Op Reis Met De Verloren Ik - 18gr. Utopia
Geplaatst: vr mei 08, 2015 3:52 pmWanneer: 26.02.2015
Wat: 18gr. Utopia
Waar: Een CenterParcs huisje
Wie: Beer en ik
Tripzitter: x
Net wakker geworden en nu al aan het ontbijt met truffels. Soms vroeg ik me af waar ons leven nou eigenlijk heen ging. Het centerparcs huisje was inmiddels één grote zooi met in de woonkamer de matrassen op de grond en in de slaapkamer twee lege bedden. De dekens en lakens lagen verspreid over de woonkamer vloer. Het zag er uit alsof er vannacht geen mensen maar tijgers hadden geslapen. We hadden niet eens zo’n wilde nacht gehad, de lakens waren gewoon rechthoekige lappen stof die na twee minuten liggen al niet meer over de matras lagen maar om je tenen zaten gekruld.
Ik had er deze keer voor gekozen om de truffels naar binnen te werken met een beetje yoghurt omdat ik er anders veel te lang over doe. Meneer Beer zat in alleen een joggingbroek moeite te doen om de truffels puur natuur naar binnen te werken. Ik, met alleen een trui aan, had al moeite genoeg met de truffels in yoghurt.
We hadden besloten om een beetje op te gaan ruimen wanneer we de truffels naar binnen hadden ge-werkt. Hij zou voor vaatwasser spelen en ik zou de badkamer en het de rest een beetje doen. De badkamer was snel gedaan en daarna wat dingetjes van de vloer rapen en weggooien/opruimen was geen probleem. We waren ongeveer tegelijkertijd klaar en streken neer op onze matrassen woonkamer. Ik voelde, zoals ik dat altijd voelde, aan mijn buik dat het binnenkort zou inkicken. Ik hoopte op een geweldige trip. Beer en ik hadden nog geen trip lang visuals ervaren, vaak maar tijdelijk. Vandaag zou alles volgens plan lopen, ik wist het gewoon!
De muziek echode door het huis heen. Beer had zijn speakerset meegenomen en ik mijn laptop en iPod. Helaas hadden we geen wifi in het huisje en dus geen YouTube, dus we luisterden muziek vanaf mijn iPodje. De trippy, hippie en gezellige muziek maakte mijn dag. Mijn mood was super. We hadden een huisje voor ons zelf met een geweldig uitzicht op de natuur en een klein meertje achter ‘ons’ huisje.
Langzaam maar zeker begon ik de effecten te werken: ik begon de wereld anders te zien en perspectieven vervaagden. ‘Ja, ja!’, dacht ik ‘Ja, ik krijg visuals, dit wordt dé dag!’. Ik wist het gewoon!
Ik keek naar de bomen die af en toe van diepte wisselden met elkaar, of takjes deelden. Delen was het niet, maar dan zag ik niet meer dat takken over elkaar lagen of achter/voor elkaar waren, waardoor het een web van takken was. Ik begon helemaal vrolijk te worden. Alle dingen die ik graag had in een trip waren aanwezig: een eigen huisje, uitkijk op de natuur, eigen lekkernijen, warmte van een eigen bedje en dag-licht! We hadden nog maar één keer overdag getript en dat was maar semi geslaagd.
De bomen waren nog niet veel veranderd, en de muur golfde maar een beetje. Ik besloot er bij te gaan liggen; op mijn rug met mijn hoofd omhoog gekanteld lag ik voor het raam. Ik zag de vogeltjes, alle details, blaadjes die vielen en de bomen bleven maar dansen.
Ik zag, vlakbij de zon, in een boom een vogel zitten. Alleen zijn contour was nog zichtbaar. Het leek net alsof die vogel de lichtbron was. Snel tikte ik Beer, die inmiddels naast me lag, op zijn schouder.
“Kijk daar, een vogel.” Zei ik tegen hem
“Oh ja, wauw, maar ik kijk niet te lang. Zon enzo.”
“Hmm.”
Ik ging maar weer zitten… Mijn visuals waren weer aan het minderen. Damn, weer 18gr. en geen visuals. Wat was dat toch met ons?! ‘Hollandia en Utopia voor gevorderden’, ja me hol! Dammit. Geen motoriek en die lekkere van-de-kaart-mentaliteit, maar visuals ho maar! Hé wat een domper. Nou ja, gewoon door-gaan. Dan wordt het vanzelf beter. Niet dat ik begreep waarom ik me vervelend voelde. Ik had even be-dacht ‘ja jammer’ maar daar hield het mee op. Ik voelde me een beetje naar. Ee knagend gevoel van binnen wat ik niet kon plaatsen. Ik ging naar de wc, in de hoop dat dat zou werken. Het was er in elk geval lekker rustig.
“Ik ben er met fasen.” Hoorde ik beer zeggen. Ik keek op vanuit mijn gedachten, hij zat inmiddels ook, schuin tegenover mij op de matrassen in de woonkamer. “Is er iets?”
Ik zucht.
“Ik begin me een beetje te vervelen. Ik heb een zeurend gevoel.” Zegt hij.
“Ik ook. Knagend en zeurend.” Ik was me er nog steeds niet van bewust dat dit gevoel kwam van de niet werkende truffels.
“Wat gaan we nu doen dan? We kunnen naar het zwembad gaan!” opperde Beer dapper. Zijn gezicht ging gelijk stralen.
“Lief… We hebben truffels op. Dit is niet handig en er onverstandig. Wie weet wat er kan gebeuren. Daarbij hadden we afgesproken in huis te blijven en niets te kopen o.i.d. We hebben niet eens een tripzitter.”
“Ja, maar we hadden ook niet voorzien dat het niet zo zou werken. We zouden visuals hebben en totaal van de kaart zijn. Dat is ook niet gebeurd…”
“Nee, I know…”
Ik wist echt even niet wat ik er mee aan moest. Ik keek op mijn mobiel hoe laat het was, 12 uur zei het. Lunchen dan maar…
“Beer, het is lunchtijd, ga je mee?”
“Wat gaan we eten dan?” zei hij op die kinderlijk blije toon van hem. Gelukkig had hij wel een leuke ‘trip’, en niet zo veel last van de domper. Ik wist (weet) niet (meer) of hij visuals had, maar hij had het in elk geval gezellig.
“Weet ik niet, daar heb ik je hulp ook bij nodig” Zei ik. Ik had geen zin in het spelletje mee spelen. Ergens was ik misschien ook wel jaloers. ‘Stomme ik! Je had je ook niet zo vast moeten pinnen aan het idee dat je visuals zou krijgen!’
Ik liep maar naar de keuken.
Op zoek naar wat eten hoopte ik dat de bezigheid met van mijn dip afleidde. Ik had gehoopt dat ik van de domper weg kon lopen, weet ik nu. Ik bleef in de keuken alleen ook hangen in de sleur. Ik was niet down of echt vervelend, maar iets zat me dwars waardoor ik niet makkelijk verder kon. Toen wist ik niet precies waar dat aan lag. Na een tijdje daar alleen te zijn geweest kwam mijn Beer in beweging. Inmiddels was ik al op en stoel gezakt, starend naar de open kastjes en denken over wat ik nou wou willen gaan eten. Er was werkelijk niets waar ik zin in had.
Beer kwam hopeloos verdwaald aanlopen. Ik herkende deze blik van vorige trippen. Hij wist niet meer wat hij met zichzelf of zijn omgeving aan moest. Ik had hier eigenlijk niet zo veel zin in, al wist ik dat het gebrek aan zin niets met hem had te maken. Ik liet hem dus maar lekker zijn gang gaan.
Ik stond tegen de tweepersoons eettafel te leunen terwijl Beer niet meer kon stoppen met lachen. Grinniken eigenlijk meer, met verdwaalde traanogen.
“Beer… Eten.”
“Ghehe.. Ja. Snik, snik”
We gingen aan tafel zitten. Ik zette voor mij een kopje thee. Ik had echt nergens anders zin in. Mijn humeur was echt vervelend. Gelukkig had ik lichamelijk nergens last van.
Aan tafel zetten we onze conversatie over ‘wat nu te doen’ voort. Beer bleef een voorstander van naar het zwembad gaan. En ik eigenlijk ook. Het verstandige deel van mij, zei echter dat we niet moesten gaan, dat het onverantwoordelijk was en onvoorspelbaar. We besloten uiteindelijk toch te gaan.
Spullen pakken. Gelukkig waren we zeer voorbereid en hadden we al aan het begin van onze vakantie in het huisje een lijstje gemaakt en die op de deur geplakt. Hierop stond wat we buiten moesten verwachten, wat we in moesten pakken als we gingen zwemmen en wat we moesten doen voor we het huisje verlieten (muziek uit bijv.). Nog voor we echt begonnen met inpakken, had Beer weer één van zijn ‘ik ben er even niet, laat een berichtje achter na de piep’-momentjes. Eentje waarbij de piep dus pas weer komt, wanneer het moment voorbij is. Hij giechelde en grinnikte weer wat af met die verdwaalde kinderlijke ogen. Om hem uit de sleur te halen zei ik dat hij zijn vest en zwembroek vanuit de kleding kast moest pakken. Hij kwam toen op het idee dat hij in de kast paste en besloot er in plaats te nemen. De kast was eigenlijk te klein, waar-door hij met zijn hoofd tussen de kledinghangers zat en zijn knieën buiten de kast kwamen. Hij kreeg nog meer de slappe lach, het werd nu bijna manisch. Hij kwam er uit, met spullen en al.
In een noodvaart hebben we alles ingepakt en ‘normale’ kleding en schoenen (i.p.v. sloffen) aangetrokken. We konden nu gaan.
Na een gevoelsmatig veel te lang durende fietstocht waren we aangekomen bij de Dome. Hier waren in-eens mensen en heel veel geluiden. Ik werd kleiner en kleiner. Ik verschool een beetje achter de grote en zekere rug van Beer en volgde hem naar de ingang van het zwembad toe.
Eenmaal binnen waren we kinderen: zo snel mogelijk omkleden! Het zwembad was een avontuur! Een avontuur dat we samen aan zouden gaan. Hij en ik tegen de wereld, walking with our feet on the ground, talking with our heads in the sky. Nu meer dan ooit. We liepen langs de douches, naar de overkant van het immens grote zwembad; op naar de wildwaterbaan. Verreweg de leukste ‘glijbaan’ in het zwemparadijs: je dook het water in om vervolgens door het ‘ruige’ water mee gevoerd te worden naar buiten waar je geplet zou worden door dikke mensen en ouders, gekrabd en geschopt zou worden door kleuters en blauwe plek-ken op zou lopen van de hobbels en bobbels. Heerlijk!
We zetten het op een sprintje, rennend langs alle mensen die in de weg stonden, zigzaggend door de me-nigte. We waren er bijna, we zouden alleen nog maar een trappetje op moeten en dan waren we er. De hele tijd hadden we nauwelijks gesproken, omdat we zo druk bezig waren met er komen en de omgeving. Hier werden we echter gedwongen langzaam te lopen door een dikkere vrouw die het smalle trappetje op wou klimmen. Bij elke stap die ze zette raakte ze licht uit evenwicht. Beer begon hierbij een deuntje te neuriën die het langzame tempo en het gewicht van de vrouw benadrukte. Ik tikte hem, alleen op een verkeerde plek: zijn klokkenspel. Er klonk een luide OEF naast mij. Ik keek verschrikt op, hopende dat er geen ‘schade’ zou zijn. Hij keek me echter lachend aan en we begonnen met lachen. We iepen lachend achter de vrouw de trap op. Eenmaal boven doken we gelijk het water in waar de waterbaan begon. Het water was wat fris en even twijfelde ik, en ik denk Beer ook, of dit wel een slim idee was, maar dit moment van twijfel duurde maar even. Beer bakte mijn hand en samen doken we rand over de wildwaterbaan in. Gelukkig begon het rustig met vele glimlachen gevormd door kinderlijke adrenaline. Wij hoorden erbij en weren gesleurd door het water. Het was heerlijk, de snelheid, de spanning, het kinderlijke, niets was meer normaal. We hebben vele rondjes achter elkaar aan in de wildwaterbaan doorgebracht. Na een paar rondjes kwamen de opdrachten. Iets wat ik vroeger ook wel eens met mijn jongere zusje had gedaan: handen vast houden en niet loslaten, alleen op je buik, alleen op je rug. We waren kinderen, hij elf ik negen of tien. Ik wist weer helemaal hoe ik toen was, hoe ik stond en zelfs de tikjes van toen kwamen terug: kinderlijk met een duim in/tegen mijn mond staan, dichtbij Beer. Ik was vroeger erg verlegen naar iedereen die ik niet kende en was dan vaak stil. Wanneer ik bij iemand was die ik (goed) kende, kwam ik los en maakte ik veel grapjes. Ik ‘kende’ iemand snel. Ik moest gewoon even inschatten wat voor soort persoon het was en me daaraan aanpassen. Ik stond graag tegen Beer aan en vlakbij hem, kijkende naar alles om mij heen met die heerlijke kinderlijke onbevooroordeelde manier van kijken. Alleen observerend hoe de andere kinderen in het zwembad zwommen en lol hadden, hoe ouders er soms verveeld naast konden zitten en hoe mensen er uit zagen. Wanneer iemand een grote neus had die er als navel uitzag werd hij een vogel in plaats van een lelijk mens, een mollige moeder knuffelde fijn in plaats van dat ze ongezond at, niet sportte en niet gezond bezig was. Ik zag weer de positieve kleine dingen die we allemaal verloren zijn vanaf een bepaalde leeftijd. Sommige, zoals ik en Beer, vonden die manier van kijken op een gegeven moment terug, wanneer je realiseerde dat je dat niet meer deed en veel oordelen had.
Na de vele wildwaterbaanritjes gingen we naar de grote glijbaan. Een hoge glijbaan die naar beneden circu-leerde. Het wachten was geen probleem; ik observeerde van boven hoe mensen zich gedroegen en be-wonderde Beer incidenteel. Het grappige was dat ik vond dat hij er ook jong uitzag, ook al is hij en was hij toen ook al een jonge man van twintig. Ik was negentien. Negentien.
De glijbaan ging snel, Beer achter mij aan en ik met mijn onderbroekje omhoog getrokken. Ik pakte zijn voet omdat hij wat achter bleef. Ook de grote glijbaan hebben we meerdere keren gedaan, zonder een moment van verveling.
Na de hele tijd veel gedaan te hebben, zijn we naar buiten gegaan waar het zachtjes begon te regen. Frisse februari regen viel op onze huid. Het rook zo lekker, naar echte herfst regen. Mensen trokken naar buiten, weg van de regen. Ik zag het echt niet zitten om te gaan. De regen was een extraatje, een cadeautje. Beer en ik hebben er even uit gerust en genoten van elkaar. Gewoon wat zoenen en knuffelen, meer doe je als elfjarige gewoon niet. We hebben er wat handstanden gemaakt en gezwommen met ogen open. We wiste niet of het gewoon niet brandde of dat straks, wanneer we thuis waren, we ineens super droge en rode ogen zouden hebben. Liggend op bed, ogen niet meer open kunnen doen, wetend dat we een rare dag hebben gehad.
“Zullen we op het randje gaan zitten voor tien tellen?!” Beer wees naar de tegels een meter of vier verder-op.
“En daarna in het water springen, dan is het water zo lekker warm!”
Meteen doken we onderwater, zwemmend naar de kant. We klommen op de rand, die veel minder koud was dan verwacht. Al kijkend naar elkaar telden we in onszelf af. Na tien tellen sprongen we het water weer in; een warm ontvangst. We hebben er even gezeten. Maar toen we honger kregen hebben we be-sloten toch maar wat geld uit te geven en dus weer naar binnen te vertrekken. We renden vanaf de uitgang van het buitenbad naar de bar. Het was raar om als het negenjarige meisje dat ik was, cup-d te hebben en twee bouncing dingen op je borst te hebben. Ik geloof niet dat veel mensen die ervaring hebben gehad. Eenmaal bij de bar bestelden wen één portie friet en één hamburger, eerlijk zouden we alles delen. We namen het dienblad met het heiligdom terug naar onze stoeltjes en tafel, waar we alles heerlijk naar bin-nen hebben geschoven. Rustig, terwijl we keken naar alle mensen en kinderen die voorbij kwamen.
We hebben na het eten gevoelsmatig nog uren doorgebracht in dit kinderlijke waterparadijs. Op een gegeven moment gingen de dingen vervelen. Pas na 40x van de zelfde wildwaterglijbaan, 10x dezelfde grote glijbaan en 9x de kleine glijbaan wisten we hoe de rit zou gaan en was het voorspelbaar en minder leuk. Daarbij kregen we het koud, geloof ik. Kou is iets wat ik niet meer door heb wanneer ik onder het genot en van truffels. Maar de fun-factor van alles nam een beetje af. We zijn dus maar gaan zitten in een verhoogd heuveltje met warm water. Na wat vouwen pasten we er net (eigenlijk net niet) met z’n tweeën in. Hier hebben we rustig gekeken naar alles en iedereen die voorbij kwamen gelopen, gewaggeld en gestrompeld terwijl we lekker warm werden. We hebben ook wat gepraat en aan elkaar gevraagd hoe oud we waren geweest en hoe geweldig leuk de dag was geweest. En dat ik er van baalde dat ik toch nog iets had uitgegeven. Maar goed… Het was het zeer zeker waard geweest, want wat was de burger lekker geweest!
We besloten naar huis te gaan. We kleedden ons om, om langs de supermarkt naar huis te gaan. Eenmaal thuis stortten we beide bijna in. Nog even eten koken en daarna zijn we niet meer van onze matrassen af gekomen. Toen we thuis naakt onder de dekens lagen besloten we te kijken of er van de twee thuisfronten nog berichtjes waren geweest, en ja hoor! Mijn hele whatsapp was vol gespamd met berichten. Mijn thuis-front bestaat uit twee gelukkig getrouwde ouders en een jonger zusje van 15 jaar. Mijn vader en zusje waren op skivakantie en mijn moeder was thuis gebleven met een vriendin om op de honden te letten. Beer en ik waren de enige binnen dit gestoorde gezin die aan drugs doen en tevens vandaag de enige die niets was overkomen. Mijn moeder was tijdens het stofzuigen in haar broek gebeten door onze hond, die dit normaal nooit doet. Mijn vader was vandaag over de hand van mijn zusje heen geskied en had met haar naar de eerste hulp gemoeten. Daarbij was hij achteruit tegen de auto van de huisbaas aangereden… Beer en ik, met 18gr. Utopia truffels achter de kiezen, zo gek als een duur het zwembad ingedoken, was niets over-komen. Mijn zusjes nagel is weken paars, blauw en zwart geweest, inmiddels ligt de nagel eraf (3 maanden verder).
Ik had het een geweldige dag gevonden en vond het zeker voor herhaling vatbaar: een huisje voor een weekje met een geweldig zwembad en weinig sociale controle. Ja, dit beviel me wel! Beer had zich echter groen en geel geërgerd aan het hoge tokkie gehalte… Ik vond het niet zo’n probleem zo lang ze niet in de weg stonden of overlast veroorzaakten. We gaan dus voor een volgende keer opzoek naar iets met minder tokkie.
Nu we echter lekker samen in bed lagen te knuffelen en bij te praten voelde ik me bijna beter. Een geweldig gevoel van thuiskomen. Beer was mijn thuis. Ik had geen dak nodig of een computer (al zou ik ze ook niet meer weg willen denken uit mijn leven), als ik maar bij Beer was, dan ben ik thuis.
Wat: 18gr. Utopia
Waar: Een CenterParcs huisje
Wie: Beer en ik
Tripzitter: x
Net wakker geworden en nu al aan het ontbijt met truffels. Soms vroeg ik me af waar ons leven nou eigenlijk heen ging. Het centerparcs huisje was inmiddels één grote zooi met in de woonkamer de matrassen op de grond en in de slaapkamer twee lege bedden. De dekens en lakens lagen verspreid over de woonkamer vloer. Het zag er uit alsof er vannacht geen mensen maar tijgers hadden geslapen. We hadden niet eens zo’n wilde nacht gehad, de lakens waren gewoon rechthoekige lappen stof die na twee minuten liggen al niet meer over de matras lagen maar om je tenen zaten gekruld.
Ik had er deze keer voor gekozen om de truffels naar binnen te werken met een beetje yoghurt omdat ik er anders veel te lang over doe. Meneer Beer zat in alleen een joggingbroek moeite te doen om de truffels puur natuur naar binnen te werken. Ik, met alleen een trui aan, had al moeite genoeg met de truffels in yoghurt.
We hadden besloten om een beetje op te gaan ruimen wanneer we de truffels naar binnen hadden ge-werkt. Hij zou voor vaatwasser spelen en ik zou de badkamer en het de rest een beetje doen. De badkamer was snel gedaan en daarna wat dingetjes van de vloer rapen en weggooien/opruimen was geen probleem. We waren ongeveer tegelijkertijd klaar en streken neer op onze matrassen woonkamer. Ik voelde, zoals ik dat altijd voelde, aan mijn buik dat het binnenkort zou inkicken. Ik hoopte op een geweldige trip. Beer en ik hadden nog geen trip lang visuals ervaren, vaak maar tijdelijk. Vandaag zou alles volgens plan lopen, ik wist het gewoon!
De muziek echode door het huis heen. Beer had zijn speakerset meegenomen en ik mijn laptop en iPod. Helaas hadden we geen wifi in het huisje en dus geen YouTube, dus we luisterden muziek vanaf mijn iPodje. De trippy, hippie en gezellige muziek maakte mijn dag. Mijn mood was super. We hadden een huisje voor ons zelf met een geweldig uitzicht op de natuur en een klein meertje achter ‘ons’ huisje.
Langzaam maar zeker begon ik de effecten te werken: ik begon de wereld anders te zien en perspectieven vervaagden. ‘Ja, ja!’, dacht ik ‘Ja, ik krijg visuals, dit wordt dé dag!’. Ik wist het gewoon!
Ik keek naar de bomen die af en toe van diepte wisselden met elkaar, of takjes deelden. Delen was het niet, maar dan zag ik niet meer dat takken over elkaar lagen of achter/voor elkaar waren, waardoor het een web van takken was. Ik begon helemaal vrolijk te worden. Alle dingen die ik graag had in een trip waren aanwezig: een eigen huisje, uitkijk op de natuur, eigen lekkernijen, warmte van een eigen bedje en dag-licht! We hadden nog maar één keer overdag getript en dat was maar semi geslaagd.
De bomen waren nog niet veel veranderd, en de muur golfde maar een beetje. Ik besloot er bij te gaan liggen; op mijn rug met mijn hoofd omhoog gekanteld lag ik voor het raam. Ik zag de vogeltjes, alle details, blaadjes die vielen en de bomen bleven maar dansen.
Ik zag, vlakbij de zon, in een boom een vogel zitten. Alleen zijn contour was nog zichtbaar. Het leek net alsof die vogel de lichtbron was. Snel tikte ik Beer, die inmiddels naast me lag, op zijn schouder.
“Kijk daar, een vogel.” Zei ik tegen hem
“Oh ja, wauw, maar ik kijk niet te lang. Zon enzo.”
“Hmm.”
Ik ging maar weer zitten… Mijn visuals waren weer aan het minderen. Damn, weer 18gr. en geen visuals. Wat was dat toch met ons?! ‘Hollandia en Utopia voor gevorderden’, ja me hol! Dammit. Geen motoriek en die lekkere van-de-kaart-mentaliteit, maar visuals ho maar! Hé wat een domper. Nou ja, gewoon door-gaan. Dan wordt het vanzelf beter. Niet dat ik begreep waarom ik me vervelend voelde. Ik had even be-dacht ‘ja jammer’ maar daar hield het mee op. Ik voelde me een beetje naar. Ee knagend gevoel van binnen wat ik niet kon plaatsen. Ik ging naar de wc, in de hoop dat dat zou werken. Het was er in elk geval lekker rustig.
“Ik ben er met fasen.” Hoorde ik beer zeggen. Ik keek op vanuit mijn gedachten, hij zat inmiddels ook, schuin tegenover mij op de matrassen in de woonkamer. “Is er iets?”
Ik zucht.
“Ik begin me een beetje te vervelen. Ik heb een zeurend gevoel.” Zegt hij.
“Ik ook. Knagend en zeurend.” Ik was me er nog steeds niet van bewust dat dit gevoel kwam van de niet werkende truffels.
“Wat gaan we nu doen dan? We kunnen naar het zwembad gaan!” opperde Beer dapper. Zijn gezicht ging gelijk stralen.
“Lief… We hebben truffels op. Dit is niet handig en er onverstandig. Wie weet wat er kan gebeuren. Daarbij hadden we afgesproken in huis te blijven en niets te kopen o.i.d. We hebben niet eens een tripzitter.”
“Ja, maar we hadden ook niet voorzien dat het niet zo zou werken. We zouden visuals hebben en totaal van de kaart zijn. Dat is ook niet gebeurd…”
“Nee, I know…”
Ik wist echt even niet wat ik er mee aan moest. Ik keek op mijn mobiel hoe laat het was, 12 uur zei het. Lunchen dan maar…
“Beer, het is lunchtijd, ga je mee?”
“Wat gaan we eten dan?” zei hij op die kinderlijk blije toon van hem. Gelukkig had hij wel een leuke ‘trip’, en niet zo veel last van de domper. Ik wist (weet) niet (meer) of hij visuals had, maar hij had het in elk geval gezellig.
“Weet ik niet, daar heb ik je hulp ook bij nodig” Zei ik. Ik had geen zin in het spelletje mee spelen. Ergens was ik misschien ook wel jaloers. ‘Stomme ik! Je had je ook niet zo vast moeten pinnen aan het idee dat je visuals zou krijgen!’
Ik liep maar naar de keuken.
Op zoek naar wat eten hoopte ik dat de bezigheid met van mijn dip afleidde. Ik had gehoopt dat ik van de domper weg kon lopen, weet ik nu. Ik bleef in de keuken alleen ook hangen in de sleur. Ik was niet down of echt vervelend, maar iets zat me dwars waardoor ik niet makkelijk verder kon. Toen wist ik niet precies waar dat aan lag. Na een tijdje daar alleen te zijn geweest kwam mijn Beer in beweging. Inmiddels was ik al op en stoel gezakt, starend naar de open kastjes en denken over wat ik nou wou willen gaan eten. Er was werkelijk niets waar ik zin in had.
Beer kwam hopeloos verdwaald aanlopen. Ik herkende deze blik van vorige trippen. Hij wist niet meer wat hij met zichzelf of zijn omgeving aan moest. Ik had hier eigenlijk niet zo veel zin in, al wist ik dat het gebrek aan zin niets met hem had te maken. Ik liet hem dus maar lekker zijn gang gaan.
Ik stond tegen de tweepersoons eettafel te leunen terwijl Beer niet meer kon stoppen met lachen. Grinniken eigenlijk meer, met verdwaalde traanogen.
“Beer… Eten.”
“Ghehe.. Ja. Snik, snik”
We gingen aan tafel zitten. Ik zette voor mij een kopje thee. Ik had echt nergens anders zin in. Mijn humeur was echt vervelend. Gelukkig had ik lichamelijk nergens last van.
Aan tafel zetten we onze conversatie over ‘wat nu te doen’ voort. Beer bleef een voorstander van naar het zwembad gaan. En ik eigenlijk ook. Het verstandige deel van mij, zei echter dat we niet moesten gaan, dat het onverantwoordelijk was en onvoorspelbaar. We besloten uiteindelijk toch te gaan.
Spullen pakken. Gelukkig waren we zeer voorbereid en hadden we al aan het begin van onze vakantie in het huisje een lijstje gemaakt en die op de deur geplakt. Hierop stond wat we buiten moesten verwachten, wat we in moesten pakken als we gingen zwemmen en wat we moesten doen voor we het huisje verlieten (muziek uit bijv.). Nog voor we echt begonnen met inpakken, had Beer weer één van zijn ‘ik ben er even niet, laat een berichtje achter na de piep’-momentjes. Eentje waarbij de piep dus pas weer komt, wanneer het moment voorbij is. Hij giechelde en grinnikte weer wat af met die verdwaalde kinderlijke ogen. Om hem uit de sleur te halen zei ik dat hij zijn vest en zwembroek vanuit de kleding kast moest pakken. Hij kwam toen op het idee dat hij in de kast paste en besloot er in plaats te nemen. De kast was eigenlijk te klein, waar-door hij met zijn hoofd tussen de kledinghangers zat en zijn knieën buiten de kast kwamen. Hij kreeg nog meer de slappe lach, het werd nu bijna manisch. Hij kwam er uit, met spullen en al.
In een noodvaart hebben we alles ingepakt en ‘normale’ kleding en schoenen (i.p.v. sloffen) aangetrokken. We konden nu gaan.
Na een gevoelsmatig veel te lang durende fietstocht waren we aangekomen bij de Dome. Hier waren in-eens mensen en heel veel geluiden. Ik werd kleiner en kleiner. Ik verschool een beetje achter de grote en zekere rug van Beer en volgde hem naar de ingang van het zwembad toe.
Eenmaal binnen waren we kinderen: zo snel mogelijk omkleden! Het zwembad was een avontuur! Een avontuur dat we samen aan zouden gaan. Hij en ik tegen de wereld, walking with our feet on the ground, talking with our heads in the sky. Nu meer dan ooit. We liepen langs de douches, naar de overkant van het immens grote zwembad; op naar de wildwaterbaan. Verreweg de leukste ‘glijbaan’ in het zwemparadijs: je dook het water in om vervolgens door het ‘ruige’ water mee gevoerd te worden naar buiten waar je geplet zou worden door dikke mensen en ouders, gekrabd en geschopt zou worden door kleuters en blauwe plek-ken op zou lopen van de hobbels en bobbels. Heerlijk!
We zetten het op een sprintje, rennend langs alle mensen die in de weg stonden, zigzaggend door de me-nigte. We waren er bijna, we zouden alleen nog maar een trappetje op moeten en dan waren we er. De hele tijd hadden we nauwelijks gesproken, omdat we zo druk bezig waren met er komen en de omgeving. Hier werden we echter gedwongen langzaam te lopen door een dikkere vrouw die het smalle trappetje op wou klimmen. Bij elke stap die ze zette raakte ze licht uit evenwicht. Beer begon hierbij een deuntje te neuriën die het langzame tempo en het gewicht van de vrouw benadrukte. Ik tikte hem, alleen op een verkeerde plek: zijn klokkenspel. Er klonk een luide OEF naast mij. Ik keek verschrikt op, hopende dat er geen ‘schade’ zou zijn. Hij keek me echter lachend aan en we begonnen met lachen. We iepen lachend achter de vrouw de trap op. Eenmaal boven doken we gelijk het water in waar de waterbaan begon. Het water was wat fris en even twijfelde ik, en ik denk Beer ook, of dit wel een slim idee was, maar dit moment van twijfel duurde maar even. Beer bakte mijn hand en samen doken we rand over de wildwaterbaan in. Gelukkig begon het rustig met vele glimlachen gevormd door kinderlijke adrenaline. Wij hoorden erbij en weren gesleurd door het water. Het was heerlijk, de snelheid, de spanning, het kinderlijke, niets was meer normaal. We hebben vele rondjes achter elkaar aan in de wildwaterbaan doorgebracht. Na een paar rondjes kwamen de opdrachten. Iets wat ik vroeger ook wel eens met mijn jongere zusje had gedaan: handen vast houden en niet loslaten, alleen op je buik, alleen op je rug. We waren kinderen, hij elf ik negen of tien. Ik wist weer helemaal hoe ik toen was, hoe ik stond en zelfs de tikjes van toen kwamen terug: kinderlijk met een duim in/tegen mijn mond staan, dichtbij Beer. Ik was vroeger erg verlegen naar iedereen die ik niet kende en was dan vaak stil. Wanneer ik bij iemand was die ik (goed) kende, kwam ik los en maakte ik veel grapjes. Ik ‘kende’ iemand snel. Ik moest gewoon even inschatten wat voor soort persoon het was en me daaraan aanpassen. Ik stond graag tegen Beer aan en vlakbij hem, kijkende naar alles om mij heen met die heerlijke kinderlijke onbevooroordeelde manier van kijken. Alleen observerend hoe de andere kinderen in het zwembad zwommen en lol hadden, hoe ouders er soms verveeld naast konden zitten en hoe mensen er uit zagen. Wanneer iemand een grote neus had die er als navel uitzag werd hij een vogel in plaats van een lelijk mens, een mollige moeder knuffelde fijn in plaats van dat ze ongezond at, niet sportte en niet gezond bezig was. Ik zag weer de positieve kleine dingen die we allemaal verloren zijn vanaf een bepaalde leeftijd. Sommige, zoals ik en Beer, vonden die manier van kijken op een gegeven moment terug, wanneer je realiseerde dat je dat niet meer deed en veel oordelen had.
Na de vele wildwaterbaanritjes gingen we naar de grote glijbaan. Een hoge glijbaan die naar beneden circu-leerde. Het wachten was geen probleem; ik observeerde van boven hoe mensen zich gedroegen en be-wonderde Beer incidenteel. Het grappige was dat ik vond dat hij er ook jong uitzag, ook al is hij en was hij toen ook al een jonge man van twintig. Ik was negentien. Negentien.
De glijbaan ging snel, Beer achter mij aan en ik met mijn onderbroekje omhoog getrokken. Ik pakte zijn voet omdat hij wat achter bleef. Ook de grote glijbaan hebben we meerdere keren gedaan, zonder een moment van verveling.
Na de hele tijd veel gedaan te hebben, zijn we naar buiten gegaan waar het zachtjes begon te regen. Frisse februari regen viel op onze huid. Het rook zo lekker, naar echte herfst regen. Mensen trokken naar buiten, weg van de regen. Ik zag het echt niet zitten om te gaan. De regen was een extraatje, een cadeautje. Beer en ik hebben er even uit gerust en genoten van elkaar. Gewoon wat zoenen en knuffelen, meer doe je als elfjarige gewoon niet. We hebben er wat handstanden gemaakt en gezwommen met ogen open. We wiste niet of het gewoon niet brandde of dat straks, wanneer we thuis waren, we ineens super droge en rode ogen zouden hebben. Liggend op bed, ogen niet meer open kunnen doen, wetend dat we een rare dag hebben gehad.
“Zullen we op het randje gaan zitten voor tien tellen?!” Beer wees naar de tegels een meter of vier verder-op.
“En daarna in het water springen, dan is het water zo lekker warm!”
Meteen doken we onderwater, zwemmend naar de kant. We klommen op de rand, die veel minder koud was dan verwacht. Al kijkend naar elkaar telden we in onszelf af. Na tien tellen sprongen we het water weer in; een warm ontvangst. We hebben er even gezeten. Maar toen we honger kregen hebben we be-sloten toch maar wat geld uit te geven en dus weer naar binnen te vertrekken. We renden vanaf de uitgang van het buitenbad naar de bar. Het was raar om als het negenjarige meisje dat ik was, cup-d te hebben en twee bouncing dingen op je borst te hebben. Ik geloof niet dat veel mensen die ervaring hebben gehad. Eenmaal bij de bar bestelden wen één portie friet en één hamburger, eerlijk zouden we alles delen. We namen het dienblad met het heiligdom terug naar onze stoeltjes en tafel, waar we alles heerlijk naar bin-nen hebben geschoven. Rustig, terwijl we keken naar alle mensen en kinderen die voorbij kwamen.
We hebben na het eten gevoelsmatig nog uren doorgebracht in dit kinderlijke waterparadijs. Op een gegeven moment gingen de dingen vervelen. Pas na 40x van de zelfde wildwaterglijbaan, 10x dezelfde grote glijbaan en 9x de kleine glijbaan wisten we hoe de rit zou gaan en was het voorspelbaar en minder leuk. Daarbij kregen we het koud, geloof ik. Kou is iets wat ik niet meer door heb wanneer ik onder het genot en van truffels. Maar de fun-factor van alles nam een beetje af. We zijn dus maar gaan zitten in een verhoogd heuveltje met warm water. Na wat vouwen pasten we er net (eigenlijk net niet) met z’n tweeën in. Hier hebben we rustig gekeken naar alles en iedereen die voorbij kwamen gelopen, gewaggeld en gestrompeld terwijl we lekker warm werden. We hebben ook wat gepraat en aan elkaar gevraagd hoe oud we waren geweest en hoe geweldig leuk de dag was geweest. En dat ik er van baalde dat ik toch nog iets had uitgegeven. Maar goed… Het was het zeer zeker waard geweest, want wat was de burger lekker geweest!
We besloten naar huis te gaan. We kleedden ons om, om langs de supermarkt naar huis te gaan. Eenmaal thuis stortten we beide bijna in. Nog even eten koken en daarna zijn we niet meer van onze matrassen af gekomen. Toen we thuis naakt onder de dekens lagen besloten we te kijken of er van de twee thuisfronten nog berichtjes waren geweest, en ja hoor! Mijn hele whatsapp was vol gespamd met berichten. Mijn thuis-front bestaat uit twee gelukkig getrouwde ouders en een jonger zusje van 15 jaar. Mijn vader en zusje waren op skivakantie en mijn moeder was thuis gebleven met een vriendin om op de honden te letten. Beer en ik waren de enige binnen dit gestoorde gezin die aan drugs doen en tevens vandaag de enige die niets was overkomen. Mijn moeder was tijdens het stofzuigen in haar broek gebeten door onze hond, die dit normaal nooit doet. Mijn vader was vandaag over de hand van mijn zusje heen geskied en had met haar naar de eerste hulp gemoeten. Daarbij was hij achteruit tegen de auto van de huisbaas aangereden… Beer en ik, met 18gr. Utopia truffels achter de kiezen, zo gek als een duur het zwembad ingedoken, was niets over-komen. Mijn zusjes nagel is weken paars, blauw en zwart geweest, inmiddels ligt de nagel eraf (3 maanden verder).
Ik had het een geweldige dag gevonden en vond het zeker voor herhaling vatbaar: een huisje voor een weekje met een geweldig zwembad en weinig sociale controle. Ja, dit beviel me wel! Beer had zich echter groen en geel geërgerd aan het hoge tokkie gehalte… Ik vond het niet zo’n probleem zo lang ze niet in de weg stonden of overlast veroorzaakten. We gaan dus voor een volgende keer opzoek naar iets met minder tokkie.
Nu we echter lekker samen in bed lagen te knuffelen en bij te praten voelde ik me bijna beter. Een geweldig gevoel van thuiskomen. Beer was mijn thuis. Ik had geen dak nodig of een computer (al zou ik ze ook niet meer weg willen denken uit mijn leven), als ik maar bij Beer was, dan ben ik thuis.
mooie reports, heb ze alle drie gelezen na elkaar.
