Pagina 1 van 1

Korte impressie van een paddotrip

BerichtGeplaatst: za maart 05, 2011 10:20 pm
door Sublimo
Originele post door Sweet_Shadow op 11 nov 2010.

Het is een zondag, het is een rustdag. Ik ben alleen. De zondagsrust zal vandaag slechts gedeeltelijk in acht worden genomen, maar wanneer zij zegeviert gedurende deze beleving is minstens sprake van rust in het kwadraat. Schijnbaar belangrijke notities worden gemaakt, niet zelden met enig besef van achterliggende dwaasheid. Immers, hetgeen ik echt wil opschrijven ontsnapt dikwijls het lot gevangen te worden in woorden. De vluchtige aard der gedachten is hier mede schuldig aan.

Gedachten... de zon, de zon... meeuwen en eerder die duiven op mijn dak die me zo deden lachen. Net als Shpongle met "ik wil je niet beledigen, maar je bent een robot, toch?"; hard lachen dat doet een mens deugd. Een hoge mate van activiteit kleurt de ervaring bij vlagen: ik dans, ik rol op de grond, ik sta op en ik spring. In contrast hiermee staan stille ogenblikken, ogenschijnlijk gekenmerkt door een gebrek aan beweging. Onder de oppervlakte, echter, blijft van alles in beweging. De enige waarnemer van wat zich buiten het zicht afspeelt ben ik zelf. Wat een uitzicht.

Mijn hoofd voelt wel weer vol maar dat is de enorme rust van eerder meer dan waard. God wat is dat toch uniek en zalig te noemen... die rust, die momentervaring die zo intens en mooi is dat ik er melancholisch van word terwijl ik er middenin zit, gewoonweg omdat ik er niet uit wil geraken. Dat een melancholisch sentiment bovendrijft, is wellicht zonde maar er zit stiekem ook een zekere schoonheid in.

Het verschuivende bewustzijn manifesteert zich in al haar pracht en praal. De kinderlijke nieuwsgierigheid brandt!! Zoals de zon haast mijn ogen uitbrandt als ik mijn pantoffel tussen mijn ogen en de zon houd maar niet altijd precies op het juiste punt (waardoor mijn ogen geraakt worden); ik maak mijn pantoffel heilig met die gouden krans er omheen.

Niet zozeer het nadenken overheerst deze keer. Alles wordt bekeken door die andere bril die ik normaal niet draag. Wat het soms moeilijk maakt in een andere staat van bewustzijn te verkeren, is het feit dat deze bril (tijdelijk) niet af te zetten is, oftewel ik kan niet buiten het veranderde waarnemen en aangezien dit waarnemen mijn geest voedt is er nogal veel van afhankelijk. Mijn geestesgesteldheid, zo te zeggen. Maar het komt tot een einde, al is dat meestal moeilijk in te beelden.

Ach, het zijn altijd maar flarden die bewaard worden, dat geeft niets, de ervaring is geweldig. De magie grijpt mij weer aan evenals enkele jaren geleden. Ik zucht van genot. Vrij zelfverzekerd ben ik hoewel ik mezelf soms nogal naar beneden kan halen. Ik zie ook kanten van mezelf die ik erg waarderen kan, vooral als ik oprecht lach. De perfecte muziek is momenteel het geluid van rinkelende flesjes in een krat dat gedragen wordt door een mens op de parkeerplaats nabij mijn huis.

Zelden zag ik zoiets moois als de zon op een plastic fles met waterdruppeltjes aan de binnenkant die goud kleuren door het licht. Zelden zag ik zoiets geweldigs.