Pagina 1 van 1

[TvdM jan '10] Tot in het holletje - 3 daagse Ayahuasca work

BerichtGeplaatst: di maart 01, 2011 5:50 am
door Sublimo
Originele post door riviergenieter op 26 jan 2010.

De volgende tekst is een flink lang report. Ik heb het niet speciaal geschreven voor dit forum, maar vond het toch wel leuk om het hier te plaatsen. Als je het helemaal leest geniet ervan. En ik bedank je daar dan ook voor!

De mens achter het verhaal
Ik ben een mens van het mannelijk geslacht met meer dan vijfendertig rondjes om de zon achter de rug. Vanaf mijn 16e heb ik veel van cannabis gebruik en misbruik gemaakt. Al vrij vroeg in mijn jeugd was ik al geobsedeerd door psychedelische uitingen vooral door de grote invloed die Jimi Hendrix op mijn leven had en mij inspireerde in mijn muzikale ontwikkeling. Ik speel vanaf mijn 8e gitaar en ben rond mijn 18e begonnen met het produceren van acid-house, techno en later drum and bass. Ik liet de gitaar staan voor de heftig pulserende koele computermuziek. Tweeeneenhalf jaar geleden kwam ik in aanraking met de Santo Daime kerk en dan met de name de muziek. Ik vond de muziek zo mooi en ook de belangrijke rol van de akoestische gitaar hierin. Tegelijkertijd begon ik met het zingen van mantra's. In deze tijd leende ik een akoestische gitaar en al snel was mijn liefde terug voor deze veelsnarige triller. Ik schafte een goeie gitaar aan en begon weer te spelen. Enige tijd later onderging ik mijn eerste ervaring met het drinken van ayahuasca. Een levensverranderende ervaring waar ik in een heel zwaar proces ging maar waar ik wis en waarachtig heel uitkwam. Een tijd van transformatie en het loslaten van een hoop patronen maar ook verleden wat ik niet meer nodig had brak aan. Ik dronk nog enkele keren. Hoewel steeds in een andere setting de ervaring bleef steeds hetzelfde. Het enig wat veranderde was de manier waarop ik omging met de ervaring op het moment zelf en daarna. Ik ervoer rust en acceptatie van mijn heling en had ondanks de heftige tijd steeds meer ruimte voor overgave en genot. Net zoals ik in mijn normale leven meer leek te ervaren.


Het werk
Ik schrijf dit report over een workshop die ik heb gevolgd gedurende een weekend in januari 2010. Met degenen die deze workshop leiden had ik al twee keer eerder ayahuasca gedronken in deze mix van Santo Daime, Osho-meditatie, lichaamswerk, mantra's zingen en diverse andere creatieve methoden voor hart-opening, verbinding, loslaten van patronen, overgave aan het leven en het ervaren van onvoorwaardelijke liefde voor alles.
Ik ben zeer dankbaar dat ik dit weekend mee heb mogen maken. En wil naast het sacrament (de ayahuasca) en de organisatoren ook alle mensen bedanken met wie ik heb mogen drinken. Daarnaast de mensen die mij hebben geïnspireerd op deze spannende reis in mijn leven.

De voorpret die er eigenlijk niet was
Ik had mij opgegeven voor de workshop en was van de reservelijst direct op de lijst gerold. Het ging door. Enkele weken voor de gebeurtenis was ik nog relaxt. Ik had er zin in en voelde dat ik het kon gebruiken. Ik was wat teruggetrokken en zat met wat levensvragen. Daarnaast voelde ik een bepaalde spanning in mijn lichaam die ik heel moeilijk kon plaatsen. Hoe dichter het weekend er aan wam hoe meer weerstand er toch ontstond. Ik kende deze weerstand van vorige keren en ademde er maar doorheen. Ik startte een week van te voren met een langzame verandering van mijn dieet en staakte elke seksuele activiteit. De dag zelf maakte ik mij klaar en twijfelde zelfs een moment om mijn gitaar nog mee te brengen. Ik zou met de trein gaan en had een volle backpack bepakt met meditatiekussen, slaapzak, mijn favorite tripdeken en 2 paar witte kleren. En daarnaast een gitaar. Die middag stelde ik het moment van mijn vertrek drie keer uit. Maar ik ging toch, ik moest en kon toch geen verstek laten gaan? Met gitaar en backpack fietste ik naar het station. En ik maakte mezelf wijs dat ik als muzikant toch vaker zo op reis kon gaan in de toekomst. De treinreis ging voorbarig. Ik was echter helemaal niet aanwezig en klooide wat met mijn muziekspeler.

De aankomst
Om ongeveer zeven uur kwam ik aan op de plek waar het allemaal zou plaatsvinden. Een groot huis uit de jaren vijftig met kelders, zolders en velen kamertjes die verbonden waren met elkaar. Het huis ademde de sfeer uit van vroeger. Veel hout en overal banken, relaxe stoelen en tafeltjes. De eetkamers waren, zo leek het, niet veel verandert in de loop der decennia, ik kon de kartoffelen en bratwursten nog ruiken gedekt op gebloemde tafelkleden met wit TL-achtig licht. Het eerst viel me een kaktus op bestaande uit een grote paal van zo een anderhalve meter met twee ballen aan de grond. Ik kon het voelen. Dit huis had een lading. Hier woonden geen brave zustertjes, hier waren in het verleden dingen gebeurd die het daglicht niet altijd kon verdragen. Dit huis had een ziel en ik ging hier mijn eigen ziel blootleggen samen met nog twintig mensen. En ik voelde dat we niet alleen waren. Ik voelde me meer ontspannen dan op de reis hierheen en vond het fijn om de groep mensen te observeren met wie ik de komende dagen hard zal gaan werken. Er hing een gespannen sfeertje en de meeste mensen zwijgden. Wat altijd bijzonder is is de witte kleding die de meesten aanhadden, dit zorgt bij mij voor een soort gelijkheid en openheid die belangrijk is voor een intensieve workshop met ayahuasca.

De bijeenkomst
Toen iedereen aanwezig was werden we verzocht in de salão (zaal) te verzamelen. Een zaaltje van twintig bij zes (?) meter uitkijkend op een grote tuin met gras en bomen. Een buitendeur had toegang tot de tuin en er was nog grote deur die weer verbonden was met de zitkamer. Het plafond was prachtig. Met bladgoud beschilderd met mooie levende golven en patronen. Tegen de muren lagen matten met kussentjes en in het midden was een soort altaar gemaakt. Een kleed met een schaal met water, twee grote kristallen en twee prachtige bossen bloemen. Overal stonden felblauwe emmertjes opgesteld en rollen keukenpapier. Aan de kop van het zaaltje tegen het raam aan stond een tafeltje met glaswerk en enkele flessen. De mensen werden verzocht een plekje te zoeken, echter de mannen bij elkaar en de vrouwen in een aparte hoek gedeelte. Zoals al vaker gebeurd bleef ik wachten tot er een mooie plek zich aan mij kon ontwaren. Iedereen zat en er was geen plaats meer over. Echter kon ik aan de kop te zitten naast de tafel met het sacrament, een plek waar ik tijdens een eerdere ceremonie ook al had gezeten. Ik maakte een nieuw plekje met wat matjes en nestelde mij op mijn meditatiekussentje, vouwde mijn dekentjes klaar en legde nog vlug mijn zelf meegebrachte kristallen en stenen op het kleed in het midden bij de andere kristallen. Ik voelde me gespannen en wat nerveus. Ik sloot mij ogen en probeerde op mijn ademhaling te letten. Ik dacht bij mezelf: je bent hier met een rede anders was je hier niet.


Het zachtmakertje
Er werd een welkomstwoord gehouden en wat zakelijke mededelingen gedaan. We gingen staan en spraken een intentie uit.

Life,
Health,
Happiness,
Open Paths.

Health in the Body,
Peace in the Spirit,
Love in the Heart.

It is this that we Wish,
for Ourselves,
for our Loved Ones,
for our brothers and sisters

May it be so

~Caboclo Tupinimba


We hielden de handen vast en in stilte begon de groep haar energieën te bundelen. Het altaar werd aan de kant gelegd en het was tijd voor wat 'bodywork'. We deden stretchoefeningen maar ook oefeningen waarbij het hoofd naar benden bungelt zodat je je 'normale' gedachten makkelijk kan loslaten. Langzamerhand werd ik meer ontspannen en liet ik mij meevoeren door wat er slechts was: het nu. We deden wat door elkaarloopoefeningen en ik voelde me steeds meer op mijn gemak in de zaal en met deze groep mensen.

Het was tijd om te drinken, het moment dat elke keer spannend maar ook een soort afkeer oproept. De eerste-keer drinkers (elf in totaal) die de heftige smaak nog nooit geproefd en zenuwachtig stonden we in 2 rijen, een voor de mannen en 1 voor de vrouwen. Er werden boekjes uitgedeeld en enkelen mensen begonnen de Daime serveerhymne te zingen. Ik had deze al vaker gehoord en gezongen en probeerde de portugese woorden zo mooi mogelijk te laten klinken. "aya aya aya ayahuasca".

Als laatste kreeg ik mijn glas. Oei wat was die vol. Een vol glas chocoladebruine substantie. Ik dankte en begon te drinken. Het smaakte weer heftig, maar ergens altijd goed te doen. Ergens kon ik wat lekkers ontwaren en ik dronk mijn glas leeg. De meeste mensen zaten alweer op hun plekken en ik ging in lotushouding zitten. Het wachten was begonnen. Ik sloot mijn ogen en probeerde mij te ontspannen. Er werd muziek opgezet, hele rustige Indiase muziek. Ik genoot en dacht, straks dan gaan er dingen gebeuren maar ik zit hier nu en ik laat de Daime doen wat ie moet doen omdat ik weet dat ie weet wat ie moet doen. Na enige tijd voelde ik activiteit in mijn lichaam maar ook in mijn zintuigelijke waarnemingen van buitenaf. Er leken kleine veranderingen plaats te vinden in mijn horen en met gesloten ogen werd ik enige bewegingen gewaar binnen mijn zicht. Ik voelde het sacrament zijn weg volgen door mijn lichaam en was blij dat er heel netjes wat boertjes vrijkwamen. Ik voelde me goed en op mijn gemak. Enige tijd later was er wat rumoer aan de overkant van de zaal. Iemand zocht zijn weg uit de zaal en even later hoorde ik het bekende geluid van de overgave. Hoestend en proestend gaf de eerste persoon zich over. Even later kwam zij terug maar de zaal was in rust iedereen probeerde zich te concentreren op zijn eigen werk. Ik ervoer geen heftigheid zoals ik verwacht had van deze eerste avond, slechts enige verandering in gewaarwordingen maar waar ik eigenlijk bang voor was, de heftige trip, leek uit te blijven.

Na een tijd was de muziek afgelopen en tot mijn verbazing was de avond al afgelopen. We konden wat eten en de groep was duidelijk gerustgesteld en misschien zelfs teleurgesteld. Maar ik wist dat dit slechts een introotje was. Een mooie manier om te landen en iedereen op zijn gemak te laten voelen. Er was soep maar de meeste mensen gingen slapen, enkele bleven nog wat na praten. Ik daalde af in de kelders en na een leuk gesprek met nog twee kamergenoten liet ik me in mijn stapelbedje bedienen van wat rust en een goeie slaap. Ik was wel erg wakker en enigszins aan t peinzen maar na een tijdje viel ik toch met een opgewonden gevoel in slaap.


Wakker worden
Om ongeveer 9.00 werd ik wakker in het huis. Ik zag het licht voor het eerst buiten en het was grijs en mistig. Na een snelle douche ging ik naar boven. Een hoop mensen waren al op en het was mogelijk om wat thee te drinken en eventueel wat fruit te ten al werd dit wel afgeraden. We kwamen bij elkaar in de zaal. En na een kort goedemorgenwoord werd ons gevraagd zich te verspreiden in de ruimte. We gingen een NIA workshop doen onder leiding van een Nia-instructeur. Nia is een hybride van oosterse en westerse bewegingskunst ~ een kruisbestuiving van Martial arts,healing arts en Dance. Na wat warming-up begon de workout. Op muziek deden we aantal bewegingen en door de herhaling begon ik het warm te krijgen. Het was lollig op zo een klein oppervlak met meer dan twintig mensen armenzwiepend gek te doen. Bij het gedeelte vrijdansen ging uit mijn dak. Een heerlijke manier om de dag te beginnen. De opdracht denkbeeldige sterren plukken in de lucht zorgde voor veel vreugde en ik was me er bewust van dat we niet zomaar in de lucht plukten maar dat er genoeg rondzweefde om ons heen dat we later die dagen mee zouden worden geconfronteerd. Intenties, dromen, entiteiten, emoties, engeltjes, hoe je het ook zou willen noemen, het hangt om je heen, misschien in je, je bent meer dan je denkt!

De eerste echte ronde
Na deze dans en bewegingsworkshop werd er gevraagd om in een rondje een voor een een intentie of iets om te delen uit te spreken. Dit is fijn om duidelijk te maken waarom je drinkt en je kan zo ook de ayahuasca aangeven wat je van haar wilt. Iedereen kwam met mooie dingen en ik zelf was behoorlijk nerveus merkte ik aan de manier hoe ik praatte. Mijn intentie was het loslaten van een aantal dingen uit het verleden maar ook wat lichamelijke ongemakken, spanningen die ik al enige opmerkte bij mezelf. Onder begeleiding van wederom de serveerhymne van Daime mochten we weer in de rij staan om te drinken. Ik voelde dat vergeleken met de vorige avond ik dit keer wel wat meer kon verwachten. Vol enthousiasme (ondanks de voor sommige afschuwelijke smaak) dronk iedereen zijn kopje leeg. Ik had het gevoel dat we er echt zin hadden.

De geluiden van het woud
Nadat iedereen gedronken gingen we weer zitten op een onze plekjes. Het Altaar werd terug gezet en er werd muziek aangezet. Nouja muziek, het was een compositie van verschillende dagdelen met vogels en geluiden van het regenwoud. (rainforrest requiem). Na een minuut of twintig begonnen de geluiden steeds intenser te worden. Ik zat in lotushouding en probeerde kaarsrecht in meditatie op mijn ademhaling te focussen. De vogels en krekelgeluiden leken steeds meer in mijn lichaam te laten resoneren. Ik voelde een buzz, een soort sis opkomen in de ruimte en met mijn ogen dicht kon ik enige patronen waarnemen. Plotsklaps kreeg ik vanuit mijn onderrug een stoot energie door mijn ruggewerf naar mijn nek en kruin. Dit ging gepaard met een soort visuele maar interne bliksem van blauw en wit licht. Ik herkende dit als kundalini-energie en probeerde rustig door te blijven ademen diep naar mijn buik. Dit zorgt er bij altijd voor dat ik wat er ook gebeurt in de mind altijd rustig kan blijven en goed kan observeren wat er gebeurt. Ik voelde ook pijn op mijn borst, een gevoel wat ik al langer had een soort druk maar niet heel erg duidelijk thuis te brengen. Ik was blij want ik voelde dat er dingen gebeurde met me. Ik was hier om de ayahuasca mij te helen en te reinigen en te laten zien dat ik nog meer dingen los kon laten. Na deze energie-opleving bleef ik zitten en genoot van de visuele maar lichamelijke sensaties die plaatsvonden in mijn lichaam. Naarmate de regenwoudcompositie vorderde werden de geluiden steeds heftiger. Op een gegeven moment buzzde er een hele krekelwereld om en door mij heen. En ik liet alles gebeuren tot een hoogtepunt van regen, wind en krekels. De soundscape kwam aan zijn einde met wat lollig gesnater van een maf beest en ik voelde dat ik er een heel stuk op had zitten.

Een pauze in de sneeuw
Het was nu de bedoeling om even te lopen, naar het toilet of frisse lucht te halen in de tuin. Ik liep naar de tuin en merkte de gigantische energie die ik had in mijn handen. Ik liet mijn handen wapperen en ze wapperden alsof ze los aan mij hingen. Een best maf gezicht moet dat geweest zijn. Buiten staand in de witte sneeuw in witte kleding met wapperende handen alsof er heel veel energie uitmoest. Meerdere mensen kwamen naar buiten en het was prachtig om even in de buiten lucht te zijn. het was een uur of twee denk ik en het was vol daglicht ergens zag ik wat blauwe lucht maar alles was met een lichtgrijze plakwolk bedekt. Mensen raakten de sneeuw aan en danste in de sneeuw. Zoveel vrijheid en geluk leken sommige menens alweer te ervaren. Ik zelf hield me in, ik wist dat het nog niet afgelopen was en dat ik nog een heftige tijd voor de boeg zou hebben. Dit was nog maar het begin, een goed begin maar het einde was nog niet in zicht.

De 2e ronde
Nadat we weer verzocht waren naar de salão te komen, werd de tweede ronde aangekondigd. Met dubbel gevoel (zin om door te gaan maar ook nerveus voor wat komen zou gaan) besloot ik zo snel mogelijk te gaan drinken en stond vooraan de rij. Het 2e glas wat ik kreeg was vol, heel vol. Ik dronk hem op en bedankte de ayahuasca dat ik haar mocht drinken. Ik zong de serveer hymne en wachtte tot iedereen gedronken had.

De Kundalinimeditatie
Toen iedereen gedronken had, werd de kundalinimeditatie geïntroduceerd. Deze meditatie is ontwikkeld door Osho in de jaren 70 en zorgt voor het loskomen van deze energie vanuit de onderrug. Sinds de eerste Daimeworkshop die ik in augustus heb gevolgt waarbij we deze dans/meditatie ook deden heb ik de kundalini meerdere keren thuis gedaan weliswaar zonder ayahuasca maar wel degelijk met heel veel effect, waarbij naast een lichamelijke sensatie ook heel vaak woede en/of verdriet vrijkomt. Er wordt op muziek bewogen waarbij er vier delen zijn van ieder zo een kwartier. Het eerste kwartier sta je met je voeten iets uit elkaar, en probeer je op de muziek, die bestaat uit snelle ritmische pulsen en percussies je onderrug te laten trillen. Dit trillen wordt op een gegeven moment automatisch overgenomen door het lichaam en is een prettig gevoel. Gedurende dit kwartier is het de bedoeling ook je gedachten los te laten en je lichaam en ademhaling te observeren. In het tweede gedeelte bestaat de muziek uit steeds meer opzwepende percussie en jaren 70 psychedelische rock. Prima om hard uit je dak te gaan en alle vaste danspatronen los te laten en je geheel te bewegen zoals je lichaam dat ineens lijkt te willen doen.
Na enige tijd uit mijn dak te gaan voelde ik plots de ayahuasca opkomen mijn lichaam leek geen zin in beweging meer te hebben en mijn mind begon zich druk te maken. Voelde ik mij nou wel okay? Ik voelde me wat misselijk en hoopte op het 3e gedeelte waarbij het de bedoeling was om stil te zitten en na de heftige 2 gedeeltes het lichaam te observeren en te laten te gebeuren wat je voelt. De muziek in dit 3e gedeelte is een eenzame synthesizer die zeer droevige tonen speelt. Ik wist dat er iets zou knappen in dit deel. En na enige tijd zitten begon ik ineens te huilen, de druk op mijn borst leek te veranderen in een warmte en ik zat daar te huilen in de bijna stilte van de muziek. er was niet echt een reden die ik kon bevatten maar ik liet me gaan en besefte dat ik net zo goed huilde voor het verdriet van iedereen die ook aanwezig was of desnoods voor de rest van de wereld. Naast me leek iemand te overgeven. Het was een prachtig moment om zo alleen te kunnen huilen maar ook weer omringt door mijn nieuwe vrienden en onder begeleiding van de ayahuasca heel diep verdriet kon uitten.



De start van de heftigheid
Na nog wat snikken kwam ik terug in min rust en zat nagenieten van zoveel warmte en ruimte die was ontstaan. Het 4e gedeelte bestaat uit een kwartier stilte waarbij het bedoeling is te liggen het liefst met het hoofd op de grond, armen naast je en de benen naast elkaar. In yoga de zogenaamde lijkhouding, zodat de energie door het hel lichaam vrij kan stromen. Ik wist dat dit echt genieten was, en ging lekker liggen. Heerlijk zoals mijn lichaam voelde, sensaties in mij ruggenmerg, omringt door geometrische patronen die steeds meer verschenen als ik mijn ogen dicht deed. Mijn hand op mijn hart en een op mijn buik lijken beide te versmelten met mijn lichaam, mijn lichaam lijkt steeds platter te worden en ik geniet. Ik besef dat de komende tijd ik heftig zal gaan trippen en dat de ayahuasca mijn lichaam tot in de kleinste cel zal bezoeken.


De trillingen van het alles
Nog steeds diep ademend naar mijn buik zak ik verder weg en hoor ergen ver weg iemand uitleggen over een nieuwe meditatie maar ik laat het het ik ben al onderweg naar een diep niveau. Er wordt muziek aangezet. De eerste tonen zorgen direct voor visuele sensaties en ik voel elk instrument tot in de kleinste trilling resoneren met verschillende organen. De muziek lijkt te bestaan uit gigantische panfluiten met gitaarachtige klanken begeleidt door lage bassdrums en minimale percussie. Van langzame repeterende patronen naar steeds sneller, melancholisch in en uit pulserende panfluit tonen. alles beweegt nu op mijn netvlies. Zulke psychedelische muziek heb ik nog nooit gehoord, bedenk ik een moment, is dit hiervoor gemaakt, waarna ik deze gedachten weer los laat. Ik ontwaar mijn lichaam bestaand uit symmetrisch bewegende geometrisch patronen constant trillend in de kleuren blauw, wit maar ook goud, geel en groen. Langzaam lijkt mijn lichaam op te lossen, besta ik niet meer. Alles wat er is is dit. Een grote bewegende brei van symetrische patronen en trillingen. Er verschijnen woorden en uitdrukkingen uit het verleden door de brei heen en ik merk dat mijn handen weer spastisch beginnen te schudden. Ik ben me er bewust van en houd mijn dekentje ervoor zodat niemand anders afgeleid hoeft te worden uit zijn eigen proces. Ook mijn gezicht begint trekjes te vertonen. Mijn ogen trekken samen en ik open mijn mond en maak de vreemdste grimassen wederom verstopt achter een oranje pyramide van mijn dekentje. Dit is genieten en ik besef dat ik keihard ga. Ik voel me ziek maar voel zoveel ontlading als ik af en toe mijn ogen open weet ik dat alles goed is wat er op het moment gebeurt. Naast mij worden geurkooltjes bereid terwijl ik keihard ga in mijn proces laat ik de vrouwelijke energie naast me tot mij komen. Zoveel heling, zoveel connectie terwijl er geen woord of blik wordt gewisseld. Ik weet ik ben ziek voor de komende tijd maar deze ziekte is juist de genezing en de muziek zorgt ervoor dat de ayahuasca en ik een dans maken tussen leven, dood, alles en niets. Enige tijd later kijk ik op, daar danst mijn buurman, hij is blij ik zie dat hij van goud is en vol geluk blauwe en gele sterren schitteren om hem heen. We kijken elkaar kort aan, wat een feest. Ik ga weer terug in mijzelf wetende dat het mijn proces is. Naarmate de tijd verstrijkt lijken de echt heftige momenten steeds korter te duren. De patronen worden rustiger en ik voel me moe maar voldaan. Ik besluit te ontspannen, adem heerlijk heen en weer nagenietend van zoveel moois maar naschokkend van zulke heftige energie. Ik begin mee klikken op de muziek en voel bepaalde grondtonen uit mijn keel te zingen, mijn hele lichaam trilt mee en de aarde lijkt mij te gebruiken door deze tonen te laten zingen.
http://www.youtube.com/watch?v=QzltkPlK ... re=related

Het opengaan van de stem
De muziek lijkt afgelopen te zijn. Ik hoor een trom en iemand begint te zingen. Hey, de hymnes van de Santo Daime, heerlijk wat is dit mooi, ik ben blij en automatisch begin ik mee te neuriën,, steeds luider en mijn stem lijkt haar stem volledig te volgen, ow wat een heerlijkheid ik voel mijn stem en mijn hart open gaan. Mijn intentie lijkt uit te komen. Ik zing! Ik geniet! Ik kom steeds meer recht op en blijf zingen met zijn tweeën vullen we de ruimte met een van onze meest menselijk kenmerken: de stem. De trilling vanuit het hart die andere harten laat meeresoneren. Ik lach en word me steeds meer bewust van de andere mensen in de ruimte. De meeste mensen liggen, sommige kijken naar me, ik lach naar ze en zing voor ze. Zo hoog en zuiver en vanzelfsprekend heb ik nog nooit gezongen. ik zie dat mensen ervan genieten. Er wordt meegeklapt. Na mijn eerdere avontuur in de interne en externe abstracte wereld van energie en trilling kom ik langzaam terug in de aardse wereld van zang, lach, verdriet, man en vrouw, lichaam, aarde en lucht. Mijn emoties lijken soms hoog op te lopen en ik wil huilen maar mijn stem neemt over en ik uit slechts door de teerste tonen. Hoe langer we zingen hoe actiever en meer bij ik kom en ik zie meer beweging in de zaal bij de mensen en er wordt gelachen en naar elkaar gekeken. Iedereen zijn eigen tijd iedereen zijn eigen proces., maar met zijn allen zijn we er door heen gegaan en gaan we nog steeds. Na een flinke tijd is het afgelopen. Het werk voor vandaag is over. De geur van soep en eten dwarrelt de zaal in. Ik heb trek maar besluit heel rustig aan te doen. We sluiten af en de meeste mensen vliegen naar de eetkamers. Na al dit werk heb je honger. Ik blijf nog even in de zaal, nahangend, met wat mensen die duidelijk nog niet toe zijn aan de terugkomst naar het gewone leven. Het lijkt moeilijk maar ik weet uit ervaring dat het een kwestie is van willen en loslaten van de gedachte dat je het niet kan, ter vergelijken met de 'ochtends niet je bed uit willen komen maar uiteraard wel kunnen. Willen en zijn daar gaat het om.
http://www.youtube.com/watch?v=4j9l3ObI80s

Eten op aarde
Een heerlijke maaltijd is er klaargemaakt. Soep, rijst, salades en diverse vegetarische sauzen. Wat een verrukking. Eten! Het kan niet op. We zitten verspreid te genieten en na te shaken, we praten en lachen, we zijn stil en huilen. We kijken elkaar aan en voelen warmte. We zijn verward maar we voelen dat we een geweldige dag hebben gehad.


De reinigende afloop
Ik loop naar boven en heb de kans een ministoombad te nemen. Wat een heerlijkheid wederom. Ik zit in een tent na te stomen. Mijn lichaam mag verwend worden na zo een heftige dag. Na het stoombad neem ik een koude douche en was mijn lichaam. Ik stink en heb veel gezweet ruik ik. Maar het koude water reinigt me weer en ik moet denken aan de tijd in Brazilië waar ik het zelfde ritueel met het koude water beging. Dit is leven, dit is mijn lichaam, dit water is een geschenk van deze aarde. Ik ben dankbaar en poets mijn tanden en loop weer naar beneden.

Zingen als mensen
Beneden chillen de mensen in de relaxte stoelen en banken. Er word om muziek gevraagd. Ik pak mijn gitaar en we zetten wat mantra's in. Heerlijk om zo samen te zingen na deze dag. Ik speel de gitaar en zing de woorden en ik voel mij verbonden met de mensen en de muziek. Wederom wat een wonder en ik voel dankbaarheid dat ik mijn talent voor muziek mag uitten. Na een tijdje gespeeld te hebben gaan de mensen langzaam richting slaapvertrekken. Ik voel me ook moe worden maar blijf nog hangen. Ergens voel ik ook tegenzin over de volgende dag. Ik weet dat ik ergens door heen ga en dat vandaag een belangrijke dag was voor het karwei wat morgen wordt afgemaakt. Na een tijdje ontspannen te hebben geobserveerd besluit ik ook te slapen. Mijn kamergenoten zijn ook nog wakker, we maken praatjes en ik probeer te slapen. Er gaat zoveel door me heen. Zoveel ideeën en inspiraties, ik kan niet meer stoppen. Tot ik me realiseer dat ik het zelf doe. Ik realiseer dat ik niet hoef te denken dat ik er van geniet maar dat ik ook nee kan zeggen tegen deze denk en piekeraanvallen. Ik richt me op mijn adem en na enige tijd merk ik de onbewuste denkgolven op die mij meestal vertellen dat ik in slaap aan het vallen ben. Gelukkig.

Een nieuwe ochtend
De volgende morgen ben ik nerveus, ik probeer mij een beetje af te zonderen. Ik drink thee en eet stiekem wat fruit. We verzamelen ons weer inde zaal. Ik ben niet de enige die geen zin heeft. Iemand loopt de zaal binnen en rent vlug naar buiten. Het is hem te heftig. Hij wordt gelaten. Ik vind het fijn, het maakt dat ik zelf de keuze heb om verder te gaan. Er wordt gevraagd of iedereen een intentie wil uitspreken waarom diegene verder wil gaan deze dag met het drinken. Ook wordt er aangegeven dat er het niet verplicht is als je niet wil. ik ben aan de beurt, ik voel me gespannen en nerveus. ik vertel dat ik een mooie ervaring had de dag hiervoor maar dat ik voel dat ik er nog niet ben. Er kan nog meer gebeuren en dat gaat er zeker. ik probeer te ontspannen maar voel die vreemde weerstand die ik vaker met drinken van ayahuasca heb. Een gevoel van verzet maar ook van overgave en het nietig voelen als mens.

Balans en basis
Fijn, we gaan spelen. Er worden vliegende schotels uitgedeeld. We gaan balanceren op deze UFO's. Direct wordt ik gerustgesteld. Ik speel graag en bewegen of dans zorgt voor directe ontlading. Beweeg heftig maar blijf in balans, Zak door je knieën maar val niet. Waggel door de zaal, handen door de lucht, spring maar blijf flexibel anders val je. Hoe toepasselijk allemaal. Na een flinke tijd op deze waggelaars gestaan te hebben, stappen we weer op moeder aarde. Wow! Wat een sensatie. Ik zak iets door mijn knieën en voel de aarde onder mijn voeten. Energie in en uit, mijn hele lichaam is verbonden en ik voel me weer geaard. ik Durf het weer aan, laat maar komen wat gaat komen, deze aarde en dit universum hebben het beste met mij voor!

Het derde oog
We zingen de serveerhymne en bijna iedereen is gebleven om te drinken. We drinken en we zijn ontspannen en in rust. Ik vraag om een softe dosis en krijg een vol glas. Ik schrik een beetje maar vertrouw op mijn vraag aan de Daime om wat zachtheid. Nadat iedereen gedronken heeft gaan we zitten. Er wordt uitgelegd hoe je kan mediteren op je derde oog. Het is de bedoeling om hier op te focussen zodat ook de pijnappelklier wordt gestimuleerd. Deze klier die midden in het hoofd zit wordt gezien als het orgaan wat ook dmt aanmaakt wat ook in de ayahuasca zit. Ik heb enige ervaring met meditatie en heb er zin in. Er wordt muziek opgezet. Maffe klankschalen, Chinese melodie maar wel allemaal in rust. Klankschalen hebben niet-harnonische boventonen, anders dan bijvoorbeeld een gitaarsnaar. Er worden tegelijkertijd verschillenden boventonen die niet logisch met elkaar verhouden in trilleng gezet. Dit resoneert weer met de luisteraar, welke dit weer heel anders interpreteert. Zeker met psychedelica op. Ik luister naar de muziek, ik observeer mijn lichaam en adem rustig in en uit vanuit mijn buik. Tegelijkertijd draai ik met gesloten ogen mijn ogen iets naar boven en kijk naar een punt wat ongeveer in het midden tussen mijn wenkbrauwen zit. Ik blijf hier. Eerst ervaar ik wat spanning in mijn ogen, is dit wel goed denk ik. Maar langzaam merk ik dat ik deze spanning zelf aantrek en ontspan mijn ogen, kaken en tong. Er ontstaan donkerpaarse wolken die langzaam bewegen en in het midden op het focus punt ontstaat een soort sterachtig figuur. ik voel mijn hartstreek en probeer die te verenigen met dit derde oog-punt. uit eerdere ervaringen met ayahuasca weet ik dat dit kan en zeer prettig is omdat het je kan leren niet alleen met je ogen te zien en het hoofd maar ook lager namelijk vanuit het hart. Na enige tijd beginnen de tonen dieper te resoneren in lichaam en hoofd. Ik voel de ayahuasca weer opkomen. Ik merk enig onrust in de zaal. Het teken dat meerdere mensen weer aan het begin staan van de inslag van het sacrament. Ik laat de zaal weer los en ga weer naar binnen. Ik voel me veilig met deze mensen. Onze energieën staan in verbinding en we gaan er allemaal doorheen. De paarse wolken lijken te verdwijnen en het lijkt lichter te worden. Grijzig mist trekt rond mijn derde oog. Er lijkt meer ruimte te ontstaan. Ik kan verder zien! En dat met mijn ogen dicht! Er verschijnen af en toe oogjes in de ruimte. Slangen? Ik zie een uiltje opdoemen. En weg zijn ze. Ze kijken me streng en doortastend aan. Maar ik ken ze, ik ben ze ook zelf en ik mag hier zijn.

http://www.youtube.com/watch?v=3hncJzoA ... re=related


Licht!
Ineens is het licht! ik ben in een volledige witte ruimte! Wow! The clear light! Bedenk ik me ineens. Het witte licht waar ik over gelezen heb in The Psychedelic Experience van Timothy Leary. Plots besef ik dat ik in plaats van observeren aan het bedenken ben. Ben ik hier echt? En nu ik dat besef zal deze witte ruimte zeker wel verdwijnen. Maar wis en waarachtig, ik mag blijven. Ik laat het denken los en adem diep in en uit. Ik voel een heerlijk warmte in mijn rug en en ben verrukt. Ik ben in het witte licht. Ik ben wit licht. Ik blijf en voel. Ik lach een grote smile en til mijn handen langzaam op. Wat een heerlijkheid. Terwijl ik langzaam mijn lichaam beweeg en voel ben ik tegelijkertijd bewust van een ruimte en een lichtheid waar alles vrede is. Ik herken. Dit is ook leven. Iedereen mag hier zijn. Iedereen kan hier zijn. Dit is wat je als kind ervoer als de zon fel wit in de herfst je huis inscheen. Licht, licht, licht!
http://www.youtube.com/watch?v=J5UylIozBS4

De dankbaarheid
Na enige tijd in ontspannen verrukking te zijn verschijnt er een donker raam in de verte van het licht. Er staat een figuur in het raam. ik herken Mestre Irineu. De oprichter van de Santo Daime-kerk in Brazilie. Ik voel mij verbonden en dankbaar. Dankbaar voor de Daime, voor de mogelijkheid om hier te zijn. In dit licht, op deze aarde. Ik geef me over. Ik mag weer terug. Ik laat me handen zakken en langzaam verdwijnt de witte ruimte en doemen de grijze mist weer op. Ik ben blij en kniel naar de grond. Voel moeder aarde en blijf enig tijd liggen. De muziek lijkt af te lopen. Ik open mijn ogen voorzichtig. De zaal is rustig. iedereen zit en ligt. Wow wat een verschil met gister. Blijkt de groepsenergie toch echt verbonden te zijn, Ik sta voorzichtig op. ik lach en ben blij. En ben op aarde. Ik heb iets moois ervaren maar ben gewoon nog steeds mezelf! Ik lach erom. Er word een nieuwe ronde Daime aangekondigd. Ik ben verrast, maar voel dat het goed is nu door te drinken.
http://www.youtube.com/watch?v=NIa226I-Ig4

Doorgaan tot het gaatje
We drinken, het is rommelig er worden magische kaarten op de vloer gelegd. Ik zie mensen verward deze kaarten bekijken. Haha, wat een lol. Na zulke heftige tijden `zulke mentale processen aangaan. Proberen te lezen, het doet me denken aan kinderen in het regenwoud die voor het eerst een boek zien. hurkend en met grote nieuwsgierige ogen kijkend naar tekens die ze niet snappen. Ik besluit ze op te ruimen. Dit is iets voor later als we groot zijn, nu zijn we hier.

The hour of power
Er wordt mij gevraagd om mijn gitaar te halen. We gaan spelen. ik ben vereerd. Meespelen met de hymnes is een heerlijkheid. ik weet dat ik het kan en vol vreugd zetel ik mij naast de Braziliaanse workshopleider die de hymnes met gitaar en zang zal brengen bijgestaan door enkele begeleiders en daime-veteranen. Dit is het uur van de waarheid besef ik. Nu gaan er dingen gebeuren die niet helemaal te begrijpen zijn. Nu worden de spirits aangeroepen en de diepere heling van de ziel bewerkstelligd. We beginnen te spelen en ik geniet. Achter elkaar door. Met steeds het befaamde intro van de zangmelodie door gitaar, dan de coupletten en refreinen en het outro met wederom de melodie gespeeld door de gitaren. We funken, we rocken maar tegelijkertijd letten we goed op. Want er is heel veel energie in de zaal en ik voel de zaal in en uitdijen. Plots valt de zon binnen.De zaal is staat in vuur en vlam. Dit is puur goud, maar ook hout en aarde. Ik kijk naar mijn gitaar en mijn medespeler. We lachen. Wat een prachtig moment. Ik kijk terug naar mijn gitaar en ik voel het hout. ik herinner me plots de momenten toen ik tien was en na enige tijd gitaarles te hebben gehad ineens samen met de gitaar samensmolt en ook dit gevoel had van verbazing. Mijn handen, de snaren, de hals en dan daar de samenklank van een akkoord. Zo simpel maar zo echt. Ik moet bijna huilen, en laat enkele tranen. Wat een geluk. Ik vouw mijn handen en ben dankbaar. Bij de inzet van een volgende hymne rock ik weer verder. We gaan steeds sneller en de melodieën worden puntiger. Ik zie mensen genieten maar ook het moeilijk hebben. Er word gedanst. Maar dit is geen normale dans. Er word hysterisch gelachen, er word hevig gebraakt. Er lijkt iets buiten ons gaande te zijn. En door de muziek en dans word er getransformeerd. Iemand heeft het moeilijk. Ik herken het. Hevig shakend met handen en benen, lage grondtonen zoemend. Dit heb ik zelf vaak gehad. Laat het gebeuren. Maar hoe moeilijk is het wanneer het denken en de angst je overneemt. Wat gebeurt er met je? Gaat dit wel over? Waar ben ik? Wie zijn deze mensen? Blijf ik hier voor eeuwig in? Allemaal vragen die je kan stellen maar waar slechts een antwoord op bestaat: geef je over, laat alles los, heb vertrouwen. de kosmos heeft het beste met je voor.

Ra ma da sa en wees een kind
Er is hulp nodig, volgens mij de enige keer dat dit echt op dit niveau nodig is. Iemand is in paniek. We stoppen met spelen. Maar de rest van de zaal wordt onrustig. Hier gaan we met z'n allen mee. Er wordt gevraagd of ik een mantra wil spelen. ik weet direct welke. Ra Ma Da SA, in een versie die ik zelf bedacht heb. Vrolijk, vrij, dynamisch en met een vleugje humor. Ik start en voel direct de lach opkomen. Ik speel en zing. En ik ga langzaam uit mijn dak. Er wordt gelachen en telkens doe ik aan het einde van elke strofe een stukje boventoonzang. Wat een plezier wat een lol. Ik zie degene die even in de zwaarte was bijkomen. ik lach naar hem. Hij steekt zijn duim op. We zijn er weer. Er wordt gelachen, gezongen, geklapt en gedrumd. En na rustig geëindigd te zijn met de mantra vervolgen we het heftige spel weer van de hymnes van Baixhina. Maar er is wat gebeurt. We hebben hard gewerkt en plezier en levensenergie lijkt de zaal te vullen.

De bange onruststoker
We stoppen met spelen. Mensen lopen in en uit. Nog een glaasje? ik schrik en plots voel ik dat ik zelf ook nog iets te doen heb. We drinken en lachen. De zon staat laag en buiten wordt een vuur gemaakt. Bijna iedereen drinkt nog een glaasje. Het maakt niet meer uit. Alhoewel, ergens weet ik dat ik niet voor niks drink. Er wordt muziek op gezet. We dansen, vrij en blij. Ik ga ervoor, spring op en neer en raak iets hilarisch. Plots besef ik dat mij niet zo lekker voel. Wat is er? Ik word een beetje bang. Ik ben misselijk. Ik sta stil en sluit mijn ogen. Moet ik overgeven? Moet ik mij overgeven? Nooit heb ik overgegeven van de Daime. Misschien is het tijd? Ik neem wat slokken water, hopend dat dat zal helpen. En terwijl iedereen staat te springen en te dansen, zit ik met mijn rug naar de groep toe met het blauwe emmertje in mijn handen. Ja, denk ik. Er moet wat uit. Kom maar op. Ik open mijn mond en probeer. Dieper en dieper, ik hoest, trek gekke bekken. Nee niks. Ik voel me wanhopig worden. Ik wil overgeven, ik mag overgeven maar het lukt niet. Ik schaam me een beetje. Zo met mijn rug van de groep af, huilend bij mijn emmertje. Ik vraag of ik naar buiten mag. En loop naar buiten. Daar sta ik in de tuin, terwijl ik de muziek hoor en de mensen uitbundig te keer hoor gaan. Ik besef me ineens dat als ik me wil overgeven ik dat in de zaal moet doen. In de groep, met behulp van de groep. Ik loop weer naar binnen misselijk en naar. Ik ga zitten openlijk tegen de muur. pak een emmertje en buig voor over. Kom dan, kom dan. Ik span mijn lichaam aan, mijn ogen dichtknijpend.

De overgave of toch niet?
Plots verandert mijn lichaam in een grote poel van trillingen, blauw en wit, patronen die snel heen en weer bewegen. Ik ben bang maar wil doorgaan. Ik ga dood? Ik ben dood? Ik adem in. Nee, ik ben levend. Ik hoest dieper, open mijn mond zover mogelijk als een vleermuis maak kotsgeluiden maar er is alleen maar lucht. Nog dieper dan. Mijn lichaam, versmelt zich ,met een geheel. Ik verdwijn. Ik laat het gebeuren, ik ben er nu toch. Ik kan verder en ga verder. Help, ik open mijn ogen moment. Een emmertje, een vloer, 2 handen. Dicht die ogen. Ik ga verder. Dan plots lijk ik in een achtbaan beland, Een tunnel van blauw, groen en witten stralen. Ik vlieg keihard hier door heen. Dieper en dieper, verder en verder. Ik vlieg niet naar buiten, maar naar binnen steeds verder. Ik zie donkere wolken, doodshoofden, Maar ik vlieg er aan voorbij. Ze mogen er zijn. ik ken ze. ik besef dat ik ergens doorheen ga, ik laat het gebeuren, ik ben hier in de diepste gangen van mijzelf. Toch wil ik overgeven, ik wil iets vinden. Ergens wanhoop, ik span nog steeds alles aan met mijn mond totaal wijd opengesperde, ingewanden bijna naar buiten persend. Plots stopt het vliegen. ik ben heel diep maar beland in een holletje? Het einde van de tunnel. Het is er schoon en glad, ik besef me nu echt: er is niks, ik blijf even daar. Wat een leegte. ik besluit te ontspannen langzaam laat ik mijn spieren los en mijn kaken ontspan ik. Er is niks denk ik, je bent er geweest. Je mag ontspannen. Ik leg mijn handen en gezicht op de vloer. Ik ben uitgeteld.

De terugkomst en het besef
ik ben er geweest en er hoeft helemaal niks. Na een tijdje ga ik weer op mijn rug liggen. Ik moet bijkomen. ik zie de mensen dansen en lachen. Er word op mij gelet. Ik voel steeds meer warmte opkomen. ik voel geluk, maar moet nog even bijkomen. En plots word daar Bob Marley opgezet, iedereen joelt en zingt mee. Er wordt gesprongen. We leven!
Langzaam kom ik steeds meer rechtop, mijn buurman zit naast me in lotushouding. We kijken naar buiten. Daar wordt verder aan het vuur gewerkt met een ondergaande zon. Er word buiten gedanst. Er word binnen gedanst. Ik moet huilen maar het is geen huilen het is een diep innerlijk geluk. Enkele momenten sta ik voorzichtig op. Nog meer Bob Marley. Ik begin te bewegen. Ik ben terug. ik heb het gehaald! Waar ik vanaf het begin bang voor was heb ik doorgemaakt. Ik heb mij overgegeven. En wat er uitkwam? Enkele boertjes lucht. Maar ik was er wel en zag dat het goed was!
Ik krijg steeds meer energie en spring op en neer. Er wordt Braziliaanse carnavalsmuziek gedraaid. Wat een feest! Iedereen komt nu binnen. Het is feest!

Het werk is gedaan
We komen bij elkaar. In een kring. We doen het gebed waar we ook mee beginnen zijn vrijdagavond. Met de handen vast houden we een tijd stil. En dan klappen en juichen we hard en omhelzen elkaar, feliciteren we elkaar met dit prachtige werk.

De aarde is het hart en is wat wij zijn
We ruiken wat...Er is eten! Wat een heerlijkheid! Eten. Mensen verspreiden zich over de huis en eetkamers. Ik blijf nog even in de zaal, Er lopen en liggen nog wat mensen in de zaal die nog niet helemaal terugzijn. We spelen nog wat gitaar en praatten wat na. Maar de kok en onze geëerde huisbaas roept ons voor de zoveelste keer voor de maaltijd. Langzaamaan raakt de zaal leeg. Ik besluit ook te gaan. Ik loop de eetkamers binnen. Mensen zijn aan het genieten van de heerlijke salades, rijst en sauzen. ik doe rustig aan. ik wil nog bewust blijven van dit tussenmoment. Tussen zaal en eetkamer, tussen innerlijk en uiterlijk, tussen mind en hart. Tussen hemel en aarde. en daar tussen dat ben ik zelf. En binnen mij zelf is dat mijn hart. De verbinding tussen het alles.

Krachtvoer
ik schep op. Wat een verrukking. We eten en lachen, praten en voelen. Wat een kracht. Wat een avontuur, een lange reis en nu een welverdiende maaltijd.

Het delen, de liefde, de herkenning
Na het eten komen we bij elkaar in de zaal. We gaan om het altaar zitten. Maar dicht bij elkaar. Een mooie kring van mensen. Er is plek om te delen. Vertellen wat je wilt delen. Het is duidelijk iedereen is zwaar onder de indruk. Sommige mensen nog niet helemaal geland maar gedurende de sharing merk je de verbondenheid met elkaar. De herkenning, ik ben jou, jij bent mij. Tijdens mijn sharing voel ik zoveel liefde. Ik zit rechtop en ik voel een heerlijke warmte over mijn rug kruipen. Ik vertel over de strubbelingen die ik heb doorgemaakt en de transformaties waar ik doorheen ging. Ik bedank iedereen en met name de workshopleiders, de helpers en de huisbaas. Ik ben vrij en ben vereerd om mijn muzikale kwaliteiten te mogen in zetten. De magie van de muziek en mijn rol hiermee is weer bevestigd. De sharing is fijn. Ik blij na afloop hangen. Mijn buurman gaat nog lekker door. Het mag. Alles mag. Het is goed. Alles is goed. Alles is God.

De eer voor de ruimte
Mensen maken zich klaar voor vertrek. Het is zondagavond. Ik besluit te blijven. Mijn plan is om inde zaal te slapen. Het af te maken. Samen met nog twee vrienden maken we slaapplekken om een klein altaar. Mooie muziek op de achtergrond praatten we wat na. We mediteren wat. Wat een eer om hier nog steeds te zijn. En de ruimte te helpen met verwerking van zo een heftig weekend. We vallen in slaap. Een heerlijke welverdiende slaap. Welterusten. Morgen is er en mag er zijn.

Net als nu.