Santo Daime / Ayahuasca : een retourtje Cosmos
Geplaatst: zo maart 06, 2011 12:58 amOriginele post door cheiron op 22 juli.
Een bekende omgeving
Ik ben weer in de kerk van Santo Daime die na ongeveer 10 rituelen wel min of meer vertrouwd begint voor te komen. Ik ben met vier andere vrienden. We krijgen allemaal een vaste plek toegewezen, de mannen aan de ene kant, de vrouwen aan de andere kant. Een vriend komt een rij achter me terecht, een andere vriend een aantal rijen aan de andere zijde van de mannenkant.
Het ritueel begint. Een aantal portugeese gebeden klinken, dan wordt de Santo Daime geserveerd. Ik voel me goed voorbereid. Ik heb de afgelopen week elke dag een uur yoga gedaan en vaak daarbij nog een uur gemediteerd. In mijn onderrug is wel een stuk spanning voelbaar, door de yoga is dat enerzijds soepeler geworden maar het is ook wat gevoelig en gespannen, soms pijnlijk.
We gaan de Daime drinken. Ik zie een vriendin van mij aan de andere kant rondkijken. Het is voor hen niet eenvoudig het juiste lied uit het boekje te vinden en ze geven het dan ook snel op en luisteren aandachtig naar het gezang. Ik weet ondertussen waar ik moet zijn in de bundel en zing mee. Sommige liedjes zijn ondertussen zo bekend dat ik stukjes uit mijn hoofd kan meezingen. Ik ga in de rij staan voor een glas. Ik de rij staan is altijd spannend, vind ik. Ik weet dat het enorm heftig en intens gaat zijn, maar ook goed. Ik krijg een vrij vol glas Daime en drink het aandachtig op. Wat is het toch bitter altijd. Ik krijg rillingen door mijn lijf van de smaak. Wat een intense smaak..... Dan ga ik zitten. Ik voel me eigenlijk ook al vreemd door de intense smaak. De Daime is heel aanwezig in mijn lijf.
Loskomen uit deze realiteit: de tussenwereld
We zingen het eerste deel van de liedbundel. Ik herken de teksten. Langzaam begint de Daime mijn waarneming te beinvloeden. Geluid klinkt anders, mijn gevoelens worden intenser. Langzaam ontstaat er een tinteling door mijn lijf. De waarnemingen in mijn lijf intensiferen.
Ondertussen weet ik dat deze fase de fase van het ‘loskomen’ is. In deze periode kom ik meestal los van mijn lijf en begeef me innerlijk sterk in een soort innerlijke wereld die vooral bestaat uit mijn eigen gedachtespinsels, emoties, waarnemingen. Deze eerste fase kan soms best pittig zijn, want hij vraagt een acceptatie van alles wat er aanwezig is. De waarnemingen in mijn lijf intensiveren. Ik voel de pijn in mijn onderrug, subtiele waarnemingen van spanning en emoties. Gedachtes beginnen langs te schieten, gevoelens komen en gaan. De spanning in mijn onderrug voelt als iets dieps dat niet eenvoudig te accepteren is. Er zitten allerlei emoties in die onuitspreekbaar zijn. Ik voel dat het emoties zijn, maar ze zitten zo diep in mijn lijf verstopt dat het als het ware een onprettig soort spanning is op het grensgebied van lichaam en ziel. Ik communiceer met de engel (na lang zoeken tussen termen als alien, geest, gids, wezens etc. ben ik maar gesetteld voor de term engel) die in mijn buurt is. Hoewel ik hem nog niet kan zien, weet ik dat er hulp in de buurt is. Ik vraag wat ik hiermee moet doen: kan dit mee naar de ‘andere wereld’ of ‘hyperspace’ zoals het ook wel genoemd wordt? De engel geeft aan dat ik het mee mag nemen zonder het helemaal acher te laten.
Dan wordt de consegration of the space voorgelezen. Vind ik altijd een enorm mooie tekts, en hij markeert voor mij vaak het binnengaan in de ‘andere wereld’. In de tekst wordt steeds herhaald: those who choose to enter here will feel the divine presence of.... De Daime begint nu echt goed ‘in te slaan’. Ik breng het niet meer op mijn ogen open te houden of om mee te zingen. Ik luister naar het gezang, richt me op mijn lijf.
Het lichaam als resonant veld van bewustzijn
De engelen zijn er. Ondertussen wordt in het ritueel de liederen voor de Cura (dat betekent genezing in het portugees) gezongen. Ze leggen me dingen uit over mijn rug. Ik had me afgevraagd waar de spanning in mijn rug mee te maken had. Ze laten me zien hoe ieder mens zijn lijf resoneert om bewustzijnstoestanden. Het lijf van elk mens is als het ware een klankkast die is afgestemd op specifieke frequenties. Sommige mensen zijn ‘gebouwd’ voor, of hebben de juist vorm om te resoneren op specifieke bewustzijnsinhouden en toestanden. Ze laten me zien dan mijn lijf geschikt is voor een specifieke frequentie die grotere groepen mensen omvat. Alsof als het ware meer collectieve spanningen zich makkelijk in mijn lijf laten voelen. Ik kan dat wel begrijpen als ik bijvoorbeeld denk aan de manier waarop ik naar de wereld kijk. Ik kan me innerlijk sterk betrokken voelen bij globale ontwikkelingen. Maar ze leggen dus uit dat het een frequentie is waar mijn rug op is afgestemd en dat ik voor het moment niet meer kan doen doen het gewaar zijn. Het is geen persoonlijk thema dat ik onder ogen moet zien, het is een collectief thema dat ik in mijn bewustzijn moet leren toelaten.
Bestaansangst
Ik probeer dieper te onstpannen in mijn lijf, toe te laten de gevoelens die er zijn. Ik adem door,onstpan langzaam dieper. Ik ga langzamerhand een soort diepe paniek in mijn lijf voelen. Alsof de cellen van mijn onderrug in een toestand van diepe doodsangst verkeren. Een soort blinde paniek, een soort gevoel van “O Mijn God Alles Gaat Nu Helemaal FOUT” . Het is echt een heel fysiek/lijfelijk gevoel. Als ik mijn cellen vanuit hun perspectief zich hoor vastzetten en schrapzetten voor de klap. Ik herken de angst bij andere mensen in mijn familie, bijvoorbeeld mijn zus en mijn vader. Ik weet dat zij deze angst ook kennen. Het is heel basaal een soort angst om er te zijn. Gek genoeg ben ik in een paradoxale toestand: ik voel tegelijkertijd mijn cellen pure doodsangst uiten, mijn geest is in een diepe meditatieve stilte gehuld. Ik neem waar, ik ben bewustzijn.
Langzaam onstpan ik nog dieper in het gevoel. Het is zoals het is. Het is gewoon een waarneming van diepe angst. Ik ben dat niet, het is enkel een fenomeen dat waarneembaar wordt in mijn bewustzijn. Ik ga dieper in allerlei angsten. De angst om gek te worden, mijn verstand te verliezen. Ik zie demonen, concentratiekampen, duister. Ook dit allemaal: ik besef me dat het gewoon fenomenen zijn die in mijn bewustzijn komen. Ik realiseer me dat dingen waar ik bang voor ben gewoon iets zijn dat ik onder ogen kan zien. Ok, ik ben gek. Ontspan maar bij die gedachte. Ok, ik zie demonen. Ontspan maar.
Kosmisch bewustzijn
Langzamerhand besef ik me, dat mijn bewustzijn een veld is. Mijn lijf verdwijnt langzaam. Ik ben een veld van bewustzijn waarin zich allerlei verschijnselen voortdoen. De tijd zoals ik die in mijn normale realiteit ken verdwijnt langzamerhand. De tijd lost helemaal op. Alles is aanwezig, in mijn bewustzijn. Verleden, heden, toekomst, het is allemaal een veld waarin mijn bewustzijn zich bewust is. Ik begrijp dat wij allemaal een veld van bewustzijn zijn. Wij hebben echter geleerd ons te identificeren met bepaalde fenomenen die zich voortdoen in dat veld, zoals ons lichaam, gevoelens, relaties etc. In feite zijn we echter gewoon het veld dat we waarnemen en vloeien we dus ook voortdurend over in anderen. Ik zie heel helder hoe dit in het dagelijkse leven aanwezig is zonder dat wij ons hiervan bewustzijn. Onze collectieve werkelijkheid definieren we anders. Maar hij kan ook zo worden gezien.
De ervaring wordt instenser, dieper. Licht. Ik ben een veld van licht. Ik heb mijn ogen dicht. Mijn lichaam is opgelost in trillingen, frequenties, licht. Ik neem overal licht waar. Ik voel licht door mijn lijf stromen. Ik VOEL gewoon licht. Ik HOOR licht. Al mijn zintuigen worden doordrongen van licht. Ik zie een wereld van licht met mijn ogen dicht. Intens, alsof mijn zintuigen tot het uiterste worden gedreven. Alsof mijn zintuigen een rivier zijn die nu tot over de rand volstroomt met licht. Wouw, het is prachtig. Wat een schouwspel. Dan verdwijn ik. Er is geen ik meer, alleen nog maar bewustzijn en licht. Het bewustzijn is alles. Honderduizenden jaren geschiedenis stromen door me heen. Mijn bewustzijn omvat lichtjaren, sterrenstelsels. Ik zeg mijn, maar er is geen mijn meer. Mijn is opgelost in het licht. Er is enkel waarneming. Een-zijn. Dan plop ik weer terug in een ik-bewustzijn. Er is weer een persoonlijkheid, ergens op de planeet aarde, die waarneemt. Een persoonlijke geschiedenis komt in beeld, het netwerk van mijn leven. Ik richt me weer op het licht. Het lijkt alsof mijn adem heeft stilgestaan toen “Ik” wegwas. Dan plop ik weer weg. Enkel zijn. Licht. Alles vloeit over, alle zintuigen. Ik sterf. Tijd loopt achteruit. Ik weet dat ik iedereen kan worden. Ik ben geschokt. Natuurwetten zoals ik ze ken gaan niet meer op. Hoezo loopt de tijd terug. Hoezo ben ik een collectief bewustzijn. De engelen zijn geamuseerd. “Als er kosmische wetten worden geschaad, wie ga je aanklagen” is de grap. Ik lach. Er worden natuurwetten geweld aangedaan. Tja, wie heeft die dingen in de eerste plaats vastgesteld.
De mensheid in het grensgebied tussen eeuwigheid en tijdelijkheid
Ik zie de mensheid, als het ware op de zee van tijd beuken op het strand van het nu. Wij, als mensheid nu in leven, zijn voortdurend in contact met de eeuwigheid, met de zee van tijdloosheid. Met deze andere wereld. Ik zie hoe het is als een vrouw een kind krijgt en er een bewustzijn incarneert. Hoe een vrouw zich fysiek openstelt voor deze andere wereld. Ik zie het vrouwelijke verlangen naar een kind. Ik zie beelden voor me van een Rainbow Gathering: duizend mensen, in een grote kring, handen vast, zingend ‘We are a Circle’. Ze leggen uit dat ook dit momenten zijn waarop als het ware die wereld van de eeuwigheid de aarde zeer dicht nadert. Het zijn natuurlijk maar korte momenten dat zoiets gebeurt, maar het beeld, de herinnering, het weten dat dat is gebeurd is belangrijker dan dat het een kort moment was. Doordat het bestaat als beeld dat mensen aan elkaar vertellen en in zich hebben opgenomen heeft het zijn werking.
Ik merk dat ik langzamerhand weer terugkom in mijn persoonlijkheid. Ik wordt weer lokaler, het ritueel is ook al weer een flinke tijd aan de gang, een uur of 4.
De golven van de tijd
Ik kan in de tijd kijken. Als ze zingen, zie ik de klanken als het ware uit de eeuwigheid aan komen golven naar het nu. Dan stromen ze door het nu heen op het moment dat ze gezongen worden en verdwijnen ze weer richting eeuwigheid. Ik zie niet een moment, maar een tijdsspanne van een aantal seconden. Hierdoor kan ik de liederen meezingen zonder dat ik de tekst ken: ik “zie” de tekst aan komen golven, kan me erop voorbereiden en zing hem dan op het moment dat hij in het nu aankomt.
Na verloop van tijd, er komen nog allerlei losse inzichten langs, ben ik steeds beter in staat weer gewoon mee te zingen uit de liedbundel. Het ritueel loopt ten einde, uiteindelijk is het afgelopen. Ik kan naar mijn vrienden toe om te delen wat ik heb meegemaakt.
Een bekende omgeving
Ik ben weer in de kerk van Santo Daime die na ongeveer 10 rituelen wel min of meer vertrouwd begint voor te komen. Ik ben met vier andere vrienden. We krijgen allemaal een vaste plek toegewezen, de mannen aan de ene kant, de vrouwen aan de andere kant. Een vriend komt een rij achter me terecht, een andere vriend een aantal rijen aan de andere zijde van de mannenkant.
Het ritueel begint. Een aantal portugeese gebeden klinken, dan wordt de Santo Daime geserveerd. Ik voel me goed voorbereid. Ik heb de afgelopen week elke dag een uur yoga gedaan en vaak daarbij nog een uur gemediteerd. In mijn onderrug is wel een stuk spanning voelbaar, door de yoga is dat enerzijds soepeler geworden maar het is ook wat gevoelig en gespannen, soms pijnlijk.
We gaan de Daime drinken. Ik zie een vriendin van mij aan de andere kant rondkijken. Het is voor hen niet eenvoudig het juiste lied uit het boekje te vinden en ze geven het dan ook snel op en luisteren aandachtig naar het gezang. Ik weet ondertussen waar ik moet zijn in de bundel en zing mee. Sommige liedjes zijn ondertussen zo bekend dat ik stukjes uit mijn hoofd kan meezingen. Ik ga in de rij staan voor een glas. Ik de rij staan is altijd spannend, vind ik. Ik weet dat het enorm heftig en intens gaat zijn, maar ook goed. Ik krijg een vrij vol glas Daime en drink het aandachtig op. Wat is het toch bitter altijd. Ik krijg rillingen door mijn lijf van de smaak. Wat een intense smaak..... Dan ga ik zitten. Ik voel me eigenlijk ook al vreemd door de intense smaak. De Daime is heel aanwezig in mijn lijf.
Loskomen uit deze realiteit: de tussenwereld
We zingen het eerste deel van de liedbundel. Ik herken de teksten. Langzaam begint de Daime mijn waarneming te beinvloeden. Geluid klinkt anders, mijn gevoelens worden intenser. Langzaam ontstaat er een tinteling door mijn lijf. De waarnemingen in mijn lijf intensiferen.
Ondertussen weet ik dat deze fase de fase van het ‘loskomen’ is. In deze periode kom ik meestal los van mijn lijf en begeef me innerlijk sterk in een soort innerlijke wereld die vooral bestaat uit mijn eigen gedachtespinsels, emoties, waarnemingen. Deze eerste fase kan soms best pittig zijn, want hij vraagt een acceptatie van alles wat er aanwezig is. De waarnemingen in mijn lijf intensiveren. Ik voel de pijn in mijn onderrug, subtiele waarnemingen van spanning en emoties. Gedachtes beginnen langs te schieten, gevoelens komen en gaan. De spanning in mijn onderrug voelt als iets dieps dat niet eenvoudig te accepteren is. Er zitten allerlei emoties in die onuitspreekbaar zijn. Ik voel dat het emoties zijn, maar ze zitten zo diep in mijn lijf verstopt dat het als het ware een onprettig soort spanning is op het grensgebied van lichaam en ziel. Ik communiceer met de engel (na lang zoeken tussen termen als alien, geest, gids, wezens etc. ben ik maar gesetteld voor de term engel) die in mijn buurt is. Hoewel ik hem nog niet kan zien, weet ik dat er hulp in de buurt is. Ik vraag wat ik hiermee moet doen: kan dit mee naar de ‘andere wereld’ of ‘hyperspace’ zoals het ook wel genoemd wordt? De engel geeft aan dat ik het mee mag nemen zonder het helemaal acher te laten.
Dan wordt de consegration of the space voorgelezen. Vind ik altijd een enorm mooie tekts, en hij markeert voor mij vaak het binnengaan in de ‘andere wereld’. In de tekst wordt steeds herhaald: those who choose to enter here will feel the divine presence of.... De Daime begint nu echt goed ‘in te slaan’. Ik breng het niet meer op mijn ogen open te houden of om mee te zingen. Ik luister naar het gezang, richt me op mijn lijf.
Het lichaam als resonant veld van bewustzijn
De engelen zijn er. Ondertussen wordt in het ritueel de liederen voor de Cura (dat betekent genezing in het portugees) gezongen. Ze leggen me dingen uit over mijn rug. Ik had me afgevraagd waar de spanning in mijn rug mee te maken had. Ze laten me zien hoe ieder mens zijn lijf resoneert om bewustzijnstoestanden. Het lijf van elk mens is als het ware een klankkast die is afgestemd op specifieke frequenties. Sommige mensen zijn ‘gebouwd’ voor, of hebben de juist vorm om te resoneren op specifieke bewustzijnsinhouden en toestanden. Ze laten me zien dan mijn lijf geschikt is voor een specifieke frequentie die grotere groepen mensen omvat. Alsof als het ware meer collectieve spanningen zich makkelijk in mijn lijf laten voelen. Ik kan dat wel begrijpen als ik bijvoorbeeld denk aan de manier waarop ik naar de wereld kijk. Ik kan me innerlijk sterk betrokken voelen bij globale ontwikkelingen. Maar ze leggen dus uit dat het een frequentie is waar mijn rug op is afgestemd en dat ik voor het moment niet meer kan doen doen het gewaar zijn. Het is geen persoonlijk thema dat ik onder ogen moet zien, het is een collectief thema dat ik in mijn bewustzijn moet leren toelaten.
Bestaansangst
Ik probeer dieper te onstpannen in mijn lijf, toe te laten de gevoelens die er zijn. Ik adem door,onstpan langzaam dieper. Ik ga langzamerhand een soort diepe paniek in mijn lijf voelen. Alsof de cellen van mijn onderrug in een toestand van diepe doodsangst verkeren. Een soort blinde paniek, een soort gevoel van “O Mijn God Alles Gaat Nu Helemaal FOUT” . Het is echt een heel fysiek/lijfelijk gevoel. Als ik mijn cellen vanuit hun perspectief zich hoor vastzetten en schrapzetten voor de klap. Ik herken de angst bij andere mensen in mijn familie, bijvoorbeeld mijn zus en mijn vader. Ik weet dat zij deze angst ook kennen. Het is heel basaal een soort angst om er te zijn. Gek genoeg ben ik in een paradoxale toestand: ik voel tegelijkertijd mijn cellen pure doodsangst uiten, mijn geest is in een diepe meditatieve stilte gehuld. Ik neem waar, ik ben bewustzijn.
Langzaam onstpan ik nog dieper in het gevoel. Het is zoals het is. Het is gewoon een waarneming van diepe angst. Ik ben dat niet, het is enkel een fenomeen dat waarneembaar wordt in mijn bewustzijn. Ik ga dieper in allerlei angsten. De angst om gek te worden, mijn verstand te verliezen. Ik zie demonen, concentratiekampen, duister. Ook dit allemaal: ik besef me dat het gewoon fenomenen zijn die in mijn bewustzijn komen. Ik realiseer me dat dingen waar ik bang voor ben gewoon iets zijn dat ik onder ogen kan zien. Ok, ik ben gek. Ontspan maar bij die gedachte. Ok, ik zie demonen. Ontspan maar.
Kosmisch bewustzijn
Langzamerhand besef ik me, dat mijn bewustzijn een veld is. Mijn lijf verdwijnt langzaam. Ik ben een veld van bewustzijn waarin zich allerlei verschijnselen voortdoen. De tijd zoals ik die in mijn normale realiteit ken verdwijnt langzamerhand. De tijd lost helemaal op. Alles is aanwezig, in mijn bewustzijn. Verleden, heden, toekomst, het is allemaal een veld waarin mijn bewustzijn zich bewust is. Ik begrijp dat wij allemaal een veld van bewustzijn zijn. Wij hebben echter geleerd ons te identificeren met bepaalde fenomenen die zich voortdoen in dat veld, zoals ons lichaam, gevoelens, relaties etc. In feite zijn we echter gewoon het veld dat we waarnemen en vloeien we dus ook voortdurend over in anderen. Ik zie heel helder hoe dit in het dagelijkse leven aanwezig is zonder dat wij ons hiervan bewustzijn. Onze collectieve werkelijkheid definieren we anders. Maar hij kan ook zo worden gezien.
De ervaring wordt instenser, dieper. Licht. Ik ben een veld van licht. Ik heb mijn ogen dicht. Mijn lichaam is opgelost in trillingen, frequenties, licht. Ik neem overal licht waar. Ik voel licht door mijn lijf stromen. Ik VOEL gewoon licht. Ik HOOR licht. Al mijn zintuigen worden doordrongen van licht. Ik zie een wereld van licht met mijn ogen dicht. Intens, alsof mijn zintuigen tot het uiterste worden gedreven. Alsof mijn zintuigen een rivier zijn die nu tot over de rand volstroomt met licht. Wouw, het is prachtig. Wat een schouwspel. Dan verdwijn ik. Er is geen ik meer, alleen nog maar bewustzijn en licht. Het bewustzijn is alles. Honderduizenden jaren geschiedenis stromen door me heen. Mijn bewustzijn omvat lichtjaren, sterrenstelsels. Ik zeg mijn, maar er is geen mijn meer. Mijn is opgelost in het licht. Er is enkel waarneming. Een-zijn. Dan plop ik weer terug in een ik-bewustzijn. Er is weer een persoonlijkheid, ergens op de planeet aarde, die waarneemt. Een persoonlijke geschiedenis komt in beeld, het netwerk van mijn leven. Ik richt me weer op het licht. Het lijkt alsof mijn adem heeft stilgestaan toen “Ik” wegwas. Dan plop ik weer weg. Enkel zijn. Licht. Alles vloeit over, alle zintuigen. Ik sterf. Tijd loopt achteruit. Ik weet dat ik iedereen kan worden. Ik ben geschokt. Natuurwetten zoals ik ze ken gaan niet meer op. Hoezo loopt de tijd terug. Hoezo ben ik een collectief bewustzijn. De engelen zijn geamuseerd. “Als er kosmische wetten worden geschaad, wie ga je aanklagen” is de grap. Ik lach. Er worden natuurwetten geweld aangedaan. Tja, wie heeft die dingen in de eerste plaats vastgesteld.
De mensheid in het grensgebied tussen eeuwigheid en tijdelijkheid
Ik zie de mensheid, als het ware op de zee van tijd beuken op het strand van het nu. Wij, als mensheid nu in leven, zijn voortdurend in contact met de eeuwigheid, met de zee van tijdloosheid. Met deze andere wereld. Ik zie hoe het is als een vrouw een kind krijgt en er een bewustzijn incarneert. Hoe een vrouw zich fysiek openstelt voor deze andere wereld. Ik zie het vrouwelijke verlangen naar een kind. Ik zie beelden voor me van een Rainbow Gathering: duizend mensen, in een grote kring, handen vast, zingend ‘We are a Circle’. Ze leggen uit dat ook dit momenten zijn waarop als het ware die wereld van de eeuwigheid de aarde zeer dicht nadert. Het zijn natuurlijk maar korte momenten dat zoiets gebeurt, maar het beeld, de herinnering, het weten dat dat is gebeurd is belangrijker dan dat het een kort moment was. Doordat het bestaat als beeld dat mensen aan elkaar vertellen en in zich hebben opgenomen heeft het zijn werking.
Ik merk dat ik langzamerhand weer terugkom in mijn persoonlijkheid. Ik wordt weer lokaler, het ritueel is ook al weer een flinke tijd aan de gang, een uur of 4.
De golven van de tijd
Ik kan in de tijd kijken. Als ze zingen, zie ik de klanken als het ware uit de eeuwigheid aan komen golven naar het nu. Dan stromen ze door het nu heen op het moment dat ze gezongen worden en verdwijnen ze weer richting eeuwigheid. Ik zie niet een moment, maar een tijdsspanne van een aantal seconden. Hierdoor kan ik de liederen meezingen zonder dat ik de tekst ken: ik “zie” de tekst aan komen golven, kan me erop voorbereiden en zing hem dan op het moment dat hij in het nu aankomt.
Na verloop van tijd, er komen nog allerlei losse inzichten langs, ben ik steeds beter in staat weer gewoon mee te zingen uit de liedbundel. Het ritueel loopt ten einde, uiteindelijk is het afgelopen. Ik kan naar mijn vrienden toe om te delen wat ik heb meegemaakt.