Paddo's - Mijn Explosie
Geplaatst: ma jan 06, 2014 10:44 pmDit verhaal is ook te lezen op mijn nieuwe site; http://www.paddoblog.nl
Grenzen zijn illusies – Er is alleen liefde – Dit is mijn explosie
Donderdag 12 december 2013. Ik zat tot 23:00 in het studiecentrum om een tentamen voor te bereiden. Toen ik een kwartiertje later thuis kwam stelde een vriend (en huisgenoot) genaamd T voor om te gaan trippen van onze nieuwe oogst paddo’s. Ik twijfelde. Het was al laat en ik wilde de volgende dag eigenlijk weer studeren. Een halfuur later was ik om. Ik had veel gedaan die dag en ik voelde me perfect. De vorige trip die T en ik samen hadden gedaan was te mild gebleken, en we zouden nu voor een goede gaan. Ineens leek trippen het beste idee ooit te zijn.
We aten allebei flink wat verse Hawaïaanse paddo’s. Meteen daarna speelde ik op de playstation een potje fifa tegen N; een vriend die op bezoek was. Negen van de tien keer win ik van N, maar deze wedstrijd niet. Tijdens de tweede helft begonnen de paddo’s namelijk goed te werken. De spelers veranderden in razendsnelle miertjes die moeilijk onder controle waren te houden. Na het spelletje ging N naar huis. Voor T en mij kon de trip beginnen.
De trip kwam heftig op en we zaten er al snel goed in. We luisterden naar Kero One en ik dartelde wat rond in de kamer. Ik houd er van om te bewegen tijdens het trippen; stilzitten doe ik alleen als ik ergens mee bezig ben, zoals tekenen of schrijven. Ik hoorde een grappig effect in de muziek; het leek alsof de tekst van Kero One twee keer werd gerapt, waarbij het ene deel net iets achterliep op het andere. Ik vertelde T dat ik mezelf die avond in de bibliotheek had afgevraagd waarom ik eigenlijk een studie doe. Waarom mensen überhaupt studeren. Is die kennis echt nodig? Ik kwam tot de conclusie dat ik van mijn studie (culturele antropologie) houd, en dat ik veel van de geleerde kennis kan toepassen in het dagelijks leven. Maar een ideale wereld is voor mij een wereld zonder studies, waarin de enige les de levensles is.
De trip zette zich rustig voort. Ik voelde me fijn en dacht er aan om buiten een wandeling te gaan maken. T dacht het zelfde, en nadat hij mij had gevraagd of ik een wandeling wilde maken verzamelden we onze spullen en openden we de voordeur. Ik stond versteld van wat ik zag. Er hing een dikke mist in de koele avondlucht. We konden nauwelijks de overkant van de straat zien en het lantaarnlicht maakte het tot een sprookjesachtig geheel. Het was windstil en er was geen geluid te ontdekken. Het leek alsof wij de enige waren in deze prachtige wereld. We liepen over het midden van de weg en ik voelde me ontzettend goed, maar ook verbaasd: overweldigd, verbijsterd, overrompeld. Dit gevoel van verbazing werd steeds groter. ‘Dit mag niet... Hoe kan het dat wij het nu zo goed hebben terwijl er zoveel mensen zijn die lijden?’ Ik bleef deze gedachte herhalen. Soms hardop. Het leek niet eerlijk en ik kon het niet begrijpen.
Toen we aankwamen bij de brug over het kanaal bereikte mijn verbazing het hoogtepunt. Ik keek uit over het water en wat ik zag was het mooiste wat ik ooit had gezien. Ook T kon zijn ogen niet geloven. Het licht van de lantaarns op de kade scheen door de bomen richting het water, en de mist vervaagde alles tot een ongelooflijke schoonheid. Ik voelde tranen opkomen. Ik dacht er aan dat het fijn zou zijn om te huilen. Ik had al zeker een jaar niet gehuild. Maar ik huilde niet. Ik begreep niet dat er niet meer mensen op deze plek stonden. Dat schilderijen voor miljoenen euro’s werden verkocht, terwijl dit gratis was. En niet te overtreffen.
We liepen verder. De verbazing ebde weg en het fijne gevoel nam de overhand. Het gevoel van liefde. Het werd steeds sterker en ik vroeg me af waar het op zou houden. T kreeg het idee dat het niet goed met me ging. Maar het ging perfect, ik had me nog nooit zo goed gevoeld. Door de bezorgdheid van T kwam er toch een lichte twijfel in me op. Zou dit gevoel kunnen leiden tot iets slechts?
Ik bleef staan bij een grote boom en omhelsde hem. Ik bezweek bijna onder de liefde. T stelde voor om terug naar huis te lopen en dat klonk als een goed idee. Ik wist niet precies wat er aan de hand was en T leek op dit moment verstandig. Voordat we weer gingen lopen omhelsden we elkaar; het was een geweldige knuffel. Op de terugweg had ik af en toe een gevoel alsof ik flauw ging vallen. Een paar keer moest ik stil staan om mijn evenwicht niet kwijt te raken. Ik vroeg aan T waarom hij steeds deed alsof er iets slechts aan de hand was. Hij zei dat hij het niet wist, maar hij dacht dat het veilig was om naar huis te gaan.
Thuis aangekomen bereikte mijn liefde een hoogtepunt, een hoogtepunt dat ongeveer drie uur zou aanhouden. Het voelde alsof ik elk moment kon ontploffen. De meest positieve ontploffing die ooit zou hebben plaatsgevonden. Ik wás liefde. Ik hield van alles en iedereen, precies evenveel. Boven lagen twee andere vrienden (en huisgenoten) al in bed. Ik rende naar de kamer van S. ‘S, ik houd zo ontzettend veel van je, je bent de beste…’ Toen nog een trap op naar de kamer van G. G is al jarenlang mijn beste vriend. De leukste dingen beleef ik met hem samen. Ik zijn kamer voelde ik opnieuw tranen opkomen. ‘G, ik vind je zo chill, ik hou zo veel van je… Ik heb me nog nooit zo fijn gevoeld, ik wist niet dat het mogelijk was om zoveel liefde te voelen. Hoe kan ik ooit nog doorgaan met leven? Na dit?’ G antwoorde dat ik gewoon moest doorgaan waar ik mee bezig was, dat ik de juiste weg al lang had gevonden. Het voelde als het beste antwoord dat hij had kunnen geven.
Toen ik beneden was probeerde ik M, mijn beste vriendin, te bellen. Ze nam niet op. Ik belde een paar andere vrienden, die ook allemaal niet geen gehoord gaven. ‘Deze mensen… Ze hebben net het beste gesprek van hun leven gemist!’ zei ik tegen T. We moesten er om lachen. Ik concentreerde me op het gevoel in mijn lichaam. Het was een warme gloed van liefde die zich vanuit mijn onderbuik naar boven verspreide. Ik ging meer mensen te bellen. Iedereen die niet opnam schreef ik met voor- en achternaam op een lijst met de titel ‘Mensen die het beste gesprek van hun leven hebben gemist’. Er begonnen mensen op te nemen. Aan hen gaf ik mijn boodschap van liefde door, en iedereen reageerde heel fijn. Ik maakte ook een lijst van mensen die het beste gesprek van hun leven wél hadden gehad. Mensen die ik niet had kunnen bereiken belde ik nog een keer, en als ze weer niet opnamen sprak ik iets in op hun voicemail. De lijst werd steeds langer en ik wist dat ik uiteindelijk bij mijn familie uit zou komen. Mijn broertje en zusje namen niet op. Voicemail. Toen mijn moeder. T vond dat ik niet moest bellen. Ik begreep hem niet en hij kon me niet meer aan het twijfelen brengen. Het was diep in de nacht en mijn moeder nam bezorgd op. ‘Mam… Ik houd zo veel van je.’ ‘Wat ben je aan het doen?’ Paddo’s… Bedankt voor alles wat je voor me gedaan hebt.’ ‘Je bent gek.’ ‘Is papa er ook?’ ‘Ja, ik zal hem voor je wakker maken.’ ‘Pap, ik houd van je…’ ‘Ik houd ook van jou lieverd.’ ‘Slaap lekker.’
Ik heb daarna nog veel meer mensen gebeld, waaronder een meisje dat me ooit dronken met een vuist in mijn gezicht heeft geslagen. Ze was blij met wat ik zei. T begon in te zien dat mijn staat niet negatief uit te leggen was. We omhelsden elkaar weer. Hij ging naar bed. Ik bleef schrijven. Alles met gekleurde stiften op A4tjes. Als er een blaadje vol was legde ik het op de grond.
Schijn bedriegt maar waarheid niet
Toen ik klaar was met schrijven en er 24 A4tjes naast en onder elkaar lagen, besloot ik om nog even naar buiten te gaan. Ik hoefde me hiervoor niet om te kleden, want mijn jas, sjaal en muts had ik al die tijd aangehouden. Ik wilde nog een keer terug naar de brug, de plek waar het voor mijn gevoel allemaal was begonnen. Ik keek uit over het water en toen gebeurde het. Ik moest huilen. Ik wist dat deze trip mijn leven zou veranderen. Het zouden geen grootse veranderingen zijn, want ik zag de trip ook als een ultieme bevestiging; ik bevond me al op de juiste weg.
Grenzen zijn illusies – Er is alleen liefde – Dit is mijn explosie
Donderdag 12 december 2013. Ik zat tot 23:00 in het studiecentrum om een tentamen voor te bereiden. Toen ik een kwartiertje later thuis kwam stelde een vriend (en huisgenoot) genaamd T voor om te gaan trippen van onze nieuwe oogst paddo’s. Ik twijfelde. Het was al laat en ik wilde de volgende dag eigenlijk weer studeren. Een halfuur later was ik om. Ik had veel gedaan die dag en ik voelde me perfect. De vorige trip die T en ik samen hadden gedaan was te mild gebleken, en we zouden nu voor een goede gaan. Ineens leek trippen het beste idee ooit te zijn.
We aten allebei flink wat verse Hawaïaanse paddo’s. Meteen daarna speelde ik op de playstation een potje fifa tegen N; een vriend die op bezoek was. Negen van de tien keer win ik van N, maar deze wedstrijd niet. Tijdens de tweede helft begonnen de paddo’s namelijk goed te werken. De spelers veranderden in razendsnelle miertjes die moeilijk onder controle waren te houden. Na het spelletje ging N naar huis. Voor T en mij kon de trip beginnen.
De trip kwam heftig op en we zaten er al snel goed in. We luisterden naar Kero One en ik dartelde wat rond in de kamer. Ik houd er van om te bewegen tijdens het trippen; stilzitten doe ik alleen als ik ergens mee bezig ben, zoals tekenen of schrijven. Ik hoorde een grappig effect in de muziek; het leek alsof de tekst van Kero One twee keer werd gerapt, waarbij het ene deel net iets achterliep op het andere. Ik vertelde T dat ik mezelf die avond in de bibliotheek had afgevraagd waarom ik eigenlijk een studie doe. Waarom mensen überhaupt studeren. Is die kennis echt nodig? Ik kwam tot de conclusie dat ik van mijn studie (culturele antropologie) houd, en dat ik veel van de geleerde kennis kan toepassen in het dagelijks leven. Maar een ideale wereld is voor mij een wereld zonder studies, waarin de enige les de levensles is.
De trip zette zich rustig voort. Ik voelde me fijn en dacht er aan om buiten een wandeling te gaan maken. T dacht het zelfde, en nadat hij mij had gevraagd of ik een wandeling wilde maken verzamelden we onze spullen en openden we de voordeur. Ik stond versteld van wat ik zag. Er hing een dikke mist in de koele avondlucht. We konden nauwelijks de overkant van de straat zien en het lantaarnlicht maakte het tot een sprookjesachtig geheel. Het was windstil en er was geen geluid te ontdekken. Het leek alsof wij de enige waren in deze prachtige wereld. We liepen over het midden van de weg en ik voelde me ontzettend goed, maar ook verbaasd: overweldigd, verbijsterd, overrompeld. Dit gevoel van verbazing werd steeds groter. ‘Dit mag niet... Hoe kan het dat wij het nu zo goed hebben terwijl er zoveel mensen zijn die lijden?’ Ik bleef deze gedachte herhalen. Soms hardop. Het leek niet eerlijk en ik kon het niet begrijpen.
Toen we aankwamen bij de brug over het kanaal bereikte mijn verbazing het hoogtepunt. Ik keek uit over het water en wat ik zag was het mooiste wat ik ooit had gezien. Ook T kon zijn ogen niet geloven. Het licht van de lantaarns op de kade scheen door de bomen richting het water, en de mist vervaagde alles tot een ongelooflijke schoonheid. Ik voelde tranen opkomen. Ik dacht er aan dat het fijn zou zijn om te huilen. Ik had al zeker een jaar niet gehuild. Maar ik huilde niet. Ik begreep niet dat er niet meer mensen op deze plek stonden. Dat schilderijen voor miljoenen euro’s werden verkocht, terwijl dit gratis was. En niet te overtreffen.
We liepen verder. De verbazing ebde weg en het fijne gevoel nam de overhand. Het gevoel van liefde. Het werd steeds sterker en ik vroeg me af waar het op zou houden. T kreeg het idee dat het niet goed met me ging. Maar het ging perfect, ik had me nog nooit zo goed gevoeld. Door de bezorgdheid van T kwam er toch een lichte twijfel in me op. Zou dit gevoel kunnen leiden tot iets slechts?
Ik bleef staan bij een grote boom en omhelsde hem. Ik bezweek bijna onder de liefde. T stelde voor om terug naar huis te lopen en dat klonk als een goed idee. Ik wist niet precies wat er aan de hand was en T leek op dit moment verstandig. Voordat we weer gingen lopen omhelsden we elkaar; het was een geweldige knuffel. Op de terugweg had ik af en toe een gevoel alsof ik flauw ging vallen. Een paar keer moest ik stil staan om mijn evenwicht niet kwijt te raken. Ik vroeg aan T waarom hij steeds deed alsof er iets slechts aan de hand was. Hij zei dat hij het niet wist, maar hij dacht dat het veilig was om naar huis te gaan.
Thuis aangekomen bereikte mijn liefde een hoogtepunt, een hoogtepunt dat ongeveer drie uur zou aanhouden. Het voelde alsof ik elk moment kon ontploffen. De meest positieve ontploffing die ooit zou hebben plaatsgevonden. Ik wás liefde. Ik hield van alles en iedereen, precies evenveel. Boven lagen twee andere vrienden (en huisgenoten) al in bed. Ik rende naar de kamer van S. ‘S, ik houd zo ontzettend veel van je, je bent de beste…’ Toen nog een trap op naar de kamer van G. G is al jarenlang mijn beste vriend. De leukste dingen beleef ik met hem samen. Ik zijn kamer voelde ik opnieuw tranen opkomen. ‘G, ik vind je zo chill, ik hou zo veel van je… Ik heb me nog nooit zo fijn gevoeld, ik wist niet dat het mogelijk was om zoveel liefde te voelen. Hoe kan ik ooit nog doorgaan met leven? Na dit?’ G antwoorde dat ik gewoon moest doorgaan waar ik mee bezig was, dat ik de juiste weg al lang had gevonden. Het voelde als het beste antwoord dat hij had kunnen geven.
Toen ik beneden was probeerde ik M, mijn beste vriendin, te bellen. Ze nam niet op. Ik belde een paar andere vrienden, die ook allemaal niet geen gehoord gaven. ‘Deze mensen… Ze hebben net het beste gesprek van hun leven gemist!’ zei ik tegen T. We moesten er om lachen. Ik concentreerde me op het gevoel in mijn lichaam. Het was een warme gloed van liefde die zich vanuit mijn onderbuik naar boven verspreide. Ik ging meer mensen te bellen. Iedereen die niet opnam schreef ik met voor- en achternaam op een lijst met de titel ‘Mensen die het beste gesprek van hun leven hebben gemist’. Er begonnen mensen op te nemen. Aan hen gaf ik mijn boodschap van liefde door, en iedereen reageerde heel fijn. Ik maakte ook een lijst van mensen die het beste gesprek van hun leven wél hadden gehad. Mensen die ik niet had kunnen bereiken belde ik nog een keer, en als ze weer niet opnamen sprak ik iets in op hun voicemail. De lijst werd steeds langer en ik wist dat ik uiteindelijk bij mijn familie uit zou komen. Mijn broertje en zusje namen niet op. Voicemail. Toen mijn moeder. T vond dat ik niet moest bellen. Ik begreep hem niet en hij kon me niet meer aan het twijfelen brengen. Het was diep in de nacht en mijn moeder nam bezorgd op. ‘Mam… Ik houd zo veel van je.’ ‘Wat ben je aan het doen?’ Paddo’s… Bedankt voor alles wat je voor me gedaan hebt.’ ‘Je bent gek.’ ‘Is papa er ook?’ ‘Ja, ik zal hem voor je wakker maken.’ ‘Pap, ik houd van je…’ ‘Ik houd ook van jou lieverd.’ ‘Slaap lekker.’
Ik heb daarna nog veel meer mensen gebeld, waaronder een meisje dat me ooit dronken met een vuist in mijn gezicht heeft geslagen. Ze was blij met wat ik zei. T begon in te zien dat mijn staat niet negatief uit te leggen was. We omhelsden elkaar weer. Hij ging naar bed. Ik bleef schrijven. Alles met gekleurde stiften op A4tjes. Als er een blaadje vol was legde ik het op de grond.
Schijn bedriegt maar waarheid niet
Toen ik klaar was met schrijven en er 24 A4tjes naast en onder elkaar lagen, besloot ik om nog even naar buiten te gaan. Ik hoefde me hiervoor niet om te kleden, want mijn jas, sjaal en muts had ik al die tijd aangehouden. Ik wilde nog een keer terug naar de brug, de plek waar het voor mijn gevoel allemaal was begonnen. Ik keek uit over het water en toen gebeurde het. Ik moest huilen. Ik wist dat deze trip mijn leven zou veranderen. Het zouden geen grootse veranderingen zijn, want ik zag de trip ook als een ultieme bevestiging; ik bevond me al op de juiste weg.
ongeacht hoe lief de boodschap ook zou zijn 