DrugsForum

From: Danoontje
Date: Thu Feb 1 14:01:11 2007

Dit is misschien een veels te grote beschrijving, maar ik wilde graag wat detail brengen. Geniet!

Op een dag werd ik gebeld door een goede vriend van mij, Lex. Lex is student in Tilburg en we kennen elkaar vreemd genoeg door mijn oudere zus, die op dezelfde school heeft gezeten. We zitten constant op 1 lijn, wat ons allebei wel fascineert.
Hij belde mij om me te vragen naar Tilburg te komen, zijn loon was gestort en hij zou me nog wat terug betalen d.m.v. uit eten gaan in The Grass Company, een coffeeshop/restaurant. Ik stapte op de trein en een kwartiertje later zetelden we onszelf in de Grass. Na een paar jointjes en flink wat steaks gingen we naar zijn kamer in Tilburg. Onderweg kwamen we opeens op het idee om deze avond te gaan paddo'en.

Voorbereiding is kut. Je zit met je hersenen al bij de trip, voor mij de tweede keer, en je vraagt je teveel dingen af. Onze voorbereidingen waren simpel: Paddo's, snacks zonder suiker en Mary Poppins. Echt, dansende pinguïns doen het voor me bij een trip, maar een andere film met cartoonfiguren en mensen is ook goed. Uiteindelijk kwamen wij uit bij Roger Rabbit, ook al is die film iets te druk. De paddo's waren een stuk moeilijker, het was al laat in de avond en de meeste smartshops waren al dicht. Uiteindelijk vonden we er een, na een lange wandeltocht en rondgebel naar smartshops. Maar ach, lopen doe je toch wel.

Uiteindelijk zaten we weer in zijn kamer, zetten de DVD op en begonnen te kanen. Het eten van paddestoelen is niet bepaald een genot te noemen. Vaak genoeg kokhalsde ik maar na een tijdje hadden we allebei onze portie Mexicaanse paddo's achter de kiezen.

Op een gegeven moment waren we de film zat. Hij was ook veel te druk voor mijn hersenen op dat moment, maar bleek later wel van nut. We gingen naar buiten en liepen door de straat, op weg naar het Willem II stadion en de ALO, het sportpark. Dat omdat we allebei heel sterk reageren op een groene omgeving, eigenlijk iedereen die paddo's heeft reageer heel sterk op groen en rood. Ik merkte op dit moment nog niks van hallucinaties of vervormingen, totdat ik opeens langs een heg liep die vreselijk recht was gesnoeid. Het leek wel of er een straal langsliep die zorgde dat het vlak leek, maar dat was het niet. Als ik terugliep verplaatste de straal zich, als ik verder liep de andere kant op, terwijl nergens schaduw was. De takjes die niet 'gelijk waren' bewogen heen en weer en ik besefte dat dit een levend wezen was. Mijn trip was begonnen en door simpelweg ernaar te staren en voor de eerste keer deze avond “ouwe” te bazelen voor Lex ook.

Na een tijdje doorlopen kwamen we uit bij een bouwgebied, waar ook een heel stuk braak lag. We zagen allebei dat dit 'meer' slecht was en na twee of drie stapjes in de smurrie die een normaal mens omgeploegd zand zou noemen sprongen we razendsnel terug, bang om opgezogen te worden. Uiteindelijk waren we bij een kerk met een speeltuintje ervoor. Nadat we in een of andere touwconstructie geklommen waren en bedachten “Hoe klein mensen wel niet zijn!” liep ik in de richting van de kerk. Ik stond er recht voor en liep langzaam naar de deur, en zag hoe die hele kerk naar voren kwam schuiven, als een schip. Ik wist dat dit kwam om dat het door mezelf gebeurde en Lex, die mij volgde, begon samen met me keihard te lachen . Maar hoe dichter bij ik kwam hoe angstiger ik werd dat het 'schip' over me heen zou gaan varen. Met een vreemde fascinatie-glimlach kwam ik bij de deur en dat hele dreigende gevoel was voorbij. Lex en ik renden terug en begonnen opnieuw aan ons tochtje naar het 'schip'. Daarna draaiden we nog eventjes een paar rondjes op de in het speeltuintje staande attracties en liepen we verder, langs de andere kant van het bouwterrein. We liepen met onze gezichten vlakbij de spijlen van de hekken om het bouwterrein heen, een aanrader als ik dat mag zeggen, het laat je hard wegspacen. We bewonderden de huisjes om ons heen (we waren nu in een volkswijk waar iedereen een rood tuinhek had) en de auto's, waaronder een kleine Fiat die vreselijk opgepompt was met spoilers en meer van die dingen, die we allebei 'schattig' vonden. We kwamen bij een boom die volgens ons eruit zag als een vrouw met haar benen wijd, even een impressie: “Ouwe, check die boom” “Inderdaad, vage boom, ouwe” “Net een vrouw.” “Hoezo?” “Check die benen ouwe” “Inderdaad, dat hier haar kut is weetjewel” “Ja man!” “Ze heeft alleen een nogal vage tiet” (dat was een tak) “Jaaa! Inderdaad ouwe!”

De trip werkte lekker, ook al zullen abonnees van de Opzij het daar niet mee eens zijn. Sorry, je ziet de wereld als een vertrouwd iets, maar je 'ziet' eindelijk dingen waar je anders nooit op lette. Lichtvervuiling van een stad kan je helemaal niks vinden in het normale leven, maar met paddo's op ga er dingen in zien, de wolken vervormen en je kan er zelfs in tekenen als je wilt.
We liepen verder en besloten op een bankje even een sigaretje te roken. Lex liep opeens weg, ging op het gras staan en ging door zijn hurken over het gras lopen. Toen ik hem volgde was het gras een groene waas waar ik overheen vloog, erg grappig. We gingen weer zitten en rookten verder. We keken omhoog en zagen hoe de takken van de twee bomen aan weerszijden van ons elkaar bijna raakten. “Ze zijn bijna bij elkaar” “Inderdaad ouwe” “Zullen we volgend jaar teruggaan en ze feliciteren met hun huwelijk?” “Is goed man.”

Onze sigaretten waren op en we liepen weer over het gras, langs een weg die leidde naar het Willem II stadion. Op zich kwamen we niks bijzonders tegen, Lex moest me alleen wel tegenhouden om een flat in te gaan waar maar 1 lampje brandde in het trappenhuis en ik wou kijken of dat 'wel echt zo was' daarboven.

Toen we verder liepen kwamen we opeens bij een glasblazerij. Veel mensen zouden denken dat we hard zouden spacen bij de glasblaas kunstjes die buiten stonden maar wij gingen hard, heel hard bij het vrachtwagendok. Dat was een aan drie kanten overdekt stuk ijzeren muur met golven in het ijzer.

De golven begonnen te bewegen (en het waren er veel!) en ondertussen leek het op een slecht afgestelde televisie, waar groen-rood-blauwe ruis doorheen liep. Allebei tegelijk zagen we dat gebeuren en ik weet niet hoevaak we toen keihard lachend “Ouwe! What the fuck?!” hebben geroepen, maar het was vaak. Dit was geweldig. We gingen er even voor zitten. “We moeten ook even naar de muur kijken” “Ja, straks voelt die muur zich zo alleen” (dus we keken naar de muur, maar daar was niks aan) “Maar weer omdraaien?” “Yup, veel boeiender” We hebben daar een hele tijd gezeten, kijkend naar die golfplaat die eruitzag als een bewegend plateau met allemaal niveaus erin. Na een tijd liepen we verder, intens vrolijk, misschien wel gelukkig.

Paddo's moet je zien als een mini-vakantie. Je gaat niet te vaak op vakantie want dan gaat het vervelen en word het normaal maar je gaat ergens naartoe waar je wilt zijn, 6 uur lang. Je hebt geen doel voor ogen, je wilt alleen indrukken krijgen die aangenaam voelen, anders zijn. Je voelt je ook veilig, want samen met de mensen met wie je op vakantie bent ken je niemand, je bent anoniem. Iedereen kent India wel van de TV, maar er 'echt' zijn geeft een totaal andere indruk net zoals paddo's je anders naar de wereld doet kijken. En ik moet zeggen, ik genoot van mijn vakantie.

Bij het Willem-II stadion staan allemaal stenen ballen ervoor. Natuurlijk moesten we daar even over heen gaan springen en wat wel niet meer. We zaten nu in een straathoek waar veel verkeer kwam en met paddo's op ontwijk ik liever mensen (“bloody tourists!”) dus we liepen verder, richting de ALO, richting de groene wereld.

De weg langs het stadion en het sportterrein van de ALO is een lange rechte weg met bomen en een fietspad. De weg leek een tunnel waar we doorheen gingen en opeens links afsloegen naar een paar huisjes waar ik straks wel verder over vertel. Ik ben daar trouwens nog hard op mijn bek gegaan omdat bij quasi-buitengebied weggetjes er altijd een paar buxus dingen moeten staan met een 'hekje' bestaande uit paaltjes en een ijzerdraadje. Of je nou zat, stoned, strak of paddoënd bent, die dingen zijn gewoon kut.
Niet dat ik me er iets van aantrok, na een lange lachkick kon ik weer opstaan en liepen we verder, richting de ALO. Toen we daar aankwamen liepen we langs wat sportvelden, bang dat de bewaking ons gelach te snel zou opmerken.

Nou moet ik even zeggen dat Lex en ik fan zijn van Monty Python. We zijn allebei fan van The Holy Grail en The Knights who say Ni spreken het meest tot de verbeelding bij ons.
Toen ik dus langs de weg liep richting 'ons' sportveld en daar opeens een struikje zag in de berm, deed de vorm me heel erg denken aan the Knights of Ni.
Lex liep verder, zag dat ik achterbleef en keek om net op het moment dat ik keihard “Ni!” riep. Allebei in een lachkick begonnen we “shrubberry's” te eisen en lagen we allebei op de grond te schudden van het lachen. Om eerlijk te zijn, elke keer dat ik nu 'Ni!' roep zie ik ook een flits van dat struikje voor me, dat zal er waarschijnlijk ook nooit uitgaan.
We klommen over het hek van het honkbalveld en gingen in de dug-out zitten om een jointje te draaien. Waar we erachter kwamen dat we geen vloei hadden... Met veel gekloot maakten we uiteindelijk een L'etje van normale vloei en we beseften hoe koud onze handen eigenlijk waren.
Lex leek op een kip vond ik, gezien vanuit het perspectief dat een dug-out heel erg lijkt op een kippehok en ik leek op een muis. “Hoe heette dat ene ventje ook alweer dat honkbalde?” “Hoe bedoel je?” “Dat stripfiguurtje” “Charlie Brown?” “Die ja!” “Wat is daar mee?” “Niks, ik zou het alleen niet raar vinden als hij opeens hier langsloopt” “Ouwe, ja man.” ...
“Een Wendy is dan mijn zus” “Ghehe, dat kan” “En Snoopy” “En Snoopy” “Die ligt op de dug-out hier omhoog te staren” Natuurlijk was het onmogelijk dat Snoopy er lag, jammer genoeg, maar we konden het niet laten het te fantaseren, en we wilden het ook echt weten of er niet iets was op het dak. Dus we klommen weer over het hek, keken op het dak (niks, wat jammer) en begonnen aan de terugtocht.

We hadden allebei beseft toen we onze vinger eens bekeken dat we het ijskoud hadden en we wilden dus ergens naar binnen. Maar eerst kwamen we voorbij de huisjes waar ik eerder al over vertelde. 1 huis klopte niet, die was een kwartslag gedraaid vonden we. Die deed niet gezellig mee met daar staan, de flauwerd. Het andere huisje was 'lang' maar had bijna geen breedte bij de voordeur. Eigenlijk leek het een smal miniscuul mooi huisje.
“Ze moeten hier echt geen breedbeeld televisie inzetten” “Inderdaad ouwe” Dat huisje had een naam, alleen zijn we die vergeten, we moeten namelijk nog steeds een brief sturen aan de bewoners om er als-je-blieft geen breedbeeld-TV neer te zetten, dus als iemand dat weet? Het was in ieder geval aan het begin van de Goirleseweg, tussen de afslag naar de ALO en het Willem II stadion.

We liepen weer terug, namen een andere afslag want we wilden het nu vooral warm krijgen. We begonnen dus maar wat te rennen in de richting weer van Tilburg. Uiteindelijk kwamen we uit bij een Döner-café , waar we dus ook maar meteen een broodje Döner bestelden. Lex kreeg het weer warm, maar op een hele onaangename manier. Langzaam werd hij bleker en hij begon zenuwachtig te worden. Ik was bang dat hij zou gaan flippen en dan zou ik de weg naar zijn kamer moeten vinden terwijl hij zich kut voelde. Ik begon me zorgen te maken terwijl we net onze twee cola (toch suiker!) en Döner kregen. Lex liep naar buiten en ik pakte mijn jas en de twee Dönerbroodjes. Ik opende de deur, was doodsbang voor wat ik zou zien en zag Lex zitten, keihard lachend om de Schuimrubberkoning tegenover hem.
Dat vereist eigenlijk het verhaal van Lex zelf, maar vooruit. Toen Lex een keer eerder paddo'de waren hij en zijn beste vriend, Peter, ook bij een Schuimrubberkoning uitgekomen wat ze bijzonder vaag vonden. Wie koopt er nou schuimrubber?
Allebei weer helemaal opgevrolijkt liepen we met onze Döner terug, nog steeds koud, maar toch weer vele malen beter dan toen we het warm wilden krijgen. Na een hele terugtocht waarbij we alles weer tegen kwamen uit het begin, erg leuk.
Uiteindelijk renden we weer naar huis, iets wat we verbazingwekkend lang volhielden moet ik zeggen. Daar crashten we tevreden in en hebben we nog wat filmpjes gekeken om daarna tevreden in slaap te vallen.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verslag en een idee krijgen van wat paddo's voor mij betekenen. Ik zie het als geestverruiming en hoop dat ik hiermee wat vooroordelen over wandelende kabouters heb geëlimineerd. Veel mensen hebben dat vooroordeel en vinden het jammer als dat niet gebeurt. Geloof me, de echte effecten verschillen per persoon maar zijn misschien wel 10x beter.