Music lifts me up - LSD
Geplaatst: za maart 05, 2011 10:23 pmOriginele post door Irie op 15 okt 2010.
10 oktober 2010
Na alweer een tijd op zoek te zijn naar mijn lieve vriendin Alice, komt ze me spontaan opzoeken. Heerlijk toch, hoe de dingen pas tevoorschijn komen als je ze uit je hoofd zet.
Een heerlijke herfstdag, met een stralende zon, en dat kleine stukje karton dat kracht zet achter alles wat op zich reeds prachtig is.
We (mijn vriend & ik )starten onze dag met een uitgebreid ontbijtje...spek met eieren! Lekker stevig op gang komen, wetende dat je de komende uren toch niet zoveel zal verorberen...en hey, we willen toch wat energie in dat lijf pompen.
Bladerend door een boek vol mooie natuurwandelingen, zoeken we er eentje uit die lekker dichtbij is, maar toch sprookjesachtig genoeg om te verdwalen. (ik ben nog steeds waanzinnig verliefd op een uitspraak die één van deze DF-leden ooit als sig plaatste: "ga je mee verdwalen, ik ken de weg" - allesomvattend voor elke LSD-liefhebber ).
Gepakt en gezakt met een camera, wat te drinken, lekkere snoepjes, een beetje fruit en onze kleinste vriendin Alice vertrekken we richting bos. Eens daar gearriveerd leggen we dat ieniemiene stukje papier op onze tong, geven we elkaar een kus en wensen we elkaar een fijne reis toe. 11km lang is de wandeling, op zich goed te doen, maar onze ervaring met dit soort "bostrips" leert ons dat we wel eens best lang onderweg kunnen zijn.
De eerste kilometers verlopen nog erg nuchter, maar ook dan is de natuur om je heen wonderbaarlijk. We komen wel heel wat mede-bos-stappers tegen, en stellen ons de vraag of we op dat moment de enige bostrippers zijn. Ik denk alvast van niet!
Na 3km (jaja, het plannetje volgen lukt hier nog aardig) zegt mijn vriend "kzen wa aardig in menne kop". Voor de meesten onder jullie waarschijnlijk nietszeggend, maar ik kan het al niet laten om in lachen uit te barsten.
*kleine vootnoot* zijn oma heeft Alzheimer, en zij krijgt daarvoor medicatie waardoor ze soms dit soort uitspraken doet ‘ik voel me raar in mijn hoofd, daar zit den Alzheimer in’. Schattig en treurig tegelijkertijd
Langzaamaan voel ik mijn lichaam naar links overhellen, rechtop lopen wordt een kunst en ik vraag me af of andere wandelaars dit opmerken. Gelukkig stappen we al snel over naar een ander pad, erg modderig, maar geen tegenliggers of achtervolgers. Ik voel tintelingen over heel mijn lichaam en krijg een gevoel van rust en (te)vrede(nheid). Echte visuals zijn er nog niet, maar de omgeving heeft toch al een lieve uitstraling. Ja, ik voel me thuis in het bos. Jammer genoeg kan ik niet echt genieten van de natuur om me heen, omdat het bospad waar we door moeten louter bestaat uit dikke modder en plassen water. Concentreren om niet zwaar op je bek te gaan is hier meer aan de orde dan alice haar werk te laten doen.
Na alweer 3km verder te ploeteren over gladde paden komen we plots terug in de bewoonde wereld. We zetten ons even neer, en ik krijg zin om nog een zegeltje bij te nemen. Waarom ook niet, we hebben nog iets minder dan de helft te gaan, en echt verdwaald ben ik nog niet. Even verder moeten we nog een andere verdwaalde toerist de juiste weg wijzen (wat een idee ook om het aan 2 licht trippende personen te vragen – maar ik help hem toch graag op de juiste weg. We zitten nu op een klein stukje op een steenweg, en ik wil hier liefst zo snel mogelijk weg. Het geraas van de auto’s brengt niet meteen een meerwaarde. Gelukkig kunnen we zo’n 500m weer het bos in trekken, en zucht ik opgelucht : ontsnapt! Ik besef plots “if there is a god who created earth, we destroyed it” (excuses voor het engels, maar soms kan ik me zo beter uitdrukken).
Helaas komen we terecht in een bebouwd bos, met villa’s waar wij als ‘jan modaal’ 3 jobs voor zouden moeten uitoefenen om deze te betalen, en ik walg er een beetje van. Het heeft niet meteen een negatieve invloed op mijn trip, maar het maakt hem zeker ook niet mooier. Ik ga de laatste kilometers niet beschijven, want ik raakte niet echt verder in mijn trip. Ik kon gewoon niet vatten hoe sommigen ‘rijkdom’ zo oppervlakkig nemen.
Dus na een uurtje ongeveer komen we terug thuis aan, en ik ben echt blij dat we terug in ons ‘bescheiden’ stulpje zijn. Time to let go!
Traditioneel zetten we een muziekje op, het eerste nummer van Nouvelle Vague zet me meteen op het juiste spoor.
Ik vlij me neer op de bank en laat de muziek me meenemen. Als ik naar het behang kijk, of naar de vloer, zie ik ze al zachtjes meewiegen op de muziek. Yep, time is ready, prepare to flash! Grappig hoe je bij LSD toch nog de controle kan hebben wanneer je je niet volledig laat gaan (in het ‘bebouwde bos-gedeelte). Langzaam begint alles meer en meer over te gaan in vloeiende bewegingen, en ik besluit mijn ogen te sluiten. Ik geniet van de hele cd van Nouvelle Vague, en voel me weer op en top vrouw. Ik voel me sexy (ook al hang ik niet geheel charmant op de bank), ik voel me kronkelig, ik voel me … ja, tijd voor een kleine explosie van sexueel genot. Het triootje ik – Alice – mijn vriend maakt me intens gelukkig! Een onbeschrijfelijk gevoel, maar als er ooit een hemel bestaat, oh please laat iedereen zich dan ZO voelen!!!!
Tijd voor wat nieuwe liedjes, en ik zet mijn youtube-favorite list op. Ik sluit mijn ogen en leg me terug in een comfortabele positie, laat me meeslepen met de muziek. En dat lukt aardig. Allereerst beschrijft Nina Simone perfect mijn lichamelijke toestand:
Ik zak steeds meer en meer weg in de trip, neem mijn vriend zijn hand en knijp er zachtjes in. Aan zijn reactie voel ik dat hij zich even onbeschrijfelijk gelukkig voelt, en klaar is om naar de next level te gaan.
Wanneer Massive Attack door de speakers knalt, word ik helemaal meegesleurd in de muziek.
Ik weet dat ik hier even mijn ogen terug moet openen, omdat het (overigens niet originele) clipje hierbij gewoon goddelijk is op trip. Het scherm slorpt me volledig op, en ik vlieg doorheen de beelden heen. MAN I LOVE THIS SHIT ! Geen enkele ervaring kan hieraan tippen, ik ontplof in 1000 kleine deeltjes en zweef mee op de verschillende tonen van de muziek, alsof elke molecule een andere kant op gaat, maar tegelijkertijd toch nog een geheel vormt en samenhoort. Ongekend prachtig! Ik sluit mijn ogen terug, en laat me mee drijven op de muziek. Ondertussen heeft Eat Static het helemaal overgenomen, en ben ik de muziek. Als ik zo zou sterven, dan zou ik gelukkig zijn.
Na een hele poos te verdwalen in de muziek in plaats van in het bos, begint de trip lichtjes af te nemen. Tijd voor een filmpje, een jointje en lekker uitbollen. Het duurt een tijd voor de joint gerold raakt, en nog langer om de film op te zetten. Deze keer wordt het Astro Boy. Nostalgie voor mijn vriend en een ware ontdekking voor mezelf.
(ja, ik verkies altijd een tekenfilm in de coming down, al was het maar voor de prachtige kleuren)
Na drie trekjes van de joint merk ik wel weer dat mijn gedachten op hol beginnen te slaan. Oneindige loops die ik met de beste wil ter wereld wil laten stoppen, maar waar ik niet in lijk te slagen. Ik had het nochtans vorige keer ook al opgemerkt, dat joints roken niet echt als ‘aangenaam’ wordt ervaren door mezelf, en toch heb ik me laten vangen. DAMN, dan maar even uitzitten, na een half uurtje lijken ze toch eindelijk te stoppen.
Mijn lichaam is helemaal uitgeput, mijn rug doet weer pijn (heb ik steeds op het einde), tijd om naar bed te gaan – we zijn ondertussen toch ook al 13u na inname – het is mooi geweest.
Alice … I LOVE YOU !!!!
10 oktober 2010
Na alweer een tijd op zoek te zijn naar mijn lieve vriendin Alice, komt ze me spontaan opzoeken. Heerlijk toch, hoe de dingen pas tevoorschijn komen als je ze uit je hoofd zet.
Een heerlijke herfstdag, met een stralende zon, en dat kleine stukje karton dat kracht zet achter alles wat op zich reeds prachtig is.
We (mijn vriend & ik )starten onze dag met een uitgebreid ontbijtje...spek met eieren! Lekker stevig op gang komen, wetende dat je de komende uren toch niet zoveel zal verorberen...en hey, we willen toch wat energie in dat lijf pompen.
Bladerend door een boek vol mooie natuurwandelingen, zoeken we er eentje uit die lekker dichtbij is, maar toch sprookjesachtig genoeg om te verdwalen. (ik ben nog steeds waanzinnig verliefd op een uitspraak die één van deze DF-leden ooit als sig plaatste: "ga je mee verdwalen, ik ken de weg" - allesomvattend voor elke LSD-liefhebber ).
Gepakt en gezakt met een camera, wat te drinken, lekkere snoepjes, een beetje fruit en onze kleinste vriendin Alice vertrekken we richting bos. Eens daar gearriveerd leggen we dat ieniemiene stukje papier op onze tong, geven we elkaar een kus en wensen we elkaar een fijne reis toe. 11km lang is de wandeling, op zich goed te doen, maar onze ervaring met dit soort "bostrips" leert ons dat we wel eens best lang onderweg kunnen zijn.
De eerste kilometers verlopen nog erg nuchter, maar ook dan is de natuur om je heen wonderbaarlijk. We komen wel heel wat mede-bos-stappers tegen, en stellen ons de vraag of we op dat moment de enige bostrippers zijn. Ik denk alvast van niet!
Na 3km (jaja, het plannetje volgen lukt hier nog aardig) zegt mijn vriend "kzen wa aardig in menne kop". Voor de meesten onder jullie waarschijnlijk nietszeggend, maar ik kan het al niet laten om in lachen uit te barsten.
*kleine vootnoot* zijn oma heeft Alzheimer, en zij krijgt daarvoor medicatie waardoor ze soms dit soort uitspraken doet ‘ik voel me raar in mijn hoofd, daar zit den Alzheimer in’. Schattig en treurig tegelijkertijd
Langzaamaan voel ik mijn lichaam naar links overhellen, rechtop lopen wordt een kunst en ik vraag me af of andere wandelaars dit opmerken. Gelukkig stappen we al snel over naar een ander pad, erg modderig, maar geen tegenliggers of achtervolgers. Ik voel tintelingen over heel mijn lichaam en krijg een gevoel van rust en (te)vrede(nheid). Echte visuals zijn er nog niet, maar de omgeving heeft toch al een lieve uitstraling. Ja, ik voel me thuis in het bos. Jammer genoeg kan ik niet echt genieten van de natuur om me heen, omdat het bospad waar we door moeten louter bestaat uit dikke modder en plassen water. Concentreren om niet zwaar op je bek te gaan is hier meer aan de orde dan alice haar werk te laten doen.
Na alweer 3km verder te ploeteren over gladde paden komen we plots terug in de bewoonde wereld. We zetten ons even neer, en ik krijg zin om nog een zegeltje bij te nemen. Waarom ook niet, we hebben nog iets minder dan de helft te gaan, en echt verdwaald ben ik nog niet. Even verder moeten we nog een andere verdwaalde toerist de juiste weg wijzen (wat een idee ook om het aan 2 licht trippende personen te vragen – maar ik help hem toch graag op de juiste weg. We zitten nu op een klein stukje op een steenweg, en ik wil hier liefst zo snel mogelijk weg. Het geraas van de auto’s brengt niet meteen een meerwaarde. Gelukkig kunnen we zo’n 500m weer het bos in trekken, en zucht ik opgelucht : ontsnapt! Ik besef plots “if there is a god who created earth, we destroyed it” (excuses voor het engels, maar soms kan ik me zo beter uitdrukken).
Helaas komen we terecht in een bebouwd bos, met villa’s waar wij als ‘jan modaal’ 3 jobs voor zouden moeten uitoefenen om deze te betalen, en ik walg er een beetje van. Het heeft niet meteen een negatieve invloed op mijn trip, maar het maakt hem zeker ook niet mooier. Ik ga de laatste kilometers niet beschijven, want ik raakte niet echt verder in mijn trip. Ik kon gewoon niet vatten hoe sommigen ‘rijkdom’ zo oppervlakkig nemen.
Dus na een uurtje ongeveer komen we terug thuis aan, en ik ben echt blij dat we terug in ons ‘bescheiden’ stulpje zijn. Time to let go!
Traditioneel zetten we een muziekje op, het eerste nummer van Nouvelle Vague zet me meteen op het juiste spoor.
Ik vlij me neer op de bank en laat de muziek me meenemen. Als ik naar het behang kijk, of naar de vloer, zie ik ze al zachtjes meewiegen op de muziek. Yep, time is ready, prepare to flash! Grappig hoe je bij LSD toch nog de controle kan hebben wanneer je je niet volledig laat gaan (in het ‘bebouwde bos-gedeelte). Langzaam begint alles meer en meer over te gaan in vloeiende bewegingen, en ik besluit mijn ogen te sluiten. Ik geniet van de hele cd van Nouvelle Vague, en voel me weer op en top vrouw. Ik voel me sexy (ook al hang ik niet geheel charmant op de bank), ik voel me kronkelig, ik voel me … ja, tijd voor een kleine explosie van sexueel genot. Het triootje ik – Alice – mijn vriend maakt me intens gelukkig! Een onbeschrijfelijk gevoel, maar als er ooit een hemel bestaat, oh please laat iedereen zich dan ZO voelen!!!!
Tijd voor wat nieuwe liedjes, en ik zet mijn youtube-favorite list op. Ik sluit mijn ogen en leg me terug in een comfortabele positie, laat me meeslepen met de muziek. En dat lukt aardig. Allereerst beschrijft Nina Simone perfect mijn lichamelijke toestand:
Ik zak steeds meer en meer weg in de trip, neem mijn vriend zijn hand en knijp er zachtjes in. Aan zijn reactie voel ik dat hij zich even onbeschrijfelijk gelukkig voelt, en klaar is om naar de next level te gaan.
Wanneer Massive Attack door de speakers knalt, word ik helemaal meegesleurd in de muziek.
Ik weet dat ik hier even mijn ogen terug moet openen, omdat het (overigens niet originele) clipje hierbij gewoon goddelijk is op trip. Het scherm slorpt me volledig op, en ik vlieg doorheen de beelden heen. MAN I LOVE THIS SHIT ! Geen enkele ervaring kan hieraan tippen, ik ontplof in 1000 kleine deeltjes en zweef mee op de verschillende tonen van de muziek, alsof elke molecule een andere kant op gaat, maar tegelijkertijd toch nog een geheel vormt en samenhoort. Ongekend prachtig! Ik sluit mijn ogen terug, en laat me mee drijven op de muziek. Ondertussen heeft Eat Static het helemaal overgenomen, en ben ik de muziek. Als ik zo zou sterven, dan zou ik gelukkig zijn.
Na een hele poos te verdwalen in de muziek in plaats van in het bos, begint de trip lichtjes af te nemen. Tijd voor een filmpje, een jointje en lekker uitbollen. Het duurt een tijd voor de joint gerold raakt, en nog langer om de film op te zetten. Deze keer wordt het Astro Boy. Nostalgie voor mijn vriend en een ware ontdekking voor mezelf.
(ja, ik verkies altijd een tekenfilm in de coming down, al was het maar voor de prachtige kleuren)
Na drie trekjes van de joint merk ik wel weer dat mijn gedachten op hol beginnen te slaan. Oneindige loops die ik met de beste wil ter wereld wil laten stoppen, maar waar ik niet in lijk te slagen. Ik had het nochtans vorige keer ook al opgemerkt, dat joints roken niet echt als ‘aangenaam’ wordt ervaren door mezelf, en toch heb ik me laten vangen. DAMN, dan maar even uitzitten, na een half uurtje lijken ze toch eindelijk te stoppen.
Mijn lichaam is helemaal uitgeput, mijn rug doet weer pijn (heb ik steeds op het einde), tijd om naar bed te gaan – we zijn ondertussen toch ook al 13u na inname – het is mooi geweest.
Alice … I LOVE YOU !!!!