Bijna dood-ervaring met peganum harmala + p. cubensis
Geplaatst: zo okt 25, 2015 3:30 pm
Ik ben relatief nieuw in de wereld van de psychedelica. Begin vorige maand heb ik voor het eerst truffels genomen en sindsdien heb ik een aantal keer getript met een truffel en daarna met zelfgekweekte paddo's. Mijn eerste echte trip was op 11-09 en sindsdien is het elke keer prima gegaan, ondanks dat ik het alleen thuis nam. Meer is natuurlijk beter dus ik ben gaan opbouwen en een aantal weken later nam ik 5,5gr gedroogde McKennai paddo's die 25 min in citroensap hebben gestaan om het effect te verdubbelen. Dit was een behoorlijk heftige trip die een goede 4-6 uur heeft geduurd en ik aardig het gevoel kreeg in de matrix te zitten.
Omdat de 5,5gr lemontek relatief goed is afgelopen besloot ik afgelopen vrijdag eens peganum harmala (syrische wijnruit) te proberen die het effect van de paddo trip zou verdubbelen en verlengen volgens sommige mensen die ervaring hebben. Peganum harmala is een MAO-remmer die zorgt dat bepaalde stoffen niet door je lichaam worden verbrand zoals de DMT die aanwezig is in paddo's; hierdoor wordt de stof oraal actief. Een soortgelijke methode wordt ook gebruikt bij het maken van ayahuasca; met syrische wijnruit wordt dit geloof ik pharmahuasca genoemd.
Ik nam 4,2gr peganum harmala die ik 30 min zachtjes heb gekookt in 1/4e citroensap en de rest water waarna ik het goedje door een filter heb gegooid zodat alleen het vloeibare overbleef. Vervolgens gooide ik er wat limonade doorheen voor de smaak aangezien het goedje naar zure kots smaakte. Nadat ik dit heb opgedronken heb ik 40 min later 3,5gr gedroogde gemalen paddo's genomen zodat de peganum harmala goed zijn werk kon doen. Niets kon mij voorbereiden op wat er hierna zou gebeuren.
Na inname van de paddo's heb ik even afgewassen en begon ik wat eten klaar te maken zodat ik dat niet hoefde te doen tijdens het trippen. Nog terwijl ik hiermee bezig was begon de mix al behoorlijk in te slaan, ondanks dat het zo'n 10 min na inname van de paddo's was. Ik ben daarna snel op bed gaan liggen met voor de zekerheid een emmer naast m'n bed omdat de peganum zwaar op de maag valt. Ik kreeg de introspectieve gedachten die je normaal ook krijgt tijdens het trippen op paddo's, maar dit keer tripte ik zo hard dat het voelde alsof ik teugels aan het vasthouden was en deze steeds meer uit mijn zweterige handen begonnen te glijden. Ook al was het erg donker in mijn kamer, ik zag alles vervormen en verspringen dus ongeveer een kwartier later besloot ik op te staan en achter mijn pc iets te gaan doen.
Ik besefte langzaamaan dat ik de controle begon te verliezen over mijn hersenen, alsof het werd overgenomen door een virus. Ik besefte dat ik zwaar bad aan het gaan was dus probeerde ik tevergeefs in een betere stemming te komen door wat lekkers te eten en door grappige youtube-videos te bekijken. Ik zat op een gegeven moment met het denkvermogen van een 3-jarige achter mijn pc en ik begon zwaar in paniek te raken. Normaal gesproken ben ik de rust zelve en kan ik altijd een helder hoofd houden maar hier kon ik absoluut niet tegenop. Ik liep van de keuken, naar de pc, naar het raam, naar de deur en dat herhaalde zich vast tig keer omdat ik continu vergat wat ik wilde doen.
Mijn realiteit was compleet aan het verdwijnen, alle dimensies waren verstoord, dingen draaiden en ik was compleet gedesoriënteerd. Ondertussen was ik ervan overtuigd dat dit mijn dood zou worden en begon ik allerlei familieleden en vrienden om wie ik geef voor de geest te halen en wat mijn ouders wel niet moesten denken als ik dood zou worden gevonden. Ik was in paniek geraakt, doodsbang en niemand in de directe omgeving om mij te helpen. Ik wist dat de trip 8-10 uur zou kunnen duren en elke keer dat ik op de klok keek was er maar een minuut voorbij, waarna ik besefte dat ik dit nooit zolang vol kon houden en begon ik serieus te denken om er een einde aan te maken. Het feit dat in een 'grappig' youtube-filmpje een aantal mensen op het dak van een brandende auto van een schans sprongen, heeft ook niet bepaald geholpen.
Ergens in mijn hersenen had ik nog een sterke wil om te leven en deze twee gedachten waren met elkaar aan het vechten. Er kwamen gedachten naar boven als "had ik de messen nou maar naar zolder gebracht voordat ik hiermee begon" en "wie moet er nou voor mijn moeder zorgen als ik er niet meer ben; ze zou het nooit trekken als ik dood zou gaan na alles wat zij heeft meegemaakt". Daarnaast wilde ik mijn pasgeboren neefje zien opgroeien en deze gedachten hebben ervoor gezorgd dat mijn wil om in leven te blijven groter was dan er een einde aan te maken.
Ik vraag zelden tot nooit iemand om hulp omdat ik altijd denk dat ik het wel alleen aan kan, maar ik moest mezelf erkennen dat ik zsm hulp nodig had. Door de 1% van mij die nog in contact met de realiteit stond heb ik een goede vriendin van mij gebeld die zelf zware dingen heeft meegemaakt met andere soorten drugs. Ik kon niet uitleggen waar ik op dat moment doorheen ging en na een seconde of 10 stilte aan de telefoon vertelde ik haar dat ik zwaar aan het trippen was. Ze hoorde de angst in mijn stem en ze begon zelf ook in paniek te raken. Ze zei dat ze er onmiddellijk aankwam, maar toen we hadden opgehangen besefte ik gelijk dat het nog ruim een uur zou duren voordat ze bij mij kon zijn en ik dat niet zou volhouden. Ondertussen had ze een vriendin van haar gebeld die ervaring heeft met dergelijke situaties en mij aan de telefoon vertelde dat ik aan vrolijke dingen moest denken, een koude douche moest nemen enz.. alleen was ik veel te ver heen om dat effectief te laten zijn en kon ik amper nog communiceren.
Niet veel later heb ik 112 gebeld omdat ik snel hulp nodig had. Ik wilde niet dat mijn buren mij in deze toestand zouden zien, maar ik ben toen het trapportaal ingelopen om naar buiten te gaan. Ik was met de hulpdienstmedewerker aan het bellen toen ik ondertussen naar buiten ging. Toen ik de deur opendeed naar buiten ging het iets beter omdat ik deze vertrouwde omgeving herkende en daardoor mijn realiteitszin lichtelijk terug begon te komen. De hulpdienstmedewerker vroeg of ik de politie, brandweer of ambulance wilde laten komen waarna ik haar vertelde "stuur alles maar!". Ik was in staat om mijn adres door te geven waarna zij rustig vroeg "is dat met een F of een V", waarna ik zwaar geïrriteerd reageerde met "mevrouw, ik heb NU hulp nodig!!!".
De ambulance was onderweg zei zij en daarna ben ik een rondje of 10 verwonderlijk door mijn straat gaan lopen. De frisse lucht en de beweging van bomen, mensen en auto's heeft toen veel goed gedaan. De strijd in mijn hoofd tussen leven en dood speelde zich niet meer elke paar seconden af, maar eerder eens per minuut. Op zo'n moment lijkt alles een eeuwigheid te duren en voelt het alsof je door een hel gaat. Ik heb toen naar mijn idee een half uur op de straathoek staan kijken naar alles in mijn vest waarna ik op een gegeven moment de ambulance voor de deur zag staan. Ik liep er rustig naar toe, wetende dat de redding nabij was. Ze hadden niet verwacht dat ik uit de straat kwam lopen, maar wat was het fijn om met hen te praten op dat moment. M'n pupillen waren natuurlijk nog enorme schotels en ze hoorden aan mijn stem dat ik nog heel angstig was. In de ambulancewagen hebben ze mijn hartslag en bloeddruk gemeten die allebei hoog waren, maar inmiddels was het niet nodig om mij naar het ziekenhuis te vervoeren. Dit was overigens reeds 3-4 uur in de trip, dus ik heb het een aardige tijd volgehouden voordat ik hulp had ingeschakeld. Als ze er een half uur/uur eerder waren geweest, dan had ik zeker niet zo'n gesprek met ze kunnen voeren.
Toen zij weg waren besloot ik weer op de straathoek te gaan staan om mijn grip op de realiteit te behouden wat leek te werken. Een voorbijlopende hond bleef zonder aanleiding bij mij staan; wellicht rook hij de angst die ik had uitgestaan en nog steeds een beetje had. Ondertussen heeft die vriendin die onderweg was een keer of 5 gebeld omdat ze wilde weten of ik er nog was. Ik vertelde haar met het denkvermogen van een 5-jarige dat de ambulance zonet is geweest en dat ik in orde ben. Ik voelde me op dat moment zo gelukkig dat ik het had overleefd omdat ik vlak daardoor zo overtuigd was dat ik er geweest was; dat gevoel is onbeschrijfelijk.
Die vriendin (en haar vriendin) belde nogmaals om te vragen hoe ze bij mijn huis moesten komen, maar ik was niet in staat om dat uit te leggen. Zij belde even later om te vertellen dat ze bij de Vomar stond, waarna ik naar de verkeerde Vomar begon te lopen. Nog steeds waren alle dimensies verstoord en dingen leken 3x zo ver weg als dat ze horen te zijn, maar ik wist dat als ik de straat zou volgen ik vanzelf op de juiste plek zou uitkomen. De uitdaging destijds van het denken aan waar ik heen moet lopen heeft er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat ik heel langzaamaan mijn denkvermogen weer terug begon te krijgen. Toen we erachter kwamen dat ik bij de verkeerde Vomar stond, ben ik naar de andere Vomar gelopen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om haar te zien, en haar vriendin, waarna we naar mijn huis gingen en begonnen te praten. We hebben daarna urenlang gepraat met z'n drieën en zijn ze blijven slapen omdat ze zeker wilden zijn dat ik in orde bleef.
Ik kan onmogelijk uitleggen wat zich allemaal in mijn hoofd afspeelde op dat moment, maar het was extreem heftig en op dat moment voelde alles levensecht. Ik kan mij nu heel goed voorstellen dat mensen op een hoge dosis psychedelica van een balkon of brug springen want ik was er destijds bijna toe in staat. Ik ben nu alleen maar blij dat ik het heb overleefd en die peganum harmala heb ik direct weggepleurd. Het verdubbelt de trip zeker niet; het maakt je trip eerder 10 maal zo sterk. Ik dacht dat ik het aan zou kunnen na het hebben gelezen van andere tripreports maar niets had mij hiervoor kunnen voorbereiden.
Als je eraan denkt om ooit peganum harmala met paddo's te combineren, wees dan extreem voorzichtig! Je bent gewaarschuwd; deze combi kan letterlijk je einde betekenen. Over een tijdje zal ik vast nog eens alleen paddo's proberen omdat ze een positieve uitwerking kunnen hebben, maar nooit meer met die troep erbij.
Omdat de 5,5gr lemontek relatief goed is afgelopen besloot ik afgelopen vrijdag eens peganum harmala (syrische wijnruit) te proberen die het effect van de paddo trip zou verdubbelen en verlengen volgens sommige mensen die ervaring hebben. Peganum harmala is een MAO-remmer die zorgt dat bepaalde stoffen niet door je lichaam worden verbrand zoals de DMT die aanwezig is in paddo's; hierdoor wordt de stof oraal actief. Een soortgelijke methode wordt ook gebruikt bij het maken van ayahuasca; met syrische wijnruit wordt dit geloof ik pharmahuasca genoemd.
Ik nam 4,2gr peganum harmala die ik 30 min zachtjes heb gekookt in 1/4e citroensap en de rest water waarna ik het goedje door een filter heb gegooid zodat alleen het vloeibare overbleef. Vervolgens gooide ik er wat limonade doorheen voor de smaak aangezien het goedje naar zure kots smaakte. Nadat ik dit heb opgedronken heb ik 40 min later 3,5gr gedroogde gemalen paddo's genomen zodat de peganum harmala goed zijn werk kon doen. Niets kon mij voorbereiden op wat er hierna zou gebeuren.
Na inname van de paddo's heb ik even afgewassen en begon ik wat eten klaar te maken zodat ik dat niet hoefde te doen tijdens het trippen. Nog terwijl ik hiermee bezig was begon de mix al behoorlijk in te slaan, ondanks dat het zo'n 10 min na inname van de paddo's was. Ik ben daarna snel op bed gaan liggen met voor de zekerheid een emmer naast m'n bed omdat de peganum zwaar op de maag valt. Ik kreeg de introspectieve gedachten die je normaal ook krijgt tijdens het trippen op paddo's, maar dit keer tripte ik zo hard dat het voelde alsof ik teugels aan het vasthouden was en deze steeds meer uit mijn zweterige handen begonnen te glijden. Ook al was het erg donker in mijn kamer, ik zag alles vervormen en verspringen dus ongeveer een kwartier later besloot ik op te staan en achter mijn pc iets te gaan doen.
Ik besefte langzaamaan dat ik de controle begon te verliezen over mijn hersenen, alsof het werd overgenomen door een virus. Ik besefte dat ik zwaar bad aan het gaan was dus probeerde ik tevergeefs in een betere stemming te komen door wat lekkers te eten en door grappige youtube-videos te bekijken. Ik zat op een gegeven moment met het denkvermogen van een 3-jarige achter mijn pc en ik begon zwaar in paniek te raken. Normaal gesproken ben ik de rust zelve en kan ik altijd een helder hoofd houden maar hier kon ik absoluut niet tegenop. Ik liep van de keuken, naar de pc, naar het raam, naar de deur en dat herhaalde zich vast tig keer omdat ik continu vergat wat ik wilde doen.
Mijn realiteit was compleet aan het verdwijnen, alle dimensies waren verstoord, dingen draaiden en ik was compleet gedesoriënteerd. Ondertussen was ik ervan overtuigd dat dit mijn dood zou worden en begon ik allerlei familieleden en vrienden om wie ik geef voor de geest te halen en wat mijn ouders wel niet moesten denken als ik dood zou worden gevonden. Ik was in paniek geraakt, doodsbang en niemand in de directe omgeving om mij te helpen. Ik wist dat de trip 8-10 uur zou kunnen duren en elke keer dat ik op de klok keek was er maar een minuut voorbij, waarna ik besefte dat ik dit nooit zolang vol kon houden en begon ik serieus te denken om er een einde aan te maken. Het feit dat in een 'grappig' youtube-filmpje een aantal mensen op het dak van een brandende auto van een schans sprongen, heeft ook niet bepaald geholpen.
Ergens in mijn hersenen had ik nog een sterke wil om te leven en deze twee gedachten waren met elkaar aan het vechten. Er kwamen gedachten naar boven als "had ik de messen nou maar naar zolder gebracht voordat ik hiermee begon" en "wie moet er nou voor mijn moeder zorgen als ik er niet meer ben; ze zou het nooit trekken als ik dood zou gaan na alles wat zij heeft meegemaakt". Daarnaast wilde ik mijn pasgeboren neefje zien opgroeien en deze gedachten hebben ervoor gezorgd dat mijn wil om in leven te blijven groter was dan er een einde aan te maken.
Ik vraag zelden tot nooit iemand om hulp omdat ik altijd denk dat ik het wel alleen aan kan, maar ik moest mezelf erkennen dat ik zsm hulp nodig had. Door de 1% van mij die nog in contact met de realiteit stond heb ik een goede vriendin van mij gebeld die zelf zware dingen heeft meegemaakt met andere soorten drugs. Ik kon niet uitleggen waar ik op dat moment doorheen ging en na een seconde of 10 stilte aan de telefoon vertelde ik haar dat ik zwaar aan het trippen was. Ze hoorde de angst in mijn stem en ze begon zelf ook in paniek te raken. Ze zei dat ze er onmiddellijk aankwam, maar toen we hadden opgehangen besefte ik gelijk dat het nog ruim een uur zou duren voordat ze bij mij kon zijn en ik dat niet zou volhouden. Ondertussen had ze een vriendin van haar gebeld die ervaring heeft met dergelijke situaties en mij aan de telefoon vertelde dat ik aan vrolijke dingen moest denken, een koude douche moest nemen enz.. alleen was ik veel te ver heen om dat effectief te laten zijn en kon ik amper nog communiceren.
Niet veel later heb ik 112 gebeld omdat ik snel hulp nodig had. Ik wilde niet dat mijn buren mij in deze toestand zouden zien, maar ik ben toen het trapportaal ingelopen om naar buiten te gaan. Ik was met de hulpdienstmedewerker aan het bellen toen ik ondertussen naar buiten ging. Toen ik de deur opendeed naar buiten ging het iets beter omdat ik deze vertrouwde omgeving herkende en daardoor mijn realiteitszin lichtelijk terug begon te komen. De hulpdienstmedewerker vroeg of ik de politie, brandweer of ambulance wilde laten komen waarna ik haar vertelde "stuur alles maar!". Ik was in staat om mijn adres door te geven waarna zij rustig vroeg "is dat met een F of een V", waarna ik zwaar geïrriteerd reageerde met "mevrouw, ik heb NU hulp nodig!!!".
De ambulance was onderweg zei zij en daarna ben ik een rondje of 10 verwonderlijk door mijn straat gaan lopen. De frisse lucht en de beweging van bomen, mensen en auto's heeft toen veel goed gedaan. De strijd in mijn hoofd tussen leven en dood speelde zich niet meer elke paar seconden af, maar eerder eens per minuut. Op zo'n moment lijkt alles een eeuwigheid te duren en voelt het alsof je door een hel gaat. Ik heb toen naar mijn idee een half uur op de straathoek staan kijken naar alles in mijn vest waarna ik op een gegeven moment de ambulance voor de deur zag staan. Ik liep er rustig naar toe, wetende dat de redding nabij was. Ze hadden niet verwacht dat ik uit de straat kwam lopen, maar wat was het fijn om met hen te praten op dat moment. M'n pupillen waren natuurlijk nog enorme schotels en ze hoorden aan mijn stem dat ik nog heel angstig was. In de ambulancewagen hebben ze mijn hartslag en bloeddruk gemeten die allebei hoog waren, maar inmiddels was het niet nodig om mij naar het ziekenhuis te vervoeren. Dit was overigens reeds 3-4 uur in de trip, dus ik heb het een aardige tijd volgehouden voordat ik hulp had ingeschakeld. Als ze er een half uur/uur eerder waren geweest, dan had ik zeker niet zo'n gesprek met ze kunnen voeren.
Toen zij weg waren besloot ik weer op de straathoek te gaan staan om mijn grip op de realiteit te behouden wat leek te werken. Een voorbijlopende hond bleef zonder aanleiding bij mij staan; wellicht rook hij de angst die ik had uitgestaan en nog steeds een beetje had. Ondertussen heeft die vriendin die onderweg was een keer of 5 gebeld omdat ze wilde weten of ik er nog was. Ik vertelde haar met het denkvermogen van een 5-jarige dat de ambulance zonet is geweest en dat ik in orde ben. Ik voelde me op dat moment zo gelukkig dat ik het had overleefd omdat ik vlak daardoor zo overtuigd was dat ik er geweest was; dat gevoel is onbeschrijfelijk.
Die vriendin (en haar vriendin) belde nogmaals om te vragen hoe ze bij mijn huis moesten komen, maar ik was niet in staat om dat uit te leggen. Zij belde even later om te vertellen dat ze bij de Vomar stond, waarna ik naar de verkeerde Vomar begon te lopen. Nog steeds waren alle dimensies verstoord en dingen leken 3x zo ver weg als dat ze horen te zijn, maar ik wist dat als ik de straat zou volgen ik vanzelf op de juiste plek zou uitkomen. De uitdaging destijds van het denken aan waar ik heen moet lopen heeft er waarschijnlijk ook voor gezorgd dat ik heel langzaamaan mijn denkvermogen weer terug begon te krijgen. Toen we erachter kwamen dat ik bij de verkeerde Vomar stond, ben ik naar de andere Vomar gelopen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om haar te zien, en haar vriendin, waarna we naar mijn huis gingen en begonnen te praten. We hebben daarna urenlang gepraat met z'n drieën en zijn ze blijven slapen omdat ze zeker wilden zijn dat ik in orde bleef.
Ik kan onmogelijk uitleggen wat zich allemaal in mijn hoofd afspeelde op dat moment, maar het was extreem heftig en op dat moment voelde alles levensecht. Ik kan mij nu heel goed voorstellen dat mensen op een hoge dosis psychedelica van een balkon of brug springen want ik was er destijds bijna toe in staat. Ik ben nu alleen maar blij dat ik het heb overleefd en die peganum harmala heb ik direct weggepleurd. Het verdubbelt de trip zeker niet; het maakt je trip eerder 10 maal zo sterk. Ik dacht dat ik het aan zou kunnen na het hebben gelezen van andere tripreports maar niets had mij hiervoor kunnen voorbereiden.
Als je eraan denkt om ooit peganum harmala met paddo's te combineren, wees dan extreem voorzichtig! Je bent gewaarschuwd; deze combi kan letterlijk je einde betekenen. Over een tijdje zal ik vast nog eens alleen paddo's proberen omdat ze een positieve uitwerking kunnen hebben, maar nooit meer met die troep erbij.