[LSD + Keta] Overlijden voor dummie's
Geplaatst: ma apr 09, 2012 3:36 pm
Ik zat er al een hele tijd over te denken, maar ik had telkens geen inspiratie over hoe ik het zou beschrijven, geen zin, of geen tijd.
Maar ik denk dat ik er nu toch aan ga beginnen : Een tripreport over mijn laatste (acid)trip schrijven.
Het is overigens mijn allereerste tripreport (ondanks dat ik al heel veel getript heb op acid) dus ik heb mijn ervaring zo goed en nauwkeurig proberen te omschrijven als ik maar kan, ik doe m'n best (:
Ik weet niet of je het zo nodig een 'bad-trip' kunt noemen of niet, het was allesbehalve prettig maar de wereld die mijn geest zich voor mij had gevormd was overweldigend. Het was ontzettend bijzonder om mee te maken, en ik heb geen spijt van wat ik mezelf heb aangedaan die nacht door zó veel te nemen en de (kleine) littekens die ik aan mijn trip heb overgehouden.
Bovendien heb ik wel 5 minuten lang in contact gestaan met mijn overleden vader, hem aangeraakt. Een illusie, natuurlijk, maar als je een persoon die zo veel voor je heeft betekend 13 jaar lang moet missen doordat de dood nou eenmaal een deel van het leven is is zelfs een illusie goed genoeg om de pijn een tijdje te verzachten.
Voor deze trip had ik wel eens dingen gelezen over mensen die van flats sprongen omdat ze dachten te kunnen vliegen door acid, zichzelf verdronken omdat ze dachten te kunnen ademen in water.
Schouderophalend heb ik telkens door deze artikelen gebladert 'dat overkomt mij niet' zei ik telkens 'die mensen zijn van zichzelf al gestoord.'
Maar na deze trip denk ik daar heel anders over, ik weet nu hóé ontzettend sterk acid kan zijn als je er maar een goede/te hoge dosis van neemt, en hoe twisted het je geestelijke bewustzijn kan maken.
En geloof me, mijn psychische gesteldheid is in perfecte staat.
Het was 17 maart, ik had in mijn woonkamer matrassen neergelegd, wierrook gebrand, de dvd avatar klaargelegd en de woonkamer zodanig versierd dat het perfect was voor een tripfeestje.
Een groot doek met psychedelische schilderingen die oplicht in UV licht, een witte lamp met lichtgevende puntjes en ook gekleurde lampen.
We hadden zelfs (kinder)vuurwerk gehaald voor buiten.
Ik had niet mijn hele vriendenkring uitgenodigd, slechts degene waarvan ik wist dat ze mee wilden trippen (waarvan er zelfs een paar toch nog besloten nuchter te blijven)
We waren in totaal met 10 man : Demian, Beau, Sjors, Patrick, Andrea, Lianda, Christian, Sherida, Sandra en Hugo.
Eerst kwamen Demian, Beau en Hugo, daarna volgde de rest.
De avond begon relaxed, iedereen lachte, we hadden goede muziek op de achtergrond op staan, de een ging aan de vodka skittles, de ander probeerde wat spullen van de smartshop uit zoals poppers.
Ook was iedereen in de weer met lachgasbollen, iedereen met een grote ballon '3,2,1...' en iedereen ging tegelijk een minuutje trippen op lachgas. Heel onschuldig.
Naarmate de avond later werd nam (bijna) iedereen een zegeltje en kon het feest beginnen.
Het is me op dit moment nog steeds niet duidelijk hoeveel acid ik in totaal heb genomen die avond om die krankzinnigheid te bereiken, en ik denk dat ik het ook niet wíl weten.
Ik heb naar horen en zeggen vernomen dat ik uiteindelijk heb getript op 1 oude hoffman en 2 oude shiva's. Geen idee hoe sterk ze waren, ik kreeg ze van een vriend. Naar horen en zeggen vernam ik dat er rond de 300 micr. gram in 1 shiva zat, maar dit kan ik niet met zekerheid zeggen, dit heb ik ook maar gehoord van iemand.
Daarnaast heb ik er ook nog een lijn keta bij genomen, waardoor het effect nóg leuker word.
Goed, bijna iedereen had aan het begin van de avond 1 zegel gepakt en we waren lekker op dreef, zelfs iemand die nog nooit acid had gepakt had een half hoffmannetje geprobeerd.
Als een stel hippies zaten we gezellig te kletsen op de matrassen, lachend, en ontdekkend.
Waneer je acid op hebt, lijkt het alsof je je in een andere dimensie bevind. Je gaat niet hallicuneren (behalve dat je patronen gaat zien op het plafond, op de grond en op de muren. En als je een bizar hoge dosis neemt, ben ik nu wel achter) maar je kunt dingen béter gaan zien, je voelt ook dingen beter. Je handen wassen of douchen is een ontzettend rare gewaarwording, je voelt elke druppel die je huid aanraakt, geluid is geen geluid meer maar een soort deel van de lucht die overal om je heen is, de wereld die je gewend bent is er niet meer maar heeft plaatsgemaakt voor een soort 3D uitvoering van de werkelijkheid, de realiteit voelt echter dan de realiteit die je normaal gesproken gewend bent.
Zelfs jíj bent niet meer jij maar je bewustzijn, een soort geest die alle vormen aan kan nemen die je maar wilt. In mijn allereerste acid trip dacht ik bijvoorbeeld zo dat ik een luchtbel was.
Daarnaast is het meer een soort psychiater, omdat je een heleboel over jezelf leert.
Ik denk dat als ik acid had genomen in de rouwperiode van mijn vader, dat ik het rouwproces in slechts 1 of 2 trips volledig had kunnen afsluiten.
En niks is mooier om acid te delen met anderen, met een groep mensen die je vertrouwd, om samen op reis te gaan.
Ik was aan het trippen, naar mijn mening niet hard genoeg - ik probeer bij alle drugs altijd mijn grenzen op te zoeken, op dat moment ging ik al best hard - en nam een tweede zegel (en blijkbaar later nog een zegel, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Er missen ook stukken uit mijn geheugen van die avond, het blije 'hippie gedrag' van het begin van de avond kan ik me namelijk ook nauwelijks meer herinneren. Ik weet dat het er is geweest, the end.)
Goed, ik nam dus nog een zegel en ik zette avatar op. Avatar kijken was 1 van mijn doelen van de avond, omdat je helemaal in de film gaat zitten en het lijkt alsof je zelf in de film zit.
De film draaide en al gauw was de woonkamer veranderd in een sprookjeswereld, wat er daarna gebeurde ben ik vergeten, dat deel is een soort ontbrekend puzzelstukje in mijn geheugen.
Hetgeen wat ik me daarna nog kan herinneren van de avond is dat ik mijn rug naar het plafond lag te kijken.
Ik zag de meest mooie en heftige visuals die ik ooit in mijn leven had gezien, het plafond leek een soort kussen met vakken waarvan de randen licht leken te geven en ze veranderde zachtjes van kleur, het waren zachte kleuren, en ik vond het prachtig, waarschijnlijk het allermooiste dat ik ooit heb gezien in mijn leven.
Ook mijn handen begonnen licht te geven, ik begon de aura in mijn handen te zien, er was een soort lichtgevende rand omheen gekomen, blauw geloof ik en ik begon (waarschijnlijk door de keta) ook traces te zien, maar ook die traces gaven licht waardoor ik telkens dansbewegingen maakte boven mijn hoofd met mijn handen en er helemaal bezeten door was.
Het voelde alsof ik een soort 3-dimensionaal wezen was dat niet van deze wereld kwam, het gekke was dat ik me nog wel 'mij' voelde, maar ik gaf licht. ALLES gaf licht. Behalve de mensen om me heen, alhoewel ik me kleiner voelde dan de mensen om me heen. Ik was een soort leerling, en zij waren de leiders van het geheel die me moesten opleiden tot iets.
Ik had geen idee dat ik op dit moment al té hard ging, misschien dat ik die derde zegel toen al op had, misschien dat ik nog steeds naar de grens toe wilde werken en nog een zegel pakte, ik maakte het allemaal niet heel erg bewust mee.
Het gebeurde, en ik liet het gebeuren.
Op een gegeven moment raakte ik in een soort 'loop' en bleef ik dingen herhalen.
Er was op dit moment iets met mij aan de hand maar ik wist niet wát maar het was van essentieel belang dat ik erachter kwam, want het was erg belangrijk.
Ik deed mijn ogen dicht en ik bevond me ineens in een soort 'ruimte' met nog meer vakken die ik ook al op het plafond zag, de vreselijk mooie visuals sloten me nu op in het niets en in het midden vormde zich daarvan een soort cilinder waar ik omheen draaide.
Ik begon te gissen, wát was er zo belangrijk? Waar moest ik achter zien te komen?
Dat ik drugs op had? Was dat het?
Ik kwam constant overeind, telkens iets anders schreeuwend.
DMT?
LSD?
IK SNAP HEM!
IK SNAP HEM!
De mensen die rondom me zaten duwde me lachend terug en ik begon te schreeuwen.
Ik MOEST erachter komen, wat was er aan de hand?
Was mijn moeder misschien thuis gekomen? Het was niet erg dat ik mensen over de vloer had maar het feit dat we allemaal drugs op hadden..
Ik dacht dat ik iemand tegen de deur hoorde bonken en ik raakte in paniek.
'M'N MOEDER IS THUIS! M'N MOEDER IS THUIS!'
Ik werd telkens weer terug op mijn rug geduwd 'Nee je moeder is niet thuis' vertelde iedereen me.
Ik geloofde ze niet, die deur dan? Ik hoorde gebonk, er stond iemand voor de deur!
Ik probeerde het maar te negeren, alhoewel het gebonk doorging en ik tripte verder.
Ineens bereikte ik het punt dat ik het eindelijk doorhad wat er met mij aan de hand was.
Ik ging dood.
Ik gooide het ook in de groep 'Ik ga dood...' en iedereen keek me raar aan en zei dat ik niet zo raar moest doen.
Maar ik ging wel dood, mijn tijd was gekomen.
Ik draaide mijn rug naar de groep en fluisterde tegen mezelf 'Maar ik wil helemaal niet dood...' en ik wilde huilen maar er kwam niks uit.
Het werd stil om me heen, het gepraat van de mensen ebde weg. Ik was nu alleen, ik wist dat er mensen om me heen waren maar ik hoorde ze niet meer.
Ik ging op mijn rug liggen en ik voelde hoe mijn lichaam zichzelf aan het uitschakelen was en ik begon te vechten ertegen.
Ik wilde niet dood, ik wilde niet dood!
Dit was MIJN leven en ik bepaalde wel wanneer ik dood ging!
Ik was opzich ook wel nieuwschierig, ik zou er nu achterkomen wat er na het leven zou komen.. dus ik was wel enorm benieuwd.
Ik sloot mijn ogen weer en ik zweefde boven mijn lichaam.
Ik zag mezelf liggen in de plaats van mijn vader! Ik lag in een ziekenhuisbed met draden die uit mijn armen liepen met een piepende hartmonitor naast me, mijn familie om mijn bed heen.
Er stond een dokter naast 'Ja ze is wel een vechter...'
En op dat moment begon ik langzaam op te houden met het gevecht.
Ik ging dood en ik kon er niks tegen doen.
Het zij zo.
Ik lag op mijn rug en ik opende mijn ogen weer, oh die mooie visuals.. ik zag mijn vrienden weer, wat zou ik ze missen..
Ik dacht dat ik mijn moeder de kamer in zag rennen en dat ze door had dat ik aan het overlijden was, maar dat beeld vervaagde ook weer.
Ik voelde ineens mijn hart kloppen, en ik voelde hoe het langzamer begon te kloppen.
Ik begon het kouder te krijgen, mijn ademhaling ging langzamer en ik voelde hoe mijn geest bezig was zich los te maken van mijn lichaam.
Mijn hele leven vloog voor mijn ogen voorbij.
Mijn hart begon steeds langzamer te kloppen... langzamer... langzamer... langzamer... en uiteindelijk stopte het.
Ik was overleden. Dit was het dan. Ik was er niet meer.
Ik kon nog wel kijken, maar ik was dood. Mijn lichaam is op dit punt ook verlamd geraakt, ik kon niks meer (of ik dacht dat ik niks meer kon, dode mensen kunnen niet bewegen tenslotte)
Demian begon door te krijgen dat ik stil was geworden (ik was het middelpunt van de belangstelling daarvoor, omdat ik steeds 'IK SNAP HET!' riep omdat ik me in die 'loop' begaf)
Hij zag dat ik op mijn rug naar boven zat te staren en me niet meer bewoog.
Ik kon me niets meer, was verlamd, maar ik maakte alles nog heel bewust mee.
Demian begon in paniek te raken 'RUBY? RUBY?' riep hij en hij sjorde me heen en weer in een wanhopige poging me weer normaal te laten doen.
Maar ik kon niks meer, ik wilde wel, maar het lukte niet.
Demian hield op en ik wist dat ze het doorhadden dat ik was overleden.
Ik hoorde Sjors naast me huilen, Demian was in shock en ik hoorde Beau achter me op de bank praten 'Ze was nog zo jong..'
Chris was al bezig mijn begrafenis te regelen via de telefoon..
Ik kon de realiteit en mijn eigen fantasie niet meer uit elkaar houden, ze liepen in elkaar over en door elkaar heen. Ik hoorde later dat Demian wel degelijk in paniek is geraakt en aan me heeft lopen trekken en m'n naam heeft lopen roepen, maar wat Beau zei en dat Chris mijn begrafenis regelde is waarschijnlijk een illusie geweest. Dat Sjors huilde misschien ook wel.. ik weet het niet.
Ik vond het jammer, ik had nog een toekomst op willen bouwen.. bovendien, was dit het? Was ik gewoon bij ook al was ik dood? Dat was ook niet spectaculair...
En wat had ik het KOUD!
Ik sloot mijn ogen en ik ben buiten bewustzijn geraakt, of in welke staat ik ook verkeerde..
Ik zag hoe ik in een kist werd gestopt en werd begraven, dit gebeurde in een flits.
Vervolgens vloog ik weer terug naar de kamer met de blokken, maar ook die vervaagde.
Ik voelde me omhoog stijgen, mijn lichaam uit.
De blokken verdwenen onder me en alles wat er nu nog was was duisternis maar ook daar steeg ik boven uit en ik zag een blauwe lucht, ik was in de hemel.
Het was een 'typische' hemel, zo een met een blauwe lucht, witte wolken, eenhoorns en groen gras.
Ik zag eerst god in een grote stoel zitten, hij was precies zoals ik dacht dat hij eruit zo zien: Een lang gewaad met een witte baard.
Ik wilde helemaal de hemel in! Ik zweefde nog een stuk in de duisternis en de hemel was nog ietwat boven me.
God gebaarde met een hand naar iets wat rechts van me bevond en daar zag ik mijn vader.
Hij was gekleed in zijn favoriete blauwe blouse en een spijkerbroek en hij glimlachte naar me.
Mijn hart vulde zich met vreugde en ik begon te lachen. Eindelijk! Ik was weer terug bij mijn vader! Ik zag hem weer!
Mijn vader stak zijn hand uit en ik pakte hem waarna hij me de hemel in trok en me een stuk door de hemel leidde.
We liepen op blote voeten door het gras en ik voelde me zó gelukkig.. na alles wat er was gebeurd, hoe ik was overleden, nu alleen rust, en vrede en het was zó mooi daar..
Ik hield mijn vaders hand vast en we stopte, mijn vader glimlachte nog steeds en hij keek me aan.
Het was mooi daar, maar ik was wel dood.. ik was mijn toekomst kwijt, en het laatste wat ik had gedaan was als een junkie aan de drugs zitten dus ik baalde ontzettend.
Mijn vader had het door dat ik baalde en hij zei ; 'Het geeft niet. Iedereen gaat dood.'
Nadat hij dit zei kreeg ik een trap van iets onzichtbaars tegen mijn bovenlichaam en viel ik naar achter weer terug.
Ik kwam weer in de kamer met de blokken en visuals (minder duidelijk dit keer) en ik opende weer mijn ogen.
Ik was nu niet meer in de hemel maar in de geestenwereld, al mijn vrienden die om me heen zaten waren overleden personen en krankzinnig geworden door de drugs.
Chris zoog een beetje aan een lachgasfles en ik zag de rest een beetje glimlachend bijkomen.
Glimlachend, voor mij hét teken dat ze krankzinnig waren geworden.
Patrick en Andrea waren al weggegaan en het was licht geworden buiten.
Demian was de leider van alle geesten en ik was er heilig van overtuigd dat hij me dood had laten gaan.
'Klootzak' zei ik spottend en lachend en hij keek me raar aan.
Ik had niet door dat ik nog gewoon in leven was maar dat besef kwam wel toen ik steeds helderder begon te worden.
Ik begon weer bij te komen uit mijn trip en ik heb mezelf maar een beetje verscholen onder een deken.
Ik leefde nog, maar het is onvoorstelbaar wat voor impact deze trip op me heeft gehad.
Vandaag de dag ben ik banger om dood te gaan dan ooit, en ik zit inmiddels 3 weken later nog steeds te verwerken wat er nou eigenlijk gebeurd is.
Het was een trip die me totaal naar een andere wereld heeft getransporteert een nacht lang, en het was heel anders dan anders.
Die nacht heb ik mijn bewustzijn niet verkent, maar heb ik een groot deel van mijn leven afgesloten, namelijk het rouwen om mijn vader.
Ik dacht dat ik het had afgesloten, maar niets was minder waar. Na die trip wel, ik weet wat mijn vader bedoelde met 'iedereen gaat dood', hiermee doelde hij niet op mij maar op zichzelf.
En ik heb er nu vrede mee.
Het was een harde klap, maar ik had het nodig.
Ik heb er vrede met mijn vaders dood.
PS. Ik omschrijf tegen het einde van mijn trip dat ik in een kamer met allemaal vakken zweef. Hoe bizar : Ik zie net een filmpje dat bijna exact lijkt op wat ik toen zag, en op een gegeven moment vlieg je ook door dat vakje heen.
Als iemand erin geinteresseerd is, hier het filmpje. Spoel hem door naar 5:25
http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=UIG25NdOWIs
Maar ik denk dat ik er nu toch aan ga beginnen : Een tripreport over mijn laatste (acid)trip schrijven.
Het is overigens mijn allereerste tripreport (ondanks dat ik al heel veel getript heb op acid) dus ik heb mijn ervaring zo goed en nauwkeurig proberen te omschrijven als ik maar kan, ik doe m'n best (:
Ik weet niet of je het zo nodig een 'bad-trip' kunt noemen of niet, het was allesbehalve prettig maar de wereld die mijn geest zich voor mij had gevormd was overweldigend. Het was ontzettend bijzonder om mee te maken, en ik heb geen spijt van wat ik mezelf heb aangedaan die nacht door zó veel te nemen en de (kleine) littekens die ik aan mijn trip heb overgehouden.
Bovendien heb ik wel 5 minuten lang in contact gestaan met mijn overleden vader, hem aangeraakt. Een illusie, natuurlijk, maar als je een persoon die zo veel voor je heeft betekend 13 jaar lang moet missen doordat de dood nou eenmaal een deel van het leven is is zelfs een illusie goed genoeg om de pijn een tijdje te verzachten.
Voor deze trip had ik wel eens dingen gelezen over mensen die van flats sprongen omdat ze dachten te kunnen vliegen door acid, zichzelf verdronken omdat ze dachten te kunnen ademen in water.
Schouderophalend heb ik telkens door deze artikelen gebladert 'dat overkomt mij niet' zei ik telkens 'die mensen zijn van zichzelf al gestoord.'
Maar na deze trip denk ik daar heel anders over, ik weet nu hóé ontzettend sterk acid kan zijn als je er maar een goede/te hoge dosis van neemt, en hoe twisted het je geestelijke bewustzijn kan maken.
En geloof me, mijn psychische gesteldheid is in perfecte staat.
Het was 17 maart, ik had in mijn woonkamer matrassen neergelegd, wierrook gebrand, de dvd avatar klaargelegd en de woonkamer zodanig versierd dat het perfect was voor een tripfeestje.
Een groot doek met psychedelische schilderingen die oplicht in UV licht, een witte lamp met lichtgevende puntjes en ook gekleurde lampen.
We hadden zelfs (kinder)vuurwerk gehaald voor buiten.
Ik had niet mijn hele vriendenkring uitgenodigd, slechts degene waarvan ik wist dat ze mee wilden trippen (waarvan er zelfs een paar toch nog besloten nuchter te blijven)
We waren in totaal met 10 man : Demian, Beau, Sjors, Patrick, Andrea, Lianda, Christian, Sherida, Sandra en Hugo.
Eerst kwamen Demian, Beau en Hugo, daarna volgde de rest.
De avond begon relaxed, iedereen lachte, we hadden goede muziek op de achtergrond op staan, de een ging aan de vodka skittles, de ander probeerde wat spullen van de smartshop uit zoals poppers.
Ook was iedereen in de weer met lachgasbollen, iedereen met een grote ballon '3,2,1...' en iedereen ging tegelijk een minuutje trippen op lachgas. Heel onschuldig.
Naarmate de avond later werd nam (bijna) iedereen een zegeltje en kon het feest beginnen.
Het is me op dit moment nog steeds niet duidelijk hoeveel acid ik in totaal heb genomen die avond om die krankzinnigheid te bereiken, en ik denk dat ik het ook niet wíl weten.
Ik heb naar horen en zeggen vernomen dat ik uiteindelijk heb getript op 1 oude hoffman en 2 oude shiva's. Geen idee hoe sterk ze waren, ik kreeg ze van een vriend. Naar horen en zeggen vernam ik dat er rond de 300 micr. gram in 1 shiva zat, maar dit kan ik niet met zekerheid zeggen, dit heb ik ook maar gehoord van iemand.
Daarnaast heb ik er ook nog een lijn keta bij genomen, waardoor het effect nóg leuker word.
Goed, bijna iedereen had aan het begin van de avond 1 zegel gepakt en we waren lekker op dreef, zelfs iemand die nog nooit acid had gepakt had een half hoffmannetje geprobeerd.
Als een stel hippies zaten we gezellig te kletsen op de matrassen, lachend, en ontdekkend.
Waneer je acid op hebt, lijkt het alsof je je in een andere dimensie bevind. Je gaat niet hallicuneren (behalve dat je patronen gaat zien op het plafond, op de grond en op de muren. En als je een bizar hoge dosis neemt, ben ik nu wel achter) maar je kunt dingen béter gaan zien, je voelt ook dingen beter. Je handen wassen of douchen is een ontzettend rare gewaarwording, je voelt elke druppel die je huid aanraakt, geluid is geen geluid meer maar een soort deel van de lucht die overal om je heen is, de wereld die je gewend bent is er niet meer maar heeft plaatsgemaakt voor een soort 3D uitvoering van de werkelijkheid, de realiteit voelt echter dan de realiteit die je normaal gesproken gewend bent.
Zelfs jíj bent niet meer jij maar je bewustzijn, een soort geest die alle vormen aan kan nemen die je maar wilt. In mijn allereerste acid trip dacht ik bijvoorbeeld zo dat ik een luchtbel was.
Daarnaast is het meer een soort psychiater, omdat je een heleboel over jezelf leert.
Ik denk dat als ik acid had genomen in de rouwperiode van mijn vader, dat ik het rouwproces in slechts 1 of 2 trips volledig had kunnen afsluiten.
En niks is mooier om acid te delen met anderen, met een groep mensen die je vertrouwd, om samen op reis te gaan.
Ik was aan het trippen, naar mijn mening niet hard genoeg - ik probeer bij alle drugs altijd mijn grenzen op te zoeken, op dat moment ging ik al best hard - en nam een tweede zegel (en blijkbaar later nog een zegel, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Er missen ook stukken uit mijn geheugen van die avond, het blije 'hippie gedrag' van het begin van de avond kan ik me namelijk ook nauwelijks meer herinneren. Ik weet dat het er is geweest, the end.)
Goed, ik nam dus nog een zegel en ik zette avatar op. Avatar kijken was 1 van mijn doelen van de avond, omdat je helemaal in de film gaat zitten en het lijkt alsof je zelf in de film zit.
De film draaide en al gauw was de woonkamer veranderd in een sprookjeswereld, wat er daarna gebeurde ben ik vergeten, dat deel is een soort ontbrekend puzzelstukje in mijn geheugen.
Hetgeen wat ik me daarna nog kan herinneren van de avond is dat ik mijn rug naar het plafond lag te kijken.
Ik zag de meest mooie en heftige visuals die ik ooit in mijn leven had gezien, het plafond leek een soort kussen met vakken waarvan de randen licht leken te geven en ze veranderde zachtjes van kleur, het waren zachte kleuren, en ik vond het prachtig, waarschijnlijk het allermooiste dat ik ooit heb gezien in mijn leven.
Ook mijn handen begonnen licht te geven, ik begon de aura in mijn handen te zien, er was een soort lichtgevende rand omheen gekomen, blauw geloof ik en ik begon (waarschijnlijk door de keta) ook traces te zien, maar ook die traces gaven licht waardoor ik telkens dansbewegingen maakte boven mijn hoofd met mijn handen en er helemaal bezeten door was.
Het voelde alsof ik een soort 3-dimensionaal wezen was dat niet van deze wereld kwam, het gekke was dat ik me nog wel 'mij' voelde, maar ik gaf licht. ALLES gaf licht. Behalve de mensen om me heen, alhoewel ik me kleiner voelde dan de mensen om me heen. Ik was een soort leerling, en zij waren de leiders van het geheel die me moesten opleiden tot iets.
Ik had geen idee dat ik op dit moment al té hard ging, misschien dat ik die derde zegel toen al op had, misschien dat ik nog steeds naar de grens toe wilde werken en nog een zegel pakte, ik maakte het allemaal niet heel erg bewust mee.
Het gebeurde, en ik liet het gebeuren.
Op een gegeven moment raakte ik in een soort 'loop' en bleef ik dingen herhalen.
Er was op dit moment iets met mij aan de hand maar ik wist niet wát maar het was van essentieel belang dat ik erachter kwam, want het was erg belangrijk.
Ik deed mijn ogen dicht en ik bevond me ineens in een soort 'ruimte' met nog meer vakken die ik ook al op het plafond zag, de vreselijk mooie visuals sloten me nu op in het niets en in het midden vormde zich daarvan een soort cilinder waar ik omheen draaide.
Ik begon te gissen, wát was er zo belangrijk? Waar moest ik achter zien te komen?
Dat ik drugs op had? Was dat het?
Ik kwam constant overeind, telkens iets anders schreeuwend.
DMT?
LSD?
IK SNAP HEM!
IK SNAP HEM!
De mensen die rondom me zaten duwde me lachend terug en ik begon te schreeuwen.
Ik MOEST erachter komen, wat was er aan de hand?
Was mijn moeder misschien thuis gekomen? Het was niet erg dat ik mensen over de vloer had maar het feit dat we allemaal drugs op hadden..
Ik dacht dat ik iemand tegen de deur hoorde bonken en ik raakte in paniek.
'M'N MOEDER IS THUIS! M'N MOEDER IS THUIS!'
Ik werd telkens weer terug op mijn rug geduwd 'Nee je moeder is niet thuis' vertelde iedereen me.
Ik geloofde ze niet, die deur dan? Ik hoorde gebonk, er stond iemand voor de deur!
Ik probeerde het maar te negeren, alhoewel het gebonk doorging en ik tripte verder.
Ineens bereikte ik het punt dat ik het eindelijk doorhad wat er met mij aan de hand was.
Ik ging dood.
Ik gooide het ook in de groep 'Ik ga dood...' en iedereen keek me raar aan en zei dat ik niet zo raar moest doen.
Maar ik ging wel dood, mijn tijd was gekomen.
Ik draaide mijn rug naar de groep en fluisterde tegen mezelf 'Maar ik wil helemaal niet dood...' en ik wilde huilen maar er kwam niks uit.
Het werd stil om me heen, het gepraat van de mensen ebde weg. Ik was nu alleen, ik wist dat er mensen om me heen waren maar ik hoorde ze niet meer.
Ik ging op mijn rug liggen en ik voelde hoe mijn lichaam zichzelf aan het uitschakelen was en ik begon te vechten ertegen.
Ik wilde niet dood, ik wilde niet dood!
Dit was MIJN leven en ik bepaalde wel wanneer ik dood ging!
Ik was opzich ook wel nieuwschierig, ik zou er nu achterkomen wat er na het leven zou komen.. dus ik was wel enorm benieuwd.
Ik sloot mijn ogen weer en ik zweefde boven mijn lichaam.
Ik zag mezelf liggen in de plaats van mijn vader! Ik lag in een ziekenhuisbed met draden die uit mijn armen liepen met een piepende hartmonitor naast me, mijn familie om mijn bed heen.
Er stond een dokter naast 'Ja ze is wel een vechter...'
En op dat moment begon ik langzaam op te houden met het gevecht.
Ik ging dood en ik kon er niks tegen doen.
Het zij zo.
Ik lag op mijn rug en ik opende mijn ogen weer, oh die mooie visuals.. ik zag mijn vrienden weer, wat zou ik ze missen..
Ik dacht dat ik mijn moeder de kamer in zag rennen en dat ze door had dat ik aan het overlijden was, maar dat beeld vervaagde ook weer.
Ik voelde ineens mijn hart kloppen, en ik voelde hoe het langzamer begon te kloppen.
Ik begon het kouder te krijgen, mijn ademhaling ging langzamer en ik voelde hoe mijn geest bezig was zich los te maken van mijn lichaam.
Mijn hele leven vloog voor mijn ogen voorbij.
Mijn hart begon steeds langzamer te kloppen... langzamer... langzamer... langzamer... en uiteindelijk stopte het.
Ik was overleden. Dit was het dan. Ik was er niet meer.
Ik kon nog wel kijken, maar ik was dood. Mijn lichaam is op dit punt ook verlamd geraakt, ik kon niks meer (of ik dacht dat ik niks meer kon, dode mensen kunnen niet bewegen tenslotte)
Demian begon door te krijgen dat ik stil was geworden (ik was het middelpunt van de belangstelling daarvoor, omdat ik steeds 'IK SNAP HET!' riep omdat ik me in die 'loop' begaf)
Hij zag dat ik op mijn rug naar boven zat te staren en me niet meer bewoog.
Ik kon me niets meer, was verlamd, maar ik maakte alles nog heel bewust mee.
Demian begon in paniek te raken 'RUBY? RUBY?' riep hij en hij sjorde me heen en weer in een wanhopige poging me weer normaal te laten doen.
Maar ik kon niks meer, ik wilde wel, maar het lukte niet.
Demian hield op en ik wist dat ze het doorhadden dat ik was overleden.
Ik hoorde Sjors naast me huilen, Demian was in shock en ik hoorde Beau achter me op de bank praten 'Ze was nog zo jong..'
Chris was al bezig mijn begrafenis te regelen via de telefoon..
Ik kon de realiteit en mijn eigen fantasie niet meer uit elkaar houden, ze liepen in elkaar over en door elkaar heen. Ik hoorde later dat Demian wel degelijk in paniek is geraakt en aan me heeft lopen trekken en m'n naam heeft lopen roepen, maar wat Beau zei en dat Chris mijn begrafenis regelde is waarschijnlijk een illusie geweest. Dat Sjors huilde misschien ook wel.. ik weet het niet.
Ik vond het jammer, ik had nog een toekomst op willen bouwen.. bovendien, was dit het? Was ik gewoon bij ook al was ik dood? Dat was ook niet spectaculair...
En wat had ik het KOUD!
Ik sloot mijn ogen en ik ben buiten bewustzijn geraakt, of in welke staat ik ook verkeerde..
Ik zag hoe ik in een kist werd gestopt en werd begraven, dit gebeurde in een flits.
Vervolgens vloog ik weer terug naar de kamer met de blokken, maar ook die vervaagde.
Ik voelde me omhoog stijgen, mijn lichaam uit.
De blokken verdwenen onder me en alles wat er nu nog was was duisternis maar ook daar steeg ik boven uit en ik zag een blauwe lucht, ik was in de hemel.
Het was een 'typische' hemel, zo een met een blauwe lucht, witte wolken, eenhoorns en groen gras.
Ik zag eerst god in een grote stoel zitten, hij was precies zoals ik dacht dat hij eruit zo zien: Een lang gewaad met een witte baard.
Ik wilde helemaal de hemel in! Ik zweefde nog een stuk in de duisternis en de hemel was nog ietwat boven me.
God gebaarde met een hand naar iets wat rechts van me bevond en daar zag ik mijn vader.
Hij was gekleed in zijn favoriete blauwe blouse en een spijkerbroek en hij glimlachte naar me.
Mijn hart vulde zich met vreugde en ik begon te lachen. Eindelijk! Ik was weer terug bij mijn vader! Ik zag hem weer!
Mijn vader stak zijn hand uit en ik pakte hem waarna hij me de hemel in trok en me een stuk door de hemel leidde.
We liepen op blote voeten door het gras en ik voelde me zó gelukkig.. na alles wat er was gebeurd, hoe ik was overleden, nu alleen rust, en vrede en het was zó mooi daar..
Ik hield mijn vaders hand vast en we stopte, mijn vader glimlachte nog steeds en hij keek me aan.
Het was mooi daar, maar ik was wel dood.. ik was mijn toekomst kwijt, en het laatste wat ik had gedaan was als een junkie aan de drugs zitten dus ik baalde ontzettend.
Mijn vader had het door dat ik baalde en hij zei ; 'Het geeft niet. Iedereen gaat dood.'
Nadat hij dit zei kreeg ik een trap van iets onzichtbaars tegen mijn bovenlichaam en viel ik naar achter weer terug.
Ik kwam weer in de kamer met de blokken en visuals (minder duidelijk dit keer) en ik opende weer mijn ogen.
Ik was nu niet meer in de hemel maar in de geestenwereld, al mijn vrienden die om me heen zaten waren overleden personen en krankzinnig geworden door de drugs.
Chris zoog een beetje aan een lachgasfles en ik zag de rest een beetje glimlachend bijkomen.
Glimlachend, voor mij hét teken dat ze krankzinnig waren geworden.
Patrick en Andrea waren al weggegaan en het was licht geworden buiten.
Demian was de leider van alle geesten en ik was er heilig van overtuigd dat hij me dood had laten gaan.
'Klootzak' zei ik spottend en lachend en hij keek me raar aan.
Ik had niet door dat ik nog gewoon in leven was maar dat besef kwam wel toen ik steeds helderder begon te worden.
Ik begon weer bij te komen uit mijn trip en ik heb mezelf maar een beetje verscholen onder een deken.
Ik leefde nog, maar het is onvoorstelbaar wat voor impact deze trip op me heeft gehad.
Vandaag de dag ben ik banger om dood te gaan dan ooit, en ik zit inmiddels 3 weken later nog steeds te verwerken wat er nou eigenlijk gebeurd is.
Het was een trip die me totaal naar een andere wereld heeft getransporteert een nacht lang, en het was heel anders dan anders.
Die nacht heb ik mijn bewustzijn niet verkent, maar heb ik een groot deel van mijn leven afgesloten, namelijk het rouwen om mijn vader.
Ik dacht dat ik het had afgesloten, maar niets was minder waar. Na die trip wel, ik weet wat mijn vader bedoelde met 'iedereen gaat dood', hiermee doelde hij niet op mij maar op zichzelf.
En ik heb er nu vrede mee.
Het was een harde klap, maar ik had het nodig.
Ik heb er vrede met mijn vaders dood.
PS. Ik omschrijf tegen het einde van mijn trip dat ik in een kamer met allemaal vakken zweef. Hoe bizar : Ik zie net een filmpje dat bijna exact lijkt op wat ik toen zag, en op een gegeven moment vlieg je ook door dat vakje heen.
Als iemand erin geinteresseerd is, hier het filmpje. Spoel hem door naar 5:25
http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=UIG25NdOWIs