Pagina 1 van 1

‪Eerste keer ALD-52: “Ik snap de wereld niet meer!” ‬‬‬‬‬‬

BerichtGeplaatst: do aug 11, 2016 1:29 pm
door Zinnentuimel
Op zondag 7 augustus 2016 heb ik voor het eerst ALD-52 gebruikt.

Korte samenvatting: de eerste acht uurtjes waren overall gezien heel erg leuk, de uurtjes daarna wat minder. Ik had gelezen dat de na-effecten van ALD-52 in sommige gevallen tot wel twee weken konden aanhouden, dus toen het spul na tien uur nog niet was uitgewerkt sloeg de paniek toe. Dit had ook te maken met het feit dat ik de dag erna moest werken. Slechte setting dus. Hieronder een uitgebreider report dat ik voornamelijk heb geschreven voor mezelf, om mijn trip een plekje te kunnen geven, maar wellicht is het voor een ander ook leuk om te lezen.

Wie: vrouw, 57 kilo
Waar: thuis, in de tuin en in het bos
Wat: 125 μg ALD-52
Methode: zegeltje tussen wang en tandvlees (oraal dus)
Ervaring met: XTC, 4-FA, amfetamine en 4-AcO-DMT

Een maand geleden hebben mijn vriend en ik voor de eerste keer een psychedelicum gebruikt: 4-AcO-DMT. Dit was een geweldige ervaring en daarom hadden we meteen besloten om ongeveer een maand later ALD-52 te proberen. Achteraf gezien was dit enthousiasme wellicht niet zo handig en hadden we er een beter moment voor moeten uitkiezen, maar soit: onze keuze viel op het weekend van zaterdag 8 en zondag 9 augustus. De zaterdag werd een drukke dag en daarom zijn we niet aan trippen toegekomen. Om die reden kozen we voor de dag erna. We hadden gelezen dat de effecten bij de meeste mensen ongeveer 8 tot 14 uur zouden aanhouden en waren daarom in de veronderstelling dat het niet erg was dat we de dag erna weer moesten werken. Dat pakte toch iets anders uit, maar daarover later meer.

Van tevoren hadden we weer een luchtbed opgeblazen en op het gras in de tuin gelegd met een dekbed en wat kussens erop. Op tafel stonden verschillende lekkere hapjes: frambozen, aardbeien, druiven, chocolade, koekjes, snoepjes en chips. We hadden een album met de Greatest Hits van The Beatles gedownload. We waren beiden niet erg bekend met hun muziek, maar het leek ons wel leuke tripmuziek. Ik had een kladblokje klaargelegd zodat ik tijdens de trip wat aantekeningetjes kon maken. Om 12:00 aten we een lichte lunch en een uurtje later was het tijd voor de zegeltjes.

13:00 (T = 0:00)
We stopten het zegeltje in onze mond en vijf minuutjes later besloten we het door te slikken. We voelden beiden wat gezonde spanningen. Hoe heftig zouden de effecten zijn? Zouden we, anders dan tijdens de 4-AcO-DMT, nog wel een fatsoenlijk gesprek met elkaar kunnen voeren? We hoopten dat onze dosering laag genoeg zou zijn om nog redelijk helder te blijven. Het wachten kon beginnen. We voerden wat gesprekken op de bank, mijn vriend verplaatste zich enige tijd later naar buiten en ik bleef binnen zitten. We verveelden ons een beetje. Met terugwerkende kracht kan ik nu zeggen dat we hier een beginnersfout hebben gemaakt: we hadden een simpele, maar leuke activiteit moeten inplannen voor tijdens het wachten. Toen het spul eenmaal zijn werk deed konden we namelijk niet goed meer bedenken wat we wilden gaan doen.

13:35 (T = 0:35)
Op mijn notitieblokje schreef ik dat ik een beetje giechelig begon te worden. Er klonk een grappig liedje van The Beatles door de speakers (zie spoiler hieronder). Ik moest lachen om het geklap aan het begin van het nummer, iets wat ik normaal waarschijnlijk nooit gedaan zou hebben. Mijn vriend en ik dansten samen op het nummer. We waren allebei ook ontzettend misselijk, alsof we moesten kotsen, en hoopten dat dit snel voorbij zou zijn. Er waren nog geen zichtbare visuals.
Spoiler! :

13:50 (T = 0:50)
Wederom schreef ik op mijn notitieblokje dat ik “fucking misselijk” was. Moet ik echt niet kotsen? Toch besloot ik dat maar niet te doen, omdat ik weet van mezelf dat ik snel misselijk word als ik niet eet of er niks in mijn maag zit. Het denken begon nu ook wat moeizamer te verlopen. Met dat ik mijn aantekeningen maakte, begon het papier te verkleuren en zag ik allemaal bewegende neon-golven.

14:15 (T = 1:15)
De ALD-52 was nu duidelijk merkbaar, maar helaas was ik nog steeds erg misselijk. Ik begon de muziek die we op hadden staan ook maar raar te vinden. Achteraf bleek het ook gewoon onwijs wazige muziek te zijn, maar dat terzijde. Zo was er een nummer waar een heel raar stukje in zat van ongeveer 30 seconden (zie eerste nummer in de spoiler hieronder vanaf 1:45) wat wel een eeuwigheid leek te duren. “Ik snap er helemaal niks meer van! Dit is echt fucking vage muziek. Zullen we wat anders opzetten?”, zei ik tegen mijn vriend. We kozen voor een hardstylemix. Dat was de eerste vijf minuten heel chill, maar toen kwam er een nummer op wat te duister was voor mijn stemming op dat moment (zie tweede nummer in de spoiler). Dat kwam door de tekst erin, die vond ik veel te agressief en negatief. Hierdoor snapte ik er allemaal nog minder van, dus ik besloot het af te zetten. Na een paar minuutjes stilte besloot ik Enya aan te zetten. Na nog geen vijf seconden stroomden de tranen alweer over mijn wangen. Heerlijk, hier werd in tenminste rustig van. De CEV kwamen hierdoor heel goed tot zijn recht. Ze leken heel erg op de visuals die ik zag tijdens 4-AcO-DMT maar waren complexer van aard en leken iets minder gebonden aan het ritme van de muziek. Toch was ik na een kwartier ook weer klaar met Enya, dus ik besloot wederom de muziek uit te zetten.
Spoiler! :


15:00 (T = 2:00)
Toen we ons min of meer realiseerden dat we het hoogtepunt bereikt hadden (de tijd is een schatting trouwens, ik heb wel op de klok gekeken, maar het niet genoteerd), besloten we naar het bos te gaan. Thuis konden we ons maar slecht vermaken en we voelden ons lichamelijk erg gestimuleerd, dus wilden graag een stukje gaan lopen. Nog geen twintig passen verwijderd van ons huis sloeg de twijfel toe. Verschillende gedachtes spookten door mijn hoofd. Is het wel verantwoord om te gaan lopen in de bewoonde wereld? Zien we er niet heel gek uit? Straks komen we bekenden tegen. Doen we geen rare dingen? Toch besloten we door te lopen. Ik wist door de ALD-52 de route naar het bos niet meer, dus de weg ernaar toe was voor mij totale verwarring. We kwamen een aantal fietsers tegen die ons groeten. Godver, die mensen zijn kut! Eenmaal in het bos werd ik weer een beetje rustiger. De OEV kwamen hier heel mooi tot zijn recht. Af en toe viel het licht door de bomen en leek het alsof op alle bomen en struiken diamanten zaten. Het geasfalteerde paadje waar we op liepen leek op een neongekleurd patronend tapijt. Ik kan niet omschrijven wat ik allemaal heb gezien, maar het was adembenemend mooi. Ik vond het heerlijk om in de natuur te zijn, maar helaas kwamen we steeds mensen tegen, waardoor ik erg gespannen werd. De mensen werden me teveel, dus we besloten weer naar huis te gaan. Ook vond ik het maar moeilijk te bedenken wat we nog meer konden doen. Wat doen andere mensen op een zondag? Tijd was ook een raar begrip geworden, alles was raar geworden. “Ik snap de wereld niet meer!”

17:00 (T = 4:00)
Na twee uurtjes kwamen we weer thuis (tijd is wederom schatting, wel op klok gekeken, maar niet genoteerd). Ik was nog steeds compleet van de wereld, kon geen normaal gesprek voeren en zei tegen mijn vriend dat ik dit nou niet bepaald intelligent spul vond. Hij was het met me eens. We hadden beide verwacht dat we veel beter aanspreekbaar zouden zijn en hele einden weg konden filosoferen, maar dat pakte allemaal wat anders uit. In die zin waren onze verwachtingen dus niet goed. Achteraf hadden we meer tijd voor onszelf moeten nemen, zodat we onze gedachten de vrije loop konden laten. Die waren namelijk wel diepgaand, intelligent en complex. Het denken ging associërend en verliep in een razend snel tempo, maar omdat ik er de tijd niet voor nam, heb ik er niet alles uit kunnen halen wat erin zat. Mijn vriend besloot een nummer van Imogen Heap aan te zetten (“Hide And Seek”). Voor ons beide een nummer met een grote emotionele lading en dat hebben we geweten. De tranen stroomden over mijn wangen. Dit nummer raakte me tot in het diepst van mijn ziel.

19:35 (T = 6:35)
Notitie: “Whaaaaat the fuck?” De heftigste piek was nu voorbij en de trip begon golvend te verlopen. Ik vond dit best vervelend, want net als ik dacht dat ik er een beetje uitkwam, werd ik er weer helemaal ingegooid. Ik keek naar een schilderij aan de muur (zie spoiler hieronder). De kleuren waren veel intenser en het leek alsof de druppels op het lichaam van het meisje van het schilderij over haar lichaam liepen (zoals op de foto eronder). Dit was echt een prachtig gezicht.
Spoiler! :


19:40 (T = 6:40)
We hadden weer hardstyle opgezet. Dit keer snapte ik het allemaal weer en klonk het me niet meer vreemd in de oren. Dansen was heerlijk en ging volledig automatisch. Helaas begon ik weer een beetje misselijk te worden, dus we besloten een pizza in de over te schuiven. Eten ging helaas niet zo gemakkelijk, ik denk dat ik er wel een uur over heb gedaan om het weg te krijgen. Gelukkig nam de misselijkheid toen wel af.

21:00 (T = 8:00)
De tijd is wederom een schatting. Het effect begon wat af te nemen, maar er waren nog steeds wel behoorlijke tripvlagen aanwezig. Mijn vriend had van te voren nog een aantal posters uitgeprint, omdat het ons wel grappig leek daar tijdens het trippen naar te kijken. Degene die het meest tot zijn recht kwam staat in de spoiler hieronder. De patronen op de neus van het meisje leken te bewegen, evenals de kleuren aan de zijkant van haar hoofd. Ik heb hier minutenlang naar gestaard. Prachtig vond ik het.
Spoiler! :

Vanaf hier ben ik de tijd een beetje uit het oog verloren. Tijd was sowieso een raar begrip en ik kon maar moeilijk uitrekenen hoe lang we nou al onderweg waren. Dit was ook ongeveer het punt waarop ik in het moeilijkste gedeelte van mijn trip belande, want ik was bang dat ik er in zou blijven hangen en dat het nooit meer over zou gaan. Achteraf weet ik dat dit komt doordat ik de dag erna weer moest werken. Ik kon alleen maar denken: laat het stoppen, laat het stoppen, ik moet morgen werken. Er zijn toen ook een hoop nare gedachtes in me op gekomen, waaronder dat ik mezelf maar gewoon van kant moest maken, want dan was het in elk geval voorbij. Deze gedachtes waren ongelooflijk beangstigend, zeker gezien het feit dat ik zeven jaar geleden een ernstige depressie heb gehad en toentertijd ook niet meer verder wilde leven. Gelukkig ben ik sinds een jaar of vijf emotioneel heel stabiel en gelukkig, maar de angst voor een psychose is wel door mijn hoofd gegaan. Ik heb de hele nacht wakker gelegen door deze nare gedachtes en voelde me echt lamlendig. Uiteindelijk heb ik ’s ochtends nog een paar uurtjes kunnen slapen en toen ik wakker werd voelde ik me eigenlijk verrassend goed. Ik heb mijn trip daarna goed kunnen overdenken en kijk er nu niet meer negatief tegenaan.

Conclusie: dit was een intense, moeilijke, maar ook verfrissende ervaring. Blijkbaar heb ik bepaalde angsten uit mijn verleden nog niet helemaal verwerkt, want ze kwamen tijdens de trip keihard naar boven. Tijdens mijn trip vond ik dit beangstigend en heb ik voor mijn gevoel mezelf te weinig de ruimte gegeven om deze gevoelens en gedachtes tot me te laten komen. Ik wilde het niet en heb me er tegen verzet. Dat is eigenlijk precies de reden waarom ik het nog een keer wil doen. Klinkt paradoxaal? Een beetje wel, maar nu ik weet wat ALD-52 met je doet, hoop ik dat ik de volgende keer deze gevoelens en gedachtes wel toe kan laten en een plekje kan geven. Nu voelt de ervaring niet af. Daarnaast denk ik dat het goed is om tijdens de trip meer tijd alleen door te brengen, niet teveel te willen praten. Ik ben van mezelf nogal verbaal ingesteld en wil altijd zo nauwkeurig mogelijk omschrijven wat ik denk, voel of zie. Dat lukt met dit spul niet, of in elk geval niet met de dosering die ik heb genomen. Als ik ging praten voelde ik me ontzettend onintelligent, omdat ik mezelf niet in woorden kon uitdrukken. Helaas, want de gedachtegangen waren wel diepgaand en complex, helemaal niet onintelligent. Daarnaast was het natuurlijk ongelooflijk dom dat ik de dag erna moest werken. Ik was de laatste paar uurtjes van de trip de hele tijd daarmee bezig, waardoor ik er niet meer van kon genieten en wilde dat het zo snel mogelijk was uitgewerkt. De volgende keer dat ik weer ga trippen (al zal dat nog eventjes op zich laten wachten) zal ik ervoor zorgen dat ik de twee dagen erna gewoon lekker vrij ben. Want so what als de effecten zestien uur aanhouden? Ik ben toch lekker vrij. Wel voelt het alsof deze ervaring me mentaal sterker heeft gemaakt. Ik ben op donkere plekjes in mijn brein geweest, maar heb het overwonnen. Zo voelt het in elk geval. De volgende keer dat ik ga trippen (dan met een beter uitgedachte en uitgewerkte setting) zal ik kalmer en sterker zijn en waar mogelijk lichtjes aansteken in de donkere plekjes van mijn brein. Wordt vervolgd in elk geval! :)

Re: ‪Eerste keer ALD-52: “Ik snap de wereld niet meer!” ‬‬‬‬

BerichtGeplaatst: vr aug 12, 2016 11:00 am
door Zinnentuimel
Dank je!

Die misselijkheid was wel echt kut ja. Er heeft misschien toch te weinig tijd gezeten tussen de lunch en het zegeltje. Pas na anderhalf uur was de misselijkheid weg (en kwam later weer terug, maar ditmaal door een gebrek aan eten).

Heb op festivals/feestjes ook altijd buikpijn van de honger, zelfs als ik pep of XTC gebruik. Zodra ik een banaantje eet is het weer over. :roll2: :kleuter:

Re: ‪Eerste keer ALD-52: “Ik snap de wereld niet meer!” ‬‬‬‬

BerichtGeplaatst: vr aug 12, 2016 7:38 pm
door Maus
Heftige ervaring, goed beschreven tripreport :hulde: