Truffels; Trip 10
Geplaatst: ma nov 11, 2013 1:24 pmTrip 10: Herman Brood
Ik heb dit report een dag na de trip geschreven en dateert alweer uit februari. Toen ik hem net nog eens las vond ik dat ik hem toch maar hier moest posten. Er zit wat vaag, filosofisch gezwets tussen, want daar heb ik wel vaker last van als ik meteen de dag na een trip het report ga schrijven. Desalniettemin is het een aardige weergave van de trip geworden.
Waar: Het huis van Danser
Hoeveel: 15 gram truffels - Tampanensis
Wie: Ik (MushRockker), Danser, Juk, Eli, vdMeer, Mat, Leo.
Ik loop door de bar koude en sombere straten van Amsterdam. Het is begin februari en de sneeuw die er al een aantal weken ligt is veranderd in een vieze smurrie, bruin gekleurd door de uitlaatgassen van al dat zich voortbeweegt door deze stad. In deze stad, die zelfs nu, in deze ijzige tijd, zo prachtig is, zal ik vanavond mijn ‘truffel jubileum’ vieren. Een kleine twee weken geleden had ik een kleine en minimale reis gemaakt door mijn bewustzijn met Fixer. Toen een halve portie Mexicana, vanavond ga ik voor het betere werk, 15 gram Tampanensis. De koude wind doet mijn gezicht verlammen en ik voel de koude bruinige smurrie door mijn schoenen sijpelen. Mijn tenen veranderen langzaam in gevoelloze worstjes die zich bij elke stap verzetten tegen de beweging van het lopen.
Dan stap ik eindelijk de warmte binnen; ik open de glazen deur van het, op het oog onschuldige, pand dat de Azarius winkel moet voorstellen. Ik merk snel weer de authenticiteit van deze betrouwbare smartshop. Geen overdreven psytrance en blauwe neonlichten aan de muur om losgeslagen toeristen naar binnen te trekken; een tafereel dat zich wel afspeelt wanneer men de smartshops dichter bij Centraal Station bezoekt. Het is een redelijk strakke en frisse winkel die meer lijkt op een soort atelier dan op een ‘over de top’ goa party. Achterin de winkel staan etalages waar ik mijn aandacht eerst op vestig. Ik loop erheen en kom er al snel achter dat dit gedeelte wel wat weg heeft van een mini truffel museum. In de etalages liggen foto’s en voorbeelden van verschillende paddenstoelen en knollen met bijbehorende informatie die op het bordje staat, dat aan de vitrines vastgemaakt is. Ik loop een klein rondje door de winkel waarna ik naar de balie loop. Aan de hedendaagse hippie achter de kassa vraag ik om een bakje Tampanensis truffels, “15 gram alsjeblieft” voeg ik eraan toe wanneer hij zich omdraait om de truffels uit de koeling te halen. Terwijl de verkoper bezig is de truffels te pakken, trek ik twee folders uit de houder die op de balie staat. De ene gaat over kratom, een goedje dat mijn interesse heeft gewekt na het lezen van een tripreport op DF. De andere folder gaat over paddokweeksets waarbij antwoord wordt gegeven op de FAQ.
Ik sta weer buiten, een tasje met een bakje truffels en twee folders rijker. Ik besluit ook het laatste stukje te voet af te leggen omdat het kille Amsterdam me wel erg aanspreekt. Het doet me denken aan de wandeling die ik eind vorig jaar heb gemaakt door het, op dat moment koude en kille, centrum van Gent. Toch is Amsterdam mooier en vertrouwder voor mij dan Gent. Ik kom hier tenslotte bijna dagelijks en elke keer voelt het als thuiskomen. Maar dit koude en ijzige sfeertje geeft een ander beeld van Amsterdam, het is iets magischer op de een of andere manier. Na de mooie wandeling ben ik aangekomen bij het huis van Danser. Ik bel aan en de deur zwaait open. Ik loop handenwrijvend het smalle trapje op en klop op de deur. Danser doet open en ik begroet hem hartelijk, verbaasd dat we op dit moment nog de enigen zijn. “Waar is de rest?” vraag ik, “Juk, vdMeer en Leo zullen zo al komen, Eli en Mat komen nog iets later”. Ik zie dat het appartement langzaam wordt omgetoverd tot een waar trippaleis met gekleurde veren, kleurrijke lampjes en papier met honderden patroontjes. Na verloop van tijd komt de rest langzaam binnendruppelen. Juk ken ik erg goed, de rest ken ik niet. Ze komen relaxt en aardig over en het obstakel om met vreemde mensen te trippen is geen obstakel meer, dit gaat het helemaal worden!
De truffels worden fijngehakt, ik beantwoord de vragen van de ‘tripmaagden’ over hoe en wat ze kunnen verwachten. Alleen Danser en Juk hebben ervaring met truffels, de rest nog niet. Iedereen krijgt een kopje cup-a-soup met de truffels daarin verwerkt. Ik besloot er op het laatste moment thee van te maken, dus duurt het nog even voor ik mijn portie kan innemen. Ik wens iedereen alvast een mooie reis en proost mee, ondanks het gebrek aan mijn eigen portie. De musicalfilm Hair staat op en de hippie sferen galmen door het appartement. Ondertussen heb ik ook mijn portie genuttigd en nu wachten we allemaal in spanning af, de een wat meer dan de ander. Een klein kwartiertje nadat de cup-a-soup gebruikers de truffels hadden genomen voelen Danser en Mat al de bodyload plus de meegeleverde meligheid opkomen. De rest, inclusief ondergetekende, wacht nog op de eerste effecten.
Het is logisch dat ik de effecten als laatste voel, aangezien ik als laatste mijn portie heb ingenomen. Iedereen ligt al op de grond of hangt op de bank, wegdrijvend in gedachten, terwijl ik nu de eerste effecten ondervind. De bodyload komt langzaam opzetten en de kamer krijgt een gebruikelijke truffel waas. Ik vraag wie er meegaat naar het balkon om een sigaret te roken en al snel staat er 4 man op het kleine balkonnetje te roken. “Dit is zo bizar” zegt Eli, “Fantastisch” is het antwoord van Juk. Ook bij vdMeer is ‘fantastisch’ het juiste woord om zijn beginnende ervaring te beschrijven. Wanneer we weer naar binnen stappen merk ik dat het nu echt is begonnen. Kleurrijke visuals komen me tegemoet en ook de welbekende mindfuck komt een kijkje nemen in mijn chaotische hoofd. Dat is echter niks vergeleken met de mindfuck die Danser en Eli beleven. Ze schilderen op het witte doek, maar wanneer Eli haar kwast van het doek haalt zien ze beiden de verf door de kamer zweven. De verf is als een spinnenweb dat in de kamer hangt waarin zij verstrengeld raken. Wanneer Eli de kwast echter terug naar het doek brengt verdwijnt de verf uit de lucht. Ik wil wel even zien wat er allemaal op het doek gebeurt.
Op het moment dat ik bij het doek ben zijn Leo en Eli bezig met het schilderen. Ik kan er niet veel uit opmaken, behalve dat het prachtig is. De kleuren zijn overweldigend, de lijnen zijn strak, maar toch ook niet, de vlakken verf bewegen zich over het doek op de maat van de muziek. De psychedelische muziek onder leiding van Shpongle maakt deze trip tot een ware magische gebeurtenis. Danser, Juk, Mat en Leo liggen op het bed, ze zijn diep het konijnenhol ingekropen en af en toe komt er een kreet van overweldiging uit de hoek van de slaapkamer. vdMeer, Eli en ik zitten in de woonkamer, zij bevinden zich op de bank terwijl ik nog steeds achter het doek dat op de tafel ligt zit. Ik kijk mijn ogen uit terwijl ik gesprekken met de twee heb over het leven. Wat een fijne manier om elkaar beter te leren kennen is dit eigenlijk, bedenk ik me. Doordat we op zo’n filosofische wijze met elkaar aan het praten zijn hoef je niet meer door die oppervlakte laag heen waardoor onnozele vragen naar hobby’s, werk, opleiding e.d. achterwege kunnen worden gelaten.
Ik loop achter Eli en vdMeer aan richting de slaapkamer waar de andere 4 nog steeds op bed liggen. We bevinden zich ons nu met zijn zessen in de slaapkamer en al snel wordt het hier zeer chaotisch. Gelach hier, een schreeuw van opwinding daar. Ik voel me niet erg op mijn gemak hier en besluit dat ik terug wil naar het doek. Om meer mensen mee te krijgen stel ik voor om op het balkon een sigaretje te roken. Ineens schieten er drie op uit het bed, want roken “is best een heel goed idee”. Dus we vinden onszelf weer op het balkon, in de kou, met een sigaret in de ene hand en de andere hand diep weggestopt in een jaszak vanwege de kou. In de verte steekt een, met groen neon belichte, toren uit boven de rest van de stad. “Dat is de ultieme tripplaats, boven op dat gebouw. Daar kom je als je het hoogste level trippen hebt bereik” grap ik. Ondertussen verwonderen Juk en Eli zich over het feit dat alle huizen wel “scheef lijken te staan”. Waarop ik opmerk dat het net is alsof we “ons in een koepel bevinden. Kijk omhoog, het lijkt net een soort kunstmatig plafond” zeg ik terwijl ik naar de donkerblauwe nacht wijs. Deze wereld, dit gevoel, dit is wonderland, hier kun je geen film van maken, hier kun je geen boek over schrijven, deze belevenis, hier en nu, het zijn van je lichaam in dit universum is uniek… en wat is het prachtig.
Nu zit ik tegenover vdMeer aan de tafel, tussen ons in ligt het doek. Allebei voegen we wat lijnen aan het kunstwerk toe. Maar we zijn te overdonderd door de pracht en praal van dit schilderij om werkelijk ‘iets’ te schilderen. We praten lang over de verschillende vormen die dit kunstwerk aanneemt. “Dit is nu een beetje het lichte gebied, dat de hemel representeert, terwijl dit hier de hel moet voorstellen” zegt vdMeer, wijzend naar de verschillende plaatsen op het doek. “Maar als je zo kijkt kun je dit zien als een bloemenveld en staat hier een groep schreeuwende mensen die bang zijn voor wat komen gaat” antwoord ik. De verf verandert mee op de muziek, wanneer de muziek duister wordt zijn er angstaanjagende gebeurtenissen te zien op het doek. Maar mooi angstaanjagend, niet waar je bang van wordt, maar waar je van versteld staat omdat het zo mooi is. Wanneer de muziek vrolijker wordt, wordt het schilderij lichter en speelt er juist een vrolijk schouwspel af. We zitten hier ongeveer een uur. We gaan maar weer eens roken.
Wanneer we terugkomen van het roken merken we dat de piek langzaam afneemt. Juk, vdMeer en ik liggen op het bed. Ik begin verhalen te vertellen. Een verhaal over een boek waarbij elke lijn een mens of ziel representeert en wanneer lijnen samenkomen daar vriendschap ontstaat. En wanneer de lijnen kruizen wordt elke lijn iets dikker, de persoon krijgt meer bagage mee. En uiteindelijk wanneer de lijn op is, gaat de mens dood. Maar hij is niet over en vergeten, hij keert terug als energie naar de bron waar we uiteindelijk allemaal vandaan komen. Normaal gesproken ben ik niet zo’n spreker, maar nu vloeien de woorden eruit en sta ik soms zelf te kijken van de pracht van de zinnen die ik weet te formuleren. Nu zit iedereen op het bed, luisterend naar mijn verhaal. Langzaam wordt de trip steeds minder en we eindigen met z’n allen in een donkere slaapkamer.
Honger! Men wil eten. De spirituele gedachten zijn bij de meesten verdwenen als sneeuw voor de zon en willen MacDonald’s halen. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Hoe kan je na zo’n mooie en overweldigende trip, meteen zo primitief worden? Helaas leven we in een maatschappij waar de meeste stemmen gelden. Even later schrik ik dan ook van de tram die voorbij komt, de hardheid van de realiteit doet me ergens pijn. Ik kan het niet verklaren, maar het lijkt alsof de realiteit zo bruut en agressief is vergeleken met het wonderland waarin ik mij zo even nog bevond. Ik eet twee kipnuggets, maar ben er eigenlijk wel al klaar mee.
Deze trip was net zo magisch als de eerste keer. Een mooi jubileum, wat zeg ik? Een prachtig jubileum. Mentaal en visueel was deze trip perfect. De mensen waren zeer geschikte tripbuddy’s. Het enige minpunt was de primitiviteit waarmee de trip eindigde. Echter doet dat deze ervaring niets te kort. Het doek hangt nu bij Danser aan de muur. Wanneer je er nu naar kijkt als onwetende zie je een lelijke bruine smurrie, die lijkt op de sneeuw die nu wordt weggespoeld uit de Amsterdamse straten. Maar wanneer ik ernaar kijk zie ik een waar kunstwerk, prachtige kleurrijke lijnen die een magisch gevoel belichamen. Wauw.
Ik heb dit report een dag na de trip geschreven en dateert alweer uit februari. Toen ik hem net nog eens las vond ik dat ik hem toch maar hier moest posten. Er zit wat vaag, filosofisch gezwets tussen, want daar heb ik wel vaker last van als ik meteen de dag na een trip het report ga schrijven. Desalniettemin is het een aardige weergave van de trip geworden.
Waar: Het huis van Danser
Hoeveel: 15 gram truffels - Tampanensis
Wie: Ik (MushRockker), Danser, Juk, Eli, vdMeer, Mat, Leo.
Ik loop door de bar koude en sombere straten van Amsterdam. Het is begin februari en de sneeuw die er al een aantal weken ligt is veranderd in een vieze smurrie, bruin gekleurd door de uitlaatgassen van al dat zich voortbeweegt door deze stad. In deze stad, die zelfs nu, in deze ijzige tijd, zo prachtig is, zal ik vanavond mijn ‘truffel jubileum’ vieren. Een kleine twee weken geleden had ik een kleine en minimale reis gemaakt door mijn bewustzijn met Fixer. Toen een halve portie Mexicana, vanavond ga ik voor het betere werk, 15 gram Tampanensis. De koude wind doet mijn gezicht verlammen en ik voel de koude bruinige smurrie door mijn schoenen sijpelen. Mijn tenen veranderen langzaam in gevoelloze worstjes die zich bij elke stap verzetten tegen de beweging van het lopen.
Dan stap ik eindelijk de warmte binnen; ik open de glazen deur van het, op het oog onschuldige, pand dat de Azarius winkel moet voorstellen. Ik merk snel weer de authenticiteit van deze betrouwbare smartshop. Geen overdreven psytrance en blauwe neonlichten aan de muur om losgeslagen toeristen naar binnen te trekken; een tafereel dat zich wel afspeelt wanneer men de smartshops dichter bij Centraal Station bezoekt. Het is een redelijk strakke en frisse winkel die meer lijkt op een soort atelier dan op een ‘over de top’ goa party. Achterin de winkel staan etalages waar ik mijn aandacht eerst op vestig. Ik loop erheen en kom er al snel achter dat dit gedeelte wel wat weg heeft van een mini truffel museum. In de etalages liggen foto’s en voorbeelden van verschillende paddenstoelen en knollen met bijbehorende informatie die op het bordje staat, dat aan de vitrines vastgemaakt is. Ik loop een klein rondje door de winkel waarna ik naar de balie loop. Aan de hedendaagse hippie achter de kassa vraag ik om een bakje Tampanensis truffels, “15 gram alsjeblieft” voeg ik eraan toe wanneer hij zich omdraait om de truffels uit de koeling te halen. Terwijl de verkoper bezig is de truffels te pakken, trek ik twee folders uit de houder die op de balie staat. De ene gaat over kratom, een goedje dat mijn interesse heeft gewekt na het lezen van een tripreport op DF. De andere folder gaat over paddokweeksets waarbij antwoord wordt gegeven op de FAQ.
Ik sta weer buiten, een tasje met een bakje truffels en twee folders rijker. Ik besluit ook het laatste stukje te voet af te leggen omdat het kille Amsterdam me wel erg aanspreekt. Het doet me denken aan de wandeling die ik eind vorig jaar heb gemaakt door het, op dat moment koude en kille, centrum van Gent. Toch is Amsterdam mooier en vertrouwder voor mij dan Gent. Ik kom hier tenslotte bijna dagelijks en elke keer voelt het als thuiskomen. Maar dit koude en ijzige sfeertje geeft een ander beeld van Amsterdam, het is iets magischer op de een of andere manier. Na de mooie wandeling ben ik aangekomen bij het huis van Danser. Ik bel aan en de deur zwaait open. Ik loop handenwrijvend het smalle trapje op en klop op de deur. Danser doet open en ik begroet hem hartelijk, verbaasd dat we op dit moment nog de enigen zijn. “Waar is de rest?” vraag ik, “Juk, vdMeer en Leo zullen zo al komen, Eli en Mat komen nog iets later”. Ik zie dat het appartement langzaam wordt omgetoverd tot een waar trippaleis met gekleurde veren, kleurrijke lampjes en papier met honderden patroontjes. Na verloop van tijd komt de rest langzaam binnendruppelen. Juk ken ik erg goed, de rest ken ik niet. Ze komen relaxt en aardig over en het obstakel om met vreemde mensen te trippen is geen obstakel meer, dit gaat het helemaal worden!
De truffels worden fijngehakt, ik beantwoord de vragen van de ‘tripmaagden’ over hoe en wat ze kunnen verwachten. Alleen Danser en Juk hebben ervaring met truffels, de rest nog niet. Iedereen krijgt een kopje cup-a-soup met de truffels daarin verwerkt. Ik besloot er op het laatste moment thee van te maken, dus duurt het nog even voor ik mijn portie kan innemen. Ik wens iedereen alvast een mooie reis en proost mee, ondanks het gebrek aan mijn eigen portie. De musicalfilm Hair staat op en de hippie sferen galmen door het appartement. Ondertussen heb ik ook mijn portie genuttigd en nu wachten we allemaal in spanning af, de een wat meer dan de ander. Een klein kwartiertje nadat de cup-a-soup gebruikers de truffels hadden genomen voelen Danser en Mat al de bodyload plus de meegeleverde meligheid opkomen. De rest, inclusief ondergetekende, wacht nog op de eerste effecten.
Het is logisch dat ik de effecten als laatste voel, aangezien ik als laatste mijn portie heb ingenomen. Iedereen ligt al op de grond of hangt op de bank, wegdrijvend in gedachten, terwijl ik nu de eerste effecten ondervind. De bodyload komt langzaam opzetten en de kamer krijgt een gebruikelijke truffel waas. Ik vraag wie er meegaat naar het balkon om een sigaret te roken en al snel staat er 4 man op het kleine balkonnetje te roken. “Dit is zo bizar” zegt Eli, “Fantastisch” is het antwoord van Juk. Ook bij vdMeer is ‘fantastisch’ het juiste woord om zijn beginnende ervaring te beschrijven. Wanneer we weer naar binnen stappen merk ik dat het nu echt is begonnen. Kleurrijke visuals komen me tegemoet en ook de welbekende mindfuck komt een kijkje nemen in mijn chaotische hoofd. Dat is echter niks vergeleken met de mindfuck die Danser en Eli beleven. Ze schilderen op het witte doek, maar wanneer Eli haar kwast van het doek haalt zien ze beiden de verf door de kamer zweven. De verf is als een spinnenweb dat in de kamer hangt waarin zij verstrengeld raken. Wanneer Eli de kwast echter terug naar het doek brengt verdwijnt de verf uit de lucht. Ik wil wel even zien wat er allemaal op het doek gebeurt.
Op het moment dat ik bij het doek ben zijn Leo en Eli bezig met het schilderen. Ik kan er niet veel uit opmaken, behalve dat het prachtig is. De kleuren zijn overweldigend, de lijnen zijn strak, maar toch ook niet, de vlakken verf bewegen zich over het doek op de maat van de muziek. De psychedelische muziek onder leiding van Shpongle maakt deze trip tot een ware magische gebeurtenis. Danser, Juk, Mat en Leo liggen op het bed, ze zijn diep het konijnenhol ingekropen en af en toe komt er een kreet van overweldiging uit de hoek van de slaapkamer. vdMeer, Eli en ik zitten in de woonkamer, zij bevinden zich op de bank terwijl ik nog steeds achter het doek dat op de tafel ligt zit. Ik kijk mijn ogen uit terwijl ik gesprekken met de twee heb over het leven. Wat een fijne manier om elkaar beter te leren kennen is dit eigenlijk, bedenk ik me. Doordat we op zo’n filosofische wijze met elkaar aan het praten zijn hoef je niet meer door die oppervlakte laag heen waardoor onnozele vragen naar hobby’s, werk, opleiding e.d. achterwege kunnen worden gelaten.
Ik loop achter Eli en vdMeer aan richting de slaapkamer waar de andere 4 nog steeds op bed liggen. We bevinden zich ons nu met zijn zessen in de slaapkamer en al snel wordt het hier zeer chaotisch. Gelach hier, een schreeuw van opwinding daar. Ik voel me niet erg op mijn gemak hier en besluit dat ik terug wil naar het doek. Om meer mensen mee te krijgen stel ik voor om op het balkon een sigaretje te roken. Ineens schieten er drie op uit het bed, want roken “is best een heel goed idee”. Dus we vinden onszelf weer op het balkon, in de kou, met een sigaret in de ene hand en de andere hand diep weggestopt in een jaszak vanwege de kou. In de verte steekt een, met groen neon belichte, toren uit boven de rest van de stad. “Dat is de ultieme tripplaats, boven op dat gebouw. Daar kom je als je het hoogste level trippen hebt bereik” grap ik. Ondertussen verwonderen Juk en Eli zich over het feit dat alle huizen wel “scheef lijken te staan”. Waarop ik opmerk dat het net is alsof we “ons in een koepel bevinden. Kijk omhoog, het lijkt net een soort kunstmatig plafond” zeg ik terwijl ik naar de donkerblauwe nacht wijs. Deze wereld, dit gevoel, dit is wonderland, hier kun je geen film van maken, hier kun je geen boek over schrijven, deze belevenis, hier en nu, het zijn van je lichaam in dit universum is uniek… en wat is het prachtig.
Nu zit ik tegenover vdMeer aan de tafel, tussen ons in ligt het doek. Allebei voegen we wat lijnen aan het kunstwerk toe. Maar we zijn te overdonderd door de pracht en praal van dit schilderij om werkelijk ‘iets’ te schilderen. We praten lang over de verschillende vormen die dit kunstwerk aanneemt. “Dit is nu een beetje het lichte gebied, dat de hemel representeert, terwijl dit hier de hel moet voorstellen” zegt vdMeer, wijzend naar de verschillende plaatsen op het doek. “Maar als je zo kijkt kun je dit zien als een bloemenveld en staat hier een groep schreeuwende mensen die bang zijn voor wat komen gaat” antwoord ik. De verf verandert mee op de muziek, wanneer de muziek duister wordt zijn er angstaanjagende gebeurtenissen te zien op het doek. Maar mooi angstaanjagend, niet waar je bang van wordt, maar waar je van versteld staat omdat het zo mooi is. Wanneer de muziek vrolijker wordt, wordt het schilderij lichter en speelt er juist een vrolijk schouwspel af. We zitten hier ongeveer een uur. We gaan maar weer eens roken.
Wanneer we terugkomen van het roken merken we dat de piek langzaam afneemt. Juk, vdMeer en ik liggen op het bed. Ik begin verhalen te vertellen. Een verhaal over een boek waarbij elke lijn een mens of ziel representeert en wanneer lijnen samenkomen daar vriendschap ontstaat. En wanneer de lijnen kruizen wordt elke lijn iets dikker, de persoon krijgt meer bagage mee. En uiteindelijk wanneer de lijn op is, gaat de mens dood. Maar hij is niet over en vergeten, hij keert terug als energie naar de bron waar we uiteindelijk allemaal vandaan komen. Normaal gesproken ben ik niet zo’n spreker, maar nu vloeien de woorden eruit en sta ik soms zelf te kijken van de pracht van de zinnen die ik weet te formuleren. Nu zit iedereen op het bed, luisterend naar mijn verhaal. Langzaam wordt de trip steeds minder en we eindigen met z’n allen in een donkere slaapkamer.
Honger! Men wil eten. De spirituele gedachten zijn bij de meesten verdwenen als sneeuw voor de zon en willen MacDonald’s halen. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Hoe kan je na zo’n mooie en overweldigende trip, meteen zo primitief worden? Helaas leven we in een maatschappij waar de meeste stemmen gelden. Even later schrik ik dan ook van de tram die voorbij komt, de hardheid van de realiteit doet me ergens pijn. Ik kan het niet verklaren, maar het lijkt alsof de realiteit zo bruut en agressief is vergeleken met het wonderland waarin ik mij zo even nog bevond. Ik eet twee kipnuggets, maar ben er eigenlijk wel al klaar mee.
Deze trip was net zo magisch als de eerste keer. Een mooi jubileum, wat zeg ik? Een prachtig jubileum. Mentaal en visueel was deze trip perfect. De mensen waren zeer geschikte tripbuddy’s. Het enige minpunt was de primitiviteit waarmee de trip eindigde. Echter doet dat deze ervaring niets te kort. Het doek hangt nu bij Danser aan de muur. Wanneer je er nu naar kijkt als onwetende zie je een lelijke bruine smurrie, die lijkt op de sneeuw die nu wordt weggespoeld uit de Amsterdamse straten. Maar wanneer ik ernaar kijk zie ik een waar kunstwerk, prachtige kleurrijke lijnen die een magisch gevoel belichamen. Wauw.
