De belangrijkste regel bij Trippen gebroken.
Geplaatst: vr jan 17, 2014 12:59 am
Dit is mijn verhaal van mijn aller eerste keer trippen.
Het begon allemaal in de nacht ervoor. Ik zou met vrienden binnenkort truffels gaan proberen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn, dus besloot ik alvast van alles op te zoeken. Het leek me allemaal zo mooi. Alle verhalen die ik las (de goede en de slechtere), overal kreeg ik een soort 'rush' van. De adrenaline sprong bij ieder verhaal een meter verder. Ik kon niet meer wachten om het te proberen. Uiteindelijk had ik mijn laptop maar naast mijn bed gelegd en was ik gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik wakker. Ik was vrij vandaag, dus besloot ik alvast de truffels te gaan halen. In de trein terug naar huis heb ik een kwartier lang heel erg gefascineerd gekeken naar de truffels. Wat zien die dingen er toch maar vies uit, maar toch ben je benieuwd hoe het gaat smaken (en wat de effecten zijn natuurlijk). Met die gedachte in mijn achterhoofd ben in vanuit de trein in mijn auto gestapt. Toen ik eenmaal thuis was begon er druk op me te staan. Ik wil toch niet de enigste zijn van mijn vrienden die nog geen ervaring heeft met truffels? Het was ondertussen half 2 's middags en ik had nog helemaal niks gegeten. Helaas was dit ideaal, want nu had ik een reden om het maar gewoon te proberen toch?
Ik opende het doosje, rook een keer aan de truffels en praatte mezelf erin om het nu toch nog maar te doen. Aangezien mijn vader toch pas laat thuis zou zijn. Zo gedacht zo gedaan. Ik had mezelf omgepraat om het dus maar gewoon te gaan doen, in mijn eentje, zonder truffelsitter of medetripper. Want ja, wat kon er nou mis gaan? Ik at eerst een klein stukje, knauwde er wat op. Ik kon nou niet zeggen dat het heel vreselijk was. Totdat de nasmaak kwam. Wauw, wat is dat ranzig zeg. Dus dacht ik aan iets wat ik gelezen had, een klein glaasje water. Maar waarom luisteren naar andere als je zelf ook een pak melk hebt staan. Toen ik een klein slokje melk nam om het weg te spoelen, kwam ik voor een aangename verrassing te staan. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik geen fan ben van karnemelk. En ja, zo smaakte het. ZO VIES! Ik besloot de melk om te ruilen voor chocomel. Ideaal! Alles ging zo naar binnen. Ik was even vergeten dat je het beste ook 1/3 kan nemen, daarna 2/3 en uiteindelijk als je na een uur nog niks voelt of zeer weinig 3/3. Nadat ik alles opgegeten had was ik maar op de bank gaan liggen.
Vanaf hier het begin van mijn trip naar de hel.
Ik stond op om even naar het toilet te gaan. Ik voelde me al wat wankel, dus was ik maar gaan zitten op het toilet. Alle patronen in zowel de tegels als de geschilderde muur was mooi en kleurrijk. Ik keek naar de keuken die met allemaal bogen gestuukt is. Toen begon het heftig in te slaan. Alles bewoog en draaide. Toen er ook mensen op mijn muur aan het dansen waren speelde de gedachte in mij op dat ik mijn vader nog op zou moeten halen. Dit moest al om half 6. OEPS, even vergeten, maar ach dan zou het toch al wel uitgewerkt zijn? Dat is wat ik tegen mezelf zei, maar mijn gedachte zei alleen maar, F***, SH*T en allemaal van dat soort scheldwoorden. Ik ging er maar het beste van maken. Ik plofte maar weer op de bank en zette de televisie aan. Na een tijdje was de muur achter de tv alleen nog maar een waanbeeld. Ik kon zo doorlopen. De kamer was wel 20 meter lang. Ik begon aan een lange en diepe 'spirituele' reis. Ik dacht over letterlijk alles na. Niks was meer waar. Niemand bestond. Blowen had ik nog nooit van gehoord. Waarom moet ik nog ademen? Waarom krijgen sommige mensen miljoenen om een pijl in het bord te gooien? Besta ik nog wel? Allemaal van dat soort waanbeelden. De tv was geen tv meer maar een soort bord. Op dat bord zag ik 12:11 staan, maar het was toch half 2 toen ik begon? Ik dacht misschien dat ik even een frisse neus nodig heb en keek uit het raam. Het was heel donker buiten en van tijd tot tijd regende het wat. Dus liep ik maar terug naar de bank. De afstand van het raam naar de bank was ondertussen 40 meter. Ik viel op de grond en besloot maar naar het plafond te kijken. Ik was zo diep aan het nadenken en alles in die gedachte bestond niet meer. Ik bestond niet meer. Ik wilde dat het ophield.
Ik werd er helemaal gek van. Ik kroop van de grond omhoog en toen begon het ergste.
Ik ging terug liggen op de bank. Keek naar mijn handen die ineens een tas vast hield. Ik kreeg een paniek aanval en wilde mezelf wakker maken, maar hoe? Uit het niets trok ik de tas over mijn hoofd (een nike tasje) ik trok zo hard als ik kon aan de touwtjes dat hij goed zat om mijn nek zat. Ik zat zo ongeveer 2 minuten maximaal. Ik begon heftig te ademen en wist niet meer wat ik aan het doen was. Vanaf dat moment was het een waas, totdat ik bij besef kwam. Ik was nog half aan het trippen maar het nam al af. Ik vroeg mezelf af of in mezelf nu gedood had of niet. Snel kwam ik erachter dat ik nog prima in orde was. Ik kon ook weer klok kijken. Het was 4 uur. Mijn vader belde me op om te zeggen dat hij er al om half 5 was, hij had een lift geregeld en mocht eerder weg. Vanaf dat moment had ik sociaal contact nodig. Er MOEST iemand bij me zijn. Ik voelde me verlaten. Ik heb 30 minuten lang op de klok gekeken. Het leek wel jaren te duren.
Uiteindelijk kwam mijn vader binnen. Ik gaf hem een knuffel (zoals altijd). Het was nog niet helemaal uitgewerkt, maar de waanbeelden trokken stuk voor stuk weg. Ik was blij dat ik nog leefde en er iemand in de buurt was. Ik durf dit echt tegen niemand te vertellen, daarom ben ik zo blij dat ik het hier kan posten. Ik heb het overleefd.
Voorlopig geen truffels voor mij. Ik ga wel truffelsitten. Ik wil het nog wel een keer doen om te kijken hoe het is als je niet mentaal instort. En ik vergeet de belangrijkste regel nooit meer. Truffel niet in je eentje, zorg dat er minimaal 1 of 2 mensen bij je zijn! Je moet wel heel stevig in je schoenen staan om dat aan te kunnen volgens mij!
Bedankt voor het lezen van mijn eerste Trip. Ik ben ECHT heel blij dat ik het hierop kwijt kan!
Groetjes, T.
Het begon allemaal in de nacht ervoor. Ik zou met vrienden binnenkort truffels gaan proberen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn, dus besloot ik alvast van alles op te zoeken. Het leek me allemaal zo mooi. Alle verhalen die ik las (de goede en de slechtere), overal kreeg ik een soort 'rush' van. De adrenaline sprong bij ieder verhaal een meter verder. Ik kon niet meer wachten om het te proberen. Uiteindelijk had ik mijn laptop maar naast mijn bed gelegd en was ik gaan slapen.
De volgende ochtend werd ik wakker. Ik was vrij vandaag, dus besloot ik alvast de truffels te gaan halen. In de trein terug naar huis heb ik een kwartier lang heel erg gefascineerd gekeken naar de truffels. Wat zien die dingen er toch maar vies uit, maar toch ben je benieuwd hoe het gaat smaken (en wat de effecten zijn natuurlijk). Met die gedachte in mijn achterhoofd ben in vanuit de trein in mijn auto gestapt. Toen ik eenmaal thuis was begon er druk op me te staan. Ik wil toch niet de enigste zijn van mijn vrienden die nog geen ervaring heeft met truffels? Het was ondertussen half 2 's middags en ik had nog helemaal niks gegeten. Helaas was dit ideaal, want nu had ik een reden om het maar gewoon te proberen toch?
Ik opende het doosje, rook een keer aan de truffels en praatte mezelf erin om het nu toch nog maar te doen. Aangezien mijn vader toch pas laat thuis zou zijn. Zo gedacht zo gedaan. Ik had mezelf omgepraat om het dus maar gewoon te gaan doen, in mijn eentje, zonder truffelsitter of medetripper. Want ja, wat kon er nou mis gaan? Ik at eerst een klein stukje, knauwde er wat op. Ik kon nou niet zeggen dat het heel vreselijk was. Totdat de nasmaak kwam. Wauw, wat is dat ranzig zeg. Dus dacht ik aan iets wat ik gelezen had, een klein glaasje water. Maar waarom luisteren naar andere als je zelf ook een pak melk hebt staan. Toen ik een klein slokje melk nam om het weg te spoelen, kwam ik voor een aangename verrassing te staan. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik geen fan ben van karnemelk. En ja, zo smaakte het. ZO VIES! Ik besloot de melk om te ruilen voor chocomel. Ideaal! Alles ging zo naar binnen. Ik was even vergeten dat je het beste ook 1/3 kan nemen, daarna 2/3 en uiteindelijk als je na een uur nog niks voelt of zeer weinig 3/3. Nadat ik alles opgegeten had was ik maar op de bank gaan liggen.
Vanaf hier het begin van mijn trip naar de hel.
Ik stond op om even naar het toilet te gaan. Ik voelde me al wat wankel, dus was ik maar gaan zitten op het toilet. Alle patronen in zowel de tegels als de geschilderde muur was mooi en kleurrijk. Ik keek naar de keuken die met allemaal bogen gestuukt is. Toen begon het heftig in te slaan. Alles bewoog en draaide. Toen er ook mensen op mijn muur aan het dansen waren speelde de gedachte in mij op dat ik mijn vader nog op zou moeten halen. Dit moest al om half 6. OEPS, even vergeten, maar ach dan zou het toch al wel uitgewerkt zijn? Dat is wat ik tegen mezelf zei, maar mijn gedachte zei alleen maar, F***, SH*T en allemaal van dat soort scheldwoorden. Ik ging er maar het beste van maken. Ik plofte maar weer op de bank en zette de televisie aan. Na een tijdje was de muur achter de tv alleen nog maar een waanbeeld. Ik kon zo doorlopen. De kamer was wel 20 meter lang. Ik begon aan een lange en diepe 'spirituele' reis. Ik dacht over letterlijk alles na. Niks was meer waar. Niemand bestond. Blowen had ik nog nooit van gehoord. Waarom moet ik nog ademen? Waarom krijgen sommige mensen miljoenen om een pijl in het bord te gooien? Besta ik nog wel? Allemaal van dat soort waanbeelden. De tv was geen tv meer maar een soort bord. Op dat bord zag ik 12:11 staan, maar het was toch half 2 toen ik begon? Ik dacht misschien dat ik even een frisse neus nodig heb en keek uit het raam. Het was heel donker buiten en van tijd tot tijd regende het wat. Dus liep ik maar terug naar de bank. De afstand van het raam naar de bank was ondertussen 40 meter. Ik viel op de grond en besloot maar naar het plafond te kijken. Ik was zo diep aan het nadenken en alles in die gedachte bestond niet meer. Ik bestond niet meer. Ik wilde dat het ophield.
Ik werd er helemaal gek van. Ik kroop van de grond omhoog en toen begon het ergste.
Ik ging terug liggen op de bank. Keek naar mijn handen die ineens een tas vast hield. Ik kreeg een paniek aanval en wilde mezelf wakker maken, maar hoe? Uit het niets trok ik de tas over mijn hoofd (een nike tasje) ik trok zo hard als ik kon aan de touwtjes dat hij goed zat om mijn nek zat. Ik zat zo ongeveer 2 minuten maximaal. Ik begon heftig te ademen en wist niet meer wat ik aan het doen was. Vanaf dat moment was het een waas, totdat ik bij besef kwam. Ik was nog half aan het trippen maar het nam al af. Ik vroeg mezelf af of in mezelf nu gedood had of niet. Snel kwam ik erachter dat ik nog prima in orde was. Ik kon ook weer klok kijken. Het was 4 uur. Mijn vader belde me op om te zeggen dat hij er al om half 5 was, hij had een lift geregeld en mocht eerder weg. Vanaf dat moment had ik sociaal contact nodig. Er MOEST iemand bij me zijn. Ik voelde me verlaten. Ik heb 30 minuten lang op de klok gekeken. Het leek wel jaren te duren.
Uiteindelijk kwam mijn vader binnen. Ik gaf hem een knuffel (zoals altijd). Het was nog niet helemaal uitgewerkt, maar de waanbeelden trokken stuk voor stuk weg. Ik was blij dat ik nog leefde en er iemand in de buurt was. Ik durf dit echt tegen niemand te vertellen, daarom ben ik zo blij dat ik het hier kan posten. Ik heb het overleefd.
Voorlopig geen truffels voor mij. Ik ga wel truffelsitten. Ik wil het nog wel een keer doen om te kijken hoe het is als je niet mentaal instort. En ik vergeet de belangrijkste regel nooit meer. Truffel niet in je eentje, zorg dat er minimaal 1 of 2 mensen bij je zijn! Je moet wel heel stevig in je schoenen staan om dat aan te kunnen volgens mij!
Bedankt voor het lezen van mijn eerste Trip. Ik ben ECHT heel blij dat ik het hierop kwijt kan!
Groetjes, T.