Truffeltrip op een mooie zomeravond in een bos
Geplaatst: wo apr 17, 2013 6:42 pm
Een report van een truffel trip afgelopen zomer. Delen zijn in de dagen na de trip opgeschreven en ik heb hier een paar weken geleden wat stukken bij geschreven en er een verhaal van gemaakt. Mijn eerste tripreport
Wie: goede vriend X (21), minder hechte vriend Y (21) en ik (21)
Wat: 4 pakjes van 15 gram met z'n drieën - 20 gram truffels Atlantis per persoon
Waar: bos bij Naarden
Wanneer: een mooie zomeravond in 2012, tussen 19:30 en 0.00 uur
Stukje geschiedenis
Mijn goede vriend X en ik wilden weer eens truffels nemen. Ik heb drie keer daarvoor truffels (één keer in mijn eentje) gebruikt; hij twee keer. Vriend Y wilde ook mee en is dit door X toegezegd. Ik had mijn bedenkingen, omdat ik weet dat het fijnst is als je truffels doet met mensen die je goed vertrouwt. Y had nooit eerder echt getript op truffels. Toch stond hij erop om de relatief grote portie van 20 gram nemen.
De truffels veranderen in de volgende volgorde mijn zintuigen (en bewustzijn):
- zicht: diep staren, moeite met concentreren (op gesprekken e.d.);
- bewustzijn: ‘voelen’ dat er iets anders is (kan ook placebo zijn ;D);
- zicht: kleine vervormingen van objecten en schaduwen;
- gehoor: geluiden klinken helderder, anders. Ook hoor ik een soort gezoem, heel constant en laag en rustig;
- zicht: ergere vervormingen van objecten en schaduwen – objecten lijken te ‘ademen’;
- alle zintuigen, zoals het ruiken van geuren, het aanraken van dingen, het proeven van dingen, worden scherper, lekkerder, en elke teug zuurstof voelt alsof je voor het eerst naar adem hapt na een minuut je adem inhouden ;
- en uiteindelijk, bewustzijn: denken op een heel ander niveau. Filosoferen over alle dagelijkse handelingen, mensen, relaties, wetenschap, de natuur en alles waar je via-via met gedachtestromen op komt
Ik merk dat ik die verschillende stadia kan nu herkennen wanneer ze opkomen.
Voorbereiding
We komen aan op de parkeerplek. We lopen even het bos in, kijken of er veel mensen rondlopen. Het was zeer rustig, zoals verwacht. Teruggekomen bij de auto, maken we onze cup-a-soup champignonsoep (zeer aan te raden tegen de aarde-smaak en de misselijkheid) met truffels. Om 19:30 uur hebben we de soep op en lopen we het bos weer in. Ik wil liever zitten of liggen wanneer de effecten merkbaar worden - staan of lopen maakt me misselijk. We zochten een open grasveldje op, beschut achter een omgevallen boom. We ploffen neer en wachtten tot de eerste effecten van de truffels zich zouden voordoen.
De trip
Na 20 minuten begon ik me vaag te voelen en merkte ik de eerste effecten van de truffels. Ik lag in het gras naar de witbewolkte hemel en de boomtoppen te kijken: takken en bladeren van bomen maakten vertraagde bewegingen en ik zag er patronen in, geluiden werden trager en dieper en de bekende misselijkheid begon helaas op te spelen. Na een paar minuten wilde ik niet meer liggen (de open lucht, zonder visuele prikkels, zoals sterren of wolken, had geen prettig effect op mijn gevoel) en ging ik rechtop zitten. Ik keek naar X en hij zag er vreemd uit. Het leek alsof ik naar een kind keek: giechelend, in kleermakerszit, zat X met grote pretogen om zich heen te kijken. Ik moest lachen om zijn houding en toen we oogcontact maakten moest hij lachen om mij. Y was ook rechtop gaan zitten en zat met grote ogen om zich heen te kijken. Toen onze ogen kruisten, leek hij achterdochtig te kijken. Ik glimlachte voortdurend (zoals altijd tijdens truffels:D) en misschien vatte hij het op als uitlachen. Y reageerde hierop met het uitlachen van X en mij. Hij maakte opmerkingen als "kijk jouw ogen", "kijk naar hem, zo raar", maar op een onzekere en vervelende manier. X pikte dit ook op, en we besloten om op te staan en wat rond te gaan lopen.
Toen ik opstond en een paar stappen zette, was de misselijkheid en alle nare gevoelens weg. We liepen naar een paar bomen en alles was feller, mooier en kleurrijker. Het was de eerste keer dat iemand van met zonlicht hadden getript, en de zon was fantastisch . Het was geen gewoon licht, maar een felle bal met alle kleuren van de regenboog; we moesten ons inhouden om niet direct in de zon te kijken
X en Y volgden mij en X vond mij lijken op de reisgids (ik had immers een kaki-broek en een groen shirt aan), waar we om moesten lachen. Ik liep naar een boom toe en voelde de bast. Het voelde, zoals altijd onder invloed van truffels, heel apart en lekker aan en ik liep naar een paar andere bomen om deze aan te raken. Op dat moment begon Y mij echt uit mijn trip te houden. Hij vroeg steeds "waarom doe je dat?" en "kijk hem nou die bomen aanraken, waarom doe je dat?", waardoor ik niet helemaal in het gevoel werd gezogen. X was daarentegen helemaal bezig zijn eigen ding te doen. Ik probeerde Y te negeren, maar dit wilde niet lukken, daar hij telkens vervelende vragen stelde en verantwoording vroeg voor dingen die ik deed. Dit haalde mij (en toen ook X) uit de trip. X en ik hebben toen afgesproken op te splitsen. We zouden één uur later op dezelfde plek verzamelen (21:30 zou dat zijn).
In mijn eentje lopen door het met zonlicht-overgoten bos was fantastisch. De kleuren kwamen prachtig naar voren en ik voelde me top. Als ik alleen ben tijdens een truffeltrip, filosofeer ik veel, en deze keer was niet anders. Het waren allemaal vluchtige gedachtenstroompjes, die telkens tot openbaringen en oplossingen voor kleine problemen leidden, heel leuk
Ik heb zo filosoferend een flinke wandeling gemaakt door het sprookjesbos en rond half 10 ben ik terug gegaan naar de plek waar we opsplitsten. Daar aangekomen, waren X en Y nergens te bekennen. Ik ben de kant op gelopen waar zij heen liepen, maar vergat mijn doel al snel en droomde weg tijdens het lopen.
Ongeveer een half uur later begon het te schemeren en liep ik nog steeds rond in het bos. Op dat moment stapte ik van een boomstronk af op een hoop bladeren, wat een 30 cm diepe kuil bleek te zijn. *Knak* - mijn enkel. De pijn was hels en ik moest me inhouden om het niet uit te schreeuwen. Ik viel neer op de grond en greep naar mijn enkel. Alles begon te tollen voor mijn ogen en ik zag een soort tunnelvisie van sterretjes. Nare gedachten schoten door mijn hoofd, "wat als ik bewusteloos raak van de pijn" en "straks word ik wakker in het ziekenhuis". Alles werd nog donkerder en ik blackte bijna uit.
Gelukkig kon ik mezelf even later dwingen rustig adem te halen en kalmeerde ik wat. Het was opeens wel heel snel donker geworden buiten, de zon was bijna helemaal onder. Ik was weer bij zinnen en kon wat rationeler nadenken. Prioriteit: proberen op te staan en kijken of ik kan lopen. Opstaan lukte, maar lopen ging met heel veel moeite. Ik besloot direct naar de auto te lopen, zodat ik niet gewond in het pikkedonkere bos zou komen te zitten. Hinken ging aardig, en ik begaf me langzaam maar zeker naar de parkeerplaats.
Bij de auto aangekomen, ging ik voorin zitten en was ik weer rustig. Het was ongeveer half 11 nu. Ik nam wat water en probeerde X te bellen; hij nam niet op. Y nam gelukkig wel op, maar klonk erg vreemd en eng over de telefoon. Hij klonk angstig en ik vertelde hem om naar de parkeerplaats te komen. Na dat gesprek, probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het met beide jongens goed ging.
*BAM* - opeens hoorde ik een doffe klop en zag ik niets meer door mijn achteruitkijkspiegel: iemand had iets over mijn achteruit gegooid. Ik schrok me rot en er flitsten doemscenario’s van slechte horrorfilms door mijn hoofd. Daar ga ik...
Het bleek X te zijn, die mij niet had zien zitten in de auto. Zijn pupillen waren ENORM en hij toen hij me begroette kwam hij wild en overstuur over. Als ik de jongen niet al meer dan tien jaar kende, was ik serieus bang van hem geworden. Hij zwaaide wild met zijn armen, had een vreemde blik in zijn ogen en maakte agressieve armbewegingen wanneer hij praatte.
Ik zei tegen X dat hij in de auto moest komen zitten, om wat te drinken en te eten. X kwam naast mij zitten maar kon zichzelf niet bedwingen. Hij praatte zeer luid en kon zijn aandacht niet bij één zin tegelijk houden; ik kon zijn verhaal nauwelijks volgen. Na veel sturen van het gesprek, kreeg ik uit hem dat hij verdwaald was geraakt, zijn tas, jas, telefoon was verloren in het bos en mensen was tegengekomen. Hoe meer hij hierover vertelde, hoe drukker hij werd. Ik gaf hem wat eten en drinken en we zaten een moment in stilte.
Ik was nog bezig X’s verhaal aan te horen toen Y kwam aangelopen, die ons nonchalant begroette. Y zei dat het prima ging en hij hard had gespaced. Later kwam naar voren dat hij erg negatieve emoties heeft ervaren.
Na nog wat eten en drinken, heb ik ons een uurtje later voorzichtig (met mijn manke enkel) naar huis gereden. X is de volgende dag teruggegaan om zijn spullen te zoeken (zijn tas, met gloednieuwe mobiel lag er gelukkig nog:D).
Eenmaal veilig thuisgekomen, hebben we nog even gechilld bij mij thuis. De truffels waren bij mij rond 0.00 wel sterk aan het uitwerken, wat ik overigens geen onprettig gevoel vind. Het is heel rustig, ik voel me door het verminderde 'ademen' van objecten minder druk en minder overspoeld met filosoferende gedachten: alles wordt langzaamaan normaal. Heerlijk, dat uitspacen. Al wil ik volgende keer proberen hoe een paar trekjes van een joint is in de naspace van truffels
Conclusie
Vanaf het moment dat we opsplitsten heb ik een prachtige trip beleefd. De natuur is zoooo mooi, zeker met de truffel-waas erover. Ik waande me in een sprookjesbos . Ik heb me uitstekend vermaakt en veel nieuwe inzichten opgedaan. Helaas heb ik ook mogen beleven dat truffels behalve fijne gevoelens ook het gevoel pijn heel erg versterken. Uiteindelijk hoorde ik van X en Y dat zij de trip nauwelijks tot niet konden sturen en zijn rondgedwaald door het (toch groter dan we hadden verwacht) bos. 20 gram is misschien voor sommigen dus teveel van het goede.
Hoewel het in je eentje wel erg diep en filosoferend is, vind ik het denk ik fijner om op truffels wel een mede-tripper in de buurt te hebben om af en toe een inzicht of lach mee te delen.
Bedankt voor het lezen! (het verhaal is langer geworden dan ik dacht)
naturelover
Wie: goede vriend X (21), minder hechte vriend Y (21) en ik (21)
Wat: 4 pakjes van 15 gram met z'n drieën - 20 gram truffels Atlantis per persoon
Waar: bos bij Naarden
Wanneer: een mooie zomeravond in 2012, tussen 19:30 en 0.00 uur
Stukje geschiedenis
Mijn goede vriend X en ik wilden weer eens truffels nemen. Ik heb drie keer daarvoor truffels (één keer in mijn eentje) gebruikt; hij twee keer. Vriend Y wilde ook mee en is dit door X toegezegd. Ik had mijn bedenkingen, omdat ik weet dat het fijnst is als je truffels doet met mensen die je goed vertrouwt. Y had nooit eerder echt getript op truffels. Toch stond hij erop om de relatief grote portie van 20 gram nemen.
De truffels veranderen in de volgende volgorde mijn zintuigen (en bewustzijn):
- zicht: diep staren, moeite met concentreren (op gesprekken e.d.);
- bewustzijn: ‘voelen’ dat er iets anders is (kan ook placebo zijn ;D);
- zicht: kleine vervormingen van objecten en schaduwen;
- gehoor: geluiden klinken helderder, anders. Ook hoor ik een soort gezoem, heel constant en laag en rustig;
- zicht: ergere vervormingen van objecten en schaduwen – objecten lijken te ‘ademen’;
- alle zintuigen, zoals het ruiken van geuren, het aanraken van dingen, het proeven van dingen, worden scherper, lekkerder, en elke teug zuurstof voelt alsof je voor het eerst naar adem hapt na een minuut je adem inhouden ;
- en uiteindelijk, bewustzijn: denken op een heel ander niveau. Filosoferen over alle dagelijkse handelingen, mensen, relaties, wetenschap, de natuur en alles waar je via-via met gedachtestromen op komt
Ik merk dat ik die verschillende stadia kan nu herkennen wanneer ze opkomen.
Voorbereiding
We komen aan op de parkeerplek. We lopen even het bos in, kijken of er veel mensen rondlopen. Het was zeer rustig, zoals verwacht. Teruggekomen bij de auto, maken we onze cup-a-soup champignonsoep (zeer aan te raden tegen de aarde-smaak en de misselijkheid) met truffels. Om 19:30 uur hebben we de soep op en lopen we het bos weer in. Ik wil liever zitten of liggen wanneer de effecten merkbaar worden - staan of lopen maakt me misselijk. We zochten een open grasveldje op, beschut achter een omgevallen boom. We ploffen neer en wachtten tot de eerste effecten van de truffels zich zouden voordoen.
De trip
Na 20 minuten begon ik me vaag te voelen en merkte ik de eerste effecten van de truffels. Ik lag in het gras naar de witbewolkte hemel en de boomtoppen te kijken: takken en bladeren van bomen maakten vertraagde bewegingen en ik zag er patronen in, geluiden werden trager en dieper en de bekende misselijkheid begon helaas op te spelen. Na een paar minuten wilde ik niet meer liggen (de open lucht, zonder visuele prikkels, zoals sterren of wolken, had geen prettig effect op mijn gevoel) en ging ik rechtop zitten. Ik keek naar X en hij zag er vreemd uit. Het leek alsof ik naar een kind keek: giechelend, in kleermakerszit, zat X met grote pretogen om zich heen te kijken. Ik moest lachen om zijn houding en toen we oogcontact maakten moest hij lachen om mij. Y was ook rechtop gaan zitten en zat met grote ogen om zich heen te kijken. Toen onze ogen kruisten, leek hij achterdochtig te kijken. Ik glimlachte voortdurend (zoals altijd tijdens truffels:D) en misschien vatte hij het op als uitlachen. Y reageerde hierop met het uitlachen van X en mij. Hij maakte opmerkingen als "kijk jouw ogen", "kijk naar hem, zo raar", maar op een onzekere en vervelende manier. X pikte dit ook op, en we besloten om op te staan en wat rond te gaan lopen.
Toen ik opstond en een paar stappen zette, was de misselijkheid en alle nare gevoelens weg. We liepen naar een paar bomen en alles was feller, mooier en kleurrijker. Het was de eerste keer dat iemand van met zonlicht hadden getript, en de zon was fantastisch . Het was geen gewoon licht, maar een felle bal met alle kleuren van de regenboog; we moesten ons inhouden om niet direct in de zon te kijken
X en Y volgden mij en X vond mij lijken op de reisgids (ik had immers een kaki-broek en een groen shirt aan), waar we om moesten lachen. Ik liep naar een boom toe en voelde de bast. Het voelde, zoals altijd onder invloed van truffels, heel apart en lekker aan en ik liep naar een paar andere bomen om deze aan te raken. Op dat moment begon Y mij echt uit mijn trip te houden. Hij vroeg steeds "waarom doe je dat?" en "kijk hem nou die bomen aanraken, waarom doe je dat?", waardoor ik niet helemaal in het gevoel werd gezogen. X was daarentegen helemaal bezig zijn eigen ding te doen. Ik probeerde Y te negeren, maar dit wilde niet lukken, daar hij telkens vervelende vragen stelde en verantwoording vroeg voor dingen die ik deed. Dit haalde mij (en toen ook X) uit de trip. X en ik hebben toen afgesproken op te splitsen. We zouden één uur later op dezelfde plek verzamelen (21:30 zou dat zijn).
In mijn eentje lopen door het met zonlicht-overgoten bos was fantastisch. De kleuren kwamen prachtig naar voren en ik voelde me top. Als ik alleen ben tijdens een truffeltrip, filosofeer ik veel, en deze keer was niet anders. Het waren allemaal vluchtige gedachtenstroompjes, die telkens tot openbaringen en oplossingen voor kleine problemen leidden, heel leuk
Ik heb zo filosoferend een flinke wandeling gemaakt door het sprookjesbos en rond half 10 ben ik terug gegaan naar de plek waar we opsplitsten. Daar aangekomen, waren X en Y nergens te bekennen. Ik ben de kant op gelopen waar zij heen liepen, maar vergat mijn doel al snel en droomde weg tijdens het lopen.
Ongeveer een half uur later begon het te schemeren en liep ik nog steeds rond in het bos. Op dat moment stapte ik van een boomstronk af op een hoop bladeren, wat een 30 cm diepe kuil bleek te zijn. *Knak* - mijn enkel. De pijn was hels en ik moest me inhouden om het niet uit te schreeuwen. Ik viel neer op de grond en greep naar mijn enkel. Alles begon te tollen voor mijn ogen en ik zag een soort tunnelvisie van sterretjes. Nare gedachten schoten door mijn hoofd, "wat als ik bewusteloos raak van de pijn" en "straks word ik wakker in het ziekenhuis". Alles werd nog donkerder en ik blackte bijna uit.
Gelukkig kon ik mezelf even later dwingen rustig adem te halen en kalmeerde ik wat. Het was opeens wel heel snel donker geworden buiten, de zon was bijna helemaal onder. Ik was weer bij zinnen en kon wat rationeler nadenken. Prioriteit: proberen op te staan en kijken of ik kan lopen. Opstaan lukte, maar lopen ging met heel veel moeite. Ik besloot direct naar de auto te lopen, zodat ik niet gewond in het pikkedonkere bos zou komen te zitten. Hinken ging aardig, en ik begaf me langzaam maar zeker naar de parkeerplaats.
Bij de auto aangekomen, ging ik voorin zitten en was ik weer rustig. Het was ongeveer half 11 nu. Ik nam wat water en probeerde X te bellen; hij nam niet op. Y nam gelukkig wel op, maar klonk erg vreemd en eng over de telefoon. Hij klonk angstig en ik vertelde hem om naar de parkeerplaats te komen. Na dat gesprek, probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het met beide jongens goed ging.
*BAM* - opeens hoorde ik een doffe klop en zag ik niets meer door mijn achteruitkijkspiegel: iemand had iets over mijn achteruit gegooid. Ik schrok me rot en er flitsten doemscenario’s van slechte horrorfilms door mijn hoofd. Daar ga ik...
Het bleek X te zijn, die mij niet had zien zitten in de auto. Zijn pupillen waren ENORM en hij toen hij me begroette kwam hij wild en overstuur over. Als ik de jongen niet al meer dan tien jaar kende, was ik serieus bang van hem geworden. Hij zwaaide wild met zijn armen, had een vreemde blik in zijn ogen en maakte agressieve armbewegingen wanneer hij praatte.
Ik zei tegen X dat hij in de auto moest komen zitten, om wat te drinken en te eten. X kwam naast mij zitten maar kon zichzelf niet bedwingen. Hij praatte zeer luid en kon zijn aandacht niet bij één zin tegelijk houden; ik kon zijn verhaal nauwelijks volgen. Na veel sturen van het gesprek, kreeg ik uit hem dat hij verdwaald was geraakt, zijn tas, jas, telefoon was verloren in het bos en mensen was tegengekomen. Hoe meer hij hierover vertelde, hoe drukker hij werd. Ik gaf hem wat eten en drinken en we zaten een moment in stilte.
Ik was nog bezig X’s verhaal aan te horen toen Y kwam aangelopen, die ons nonchalant begroette. Y zei dat het prima ging en hij hard had gespaced. Later kwam naar voren dat hij erg negatieve emoties heeft ervaren.
Na nog wat eten en drinken, heb ik ons een uurtje later voorzichtig (met mijn manke enkel) naar huis gereden. X is de volgende dag teruggegaan om zijn spullen te zoeken (zijn tas, met gloednieuwe mobiel lag er gelukkig nog:D).
Eenmaal veilig thuisgekomen, hebben we nog even gechilld bij mij thuis. De truffels waren bij mij rond 0.00 wel sterk aan het uitwerken, wat ik overigens geen onprettig gevoel vind. Het is heel rustig, ik voel me door het verminderde 'ademen' van objecten minder druk en minder overspoeld met filosoferende gedachten: alles wordt langzaamaan normaal. Heerlijk, dat uitspacen. Al wil ik volgende keer proberen hoe een paar trekjes van een joint is in de naspace van truffels
Conclusie
Vanaf het moment dat we opsplitsten heb ik een prachtige trip beleefd. De natuur is zoooo mooi, zeker met de truffel-waas erover. Ik waande me in een sprookjesbos . Ik heb me uitstekend vermaakt en veel nieuwe inzichten opgedaan. Helaas heb ik ook mogen beleven dat truffels behalve fijne gevoelens ook het gevoel pijn heel erg versterken. Uiteindelijk hoorde ik van X en Y dat zij de trip nauwelijks tot niet konden sturen en zijn rondgedwaald door het (toch groter dan we hadden verwacht) bos. 20 gram is misschien voor sommigen dus teveel van het goede.
Hoewel het in je eentje wel erg diep en filosoferend is, vind ik het denk ik fijner om op truffels wel een mede-tripper in de buurt te hebben om af en toe een inzicht of lach mee te delen.
Bedankt voor het lezen! (het verhaal is langer geworden dan ik dacht)
naturelover