Eerste ervaring paddo's/truffels
Geplaatst: ma jan 28, 2013 12:52 amNa een tijdje een plan te hebben gehad om dan toch eens paddo's te gaan nemen, zijn A. en ik naar de shop gegaan en hebben het gehaald, we waren allebei net 15 maar kregen het gewoon mee. We hadden allebei nog nooit drugs genomen dus dit was onze eerste keer. We weten trouwens nog steeds niet of het nou paddo's of truffels waren. We hebben niet echt gehallucineerd (naast de leeuwtjes die ik uit de grond zag komen) en de verkoper zei dat het allemaal hetzelfde was. Hij vroeg nog naar onze leeftijd en toen zeiden we 16, waarop hij antwoordde dat dat wel erg jong is. Maar goed hij verkocht het gewoon we aan ons, wat ik echt heel chill van hem vond.
We gingen naar het parkje vlak bij het centrum, en aten allebei 10 gram. We vonden het echt heel vies en zuur. We voelden na een half uur nog niks en gingen maar op het bankje liggen naar de wolken kijken, die ineens heel snel voorbij leken te vlogen. Toen stonden we op en besloten we maar richting het centrum te gaan lopen, ineens knalde die er echt in en ik zag schilderijen in de bomen, en alles leek heel ver en tegelijkertijd heel dichtbij te zijn. Voor mijn gevoel liep ik echt heel scheef. A. was in alles heel snel en liep overal heel snel heen terwijl ik echt sloom liep en alles aan het bekijken was want ik zag zo veel details in alles. Toen ik aan mijn hoofd begon te voelen voelde het echt heel raar, echt onbeschrijfelijk. Ik voelde mijn vingertoppen echt intens haha. Als ik aan mijn haar voelde, voelde het net alsof het niet op mijn hoofd hoorde. Alsof het van iemand anders was.
We besloten op een bankje te gaan zitten en ik zag een mier op die bank. Ik keek ernaar (voor mijn gevoel 2 sec.) en toen ik weer op keek was A. ineens 50 meter verder gelopen. Het was zó raar, ik had gewoon geen tijdsbesef meer. Alles was in slowmotion en als ik dacht dat ik 20 meter verder was, keek ik achterom en had ik 2 stappen gezet. Ik vroeg steeds aan A. of ze wat rustiger wilde lopen want ik hield haar gewoon niet bij, maar zij liep gewoon door. Ik had de hele tijd mijn eigen stem in mijn hoofd maar dan heel veel stemmen (van mezelf) tegelijk, die zeiden: Stop, STOOOP, stop stop, stop nou, stooop. Echt heel raar, ik had gewoon stemmen in mijn hoofd en ze zeiden telkens 'stop' maar dan op een andere manier. Vanaf dat moment begon ik me een beetje te irriteren aan A. want ze luisterde gewoon niet (en vooral hierbij is het belangrijk dat je naar elkaar luistert). Toen we in de stad aankwamen (want we moesten de bus pakken naar huis) kwamen we een groepje jongens tegen en ze waren er blijkbaar achter gekomen dat we truffels hadden genomen. Ze bleven echt de hele tijd bij ons en het was super irritant want ik wilde gewoon met rust gelaten worden. Alle jongens hadden trouwens geen neus meer (iedereen leek net Voldemort), en het gezicht was heel symmetrisch en alle kleuren werden intenser en alles was boller. Alsof ik in een Mario spel zat. Eén van de jongens vroeg (voor mij gevoel) heel boos waarom ik het had genomen. Ineens veranderde zijn gezicht en zijn kleding en was het een politievrouw geworden. Dus ik vroeg ''Ben jij van de politie?''. Toen moesten ze heel hard lachen en was hij ineens weer normaal. Ik begon dus een beetje paranoia te worden ofzo. Toen was ik blijkbaar op het krukje gaan zitten waar een zwerver voor zat die muziek aan het maken was (dat krukje was voor het geld) en zat ik heel gefascineerd naar zijn gezicht te kijken. Zijn lach was echt superbreed (leek net alsof het letterlijk tot zijn oren kwam) en zijn rimpels dansten echt op zijn gezicht. Al die jongens zeiden dat ik truffels had genomen en die zwerver zei heel relaxed ''Ik weet het.''
Toen begon ik ineens echt angstig te worden en voelde ik me heel claustrofobisch. Ik vertelde A. dat ik het echt niet meer chill vond en wilde dat het stopte. We hadden geen snoepjes of dergelijke mee dus ik kon ook niks nemen zodat het effect minder werd. A. zei dat dit gewoon het effect was (?). In ieder geval sloeg het nergens op en ik voelde me echt heel kut en wilde gewoon dat ik weer normaal werd. Het voelde alsof ik vast zat in mijn lichaam en eruit moest, en ik zicht werd zeg maar heel klein, alsof ik door een verrekijker keek. Het voelde net alsof ik vast zat in mijn eigen lichaam en eruit wilde. Toen begon ik te denken dat het nooit meer over zou gaan en ik voor altijd in deze fase zou blijven en dat het misschien beter zou zijn dat ik zelfmoord zou plegen. Dit klinkt echt heel dom maar het leek net alsof mijn onderbewuste het tegen me zei ofzo? Dus ik zat echt in mijn hoofd afscheid te nemen van alle mensen waarvan ik houd terwijl A. met die jongens aan het praten was, nog steeds. Toen zag ik aan de overkant de bus stoppen die naar mijn huis toe reed. Ik begon echt snel te denken van wat moet ik doen? Vervolgens rende ik naar de overkant (wat heel gevaarlijk was want je moet echt nooit aan het verkeer deelnemen onder invloed). Ik rende de bus in en zocht naar geld, maar ik kon het niet tellen dus zei ik maar tegen de chauffeur dat ik het zo wel gaf. Toen ben ik gaan zitten en ik zag echt alles voorbij vliegen alsof ik in een soort vliegend universum zat en alles ging supersnel. Op een gegeven moment stopte de bus en was de chauffeur helemaal boos dat ik nog steeds geen geld had gegeven. Ik was het helemaal vergeten haha, al die mensen zaten echt te fluisteren van wtf is er mis met haar? Toen had ik na heel lang eindelijk mijn geld kunnen tellen en gaf ik het aan de chauffeur, stapte uit de bus en ging naar huis. Ik checkte mijn telefoon en zag allemaal gemiste oproepen van A. Ik had blijkbaar haar portemonnee in mijn tas en zij was nog in de stad. Ze was echt super boos want ze moest nu 4 kilometer naar huis lopen. Toen ik thuis was ging ik gelijk mijn bed in (het was iets van 8 uur) want wilde ik dat het effect stopte maar het werd juist erger als ik mijn ogen dicht deed. Ik liep naar de spiegel en keek naar mezelf en mijn hele gezicht vervormde, vervolgens kreeg ik echt een zieke lachkick en belde ik A. die ook lachend opnam. Samen hadden we afgesproken weer te meeten. Deze keer was het echt super chill en we zaten de hele tijd te knuffelen en konden niet stoppen met praten over dat het leven eigenlijk helemaal niet uit maakt. En dat alles goed komt en dat we zoveel houden van alle mensen waar we van houden. We praatten echt non stop maar konden geen één keer onze zin helemaal afmaken. Het klonk zo: ''Zie jij dit- moet je kijken! Voel jij dit ook? Ja ik voel precies hetzelfde!'' en die zin echt de hele tijd opnieuw. En ook gewoon dingen als ''Het maakt niet uit'' en '' Alles het komt goed''. We probeerden elkaar duidelijk te maken wat we voelden en wat we zagen terwijl we gewoon precies hetzelfde hadden. Dan was het weer een tijdje stil en begon het opnieuw. We liepen gewoon chill door de straat en als we naar onze benen keken, ging het zeg maar in golven heen en weer. Onze voeten waren super ver van ons af en leken heel klein. We zagen een klein parkje met heel veel bomen, en de ingang leek echt alsof het een sprookjesbos was en de lichtval was echt ongelooflijk mooi en het leek alsof dat weggetje oneindig was terwijl het echt een 10 meter lang weggetje was. Toen gingen we maar op de grond liggen midden op die weg. Normaal haat ik insecten echt maar nu keek ik er echt vol bewondering naar. De vijver leek net alsof we er op konden lopen maar van binnen wisten we dat het nep was. De natuur was gewoon zó mooi. Er liepen een paar mensen langs met een hond die heel hard naar ons blafte. Dat kwam waarschijnlijk door de drugs want dieren voelen dat aan, hadden we gehoord.
Toen het donker werd zag alles er deprimerend uit en moest A. huilen over alles wat ze ooit in haar leven fout had gedaan. Het weer heeft echt invloed op hoe je trip wordt trouwens. Gelukkig was het die dag heel mooi weer en zag alles er super mooi uit maar als het bewolkt was geweest was het denk ik een stuk minder leuk. Toen gingen we maar naar huis want het effect begon minder te worden. Eenmaal bij A. thuis gingen we op de bank liggen en het tapijt leek net een moeras wat bewoog. Ik probeerde een mandarijn te eten maar vond het gewoon echt te zielig voor die mandarijn dus at ik hem niet, ik keek er gewoon heel lang naar. Toen ging ik maar naar huis en sliep ik als een roos.
Mijn advies aan mensen die het nog nooit gedaan hebben is als je het gaat doen, doe het dan met mensen die je vertrouwd en ga niet naar een plek waar veel mensen zijn. Het liefst met mensen die er ervaring mee hebben want ik had dat niet, en niemand kon me ook geruststellen wat ik echt heel kut vond. Ik had er van te voren ook niks over gelezen dus wist niet wat ik moest verwachten. Bereid je in ieder geval goed voor. Verder was het echt één van de beste (en slechtste) dag van mijn leven! Ik heb er echt van geleerd en mijn kijk op het leven en de natuur is echt veranderd haha. Ik ben nu anderhalf jaar verder en ben het van plan binnenkort weer te gaan doen.
We gingen naar het parkje vlak bij het centrum, en aten allebei 10 gram. We vonden het echt heel vies en zuur. We voelden na een half uur nog niks en gingen maar op het bankje liggen naar de wolken kijken, die ineens heel snel voorbij leken te vlogen. Toen stonden we op en besloten we maar richting het centrum te gaan lopen, ineens knalde die er echt in en ik zag schilderijen in de bomen, en alles leek heel ver en tegelijkertijd heel dichtbij te zijn. Voor mijn gevoel liep ik echt heel scheef. A. was in alles heel snel en liep overal heel snel heen terwijl ik echt sloom liep en alles aan het bekijken was want ik zag zo veel details in alles. Toen ik aan mijn hoofd begon te voelen voelde het echt heel raar, echt onbeschrijfelijk. Ik voelde mijn vingertoppen echt intens haha. Als ik aan mijn haar voelde, voelde het net alsof het niet op mijn hoofd hoorde. Alsof het van iemand anders was.
We besloten op een bankje te gaan zitten en ik zag een mier op die bank. Ik keek ernaar (voor mijn gevoel 2 sec.) en toen ik weer op keek was A. ineens 50 meter verder gelopen. Het was zó raar, ik had gewoon geen tijdsbesef meer. Alles was in slowmotion en als ik dacht dat ik 20 meter verder was, keek ik achterom en had ik 2 stappen gezet. Ik vroeg steeds aan A. of ze wat rustiger wilde lopen want ik hield haar gewoon niet bij, maar zij liep gewoon door. Ik had de hele tijd mijn eigen stem in mijn hoofd maar dan heel veel stemmen (van mezelf) tegelijk, die zeiden: Stop, STOOOP, stop stop, stop nou, stooop. Echt heel raar, ik had gewoon stemmen in mijn hoofd en ze zeiden telkens 'stop' maar dan op een andere manier. Vanaf dat moment begon ik me een beetje te irriteren aan A. want ze luisterde gewoon niet (en vooral hierbij is het belangrijk dat je naar elkaar luistert). Toen we in de stad aankwamen (want we moesten de bus pakken naar huis) kwamen we een groepje jongens tegen en ze waren er blijkbaar achter gekomen dat we truffels hadden genomen. Ze bleven echt de hele tijd bij ons en het was super irritant want ik wilde gewoon met rust gelaten worden. Alle jongens hadden trouwens geen neus meer (iedereen leek net Voldemort), en het gezicht was heel symmetrisch en alle kleuren werden intenser en alles was boller. Alsof ik in een Mario spel zat. Eén van de jongens vroeg (voor mij gevoel) heel boos waarom ik het had genomen. Ineens veranderde zijn gezicht en zijn kleding en was het een politievrouw geworden. Dus ik vroeg ''Ben jij van de politie?''. Toen moesten ze heel hard lachen en was hij ineens weer normaal. Ik begon dus een beetje paranoia te worden ofzo. Toen was ik blijkbaar op het krukje gaan zitten waar een zwerver voor zat die muziek aan het maken was (dat krukje was voor het geld) en zat ik heel gefascineerd naar zijn gezicht te kijken. Zijn lach was echt superbreed (leek net alsof het letterlijk tot zijn oren kwam) en zijn rimpels dansten echt op zijn gezicht. Al die jongens zeiden dat ik truffels had genomen en die zwerver zei heel relaxed ''Ik weet het.''
Toen begon ik ineens echt angstig te worden en voelde ik me heel claustrofobisch. Ik vertelde A. dat ik het echt niet meer chill vond en wilde dat het stopte. We hadden geen snoepjes of dergelijke mee dus ik kon ook niks nemen zodat het effect minder werd. A. zei dat dit gewoon het effect was (?). In ieder geval sloeg het nergens op en ik voelde me echt heel kut en wilde gewoon dat ik weer normaal werd. Het voelde alsof ik vast zat in mijn lichaam en eruit moest, en ik zicht werd zeg maar heel klein, alsof ik door een verrekijker keek. Het voelde net alsof ik vast zat in mijn eigen lichaam en eruit wilde. Toen begon ik te denken dat het nooit meer over zou gaan en ik voor altijd in deze fase zou blijven en dat het misschien beter zou zijn dat ik zelfmoord zou plegen. Dit klinkt echt heel dom maar het leek net alsof mijn onderbewuste het tegen me zei ofzo? Dus ik zat echt in mijn hoofd afscheid te nemen van alle mensen waarvan ik houd terwijl A. met die jongens aan het praten was, nog steeds. Toen zag ik aan de overkant de bus stoppen die naar mijn huis toe reed. Ik begon echt snel te denken van wat moet ik doen? Vervolgens rende ik naar de overkant (wat heel gevaarlijk was want je moet echt nooit aan het verkeer deelnemen onder invloed). Ik rende de bus in en zocht naar geld, maar ik kon het niet tellen dus zei ik maar tegen de chauffeur dat ik het zo wel gaf. Toen ben ik gaan zitten en ik zag echt alles voorbij vliegen alsof ik in een soort vliegend universum zat en alles ging supersnel. Op een gegeven moment stopte de bus en was de chauffeur helemaal boos dat ik nog steeds geen geld had gegeven. Ik was het helemaal vergeten haha, al die mensen zaten echt te fluisteren van wtf is er mis met haar? Toen had ik na heel lang eindelijk mijn geld kunnen tellen en gaf ik het aan de chauffeur, stapte uit de bus en ging naar huis. Ik checkte mijn telefoon en zag allemaal gemiste oproepen van A. Ik had blijkbaar haar portemonnee in mijn tas en zij was nog in de stad. Ze was echt super boos want ze moest nu 4 kilometer naar huis lopen. Toen ik thuis was ging ik gelijk mijn bed in (het was iets van 8 uur) want wilde ik dat het effect stopte maar het werd juist erger als ik mijn ogen dicht deed. Ik liep naar de spiegel en keek naar mezelf en mijn hele gezicht vervormde, vervolgens kreeg ik echt een zieke lachkick en belde ik A. die ook lachend opnam. Samen hadden we afgesproken weer te meeten. Deze keer was het echt super chill en we zaten de hele tijd te knuffelen en konden niet stoppen met praten over dat het leven eigenlijk helemaal niet uit maakt. En dat alles goed komt en dat we zoveel houden van alle mensen waar we van houden. We praatten echt non stop maar konden geen één keer onze zin helemaal afmaken. Het klonk zo: ''Zie jij dit- moet je kijken! Voel jij dit ook? Ja ik voel precies hetzelfde!'' en die zin echt de hele tijd opnieuw. En ook gewoon dingen als ''Het maakt niet uit'' en '' Alles het komt goed''. We probeerden elkaar duidelijk te maken wat we voelden en wat we zagen terwijl we gewoon precies hetzelfde hadden. Dan was het weer een tijdje stil en begon het opnieuw. We liepen gewoon chill door de straat en als we naar onze benen keken, ging het zeg maar in golven heen en weer. Onze voeten waren super ver van ons af en leken heel klein. We zagen een klein parkje met heel veel bomen, en de ingang leek echt alsof het een sprookjesbos was en de lichtval was echt ongelooflijk mooi en het leek alsof dat weggetje oneindig was terwijl het echt een 10 meter lang weggetje was. Toen gingen we maar op de grond liggen midden op die weg. Normaal haat ik insecten echt maar nu keek ik er echt vol bewondering naar. De vijver leek net alsof we er op konden lopen maar van binnen wisten we dat het nep was. De natuur was gewoon zó mooi. Er liepen een paar mensen langs met een hond die heel hard naar ons blafte. Dat kwam waarschijnlijk door de drugs want dieren voelen dat aan, hadden we gehoord.
Toen het donker werd zag alles er deprimerend uit en moest A. huilen over alles wat ze ooit in haar leven fout had gedaan. Het weer heeft echt invloed op hoe je trip wordt trouwens. Gelukkig was het die dag heel mooi weer en zag alles er super mooi uit maar als het bewolkt was geweest was het denk ik een stuk minder leuk. Toen gingen we maar naar huis want het effect begon minder te worden. Eenmaal bij A. thuis gingen we op de bank liggen en het tapijt leek net een moeras wat bewoog. Ik probeerde een mandarijn te eten maar vond het gewoon echt te zielig voor die mandarijn dus at ik hem niet, ik keek er gewoon heel lang naar. Toen ging ik maar naar huis en sliep ik als een roos.
Mijn advies aan mensen die het nog nooit gedaan hebben is als je het gaat doen, doe het dan met mensen die je vertrouwd en ga niet naar een plek waar veel mensen zijn. Het liefst met mensen die er ervaring mee hebben want ik had dat niet, en niemand kon me ook geruststellen wat ik echt heel kut vond. Ik had er van te voren ook niks over gelezen dus wist niet wat ik moest verwachten. Bereid je in ieder geval goed voor. Verder was het echt één van de beste (en slechtste) dag van mijn leven! Ik heb er echt van geleerd en mijn kijk op het leven en de natuur is echt veranderd haha. Ik ben nu anderhalf jaar verder en ben het van plan binnenkort weer te gaan doen.
