Pagina 1 van 1

[TvdM februari '09] LSD in the fog, with a ray of sunlight.

BerichtGeplaatst: di maart 01, 2011 5:24 am
door Sublimo
Originele post door DrippTone op 12 feb 2009.

Waar: Velp, Rheden, in het bos en thuis bij T.
Wie: Ik(D) en T.
Wanneer: Ergens midden December
Wat: LSD, ik 200ug en T 100 of 120ug.
Mindset: Rlxt, zin in een trip. Trip was geplanned, dus geen gestress.
Setting: We willen in het bos gaan trippen, we hoopten op zon maar het was een koude dag met dikke mist.

Ik rij rond een uurtje of 11 naar T toe, nog even wat boodschappen doen bij de AH en daarna trippen. Bij T thuis krijg ik een lekkere bak thee en bespreken we wat we gaan nemen en wat we gaan doen. Ik vertel hem voor een normaal tripje te willen gaan zo'n 100ug, T wil niet zo hard en gaat voor 50ug. T vertelt het bos in te willen en ik stem daarmee in, de natuur op paddo's is altijd fantastisch dus waarom met Alice niet? We nemen de zegels op de tong, en T gaat ondertussen even wat huishoudelijk dingen doen.

Na een half uur begint mijn acid op te komen, en een lichte spanning in mijn lichaam begint waarneembaar te worden. Ik vraag T of hij al iets merkt, maar hij zegt nog niks te voelen. T rommelt iets in zijn drugs lade en gaat weer naar de keuken. Ik zet mijzelf achter de computer en zet een lekker nummer op. De acid vibe neemt mijn gedachten over en vertelt me dat ik nog een doses moet bij nemen, zo stom als ik ben gehoorzaam ik en pak nog eens 100ug. Ik ga helemaal op in de muziek en ik besluit te gaan 'visual hunten', met andere woorden kleine lijntjes en dingetjes opzoeken en kijken of er al iets vaags mee gebeurd. Soms lijkt het te willen gaan smelten en golven, maar mijn ogen zien het nog niet, het is zoals normaal maar door een vaag filter bekeken.

T komt terug uit de keuken en zegt dat ie klaar is om te gaan. Ik versuft vraag waar gaan we heen dan, en hij zegt naar het bos. Ik denk oh ja en begin gegeneerd te grinneken. We pakken onze tassen in met eten, drinken, blow spullen en dingen om de trip leuker te maken voor zover dat mogelijk leek. Eenmaal buiten voelde het alsof de hemel op me neer drukte, om een of andere reden vond ik de wereld waarin ik nu was te druk, kil en chaotisch(centrum van Velp). De weg naar het bos was 10 minuten lopen door straten waar luxe huizen stonden, elke straat leek op elkaar en ik had geen id waar we waren. Ondertussen kwam de acid heel sterk op, mijn 2e doses begon ook al te werken terwijl de piek van de 1e doses al bijna in zicht kwam. Ik vertelde T geen id te hebben waar we waren maar dat ik zo snel mogelijk de bewoonde wereld uit te willen omdat de druk van de maatschappij en de hevigheid van de acid mij nogal op fokte. Geen id waarom dit zo was, maar het voelde beangstigend. T vroeg zich af waarom ik al zo heftig tripte en ik vertelde hem dat ik nog een 2e doses had genomen. Hij begon te lachen en zei dat ik gek was. Daarna vertelde hij ook een 2e doses te hebben genomen, en dat hij nu op ongeveer 100 of 120ug zat. Ik lachte en liet de spanning van me afvallen.

Toen we de bos rand hadden berijkt kon ik weer opgelucht adem halen, wat was het heerlijk in het bos. Na 5 minuten in het bos te lopen en deze nieuwe omgeving te verkennen stond ik plotseling stil. Mijn eerste doses begon te pieken waarop het hele bos plotseling tot leven kwam(ik gok een uur en een kwartier na inname). De bomen vormde regenboog letters en de lagere plantjes waren aan het krioelen tussen de bomen door. Als ik naar een boom toe liep kwam de schors met het mos erop als een berg op me af. Een ongekende diepte op het oppervlak van de boom.
T haalde me uit mijn verbijstering en we liepen verder, zo om de 2 a 3 minuten heb ik wel even stil gestaan met de woorden: WTF, pfffff, zooooo, heftig he, poeh, nauw, niet normaal meer. En toen gebeurde het, de visual die mijn hele trip in het bos weer zou terug keren. Ik zag zonlicht door de bomen heen schijnen, maar er was geen zon. Het was mistig en bewolkt. Ik vertelde dit tegen T, en hij verklaarde me voor gek. Maar ik wist het zeker, de zon scheen en ik werd vrolijk.

Er komt een stuk waar we schuin omhoog moeten, normaal zou dit vrij makkelijk gaan maar nu was het een ware klim. En ik had een halve lach kick van alle verbazing en hevigheid die ik voelde. Toen we boven aan de heuvel kwamen viel me de mist pas echt op, het was een soort gordijn dat door het bos heen slingerde. En op dat gordijn waren allemaal fractals en sterrenstelsels geprojecteerd. Ik keek naar beneden en zag hoe de mist van de heuvel af rolde. En op het moment dat ik weer terug dieper het bos in keek zag ik de zonnen stralen weer door de bomen schijnen. Dit maal waren het andere bomen, naald bomen. Hun schors bestond uit schubben. En ik dacht er kleine haartjes tussen vandaan te zien komen met witte licht puntjes aan de uiteinden. Ook viel me nu het bladerdek waar we overheen liepen op. Ik zag er allemaal kleine steden in, die met grote 3D gebouwen de ruimte in wilden. Alle gebouwen waren puntig en boven op waren kleine zwaai lichtjes, alsof ze wilden zeggen, pas op loop niet over ons heen. Maar ik wandelde vrolijk verder.

Ik had het idee dat ik vele malen harder ging dan T, en dat was ook zo, maar dat vond ik toen niet logisch. We wandelen een raar kronkelend pad af, en ik heb geen idee waar dit pad me gaat brengen. Ergens onderweg heb ik mijn iPod aangezet en ben muziek gaan luisteren. Maar al die tijd had ik het helemaal niet in de gaten dat ik naar muziek aan het luisteren was, het hoorde erbij, de muziek waren de geluiden van het bos. Tot we een ouder stel tegen kwamen die daar lekker aan het wandelen waren, toevallig stond toen een nummer van Spinvis op en dat gaf mij een rare gedachten boost. Ik dacht heel even dat ik bejaard was, en toen dat ik geen voeten meer had. Gelukkig hoorde T mij mompelen over rare stemmen en toen zei hij, welke muziek ben je aan het luisteren. Oh ja muziek, Spinvis is maf. En opeens ben ik weer mezelf, 20 jaar met voeten. T zet ook muziek op, ook Spinvis, maar een ander album.

We komen nu in een ander stukje bos, meer open vlaktes en kleine stukjes hei. We zijn nu dichtbij de Postbank(het bos bij Rheden). Ik voel me opeens vrij en open, alsof ik geen schedel meer heb, geen filter meer. Alles komt direct mijn hersenen binnen en ik voel de frisse wind mijn hoofd leeg maken. Ik zeg tegen T, mijn grenzen zijn weg, mijn masker is af. Ik ben nu op dit moment puur wie ik diep van binnen ben. T zei mooi, en we liepen door. Omdat het bos hier meer open was, was de mist ook dikker. Een grijs en nevelig universum van sterrenstelsels, met daar tussen de regenboog letters(bomen) die vrolijk aan het dansen waren. Ik vermoed dat op dit punt mijn beide doses tegelijk aan het pieken waren, op dat moment had ik niks meer in de gaten. Maar achteraf gezien zou dat heel goed kunnen kloppen.

Een klein stukje verder staat T opeens stil. Hij liep een klein stukje vooruit omdat ik constant opging in mijn space en af en toe stil bleef staan. Ik riep T wat is er, en hij snauwde snel dat ik stil moest zijn. Hij zag iets, maar ik zag niks door de waas van sterren en kleuren heen. Ik kwam voorzichtig richting T gelopen en probeerde heen te kijken waar hij keek. Ik zag nog steeds niks, behalve een heleboel wat ik op dat moment even niet wilde zien. T vertelde me dat er een moeder zwijn met kleintjes aan het snuffelen en wroeten waren halverwege een heuvel. Na een minuut te concentreren op het midden van de heuvel zag ik een soort van oer beest, een kleine dinosaurus of iets. En toen zag ik weer niks, het was moeilijk te zien wat er was en of het er was met die flarden mist die met mijn ogen spelletjes speelden. Ik begon te denken dat T een geintje met me uithaalde, maar hij bleef in zijn rol. Hij zag het, en ik niet. Tot dat ze gingen lopen, eerst zag ik de moeder, het was inderdaad die dino die ik zag. De mist werd iets minder dik en nu kon ik ook de kleintjes zien lopen.
Het was een magisch moment, we waren op 25m afstand en ik hield mijn adem in. We hebben 10 minuten staan kijken tot ze weer verdwenen in de mist. Er sluierde nu een vaag mystiek gevoel over T en mij heen, we voelden ons een met de natuur.

Nog geen 2 minuten nadat we weer verder liepen stonden we alle bij opeens stil zonder wat te zeggen, tegelijk draaiden we ons om omdat we iets hoorden uit het bos. Ik zag niks maar T zag ze wel. Hij wees, daar tussen de bomen. En ja hoor, 30 seconden later kwamen er 4 herten het bos uit rennen, staken het pad over om vervolgens in de mist te verdwijnen. Nog even bleef 1 hert staan op het pad en keek onze kant op. Even dacht ik het me te verbeelden maar T had het ook gezien, het was echt. Toen ze verdwenen waren barsten we los van de euforie. Dit maakte het magische plaatje compleet. Uitbundig discussiërend over de ervaring liepen we verder. We kwamen aan bij een meertje waar een bankje langs de rand stond. Ik zei tegen T, laten we gaan zitten en een joint roken, want ik ben wel uitgeput. Ook had ik soms last van erge steken in mijn achterhoofd, maar ik merkte er weinig van omdat ik nog steeds aan het pieken was. T vond het een goed idee om te gaan zitten en dus zaten we daar. De bomen rond het meertje deden de raarste dansen, ook haalden ze alle mogelijke kleuren tevoorschijn. T vertelde me dat hij nu ook in zijn piek was beland, en vertelde wat hij allemaal zag. Dit deed me goed en voelde dat we alle bij weer helemaal op de zelfde golf lengte zaten.

Er waren veel watervogels bij dat meertje en we hebben daar dan ook vol interesse naar gekeken, er kwam een aalscholver aangevlogen en lande in het water. Ik wist even niet wat ik moest denken en vond het een schitterend gezicht. Ook stond er een reiger aan de overkant, maar die was moeilijk te zien. Ik gebruikte het water als spiegel om de dansende regenboog bomen aan de overkant nog leuker te laten worden. Maar meerkoeten verstoorden het water oppervlak. Ik had maar niks met die beesten tot T met zijn meest geniale trip gedachte kwam. T zag die meerkoeten onderwater zwemmen, zoekend naar een open plekje om dan boven water te komen om lucht te happen, en om dat weer te duiken. Terwijl die meerkoeten eigenlijk gewoon boven water aan het zwemmen waren, en soms doken naar voedsel. Maar T zag het andersom, ik ging me er in verdiepen en nu zag ik het ook. Het leek op een of andere manier zo veel logischer zoals T het zei. We hebben hier een tijdje flinke lol om gehad.

Toen besloten we verder te gaan, er was weer een gigantische heuvel die we op moesten, nog hoger dan de eerste. T en ik hadden weer energie dus we renden naar boven. Boven op die heuvel hebben we even staan kijken om ons heen, wat een schitterend gezicht, we konden een beetje over de mist heen kijken. Ik had helaas weer wat meer hoofdpijn maar ik voelde er maar af en toe wat van, de acid zorgde dat ik me er niet echt van bewust was en merkte het dus ook niet constant. Toen zag ik een tunnel, een tunnel tussen de bomen. De tunnel liep heel lichtjes in een spiraal en er leek geen eind aan te komen, ik kon het einde niet zien. Ik vertelde dit aan T en wees welke kant hij op moest kijken, hij zag het ook. Het was weer een mystiek moment in het bos, en ik kreeg steeds meer respect voor moedertje natuur.
Hier boven op de heuvel leken de sterren stelsels die ik steeds zag 10 keer duidelijker, veel dieper, en duizenden sterren meer dan voorheen. En net toen we de andere kant van de heuvel weer af gingen zag ik de zonnen stralen weer. Ze deden me gerust stellen en ik voelde me weer warm en goed van binnen. Het mystieke bos en de overweldigende visuele wereld om mij heen, en ook de kou hadden nogal wat van mij gevraagd en ik begon langzaam op te raken. Met nieuwe moed gingen we de heuvel af. T zat nu net in zijn piek en spaced hem hard, hij dacht nu overal dieren om zich heen te zien maar die waren er niet. Het pad naar beneden loopt hol en heeft opstaande randen, het is een meter of 5 breed en als je het horizontaal zou zien lijkt het net een halfpipe. De wanden waren een meter hoog. T begint te rennen, hij rent zich zaggend naar beneden met zijn armen wijd alsof hij vliegt. Van de ene kant naar de andere en steeds sneller. Het was een mooi gezicht om te zien en ik lag ook helemaal dubbel. T komt weer naar boven gerend en hij heeft sterretjes in zijn ogen. Hij komt op me over als een kind van 6 en begint enthousiast te vertellen dat hij dit vroeger altijd deed, al kwijlend riep hij dit is leuk, zo leuk. En hopla nog een keer naar beneden met armen wijd. Als een dronken struisvogel stormt hij de bult af, en ik wandel er achteraan.

T leeft helemaal op terwijl mijn piek zijn einde nadert. Ik vertel T dat ik het koud begin te krijgen en dat mijn energie nog maar op een laag pitje brand. We besluiten richting huis te gaan, een goeie timing want het begint langzaam te schemeren. Op de weg naar huis komen we weer door een aantal straten met grote dure huizen. Allemaal nette grote tuinen, en BMW's of Mercedesen voor de deur. En op dat moment krijg ik een spirituele openbaring. Die mannetjes met hun blonde vrouwen met dikke borsten, 2 kinderen, een jongen en een meisje. Duur pak, dure auto, groot huis en een nette baan. Wat laten ze achter op de wereld, wat geven ze de mensen, de wereld? Wat is hun rijkdom? Ik besef me dat ik dat niet wil, ik ben veel rijker dan die mensen. Ik wil mijn kunst en muziek delen met de wereld, met de mensen. Als het even kan wil ik helpen, mens en dier, iets goeds voor de wereld. Ik hoef geen geld, maar geluk. Vrienden die er voor me zijn. Iets moois van de wereld, van mijn leven maken. Iets waar iedereen trots op kan zijn. Terwijl ik dit allemaal een beetje voor me zelf op een rijtje zet zijn we bij T thuis aangekomen. Ik plof op de bank neer en rol en joint. Oh mensen wat was dit heftig, en wat smaakt die joint lekker.

Al na spacend luisteren we muziek, en kijken we een film die ik niet ken. Ik kan me moeilijk focussen. Mijn hoofdpijn is nu heel intens, alsof mijn hoofd uit elkaar spat. Ik voel en hoor me hersenen kraken. De pijn isoleert zich in mijn achterhoofd. Ik word er echt naar van. Ik rook zo een aantal joints en probeer me ergens op te concentreren. Het lukt niet, dus vraag ik pijnstillers aan T. Ik neem 3 paracetamol, en drink even flink wat water. Na een uur beginnen ze te werken en mijn hoofdpijn verdwijnt langzaam. Aangenaam, een hele opluchting. Mijn hoofdpijn is weg en ik kan nog net van een lichtelijk stoned gevoel en hele lichte visuals genieten. T tript lekker languit op de bank op de muziek, hij zegt zichzelf onzichtbaar te voelen, alsof zijn lichaam van lucht is, maar wel bij elkaar blijft. En de trillingen van de muziek spelen met zijn lichaam. Het klinkt mij vet in de oren en ben ondertussen allerlei spacy muziek aan het opzoeken.

Uren later wanneer ik denk nuchter te zijn besluit ik naar huis te rijden, het is maar een kwartiertje of 10 minuten rijden. En ik voelde me normaal en zag geen rare dingen meer. Ik neem afscheid van T, bedank hem voor de mooie trip en stap in de auto. Halverwege ontdek ik nog niet nuchter te zijn en ik schrik hiervan. Gelukkig kom ik veilig thuis. Ik pak nog wat drinken en eten en ga daarna naar bed.

Het was een zeer mystieke en geslaagde trip.