Pagina 1 van 1

Eerste keer LSD

BerichtGeplaatst: do apr 25, 2013 7:17 pm
door NiandraLades
Het zal ongeveer >anderhalf jaar geleden zijn dat ik voor het eerst LSD wilde proberen. Ik had toen net de wondere wereld van de drugs ontdekt en wilde eigenlijk alles proberen. Mijn vriend en ik hebben voorzichtig rondgezocht en rondgevraagd, maar LSD leek nog niet binnen bereik. Ook latere pogingen leverden niks op.

En dan ineens, zonder dat we er nog naar zoeken, is het er. Mijn vriend komt thuis van zijn werk en legt een plastic zakje in mijn handen. Er zitten een paar kleine zwarte dingetjes in, een soort schilfertjes. “Wat is dat?” vraag ik. Stiekem vraag ik me al af of het LSD is, maar het ziet er totaal niet uit zoals ik had verwacht.
“Wat denk je?” vraagt hij.
“Ik weet het niet, het lijkt niks??”
“Drie letters…”
“Maar dat ziet er toch heel anders uit? En dat moet toch in aluminiumfolie?”
Mijn kennis over LSD is beperkt, maar ik meen mij te herinneren dat LSD hele specifieke bewaarinstructies heeft, omdat het onder andere niet tegen zuurstof kan.
Mijn vriend legt het uit. “Het zijn microdots, maar het is niet goed bewaard. Ze weten niet hoe sterk het is en of het überhaupt nog wel werkt, niemand durft het aan om het uit te testen. Maar de kans is dus groot dat het niet of nauwelijks werkt.”
“Oh, oké. Lijkt me dat het niet meer werkt dan…”
Voor een moment is het even stil. “Zullen we dan maar?”

Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriend legt twee stukjes in mijn hand en legt er zelf één onder zijn tong. Ik volg hem en leg beide stukjes onder mijn tong. Het zakje is leeg nu.
“Hmm, ik dacht dat er nog een in het zakje zat?” vraagt mijn vriend.
“Die gaf je net aan mij, die ligt al onder mijn tong.”
“O. Ik dacht dat ik je er één gaf. Je hebt nu dus een dubbele dosis.”
Ok.

Ondertussen kijken we een film en proberen we niet aan de LSD te denken. Dat is best lastig en ik weet dat ik gevoelig ben voor placebo effecten. Na een tijdje voel ik af en toe wat tintels, vooral in mijn hoofd, en mijn oren beginnen harder te piepen. Ik heb wel vaker zulke ‘vage’ effecten net na het nemen van drugs gehad, dus ik gooi het op een placebo effect.
“Wat zijn eigenlijk de eerste effecten? En hoe lang duurt het voordat je wat voelt?” vraag ik.
“Dat weet ik eigenlijk niet. Na een uur of zo? We zullen wel zien.”
Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer ik durf te geloven dat het echt gaat werken. De tintels blijven aanhouden en het is net alsof ik geleidelijk naar een andere golflengte switch. De piep in mijn oren bevestigd dit; het is net alsof zij overschakelen naar een andere dimensie. Alles blijft hetzelfde, maar ik ervaar het allemaal net een beetje anders. De film fascineert me mateloos, wat een geweldig verhaal, en wat voel ik de emoties van de hoofdpersoon goed. Ik zit vooral vol verbazing te kijken hoe het verhaal spannender en spannender wordt, wauw, hoe heeft de regisseur dit bedacht?! De ene verbazingwekkende scene volgt de andere op. Ik begin af en toe te grinniken. Ha, het werkt gewoon! Oké, geen visuals of een diepe trip ofzo, maar het doet wel wat! Ook mijn vriend merkt een verandering in waarneming, maar wel veel minder duidelijk dan ik.

Als de film is afgelopen besluiten we een muziekje op te zetten. Zodra mijn vriend de tv uit zet, begint er een nieuw hoofdstuk. Wow. Het geluid van stilte is overweldigend, en het ruis voor mijn ogen is in leven. De zwarte gordijnen beginnen rustig in en uit te ademen, en het ruis cirkelt rustig door de kamer. Het is niet dat ik echt sterke visuals heb, en echte patronen zoals ik die van paddo’s ken blijven ook uit, maar alles is net een tikkeltje anders en levendiger.

Ongeveer 3 tot 4 uur na inname heb ik het idee dat ik mijn piek bereikt heb. De visuals komen niet echt door, maar ik ben wel veel dieper aan het trippen. Zo ‘snap’ ik dingen soms ineens, maar als ik het uit wil leggen klinkt het allemaal maar stompzinnig en moet ik grinniken. En hoewel alles er levendiger uit ziet, is het tegelijkertijd statischer. Ik ben hier, in het nu, het is een vaststaand gegeven. Ik snap niet meer dat er een gisteren was en dat er een morgen is, waarin ik dingen moet doen, waarin ik plannen moet maken. Er bestaat alleen nu. Ik word er een beetje bang van, want ik weet dat ik overmorgen moet werken, maar ik kan me niet meer voorstellen hoe dat dan werkt. En het huis is niet schoon en ik moest morgen nog dingen doen, maar ik snap het niet meer. Ik begin een beetje spijt te krijgen dat deze trip impulsief was en ik me niet heb voorbereid. Toch blijf ik er wel rustig onder. Mijn vriend heeft zich erbij neergelegd dat de LSD niet zo veel bij hem doet. Hij verveeld zich een beetje, maar blijft wel met liefde bij me op de bank zitten, luisterend naar de muziek en naar wat ik allemaal te zeggen heb.

Ik probeer hem uit te leggen hoe ik de kleuren proef… vooral geel. Het is alsof mijn zintuigen één gezamenlijk zintuig worden, alles wordt door elkaar gegooid. Hoe ik het opschrijf merk ik dat ik het helemaal niet goed uit kan leggen, er zijn geen woorden voor wat ik op dat moment voelde. Maar alles werd min of meer één primitief zintuig, dat alles voor me regelde, puur om te overleven. Er was geen sprake meer van keuze… ik was gewoon. Ik voelde me er wel best bij, maar het is niet alsof ik daar iets over te zeggen had ofzo. Het gaat zoals het gaat.

Toch, als ik me focus, kan ik ook weer goed terugkomen in de realiteit. Zo heeft mijn vriend nog de frituur aangezet en mij een paar patatjes gegeven. Toen mocht ik wél zelf kiezen of ik ze wilde opeten of niet, deze weg was nog niet voor mij bepaald. De geur van de frituur en de elektronische muziek gaven mij echter wel het idee dat we op een soort gabberfeest waren. Ik vertel mijn vriend dat hij net een gabber is en dat ik die scene liever niet wil hebben hier in huis. Hij reageert verontwaardigd. Maar gelukkig stopt de schat ermee en zet een heerlijk ontspannen psytrance muziekje op, gevonden op youtube. Er wordt een afbeelding bij laten zien, van het silhouet van een vrouw die bij het water aan het mediteren is. De afbeelding heeft prachtige tinten blauw en ik voel me helemaal ontspannen en puur/zuiver als ik er naar kijk.

Ondertussen loopt het al tegen drieën, en de trip gaat onverstoorbaar door. Soms moet ik ineens lachen om een ‘klik’ die ik heb gevonden, allemaal dingetjes de ik ineens snap, puzzelstukjes. Ik heb mezelf wel onder controle, ik heb geen hysterische lachbuien zoals ik die van mijn paddotrips ken. Mijn vriend wil nu wel graag naar bed, want hij moet de volgende middag weer werken. Wat dat betreft is het maar goed dat het bij hem niet zo goed werkt… als hij zich zo zou voelen als ik, zou werken écht een grote uitdaging worden. Ik zeg hem dat hij maar naar bed moet gaan en dat ik de boel wel afsluit hier, de trip is af aan het zwakken. Hij gaat weg en ik zet de muziek stop en de computer uit. Vervolgens een lampje uit… en wow, complete desoriëntatie. Wat is dit, wat is het leven ook alweer, wie ben ik? Wat moet ik doen, ik kan zelf niet kiezen, ik ben helemaal alleen, wat wil ‘het’? Ik voel me meer een object dan een mens… ik moet het allemaal maar ondergaan. Verstrooid loop ik naar de computerkamer, maar het licht is er zo fel dat ik maar een beetje heen en weer loop, niet wetende wat de bedoeling is. Dan loop ik naar de slaapkamer, waar mijn vriend al in bed ligt. “Ik weet niet meer… het licht is zo fel… ik weet het niet meer, ik snap het niet meer…”
Hij ziet gelijk dat ik toch nog wel hard aan het trippen ben, en dat ik het nog niet zelfstandig af kan. “Kom maar, we gaan weer terug naar de bank, ik blijf bij je.” Ineens voel ik me weer prima, helemaal veilig. Zelfverzekerd zeg ik daarom dat het niet hoeft, dat ik mezelf wel red, want het voelt nu van levensbelang dat mijn vriend even slaapt. Anders heeft hij niet geslapen en valt het op op het werk en kan hij niet gaan en dan wordt hij ontslagen en dan hebben wij geen huis meer!
Mijn vriend stelt voor dat ik de koptelefoon op doe en weer dat rustige muziekje ga luisteren. Dit lijkt me een goed idee en zodra ik weer gesetteld ben op de bank, vertel ik hem resoluut dat het weer goed gaat en dat hij nu echt moet gaan slapen. Hij laat me achter en zegt dat ik hem altijd mag roepen als het toch niet gaat.

En dan ben ik alleen. Ik vind het spannend, en eng, en besef me hoe afhankelijk ik van mijn vriend ben. Toch moet ik dit nu overwinnen. De muziek is fijn, laat ik me daar op focussen. Ik doe heel erg mijn best om mijzelf niet te verliezen en grip te houden op de realiteit. Ik ben gewoon thuis… de deken is lekker warm, het geluid wat uit de koptelefoon komt is echt heel goed, ik mag mij gelukkig prijzen. Nee, ik voel me niet op mijn gemak, en dat terwijl ik normaal gesproken helemaal geen angst heb voor het onbekende. Maar ik hou het vol. Na een kwartiertje wissel ik van muziek, iets wat me veel tijd en geduld kost, en begin ik héél zachtjes mee te zingen. Een paar nummers verstrijken en dan vind ik dat ik het lang genoeg heb volgehouden. Ik ga naar de wc en kruip daarna in bed, waar mijn vriend – nog altijd wakker – op mij ligt te wachten. Het donker ziet er heel anders uit als normaal en ik weet dat ik nog lang niet klaar ben met trippen, maar ik ga maar naar bed want ik weet niet wat ik anders moet. Ik lig in mijn vriend’s armen en al gauw valt hij in slaap. Goed zo, dat is het belangrijkste. Nu moet ik stil blijven liggen, want hij moet slapen.

Zodra ik mijn ogen sluit wordt mijn trip weer intenser. De komende drie uur zijn dan ook een totale warboel van een gebrek aan identiteit, zweven tussen werelden en diep in de greep zijn van ‘het’. Ik ga terug naar de kern van mijn bestaan, ik ben onderdeel van de kosmos, ik ‘ben’ niet eens meer. Met als dieptepunt de flamingo’s, die de gedaante zijn van de daadwerkelijke kern van de wereld, ons bestaan, of eigenlijk het einde daarvan. De pitas en de ratas, hommas en roedas, alles met as aan het einde. Ze roepen het uit, ze lachen erbij, mijn mondhoeken gaan ook omhoog, maar ze lachen HEEL donker en zelf lach ik uit angst. Ik zie ze niet, maar ze zijn binnenin mij, ik voel ze, ze zijn de kern. Ergens vaag lijk ik ze te herkennen van een paddo trip. Het is dus echt, dit is waar we allemaal uiteindelijk bij terugkomen, als onze gedaantes wegvallen en we enkel en alleen nog ‘zijn’. Onderdeel van het geheel. Net zoals een plant of een wolk of een pen. Dit kan geen toeval zijn, als ik ze ook bij een paddo trip gezien heb, zijn ze er dus echt als ik helemaal terug naar het begin ga. Het was compleet overweldigend, maar ik kon er niet bij voelen, dus ik kon ook niet in paniek raken. Ik kon slechts schreeuwend zwijgen.

Na die paar uur begin ik langzaam weer terug te komen en te beseffen wat er zojuist was gebeurd. De duisternis, de stilte, het gebrek aan prikkels, zal dat veroorzaakt hebben dat ik zo diep in mezelf verstrikt raakte?
Ik besluit uit bed te gaan, weg van de duisternis, weg van de flamingo’s. Terug naar de bank, mijn vriend ligt in bad. Daar begin ik weer vrede te vinden met mezelf en de situatie waarin ik me bevind. Met grote verbazing stel ik vast dat ik nog altijd van de kaart ben. Het is niet zo overweldigend meer, maar ik ben mezelf nog lang niet.

Als mijn vriend klaar is in de badkamer komt hij nog even praten, en dan moet hij al vertrekken naar zijn werk. Ik stuit op wat onbegrip, hij begrijpt de flamingo’s niet, ik denk dat hij denkt dat ik gek ben en dat ik het zelf verzin. Hij zet een animatiefilm voor me op, hij zegt dat ik dat kan kijken als ik wil. Het is lief, maar hij is onwetend, want het is niet alsof ik een wil heb. Nog altijd moet ik het pad volgen wat voor me is uitgestippeld en ik weet nog niet precies welke kant ik op moet. Hij vertrekt, maar dit keer weet ik dat ik mezelf wel red. De film is leuk, ook al kan ik het niet volgen. Maar het beeld is mooi. Ik denk dat het de bedoeling is dat ik wat ga eten. Aangezien mijn vriend het vannacht over kaasballetjes had, besluit ik deze in de frituur te gooien. Dat is echter nog een flinke opgave. Met het geduld van een monnik krijg ik het gelukkig voor elkaar, maar er ontstond even paniek toen ik de frituurpan niet meer open kreeg toen de balletjes er nog in zaten. Gelukkig lukt het en ik eet ze op, het was oké maar het was niet meer als elke andere handeling, zoals naar de wc gaan nodig is, en water drinken.

Ik stoorde me al eerder aan de stoffige tafel en vloer, en ik merk dat ik pas rust kon vinden als het opgeruimd is. Ik begin met elke millimeter van de tafel schoon te poetsen, maar ik krijg het niet 100% schoon, er blijft steeds overal wel een klein stofje of viezigheid zitten. Na drie kwartier ben ik wel tevreden. Dan zie ik dat het tapijt ook vies is. Dus wederom begin ik deze met het grootste geduld schoon te maken. Eerst met de stofzuiger, maar er blijft veel achter. Dus haal ik alle kleine haartjes en stofjes er één voor één uit. Ruim een uur later mag ik dan eindelijk uit gaan rusten, maar de bank blinkt niet! Dus ook die moet nog ‘even’ schoongemaakt worden. Daarna heb ik de afwas nog gesorteerd, alle types borden apart, vorken bij de vorken, etc. Ze afwassen ging ik niet, dat was te veel werk. Maar nu ligt het in ieder geval vast netjes voor als mijn vriend er aan zou beginnen.
Eindelijk plof ik dan neer op de bank. Pff, had ik dit maar vóór mijn trip gedaan!

Tot slot nog een raar smsje van mijn werk, waardoor ik me genoodzaakt voel om te bellen. Het was een hele opgave om mezelf bijeen te rapen en normaal over te komen, maar ik denk dat het wel lukte. Ik dacht even dat ik mijn baan kwijt was. Dat was niet zo, maar het kwam er wel op neer dat ik niet meer op vaste dagen mag werken, maar voortaan weer als flexkracht beschikbaar moet zijn. Met deze vervelende nasmaak ben ik de rest van de dag doorgekomen, tot ik ’s avonds eindelijk merkte dat de LSD effecten bijna weg waren.

De volgende dag voelde ik me weer prima en mijn werkdag verliep normaal. Geweldig dat ik van LSD geen kater krijg, ik ben heel anders gewend vanwege mijn uppers gebruik. Ik beloof mezelf dat ik voortaan mijn trip voorbereid. En dat ik voor ik begin het huis schoonmaak en alle regelzaken gedaan heb. Ik hoop ooit een keer een candyflip te doen, maar omdat ik een MDMA verbod heb vanwege misbruik, zal ik dat uit moeten stellen.

Al met al dus een bijzondere ervaring, maar ik vind het wel jammer dat de microdots blijkbaar niet dusdanig sterk waren dat ik visuals kreeg. Nu vroeg ik me af, als ik in het vervolg een dosis neem die hoog genoeg is om visuals te krijgen, ga ik dan ook nóg dieper trippen? Ik vond dit namelijk wel diep genoeg, maar zou wel graag LSD visuals willen ervaren.

Bedankt voor het lezen. :)
Niandra La Des

Re: Eerste keer LSD

BerichtGeplaatst: zo apr 28, 2013 8:20 pm
door Taxi.
Tof report!
Merk dat ik zelf ook wel toe ben aan mijn eerste keer LSD. Ondertussen een stuk of 12 keer op truffels en een aantal keer op 2c-b getripit. LSD lijkt me een mooie, nieuwe stap. Ik zou echter de LSD wel laten testen. Ik vind het erg gedurfd dat je de LSD neemt zonder je druk te maken over eventuele hoge doses. In ieder geval las het report wel lekker snel weg, maar bleef het toch erg boeiend :)

Re: Eerste keer LSD

BerichtGeplaatst: zo nov 30, 2014 10:51 am
door MisterTP
Nu ik zelf het einde van mn trip nader (15 uur) en met 4 vrienden een avond, nacht en ochtend bijzondere hoogtepunten maar ook dieptepunten heb ervaren en heb gezien, vond ik het fijn en mooi om jouw report te lezen. De connectie door jouw innerlijke beschrijvingen hebben me geraakt. Dank je!

Re: Eerste keer LSD

BerichtGeplaatst: zo dec 21, 2014 11:44 pm
door Moonlight Fanatic
Prachtig geschreven! jou vriend zou ik ook wel willen zijn ;)

Wat "het' wil?
Volgens mij had je begrepen dat het leven buiten jezelf wezen, in het nu leven en hiervan genieten alles is waar het leven om draait. Niet meer dan dat.
Net zoals een kat of hond ook doet, dit brengt je terug naar de 'kern' van het leven.
Wat je doet in het leven kan je zien als bezigheidstherapie.
Het maakt niet uit, als je maar geniet van de weg die je aflegt zelf.

Zelf heb ik nooit LSD gebruikt (durf ik ook niet) maar zoals je zegt, de dingen 'snappen,' 'kliks' maken en hier vervolgens mee moeten grinniken doet me vermoeden dat je even ziet wat werkelijk belangrijk is.
Je moest misschien lachen om nutteloze dingen waar je je druk in maakte?

Netjes man! En een hele goede vriend dat je hebt, zo heb je er niet vaak.
Anderen zouden bijvoorbeeld lastig worden omdat jij wel goed tript en hij niet...
Bedankt voor je ervaring met mij/ons te delen :)