Psilocybe Hollandia: De wereld is een serieuze chaos
Geplaatst: vr jan 13, 2012 12:10 amDrug en dosis: Truffels, Psilocybe Hollandia, 15g (12g + 3g op T+0.45)
Setting: 5 vrienden; 2 met 15g Hollandia, 1 met ~12g Hollandia, 1 met 15g Dragon’s Dynamite, 1 tripsitter. Huis van een van de vrienden in Den Helder.
Mindset en context: Overwegend positief, midden in een volle en gezellige vakantie, lichte spanningen met een van de mede-aanwezigen
28 december 2011, mijn zesde truffeltrip en de achtste in totaal (2x LSD). Voor de gelegenheid was het me enkele weken geleden gelukt om 4 porties truffels voor de prijs van 1 te krijgen – dus we konden mooi goedkoop op reis in onze eigen geest. We waren ons ervan bewust dat deze Hollandia-truffels niet niks waren, al waren ze dan niet duur; omschreven als de sterkste die bekend waren zouden ze allicht een heftiger effect hebben nog dan Dragon’s Dynamite, waarop ik een keer een flinke bad trip heb gehad. Maar ik voelde me op dat moment sterk genoeg om op zijn minst 12 gram te nemen van deze truffel.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Op een zeker tijdstip dat ik niet meer precies weet (circa 19.30 volgens mij) nemen we allemaal tegelijk onze truffels in, in mijn geval 12 gram, en begint het wachten. Een van de vrienden die meteen 15 gram Hollandia nam hoefde niet lang te wachten; terwijl ik een heel langzame coming-up ervoer tripte hij binnen no time zijn ballen eraf. Ikzelf voelde zelfs na 3 kwartier nog niets meer dan een lichte space die me niet vervulde met een gevoel van ‘immersion’, en besloot de laatste 3 gram van mijn portie gewoon bij te nemen.
Vanaf daar begint de chaos. Waar ik normaliter mijn hoofd tijdens het trippen aardig erbij kan houden, alvast rekening houdend met het tripreport dat ik zal gaan schrijven achteraf, heb ik in de slordige 3,5 uur die de piek duurde weinig besef van tijd of omgeving. Na de trip had ik ook het gevoel dat alles belachelijk snel gegaan was, alsof ik een droomwereld ben binnengestapt en die op dat moment weer verliet; dit in contrast tot lichtere truffeltrips waar de tijd (zeker rond T+1/T+2) juist sterk vertraagt. Naar achteraf blijkt zat iedereen in deze tijd behoorlijk klem in zijn eigen hoofd, waarbij 1 vriend haast niet meer kon stoppen met lachen en de tripsitter zich eigenlijk stierlijk verveelde (wat op zich geen héél slecht teken is – er flipte tenminste ook niemand).
Wat opviel waren ook de loeiharde visuals. Ik ben normaliter geen visuele tripper, maar was al snel gevangen in een waas van visuals bij alles wat ik deed. Deze zijn echter te chaotisch om goed te kunnen beschrijven; cartooning, golven, kleurveranderingen en Matrix-achtige letter- en cijfercombinaties wisselen elkaar in hoog tempo af zonder dat ik daar echt chocola van kon maken (geen ‘Metablyssin’). Het was alleen een feit dát de visuals er waren.
Tijdens een sessie kosmische, bijna goddelijke closed-eye visuals ervaar ik tijdelijk een piek van euforie, dit is nog redelijk in het begin van de trip. Helaas is deze euforie tijdens de trip vrij spaarzaam gebleken, want waar Atlantis me naar mijn gevoel ondersteunt met een zacht matras van vrolijkheid, kinderlijke speelsheid en het gevoel verbonden te zijn met alles, is Hollandia ongekend hard en ruw. Ik kon op de piek van de trip eigenlijk geen moment bezig zijn met allerdaagse zaken, al probeerde ik dat wel, en verzette ik mijn geest; ik moest volledig met de stroom mee. Me dat realiserend dacht ik na over allerlei dingen die vreselijk serieus en problematisch leken op dat moment, maar die ik me nu niet eens meer kan herinneren. Niet fijn en het had van mij best wat eerder voorbij mogen zijn.
De trip kende 1 enkel piekmoment waarop de verwarring in korte tijd werd gemaximaliseerd. Dit gevoel kende ik nog van Dragon’s Dynamite, en ik had heel even weer diezelfde angstgevoelens, maar nu kon ik ze in bedwang houden. Precies een jaar later is mijn geest dus tenminste zoveel sterker, dat is een pluspunt. De mindfuck ebde al snel weer weg wat me voor het eerst in uren weer vervulde met een zekere vrolijkheid – het ergste is geweest. Ik weet niet precies hoe lang het nog duurde voor de afterglow begon, maar onvermijdelijk komt die opzetten.
En die afterglow was enorm euforisch en een tikje egocentrisch. Dat herinner ik me nog van Dragon’s Dynamite, de bad trip die me naar de hel en weer terug stuurde; de zwaarste trips hebben de lekkerste afterglows, misschien juist omdat het fijn is om jezelf weer normaal te zien worden. Ik ben de enige van de mensen die er nog zitten (1 vriend is inmiddels vanwege een lichte ruzie naar bed gegaan) die honderduit praat, en heb het gevoel dat alles weer mooi en interessant is, en zeker ikzelf. Enkele redelijk interessante dingetjes zet ik nog even in mijn iPod, en onnatuurlijk vrolijk ga ik uiteindelijk slapen. Maar het blijft helaas niet zo positief als die nacht.
Want 2 weken na de trip zit ik nog steeds wel vervuld van enige twijfels. Het was geen fijne trip, en de MDMA een dag erna bezorgde me ook niet het gewenste gevoel (dat had ik gezien de mindset misschien ook niet moeten doen, maar iedereen maakt fouten I guess). In september deed ik in een weekend LSD en MDMA, en beide ervaringen waren fantastisch en brachten positiviteit naar boven. Het leven is goed, er zijn geen verborgen monsters meer, de lol kon niet op.
Maar nu? Meh. Ik heb oprecht een geweldige kerstvakantie gehad met betrekking tot de delen die géén psychedelica bevatten, maar voor het eerst heb ik het gevoel geen stap voorwaarts te hebben gemaakt na een trip en dat is jammer. Bovendien was de trip niet echt leuk. Ik denk dat ik voorlopig een tijdje van de truffels afblijf, niet vanwege het gevaar maar omdat ik het bijzonder wil blijven vinden. Een uitzondering maak ik wel als iemand in mijn omgeving die er nieuw mee is naar me toekomt om het eens samen te doen, maar dan neem ik een lichte truffel en/of een lagere dosis. Zo niet, dan ga ik me in 2012 richten op wat andere middelen dan truffels en MDMA, indien mogelijk.
Overigens denk ik ook niet dat de trip me echt sléchter heeft gemaakt, want dat de wereld een serieuze chaos kan zijn wist ik al, en nuchter kun je dat soort dingen wel weer in het juiste perspectief zijn (al spelen er altijd nog wel dingen door in je hoofd). Ik ben alleen lichtelijk teleurgesteld en dat is me tot nu toe alleen maar met cannabis overkomen. Maar misschien waren dit truffels waarvan je de positieve effecten alleen merkt op héle lange termijn, we zullen het zien.
Tot zover Hollandia!
Setting: 5 vrienden; 2 met 15g Hollandia, 1 met ~12g Hollandia, 1 met 15g Dragon’s Dynamite, 1 tripsitter. Huis van een van de vrienden in Den Helder.
Mindset en context: Overwegend positief, midden in een volle en gezellige vakantie, lichte spanningen met een van de mede-aanwezigen
28 december 2011, mijn zesde truffeltrip en de achtste in totaal (2x LSD). Voor de gelegenheid was het me enkele weken geleden gelukt om 4 porties truffels voor de prijs van 1 te krijgen – dus we konden mooi goedkoop op reis in onze eigen geest. We waren ons ervan bewust dat deze Hollandia-truffels niet niks waren, al waren ze dan niet duur; omschreven als de sterkste die bekend waren zouden ze allicht een heftiger effect hebben nog dan Dragon’s Dynamite, waarop ik een keer een flinke bad trip heb gehad. Maar ik voelde me op dat moment sterk genoeg om op zijn minst 12 gram te nemen van deze truffel.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Op een zeker tijdstip dat ik niet meer precies weet (circa 19.30 volgens mij) nemen we allemaal tegelijk onze truffels in, in mijn geval 12 gram, en begint het wachten. Een van de vrienden die meteen 15 gram Hollandia nam hoefde niet lang te wachten; terwijl ik een heel langzame coming-up ervoer tripte hij binnen no time zijn ballen eraf. Ikzelf voelde zelfs na 3 kwartier nog niets meer dan een lichte space die me niet vervulde met een gevoel van ‘immersion’, en besloot de laatste 3 gram van mijn portie gewoon bij te nemen.
Vanaf daar begint de chaos. Waar ik normaliter mijn hoofd tijdens het trippen aardig erbij kan houden, alvast rekening houdend met het tripreport dat ik zal gaan schrijven achteraf, heb ik in de slordige 3,5 uur die de piek duurde weinig besef van tijd of omgeving. Na de trip had ik ook het gevoel dat alles belachelijk snel gegaan was, alsof ik een droomwereld ben binnengestapt en die op dat moment weer verliet; dit in contrast tot lichtere truffeltrips waar de tijd (zeker rond T+1/T+2) juist sterk vertraagt. Naar achteraf blijkt zat iedereen in deze tijd behoorlijk klem in zijn eigen hoofd, waarbij 1 vriend haast niet meer kon stoppen met lachen en de tripsitter zich eigenlijk stierlijk verveelde (wat op zich geen héél slecht teken is – er flipte tenminste ook niemand).
Wat opviel waren ook de loeiharde visuals. Ik ben normaliter geen visuele tripper, maar was al snel gevangen in een waas van visuals bij alles wat ik deed. Deze zijn echter te chaotisch om goed te kunnen beschrijven; cartooning, golven, kleurveranderingen en Matrix-achtige letter- en cijfercombinaties wisselen elkaar in hoog tempo af zonder dat ik daar echt chocola van kon maken (geen ‘Metablyssin’). Het was alleen een feit dát de visuals er waren.
Tijdens een sessie kosmische, bijna goddelijke closed-eye visuals ervaar ik tijdelijk een piek van euforie, dit is nog redelijk in het begin van de trip. Helaas is deze euforie tijdens de trip vrij spaarzaam gebleken, want waar Atlantis me naar mijn gevoel ondersteunt met een zacht matras van vrolijkheid, kinderlijke speelsheid en het gevoel verbonden te zijn met alles, is Hollandia ongekend hard en ruw. Ik kon op de piek van de trip eigenlijk geen moment bezig zijn met allerdaagse zaken, al probeerde ik dat wel, en verzette ik mijn geest; ik moest volledig met de stroom mee. Me dat realiserend dacht ik na over allerlei dingen die vreselijk serieus en problematisch leken op dat moment, maar die ik me nu niet eens meer kan herinneren. Niet fijn en het had van mij best wat eerder voorbij mogen zijn.
De trip kende 1 enkel piekmoment waarop de verwarring in korte tijd werd gemaximaliseerd. Dit gevoel kende ik nog van Dragon’s Dynamite, en ik had heel even weer diezelfde angstgevoelens, maar nu kon ik ze in bedwang houden. Precies een jaar later is mijn geest dus tenminste zoveel sterker, dat is een pluspunt. De mindfuck ebde al snel weer weg wat me voor het eerst in uren weer vervulde met een zekere vrolijkheid – het ergste is geweest. Ik weet niet precies hoe lang het nog duurde voor de afterglow begon, maar onvermijdelijk komt die opzetten.
En die afterglow was enorm euforisch en een tikje egocentrisch. Dat herinner ik me nog van Dragon’s Dynamite, de bad trip die me naar de hel en weer terug stuurde; de zwaarste trips hebben de lekkerste afterglows, misschien juist omdat het fijn is om jezelf weer normaal te zien worden. Ik ben de enige van de mensen die er nog zitten (1 vriend is inmiddels vanwege een lichte ruzie naar bed gegaan) die honderduit praat, en heb het gevoel dat alles weer mooi en interessant is, en zeker ikzelf. Enkele redelijk interessante dingetjes zet ik nog even in mijn iPod, en onnatuurlijk vrolijk ga ik uiteindelijk slapen. Maar het blijft helaas niet zo positief als die nacht.
Want 2 weken na de trip zit ik nog steeds wel vervuld van enige twijfels. Het was geen fijne trip, en de MDMA een dag erna bezorgde me ook niet het gewenste gevoel (dat had ik gezien de mindset misschien ook niet moeten doen, maar iedereen maakt fouten I guess). In september deed ik in een weekend LSD en MDMA, en beide ervaringen waren fantastisch en brachten positiviteit naar boven. Het leven is goed, er zijn geen verborgen monsters meer, de lol kon niet op.
Maar nu? Meh. Ik heb oprecht een geweldige kerstvakantie gehad met betrekking tot de delen die géén psychedelica bevatten, maar voor het eerst heb ik het gevoel geen stap voorwaarts te hebben gemaakt na een trip en dat is jammer. Bovendien was de trip niet echt leuk. Ik denk dat ik voorlopig een tijdje van de truffels afblijf, niet vanwege het gevaar maar omdat ik het bijzonder wil blijven vinden. Een uitzondering maak ik wel als iemand in mijn omgeving die er nieuw mee is naar me toekomt om het eens samen te doen, maar dan neem ik een lichte truffel en/of een lagere dosis. Zo niet, dan ga ik me in 2012 richten op wat andere middelen dan truffels en MDMA, indien mogelijk.
Overigens denk ik ook niet dat de trip me echt sléchter heeft gemaakt, want dat de wereld een serieuze chaos kan zijn wist ik al, en nuchter kun je dat soort dingen wel weer in het juiste perspectief zijn (al spelen er altijd nog wel dingen door in je hoofd). Ik ben alleen lichtelijk teleurgesteld en dat is me tot nu toe alleen maar met cannabis overkomen. Maar misschien waren dit truffels waarvan je de positieve effecten alleen merkt op héle lange termijn, we zullen het zien.
Tot zover Hollandia!
