2C-B, Het ego op heterdaad betrappen
Geplaatst: ma maart 14, 2011 6:48 amOriginele post door RSW op 1 nov 2009.
Ik had er naar uitgekeken, weer lekker trippen. Ik had het verdiend, ofzo. Zo eens recreatief wegspacen met 2C-B, samen met mijn vriendin die er ook naar uitkeek. Blijkt maar eens weer dat psychedelica na 50+ keer trippen nog net zo onvoorspelbaar blijven als in het begin. Dat klinkt een stuk pessimistischer dan ik het bedoel, want wat er wel is veranderd is mijn mogelijkheid om goeie dingen uit trips te halen
Ongeveer 23 mg was het ongeveer, en mijn vriendin had ongeveer 15 mg op. We hadden allebei een stressvolle week achter de rug, maar gingen wel met een goed gevoel trippen. Het voelde eerst, voor mij tenminste als een goedverdiende pauze. Ik ga er nu eigenlijk vanuit dat iedereen dat gevoel wel eens heeft ? Ik ervaar het begin van een trip altijd een beetje alsof ik in slaap val, en nadat de onprettige verschijnselen van het inwerken van de drug (misselijk zijn, en zwezig en onrustig) voorbij zijn, dat ik dan 'wakker word in de trip. Dat was dit keer ook zo, en toen was het gewoon leuk. 2C-B is dan een lichamelijk hele aangename drug -wat mij betreft het enige psychedelicum met een positieve bodyload- en de visuals zijn ook mooi. Evenals de manier waarop huid voelt, zeker als die niet van jou zelf is Ik had nog een kwartier met mijn gezicht boven heet water met kamille gezeten, lekker high worden van cev's en stoomdampen. Vriendinnetje zat lekker te tekenen en alles was prima. Na een uurtje, om 10 uur 's avonds zaten we nog te pieken op het spul, en door de lol heen sloop er ineens een stomme gedachte in.
Jammer, maar helaas, vanaf hier is het emotrippen geblazen.
Probleem 1: er zijn ineens niet genoeg drugs. De 2C-B is niet 'uitdagend' genoeg', en ik heb niet meer meegenomen. En hoewel ik mijn best doe kan ik steeds niet tevreden zijn met de dingen die ik wél aan het ervaren ben. Terwijl mijn vriendin het wel gewoon naar haar zin had, en gewoon heel erg 'nu' aan het zijn was. Daarna moest ik al heel snel aan nog vervelendere dingen denken, zoals de studiedruk die ik nu ervaar. Ik ben voor het eerst in mijn leven echt aan het werk om goed te presteren bij een nieuwe studie, en hoewel ik het heel leuk vind om te doen is er wel druk omdat falen dit jaar een zeer slechte optie zou zijn. Ik kon op dat moment alleen maar aan die druk en die deadlinestress te denken. Dat had ik eerder die week ook al veel, maar het is toch anders als het gebeurt tijdens het trippen. Ik heb sinds het begin van mijn carriere als gebruiker van psychedelica erg mijn best gedaan om te veranderen. Dat is inmiddels twee jaar terug, en ik kan zeggen dat het nogal is gelukt. Ik ben gezond, heb een lieve vriendin, steunende ouders met een fijn huis om af en toe naar terug te gaan, vrienden met wie ik me kan verbinden, een leuke kamer en aardige huisgenoten. Ik heb mijn muziek, en geen moment dat ik me verveel, en ik ben eindelijk (sinds anderhalve maand) gestopt met roken en ik weet zeker dat ik dit nooit zo snel had kunnen opbouwen zonder drugs!
Mijn punt tussendoor is dan ook dat ik hoop dat mensen nooit vergeten wat een krachtige gereedschappen deze middelen zijn, waarmee je als je niet uitkijkt net zo veel schade kan doen als dat je kan opbouwen.
Maar, zelfs als ik dit alles heb, kan je heel goed nog steeds ontevreden zijn, blijkt.
We gingen wandelen, ik was niet echt in een goeie stemming en wou graag even frisse lucht en praten over wat me dwarszat. Maar ik zat echt in een hele andere mindstate dan mijn vriendin. Die tripte hem nog vrolijk, en vond het nog vreemd dat ze niet door muren heen kon lopen, of over water Ze wou me wel graag helpen, en de dialoog van meer dan 2 uur die toen volgde is een van de vreemdste die ik ooit heb gehad.
Tijdens het praten kwam er in het begin echt depressieve onzin uit. Ongenuanceerd, en het duurde dat ook niet lang dat ik besefte dat ik in rondjes aan het lullen was over mijn 'probleem' terwijl ik allang niet meer doorhad wat dat probleem was. Vervolgens irriteerde ik me zelfs aan mijn vriendin, en alles werd erger en erger. Toen had ze het ineens over iets uit Tolle's boek, en langzaam drong het tot me door dat ik na die woorden ineens was ontwaakt uit 'iets' waar ik al weken in zat.
Maar ik wou er heel graag weten wat dat 'iets' precies was, en het praten ging door, nog steeds niet bepaald helder. Ik dacht eerst dat ik was doorgeslagen in mijn studiegedrag, maar dat bleek snel genoeg niet waar. Het zal me echt niet na al die jaren studieontwijkend gedrag gebeuren dat ik vergeet hoe ik moet relaxen
We liepen terug naar haar kamer (inmiddels 2 uur 's nachts) moe, van het lopen, praten en denken. Ik ging pissen en ineens wist ik wat me al die tijd dwarszat. Gelijk het hele punt waarom ik überhaupt de moeite doe om dit allemaal op te schrijven (en online te zetten), want het komt neer op iets wat de eerder genoemde Eckhart Tolle beschreef.
Het was Dumpy van dit forum die me op Tolle's boek wees (dude, als je dit leest, nog bedankt!), en ik probeer dat boek sinds ik het (een half jaar of langer geleden) gelezen heb al op fouten te betrappen. Het is me nog steeds niet gelukt, en voor mij lijkt het er nu op dat ik eindelijk iemand heb gevonden die niet zijn mening op heeft geschreven maar iets wat gewoon zo IS.
Het enige wat deze avond tot dusver voor me verklaart, is dat ik door mezelf niet goed in de gaten de houden kostbaar bewustzijn heb ingeleverd, waarna mijn ego het voor een deel kon overnemen. Ik was dingen niet NU aan het doen, maar altijd met mijn hoofd naar deadlines of andere dingen in de toekomst, wat eerder in de zomer niet zo was.
Wat dit nou met het trippen te maken heeft, is dat ik dus denk dat mijn ego zich enorm heeft laten kennen na de piek van de 2C-B. Naarmate ik meer probeerde te genieten van het moment probeerde het ego dan om problemen uit het niets steeds groter te maken. Nu ik dit doorheb ben ik heel erg benieuwd of dat inzicht het laatste en moeilijkste gedeelte van mijn 'integratie' in de gezonde groep studerende mensen wat draaglijker maakt. Alles kunnen accepteren, en problemen niet meer als problemen zien, en al helemaal niet als deel van een fictieve identiteit die alleen maar meer problemen veroorzaakt. Achteraf denk ik ook niet dat het een goed moment was om te gaan trippen, maar, t.e. l.a.a.t..
Niet echt een lollig tripreport, in tegenstelling tot de vorige in de Efteling, maar bij deze vraag ik me het meest af wat mensen die dezelfde theorieën over het ego kennen ervan te zeggen hebben.
Ik had er naar uitgekeken, weer lekker trippen. Ik had het verdiend, ofzo. Zo eens recreatief wegspacen met 2C-B, samen met mijn vriendin die er ook naar uitkeek. Blijkt maar eens weer dat psychedelica na 50+ keer trippen nog net zo onvoorspelbaar blijven als in het begin. Dat klinkt een stuk pessimistischer dan ik het bedoel, want wat er wel is veranderd is mijn mogelijkheid om goeie dingen uit trips te halen
Ongeveer 23 mg was het ongeveer, en mijn vriendin had ongeveer 15 mg op. We hadden allebei een stressvolle week achter de rug, maar gingen wel met een goed gevoel trippen. Het voelde eerst, voor mij tenminste als een goedverdiende pauze. Ik ga er nu eigenlijk vanuit dat iedereen dat gevoel wel eens heeft ? Ik ervaar het begin van een trip altijd een beetje alsof ik in slaap val, en nadat de onprettige verschijnselen van het inwerken van de drug (misselijk zijn, en zwezig en onrustig) voorbij zijn, dat ik dan 'wakker word in de trip. Dat was dit keer ook zo, en toen was het gewoon leuk. 2C-B is dan een lichamelijk hele aangename drug -wat mij betreft het enige psychedelicum met een positieve bodyload- en de visuals zijn ook mooi. Evenals de manier waarop huid voelt, zeker als die niet van jou zelf is
Ik had nog een kwartier met mijn gezicht boven heet water met kamille gezeten, lekker high worden van cev's en stoomdampen. Vriendinnetje zat lekker te tekenen en alles was prima. Na een uurtje, om 10 uur 's avonds zaten we nog te pieken op het spul, en door de lol heen sloop er ineens een stomme gedachte in.Jammer, maar helaas, vanaf hier is het emotrippen geblazen.
Probleem 1: er zijn ineens niet genoeg drugs. De 2C-B is niet 'uitdagend' genoeg', en ik heb niet meer meegenomen. En hoewel ik mijn best doe kan ik steeds niet tevreden zijn met de dingen die ik wél aan het ervaren ben. Terwijl mijn vriendin het wel gewoon naar haar zin had, en gewoon heel erg 'nu' aan het zijn was. Daarna moest ik al heel snel aan nog vervelendere dingen denken, zoals de studiedruk die ik nu ervaar. Ik ben voor het eerst in mijn leven echt aan het werk om goed te presteren bij een nieuwe studie, en hoewel ik het heel leuk vind om te doen is er wel druk omdat falen dit jaar een zeer slechte optie zou zijn. Ik kon op dat moment alleen maar aan die druk en die deadlinestress te denken. Dat had ik eerder die week ook al veel, maar het is toch anders als het gebeurt tijdens het trippen. Ik heb sinds het begin van mijn carriere als gebruiker van psychedelica erg mijn best gedaan om te veranderen. Dat is inmiddels twee jaar terug, en ik kan zeggen dat het nogal is gelukt. Ik ben gezond, heb een lieve vriendin, steunende ouders met een fijn huis om af en toe naar terug te gaan, vrienden met wie ik me kan verbinden, een leuke kamer en aardige huisgenoten. Ik heb mijn muziek, en geen moment dat ik me verveel, en ik ben eindelijk (sinds anderhalve maand) gestopt met roken en ik weet zeker dat ik dit nooit zo snel had kunnen opbouwen zonder drugs!
Mijn punt tussendoor is dan ook dat ik hoop dat mensen nooit vergeten wat een krachtige gereedschappen deze middelen zijn, waarmee je als je niet uitkijkt net zo veel schade kan doen als dat je kan opbouwen.
Maar, zelfs als ik dit alles heb, kan je heel goed nog steeds ontevreden zijn, blijkt.
We gingen wandelen, ik was niet echt in een goeie stemming en wou graag even frisse lucht en praten over wat me dwarszat. Maar ik zat echt in een hele andere mindstate dan mijn vriendin. Die tripte hem nog vrolijk, en vond het nog vreemd dat ze niet door muren heen kon lopen, of over water
Ze wou me wel graag helpen, en de dialoog van meer dan 2 uur die toen volgde is een van de vreemdste die ik ooit heb gehad. Tijdens het praten kwam er in het begin echt depressieve onzin uit. Ongenuanceerd, en het duurde dat ook niet lang dat ik besefte dat ik in rondjes aan het lullen was over mijn 'probleem' terwijl ik allang niet meer doorhad wat dat probleem was. Vervolgens irriteerde ik me zelfs aan mijn vriendin, en alles werd erger en erger. Toen had ze het ineens over iets uit Tolle's boek, en langzaam drong het tot me door dat ik na die woorden ineens was ontwaakt uit 'iets' waar ik al weken in zat.
Maar ik wou er heel graag weten wat dat 'iets' precies was, en het praten ging door, nog steeds niet bepaald helder. Ik dacht eerst dat ik was doorgeslagen in mijn studiegedrag, maar dat bleek snel genoeg niet waar. Het zal me echt niet na al die jaren studieontwijkend gedrag gebeuren dat ik vergeet hoe ik moet relaxen
We liepen terug naar haar kamer (inmiddels 2 uur 's nachts) moe, van het lopen, praten en denken. Ik ging pissen en ineens wist ik wat me al die tijd dwarszat. Gelijk het hele punt waarom ik überhaupt de moeite doe om dit allemaal op te schrijven (en online te zetten), want het komt neer op iets wat de eerder genoemde Eckhart Tolle beschreef.Het was Dumpy van dit forum die me op Tolle's boek wees (dude, als je dit leest, nog bedankt!), en ik probeer dat boek sinds ik het (een half jaar of langer geleden) gelezen heb al op fouten te betrappen. Het is me nog steeds niet gelukt, en voor mij lijkt het er nu op dat ik eindelijk iemand heb gevonden die niet zijn mening op heeft geschreven maar iets wat gewoon zo IS.
Het enige wat deze avond tot dusver voor me verklaart, is dat ik door mezelf niet goed in de gaten de houden kostbaar bewustzijn heb ingeleverd, waarna mijn ego het voor een deel kon overnemen. Ik was dingen niet NU aan het doen, maar altijd met mijn hoofd naar deadlines of andere dingen in de toekomst, wat eerder in de zomer niet zo was.
Wat dit nou met het trippen te maken heeft, is dat ik dus denk dat mijn ego zich enorm heeft laten kennen na de piek van de 2C-B. Naarmate ik meer probeerde te genieten van het moment probeerde het ego dan om problemen uit het niets steeds groter te maken. Nu ik dit doorheb ben ik heel erg benieuwd of dat inzicht het laatste en moeilijkste gedeelte van mijn 'integratie' in de gezonde groep studerende mensen wat draaglijker maakt. Alles kunnen accepteren, en problemen niet meer als problemen zien, en al helemaal niet als deel van een fictieve identiteit die alleen maar meer problemen veroorzaakt. Achteraf denk ik ook niet dat het een goed moment was om te gaan trippen, maar, t.e. l.a.a.t..
Niet echt een lollig tripreport, in tegenstelling tot de vorige in de Efteling, maar bij deze vraag ik me het meest af wat mensen die dezelfde theorieën over het ego kennen ervan te zeggen hebben.