Pagina 1 van 1

[TvdM-oktober8] Trilogie Paddotrips; twee maal niets, en ...

BerichtGeplaatst: di maart 01, 2011 5:16 am
door Sublimo
Originele post door RSW op 3 okt 2008.

Trilogie Paddotrips; twee maal niets, en een keer alles.

Te lang heb ik gewacht met het uitschrijven van deze ervaringen, maar beter laat dan nooit. Het waren drie trips, verspreid over iets meer dan een maand, en ik heb heel sterk het gevoel dat ze bij elkaar hoorden. Dat de volgende steeds verder ging waar de vorige was opgehouden, en dat het eind van de derde het eind van de reeks was.
Het is een enorm verhaal, dus bij voorbaat respect voor diegene die tot het eind komt. :)


Trip 1

Dit zou mijn sterkste paddotrip tot nu toe worden. Ik ging 3,5 gram gedroogde paddestoelen eten die een goede vriend van mij gekweekt had. Samen met een andere goede vriend (Aloysius op DF). We hadden het huis van zijn ouders tot onze beschikking, en damn wat is dat een mooi huis. Perfect om in te trippen. Nog nooit hebben we een trip zo goed voorbereid. We hadden dure frambozen en bosbessen gekocht voor de smaaksensatie. In elke kamer van het huis hadden we iets klaargezet wat interessant zou kunnen zijn tijdens het trippen, er was een kamer met allemaal zweverige spullen en sfeermuziek, het bad hadden vol laten lopen en zelfs lavendel in het water gedaan, op de wc’s waren grappige posters opgehangen en de huiskamer was nog het mooist van alles met de open haard de tapijten en alle witte vlakken (het is ook nogal een new age huis op een bepaalde manier). We hebben een kwartier in doodse stilte zitten mediteren alvorens de paddestoelen te nuttigen, het was prima weer en we waren in een goed humeur.
Toen hadden we ze gegeten, hij de Golden Teachers, ik de Columbianen.
Na een kwartier begon ik me heel onrustig te voelen, en heel zwaar, dus ik ben ff de tuin in gegaan (die overigens ook prachtig was, met een steigertje waar water langs liep), om tot rust te komen. Het hielp een beetje en na een half uurtje voelde ik me weer fijn. Ik had me afgevraagd in mijn vorige trips waarom ik bijna nooit visuals had, en hoopte heel erg een keertje mooie visuals te krijgen. Deze waren na dat halve uurtje al sterker dan ik ooit had meegemaakt op paddo’s of LSD, ook met mijn ogen dicht, en ik was tevreden.
Ik herinner me nog dat ik zei, “ik weet nu al dat dit een hele leuke trip gaat worden”.

Wat zat ik er naast zeg….

We lagen te relaxen en nog te genieten van de opkomst op de banken in de huiskamer, en af en toe werd er maf gedanst op de beats van Trentemoller (waar we zo van hadden genoten tijdens het MDMA avontuur) toen we er achter kwamen dat de intensiteit die we allebei prefereerden redelijk snel gepasseerd werd. JR sloot op een gegeven zijn ogen om van de visuals te genieten en opende een paar minuten later zijn ogen met de mededeling dat hij toch een aantal persoonlijke dingen had gezien die niet zo fijn waren, die hij ook al eerder in zijn DMT-trips was tegengekomen. Ik had een redelijk neutraal gevoel bij de hele toestand maar hij had het veel zwaarder te pakken. Alle dingen die we hadden gedaan om de trip voor te bereiden deden er niet meer toe, ik voelde me heel zwaar en kon eigenlijk niet veel meer dan op de bank liggen en af en toe buiten een frisse neus halen. De CEV’s waren op dit punt wel echt prachtig; gedetailleerde sinusgolven die synchroon door mijn gezichtsveld liepen in prachtige kleuren (voornamelijk donkergroen en donkerblauw, maar dan met een glans die ik in het dagelijks leven niet tegenkom), en overgingen in te complexe patronen om na te kunnen tekenen. Het ene moment liep alles van links naar rechts, en het andere moment liep alles spiraalvormig naar binnen of naar buiten. Maar op een gegeven moment interesseerden de visuals me niet meer zo.

Ik begin me namelijk steeds slechter te voelen.

Ik las altijd over mystieke ervaringen op psychedelica. Levensveranderende extatische momenten die nooit meer vergeten konden worden. Het voelen van die stroom van energie, de bron waar wij vandaan komen en naar zullen terugkeren op een bepaald moment. Dus ik kon er niet goed bij dat ik het tegenovergestelde aan het meemaken was.
Er was niets, niets had betekenis, er was alleen maar leegte. Geen emotie, geen diepte, alsof mijn ziel ineens 2D was geworden, in plaats van het 4D waarop ik hoopte.
Ik keek naar de objecten die op tafel stonden, en zag dat ondanks de ontelbaar grote hoeveelheid toepassingen van materie het er allemaal eigenlijk niet toe deed.

Ik walgde van mezelf, en dacht dat ik krankzinnig was geworden.

Ondertussen was mijn vriend nog veel dieper in de waanzin gestort. Hij was manisch kakelend en schreeuwend door het huis aan het rennen, vroeg als hij bij mij in de buurt was constant of hij echt was wie hij was, en wat het nou precies inhield om te bestaan.
Je had erbij moeten zijn om de pure waarzin te zien, en achteraf zou ik er ook een moord voor doen om dit op film terug te zien.. maargoed. Hij had echt niets meer, niets had voor hem nog betekenis, en hij was ook niet meer in staat om de ervaring te relativeren met het feit dat het de drugs waren, en dat deze op een gegeven moment uit moesten werken. Ik kon dit gelukkig nog wel, en dat was mijn grote houvast. Ik zag op een gegeven moment mijn moeder over me heen gebogen, met een hele bezorgde blik op haar gezicht en ik schaamde me dood dat ik haar vertrouwen in mijn drugsgebruik op deze manier had misbruikt. Godzijdank stond ze er niet echt. Vanaf dat punt voelde ik dat de trip in intensiteit begon af te nemen, ongeveer 2,5/3 uur na inname gok ik. Het vervelende was dat JR nog steeds constant het gevoel had dat zijn ‘bad trip’ alleen maar sterker en sterker aan het worden was. Ik begon me, voor zover ik dat niet allang aan het doen was, echt heel erg zorgen om hem te maken. Stel dat hij iets kapot had gemaakt wat niet te herstellen was ? Ik ben zoveel mogelijk bij hem gebleven als ik kon, en meen dat ik heb geprobeerd het probleem uit hem te praten. Uiteindelijk, en waarschijnlijk tot ons beider opluchting was ook hij op de weg terug. We hebben toen allebei geprobeerd om contact te maken met de buitenwereld door allebei een goede vriend van ons op te bellen, maar ik denk uiteindelijk dat dat toch niet zo’n nuttig idee was.

De trip was voor mij bijna voorbij, en de visuals waren weg. Ik was enorm opgelucht, en wist zeker dat ik nooit meer in mijn leven paddo’s ging eten. We gingen buiten op het steigertje, diep in de nacht, vieren dat het voorbij was. Ik voelde nog steeds de emotionele leegte van de trip, en voelde me dus ook redelijk depressief. Ik was ook een beetje misselijk en bedacht me dat het misschien fijn was om te kotsen. Ik vroeg om een emmer, ging naar binnen, en nam diep adem. Ik boog me over de emmer, wekte de reflex op en voelde de intense samentrekkingen door mijn hele lichaam. Veel kwam er niet uit, en wat er uit kwam was fel gekleurd door de frambozen en bosbessen die ik had gegeten (die ik overigens heel goor vond tijdens het trippen, ik had het idee dat ik mezelf aan het opeten was, en ik heb sowieso tijdens het trippen altijd een enorme aversie tegen eten. Heeft iemand anders dit ook ?).
Maar toen voelde ik het ineens, bam !!! Alsof er een knop om ging, en ik alle negatieve emoties en gedachten van die hele trip in een keer uit mijn lichaam aan het werken was.
Het deed zo’n pijn, en het voelde zo goed. Het moet zelfs buiten het huis verschrikkelijk hebben geklonken zo laat in de nacht. Daar lag ik dan, gebogen over die vieze stinkende emmer, met tranen in mijn ogen. Ik ging weer naar buiten, en het feestje begon. Er werd een fles veel te dure champagne opengetrokken, een aantal stevige joints gerookt, brood met brie gegeten, naar de sterren gekeken, gefilosofeerd, heel veel gelachen, en besproken wat-de-fuck er nou net precies gebeurd was. Toen hebben we nog Alice in Wonderland gekeken (prachtige film zeg !) en zijn we heerlijk ouderwets ‘non-psychedelisch naar de klote’ gaan slapen.

Dat was het eind van de eerste trip, en hoewel ik me had voorgenomen om niet meer te trippen was er door deze trip een vraag ontstaan die ik beantwoord MOEST hebben.
Is de psychedelische mystieke ervaring echt, of is er inderdaad alleen maar wetenschap, en dus spirituele leegte ? Oftewel, is er meer ?


Trip 2

We zouden vlak voor Sziget misschien nog LSD doen, maar aangezien dat er niet van kwam had ik besloten om de dag van te voren (aangezien er op Sziget toch geen drugs gedaan zouden worden) nog een hele kleine hoeveelheid paddestoelen te eten.
Ik zat alleen op mijn kamer en voelde me best goed. Het was vakantie, lekker weer, en ik zou tenslotte de dag erna fijn op vakantie gaan met een aantal mensen die ik stuk voor stuk erg mag. Het werden 4 paddestoeltjes, ik gok ongeveer driekwart gram gedroogd, en zoals altijd het eigen kweekje van een vriend. Ik had ze gegeten en moest dit keer een half uurtje wachten op de eerste effecten. Ik had een nog sterkere bodyload dan vorige keer, en werd bijna instant weer depressief, net als vlak voor het moment dat ik moest kotsen in mijn vorige trip. Ik snapte er geen fuck van, ik voelde me in het dagelijks leven toch prima ? Geen trauma’s, geen rare problemen, geen psychologische of lichamelijke afwijkingen of wat dan ook, maar toch dat gevoel van leegte. Alsof ik geen doel in mijn leven had. Nou was dit gelukkig nog prima mee om te gaan omdat het zo’n lage dosis was, maar toch. Ik dacht, misschien als ik het er in het begin al uitkots voel ik me dan beter. Weer de reflex opgewekt, een beetje gekotst, maar heel veel hielp het niet.
Ik besefte me dat kotsen prima is voor emotionele bagage, voor trauma’s en opgestapelde negativiteit. Maar mijn probleem voelde dieper geworteld.

Kotsen luchtte wel op, maar was symptoombestrijding.

Ik heb toen nog een uurtje in bed naar Soulfly geluisterd, de intensiteit van die muziek deed me mijn eigen problemen even vergeten. Toen het spul zo goed als uitgewerkt was werd ik gebeld door diezelfde vriend van de vorige trip of ik zin had om iets leuks te doen, en op die manier heb ik gelukkig nog een leuke avond gehad.
Maar het probleem was er nog steeds, onopgelost. Ik wist dat ik binnenkort weer wilde trippen, en dat de uitkomst van die trip zou bepalen of er mee doen zou willen gaan of niet.

Trip 3

Het was vakantie, en het laatste wat ik deed was me zorgen maken. Ik voelde me prima, we waren op Sziget en het enige drugsgerelateerde probleem wat ik had was waar ik ergens hash of desnoods wiet kon regelen. De sfeer was fantastisch, en zelfs zonder drugs is dat festival een van de dingen in mijn leven die altijd een speciaal plekje in mijn herinneringen zal hebben.

Maar dat is niet waar dit report over gaat.

Op een avond kwam er een Zwitser in ons kamp zitten. Of hij ff mocht uitrusten van een zware dag, hij had 4 druppels vloeibare LSD gehad, 350 mics per stuk, en was het trippen nu wel een keer zat. Hij kreeg zijn spul rechtsstreeks van de ‘kok’, en dat interesseerde ons, allemaal chemici zijnde, best wel wat. Ook haalde hij ineens een zak met tientallen grammen MDMA te voorschijn. We hebben ons allemaal ingehouden die avond, maar toch een heel interessant gesprek gehad. Hij was dankbaar voor het feit dat wij hem gezelschap, water en rookwaar hadden gegeven, en zei dat als we LSD wilden doen dat we ergens dit festival gratis een druppeltje konden komen halen. Zo was het idee van op Sziget trippen ineens tot leven gewekt. Onze gerespecteerde kweker bleek ook toch paddo’s te hebben meegenomen, en zo hadden we het ineens voor het kiezen. Na lang overwegen hebben we de LSD toch links laten liggen, omdat het met 350 mics (voor mij tenminste) een te hoge dosis was voor de eerste ‘echte’ kennismaking.

Dus, een van de middagen daarop, rond een uurtje of 5/6 paddestoelen gegeten in het tentenkamp, en daarna gaan lopen. Het gezelschap bestond uit vier mensen; drie trippende (twee aten 2 gram gedroogd, en ik 1,5, omdat ik tijdens het eten heel sterk het gevoel kreeg dat dat genoeg zou zijn) en een nuchter (weer diezelfde van de eerste trip).
Voor de mensen die Sziget niet kennen, het is een enorm festival op een eiland, en je mag je tent overal zetten. Die van ons stond redelijk achteraf en aangezien het terrein ook gigantisch was hadden we een flinke wandeling te gaan. We wilden naar de heuvel waar die avond een theater/acrobatiek voorstelling zou zijn met een groot bouwwerk van metaal en draden, een grote hijskraan en vuurwerk. Gelukkig was er een tripsitter bij (ik ervaarde dit als heel fijn, niet in het minst omdat dit mijn eerste trip was tussen vreemde mensen, en op een druk festival), want ik wist de weg echt niet meer. Tijdens het lopen, in de brandende zon, windstil en zonder een wolkje aan de hemel had ik opeens het idee alsof ik op een lange landweg in Frankrijk aan het lopen was. Ik was ook vergeten dat we op een eiland waren.

Jep, de paddo’s begonnen te werken.

En daar was het weer. Het kutgevoel. Ik was de trip al met een nerveus gevoel ingegaan omdat ik de vorige twee nog vers in het geheugen had, en ik toch echt had bepaald dat als deze hetzelfde zou verlopen dit mijn laatste trip zou zijn. En nu had ik na ongeveer drie kwartier al spijt dat ik de dingen überhaupt gegeten had. Ook de bodyload sloeg weer toe, en ik kon nog nergens liggen of zitten. En mijn medetrippers zaten duidelijk ook niet zo lekker in hun vel op dat moment.

We waren op het grasveld bij het luminarium aangekomen, en ik voelde me echt belabberd. Ik was misselijk en stond op kotsen, midden tussen de security guards. Aangezien ik in Hongarije was, en zomaar kotsen midden op een grasveld in de middag er naar mijn idee nogal verdacht uit zou zien wou ik heel snel doorlopen. Dat deden we dus ook, en ik kon het echt nog maar net binnenhouden.
Een kwartiertje later waren we op de plek van bestemming aangekomen, en ik was zo blij dat ik mocht liggen dat ik me ineens een stuk beter voelde. We gingen halverwege de heuvel zitten en ik deed meteen mijn ogen dicht en ging met mijn hoofd naar de grond, plat op mijn buik liggen. Wat een CEV’s zeg ! Kleuren die ik nog nooit eerder had gezien, net als in de eerste trip, maar dan sterker :) Afwisselend, allemaal patroontjes, lijntjes en dan weer bolletjes (en om een of andere bizarre reden, reclame voor pepsi cola)
in metaalachtig, donkerblauw en donkergroen. Het vormde een hele ruimte in de heuvel zelf, en ik was heel blij dat ik deze ruimte kon zien. Mijn ruimte, en van niemand anders, iets wat alleen bestond in mijn beleving, waar ik me in terug kon trekken als het me teveel werd. Ik heb hier liggen denken aan mijn probleem, helemaal kapot van de bodyload (ik kon echt niets anders dan liggen, ik was doodmoe), genietend van de visuele schouwspelen. Ik weet niet meer wanneer het precies was, maar op een gegeven moment ging ik rechtop zitten en deed ik mijn ogen weer open, en ik voelde me herboren.

De kleuren van de hemel, de zon, de paar witte wolkjes, en bomen, de mensen, het gras en alles wat ik kon zien was zo fel en intens. Alsof ik in het dagelijks leven een zonnebril op had die ik toen voor eventjes af kon zetten. En niet alleen de kleuren waren mooi, maar ik keek ook uit over wat er allemaal gebeurde op het grasveld. Ik ervaarde het festival. En iedereen stond iets boeiends te doen, een bepaald kunstje of ambacht. Er waren mensen aan het jongleren, aan het diabolo’en, yoga aan het doen en noem maar op. De hele ervaring was zo rijk !! En toen kwamen de ideeen.

Ik snapte ineens dat er ergens een kern in de mens zit, waarmee wij allemaal verbonden zijn. En om die kern zitten allemaal unieke lagen, ‘brillen’ als het ware, waarmee we alles filteren, en een waarde-oordeel geven en dus allemaal de werkelijkheid aanschouwen als individu. Iedereen leeft dus in een ander universum. Maar al die brillen laten je niet zien hoe alles echt IS. Vandaar dat het Boeddhistische concept van verlichting ook kan worden geïnterpreteerd als het doorgronden van het feit dat alles God is, alles gelijk is, alles niet goed of slecht is, maar gewoon IS. Er zijn oneindig veel perspectieven om het leven en alles te bekijken, en dus ook oneindig veel werkelijkheden. Toen was het voor mij ineens een stuk minder belangrijk om me in een trip goed te voelen, omdat alles toch wel loopt zoals het loopt. Alles gaat door, in een constante stroom, en wat je het beste kan doen -hoewel dat allesbehalve makkelijk is- is gewoon loslaten en je met de stroom mee laten gaan. (Iets wat ik hier een keer heb geprobeerd iets verder uit werken overigens...)

Accepteren dat alles altijd aan het veranderen is, ‘panta rhei’.

Alle ideeen bleven maar komen en ik voelde me alsof ik in een stroom van wijsheden zat. Ik hoefde mijn hand maar uit te steken en ik had er weer een te pakken.
Helaas ben ik zoals vaak na een trip, de meeste dingen vergeten, maar ook een aantal dingen niet. Ik heb een klein stukje mogen voelen van waar ik naar op zoek ben, en ben er dus een stuk meer van overtuigd dat het er ook werkelijk is, voor die mensen die het willen vinden. Dit voelde echt euforisch, en het is denk ik overbodig te zeggen dat de rest van het festival echt fantastisch was. Ik heb daarna echt genoten van de theater/acrobatiek voorstellen (hoewel ik hem al gezien had) en heb daarna tot 6 uur ’s morgens in een hangmat gelegen, nagenietend van zwakke visuals (dus tot 12 na inname !).

Dit was voor mij een perfecte afsluiter van deze drie trips, en voelde me dus ook alsof er een last van mijn schouders viel. Ik heb me sindsdien echt goed gevoeld in het dagelijks leven, en ik doe erg mijn best om te groeien naar een zo sterk mogelijk individu, en om zo harmonieus mogelijk om te gaan met mijn omgeving. Ik realiseer me dat ik nog een hoop te leren heb, veel en veel meer dan ik al weet, maar dat kan me alleen maar verheugen. Ik heb misschien niet die mystieke ervaring gehad (en dat zou me ook zeer verbazen op net een halve portie paddo’s), maar ik weet dat ik kan blijven doorzoeken.

En dan heb ik ook nog eens vriendjes gemaakt met LSD, een tijd daarna :)
Als je tot hier bent gekomen, nogmaals, respect !!!