Pagina 1 van 1

Santo Daime : andere werelden

BerichtGeplaatst: za maart 05, 2011 10:54 pm
door Sublimo
Originele post door cheiron op 19 jun 2010.

Ik heb het ayahuasca in een rituele setting gevolgd bij de santo daime in noord holland. Dit is een verslag van de 4e of 5e keer dat ik een ritueel meemaakte, in januari van 2010

Aankomen
Ik zit in de kerk. Ik herken ondertussen een aantal mensen van vorige keren. Ik voel me op mijn gemak, want ik voel het vertrouwen dat ik hier ongeschonden uitkom. Het is een goede plek waar ik mezelf kan toevertrouwen aan de structuur. Ik heb een boekje met de liederen die ze gaan zingen, ik ga een poging wagen mee te zingen. Na de ayahuasca naar binnen te hebben gewerkt (zo bitter dat de rillingen door mijn lijf lopen) ga ik terug naar mijn plaats en zing mee.

Opschonen van mijn lijf
Langzaam begint mijn lijf effecten te voelen van de ayahuasca. Het ligt zwaar op mijn maag. Kleuren beginnen er anders uit te zien, lichteffecten beginnen op te spelen. Langzaam begint zich een innerlijke beeldenwereld te openen. Mijn vaste “begeleider” is al in de buurt en doemt op in mijn innerlijke wereld. Hij is mannelijk, maar wekt deze keer een minder menselijke indruk dan voorheen. Ik begrijp dat hij is opgebouwd uit energie, intelligentie, en dat ik als het ware in mijn “beeldendatabase” in mijn geheugen zoek om een soort rationeel begrijpbare interpretatie te krijgen voor wat ik zie. Ik heb stress in mijn lijf, gelocaliseerd rondom het zware gevoel in mijn maag. Mijn “begeleider” helpt me de stress uit mijn lijf te schonen. Hij vertelt me dat ik in mijn werk teveel het gevoel van eeuwigheid verlies. Door te denken dat ik haast heb, dat dingen snel af moeten, vernauwt de realiteit zich en ontstaat er stress. Door te werken vanuit de eeuwigheid zal het beter gaan met de stress. Hij legt uit, laat zien, hoe ik dit gevoel kan herstellen in bijvoorbeeld een vergadering. Ook dat het niet alleen voor mijzelf goed is, maar voor iedereen. Het zware gevoel zakt uit mijn maagstreek, mijn lijf begint langzaam te tintelen. Ik weet nu zeker dat ik niet meer zal hoeven overgeven: de ayahuasca is door mijn systeem geaccepteerd.

Ontmoeting met een tweede gids
Ik wordt door mijn begeleider meegenomen naar een andere entiteit. Deze is veel complexer, wijzer, grootser. Hij heeft een wijsheid van eeuwen. Ik ben een beetje ongerust, ik weet niet zeker of ik hem kan vertrouwen. Deze nieuwe begeleider ziet mijn onrust, en identificeert zichzelf door zijn hart te laten zien. In zijn hartstreek is allemaal informatie zichtbaar. Het doet me denken aan egyptische hieroglyphen. Het zijn niet echt hieroglyphen, maar dat is het dichtsbijzijnde beeld dat ik in mijn geheugen kan vinden om het te begrijpen. Hoewel ik de informatie niet kan lezen, begrijp ik wel wat er staat: het spreekt over de intentie vanuit licht te werken, mee te werken aan de ontwikkeling van de mensheid, liefde. Ik vind dat voldoende om hem te vertrouwen en met hem mee te gaan. Mijn eerste begeleider blijft nu achter, deze nieuwe begeleider neemt me mee.

Dieper erin: door de poort van de dood heen
Ik wordt diep in een tijdloze wereld meegenomen. Een tijd terug had ik snachts een droom waarbij ik door een shamaan in de leer werd genomen en hij had beelden losgemaakt van een vorig leven waarin ik werd opgehangen. We gaan naar dat moment in de tijd toe. Daar hang ik! Het is een leven, lang geleden. Ik denk ergens in de middeleeuwen, 1400 ofzo. Ik begrijp dat ik was opgehangen omdat ik teveel had gezegd. Ik voel de strop om mijn nek klemmen, nu, zittend in de kerk. Ik zie zijn/mijn doodsangst. Het gevoel: het was allemaal voor niks! Alles is verloren. De angst om te sterven. De spijt: was het deze prijs wel waard? Vaag besef ik dat ik mensen achterlaat in dat andere leven. Ik zie dat deze vorige incarnatie van mijzelf als het ware in dit moment gevangen is. De tijd staat stil en ik/hij kan zich niet overgeven aan het sterven. Samen met mijn gids benader ik hem. We zoeken contact, ik kijk in zijn ogen. Hij is blij, maar ook verrast: wie zijn jullie? Ik stel me voor met mijn normale dagelijkse naam, maar besef me meteen dat deze incarnatie nog niet weet dat hij het zelf is, in de verre toekomst. Hoe moet hij/ik weten dat ik over zoveel jaren, eeuwen, deze naam zal krijgen? Mijn begeleider legt me uit dat deze incarnatie als het ware gevangen is in het duister van zijn sterven. Dat we kunnen helpen om het voor hem lichter te maken. Ik laat los dat ik aan mijn stervende zelf uit wil leggen dat ik hem ben. Ik kijk hem gewoon aan, zoek contact. Hij is bang, verdrietig. Maar er komt ook een soort ruimte. Ik voel, zittend in de kerk, mijn keel. Alsof ik de strop om mijn keel kan voelen. Ik kijk naar mijzelf, er komt licht in de keel van mijn stervende zelf. Ik zie het letterlijk oplichten. De gedachte: alles is verloren gegaan is niet waar. Want: de kennis kan nu doorgedragen worden. Ik heb gewoon toegang tot de kennis. Dat lucht mijn stervende zelf als het ware op: hij dacht dat hij voor niks een hoge prijs had betaald, denkend aan wie hij achterliet. De tijd staat stil. Het doet iets denken aan die special effects uit “The Matrix” serie, waarbij een speler stil in de ruimte hangt en je om dat moment heen kunt lopen. Het is als het ware bevroren in bewustzijn. Maar door contact met mijzelf te maken ontstaat er licht, vertrouwen, liefde. Ineens merk ik dat ik toegang heb tot alle informatie van dat leven. Ik heb in dat leven uren, maanden gestudeerd, gedachten gevormd. Ik kan als het ware over mijn eigen schouders meelezen, eeuwen terug. Het voelt alsof ik de informatie “download” op mijn harde schijf van nu. Mijn stervende zelf beseft zich dat hij dood is, maar niet verloren. Dat het doorgaat. Hij wordt blijer, lichter, omdat hij door de dood heen is gegaan. Het doet me denken aan de film van “the fountain”. Ik denk dat de maker ervan een soortgelijke ervaring gehad moet hebben.

Werk: interesse in het licht.
Mijn begeleider is nu geinteresseerd in het werk dat ik doe. Hoewel een vrij specifiek gedeelte van mijn werk: dat stuk waarbij er als het ware licht ontstaat in de interactie met anderen. Hij gaat een tijd lang in op mijn kennis van acupunctuur. Hij laat me in beelden zien hoe het energetische systeem van mensen eruit ziet. Ik zie mezelf naalden zetten en de naalden veranderen in slangen. Het is als het ware een levende slang in plaats van een naald die ik prik. Ik zie hoe energiebanen verschuiven bij mensen, ik begrijp iets van de samenhang van lichaam en geest door middel van dit licht. Ik krijg ook een aantal specifieke aanwijzingen: prik voor die persoon dit en dit punt, verwarm dat punt met moxa. Niet zozeer om die combinaties klakeloos over te nemen, maar ook om te begrijpen wat ik doe als ik iemand behandel. Ik krijg verder nog een aantal heel specifieke aanwijzingen over familieopstellingen waar hij aan mee wil werken. Hij legt uit waarom sommige zaken minder makkelijk lukken, hoe ik dat anders aan kan pakken. Ik wilde bij de managers op mijn werk opstellingen doen. Maar er is een manager bang voor het effect van de opstellingen. Op deze manier zou er te weinig ruimte zijn voor het licht, waardoor het in wezen ook niet fijn is om opstellingen te doen. Verder geeft hij een aantal specifieke aanwijzingen over tijd, plaats, etc. voor toekomstige opstellingen en ook iemand met wie ik kan samenwerken. Echter, voordat je dat met diegeen gaat samenwerken, moet er nog iets gebeuren. Vertel hem het volgende: (deze boodschapdata wordt wel drie keer herhaald, als het ware in HOOFDLETTERS, zodat ik hem niet zal vergeten) Hij draagt een “entiteit” (dat zeggen ze zo niet; ze gebruiken uberhaupt geen woorden. Ze laten een donkere verdichte energie zien, die autonoom is. Ik denk: een demon) uit zijn familie met zich mee. Als hij langskomt, dan zal dat stuk in een ritueel aan het licht worden gebracht. Dit in de dubbele zin van het woord: bewust worden, maar ook, naar de liefde gebracht worden. Dit stuk verduistert het contact van hem met het licht; het heeft generaties lang lijden veroorzaakt. Ik zie hoe mijn begeleider de demon van hem naar het licht brengt, hoe dat deel worstelt, verdwijnt, zich overgeeft.

Oplossen in het kosimische licht
Dan gaan we een tweede keer ayahuasca drinken en wordt er ook Santa Maria (wiet) gerookt. Dit is extreem heftig. Mijn hele beeld wordt kaleidoscopisch. Ik probeer de teksten van de liederen te lezen, maar dat is nagenoeg onmogelijk. Ik zie de zwarte letters op de witte bladzijde in allerlei kleuren: geel, rood, blauw, wit. De letters zijn ook een soort magisch geschrift, die licht geven. Het is portugees, ik kan het niet lezen maar begrijp wel dat het een magische tekst is met een diepe boodschap. Het boek in mijn hand is een soort representant van een kosmische tekst. Dan worden de visioenen intenser. Ik los langzaam op. Er komt een steeds feller licht. Ik los op in kristallen, kaleidoscopische punten, stromen van licht en energie. Dan verdwijn ik totaal. Mijn lijf lost op, ik ben een kosmische vibratie. Ik hoor het zingen in de kerk. Ik vibreer mee, de klanken scheppen een heelal gevuld met de intentie van liefde. Ik adem door, hoewel taal hier eigenlijk tekort schiet. Hoezo ik...?Er is adem. Er is bewustzijn. Er is licht. Er is vibratie. Maar geen ik meer. Geen lijf meer. Deze toestand houdt een tijd lang aan. Ik heb geen enkel besef van tijd, dus het kan 5 minuten zijn geweest of een uur. De klanken van de liederen dringen diep door in mijn energetische toestand. Heel langzaam wordt “Ik” weer gevormd. Ik krijg weer vaste substantie, een identiteit. Ik heb het gevoel alsof ik wordt wedergeboren uit een kosmisch licht. De intensiteit is enorm: vergelijkbaar met verblindt te worden door een rij bouwlampen. Nou ja, vergelijkingen schieten tekort. Het is zo intens en enorm fijn. Ze zingen over kracht, over liefde , over het hart. Ik neem langzaam weer vorm aan, voel mezelf geconstrueerd worden uit de kosmos. Ik begrijp dat ik in mijn identiteit iets van dit licht kan en mag meenemen. Het heelal wordt voortdurend opgebouwd uit klank, uit verhalen. Ik begrijp dat het verhaal dat ik nu vertel over mijzelf, mijzelf schept. De mate waarin ik het licht kan vasthouden in mijn verhaal, bepaalt mijn nieuwe geboorte. Ze vertellen me over dood en wedergeboorte, over het scheppen van het heelal. Ik begrijp dat we duizende keren worden geboren, dat zelfs mens zijn elke dag opnieuw een daad is van het scheppen van het heelal door onze verhalen.

De godin
In de zaal is ondertussen iemand luid aan het huilen. Ik weet dat dit goed wordt opgevangen door de begeleiders. Ik heb een diep ontzag voor de mensen die dit ritueel kunnen begeleiden. Vooral ook omdat zij allemaal meedrinken. Hoe is het in godsnaam mogelijk om nog iets te doen in deze toestand. Ik wordt me wat meer bewust van mijn omgeving. Dan wordt mij een beeld getoond van een godin. Het lijkt op de egyptische Isis. Ze vertellen me dat dit geen echte ontmoeting is, maar een beeld. Het is bedoeld om te kunnen tekenen als ik straks weer “op aarde” ben. Ik krijg te zien hoe ik het perspectief kunstzinnig kan vertalen met behoudt van de kaleidoscopische natuur van deze wereld. Dan verdwijnt het beeld en zie ik een Godin, maar nu echt. Het is een enorm diepgaande ervaring. Het is een stralende Godin, een vrouw, maar zo licht, zo omvattend dat ik mijn handen ophef. Ik baad mijzelf in haar licht.

Vrouw en kinderen
Ik denk na over een vriendin. Die heb ik op het moment niet maar ik ben wel op zoek naar iemand. Ik open mijn ogen en zie een vrouw aan de overkant in de kerk zitten. Als ik mijn ogen sluit, wordt mij verteld dat het van belang is om te weten of ik nog kinderen wil. Het is van belang om te weten , voordat ik me met een vrouw verbindt. Ik zie hoe de relatie tussen man en vrouw een symbool is voor een archetypische verbinding tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Dan zie ik ineens allemaal zielen die nog niet geboren zijn. Ik begrijp wat het betekent om een kind op deze aarde te zetten: het is een ziel die kan afdalen naar de aarde. Dan zie ik opeens mijn eigen (huidige) kinderen. Ze zitten op mijn schoot als energetische wezens. Ook N (die is overleden) is aanwezig. Hij vibreert door de lucht als energie, licht. Ik voel me intens gelukkig met wat ik al heb.

Afscheid nemen
Langzamerhand moeten we afscheid nemen. Ik versta de portugese liederen niet, maar ze klinken voor mij als afscheid. Ik voel de andere wereld afstand nemen. Het is een soort gelukzalig gevoel, maar ook een beetje, nou ja, zoals afscheid voelt als je het heel fijn hebt gehad. Maar ik krijg heel veel licht mee, ik weet ook dat ik deze ervaring mee kan nemen. Mijn lijf krijgt langzaam steeds meer vorm. Ik voel mijn spieren, mijn energie stromen. Dit proces gaat nog een tijd door. Langzaam gaan mijn tijdsbesef weer werken. Een periode is dat nog verstoord: de tijd loopt terug. Ik weet van de vorige keren dat ik hier niet over in paniek hoef te raken: het is mijn “tijdzintuig” dat ontregeld is en het gevolg van half hier, half daar zijn. Het zal straks weer gaan werken. Hoewel dat “de tijd loopt achteruit” een bizar gevoel is. Mijn lijf bouwt op, ik voel me diep gelukzalig. Het was bizarder dan ooit. Dan is het ritueel afgelopen en kan ik, intens gelukkig, naar huis.