Pagina 1 van 1

DMT-De doorgeslagen krankzinnigheid in het opperste paradijs

BerichtGeplaatst: ma maart 14, 2011 6:41 am
door Sublimo
Originele post door Atropa op 13 mei 2008.

Personen: 1
Sitter: Geen
Dosis: 100 mg (3 hits)
Methode: Pijp
Locatie: M’n kamer
Stemming: Nerveus en opgewonden
Muziek: OTT - Smoking Glass en Chrome (aanrader!)

Na m'n eerste keer DMT vorige week trachtte ik gisteren nog een poging te wagen, deze keer met 1/10de van het 1 gram sealtje. Hopende op een break through...

Zodra ik de pijp in m'n handen had bonkte m'n hart al enigszins, waar beland ik? En blijf ik wel die ik zoals ik mezelf ken? Met m'n kop telefoon op als m'n symbolische val helm besloot ik de DMT te verhitten en m'n longen in te trekken om het zo lang mogelijk vast te houden.

Tot ik bijna stikte blies ik de eerste dosis uit. Vlak voordat ik dat deed werd de wereld extreem mistig en leek het even alsof ik blind zou worden.

Meteen herhaalde ik dit om vervolgens ook de 2de dosis uit te blazen nadat ik bijna stikte. Op dat moment was m'n hand niet meer en de pijp ook niet meer.

Vliegensvlug nam ik m'n derde shot en kon nog nèt de aansteker er een halve seconde bij houden om het laatste beetje DMT te inhaleren. Ik werd gedwongen dit al na 5 seconden uit te blazen.

Binnen minder dan 1 seconde viel ik verstijfd om op m'n zij en als een hijgende gestoorde snakkend naar adem was m'n lichaam na zo'n 2 seconde bijna niet meer bestaand.

Ik was zo verschrikkelijk bang, m'n hart bonsde buitensporig snel en sterk en ik zat van top tot teen onder het zweet. Een krankzinnig gevoel van ontzag en ondergang werd geladen.

Ik was verloren, ik kon niets doen, ik en m'n identiteit werden vernietigd en m'n lichaam was dat al. Het besef van de tijd tussen het verstijfd omvallen tot hier waren luttele seconden. Ik was verpletterd! Er was geen fractie tijd om er ook maar iets bij te voelen.

Ik bevond me in een dimensie met werkelijk grenzeloze ruimte en OVERAL verbijsterende, kosmisch knallende, zeer spectaculaire, atomisch uiteenspattende visuals die in miljoenen flikkeringen met de snelheid van het licht voorbij kwamen. Geladen met een oerknal van liefde en rustend op een opperst level, waar woorden niet toereikend genoeg voor zijn om hier ook maar iets van over te brengen. De euforie die hiermee gepaard ging was ongekend.

Verder verder verder! Het expandeerde, zette uiteen, bleef expanderen en bleef zich uiteenzetten! Zo snel en zo oneindig groot dat het zelfs niet meer bestond. De niet voor te stellen snelheid stopte alles, de grenzeloze ruimte was er zelf niet meer. Het was een blik op het universum buiten de grenzen van het oneindige.

Niet lang daarna kwam er met een paradijselijke zucht van bovenmenselijke verlichting een plateau met een greintje lucht wat het iets afgezwakte piek effect lineair hield, nog steeds met zeer hevige CEV’s.

M’n lichaam was weer bestaand maar nog steeds een korreltje in een enorme kathedraal en ik hield me muistil omdat onbewust het besef was doorgedrongen dat het aardse leven met menselijkheid nog bestond. Innerlijk gaf ik een oneindige schreeuw van geluk. Kort daarna was ik zo goed als teruggevroren in m’n menselijke jasje, opende m’n ogen en zag m’n kamer weer.

Ik bleef even zitten op m’n bed rand, stond op en als een klein kind danste ik van geluk nog met m’n koptelefoon op. Die inmiddels was overgeschakeld naar Infected Mushroom met Cities of the future.

Het vreemde van DMT is, dat het als stof zo simpel en licht aanvoelt, maar de ervaring eigenlijk niet eens in woorden te beschrijven valt. Het is een complete destructie en wedergeboorte in een tijdsbestek waarmee je net met je ogen kunt knipperen. Het is het meest overweldigende en intense dat me ooit is overkomen.

Ik zal heel lang tijd voor mezelf moeten nemen voordat ik dit nog eens doe.