Pagina 1 van 1

Santo Daime : Oplossen in het licht

BerichtGeplaatst: za maart 05, 2011 10:31 pm
door Sublimo
Originele post door cheiron op 19 aug 2010.

Pre-flight tension
De spanning die aan een ritueel vooraf gaat hebben we de pre-flight tension gedoopt. Hij lijkt er gewoon bij te horen. Gek genoeg is het steeds opnieuw spannend, hoe goed het ritueel ervoor ook is geweest. De dagen voor het ritueel komt het proces op gang waarbij ik me afvraag: waar zou ik bang voor zijn om mee geconfronteerd te worden? Wat speelt er eigenlijk in mijn leven? Ik weet dat er met de Daime op geen ontkomen meer aan is, dus beter dat ik niet overvallen wordt door thema's die ik liever niet onder ogen zie.

Ik voelde me deze keer niet echt prettig, van te voren. Mn leven was een beetje een rommeltje qua relaties, waardoor ik me emotioneel niet optimaal voelde. Bovendien had ik deze keer geexperimenteerd met een zout-vrij dieet van te voren. Ik had ergens gelezen dat ze dat in de Amazone ook wel eens doen, dus ik wilde het ook wel een proberen. Echt in alles, nou ja, bijna alles wat je koopt in de supermarkt zit zout. Dus ik at eigenlijk vooral groente, fruit, noten, dat soort dingen. Na een paar dagen leverde dat ook wel een aparte stemming op: mijn zintuigen werden er heel scherp van, bovendien komen emoties sterker naar voren omdat je ze niet meer weg snoept bijvoorbeeld. De vriend die meeging was ook niet opperbest gestemd. We wilden wel gaan, maar waren allebei een beetje in mineur gestemd door de situatie in onze levens. Aangekomen in de kerk schreven we ons in, en ik startte ondanks alles met vertrouwen aan het ritueel. Ik wist dat, hoewel het hard werken kon zijn, ik er aan het eind dankbaar voor zou zijn.

Loskomen
De Daime smaak minder bitter dan hij kan doen. Misschien komt het door mijn dieet en veranderde smaak. Maar hij valt wel goed. We beginnen aan het ritueel door te zingen. Ik voel mijn lijf in beweging komen, gevoelens komen naar boven en zakken weer weg. Ik ben erg gespannen, bang voor wat er komen gaat. Dan klinkt er in mijn innerlijk een stem: 'laat maar los. Je hebt hard gewerkt deze week. Je hebt erg je best gedaan. Ontspan maar. Het is goed. We gaan voorzichtig met je zijn. Ontspan maar. Begin maar eens met alles los te laten.' Wat een enorm fijne boodschap. Ik laat het vol vertrouwen gebeuren. Langzaam verandert mijn waarneming... Geluiden klinken anders, gedachten worden intenser. Alsof ik mijn gedachten via een walkman beluister, ze zijn helderder en beter te volgen. Mijn bewustzijn wordt intenser, wakkerder, sterker. Nadat we de Oracao hebben gezongen, beginnen we aan de concentratie: een uur in stilte mediteren.

Ik heb mijn ogen dicht, en voel hoe ik meerdere lichamen heb: een fysiek lijf, dat op de stoel zit. Maar ook een lijf dat beweegt, warmte heeft, stroomt, tintelt. Dat lijf wordt langzaam groter dan mijn fysieke lijf. De boodschap die ik kreeg, van 'ontspan maar, laat maar los, vertrouw maar, het komt goed' heb ik goed opgevolgd. Eerdere rituelen kon het nog wel een soort strijd zijn om me over te geven, om los te laten. Nu glij ik als het ware vanzelf in een andere realiteit, vol vertrouwen, ontspannen. Ik heb het gevoel dat ik het meeste werk al heb gedaan tijdens de pre-flight tension. Ik voel mijn tweede lijf nu helemaal los komen van mijn fysieke lijf, maar het zweeft niet weg of zoiets: het blijft gewoon om mijn fysieke lijf heen zitten, maar is ruimer en stroomt warm om me heen. Het voelt alsof ik dat meer ben dan mijn fysieke lijf.

Lessen
In de meditatie wordt op een rustig tempo alles wat in mijn leven speelt behandeld door een aantal wezens. Ze leggen me heel rustig alles uit wat er speelt. Ze laten zien hoe het met relaties werkt. Ze leggen uit: 'als je met iemand vrijt, dan wordt je energetisch een. Je hele lijf, het hele gebied aan de voorkant, versmelt als het ware met de ander. Als je dat met voldoende bewustzijn doet, leer je de energetische toestand van de ander kennen. Het kan zijn dat die ander open staat in gebieden in zijn lijf waar jij gesloten bent, en andersom. Maar omdat je een wordt, leer je van elkaar nonverbaal hoe je open kunt staan. Je neemt alles informatie van elkaar over. Als je nu weer uit elkaar gaat, dan moet je soms wennen aan de nieuwe toestand: er staan ineens gebieden open die eerder gesloten waren. Dat kan lastig zijn, waardoor de intimiteit naderhand ervoor kan zorgen dat je je minder goed voelt. Dat zijn thema's die naar boven komen.'

Het grappige is, dat ze me deze dingen onderwijzen, maar dat ik het niet altijd zomaar aanneem. Oja, is dat zo? Maar steeds laten ze me het ook ervaren. Ze brengen me terug naar bepaalde ervaringen, en zeggen dan: kijk , zie je? Hier gebeurt dat. Hier is dat zo. Zie ja? Voel je? Pas als ik het zelf heb ervaren, gaan ze door naar de volgende les. Soms begrijp ik ineens dingen, die echt een soort openbaring zijn. Ik begrijp ineens hoe het zit. Omdat ik bang ben dat ik het vergeet, vraag ik soms of ze het een tweede of derde keer kunnen herhalen, wat ze gewoon doen. Het zijn echt ervaringslessen. Alsof de tijd stil staat, en je op je gemakje door allerlei ervaringen heen en terug kunt lopen net zo lang tot je geleerd hebt wat er te leren is.

Ze laten me zien hoe ik soms van de ene in de andere realiteit val. Soms verandert mijn leven zo snel, dat het lijkt alsof de hele wereld in een dag totaal anders is geworden. Ze leggen me uit dat dat ook echt een verandering van de realiteit is, die ik dan ervaar. Ze laten me zien hoe ik tussen die verschillende realiteiten kan kiezen, en me meer en meer naar een realiteit kan begeven (en andere om mij heen) daar ook naartoe kan helpen doordat ik zelf anders ben.

Ik voel me echt enorm op mijn gemak, alsof ik in een heel vertrouwde omgeving zit en ben enorm ontspannen. Ondertussen wordt mijn lijf steeds losser van mijn fysieke lijf. De werkelijkheid in mezelf wordt steeds meer een eigen werkelijkheid. Gedachtes, beelden, bewustzijn wordt veel werkelijker dan mijn fysieke omgeving. Ik leef in mijn bewustzijn. De fysieke realiteit is er nog wel, maar minder belangrijk, naar de achtergrond.

Dan is het uur meditatie afgelopen en begint het zingen weer.

Oplossen
Na enige tijd gaan we een tweede dosis Santo Daime drinken. Ook deze dosis smaakt minder erg dan sommige andere keren. Wel bitter, zeker. Erg bitter. Maar niet van die enorme bocht die je nauwelijks wegkrijgt. Ook nu, terwijl ik dit schrijf, trekt mijn mond aan de gedachte van de smaak. Heel intens. Vrijwel meteen daarna gaan we Santa Maria (wiet) roken. Drie trekjes neemt iedereen (voor de Zon, de Maan en de Sterren zeggen ze dan).

Nu begint het feest pas goed.... Mijn lijf begint op te lossen. Ik heb mijn ogen dicht, maar voel mijn lijf gewoon langzaam afbrokkelen. Er straalt een licht, en mijn atomen vallen uit elkaar. Langzaam trekt het door me heen, van links naar rechts. Eerst mijn arm, dan mijn bovenlijf, mijn benen. De wezens lachen, ze vinden het grappig. Er klinkt geluid, stemmen. Ik zie beelden, vormen. Alles begint nu door elkaar te lopen. Dan begint de werkelijkheid zelf op te lossen. De realiteit wordt binnenste buiten gekeerd. Er is niks meer waar ik me op kan orienteren, behalve mijn bewustzijn. Alles golft, smelt, beweegt. De wezens hebben er nog steeds duidelijk plezier in. Ik voel me veilig in de kerk, weet dat ik in een goede en veilige omgeving ben. Soms is het even een moment eng. Woooowwww wat gebeurt er..... woooowww... Maar ik weet dat ik straks weer netjes bijkom op mijn stoel. Het wordt erger en erger, is met geen pen meer te beschrijven. Alles is weg. Opgelost. Er is licht. En liefde, ik kan het niet anders omschrijven. Het licht voelt fijn, warm, liefdevol. Alsof je voor iemand staat die heel erg van je houdt. Het licht/liefde vult de ruimte. Vult alles. Ik loop over in de omgeving, smelt. Vormen bewegen door elkaar heen, alsof het rasters zijn die door het water worden getrokken omhoog.

Een meisje valt van haar stoel af. Ik schrik, open mijn ogen. Tot mijn verbazing zie ik mensen, niet zoveel bijzonders. Maar ze bewegen zich vreemd. Alsof elke beweging geladen is met betekenis. Een man wijst, een vrouw staat op. Meerdere vrouwen bewegen zich naar de gevallen vrouw toe. Dan komt er weer rust, ik sluit mijn ogen. Het vallen wordt opgenomen in mijn visioen. Alsof het een plek heeft in ons bewustzijnsveld. Het bewustzijn van de mensen in de zaal is een veld, een aaneengesloten veld.

Ze beginnen weer te zingen in de kerk. Onvoorstelbaar, dat je nu kunt zingen. Ik weet niet eens wie ik ben. Ik zie visioenen, sommige te bizar voor woorden. Ik zie evolutie plaatsvinden, ik zie hoe wezens nieuwe wezens baren. Ik zie de toekomst van de mensheid. Ik ze hoe de engelen zich bemoeien met ons leven op aarde. De beelden zijn wonderlijk, bizar, onvoorstelbaar. Maar ik vertrouw en neem gewoon waar wat er komt.

Landen
Langzamerhand land ik weer. Ik krijg weer vorm. Ik voel me enorm fijn: ik geef licht. Ik ben licht. Ik ben helemaal opgelost geweest in het licht, en nu komt mijn lijf weer bij elkaar. Ze geven me ook een aantal heel praktische aanwijzingen. Ik heb pijn in mijn rug, wat ik daarmee moet doen, hoe ik dat moet doen , waarom dat zo is. Ik kan langzamerhand weer meezingen. We zijn al in de Cruzeirinho bezig, de laatste bundel liederen. Het ritueel loopt bijna ten einde, we zijn nu bijna 4 uur onderweg. Ik herken de liederen van eerder keren, het is leuk om mee te zingen. Sommige zijn opzwepend, vrolijk.

Als het afgelopen is, voel ik me fantastisch. Mijn leven is nog hetzelfde als toen ik kwam, dezelfde uiterlijke situatie. Maar ik voel me fantastisch: ik ben wakker geworden in een fantastisch mooie realiteit, en ik weet ook hoe ik er kom. Ik ben er zelf doorheen gewerkt.

Nu is het vier dagen na het ritueel. Ik voel me nog steeds fantastisch, vrolijk, energiek. Ik ben opgewekt, ik straal.