Pagina 1 van 1

Ayahuasca report : De demonen binnenin

BerichtGeplaatst: za maart 05, 2011 10:56 pm
door Sublimo
Originele post door cheiron op 23 jun 2010.

Ik heb hier een report gezet van een drietal ayahuasca ceremonie's die ik gedurende het afgelopen jaar heb meegemaakt. In de reacties en vragen die op die reports kwamen heb ik een aantal keer gerefereerd aan een minder positieve ervaring die ik had. Die heb ik niet eerder opgeschreven, maar het leek me wel de moeite waard om die ervaring ook te delen. Dus, bij deze...

Op weg naar het ritueel
Het is de vierde of vijfde keer dat ik naar een ayahuascaceremonie ga. Ik heb er wel zin in: even fijn opgaan in een kosmische bewustzijn. Ik zou eigenlijk met een vriend gaan, maar die kon niet. Dus ik besloot desondanks alleen te gaan. Ik had niet echt aan voorbereiding gedaan, ook omdat de vorige rituelen zo goed waren bevallen en ik zoiets had: dat komt wel goed. Waar eerder angst en spanning vooraf overheersten, was er nu een optimisme aanwezig. Tegelijkertijd was ik wat gehaast: onderweg in de auto was ik weinig geconcentreerd, ik had op het laatste moment nog even mn spulletjes (flesje water, liedboekjes, cdtjes voor onderweg en vooral voor de terugweg) gepakt.

Aanvang
Het zou een dansritueel worden. Ik had eerder een dansritueel meegemaakt, rond kerst, waarbij de ayahuasca voor mij erg aan de slappe kant was geweest. Ik praatte vooraf met wat mensen waarvan ik er een aantal ondertussen herkende van eerdere rituelen. Uiteindelijk begon het ritueel. Ik kreeg een vaste plek toegewezen in het geheel, afgetekend met krijt op de grond (jawel, de beruchte strakke structuur van Santo Daime :) ) en we begonnen met het ritueel. Dans is misschien wat veel gezegd: het zijn specifieke pasjes (stapje naar links, 180 graden draaien, stapje naar rechts, 180 graden draaien, stapje naar links etc.) . Omdat je zo dicht op elkaar staat, moet je heel alert blijven op je omgeving. Het gaat ook vrij snel, wat een soort dynamisch gevoel geeft. Een beetje draaierig ook wel. We dronken vrij snel onze eerste portie, en vol goede moed ging ik mee dansen en zingen. Ik ging er eigenlijk vanuit dat ik het niet heel zwaar zou krijgen, dat ik vooral een leuke tijd zou hebben en was ook wel geinteresseerd in wat we nu precies zongen wat het waren liederen die ik nog niet eerder had gezongen. Langzaam voelde ik de effecten opkomen. Mijn waarneming begon te veranderen, ik begon in een lichte trance te raken van de ritmisch herhaalde bewegingen, tegelijkertijd afgestemd op het geheel (anders bots je tegen iedereen aan, dus je moet wel...)

Explosie van licht
Ineens kwam het: een licht in de zaal. Er kwam in het centrum van de zaal een soort energie opballen, een helder verblindend licht dat ik innerlijk waarnam. Ik voelde het door mn lijf stromen, me overweldigen. Ik had al snel zoiets van: wow, dit gaat GEEN lichte trip zijn. Langzaam drong het tot me door dat ook dit een hardcore ervaring zou worden. En ik had me eigenlijk helemaal niet voorbereid op zoiets. Weer een golf van licht. WOw, heftig. Mijn hele innerlijk werd overspoeld, ik voelde me innerlijk houvast zoeken. Ik was niet klaar om opgelost te worden. Een volgende golf licht, stralend en helder. Ik werd innerlijk omver geblazen. Ineens vond ik het minder leuk.

misselijk
Met elke golf energie en licht die uit het centrum kwam, werd ik misselijk. Er was ineens een engel / wezen waarneembaar voor me, die ik niet zag maar wel hoorde in mijn innerlijk. (Ik zag tot nu toe altijd energetische wezens tijdens mijn ayahuascarituelen. Je kunt ze engelen / aliens / elfen / gidsen noemen, maakt niet zoveel uit eigenlijk. Ze zijn het allemaal en tegelijkertijd overstijgen ze alle labels... Voor het gemak noem ik ze maar engelen) "Jahoor, jij moet overgeven. Kom maar mee, ga maar zitten, Dat moet eruit". Ik had zoiets van "Nee, jongens, kom op. Ik heb nog nooit overgegeven. Voorheen kon ik emoties altijd door mn benen weg laten stromen. Kan zoiets nu niet ook?' Maar de engel zei: "kijk het zit zo. Er zit gewoon iets dwars. Je weet net zo goed als ik dat dat eruit moet. Kijk, je mag best in het ritueel blijven, maar dan kun je het niet echt toelaten. Bovendien ga je dan een zware tijd krijgen in de periode na het ritueel, want het moet er toch uit. Als je het ons nu laat doen, hebben we dat zo aangepakt en opgeruimd. Maar aan jou de keus"
Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Ik begreep goed dat ik de energie niet goed kon toelaten, en dat datgene dat me blokkeerde verwijderd moest worden. Dan maar nu. Ik voelde me een beetje bij de tandarts, die zegt: 'het moet toch gebeuren, laten we het nu maar meteen even doen ik heb nu toch tijd'

In volle bewustzijn

Een beetje wiebelig verlaat ik mijn plekje in het ritueel. Ik loop naar de kant toe, waar een van de (menselijke) begeleiders klaarstaat. Ik zeg dat ik moet overgeven en of hij een emmertje heeft. DIe staan al klaar, ik kan er zo een meepakken. Ik ga op een van de stoeltjes zitten met het emmertje in mn hand. Opvallend genoeg ben ik eigenlijk helemaal niet misselijk meer. Nou ja, een beetje. Het voelt alsof ik heel gecontroleerd weet dat ik moet overgeven. Ik ga zitten, kom even tot rust. Ik zie innerlijk twee of drie engelen om me heen staan. Ik zeg: 'Ok jongens, verlos me maar' . Maar de reactie komt vrij vlug. "Nee makker, zo werkt het niet. Jij dacht dat ayahuasca een soort drug was, die je instant happiness kon schenken. Maar zo werkt het niet. Het is geen alcohol dat je drinkt om je beter te voelen. Ik kan je wel degelijk bevrijden, maar het moet bij volle bewustzijn. Anders heb je er niks aan.'
Ik voel me een beetje terecht gewezen. Ik had natuurlijk ook een voorbereiding van lik-me-vestje. Ik denk even terug, aan hoe ik haastig in de auto was gesprongen. Totaal geen aandacht. Nu ben ik overrompeld. Maar ja, geen weg terug. En ik weet ook dat ik er nu beter doorheen kan. Ik zeg"'Ok, show me what i got to do.

Zwarte Demon uit de krochten van mijn bewustzijn
" Ik sluit mijn ogen. De begeleiders nemen me mee naar een soort tijdloze ruimte, dan trekken ze me door de tijd heen. Ik word door ze meegenomen naar een periode in mijn leven toen ik 6 a 7 jaar was. Ik ben als het ware in een tijdloos gebied, maar ik weet dat ik vlakbij die periode in mijn tijdlijn ben. Het is donker, angstig. Mijn jonge zelf is bang. Ik duik in het moment, en word geconfronteerd met mijn overspannen moeder. Ze is boos, ik zie de woede in haar ogen. Oh man, hier wil ik niet zijn. Ik voel een kostreflex, ik duik in het moment, volledig bewust. Mijn maag keert zich om, alsof er met een moker op wordt geslagen. Ik zie een helder wit licht, alsof er met een fotoflitser wordt geflitst. Ik kom omhoog , open mijn ogen. Damn, is dit nodig?
Ik onderhandel met de engelen. 'Jongens, dit is toch niet nodig. Ik kan het toch gewoon uit mijn systeem laten stromen? Ik voel de herinnering heel fysiek in mijn maaggebied zitten. Het lijkt alsof ze proberen het te verwijderen. Maar het lukt niet. Het zit te vast. Ze leggen uit: het zit te vast in je energetische lichaam. Dit krijgen we er niet anders uit dan met kotsen. Ok, het moet dan maar. Maar ik vind kotsen echt af-schu-we-lijk. Echt heel erg. :kots: niet fijn. Maar het moet maar. Ik sluit mijn ogen, wordt snel in het moment getrokken. Ik probeer als het ware mijn volwassen bewustzijn mee te nemen, om mijn 7 jarige zelf te beschermen, bij te staan, te steunen. Ik ga erin, kotsreflex. Luidruchtig en pijnlijk, alsof ze aan mn maag trekken of erop slaan. Geen druppel komt eruit, maar ik zie zwart, slangen, beesten. Ik kots mijn trauma uit mijn bewustzijn. Op het moment dat de kotsreflex er is, zie ik dat heldere witte licht weer. Flits! En nog een keer. Ik hoor de engelen overleggen :" Ja, dat kotsen roept weer andere problemen bij hem op . Daar zit wel heel veel weerstand tegen. Maar dat is niet voor nu. Laat dat maar even zitten. Het is bijna klaar. "
Ik zie als het ware hoe mijn moeder, ook weer vanuit haar verleden, als het ware een demon in zich op heeft genomen. Een zwart beest, een slangachtige demon. Die toont zich in de woede. Die demon is als het ware een gebrek aan bewustzijn, het beeld van de demon is meer om het te kunnen begrijpen. Maar het verbergt zich in mijn lijf. Als ik het heldere licht van bewustzijn laat schijnen in mijn lijf, ziet dat deel de kans om zich te verstoppen. Met een kotsreflex wordt het onmogelijk om zich te verstoppen, en wordt dat bewustzijnsdeel dat verduisterd is in het volle licht gezet. Daar kan het niet tegen, daar transformeert het van, daar lost het van op.
Nog een keer. :kots: weer geen druppel, wel beesten. Ik voel me afschuwelijk. Tegelijk lucht het op. Het is indrukwekkend wat voor een zwart beest ik uit me zie komen. het heeft een enorm lange staart, zwiepend verdwijnt het in de dieptes van de hel. Het komt heel diep uit mijn lijf.

Er zitten nog wel wat resten, ik ben nog niet helemaal 'schoon' van binnen. Maar de engelen vinden me schoon genoeg. Ik mag weer, zeg maar. Ik blijf nog een tijdje zitten, bijkomend. Na enige tijd komt een fysieke menselijke begeleider weer naar me toe. Hij zegt dat ik weer wat kleur heb gekregen, dat hij denkt dat ik wel weer in staat ben om te dansen. Ik ga het ritueel weer in, wat inderdaad beter gaat.

Trage Chaos
De rest van het ritueel verloopt wat tammer. Ik sla een keer Daime drinken over, drink wel weer een derde keer mee. Ik heb een boel inzichten, veel valt op zijn plek. Ik zie hoe allerlei zaken in mijn leven samenhangen. Overheersend blijft echter wel dat ik het inzie, maar dat ik niet echt het volle licht toe kan laten. Er is ook enorm veel chaos in mijn hoofd. Ik denk , denk, denk. Het moet wel een uur duren, maar als ik op mijn horloge kijk zijn er maar 5 minuten verstreken. Dan weer een periode van denken, razende inzichten. Uren, zo lijkt het. Op mijn horloge 10 minuten.

Ik haal ook wel fijne dingen uit het ritueel, maar ben nog steeds een beetje overdonderd van het onverwachte geweld. Als mijn tweede drankje voldoende is uitgewerkt, is het pauze. Ik besluit dat het genoeg is geweest, en na een uurtje buiten te hebben gerelaxed ga ik naar huis.

Flashbacks
De dagen daarna heb ik intense flashbacks. Niet naar ofzo, juist wel fijn. Ik loop gewoon rond, maar voel een enorme uitbarsting van energie. Ik kan een aantal dagen nauwelijks slapen. Ik val pas in slaap nadat ik een uur ofzo mediteer. Tijdens die meditaties heb ik uitbarstingen van helder licht in mezelf. Als ik buiten rondloop, en 'normale' dingen doe als een museum bezoeken, heb ik kosmische ervaringen waarbij ik me een voel met alles. Wel fijn, ik functioneer ook verder prima. Maar het beangstigt me toch een beetje. Wat is er met me aan de hand...

Na wat gelezen te hebben over flashbacks, is er een stuk tekst dat de spijker raakt: je hebt in feite altijd flashbacks van allerlei ervaringen. Het hebben van flashbacks wordt waarschijnlijker naarmate een ervaring emotioneel intenser was. Die fijne avond met je nieuwe liefde komt ook voortdurend terug in je herinnering, en die beinvloedt ook de manier waarop je denkt, voelt, kijkt etc. Met nare ervaringen kan dat ook, dan hebben we het over een posttraumatische stress. Ik ben ineens minder bang dat mijn hersenchemie structureel ontregeld is en dat er iets ernstig mis met me is, maar begrijp dat het gewoon de intense herinnering is die ik een plek moet geven. Op zich heel goed, want ik voel me verlost van een duistere demon en heb veel meer energie. De dagen daarna normaliseert mijn toestand zich gaandeweg.

conclusie
SIndsdien benader ik mijn rituelen weer met heel veel respect. Voorbereiding is alles. Ik mediteer vaak, en heb zeker afgeleerd om het lichtvoetig te gebruiken. Ik heb het idee dat ik toch enigszins op mn flikker heb gehad van de ayahuasca, vanwege mijn respectloze junkiehouding :)