Pagina 1 van 1

Leven zonder Identiteitsbesef - Hollandia

BerichtGeplaatst: wo jan 20, 2016 10:58 pm
door Miepje
Wanneer: 16 jan. 2016
Wat: 27gr. Hollandia truffels
Waar: Bij mij thuis
Wie: Eekhoorntje, Beer en ik
Tripzitter: X

Het was kwart voor vijf ’s avonds en we hadden net kopje truffel thee naar binnen gewerkt. Het smerig ruikende, wit uitgeslagen water had ik overleefd. Nu zou het gaan beginnen en zou ik once more genieten van de trippende werking van Hollandia.

Eekhoorntje zou vandaag voor het eerst trippen, onder begeleiding van Beer en mij. Ik hoopte maar dat dit goed zou gaan: de vorige keer dat Beer en ik met een derde gingen trippen was dit één grote chaos… Maar Klungel, degene die toen begeleid werd, was zelf ook veel meer chaotisch en druk dan Eekhoorntje is, ook al is hij nuchter.

We besloten GTA te spelen op mijn nieuwe (4K) tv, tot dat de thee haar werk ging doen. Al veel sneller dan verwacht kreeg ik last van mijn maag, iets wat mij vertelt dat het straks zou gaan inkicken. Al snel kreeg ik een drukkend gevoel op mijn borst en begon de witte muur te kruipen. Dit was veel te snel. Veel te snel. Ik vertelde dat ik al dingen begin te merken, en dat deze heel heftig zou gaan worden. Wat ik niet vertelde, was dat dit gegeven me onzeker maakte. Straks zou ik te hard gaan. Dit gaat al snel!
De last van mijn maag ging over in intensieve misselijkheid. Ik wreef in mijn ogen, achteraf bezien in de hoop weer iets normaals te zien. De misselijkheid verminderde niet. Ik zat niet meer lekker, alsof mijn ledematen niet meer onder controle had, alsof ze niet meer correspondeerde met mijn hoofd, mijn geest. Ik wou dat het langzamer ging, ik zocht naar een pauze knop die ik niet kon vinden.
Misselijkheid! Ik liep naar de WC, hopend dat ik over mijn nek zou gaan, maar nee. Ik keerde weer terug, wankel als ik liep. Gelukkig hadden Beer en Eekhoorntje het goed. Ik had het te druk met mezelf, te verwoorden hoe het ging. Ik praatte niet, niet omdat ik het niet wou, maar uit onmacht. Dat drukkende gevoel op mijn borst ging niet weg. Het ging maar niet weg. Net als die misselijkheid. Ik heb even gezeten, maar niets veranderde.
Please Fennek! Laat je hierdoor nou niet leiden! Je gaat het leuk vinden, dat heb je altijd! In de poging mijzelf op te vrolijken, sprak ik mezelf te dwingend aan. Niet dat ik dat toen doorhad. Ik liep weer naar de badkamer, hoestte wat en kokhalsde. Ik ging nog steeds niet over mijn nek.
Ik keek in de spiegel en zag mezelf in een borrelend patroon. Lieverd, zo ga je het niet redden, dacht ik. Je hebt voor hetere vuren gestaan, wanneer je hierin blijft hangen heb je echt een KUT-trip vanavond. Laat het gaan. Laat het los, en kijk wat het je brengt. Ik haalde diep adem, en liep de badkamer uit, onzeker en zeker op het zelfde moment.

Toen ik terug kwam waren Eekhoorntje en Beer lekker GTA aan het spelen, op weg naar hun eerste visuals. Nog niet wetend hoe erg het kon gaan worden. Ik zag de wereld al in geometrische patronen, gekleurd door de heftigste kleuren die ik ooit heb gezien in een trip. De witte muur achter de tv, had mijn aandacht getrokken. Het golfde van kleur en patronen. De tv was geplaatst in een soort van rechthoekige tunnel, gemaakt van de zelfde grote als de tv. De omheining brak de kleuren en maakte er een andere kleur van. Buiten van het geel en fel, er binnen was het grijs en rustig. De hele kamer golfde en ik begon te genieten van het kleurrijke spektakel. Dit was zo slecht nog niet!

Het duurde niet lang en ik was vergeten wie Fennek nou was. Natuurlijk kon ik mijn naam, adres, geboorte datum en andere details herinneren en opnoemen. Maar dit zei niets over Fennek in persoon. Wat was ik? Wie was ik?
Ik had geen idee, maar leefde volop. Ik had extreme zin in de toekomst. Dit was de eerste trip in mijn eigen appartementje en het leven kon alleen maar beter worden. Ik zou gaan reizen, ik had nog zo veel ambities. Een leuke studie kwam eraan, ik krijg leuke vrienden, het leven lachte me tegemoet. En natuurlijk wist ik dat het niet altijd rozeschijn en manengeur zou zijn, maar dat interesseerde me niet. De tegenslagen zouden mij vormen tot een betere versie van mijzelf. Dit zou mijn tijd worden!

Ondertussen merkte ik dat Beer en Eekhoorntje ook wat meer effecten begonnen te merken, maar dit is niet echt blijven hangen. Ik weet dat we gesprekken hebben gehad, maar dit was niet waar mijn hoofd mee bezig was op het moment.
Ik besloot mijn ogen te sluiten en voor de eerste keer van mijn leven te kijken waar CEV’s me zouden brengen. Ik zonk steeds dieper en dieper weg totdat het begon te duizelen. Ik verloor het gevoel van mijn ledematen, waardoor ik niet meer wist hoe ik zat of lag. Door het drukkende gevoel op mijn borst (wat nog steeds de ademhaling verzwaarde) was ik bang om knock-out te gaan. Iets waar ik geen zin in had: bang om sowieso Eekhoorntje, maar ook Beer een bad trip in te jagen.
Ik besloot mijn ogen open te houden en elke gedachte die ik had te verwoorden. Beer en Eekhoorntje merkte nu ook de effecten en vonden dat mijn geratel de ruimte lekker vulde. Geen van ons drieën hoorde nog wat ik zei, of waar het over ging. Ik schijn een aantal keer gezegd te hebben dat ik nog zó veel wou doen, reizen en lief hebben.

Op een gegeven moment ben ik naar het toilet gegaan. Blij als altijd dat ik wist dat ik dat ook deze keer gewoon als signaal doorkreeg en niet in de bank alles liet gaan! Eenmaal daar veranderde de rode vloer met witte vlekjes in een heelal met sterren en planeten. Ik zag niet echt een enorme planeet voorbij vliegen, maar de grotere vlekjes waren planeten, de kleinere sterren. Zoals dat ook is wanneer ik nuchter naar de hemel kijk.
Alle sterren en planeten deinde heen en weer. Sommige maakten kleine snelle rondjes om een centrum wat ik niet kon waarnemen. Ik keek op naar de pijpleidingen, die dansend hun weg omhoog vonden waar ze het plafond (of vloer?) in doken. Na dit spektakel gezien te hebben, heb ik de rest opgehaald, want “Dit moeten jullie zien!”
Braaf volgde de rest naar de badkamer. Ik geloof dat geen van hen zag wat ik zag, maar verbaasd waren ze geloof ik wel.

Na even daar stil gestaan te hebben met z’n allen, kwam ik op het geweldige idee om de kerstverlichting onder mijn hoogslaper aan te doen. We hingen aan de spijlen van mijn bed en aanschouwden de lampjes. Mij deed het niets, moet ik zeggen, maar Beer hield niet op met staren en Eekhoorntje bleef stil. Het zou wel goed zijn, ze oogde vrolijk. Beer en ik hebben gebabbeld, over dingen ver van de realiteit, maar ook ver van mijn geheugen. Woorden ben ik kwijtgeraakt. Ik weet de beelden nog, hoe zijn mond bewoog terwijl hij wat zei, maar wat hij zei ben ik verloren.
Buiten hoorde ik het razen, meteen draaide ik richting het raam om het open te doen. Meteen kwam er een stortvloed aan sneeuw en realiteit binnen. Ik keek en zag de lichtjes van de stad. Het raam werd voor me dicht geklapt. Zouden we naar buiten gaan?
Nee.

We keerden terug naar de kamer. Beer zette een filmpje aan waarbij alleen maar fractals te zien waren. Dat stuk ben ik helemaal kwijt. Ik geloof dat de film wel driekwartier aan heeft gestaan zonder dat er iets nuttigs uit onze monden kwam. Ik weet nog dat de fractals overliepen op de muur en dat ik ertussendoor wou lopen of wou voelen hoe de fractals aan zouden voelen.
Toen het scherm begon te vervelen en wij meer begonnen te ratelen (eigenlijk de rest, want ik hield nog steeds mijn mond bijna niet dicht), heeft Beer weer GTA aangezet. Ik ben naar de muur gaan staren, GTA deed mij nog steeds niets.

Op de muur zag ik vele muurschilderingen, zonder verhaal weliswaar, maar desalniettemin wel muurschilderingen. Ik wist nog steeds niet wie ik was. Misschien daarom ook dat alles zo vaag is nu: ik heb het niet opgeslagen onder Fennek. Het was meer het ene oog/oor in en het andere oog/oor uit.

Wie was ik nou? Wie zou ik zijn? Weer dacht ik aan alles wat ik nog wou doen. Het kwam er op neer dat ik zou gaan liefhebben: mijn naasten, de wereld, mijn vrienden. Mijzelf. Vooral mijzelf. Ik zou voor mezelf klaar staan, voor wie dat ook mocht zijn, want dat besef was ik kwijt. Maar ik was Ik en Ik hield wel van Ik.

Ondertussen was Beer aan het vliegen en raakte hij in de stres omdat hij niet meer wist wat boven of onder was of waar Los Santos was. Ik stuurde hem weet terug in de juiste richting. (Hoe ik wist waar het was, zonder te hebben gezien wat er gebeurde, geen idee)

Ik kwam al snel weer terecht in mijn eigen wereldje. Ik bleef praten, ik hoorde het geluid, soms klonk het anders. Niet zoals ik gewend was, maar wat ik gewend was zou ik ook niet meer herkend hebben. Ik had zin in het BOOM-festival waar ik komende zomer voor het eerst heen zou gaan, de muziek zou er tof zijn! We draaiden Vini Vici, een band die daar goed thuis zou horen, naar mijn mening.

Na enige tijd dacht ik aan het spel Flower op de playstation en zette het aan. Dit is een spel waarbij je de wind speelt en bloemetjes open laat gaan en een blaadje van hen ervoor terug krijgt. De blaadjes die ik verzameld had sloten zich achteraan aan, ook buiten de tv ging het door. Niemand snapte meer hoe het werkte of waar het verhaal heen ging (het heeft wel degelijk soort van missies), dus Beer wou weer snel terug naar GTA. Iet wat me echt niet meer interesseerde.
Ik besloot naar buiten te kijken. De ramen golfden waardoor ik de huizen aan de overkant van het kanaal niet meer duidelijk kon zien. Buiten stond ook een soort van treurwilg, de takken hingen en knuffelden elkaar om de zoveel tijd. Daarna dansten ze samen.

Nu begon ik toch wel echt te twijfelen of we naar buiten zouden gaan. Meestal was het echt super om op avontuur te gaan, daarbij begon ik me een beetje te vervelen doordat ik weer wat energie kreeg en weer wakker werd als Fennek. Soort van. School was nog steeds een ver-van-mijn-bedshow.

We liepen door de straten, het was ijskoud, maar wel te doen. De straatjes waren oud Italiaans. Zeker bij het kanaal en de boten met lampjes zag het eruit als Venetië. We zouden jointjes gaan halen ergens in de stad, maar al snel miste ik mijn warme huis. Een plek waar ik me niet in hoefde te houden en niet hoefde te bewegen. Ik had het nog steeds benauwd, merkte ik.
Waar waren we eigenlijk? Beer was afgedwaald naar straten die ik (en Eekhoorntje) niet meer (her)kenden. Ik raakte een beetje in paniek, maar ook weer niet. Ik vertrouwde Beer en mijn oriëntatie was slecht, erg slecht, dus naar die hoefden we sowieso niet te luisteren.
Uiteindelijk kwamen we bij de shoppa aan en kochten twee jointjes. Deze viel mij zwaar tegen. De smaak was echt heel erg vies en zorgde dat ik het alleen maar benauwder kreeg. We keerden terug, een pokke end.
Toen we aankwamen bij Venetië, begon het te sneeuwen. We bleven er staan en genieten van de stad. Hier was ik er klaar mee, ik was moe. Ik bedacht dat ik sneeuwvlokjes zou gaan vangen om mezelf af te leiden van het moe zijn en het koud zijn. Een tegemoet komende fietser moedigde me (sarcastisch?) aan om ze te vangen. Ik lachte maar vriendelijk terug. Fuck did I care what the normal people thought?

Thuis hadden we honger en genoten we van het eerder gekochte avondeten onder het tv kijken. Gekruide kip, paprika en champignons op brood met mayo. Ik kon niet veel op voor ik buikpijn kreeg. Ik stopte met eten en in plaatst daarvan dronk ik wat.
We raakten aan de babbel en zette de tv uit. We praatten over hoe het nu voorbij was, en over hoe Eekhoorntje haar eerste trip ervaren had. We deelden onze ervaringen en raakte verstrengeld in diepe gesprekken. We waren het erover eens dat we allemaal onze identiteit verloren hadden, samen met onze gedachtes en de motivaties ervan. We wouden allemaal liggen, en waren onverschillig over het feit dat we met z’n drieën in mijn hoogslaper zouden kunnen slapen. Waarom was sex een taboe? We kwamen tot de conclusie dat dit kwam door angst en aangeleerd gedrag.

Ik was moe. Doodmoe. Ik pakte mijn bord en zette het neer in de chaos wat ooit mijn keuken was geweest. Ik zei welterusten en trok een pyjama aan. Ik poetste mijn tanden en vertrok naar bed (na mijn kitten ook eten te hebben gegeven).
Het duurde niet lang of Beer lag naast me. Hij knuffelde mij innig en ik genoot van zijn warme lichaam tegen het mijne. Ik was moe, maar merkte dat onze lichamen hunkerden naar elkaar. Ik ging in op zijn acties, maar herinnerde mij dat Eekhoorntje, met de deur open, in de kamer naast ons lag. We gingen dit vandaag niet doen. Ik draaide me on in zijn armen en wou gaan slapen.
Beer had echter andere plannen en ging door met teasen. Na een paar afwijzingen van Beers aanbod en wat overleg, besloten we dat handwerk oké zou zijn.


Hoewel mijn hoofd nog draaide, viel ik snel in slaap. Ik viel inslaap als een onbekende en werk wakker als mijzelf. Met weer een ervaring rijker. :woeh:

Re: Leven zonder Identiteitsbesef - Hollandia

BerichtGeplaatst: vr maart 04, 2016 3:36 am
door stuiterbal
Wow, wat een toffe betekenisvolle ervaring! Erg mooi om te lezen.

Heb je zelf het idee dat het zetten van thee de trip verkort en intenser maakt? Dat was bij mij wel het geval. Normaal trip ik 6 uur op 15 gram als ik het eet, maar als ik thee zet dan begint de trip heel snel, is die erg intens, maar is die ook zo weer voorbij. Grip op de realiteit is te ver weg om überhaupt nog van 'bad gaan' te spreken tijdens m'n piek. Trip duurde een uur of anderhalf, met 10 gram truffels in de thee bij mij. Hoe ervaar jij dat?

Re: Leven zonder Identiteitsbesef - Hollandia

BerichtGeplaatst: za maart 05, 2016 12:40 am
door Maus
Mooi tripreport én een mooie ervaring, dankjewel voor het delen :hulde:

Re: Leven zonder Identiteitsbesef - Hollandia

BerichtGeplaatst: di apr 12, 2016 8:20 pm
door Miepje
Graag gedaan allemaal! Er komt snel een LSD reportje aan ^^

Edit: Hier is 't reportje:
http://drugsforum.info/tripreports-psychedelica/lsd-enjoy-the-ride-t12850.html

Re: Leven zonder Identiteitsbesef - Hollandia

BerichtGeplaatst: di apr 12, 2016 9:06 pm
door Maus
Miepje schreef:Graag gedaan allemaal! Er komt snel een LSD reportje aan ^^

Leuk! Alleen lsd of in een combi?

Re: Leven zonder Identiteitsbesef - Hollandia

BerichtGeplaatst: di apr 19, 2016 10:58 pm
door Miepje
Alleen lsd, werd mn eerste keer. Dan doe ik nog maar even geen combi