Pagina 1 van 1

Candyflip met 'n waarheidsserum:mijn meest persoonlijke trip

BerichtGeplaatst: di maart 01, 2011 5:05 am
door Sublimo
Originele post door ErnstJünger op 17 mei 2008.

TvdM Mei 2008.

Candyflip met een waarheidsserum: mijn meest persoonlijke trip ooit

Wat: 2 Shiva-zegels, nadien 175 mg MDMA-kristallen
Wie: EJ, bijgestaan door zijn eega als tripsitter
Ervaring: redelijk wat, maar de 1e keer gecandyflipt

Het mooie weer was terug in het land en bij deze kreeg ik de gelegenheid om voor de eerste keer overdag te trippen, midden in de natuur. Een vrij dagje om het zo te stellen.
Voordien had ik veel goeds gelezen over ‘candyflippen’ (de combinatie van LSD met MDMA), zodat het moment gekozen werd om deze combo te proberen op deze heerlijke maandagmiddag.
’s Morgens gezond gegeten, daarna naar de sauna voor een reinigingsbeurt en totale ontspanning.

Om 15.30u keren we terug van de sauna en ik neem direct de twee zegeltjes in. Mijn eerste Shiva’s. Ben benieuwd…
Aangezien dit een lange trip zal worden en mijn eega ook nog wat schrijfwerk te verzetten heeft die namiddag, vul ik de rugzak met genoeg stimuli. Visueel een boek over Dali. Auditief een reeks cassettes gaande van Mozart en Beethoven tot The Jefferson Airplane en Jean-Michel Jarre. Nog een spelletje UNO mee voor de rustige momenten. Dat zit wel snor.
We gaan op pad en wandelen direct het natuurgebied in. Na zo’n kwartiertje begin ik de eerste – lichamelijke – tekenen van de LSD te merken. Ik word me meer en meer bewust van mijn lichaam terwijl ik daar onder de hete zon de akkers, graslanden en bermen doorploeg.
Onvoorstelbaar! We zijn hier enkele weken niet geweest en het hele natuurdomein is onherkenbaar geworden door de allesoverwoekerende netelstruiken. Het gebied waar we zo vaak in wandelen is onherkenbaar. Vol avontuur banen we ons als pioniers een weg door de struiken en zoeken we de verborgen paadjes naar de grasvlakte.
Onder een prachtige eikenboom zetten we ons dan. De trip is officieel begonnen…

Ik leg me neer in de schaduwrijke regionen en laat de gedachten afdwalen, denkende dat ik straks wel de muziek en het boek ter hand zal nemen.
Maar enkele uren laten lig ik daar nog steeds te staren en te glunderen naar de pracht van de natuur. Als ik zeg dat ik altijd ‘natuurliefhebber’ geweest ben, trap ik natuurlijk een open deur in. Maar op dat moment ‘zie’ en ‘voel’ ik alles écht anders. De wiegende bladerenmassa evenaart moeiteloos elk impressionistisch schilderij. Ik sluit de ogen en luister naar de lokroep van de verschillende dieren. Zaken die me vroeger nooit zo opgevallen waren in die mate. LSD opent je geest voor stimuli waarvoor je je anders automatisch afsluit wegens ‘overload’.
Op dat moment is het wel duidelijk dat de LSD overdonderend werkt. Het is de eerste keer dat ik twee zegels ineens probeer en het effect is er echt naar!

Ondertussen racet mijn geest maar door tegen de klok. De grootste schema’s, de meest grandioze inzichten komen op,… maar helaas lukt het me weer niet om ze te articuleren. Ik voel me te verward om die tsunami van gedachten over te brengen. En dus blijft het maar bij hakkelen. Blijkbaar werkt de LSD enigszins in op het hersengebied van Wernicke, waardoor ik alles wel kan formuleren ‘im Geiste’, maar niet verbaal kan uitdrukken. Zéér ergerlijk, want uiteraard wil ik dit delen met mijn liefste eega. Ach, wat zal het. De spraakhandicap daargelaten voel ik me uitstekend. Ik weet nu al dat dit één van de beste trips ooit zal worden. Ongetwijfeld is deze trip één al visualiteit! Nooit eerder heb ik zoiets meegemaakt. Uiteraard leent de locatie en het weer er zich ook voor. Uit het golvende gras zie ik reusachtige dinosauriërs groeien. In de dichtgeplante bladerenmassa’s van de bomen zie ik veel schouwspelen passeren: reeksen Chinese draken die elkaar naar het leven staan. Nog nooit heb ik zo’n schoonheid in de natuur mogen ervaren.
De oneindige reeksen stimuli die de natuur me voorschotelt sorteren direct effect. Ik kan het geluid voelen, het zicht van de zwiepende bladeren proeven,… Dan valt het me opeens op: ik proef het universum. En het smaakt naar chocolade, denk ik bij mezelf. Mijn zintuigen vloeien naadloos in elkaar over. Praten lukt nog altijd niet deftig, dus laat ik het maar bij een binnenpretje. Mijn eega wil graag op de hoogte zijn van het verloop, maar ik heb het opgegeven deze gedachtekronkels te verhalen. Dat is dus die synesthesie waar ik al zo veel van gehoord heb. Een unieke kans om dit eens te mogen ervaren!

Ondertussen doet zich iets vreemds voor. Vanuit ons schaduwrijk plekje onder de eikenboom zien we geregeld wandelaars voorbij kuieren, al dan niet met een hond die ons komt begroeten. Van enige angst is er gaan sprake meer. Ik ga er gewoon van uit dat die dieren me wel goedgezind zullen zijn.
Maar na een tijdje verschijnt er een jongedame die vraagt om we Eli en Ibrahim gezien hebben. “Blonde jongens”, voegt ze er aan toe. “Nee”, antwoorden we consciëntieus. “Als jullie ze zien, kunnen jullie dan zeggen dat ze naar huis moeten?”. We beloven het te doen en kijken elkaar direct verbouwereerd aan. “Huh?” Blonde jongens die Eli en Ibrahim heten? En jawel, na een kwartiertje poppen er twee jongetjes uit de bosjes. Blond. En met keppel. “Aah, zo zit het”, exclameren we. Het mysterie is opgelost. Ashkenazi joodjes die stiekem spelletjes in de bossen spelen. Na een tijdje komen er nog maar bij. Ik ben nu zo ver heen dat ik me afvraag of ik door de LSD in een of ander joden-universum gezogen ben. Echt gek.
Normaal ziet men daar geen enkele buitenlander, laat staan keppeldragende joodjes die bonte spelletjes spelen in de bossen.
Ik zet me recht en begin hen koel te observeren. Als buitenstaander onder de eikentakken zie ik hun mimiek, hun verwijfde lichaamstaal, hoor hun jiddisch geklets tegen elkaar. Enorm fascinerend vanuit antropologisch standpunt.
Nodeloos te zeggen dat dit zestal joodjes op dat moment overkwam als buitenaardse wezens. Het zou gerust zo’n surrealistische scène uit ‘Fear and Loathing in Las Vegas’ kunnen zijn.

Na een halfuur gekibbel en geloop druipen ze gelukkig af. Oef, de rust is weergekeerd. Mijn timer geeft aan dat er nu 3,5 uren verstreken zijn sinds de inname van de zegels. En inderdaad, ik heb ontegensprekelijk het plateau bereikt. Tijd om de MDMA met wat vruchtensap door te spoelen. Ik tracht mijn eega wat instructies door te geven, maar het blijft bij incoherente zinnen. Gelukkig verstaat ze me en vult ze me aan.
Benieuwd of ik deze keer wat meer kan verwachten van de MDMA. Vorige keer nagenoeg niets gevoeld van 100 mg. Vandaar de hogere dosis deze keer.
Opeens besef ik dat ik zelfs mijn rugzak vol stimuli nog niet geopend heb. En dan daagt het me! Wie heeft er in godsnaam nu Dali nodig als hij naar de bomen, planten en dieren kan kijken? Wie heeft er Mozart nodig als er oneindig veel dieren door elkaar fluiten en roepen om aandacht?

Met een ruwe derrière beslissen we maar om wat te gaan wandelen. Waauw! Na een 10-tal minuten voel ik reeds de eerste – lichamelijke – effecten van de MDMA. Een energieboost van jewelste als we door de overwoekerde paden stappen. Ook visueel neemt de trip een andere wending. Alles wordt veel helderder, lichter. Uiteraard schieten woorden tekort om deze transitie te beschrijven, maar het effect is overduidelijk. Ik voel me top! Koning van de wereld! Dat het familie van de amfetamines is, wordt snel duidelijk. Mijn ogen sperren zich (buiten mijn wil) wijd open. Mijn pupillen zijn nu zo groot als knikkers. We zetten de wandeling voort en opeens valt het spraakgebrek weg als een deken dat wegglipt! Oef! Volzinnen vloeien weer uit mijn mond en opgelucht roep ik mijn bevindingen uit. Leve de MDMA, zullen we maar zeggen.

De wisselwerking tussen LSD en MDMA is overweldigend, een synergie die onnavolgbaar is. De beste aller combo’s! De candyflip combineert het beste uit beide werelden: het visueel esthetische van LSD samen met het euforische en oneindig empathische van MDMA.
Ik begin alles van mij af te praten. Ondertussen zie ik in het gezicht van mijn eega allerlei cijfers en tekens verschijnen en bewegen op haar huid. Zeer vreemd. Het kan recht uit een schilderij van Alex Grey komen.
We wandelen voorbij een meer dat half overschaduwd wordt door de overhangende bomen. Ik bevries ter plaatse en roep: “kijk!”. We lijken op die plek in de overgang tussen twee werelden te staan. Tussen onze natuurlijke omgeving en de ‘biodome’ die met het meer begint. We zetten ons verstijfd aan de kant en als bij een waarheidsserum begin ik opeens zeer gevoelige zaken aan te halen. Zaken die al langer op mijn lever lagen, die mijn dromen soms domineerden. Zaken als de dagdagelijkse routine die ons afsluit van de intrinsieke verliefdheid die we voor elkaar voelen. Opeens moet het er allemaal uit. Ik wil het voor eens en voor altijd uit mijn systeem hebben en zo begin ik complexloos dingen te vertellen, gedachten te formuleren en suggesties te brengen die ik anders nooit zou durven opbrengen.
In Martin Lee’s boek ‘Acid Dreams’ las ik over de geheime operaties van de CIA om LSD te testen op nietsvermoedende burgers vanwege haar vermeende werking als waarheidsserum. Die experimenten werden snel beëindigd. Nu blijkt – voor mij althans – dat een candyflip wél dat effect heeft. De meest intieme en geheime zaken komen naar boven en in het volgende uurtje hebben we meer problemen opgelost als het voorbije jaar insgeheel.

We zetten de weg voort. Tijd om iets te gaan eten. We stappen een Aziatisch noedelrestaurantje binnen en bestellen wat om mee te nemen. Mijn eerlijkheidskuur is helaas nog niet over, want ik fluister niet al te subtiel hoe lelijk die ene opdienster wel niet is. Gelukkig word ik snel de mond gesnoerd door mijn vrouwtje die me naar buiten begeleidt.
We zetten ons terug op een bankje met de bakjes eten. De MDMA lijkt uitgewerkt te zijn.
Het euforische begint plaats te maken voor vermoeidheid, en mijn tong ratelt niet meer zo acrobatisch. Normaal gezien zou de LSD nog prominent voelbaar moeten zijn. Maar blijkbaar heeft de ‘coming down’ van de MDMA de resterende LSD-effecten geneutraliseerd.
We beëindigen de dag in stijl en kruipen tussen de lakens. En zo heb ik ook het eerste negatieve aspect van MDMA mogen ervaren: tot een orgasme komen was onmogelijk. Maar dat blijft al bij al een klein minpuntje in deze prachtige dag.

Die nacht sliep ik slecht. Ik meen dat de effecten van de MDMA hiervoor zorgden, alsook voor meer zweet. Stinkend zweet. Daags nadien voelde ik me echter niet meer zo goed. Het woord ‘dinsdagdipje’ kende ik voorheen niet. Al zou ik eerder van een lichte depressie spreken.
Vanwege die uitgeputte serotonine-levels voelde ik me plotseling weer een onzekere puber zoals een decennium of zo geleden. Die onzekerheid was zo erg dat ik zelfs de mooie herinneringen aan de trip, alsook de hyperemotionele revelaties, negatief begon in te kleuren. Echt hatelijk om het zo te moeten verwerken.
Ik ben er nu wel uit dat de candyflip van LSD+ MDMA het mooiste is wat ik ooit geproefd heb. Het bleek niet alleen mijn mooiste, maar ook mijn meest persoonlijke en emotionele trip te zijn.
Nu begrijp ik ten volle het therapeutische potentiaal van MDMA en waarom het decennialang zo’n onnavolgbaar succes geweest is in de psychotherapie alvorens die kortzichtige beleidsmakers deze mogelijkheid torpedeerden. MDMA is echt een wondermiddel en ik ben blij dat ik bovenstaande ervaring heb mogen meemaken. Maar zoveel is duidelijk dat de MDMA – voor mijn persoonlijk gestel – enkele significante minpunten heeft.
Binnen drie maanden spreken we nog eens…