Pagina 1 van 1

[TvdM Juni '08] MDMA, Paddestoelen, N20 en Hash

BerichtGeplaatst: di maart 01, 2011 5:07 am
door Sublimo
Originele post door RSW op 29 jun 2008.

Dag mensen, ik ben nieuw hier. Omdat ik na de vorige ervaring verzaakt had om alles voor mezelf op te schrijven voordat het niet meer goed in het geheugen lag, toch maar besloten om het een keer meteen te doen, en maar meteen ergens neer te zetten.
Ik dacht, welke plek beter dan hier ?

Set: Spierpijn overal, been aan bonken. zenuwachtig
Setting: Met zn zessen, boven in de flat in het appartement van een vriend

Eindelijk was het moment daar. Wekenlang had ik me erop verheugd, de dag dat we met zn allen MDMA gingen proberen. Toen iedereen er was werd vrolijk het zakje en de weegschaal tevoorschijn gehaald. Er werd alvast wat lachgas genomen voor de sfeer, en toen was het zover. 110 mg MDMA, opgelost in een glaasje water. Niet vies, maar ook niet bepaald lekker.

Het was te voelen, de sfeer ging echt, voorzover die niet al geweldig was, nog harder omhoog. Wat een gevoel zeg ! De zon scheen hard, er was een mooi balkon om op te zitten en er werd keihard genoten. Mensen begonnen spontaan elkaars kleren aan te trekken of gesprekken te voeren die gewoon, zoals het hoort, eerlijk waren.
Alle pijn in mijn spieren en mijn been die ik eerder had was weg. Het gevoel was ongelofelijk medicinaal. Ik wou graag nog iets dieper, dus de dosis werd verdubbeld. Of dat uiteindelijk slim was of niet, valt slechts naar te raden, maar leuk was het wel. Weer tijd voor een ballonnetje vond ik, en voor ik het wist had ik er weer een. Het inhaleren ging op een gegeven moment zo makkelijk dat je maar bezig blijft. In, uit, in uit, en alle overmoedigheid toch ff vergeten dat een mens zuurstof nodig heeft om te kunnen functioneren. Ik kreeg een ongelofelijk DMT-achtig gevoel, een tunnel in gezogen worden, en hele rare vervormingen van geluid. Bewegingen van iedereen werden heel langzaam en onvolgbaar. Maar de roes waarin ik verkeerde voelde geweldig. Ik zag dat de jongens die zich over mij gebogen hadden ongerust waren, en het was moeilijk om te laten weten dat ik me juist geweldig voelde. Dit was de katalysator. Dit was waar ik om had gevraagd, kopje onder, heerlijk. Toen mijn eigen stem niet meer 10 octaven lager klonk en ik weer kon bewegen kon voor mij het feestje nu compleet losbarsten. Ik moest echter wel eerst iedereen bellen om ‘het evangelie te overkondigen’. Wat een liefde, en geluk en eerlijkheid. Zou het saai zijn om constant in zo’n staat te leven ? Ik denk het eigenlijk niet.

Uiteindelijk bleek dat ik daar met weggedraaide ogen en blauwe lippen aan dat ballonnetje had gelegen. Moeilijk om nog een inschatting te kunnen maken van mijn eigen grenzen. Dat vind ik misschien toch een klein minpuntje. Ik had het nota bene een kwartiertje terug met iemand anders zien gebeuren, die dacht ook dat hij zijn adem een jaar kon inhouden. Maar ook die hindernis is genomen en het feest gaat natuurlijk door.
Goeie muziek, goeie mensen.

Toen stond er ineens de pot met paddo’s op tafel. Ik had al heel erg zin om de ervaring te verrijken dus dat sloeg ik niet af. Geen idee hoeveel ik er heb gegeten, maar het was allemaal niet genoeg voor me. Dat laatste daar heb ik van geleerd zeg, en hard ook.

De avond was inmiddels al gevallen en rond een uur of 10 was de groep 2 man kwijt, die naar andere feestjes waren. Er werd besloten om een wandeling te maken, naar een van de natuurrijke gebieden die Utrecht Overvecht rijk is. Ik was er nog nooit geweest en het zag er haast magisch uit. Roze wolken tegen een diep donkere achtergrond aan een kant, en aan de andere kant donkere wolken tegen een hele lichte achtergrond. Met een rimpelend, haast metaalachtig meer naast ons. Ik hield maar vol dat de paddo’s niets deden, inmiddels al een goeie 2 uur na inname, dus maar besloten om in korte tijd zoveel mogelijk hash te roken als mogelijk. Ik wist niet meer wat er met mezelf aan de hand was, waar ik nou precies op uit was de rest van de avond. Een jongen in de groep had de emotionele werking van MDMA flink te pakken, en daar kon ik heel erg mee zitten. Iedereen moest het naar zijn zin hebben, en goed in zijn vel zitten.
Ondertussen begon de verwarde staat steeds sterker te worden. Ik had ff geen zin meer in gezelschap, en zat ook op een totaal andere golflengte. Het concentratievermogen was echt totaal weg en ik wist aan het eind van de zin niet meer wat het begin was. Ik was ook totaal vergeten dat ik paddo’s had gegeten, en trippen terwijl je niet door hebt dat je aan het trippen bent vond ik een rare, en niet erg aangename ervaring.

Toen we weer thuis zaten was het echt op zijn hoogtepunt. Gedachten waren totaal stuurloos aan het rondracen in mijn hoofd, ik begreep bar weinig tot niets van wat de jongens naast me aan het vertellen waren. Eenmaal drie en een half uur na het eten kwamen de eerste visuele vervormingen tevoorschijn. Ik dacht niet dat het mogelijk zou zijn dat het effect zo’n vertraging kon hebben. De akelige gedachte dat dit wel eens permanent zou kunnen zijn schoot dan ook meer dan een keer omhoog. Erg beangstigend.
Maar het engste toch was dat het gevoel van wat ‘ik’ was heel anders was. De gedachte om daar de rest van mijn leven mee rond te lopen was helemaal verschrikkelijk.
Het enige wat ik kon hopen is dat als me erin berustte dat het over zou gaan.

Maar voor de rest was de avond echt voorbij en iedereen kroop of fietste naar bed, en toen ik thuis was, nog in gezelschap van de laatste jongen, merkte ik dat t effect wel begon af te nemen. Gelukkig. Gevoed door nog best wat energie die ik had begonnen de gedachten vorm aan te nemen:

Avond bracht enorme verwarring met zich mee. Alsof de (voor zover ik het weet) jaren 60 in een dag nog eens flink herbeleefd werden. Van het pure optimistische en verwachtingsvolle begin via een heftig midden naar een moraalvol eind, waar helaas wel weer de harde feiten boven water komen. Er is leven, er is verantwoordelijkheid. En psychoactieve stoffen, hoewel erg aanlokkelijk recratief te benutten, for the sake of mental health, niet altevaak. Huidige ik vraagt het lief aan toekomstige ik. (maar wel af en toe hoor, als note achteraf. makkelijk praten als je weer nuchter bent hehe)

Toch van 5 tot 3 bezig geweest. Niet mis, hehehe. Kan dit mensen met (nog) minder tripervaring niet aanraden, ben blij dat ik het heb overleefd, anyway. Voornamelijk erg veel moeite gehad met concentratie, en de ik-ervaring, wat dat ook mag zijn.

pauze.

Toch nog moeilijk om met de gedachten op het vastleggen van diezelfde gedachten te komen (en volgens mij klopt die laatste zin niet). Maar ook wat een middag… Pure euforie gehad, als zelden tevoren. En dat met een hele groep. waar ook naartoe geleefd werd zeg, het zat er al een lange tijd aan te komen.
Maar niet vergeten dat je gedachtegang compleet veranderd door de hele avond heen. Trippen terwijl je er heilig van overtuigd bent dat je dat niet aan het doen bent is raar. Denk ik toch de ‘lack of concentration’ van de mdma die het m doet.
Aan het eind van de rit wel tevreden, en dat is toch waar het om gaat ?

Boem, hoofd vol. Gaan we weer. Meer schrijven--- Vraag me af wie het nou precies ‘fout’ doen in de maatschappij… Wij die de randen van het bestaan opzoeken en die constante onrust van de realiteit in zich hebben, of zij die maar gewoon meegaan en- zo het lijkt wel- onbezorgde leventjes leiden. Misschien niet allemaal even gemakkelijk, maar wel op een heel ander niveau uitdagend.
Zijn het uiteindelijk allemaal loze gedachten die we moeten hebben voordat we kunnen of mogen berusten in acceptatie voor het hier en het nu ? En gewoon ‘genieten’ van dingen. Eens een keer genoeg hebben en niet altijd meer willen. Stukje melancholiek waarvoor de code in elk zelfbewust stuk mens schuilt denk ik.
Maar stiekem wil ik dit soort dingen helemaal niet schrijven. Gedachte dat de grijze massa het bij het rechte eind heeft gaat er toch niet in.
Daarvoor voelt het einde en zeker het begin toch te goed.
En aangezien pas nu het hele avontuur op waarde te schatten is, nadat de meeste effecten zijn uittrede hebben gedaan en de positieve terugblikken domineren, zou ik toch zeggen dat ik er flink dankbaar voor mag zijn. Ideeën opschrijven is ook steeds makkelijker. Mijn kaken van elkaar houden niet. Gek dat al die effecten in de verkeerde volgorde komen, maarja, wie houd de score nu nog bij ?

Wijze les geleerd, zen as fuck,
en slapen is wat enkel nog rest als barriere tussen mij en nuchterheid (althans, zeer hopelijk) en ook nog tussen mij en een (ook zeer hopelijk) fijne vakantie verder.


En daar wil ik het ook graag mee afsluiten :)