Pagina 1 van 1

Anadenanthera colubrina

BerichtGeplaatst: zo maart 06, 2011 1:36 am
door Sublimo
Originele post door Delcasa88 op 31 maart 2010.

Een hele mond vol, Anadenanthera colubrina. Maar wat het is? Zaadjes van een boom uit hetzelfde geslacht als die waar het iets bekendere Yopo van gemaakt wordt. De actieve stofjes in de zaadjes zijn 5-HO-DMT (=Bufotenine 12,4%) en kleine beetjes DMT en 5-MeO-DMT.

Eerst de 4 zaadjes in de pan gegooit en de schilletjes eraf gepeuterd. Toen fijn geprakt dus dit:


Daarna een mespuntje kalk erbij (ong. 1/10e van de 'yopo') en daar een kleverige pasta van gemaakt door er een druppeltje water bij te gooien. Die pasta weer terug in de pan:



en vervolgens weer fijn gestampt


en dan hou je het uiteindelijke snuifsel over:


Dit is wat overbleef van 4 zaadjes, dat hebben ik en M gedeeld, beide 2 zaadjes dus.

Na een best of three rock-paper-scissors mocht M besluiten dat ik als eerste mocht. Ik heb het lijntje 3 keer overnieuw gelegd, van links bekeken, van rechts bekeken, nog een beetje fijn gestampt, weer gelegd en toen even diep adem gehaald. Ik was toch best nerveus, ik had namelijk géén idee wat ik kon verwachten. Ik wist dat het best pittig kon branden in je neus, zette m'n nervositeit opzij en snoof de helft links naar binnen en meteen de andere helft rechts erin.

JA, dat brand dacht ik! Als middenbouwer op de middelbare school weleens voor 4 biertjes een lijntje peper gesnoven, en zo voelt dit ook. De eerste 30 seconden gaan voorbij en ik ben blij dat het eigenlijk wel meevalt hoe erg het brand. Eigenlijk had ik erger verwacht. En ja hoor, m'n verwachting werd waarheid. Alsof dat snuifsel eerst nog even moest opwarmen om vervolgens pas écht z'n brand-kwaliteiten te laten zien :eek: HOWLY KAKATOE!

Anderhalve ons aan sambal lijkt er wel in m'n neus te zitten! Het schiet van m'n neus holte, via m'n voorhoofd door naar alle andere holtes die m'n hoofd kent en die worden stuk voor stuk met twintig liter snot gevuld. Instantly. Door die twintig liter snot in m'n hoofd voelt het alsof ik een watermeloen op m'n schouders heb staan waar ooit m'n hoofd zat en voorzichtig leg ik m'n nieuwe watermeloen te rusten op een zacht kussen en nestel me lichaam comfortabel in de hoek van de bank. Laat maar komen!

Er zijn 2 minuutjes voorbij en aan het hellevuur in m'n neus ben ik inmiddels wel gewend en ademen doe ik maar via m'n mond, alle andere doorgangen lijken permanent geblokkeerd. Dit geeft een behoorlijk drukkend en vooral verstikkend gevoel, maar laat ik het maar voor lief nemen. Eerst eens focussen op wat er in m'n hoofd afspeelt.

Ik lig lekker op de bank en ben alle drang om te praten kwijt. M zit zwijgzaam van de andere kant van de kamer naar me te kijken maar stelt af en toe een geïnteresseerd vraagje. Ik geef er antwoord op, maar eigenlijk wil ik me afsluiten, m'n ogen dicht doen en mezelf mee laten voeren op de wind van de yopo. Terwijl ik met m'n ogen dicht lig zie ik niks dan zwart. Zelfs nuchter zie ik met m'n ogen dicht altijd witte vormpjes, slangetjes of spikkels, maar ook die zijn nu weg... Ik kon niks zien met m'n ogen, maar ik maakte wel visueel mee dat iemand een deken over me heen legde. Ik kon een gestalte waarnemen, de aanwezigheid merkte ik op maar voor m'n ogen bleef het zwart. Het was ook niet 1 keer een deken neerleggen, de deken werd voor 2 minuten lang over me heen gelegd. Waar de handeling van een deken neerleggen normaal gesproken na 10seconden voorbij is en diegene daarna iets anders zou gaan doen, bleef het neerleggen van de deken zich herhalen, alsof het een 'proces' was dat geen eind kent. Ik vond het een erg fijn gebaar van de onbekende figuur om mij een deken te geven, want warmte kon ik goed gebruiken. Ik probeerde de deken van de persoon aan te nemen maar dat kon niet...

Ik checkte even of ik met m'n ogen open misschien wel duidelijke visuele effecten kon onderscheiden, maar de kamer bleef opvallend hetzelfde als in nuchtere toestand... Dikke doei, dan doe ik m'n ogen weer dicht en ga ik daar op verkenning! De persoon met de deken was weg en nog steeds zag ik niets dan zwart met m'n ogen dicht. Maar toch was er beweging. Vloeiend, herhalend en 'rond'. Er liepen verschillende 'banden' met daarop slingerende lijnen. (Zoals een sinus beweging). Ik zie de figuren niet, ik zie nog steeds zwart maar toch ervaar ik glooiende lijnen. Ik volg de bewegingen met m'n armen en probeer het te begrijpen. Wie, wat , waar, hoe, waarom? Terwijl ik de ervaring probeer te begrijpen, begrijp ik eigenlijk maar 1 ding en dat is dat het niet te begrijpen is in termen als wie, wat, waar, waarom. Ik kijk nog eens of m'n ogen iets doorgeven, maar daar is het nog steeds zwart. Pikkezwart. Raar...

Ik lig comfortabel maar toch zit me iets dwars. Een baksteen is stiekem in mijn maag gaan chillen maar ik wil 'm daar niet hebben. Ik wil de baksteen uit m'n maag hebben en besluit dat kotsen daar een perfecte oplossing voor is. De emmer stond al klaar en ik steek m'n vingers in mn keel. Doei baksteen-in-maag gevoel :wave:

Opgelucht ga ik weer liggen en vluchtig spot mijn oog dat het parket niet stil zit... het parket heeft besloten te gaan golven en snel kijk ik ernaar om z'n bewegingen te kunnen volgen. Helaas is het parket erg schuw en wilt niet golven als ik ernaar kijk... Jammer :(

Ik zoek mijn hoekje in de bank weer op en lig nog even met een soort van stoned, loom gevoel te liggen. Geen gedachten, geen observaties, geen associaties, alleen liggen.

Langzaam aan wordt de 20liter snot weggepompt en m'n watermeloen is weer ingeruild voor m'n oude vertrouwde hoofd. Ik merk dat ik niet meer in de staat was die ik daarvoor was, maar ook nog niet helemaal nuchter... Echter wel nuchter genoeg om te besluiten dat lachgas een goed idee zou zijn! M draait er een patroon in voor me en ik zet gretig de fles aan me mond. Het bekende zoete smaakje van de lachgas stroomt binnen en ik wacht op de lancering richting Betelgeuse. Tot mijn grote teleurstelling stagneert de motor en ik wordt niet gelanceerd :s Ik blijf waar ik ben en de lachgas heeft eigenlijk geen effect... Ik vind het raar en ga weer recht op zitten. Ik schuifel wat door de kamer en ondertussen maakt M zich klaar voor dezelfde ervaring...

Ik draai ondertussen een hashje en sluit de avond af met nog wat patroontjes, die dit keer wel hun belofte waar maken.

Het was geen life altering experience, het was geen kleuren spektakel en ik heb niet met God kunnen chillen, maar het was wel degelijk íets. Ik vind het moeilijk te benoemen, het was niet een ervaring die er 'dik op ligt'. Het was subtiel en moeilijk te 'pakken'. Ik heb niet echt aandrang om verder te experimenteren... Kan niet echt inschatten of er met meerdere pogingen misschien een bevredigender resultaat geboekt kan worden en laat het voorlopig voor wat het is. Ik weet ook dat ik dat nú denk en dat dat in de loop van de tijd wel weer zal veranderen, maar dat zien we dan wel weer!