Pagina 1 van 1

[truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: di mei 12, 2015 5:48 pm
door Winnie
Wanneer: 18-04-2015
Wat: 30 gram Hollandia
Waar: Een desolaat meertje
Wie: Beer, Fennek, Klungel
Tripzitter: Fennek (onbedoeld gepromoveerd)

Beste lezer, vooraf een notificatie: Het verhaal begint stroef, dit is om de scene zo goed mogelijk te schetsen en de trip het beste te onderleggen. Mocht je het saai vinden, skip maar door naar de smiley.

Vandaag zou er weer naar andere werelden worden gereisd, wij, Beer en Fennek, waren al aan elkaar gewend. We wisten waar we ongeveer heen zouden gaan, maar nog belangrijker, we zouden elkaar kunnen vinden, weten wat we bedoelen met onze lichaamstaal, en daarop kunnen inspelen waar nodig. Vandaag zou er echter nog iemand mee reizen in onze spaceballon. Klungel, een jong dun joch met zulke lange benen dat hij voor sprinkhaan kan doorgaan, zou onder onze leiding meegaan. We zouden hem meenemen naar zijn allereerste keer, onder het mom dat wij hem daarbij konden vergezellen. Wat ik ben vergeten te vertellen dat ik over het algemeen al vrij snel het roer kwijt ben en alle kanten op val. In dit geval mogelijk nog erger, 30 gram was mijn hoogste portie tot dusver en ik had al meerdere waarschuwingen gelezen dat men wel een beetje ervaren moest zijn voordat men hieraan begon. Nou goed, ik ben sinds het begin terughoudend geweest naar grotere porties, ik ben gewoon snel verzadigd in mijn beleving. Na afloop van een grotere portie blijkt dit me dan beter te bevallen en was alle angst voor niks, dus ik laat de angst ditmaal maar voor wat het is en laat me meevoeren.

Ondertussen, buiten mijn hoofd, is het zaterdagochtend. Ik lig in bed te tobben over hoe we vandaag gaan aanpakken. Truffels zijn niet de meest smerige dingen in de wereld, maar de snotterige nasmaak die de binnenkant van mijn mond en keel plamuurt zorgt een halfuur na inname voor zulke misselijkheid dat ik altijd denk dat ik van maagzweren sterven zal. Ik heb dit al met één bakje, laat staan 30 gram. Is er een alternatief? Na driftig zoeken op het internet kom ik uit op thee. Na kort overleg komen Fennek en ik tot een akkoord, en ik begin met thee ingrediënten naar de slaapkamer smokkelen vanuit de keuken, in mijn beleving compleet onopvallend voor de ouders. Na het thee trekken en onze uitrusting voor de dag te hebben ingepakt, gaan we richting de fietsen. In mijn beleving nogsteeds onopvallend. Nou niet dus, de moeder komt nog even naar buiten om te vragen wat we gaan doen vandaag, de toon en glimlach geven niks anders aan dan dat ons ‘onopvallende’ toneel alles behalve overtuigend was. Ach, ze hebben er toch geen moeite mee.
Onze rit hervattend vragen we ons alvast af of het mistige dikke elixer dat we eerder op de ochtend hebben getrokken een beetje smakelijk zal zijn. Ik hoop het van harte, ik heb er bijna een hele honingraat in geschept van te voren, ik ben nou eenmaal een honingbeer.

Eenmaal aangekomen bij ons meertje, onze bubbel omringd door bomen en dus afgezonderd van de directe buitenwereld, zetten we direct onze lippen aan ons brouwsel. Ik had al een zuur gezicht bedacht dat ik zou gaan trekken, maar dat bleek niet nodig. Na een paar slokken en een ‘not bad!’ wisselen we van beker, we weten namelijk niet welke beker het beste had getrokken en dus de meeste potentie had. De smaak bleef weg, het was alsof ik dikke thee naar binnen had geslurpt en mijn maag gaf als teken van erkenning geen weerwoord, ik voelde me niet misselijk.
Fennek wel, och arme. Maar dat was ze de hele ochtend al, dus misschien lag het niet aan de thee. Klungel zou later komen, die wist nogsteeds niet hoelaat hij kon komen, de telefoon stonden aan op stand-by voor wanneer hij zou bellen. We rolden onze kleedjes uit en gingen klaarliggen, kijken wat er zou gebeuren. Terwijl ik bezig was met de rest van de uitrusting; voedsel, drinken, zonnebrillen en muziek aan het uitstallen was, haalde miss muts uit haar etui een scalpel. Nadat ik mijn interne meisjesgil had ingeslikt vroeg ik in mijn normale stem waarom ze zoiets mee had genomen. Ze wou ermee in stokken gaan kerven. Nou prima, dat kan ik aan. Sterker nog, ooit had ik ergens een mooi uiltje uit een stok gekerfd, ik kan dit meer dan aan. Na samen naar een stok opzoek te zijn geweest en uit de selectie de mooiste te hebben uitgekozen voor het ceremonieel snijden ging Mini-miep verwoed aan de gang in het hout. Dit duurde niet lang, haar maag werd op een gegeven moment te zwaar en ze moest erbij gaan liggen. Ik nam de stok over, en probeerde nog een uil uit het hout te snijden. Na enige tijd, en de opmerking dat de grond golfde, kwam ze weer omhoog en wisselden we van rol. Ik ging ditmaal op mijn rug liggen, in opengevouwen houding. Ik wou deze trip wat ceremonieler trippen, mezelf onder controle kunnen houden, in tegenstelling tot eerdere keren waarbij ik dusdanig gaar was geworden dat ik oncontroleerbaar heb lopen lachen in een kast. Nou goed, ik voelde me in ieder geval niet misselijk, en ik was intern geheel tot rust, dus vandaag zou een goeie dag worden. Na enige tijd belde klungel, hij was onderweg. Tijdens het bellen kon ik al merken dat ik het verhaal moest doen, m’n kleine meisje dook zelfs een beetje weg voor de vreemde telefoon. Na enige tijd kwam hij dan, op ons advies in oude kleding. Onder oude kleding verstaat een normaal persoon kleren die smerig mogen worden toch? Dat leer je van kinderfeestjes, als er oude kleren mee moeten, kom je smerig thuis. De bonenstaak had het wat letterlijker genomen en kwam in kleding die hem aan de boven en onderkant wat te kort was geworden, écht oude kleren. Z’n enkels en polsen staken ver buiten z’n kleren uit, en hij deed me denken aan de GVR, maar dan jonger.
Nadat hij met een schuin gezicht was begonnen met zijn portie op te eten, gingen we er allemaal voor zitten. Mijn co-piloot vertelde dat ze al het een en ander aan het zien was, ik probeerde het, maar ik zag nog niks en mijn hoofd verwerkte ook nog alle info zoals het hoort. Na enig getob en het opperen dat ik misschien naar huis zou kunnen om de bong te halen, ben ik mijn fiets gaan pakken. Fideldee en Fideldom zouden achterblijven, en ik vertrouwde erop dat ze in de tijd dat ik weg zou zijn niet in bomen zouden gaan klimmen. Het fietsen ging niet anders dan normaal, al was de angst of ik alles wel deed zoals het hoort wel erg aanwezig. Het oversteken na een grote rij auto’s en in de verte nieuwe autos die kwamen aanrijden was een zeer angstig moment. Gelukkig was ik nog bij zinnen, anders was ik midden op die weg in janken uitgebarsten. Na thuis als een wervelwind alle benodigdheden te hebben gepakt en in de spiegel mijn smeltende gezicht te hebben gezien (alleen mijn gezicht bewoog, de rest was nog even normaal als altijd), keerde ik terug naar het meertje. Eenmaal aangekomen en de formele ‘hoi schoonheid’ en ‘leven jullie nog’ te hebben uitgesproken pakte ik mijn bong uit mijn tas en zette deze op het parkbankje in de mooie zonnenstralen aan mijn lippen. Miepje volgde me braaf op de voet als een jong eendje, ze wou ook.

:wave: <deze smiley

https://youtu.be/EKtad9DGxrw?t=1m46s
Ik voelde het groeien. Met elke hijs werdt de trip wakkerder. Elke keer dat ik mijn bong leegzoog sprijdde mijn gedachten hun vleugels verder en verder.

Mijn brein, dat zich aan deze wereld bindt met wetenschap ,regels, logica en beredenatie ontdeedt zich langzaam van alle touwen die haar aan de grond hielden. Ik voelde een kick energie door mijn lichaam stromen en in hele korte tijd werdt mijn ‘ik’ opnieuw geboren in een andere ervaringswereld. Ik voelde dat ik aan mijn plafond zat, het plafond waar ik ooit bang voor was. De angst dat ik, als ik door mijn plafond zou gaan gek zou worden, was niet langer aanwezig. Ik voelde de vleugels branden in mijn rug, ik wilde weten hoe ver ze mij konden dragen. Nog één rip, dan was ik er, ik wist het zeker.


Ik voelde me niet stoned. Iets anders. Iemand had een accu op mn oren aangesloten en mijn hele lichaam stroomde over van energie. Ik was heel bewust aan het registeren, maar er was iets anders. We gingen boomstronken in het water gooien. De eerste landde vrij ver, en ik registreerde in hyperfocus. Het water trok langzaam als een glinsterend gordijn omhoog, en krulde vervolgens terug richting het wateroppervlak. De stam lag stil. Mijn hersens waren nog bezig met verbaasd zijn, wat een spektakel!
Ik moest als tweede, prachtig! Ik had de bliksam van de accu door mijn aderen stromen, de stam ging met een kanonschot van mij af en mijn lichaam corrigeerde zich zonder dat ik ookmaar iets hoefde te doen, wat een prachtig systeem is dat onderbewuste toch.
De stam raakte het water met zo’n kracht dat ik niet alles meer kon opnemen, met 3FPS bekeek ik het schouwspel, alle frames zeer gedetailleerd.

Prachtig! En we hebben er nog eentje! Wat is die stam groot in verhouding tot haar… maar ze gooit hem goed weg. Hij belandt tussen de twee andere stammen in en ik krijg weer ultrafocus. De golven en spetters komen met veel geweld op het wateroppervlak neer.

Dit was wel erg veel kom ik te laat achter. Het centrum van mijn hersenpan is doorgebrand en ik kan even alleen werken met het topje van mijn brein. Stress, stress stre-hé verrek ik snap wat mensen met God bedoelen! Ik snap alle geloven opeens! Joechei voor mij! Zal ik het de rest vertel-nee hou je mond. Je weet dat als je helder bent je het zelf onzin vindt, hou alsjeblieft je mond voor ze je gek verklaren.
Terwijl ik intern alle heilige boekwerken bewonder en goedkeur, krul ik extern mn lippen naar binnen zodat ik mijn klep maar dicht houdt. Langzaam begin ik de connectie met de buitenwereld te verliezen. Het meertje, de dekens en de picknicktafel zijn mijn relikwiën geworden van ‘de andere wereld’, mijn bekende omgeving en houvast. Ikzelf was al vertrokken naar buiten de aardse atmosfeer en keek omlaag naar waar mijn lichaam zat met mijn twee tripgenoten ernaast. Ik kon ze niet meer horen vanaf deze afstand, maar ja, hoe vertel je dat? Er werdt tegen mij gepraat, dat had ik door. Ik probeerde zinnen door te sturen naar mijn breinloze lichaam, hopend dat er iets bruikbaars uitkwam voor de anderen. Blijkbaar niet want het eindigde in een cirkel van vragen en aan het eind was mijn meisje het zat met mijn beperkte communicatie. Ze draaide zich weg, en ik had door dat er iets mis was. Wat ik niet wist was hoe ik duidelijk moest maken dat ik zo onzeker was geworden over wat ik moest zeggen (als in, een goed gestructureerde zin, gerelateerd aan desbetreffend gespreksonderwerp). Er waren teveel interne barrières om het duidelijk te maken, dus ik liet de scéne voor wat het was en hoopte op het beste terwijl ik een rand van het heelal bereikte. Toen ik dichtbij genoeg was kon ik zien wat er aan de andere kant van het gat zat. Er was niks. Compleet zwart, geen hint van activiteit of enige materie. Zou dit dan de dood zijn? Ik wist het niet, en ik kon niet goed genoeg kijken want mijn ogen, op aarde, waren open, en gaven tegenlicht. Ik wendde mij van het gat af en keek naar mijn lichaam, ik stuurde het aan om op mijn handen te gaan liggen met mijn hoofd. Dit ging stroef maar succesvol. Mijn hoofd lag tussen mijn handen en mijn lichaam was tot rust. Ik wendde mij weer tot het gat, en kon er nu goed in kijken. Wilde ik er wel doorheen? Ik kreeg aanmoediging van mijn enthousiaste vriendin, die nog in de bubbel beneden zat. Blijkbaar had ik hardop gezegd waar ik me bevond, mooi. Ik had nog enige connectie met de thuisbasis terwijl ik in de ruimte rond zwoof. De connectie gaf een verzekerd gevoel, ik kon veilig verkennen.
Ik ging door het gat, wat zich achter mij sloot. Ik merkte dat ik te ver van mijn lichaam vandaan was, want langzaam ging alle activiteit uit. Mijn drukke web van gedachtendraden werdt alsmaar minder tot alleen de kerndraden nog aanwezig waren, de draden die emoties waren. Vanuit de emotie-draden lopen de vraag-draden en de waarom-draden, deze zaten dan weer vast aan de regels en wetten waarmee mijn hersens aan de realiteit vastzaten.
Ik merkte dat hoe schoner een emotiedraad werd, hoe meer in rust deze verkeerde. Eigenlijk voelde ik me steeds rustiger worden, steeds en steeds kalmer. Vragen verdwenen, behoeftes gingen uit. Zelfs de interne stem, die altijd aanwezig is (de stem die wanneer je aan hélémaal niks probeert te denken, zegt: ‘denk ik nu niks?’), was weg.
Ik liep leeg. Ik werd langzaamaan even zwart als het gat. Ik werd zwart.


Langzaam voelde ik mijn lichaam weer, ik voelde hoe mijn gezicht in mijn gekomde handen zat. Ik was best intens aan het ademen. Ik was terug uit de dood. De enge dood die mij uren lang wakker kon houden, waardoor ik toen ik kleiner was nog wel eens snikkend in slaap kon vallen, was nu een bekende geworden. Ik had een angst die mijn bestaan overkoepelde losgelaten, en ik was heel blij met alles op dat moment. Er klopte alleen iets nog niet, mijn lichaam en ik waren elkaar uit het oog verloren. Mijn gedachtes liepen niet zoals ze moesten lopen, ik zou in de normale wereld gek worden genoemd. Hopelijk ging dit voorbij en was ik niet beschadigd terwijl ik boven mijn plafond was geweest.
Ik haalde mijn hoofd uit mijn donkere handen en het felle zonlicht scheen mij tegemoet. Alle kleuren waren wat intenser dan anders. Mijn twee metgezellen waren er nog. Ik kreeg snel alle herinneringen door die mijn lichaam had gekregen terwijl ik weg was. Klungel was opvallend veel naar het toilet gegaan, en vriendinlief had zich een beetje afgezonderd, reden onbekend. Niet vervelend, gewoon wat naar zichzelf toe.
Er was een hond geweest, die had ik in een waas gezien om daarna vrij direct weer in mijn handen te duiken. Er waren ook auto’s geweest met paardentrailers op een paadje aan de overkant van het meer. Deze waren na veel spanning weer verdwenen. Alles was op automatische piloot gelukkig goed gegaan. Het zou pas later aan mij duidelijk worden dat het schip dat wij, de groep, waren, meerdere malen had kunnen zinken ware het niet voor mijn onverwachte kleine kapitein. Mijn vriendin had zichzelf aanwezig gehouden, om op Klungel en mijn lichaam te letten. Het was etenstijd geworden, we moesten op huis aan. Het fietsen viel mee, maar ik was nog duidelijk niet geheel teruggekeerd in mijn mensenpak. Langzaam kwam mijn lichaam weer tot mij en mijn hersens knoopte zich weer vast aan de regels en wetten waarin ik denk. De trip was klaar, en ik kroonde mezelf nu psychonaut.

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: di mei 12, 2015 5:59 pm
door Miepje
:hulde: Ik blijf groot fan van je schrijfstijl
En blijf stiekem een beetje jaloers op je belevenis.... :roll2: :oops:

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: di mei 12, 2015 6:30 pm
door zornax
Supertof!

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: di mei 12, 2015 8:01 pm
door z0rr0
Je schrijfstijl is inderdaad fantastisch, en je trip lijkt me een hele enge maar toch interessante ervaring!

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: di mei 12, 2015 9:00 pm
door Rudolph
:hulde:


TvdM Mei wordt één groot Beer+Fennek-feest, vrees ik :hulde:

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: di mei 12, 2015 9:51 pm
door psychonaut91
Fantastisch geschreven, en ik krijg meteen enorm zin om ook weer eens truffels te doen! Moet wel zeggen dat het mij een wat enge trip lijkt haha.

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: za mei 16, 2015 8:53 pm
door SilentTripper
Klinkt als een hele interessante trip, zelf nu 3x truffels gebruikt. De laatste keer met hemelvaart eergisteren, viel nogal tegen in vergelijking met de vorige keren, misschien de volgende keer een iets hogere dosis, en een keer thee proberen zoals jullie hebben gedaan, want meer dan 15 gram ga ik ook niet etend weg krijgen.

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: ma jun 01, 2015 7:54 pm
door Winnie
Druks schreef:Ik heb even de vrijheid genomen om je plaatjes in [img] tags te zetten.


Gracias beste kat met gare bril

Re: [truffelthee] and he greeted him as an old friend

BerichtGeplaatst: ma jun 01, 2015 9:13 pm
door Maus
:hulde: :hulde:

Superreport!!