DMT: Heen en weer geslingerd in het nergens
Geplaatst: wo feb 08, 2017 2:03 amMaandagochtend na een feestweekendje, in het feestweekend was het er niet van gekomen de DMT te roken. De pas gekochte weegschaal deed z'n werk totaal niet waardoor het slimmer was op het oog een kleine dosis DMT in de pijp te leggen. Het zou mijn derde keer worden, allebei de vorige keren was ik op aarde gebleven maar waren het toch wel overweldigende ervaringen.
Ik was niet zenuwachtig, ik wilde erg graag weer kennis maken. Toen ik mijn hijs nam en het begon te werken schrok ik toch weer zoals de andere keren. Maar waarvan precies? Het gevoel maakt me steeds aan het schrikken, ik kan niet uitleggen waarom maar het is het vreemdste gevoel ooit. Alles zag er bekend vervormd en felgekleurd uit. Mijn vriend en I. keken me verwachtingsvol aan: voel je iets? Ik wilde niet dat zij op mij zouden letten, ik had wilde me daar niet op focussen dus wat ik zei was: "laat me maar even".
Het laatste waar ik naar keek voor ik mijn ogen sloot was de boekenkast. De boeken dansten, ik kon het niet meer verdragen omdat het zo intens was en ik sloot mijn ogen. Ik werd in een donkere ruimte gezogen. In die ruimte had ik geen lichaam meer. Figuren die nog op de boeken leken dansten ook in deze ruimte in het rond. Ik werd door deze donkere ruimte met figuren heen en weer geslingerd, ik had er geen controle over. Hierbij was een blikkerige galm te horen. Nog steeds voelde ik me oncomfortabel en vertelde ik mezelf dat de trip niet lang duurt. Ik dacht: ik weet niet of ik dit nog vaker wil doen, ik wil hier niet zijn, vind het hier niet fijn. Halverwege de trip kwam er opeens een ontiegelijke rust over me heen. Waar ik eerst helemaal scherp sta van de adrenaline lijkt het niet veel later alsof ik mijn best moet doen van ontspanning niet in slaap te vallen. Sereniteit, rust, slaperigheid. Vanaf dit moment is het prettig en neemt het gevoel in een rap tempo af. Ondertussen probeer ik me te bekommeren om mijn vriend die ook gelanceerd wordt, maar hij heeft hier geen behoefte aan dus kan ik weer met mijn eigen trip bezig zijn. Ik word helderder, de rust blijft. Ik heb nergens behoefte aan, ik wil alleen voor me uit staren, dat is genoeg. Dit rustige gevoel heeft nog een uur of wat aangehouden. Hoewel ik me niet prettig voelde in de donkere ruimte waar ik was, vond ik het ook weer niet leuk om terug op aarde te zijn met z'n stompzinnige zaken.
Waarom het zo heftig was snap ik nog steeds niet, ik snap ook niet wat er nou gebeurd is en of er wel iets gebeurd is. Het leek net alsof ik zelfs een beetje nergens was. Het was geen hoge dosis, misschien was ik onderweg naar iets maar ben ik onderweg blijven hangen. En toch was het zo intens.
Ik was niet zenuwachtig, ik wilde erg graag weer kennis maken. Toen ik mijn hijs nam en het begon te werken schrok ik toch weer zoals de andere keren. Maar waarvan precies? Het gevoel maakt me steeds aan het schrikken, ik kan niet uitleggen waarom maar het is het vreemdste gevoel ooit. Alles zag er bekend vervormd en felgekleurd uit. Mijn vriend en I. keken me verwachtingsvol aan: voel je iets? Ik wilde niet dat zij op mij zouden letten, ik had wilde me daar niet op focussen dus wat ik zei was: "laat me maar even".
Het laatste waar ik naar keek voor ik mijn ogen sloot was de boekenkast. De boeken dansten, ik kon het niet meer verdragen omdat het zo intens was en ik sloot mijn ogen. Ik werd in een donkere ruimte gezogen. In die ruimte had ik geen lichaam meer. Figuren die nog op de boeken leken dansten ook in deze ruimte in het rond. Ik werd door deze donkere ruimte met figuren heen en weer geslingerd, ik had er geen controle over. Hierbij was een blikkerige galm te horen. Nog steeds voelde ik me oncomfortabel en vertelde ik mezelf dat de trip niet lang duurt. Ik dacht: ik weet niet of ik dit nog vaker wil doen, ik wil hier niet zijn, vind het hier niet fijn. Halverwege de trip kwam er opeens een ontiegelijke rust over me heen. Waar ik eerst helemaal scherp sta van de adrenaline lijkt het niet veel later alsof ik mijn best moet doen van ontspanning niet in slaap te vallen. Sereniteit, rust, slaperigheid. Vanaf dit moment is het prettig en neemt het gevoel in een rap tempo af. Ondertussen probeer ik me te bekommeren om mijn vriend die ook gelanceerd wordt, maar hij heeft hier geen behoefte aan dus kan ik weer met mijn eigen trip bezig zijn. Ik word helderder, de rust blijft. Ik heb nergens behoefte aan, ik wil alleen voor me uit staren, dat is genoeg. Dit rustige gevoel heeft nog een uur of wat aangehouden. Hoewel ik me niet prettig voelde in de donkere ruimte waar ik was, vond ik het ook weer niet leuk om terug op aarde te zijn met z'n stompzinnige zaken.
Waarom het zo heftig was snap ik nog steeds niet, ik snap ook niet wat er nou gebeurd is en of er wel iets gebeurd is. Het leek net alsof ik zelfs een beetje nergens was. Het was geen hoge dosis, misschien was ik onderweg naar iets maar ben ik onderweg blijven hangen. En toch was het zo intens.