Pagina 1 van 1

Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 2:32 am
door XM77
Gebruiker: Man, 23 jaar
Drug: Ayahuasca
Dosis: 2x 1 glas
Mindset: Best oké
Setting: De Santo Daime-kerk in Den Haag

Ik loop door Den Haag in een vreemde outfit. Mijn nette witte blouse, die ik normaal gesproken uitsluitend draag op bruiloften en begrafenissen, is nogal een vlag op een modderschuit vergeleken met mijn stokoude lelijke afritsbroek en mijn hardloopschoenen. Het was de enige manier waarop ik, zonder volop aan het shoppen te gaan, een volledig witte outfit bij elkaar kon rapen. Want een witte outfit, dat zien ze graag bij de Santo Daime-kerk. Deel van het ritueel. Ik vind het prima, er zal vast wel een reden voor zijn, en mocht ik vaker komen, dan koop ik wel iets beters.

Het is 17.30 als ik bij de kerk aankom, een uur te vroeg. Er zit een man op de stoep voor de ingang waar ik straks naar binnen moet. Ik vraag hem of ik hier goed zit en of ik te vroeg ben, wat hij allebei beaamt, maar hij voegt eraan toe dat hij slechts de buurman is. Gelukkig duurt het niet lang voor er andere bezoekers komen. Ik sta een tijdje te praten met een Finse man die geen Nederlands spreekt, maar wel Engels, vooral over koetjes en kalfjes. Mijn maag begint ondertussen vervelend te doen: normaal eet ik op dit tijdstip, maar je mag vier uur voor aanvang niets meer eten. Er wordt me verteld dat dat hongergevoel straks wel verdwijnt, waar ik dan maar op vertrouw.

Tegen 6 uur mogen we naar binnen. Het is een vreemd gebouw, een beetje chaotisch. Links en rechts zijn enkele doorgangen met keukentjes en toiletten, maar die laten we voor wat het is, en we gaan een trap op. Bovenaan komen we opnieuw in een soort keuken, en vervolgens slaan we linksaf en begint het daadwerkelijk op een kerk te lijken. Het is een oud gebouw en zelfs een beetje vervallen, met wat beschadigingen aan de muren en op het glas-in-loodwerk. Het valt me op dat de meeste mensen niet in het wit zijn. De reden hoor ik al snel: je kunt je ook ter plekke nog omkleden. Tsja, als ik dat had geweten.

De kerk wordt blijkbaar ook voor andere doeleinden gebruikt, zo wordt me verteld, dus moet de boel elke keer opnieuw op- en afgebouwd worden. Ik help mee met wat stoelen uit een van beide kleedkamers halen, omdat ik anders ook maar een beetje sta rond te hangen. In het midden wordt een kruis op tafel gezet, plus een paar kannen water, wierook en wat andere relikwieën. Uiteindelijk komen de fardado’s binnen en moet ik een formulier ondertekenen. Hierin verklaar ik dat ik lichamelijk en geestelijk gezond ben, geen medicatie gebruik en begrijp wat ik straks tot me ga nemen. Er wordt vervolgens nog verteld dat vrouwen en mannen aan verschillende kanten van de tafel zitten – de linker halve cirkel om de tafel is voor de vrouwen, de rechter voor de mannen. Daarnaast wordt gewezen op de ‘fiscals’, een soort geïnstitutionaliseerde tripsitters, die de energie van de ruimte bewaken. Zij nemen een lagere dosis van de ayahuasca en houden een oogje in het zeil. Uiteindelijk wil ik gaan zitten aan de rechterhelft van de ruimte – tot een fiscal me wenkt en me wijst op een andere plaats, die voor mij bedoeld was, iets verder naar achteren.

De andere kerkgangers zijn dan al begonnen met het zingen van Portugese hymnen. De taal ben ik niet machtig, maar afgezien daarvan klinkt het weinig anders dan de Nederlandse, Engelse en soms Latijnse liederen die ik ken uit de katholieke kerk van vroeger. Ik kan dat altijd wel waarderen, dat traditionele, zelfs al ben ik zelf nooit uitgesproken religieus geweest. Ik heb een boekje geleend met alle teksten, maar ben al vrij snel de draad kwijt, omdat ik niet weet uit welk hoofdstuk ze nu aan het zingen zijn. Gelukkig staat een behulpzame, zeer ervaren man naast me die af en toe de juiste bladzijde voor me wil openvouwen. Het meezingen van de Portugese teksten gaat met vallen en opstaan, maar langzaam maar zeker begin ik de draad te pakken te krijgen.

--De trip--

Na het uitspreken van enkele gebeden is het tijd voor het drinken van de Daime, de ayahuasca. Aan beide kanten van de zaal vormt zich een rij – een voor mannen en een voor vrouwen – en mensen slaan kruisjes voor ze een modderachtige substantie naar binnen gieten. Na enkele minuten ben ik aan de beurt. De smaak van de ayahuasca valt me heel erg mee, zeker als je nagaat dat ik de gore zure smaak van truffels gewend ben. Ayahuasca smaakt in de verte naar kruidenbitter zonder alcohol. Na enkele stevige slokken is het glaasje leeg en ga ik terug naar mijn plaats, voor meer Portugese hymnen.

Gedurende het zingen begin ik me langzaam anders te voelen, een sensatie die ik ken van de vele truffeltrips die ik heb meegemaakt. Kleuren worden wat opvallender, de muren beginnen te ademen, de letters een beetje te dansen. Het Portugees meezingen wordt nog moeilijker dan eerst. Tegen de tijd dat we bij de laatste hymne van het hoofdstuk zijn geef ik het op, sluit ik mijn ogen en hoor ik de andere aanwezigen verder zingen. Plotseling wordt het stil en begint de concentratie-oefening. Tijd om te mediteren.

Ik sluit mijn ogen en zie een groen licht. Ik voel me een beetje verbonden met de Brazilianen in het regenwoud, die deze ceremonies geëxporteerd hebben. De CEV’s nemen nog niet echt een duidelijke vorm aan, maar langzaam maar zeker wordt de sfeer meer ‘trippy’. Mediteren lukt niet echt goed. Ik vind het nuchter al lastig genoeg om me sterk op iets te concentreren, maar nu ik langzaam maar zeker meegezogen wordt is het alleen maar ingewikkelder. Maar ik voel me goed, sereen, rustig. Ik voel universele liefde. Dit is hoe het moet zijn.

Ineens klinkt er een stem in mijn hoofd. Het lijkt sterk op de stem van mijn gedachten die altijd aanwezig is, maar het voelt heel anders. Ik herinner me niet precies wat de stem als eerste zei, hoe het gesprek werd geopend. Wel realiseerde ik me al snel dat ik te maken moest hebben met God. Het gevoel dat er een God aanwezig was heb ik wel vaker meegemaakt, eerst op LSD en later op 25I-NBOMe. Maar niet eerder had ik het idee dat ik er rechtstreeks mee communiceerde.

God vertelt me dat ik op de goede weg ben. Het is bemoedigend om te horen, en het klinkt en voelt echt en oprecht. Hij vertelt me ook dat ik soms best wat trotser op mezelf mag zijn. De toon die God aanneemt is heel anders dan ik verwachtte. Ik had altijd een beetje een strenge oudere man voor me gezien, maar de God die ik ontmoette is jong, en sprak tegen me in mijn taal. Hij vertelt dat hij dit alles gemaakt heeft, en dat hij buiten de tijd en ruimte staat die wij ons eigen hebben gemaakt. Zo kan hij ook met alle andere mensen in deze ruimte communiceren. Voor ons gebeurt het allemaal gelijktijdig, maar voor hem werkt tijd op een heel andere manier.

Ik stel een aantal verschillende vragen aan God. Zo vraag ik of dit betekent dat het de bedoeling is dat ik Jezus ook volg. Het antwoord is dat dat een van de mogelijke manieren is. Achteraf bedenk ik me dat ik beter had kunnen vragen wat er klopt van de verhalen en wat niet. Aan de andere kant: ik herinner me wat de (atheïstische) Julia Sweeney zegt over de waarheid van de verhalen, dat een priester tegen haar had gezegd dat de verhalen ‘psychologisch waar’ zijn. Oftewel, dat het er niet om gaat wat er feitelijk gebeurd is, maar wat je als mens meeneemt van die verhalen.

Er komen ook nog een aantal andere vragen aan bod. Waarom ik bepaalde lastige dingen heb meegemaakt, wat daar de waarde van is. God antwoordt dat ik nooit echt over een grens ben gegaan. Soms heb ik misschien op het randje gestaan, maar nooit aan de verkeerde kant daarvan. Uiteindelijk heb ik het in eigen hand gehouden, en leef ik nog steeds. Bovendien kunnen de moeilijkste momenten later erg leerzaam zijn, en maken ze me sterker. Vanwege de gebeurtenissen uit het verleden is het naar alle waarschijnlijkheid zo dat het ergste geweest is. Op mijn vraag hoe lang ik nog te gaan heb, antwoordt God dat hij geen details mag vertellen over de toekomst van mijn leven, en dat ik het antwoord misschien ook maar beter niet kan weten. Sommige zaken kunnen beter een mysterie blijven. Ik begrijp wat hij bedoelt. Het antwoord op de vraag of en wanneer ik ware liefde vind moet hij om dezelfde reden schuldig blijven. ‘Ik kan je geen belofte geven. Het enige wat ik kan beloven is dat, wat er ook gebeurt, je een manier vindt om ermee te leven.’

De discussie over de toekomst brengt me wel op de volgende vraag, toch wel een vrij essentiële. De hemel, bestaat die ook? Ik merk dat God aarzelt. ‘Ik mag je zoals gezegd eigenlijk niets vertellen over de toekomst.’ Ineens zie ik een poort voor mijn ogen. ‘Maar ik denk dat je deze informatie wel aan moet kunnen. Sommige mensen reageren er niet al te best op. De wetenschap dat ze hier terechtkomen maakt niet van iedereen een beter mens. Het kan twee kanten op werken…’

Bovendien is er iemand die me wil zien. Ik zie een man staan die ik herken van vroeger. Het is mijn vader.

Ik zie mezelf als een klein kind op hem afrennen, maar word desondanks begroet als een gelijke. Het enige woord dat ik kan uitbrengen is ‘waarom?’. Hij begrijpt me onmiddellijk. ‘Ik wou dat ik het je kon zeggen. Geloof me als ik zeg dat het voor mij minstens zo moeilijk is geweest als voor jou. Je weet van een goede vriend van je hoe moeilijk het is als je geen contact meer hebt met je eigen kind. We hebben elkaar zeven jaar niet gesproken… Maar ik vind het mooi om te zien hoe ver je bent gekomen. Heel erg mooi.’ Het lukt me niet om veel tegen hem te zeggen, maar dat is ook niet nodig. We voelen elkaar wel aan op dit moment. Ik merk dat mijn aardse lichaam bijna begint te janken. Shit, dat is niet de bedoeling. Met enige moeite veeg ik de tranen weg, terwijl mijn ogen gesloten blijven. Ik weet niet goed of ik in deze mindset wil blijven of niet.

‘Je opa is er ook’, zegt mijn vader. ‘Wil je hem zien?’ Ik stem toe. Mijn opa geeft aan dat hij blij is dat ik terug ben gekeerd naar de kerk, dat hij daarop had gehoopt. Ik begrijp wat hij bedoelt; bij leven en welzijn was hij een behoorlijk gelovig man. Vervolgens zie ik God weer. ‘Zijn er nog meer mensen die je wilde spreken?’ De eerste persoon die in me opkomt is Alexander Shulgin, de chemicus en psychonautisch schrijver die vorig jaar is overleden. Maar mijn contact met hem blijft wazig en troebel. Misschien kan ik niet goed contact leggen met mensen die ik niet persoonlijk heb gekend. Of misschien begin ik gewoon weer nuchter te worden.

Ik voel dat het contact met God langzaam begint weg te ebben. Net op het moment dat het definitief lijkt te verdwijnen schrik ik op omdat ik stemmen hoor. Stemmen in de fysieke wereld dit keer. Ze zingen in het Portugees. De concentratie-oefening is voorbij, en op slag daarmee ook de trip. Ik verwonder me erover dat ze exact op het juiste moment weer zijn begonnen met zingen. Vermoedelijk hebben de fardado’s dat perfect uitgekiend met hun zeer uitgebreide ervaring. Ik kijk om me heen en zie een vrouw moeizaam opstaan van een soort groen slaapmatje tegen een verwarming aan. Blijkbaar is het niet iedereen gelukt om te blijven zitten.

-Deel 2-

We krijgen allemaal een moment om te zingen en te ontnuchteren. Sommige mensen gaan naar de wc, anderen nemen een slok water. Ik zit eigenlijk wel prima zo. Het valt me op hoe kort de trip eigenlijk duurde. Ik herinner me dat ayahuasca een middel is op basis van DMT, en dat pure (gerookte) DMT weleens werd omschreven als ‘the businessman’s trip’, omdat je het bij wijze van spreken in je lunchpauze zou kunnen doen. Al vermoed ik dat je hoofd niet echt staat naar werken na afloop van een DMT-trip. Ik vind het trippen op zich al werk genoeg. Ik begrijp nu ook waarom ze het in de Santo Daime-kerk een ‘werk’ (‘trabalho’) noemen.

Ik zie mensen weer opstaan en ik zie iemand een nieuwe kan ayahuasca inschenken. Oh ja, we moeten nog een keer. Ik vraag me stilletjes af wat er gebeurt als ik gewoon blijf zitten. Ik hoef eigenlijk niet zo nodig een tweede keer. Als er precies hetzelfde gebeurt als net weet ik echt niet wat ik nog moet zeggen tegen God. Uiteindelijk sta ik toch maar op en doe ik braaf hetzelfde als de andere mensen. ‘When in Rome, do as the Romans do.’ Ik krijg een nieuw glas ayahuasca, dat iets voller lijkt te zijn geschonken dan mijn vorige glas. Het smaakt ook ineens minder lekker. Een uurtje of wat geleden smaakte het toch niet zo bitter? Vreemd.

We gaan weer zitten en beginnen te zingen. Ruim nadat ik heb ingenomen zie ik nog mensen terugkomen van de plee. Misschien had ik niet zo enthousiast richting altaar moeten rennen. Al snel vertroebelt mijn kerkboekje weer, gaan de muren weer golven en kan ik niet zo goed meer meezingen. Portugees leer je sowieso niet in een paar uurtjes natuurlijk.

Kut. Ik word gelanceerd. Dit gaat een flink stuk harder. In een flits herinner ik me dat een vriendin van me, die een maandje geleden (in seculiere setting) voor het eerst ayahuasca probeerde, ook vertelde dat de tweede trip veel heftiger was. Misschien ben ik hier toch niet goed mentaal op voorbereid. Nog voor de hymnen eindigen wordt het al haast teveel. Fuck, wat heb ik gedaan? Mijn gevoel zei al dat die tweede dosis geen goed idee was. Ik probeer te blijven zitten, rustig te blijven ademhalen, maar voel dat mijn verstand me langzaam ontglipt. Ik word gek. Letterlijk.

Terwijl de anderen blijven zingen sta ik op en gebaar naar de fiscal. ‘Ik wil liggen’. Hij legt een groen matje klaar, gooit een dekentje over me heen, en ik heb stille hoop dat ik nu weer wat rustiger ga worden. Fout gedacht. De ellende begint nu pas echt. Ik voel me niet meer alsof ik gek word, maar voel wel de intense pijn van het zijn over me heen golven. Ik voel me mentaal ziek. De schaduwzijde van het leven, van de hogere machten, dringt door tot in elke porie van mijn lichaam en mijn ziel. Het is geen fysieke pijn. Mensen stellen zich de hel altijd voor als een plek van vuur, van straf, van brandende peuken die op je huid worden uitgedrukt. Ik voel me meer alsof dit de hel is. Maar ik krijg geen seintje meer van God, zelfs niet van de duivel of van wie dan ook. Er is niemand aan wie ik kan vragen of dit inderdaad een voorproefje is van de hel. Er is niemand aan wie ik kan vragen waar dit op slaat. Is het straf, boetedoening, of gewoon een noodzakelijk kwaad? Houden goed en kwaad elkaar in balans, en moet ik na mijn gesprek met God nu door de zure appel heen? Misschien…

‘Ik wil niet meer’. Dat wordt mijn mantra het komende uur. Ik vraag de fiscal om hulp, maar hij kan me niet echt meer helpen. ‘Wie A zegt, moet ook B zeggen’. Hij legt uit dat het een reiniging is, dat het erbij hoort, en dat ik beter mijn benen niet gekruist kan houden omdat dat het stromen van energie belemmert. Ik besef dat hij gelijk heeft. Er is bovendien geen weg terug, kotsen heeft geen zin meer. Er zit niets anders op dan mijn tijd uitzitten. Ik heb het ijskoud. De tijd verstrijkt extreem langzaam, er is geen klok waarop ik kan kijken om te zien hoe lang ik nog moet. Maar ik weet dat het voorlopig nog niet eindigt. De gifbeker moet leeg.

Ik denk aan de scène uit Harry Potter en de Halfbloed Prins, waarin Harry een giftige drank moet voeren aan Albus Perkamentus om een gruzielement te pakken te krijgen. In het begin drinkt Perkamentus nog uit vrije wil, maar langzaam maar zeker voelt hij steeds intensere pijn en moet Harry hem meer en meer dwingen om te blijven drinken. Dat heeft hij even daarvoor moeten beloven. Ik voel me als Perkamentus in die groenverlichte grot. Ik denk ook nog even aan Jezus aan het kruis, die zich verlaten voelde door God. Er komt geen einde aan.

Maar dan. Eindelijk, eindelijk kom ik weer een beetje tot rust. Ik voel langzaam maar zeker het prettige gevoel van liefde van eerder vanavond terugkeren. Ik heb nog even nodig om echt bij zinnen te komen. Langzaam til ik mijn hoofd omhoog. De fiscal voelt feilloos aan wanneer ik er weer aan toe ben, en zegt dan vriendelijk dat het tijd is om weer op mijn plaats te gaan zitten.

We zingen nog wat, vervolgens doen de fardado’s nog een laatste gebed en een afsluitende speech. Het einde is verder niet zo indrukwekkend meer, het is een kwestie van langzaam weer landen. Ik voel me al een stuk beter. Heftig onder de indruk, dat wel, maar ik voel dat het niet per se slecht is wat er is gebeurd. Jaren geleden zou ik het hebben omschreven als een ‘bad trip’, maar ik kan het nu in een ander perspectief plaatsen.

-Afsluiting-


Ik wil alsnog heel graag naar huis. Ik heb niet echt de behoefte om na te praten, heb vooral tijd voor mezelf nodig om het te laten bezinken, en om het onder woorden te brengen. Dat is natuurlijk altijd lastig, omdat in onze taal niet altijd de juiste woorden te vinden zijn. In geen enkele menselijke taal. Ik wandel met een nog lichtelijk ‘dronken’ gevoel de kerk uit, de straat op, en richting het treinstation. Een wat excentrieke oudere man wijst me de weg, en zegt dat ik het water moet volgen. Dat klopt: op een gegeven moment herken ik de weg naar het station die ik al vaker heb bewandeld, maar dan vanuit een andere richting. Aangekomen op het station blijkt dat ik op de seconde af op tijd ben om de volgende trein naar huis te halen. Ideaal. Naar huis, rustig slapen en morgen komt het tripreport wel.

-Implicaties-

Was het echt wat ik gezien heb? Een goede vraag. Ik realiseer me dat ik me niet helemaal in het juiste land, in het juiste tijdperk of in het juiste sociale netwerk bevind om al te uitgebreid te praten over God. De meeste mensen die ik ken zijn atheïsten, en ik kan ze geen ongelijk geven. God heeft een gigantisch imagoprobleem door de conservatieve religieuzen, de heilige oorlogen en de problematische leugens en misvattingen. Er moet gezegd worden dat voor alle ervaringen die ik had een biochemische en psychologische verklaring moet zijn, zonder aan te nemen dat alles wat ik heb gevoeld en meegemaakt per se de absolute, onweerlegbare waarheid is. Zie dat als een disclaimer. Ik ben geen Jehova’s getuige, ik probeer niemand van mijn ideeën te overtuigen.

Toch neem ik aan dat het echt is. Als het niet feitelijk gebeurd is, dan is het toch op zijn minst ‘psychologisch waar’ of ‘pragmatisch waar’ (ik heb gezien wat het beste voor me was). Daar komt datgene bij wat Albus Perkamentus ongeveer een jaar na het debacle in de grot tegen Harry zegt: “Natuurlijk speelt het zich in je hoofd af, maar waarom zou dat in ’s hemelsnaam moeten betekenen dat het niet echt is?” Het is momenteel de helderste, duidelijkste aanwijzing die ik heb. Misschien heb ik het mis, maar dat heb ik liever dan dat ik zo’n ingrijpende trip volkomen zou negeren. Dat is voor mij eigenlijk geen optie.

Waarom was die tweede trip nodig, waar was die ‘reiniging’ goed voor? Ik kan het niet precies uitleggen. Ik begrijp het ook nog niet helemaal, en ik weet niet zeker of ik me nog eens aan zoiets wil onderwerpen. Ik moet denken aan de masochisten die zichzelf geselen uit naam van God, hoe iedereen hen voor gek verklaart en hoe wij misschien nauwelijks een haar beter zijn. Een vreemde gedachte.

Maar hoe je het ook wendt of keert, ik heb een ervaring gehad die ik nooit meer zal vergeten. Een ervaring die ik zeker niet aan iedereen zou aanraden, en waar ik eigenlijk een beetje stil van word, in de positieve zin van het woord. Vandaar dat ik het report hier beëindig. Hopelijk vond men het boeiend om te lezen. :)

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 10:28 am
door Maus
Tripreport van de maand mei :hulde: :hulde:

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 11:00 am
door psychonaut91
:hulde: :hulde: wauw! Super tripreport,leest heerlijk weg en mijn interesse is nog meer gewekt in ayahuasca.

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 12:02 pm
door Vinnie
psychonaut91 schreef::hulde: :hulde: wauw! Super tripreport,leest heerlijk weg en mijn interesse is nog meer gewekt in ayahuasca.


Een goddelijk tripreport :hulde:

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 1:11 pm
door SilentTripper
Erg interessant report! Goed geschreven

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 3:41 pm
door Miss E
Mooi tripreport inderdaad! Bedankt voor het delen van je ervaring.

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: zo mei 17, 2015 4:26 pm
door Machiavelli
Mooie schrijfstijl heb je! Wat een bizar goedje is het ook....

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: ma mei 18, 2015 6:33 pm
door Miepje
Super report! Machtige ervaring lijkt me dit! :hulde:

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: do mei 21, 2015 12:01 pm
door Prototype
Wat een report. :hulde:
Echt geweldig geschreven. :grin:

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: ma jun 01, 2015 8:39 pm
door Winnie
Gaar hé dat je God vragen hebt kunnen stellen, wat een stuurkracht moet je daar wel niet voor hebben. Het las lekker weg!

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: vr okt 14, 2016 4:25 pm
door braincracking
Indrukwekkend report, wist helemaal niet dat dit soort kerkelijke rituelen in Nederland bestonden. Interessant om te lezen!

Re: Eerste keer ayahuasca: over God, hemel en hel

BerichtGeplaatst: do jan 12, 2017 11:28 am
door Pepino
Wauw, ik zou dit soort reports elke dag wel willen lezen. Dit maakt mij zoveel meer nieuwsgierig en positief over ayuahasca. Ooit in m'n leven ga ik dit doen, dat staat vast maar nu is het misschien nog iets te vroeg daarvoor.