pas echt lekker toen we buiten aan het drummen waren. Ik had het nog nooit gedaan en was op het begin verlegen om het te doen, maar toen ik eenmaal bezig was gaf het me echt een goed gevoel!

Op een gegeven moment werd aangekondigd dat we gingen beginnen. Op dit moment voelde ik me rustig en kalm en had ik er wel zin in: “Kom maar op!”
Ik lag tussen een oude vrouw en een meisje wat er ook voor de eerste keer was. Ik had al een beetje met haar gekletst en ze maakte me heel rustig. Op dit moment wist ik echter niet dat ik later heel veel steun aan haar zou hebben (F, ik ben je heel erg dankbaar!).

De openingsceremonie was heel erg mooi. De chanupa ging rond en iedereen stelde zichzelf voor. Het openen van de cirkel voelde echt als het aangaan van een verbintenis en ik voelde me daardoor heel rustig.
Ik mocht als 5e mijn kopje komen halen. De smaak was niet eens zo heel vies vond ik, het smaakte een beetje naar klei. Ik ging weer terug naar mijn matje en wachtte af…

Langzaamaan voelde ik dat mijn lichaam heel erg begon te schokken: de schokken kwamen vanuit mijn buik, die maar bleef samentrekken, en gingen door naar mijn benen. Het was niet prettig en het werd ook steeds heftiger, alsof er iets in me begon te spartelen en vechten. Op een gegeven moment legde mijn lieve buurvrouw haar hand op mijn schouder en dat gaf me zo’n rust, dat ik langzaam ook minder schokte en op een gegeven moment weer rustig kon liggen. Het voelde alsof ze zei: “Het is goed.” En hierdoor kon ik het schokken laten ophouden.

De angst die ik van tevoren ook voelde (dat er niets zou gebeuren, dat ik niets zou voelen en dat ik als enige over zou blijven) was heel sterk aanwezig. Ik was al aan het bedenken of ik niet nog een kopje zou kunnen halen, maar durfde niet de eerste te zijn (daarbij wist ik niet hoeveel tijd er al voorbij was). Toen voelde ik de angst opkomen dat ik niet spiritueel kan zijn en dat ik niet zou kunnen ervaren wat al deze mensen in de cirkel wel zouden kunnen. De angst dat ik alleen sta; dat iedereen in deze cirkel een mooie ervaring zou hebben, dingen zou leren en inzichten zou krijgen, geheeld zou worden en liefde zou voelen, behalve ik.
Deze angsten werden steeds groter en groter en ik voelde steeds meer paniek opkomen.
Op een gegeven moment was dit zo sterk, maar toen dacht ik: het middel zit al in je, je bent al aan het trippen… en toen sloeg opeens de trip in. Ik moest gaan liggen door de bodyload die ik plost voelde, kon mijn ogen niet openhouden, had visuals en traces en begon me ook steeds zieker te voelen. Ik kon niet kotsen, hoewel ik zeker wel misselijk was. Ik ging weer de tipi in en merkte dat er al veel mensen waren die kotsten en duidelijk al in hun proces zaten, maar zelf voelde ik me nog aan de zijkant staan.

Ik zag een vrouw naar Almasto gaan om nog een kopje te vragen en nu durfde ik ook nog om een kopje te vragen.
Almasto vroeg hoe het ging en waar ik voor kwam. Ik antwoordde dat er een blokkade zat en dat die vooral bij mijn keel en bij mijn buik aanwezig was. Wat ontzettend smerig was dit kopje zeg! Ik voelde me meteen al heel misselijk, maar hield het binnen want ik wilde niet dat deze Ayahuasca al meteen naar buiten werd gegooid. Ik vond dat het eerst een tijd in mijn lichaam moest blijven om wat te kunnen werken voordat ik het eruit mocht gooien. Maar op een gegeven moment werd het teveel en ging ik naar de kotskuil.

En toen begon het:
De blokkade was zo hevig aanwezig en ik wilde het er zo graag uitgooien, maar hoe harder ik mijn best deed, hoe meer hij vasthield. Het voelde echt als een zwarte bal die zich overal in mijn lichaam met banden had verankerd. Op het begin had ik er wel wat uit gegooid maar dat was vooral de thee zelf: de blokkade had ik er nog niet uitgekost en ik voelde me met de minuut slechter worden.
Het voelde alsof alles fout aan het gaan was: ik was bang dat er iets met me aan het gebeuren was en dat het de verkeerde kant met me opging. De paniek werd steeds groter, maar met mijn mind kon ik me gelukkig nog een beetje erbij houden: “Almasto is binnen, het is de Ayahuasca en er kan niets gebeuren, er is niets aan de hand, dit is de Ayahuasca….”.
En toen kwam de gedachte naar boven: “Wil ik eigenlijk wel dat dit uit me gaat?” ………. “Nee”, was het antwoord. “Ik wil eigenlijk helemaal nog niet dat dit weggaat.”
En toen was ik verlost van het gevecht, het gevecht tegen dat wat er zat. Ik accepteerde. En op dat moment viel er zo’n last van mijn schouders! Ik hoefde er niet meer tegen te vechten, want het hoefde niet weg. Ik accepteerde en liet het gevecht los, en dit was zo’n bevrijding!
Hierna voelde ik me veel lichter, ook al was ik nog wel heel erg misselijk. Maar door het te accepteren leek de blokkade ook wel weg te zijn gegaan. Wat een struggle was dit zeg!

Weer binnen ging ik in mijn slaapzak liggen en gedurende het half uur wat nu kwam voelde ik me intens gelukkig! Alles was helemaal goed: het was lekker warm, ik voelde me veilig, ik lag lekker opgekruld in mijn slaapzak, mijn lichaam voelde fijn aan…. wat een intens gelukkig gevoel!
Terwijl ik dit zo voelde merkte ik ook dat nu iedereen om me heen voor mij aan het werken was, en toen voelde ik zoveel dankbaarheid! Dumpy was buiten aan het kotsen en het voelde alsof hij mijn dingen aan het uitkotsen was, en ook een aantal anderen in de tent. Af en toe hoorde ik mijn buurvrouw buiten schreeuwen en huilen en ook dan voelde het alsof ze mijn pijn er aan het uitgooien was, terwijl ik binnen zo vredig en gelukkig lag.
In mezelf bedankte ik iedereen voor het werk wat ze voor mij deden; mijn ego voelde zich wel een beetje schuldig dat ik daar zo vredig en blij lag en hen het werk liet doen.
Maar toen begreep ik ook dat dat mag: ik hoef niet altijd alles alleen te doen of zelf te doen, ik mag ook dingen uit handen geven. En dat was zo’n opluchting!
Na een half uur zo gelegen te hebben voelde ik me weer vrij helder, maar ik wilde niet dat dit gevoel op zou houden. Ook merkte ik dat mijn ego weer heel erg aanwezig begon te worden en dat mijn gedachten weer als een gek tekeer gingen.

Maar wat er vooral in me omging was de gedachte, het gevoel of de angst, dat de blokkade er nog zat. De twijfel om nog een derde kopje te nemen kwam weer op, want die blokkade ‘moest’ echt weg! Maar aan de andere kant voelde ik me nu helemaal goed en had ik geen zin meer in weer dat gekost en nare gevoel.
Na een tijd gelegen te hebben en hierover te piekeren besloot ik om met Almasto te gaan praten. Wat me het meest heeft geraakt is wanneer hij aan me vroeg: “Durf je anderen te kwetsen door jezelf trouw te blijven?” Ik moest de vraag even binnen laten komen, maar al snel voelde ik: nee, dat durf ik niet.
Ik vond dit zo’n mooie en goede vraag, en ik ben heel blij dat Almasto dit gesprek met me heeft willen voeren. Ook omdat ik me zo helder voelde en niet echt aan het trippen was.
Toen vroeg Almasto aan me: “Ben je er echt klaar voor om het los te laten?”
En ik zei ja. En toen kreeg ik mijn derde kopje :) Deze keer weer een andere Ayahuasca. Dit kopje smaakte helemaal niet vies, het was heel aardend en voelde goed aan.

Ik ging weer terug naar mijn matje en wachtte af.
Onverwachts kwam A. naar me toe en zei: “Bedankt voor je verhaal”. Ik snapte het niet helemaal, maar blijkbaar had ze meegeluisterd toen ik bij Almasto zat en heeft mijn verhaal ook veel voor haar betekend. Ik was blij dat door mijn verhaal te doen ik haar heb kunnen helpen en vond het fijn dat ze me bedankte.
Ik keek een beetje om me heen naar wat er allemaal gaande was. Ik voelde me nog steeds helder en dus zag het er allemaal wat raar uit: mensen die midden in hun proces zitten, sommigen staand, sommigen zittend, anderen bij het vuur, geluiden van buiten….
Heel langzaam werd ik weer misselijk. Ik ging weer naar buiten toe, waar A. naast me kwam zitten. We praatten even over onze vaders en toen zei ze: “Onze vaders hebben het ook niet makkelijk gehad”. En dat drong toen pas tot me door. Ik voelde toen heel veel begrip voor mijn vader.
En toen moest ik weer overgeven. Het voelde alleen alsof het er nog niet helemaal uit was, maar er kwam ook niets meer uit, dus zijn we samen weer de tipi in gegaan.
Ik ging zitten met een teiltje en voelde me ellendig. Ik dacht echt dat er nog niets uit moest want ik voelde me zo misselijk, maar het kwam maar niet.
En toen kwam mijn lieve lieve buurvrouw F, die ik ontzettend dankbaar ben. We gingen samen liggen en ze aaide mijn gezicht en haren. En toen zei ze uit het niets: “Je hoeft helemaal niets.” En toen voelde ik me zo rustig, zo vredig: ik hoefde niets te doen, ik moet niets… het is goed zo. Wat een heerlijke rust spoelde over me heen.

Op een gegeven moment kwam Dumpy bij me zitten.
Het was zo fijn om hem te zien! We gingen naast elkaar bij het vuur zitten, en toen begon Dumpy heel hard te huilen. En ik voelde zo’n opluchting, want wat ik zelf niet kon doen deed hij nu voor mij: hij huilde mijn verdriet. Ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid voor hem, het was echt een heel mooi moment! We zaten daar echt zijde aan zijde, samen te huilen.

Sinds het derde kopje voelde ik alleen nog een onrust in me. De gedachte dat de blokkade nog in me zat kon ik niet loslaten en ik voelde iets van binnen knagen. Almasto kwam uit het niets naar me toe en vroeg of hij me een healing mocht geven. Dit voelde heel prettig, maar ik had nog steeds dat knagende onrustige gevoel en zat veel in mijn mind.

Een tijd later, ik weet niet meer precies wat ik in deze tijd heb gedaan, kwam Dumpy naast me liggen. Wat heerlijk om hem even vast te houden en te knuffelen, en lekker knus bij het vuur! mmm :) Zo waren we een tijdje aan het liggen en grapjes aan het maken, terwijl om ons heen langzaamaan mensen in slaap vielen. Het voelde echt heel fijn om even wat luchtigheid erin te brengen en lekker te knuffelen!
Toen besloten we om aardbeitjes te gaan stelen :) Buiten was het al licht, maar helaas, in de keuken vonden we mijn lieve buurvrouw en een helper. Maar ze deden een oogje dicht, dus konden wij lekker een aardbeitje eten. Wat heerlijk!

Ik kon niet slapen en ben op een gegeven moment maar bij het vuur gaan zitten waar Adrenochroom en N. nog zaten: het was heel fijn om met ze te kletsen.
N. en ik zijn buiten gaan zitten met onze voeten in het water en het was heel fijn om met hem verhalen en ervaringen uit te wisselen. Ik voelde me nog niet helemaal goed, maar dit leidde me een beetje af en de dingen die N. me vertelde interesseerden me heel erg.
Heel langzaamaan werd iedereen een voor een wakker. Sommigen gingen al douchen en dat leek me ook een goed plan. Lekker opfrissen, tanden poetsen, hmmm!
Het was een super mooie dag, de zon scheen en het was lekker warm.
We hebben wat gezwommen en lekker ontbeten met fruit en allerlei andere lekkere dingen, totdat op een gegeven moment werd aangekondigd dat we de ceremonie gingen beëindigen.
Iedereen ging weer naar de tipi, waar het vuurtje nog steeds zacht aan het nabranden was.
De chanupa ging weer rond, en vanaf het moment dat de eerste aan het praten was was ik al aan het bedenken wat ik nu zou moeten gaan zeggen. Ik wist niet wat ik nu precies had ervaren en geleerd, maar wilde wel iets moois zeggen. Maar ik voelde me helemaal niet vrolijk en goed, dus hoe kon ik nu zeggen dat ik een mooie ervaring had gehad terwijl ik dat helemaal niet voelde? Was ik de Ayahuasca wel echt dankbaar? Want ik kan niet iets zeggen wat ik niet meen, dat voelde niet goed.
Maar toen hoorde ik iemand zeggen: “Spreek vanuit je hart.”
Toen ik de chanupa in mijn handen kreeg en de rook had uitgeademd hield ik hem voor me. Ik kon het niet, ik kon niet spreken. De pijn kwam naar boven, de angst om te spreken vanuit mijn hart. Dus ik heb een tijdje zo gezeten en wat moed verzameld. Ik dacht er nog aan om hem maar gewoon door te geven en niet te spreken, maar ik wist dat dat niet was wat ik moest doen.
Er kwamen tranen in mijn ogen en met trillende stem begon ik: “I’m a little scared to say this…”. En toen brak het open: ik kon spreken vanuit mijn hart. De dingen die ik wilde zeggen zei ik nu rechtstreeks vanuit mijn hart en niet vanuit mijn hoofd. Ik moest huilen en stotteren, en ben zelfs vergeten om mijn naam te zeggen, maar door deze afsluiting was voor mijn nu de ceremonie goed. Ik voelde me weer helemaal goed: Het was gewoon goed!

Na ieders verhaal gehoord te hebben sloten we af en gingen we opruimen. Daarna heeft Almasto nog even lekker plaatjes gedraaid, echt heel erg tof!
Ik was alleen zo moe, lichamelijk en geestelijk, dat ik niet meer de energie had om veel te bewegen of te kletsen.
Na iedereen geknuffeld te hebben en Almasto bedankt te hebben vetrokken Dumpy, zijn zus en ik weer naar huis. We zijn even bij zijn huis geweest en zijn daarna naar mijn huis gegaan. Onderweg hebben we lekker Indiaas eten gehaald en thuis lekker opgesmikkeld. Wat was dit heerlijk zeg! Ik voelde me zo vredig en rustig en het eten was een ware sensatie, de smaken waren zo puur en lekker! En de lucht had een super mooie roze-rode gloed door de zonsondergang: ik was helemaal gelukkig :) En wat heb ik lekker geslapen!

De volgende dag werd ik moe wakker, maar ik voelde me wel goed. Dumpy en ik zijn lekker naar het strand gegaan. We hebben heerlijk gelegen en gezwommen, van de zon genoten en van het samen zijn. Ik voelde me nog echt in een roes van de Ayahuasca, maar dat dit gevoel in mij zit…Ik heb dit zo lang niet meer ervaren! Ik genoot van elk moment: het is zo mooi en fijn om dit weer te voelen! Ik voel me zoveel lichter, onbezorgd, vredig, kalm…

Ik ben heel dankbaar voor wat ik heb mogen ervaren. En ik ben vooral heel dankbaar voor alle mooie en lieve mensen die aanwezig waren bij deze ceremonie: die me hebben geholpen, die voor mij hebben gewerkt, die me hebben gesteund… Dank je wel!
En natuurlijk heel veel dank aan Adrenochroom en Dumpy, want dankzij hen heb ik kennis mogen maken met de spirit van de Ayahuasca :)