Pagina 1 van 1

Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: wo mei 14, 2014 5:27 pm
door Fennec
Wat: Hollandia Truffels
Hoeveel: 8gr. later 10gr. extra
Waar: Thuis & buiten
Zitters: 0
Tripbuddy: Zwoele Beer

Ik en mijn vriend, Zwoele Beer hebben laatst voor het eerst truffels gebruikt. We waren zo nieuwsgierig dat we wel gelijk ‘hard’ wouden gaan. We zouden eerst gaan voor Philosophers Stone, maar dat verkochten ze niet. We wouden wel iets gebruiken met veel visuals (we doen het ter voorbereiding van de San Pedro cactus die we, zodra deze groot genoeg is, willen gaan eten), dus hebben we daar gekeken wat ze hadden: Atlantis leek ons leuk. Nope. Atlantis was op. Het enige met veel visuals, wat ze toen nog wel over hadden, was Hollandia. Dus op hoop van zegen hebben we twee bakjes gekocht, met in ons achterhoofd dat we hier twee keer van zouden kunnen trippen. Omdat er niets was wat we eigenlijk wouden, hebben we korting gekregen.

Toen was het wachten voor het geschikte moment… Gelukkig gingen een week of wat later mijn beide ouders een avond weg en mijn zusje (14) uit slapen. De perfecte kans dus! Alleen thuis, in een veilige omgeving, nou we hebben er ook zeker gebruik van gemaakt.
We hebben mijn kamer (boven) gevuld met matrassen en lekker zachte dekens. We hebben een afspeellijst gemaakt met trip hop (langzame fijne muziek, onder zal ik een linkje plaatsen) en andere nummers die ons chill leken (Arctic Monkeys – do i wanna know, zeker een aanrader! Zeker met wiet).

Om ongeveer half 10 ’s avonds hebben we beide 8 gram gegeten. Sinasappelsap erbij, muziek aan, dimlicht, de avond leek ons perfect. Het werkte alleen niet echt…
Beide waren we zeer vrolijk met soms een lachbui, maar niet heel erg anders of echt trippende. Ik weet nog dat Zwoele Beer iets eerder begon met vrolijk worden dan ik, en dat hij op een gegeven moment een laatje van mijn kas opentrok, waar ik mijn sjaals en handschoenen in bewaar. Al liggende op zijn rug heeft hij de inhoud er uit getrokken en als baard gedrapeerd op zijn borst. Een paar minuten later en hij had een handschoen aan, een sjaal-baard en een euforisch, kinderlijk vrolijke glimlach op zijn gezicht. Ik heb hem nog nooit zo vrolijk gezien en ik geloof niet dat hij zelf ooit zo vrolijk is geweest. Hij bleef maar roepen hoe zacht het was en hoe knuffelig!
Ik begon me een beetje te vervelen. Ik ben gewend dat wiet laat klapt bij mij, maar naar 40 minuten merkte ik nog niets en begon Zwoele Beer me te irriteren, omdat ik ook graag iets wou voelen. Nog even gewacht om zeker te zijn dat ik niet ultra laat klap, maar toen toch maar voorgesteld om de overige 10gr. ook op te eten. Zo gezegd zo gedaan.

Van beneden uit de koelkast de rest opgehaald om het boven op te eten in alle rust en veiligheid. Weggespoeld met wat sinaasappelsap en de trip kon beginnen! Ik had er zo veel zin in!

In het begin, een paar minuten na het eten van de rest, had ik het echt heel erg moeilijk met mezelf. Ik was voor mijn gevoel half aan het trippen en half niet, en wist niet meer wat ik met mezelf aan moest, of welke houding ik mezelf geven moest. Ik bleef lachen, maar kon net zo goed huilen, want ik wist het allemaal ook niet meer! Wat best vervelend is wanneer je vriend alleen maar lachen kan en kussens in je gezicht gooit.
Dat pakte nog niet eens zo verkeerd uit, want ik legde deze op mijn hoofd en ging toen in schildpad-modus. Wat wil zeggen dat ik mijn hoofd begroef in een hoop kussens en dekens en me opvouwde als een schildpad, en daar vrij content mee was. Ik was voor mijngevoel verdwenen in een hoopje stof, wat mogelijk is met de flexibiliteit van een knuffel aap en de lengte van een Aziatische aardbewoner (1,60). Het zag er vast leuk uit!
Na een paar minuten ging dit gevoel voorbij en werd ik ook erg happy en zeer onhandig met mijn ledematen, die ik niet meer onder volle controle had. Ik heb menig maal mijn vriend onhandig ‘geslagen’ in zijn gezicht of borst, of bovenbeen… Ik ben sowieso al erg onhandig, maar dit sloeg alles. Letterlijk. En onbewust. Gelukkig hebben we er hard om kunnen lachen.
Het bleef alleen een beetje op dat level hangen: meligheid, onhandigheid, maar geen visuals, juist het geen waar we voor gingen. We bedachten dat misschien de muziek ons ‘vast hield’ aan de realiteit, ‘of, misschien moeten we naar een andere ruimte gaan…’ opperde Zwoele Beer met een magisch en vaag domme manier, alsof hij er zelf nog over na dacht.
Voor mijn gevoel heb ik toen een minuut lang gedacht, maar dat zou wel mee vallen, maar dus, na lang nagedacht te hebben, sprong ik op. Al struikelende over alle matrassen sprong ik op bed, en trok het raam open. Ik kwam er daarpas achter dat die actie veel te snel ging, waardoor ik weer mijn evenwicht verloor. Ik tuurde naar buiten. Droog!
Met die zelfde veel te snelle snelheid sprintte en struikelde ik terug naar Zwoele beer, ‘Laten we naar buiten gaan!’, zei ik.
We hebben warme truien aangetrokken en zijn naar buiten gegaan, hij in jogging en ik, charmant als altijd, en in mijn witte met blauwe streepjes piamabroek, op naar buiten. Ik woon in een rustig, bijna dood dorp, neem een paar afslagen en je beland zo op een drie kilometer lange, aarde donkere wijk die naar het bos lijdt. Het is een smalle asfalt weg met aan beide kanten een zachte berm, rechts bomen en links een klein smal, bijna droogstaand afwateringskanaal.
Zonder na te denken zijn we die automatisch opgelopen. Gelukkig, wel zo veilig en rustig. We zijn daar vrij wel direct op het asfalt gaan liggen, wat verbazingwekkend fijn lag! Alles was zo knuffelbaar, en gelukkig en happy, ik was zo content met alles. Geweldig!

Ik ben op mijn buik op het asfalt gaan liggen, en ik kon zweren dat sommige stenen licht gaven, of in elk geval een licht groene gloed hadden, magisch om te zien. Na een paarminuten daar samen gelegen te hebben en ons verwonderd te hebben over hoe lekker het lag en of stenen nou daadwerkelijk licht gaven, ja of nee, zijn we verder de wijk op gegaan. We lagen namelijk nog maar een paar meter van een huis verwijderd, en ik was nog net nuchter genoeg om me te realiseren dat we herrie en overlast konden veroorzaken, en dat het naar zou zijn als iemand naar ons toe kwam om te vragen of alles wel goed ging. Vooral dat laatste. Twee pubers, liggend op het asfalt, één van hen schreeuwende dat alles wiskunde is, ik kan me voorstellen dat het raar is. Vooral als je dichterbij komt en hoort dat ze het hebben over de meest vreemde dingen.
Een meter of 10 verder, waar de duisternis pas echt begon, ben ik weer gaan liggen. Denk ik. Vanaf daar is het hele tijdsbesef weg. Ik weet dingen nog wel, maar ik weet bij god niet meer in welke volgorde het plaats vond of hoe laat het was. Geen idee. Er zijn woorden van Carlos Castaneda die ik hierbij wel vond passen: De actieve kant van oneindigheid. Die woorden, komen in de buurt van wat er toen gebeurd is.
De wereld was anders. Toen veranderde alles. Een voor mij nieuw universum is toen geboren, tijdelijk noemen Zwoele Beer en ik het Delorean, tot we de perfecte naam voor ons universum hebben gevonden.
Het was een universum bestaande uit geluid, schaduwen en surrealistische, toch herkenbare objecten. Geluid werd zo vervormd dat het vaak leek alsof ik in een hele kleine ruimte was, waardoor ik mijn eigen stem hoorde alsof iemand anders het tegen mij zei, in plaats van ikzelf. Ik heb dan ook veel melodieën geneuried of gezongen. My Jolly Sailor Bold uit Pirates of the Carabian, was mijn favoriet. Toen lag ik op de grond, ik weet niet meer of dat de berm was of het asfalt, maar ik zong gericht naar boven, naar de bomen en de bladeren boven mij. Het was magisch, maar vooral omdat ik mijn eigen stem hoorde alsof iemand anders zong, en omdat de bladeren zo anders leken. Het is zoals vele ervaringen niet te beschrijven. Wat zo jammer is, maar wat het wel mij eigen houdt.
Een ander liedje dat ik gezongen heb is Luchtkasteel uit de musical Les Miserables, op dat moment was ik ook dat kleine meisje dat het liedje zong. Jong in elk geval.
Ik bleef wel duidelijk mijzelf, op een bepaalde manier. Ik bleef me bewust van waar ik was en dat bomen, bomen waren, al zagen ze er uit als groene, 2D-achtige suikerspinnen op een perfecte bruine cilindervormige paal. Zo was ook het voelen veranderd gras voelde plastic aan.
Toen ik daar achter kwam hadden we, ik was begonnen moet ik eerlijk bekennen, een bord ‘beklommen’. Het was een bord dat aangaf in welk dorp je nu weer bent beland en onder welke gemeente het valt. Je kon er zo mooi op staan! En toen ik geen zin meer had in staan ben ik gaan zitten, in het hoge gras. Het voelde heel bijzonder plastic, nep en surrealistisch aan. Bijna alsof het niet bestond.
Het kon ook zijn, dat we toen tegen de boom aan zaten, we hadden ook nog een boom geknuffeld. Je kunt bijna beter vragen wat ik niet geknuffeld heb… Als was fijn en knuffelig. Knuffelig, dat woord bleef ik maar herhalen, maar alles was ook zo fijn! Ik wou ook echt alles knuffelen. Behalve de auto die voorbij kwam, gelukkig. Dat besef had ik dan nog net wel. Twee keer is er een auto langs gereden, wat een heel mooi effect gaf.
Wij waren toen van het asfalt naar de berm verhuisd, toen ik stond met mijn rug naar de auto toe en zag ik het witte licht op mijn toch al zo 2D-achtige wereld schijnen waardoor het net een schilderij werd. Het bracht gevoelsmatig de wereld een beetje dichterbij, een soort van ‘ik zoom in’ gevoel. Best magisch mooi.

Op een bepaald moment besloot meneer dat het koud was en dat we naar binnen moesten. Dat zou ongetwijfeld zo geweest zijn, maar ik had nergens last van. Op dat moment lag ik op het asfalt met de kraag van mij jas bijna in mijn gezicht, Zwoele Beer precies zo. Hij kwam boven op mij liggen om duidelijk te maken dat ik koud was en naar binnen moest. Wat me afleidde was het feit dat de kraag van zijn jas verdacht veel leek op een astronautenpak. Ik besloot dus dat hij dat bij deze was. Al zag ik geen glazenhelm of een raar wit pak, ik vond het pretending to be gedeelte erg leuk.
Op dat moment had ik de mentaliteit van een meisje van 6, en weigerde mee naar huis te gaan en deze mooie fantasie wereld vaarwel te zeggen (meer was het niet, helaas), ook al wist ik dat hij gelijk had. Ik betrapte mij er op dat moment op dat ik een beetje trilde soms. Fine, we gaan naar huis

Op de weg naar huis, werd ik weer wakker. Vanaf daar weet ik ook weer zeker wat ik welke volgorde gebeurd is… Wanneer we weer bij het huis aankwamen waar ik net over gehad heb, het laatste huis op de wijk, zeg maar, heb ik een rare afslag genomen naar een huis zijn oprit. Dit is een groot hoek huis en het heeft twee opritten; eentje aan de wijk en eentje aan de hoofdstraat. Ik dacht, zo kan ik ook van A naar B, dus dat heb ik gedaan. Op de oprit stond een klein autootje, deze heb ik geaaid en het voelde aan als fluweel. Ik zweer het, fluweel. Zacht dat het was!
Omdat ik weet dat auto’s niet zacht en knuffelig (zie daar is dat woord weer) horen te zijn, keek ik om dit geweldige nieuws te melden aan Zwoele Beer, die ik terug vond met zijn voeten bijna in het water een beetje te tappen met zijn voetjes, kijkende hoe het water reageerde denk ik. Ik had hem geschreeuwd, maar ik heb geen reactie gekregen. Toen ben ik maar door gelopen…
Aan het einde van de oprit richting de hoofdstraat, stonden er twee vierkanten, stenen pilaren. Pilaren waren het niet, maar hoe het ander te noemen, ik weet het niet. Het waren van die sier pilaren die je ook voor grote rijke huizen vind, er zit vaak een trotse leeuw boven op, zo’n ding. Alleen stonden hier geen leeuwen op, maar een soort van kom met bloemetjes er in. En jongens, ik schaam me dood voor mijn volgende acties, maar toen was het leuk en meer dan logisch dat ik dat deed.
Dit was het punt dat Zwoele Beer mij weer gevonden had en me zag bij de uit de kluiten gewassen versierde slakom met bloemen. Ondertussen was ik die bloemen aan het aaien, betasten, voelen, ik weet niet wat het was, toen hij aan kwam bedacht ik me, randdebiel dat ik ben, dat ik weg moest en naar huis, ik pakte de met bloemen gevulde slakom en haastte me naar huis. Die missie was natuurlijk gedoemd te mislukken en Zwoele Beer snapte dat beter dan ik. Hij heeft ergens die bak uit mijn handen gepakt en het maar ergens neergelegd, niet wetende waar het vandaan kwam.
Ik heb er een paar bloemetjes uit gerukt om ze mee naar huis te nemen, ook dat is mislukt want op een bepaald moment besloot ik alle bloemblaadjes er af te trekken, wat nog vies tegen viel zonder motoriek. Ik werd er dan ook snel moe van.

Toen ontdekte ik het water, een machtig interessante spiegelwereld van de werkelijkheid. Ik wou er heen, en vond dat het kon terwijl Zwoele Beer de plantenpot aan het droppen was ( ik weet niet waarom, maar dat ding bracht irritatie in mij naar boven, en nu ik er weer aan denk, voel ik weer die zelfde kinderlijke irritatie). Ik kwam er toen achter dat Zwoele Beer zicht dood schrok en me achterna kwam, ik wist prima dat wat ik deed ‘niet mocht’, maar als het meisje van zes waar ik me op dat moment mee identificeerde , was ik eigenwijs en deed ik toch wat ik wou.

Met de overgebleven bloemetjes nog in mijn hand zijn we verder naar huis gelopen. Ergens verder op heb ik nog even het water geaaid, het was een beetje een puddingsubstantie volgens mijn handen, maar ik wist dat het niet klopte. Op dat moment begon ik echt weer een beetje in de realiteit te komen. Ik had weer een beter zicht en dingen werden weer normaal. Ik had wel nog alle filters uit staan en normen en waarden deed ik nog niet altijd aan. Een vervelend kind van zes dus. Zo ben ik op onze schutting geklommen, gewoon omdat het kon, en omdat het in mij op kwam. Ik wist dat het veilig was want ik kende de omgeving en als kind heb ik dat vaak gedaan. In een iets vreemdere omgeving denk ik niet dat ik mij zo vrij gedragen had.

Daarna zijn we toch echt naar binnen gegaan. Ik ben in de keuken op de grond gaan zitten, en juist op dát moment kwam onze kat aanzetten. Hij miauwde luid in mijn oor, waardoor ik op het idee kwam om te knuffelen. In een wanhopige poging snel achter het arme beessie aan te gaan, begon ik op handen en voeten, achter hem aan te rennen, als het zo te noemen was. Wanhopig indeed… In de haast opgestaan, en hem al struikelend over mijn eigen ledenmaten te pakken gekregen.
Trots keerde ik terug naar de keuken, de kat hangend tussen mijn armen en borst, zoals je dat kleine kinderen ziet doen. Ik ben weer gaan zitten op het plekje waar ik eerder ook had gezeten. Verstrengeld in een innige knuffel met de kat, ik beloof dat hij weg kon wanneer hij wou, maar vast had ik hem zeker. Mijn knieën had ik opgetrokken en die kat zat lekker op schoot. Geknuffeld door twee pubers onder invloed van truffels. Ik weet niet of dat voor dat beessie nou juist prettig zou zijn, lachwekkend of dat het hem geen reet interesseerde zolang hij maar geaaid werd. Nou, aandacht kreeg hij genoeg. Ik en Zwoele Beer hebben hem aardig lang apathisch geaaid en geknuffeld. Volgens Zwoele Beer was die kat tien keer zo groot en ik tien keer zo klein, wat vast een leuk gezicht was.
Ik schrok op uit het kattenmoment door een raar piep deuntje. Dit deuntje was van de magnetron. Van de magnetron op het ontdooistandje om precies te zijn… Heel fijn. Mijn vriend die nog zwoel bezig was met de kat, had onze chocolademelk op de ontdooistand in de magnetron gezet. Dit had natuurlijk super veel nut… Ik heb dat dus maar snel veranderd in 900 Watt en het weer op twee minuten gezet.
Ik keek terug naar Zwoele Beer, kat weg, en Zwoele Beer zelf lag ondertussen met zijn rug op de grond en met zijn hoofd in een kastje, weer met een euforische pretbek, die ik ook bij hem had gezien toen hij een baard had gecreëerd van mijn sjaals. Op dat soort momenten verbaasd hij me zo, in de meest positieve manier van het woord. Hij maakt mij dan tien keer zo blij, wat al makkelijk te doen is als je net wakker wordt uit een magische trip naar een machtig mooi, maar raar universum. Maar je denkt misschien dat je ooit vlinders in je buik hebt gevoeld bij het kijken naar je liefde, maar dit was intens. Het had net zo goed een tapdansende olifant kunne zijn, of een nest duizendpoten. Gelukkig had ik geen tijd om er lang over na te denken, die duizendpoten hadden mijn mood sowieso verpest, want Zwoele Beer bewoog zich als een dweil voort door de keuken, duidelijk alles opgegeven na alle dromen die hij ontmoet had vannacht…
Dan ben ik weer even alles kwijt, tot we met de inmiddels warme chocolademelk de trap op lopen richting mijn kamer. Een maal boven hebben we alle jassen en schoenen uitgedaan. Beneden hadden we daar blijkbaar niet aan gedacht.
Ik had nog even muziek aan gezet, heel zachtjes, meer om een sfeertje neer te zetten. Ik weet niet eens of vriendlief dat gemerkt heeft, hij heeft het zeker niet geregistreerd. Ik zelf heb daar ook weer een aantal hiaten, jammer genoeg.
Wat nog wel duidelijk is, is het feit dat ik op een hele epische manier een beker chocolademelk omgegooid heb… Ik dat met mijn rug naar mijn beker toe, de beker netjes op de grond en ik zat netje op de matras met Zwoele Beer tegenover mij. Hij had last van de lachkriebels en ik was lekker destructive bezig. Hoewel ik wel weer wakker aan het worden was, en dacht dat ik wakker was, toch was ik dat nog niet. De controle over mijn ledematen was nog steeds bar slecht.
Maar ik heb het dus voor elkaar gekregen om door een kussen over mijn schouder te gooien mijn beker chocolademelk om te gooien. Heel knap, maar ook heel stressvol, zowel Zwoele Beer als ik, wisten bij god niet wat er mee te doen. Ik wist niets anders te bedenken dan handdoeken eroverheen te gooien. Ik heb Zwoele Beer naar de badkamer laten gaan met de missie handdoeken te halen, maar Zwoele Beer zou Zwoele Beer niet zijn als hij halverwegen zijn missie vergat en maar ging niksen in de badkamer. Ik weet echt niet wat hij gedaan heeft, maar naar 5 minuten heb ik hem terug geroepen; dit had geen zin. Ik heb hem gezegd in mijn kamer te blijven terwijl ik handdoeken ging halen. Voor de zekerheid maar twee gepakt. Ik heb eentje alles laten opzuigen, en toen de ander er onder gelegd voor de overige restjes en om ervoor te zorgen dat mijn vloer de volgende ochtend niet zelf wegliep. Gelukkig hielp het en konden Zwoele Beer en ik snel weer verder met wat we ook deden.

Al snel daarna zijn we onder de dekens gekropen. Dat was het fijnste van de hele avond. De rest was leuk, overweldigend, spannend, surrealistisch en van mij, maar dat was gewoon fijn en perfect bijna. Liggend in zijn armen, tegen zijn warme lichaam, heb ik nog uren gepraat over mijn trip. Het leken uren, maar dat zou het wel niet geweest zijn. Meer een bij wijze van spreken…
Hij bleef maar herhalen dat hij van hout was, waardoor ik me een beetje Dorothy voelde; hij de vogelverschrikker en ik het meisje met de vlechtjes.
Het jammere was, net zoals bij de rest van de trip is dat ik me dit bedacht en voorstelde, maar niet zag of voelde en dus nooit zelf met een raar idee kwam. Behalve over het paard getilde plantenbakken vinden en deze mee naar huis willen nemen.
Het kroelen, zoals wij het maar genoemd hebben, was zoals ik al zei magisch fijn. Ik voelde me helemaal thuis in zijn armen en had ook met niemand deze avond willen doorbrengen. Hij maakte het voor mij tien keer zo leuk, random, grappig en bijzonder.

Zo zijn we samen in slaap gevallen. Toen ik merkte dat hij begon te slapen heb ik zachtjes alle lampen, muziek en laptop uit gezet. Zachtjes ben ik naast hem in bed gaan liggen. Terwijl mijn lichaam het perfecte plaatsje zocht naast zijn lichaam mompelde hij lieve dingetjes in mijn oor en verdoofd door alle gevoelens en ervaringen van vannacht, zocht ik naar woorden om terug te verduisteren, maar natuurlijk kon ik die niet vinden. Ik zei dus maar: Slaap lekker, Zwoele Beer.

We hebben heerlijk geslapen en ons de volgende ochtend afgevraagd wat we hadden gedaan, maar vooral wanneer we het weer eens gaan doen!

Het report van ZwoeleBeer

Trip hop playlist: https://www.youtube.com/watch?v=KW1-SH7QyAA&list=PL0A597459D647F234

Re: Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: wo mei 14, 2014 6:57 pm
door Chocoloco
Leuk report, volgens mij ben je echt een druktemaker ;p

Re: Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: wo mei 14, 2014 7:10 pm
door cojiro
Arctic Monkeys tijdens een truffeltrip? Aparte keuze ^_^


Het is op zich niet zo raar dat je van 8gr weinig tot niets voelde, dat is wel een hele lage dosis. 10 is mild, 15 is gemiddeld voor een beginnend tripper; ik krijg het idee dat het type trip waar jij voor wilde gaan (met visuals en al) meer een 20/25gr trip is.

Maar goed, klinkt alsof je toch nog een mooie en vrij intense trip hebt gehad, met dat liggen op het asfalt en het voelen alsof je in een andere wereld zit. Ik vind het leuk hoe je jezelf een meisje van 6 waant, ik voel mezelf ook altijd weer kind tijdens een paddotrip. Je ogen uitkijken en de wereld herontdekken, en tegelijkertijd heerlijk naief en allesgelovend. Heb enorm van je report genoten, bedankt voor het delen!

Re: Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: wo mei 14, 2014 11:35 pm
door Fennec
cojiro schreef:Maar goed, klinkt alsof je toch nog een mooie en vrij intense trip hebt gehad, met dat liggen op het asfalt en het voelen alsof je in een andere wereld zit. Ik vind het leuk hoe je jezelf een meisje van 6 waant, ik voel mezelf ook altijd weer kind tijdens een paddotrip. Je ogen uitkijken en de wereld herontdekken, en tegelijkertijd heerlijk naief en allesgelovend. Heb enorm van je report genoten, bedankt voor het delen!


Ik vind het echt geweldig hoe kinderlijk ik mij voelde, inderdaad precies hoe je het beschrijft; het herontdekken van de hele wereld.

Dank jullie wel voor het lezen van mijn wel erg lange tripreport. Ik ben blij met alle positieve reacties!

Re: Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: do mei 15, 2014 12:48 am
door Winnie
hé maar dit klinkt bekend

Re: Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: do mei 15, 2014 7:33 am
door Fennec
ZwoeleBeer schreef:hé maar dit klinkt bekend


I know right?!

Re: Eerste keer Hollandia; wat een nacht!

BerichtGeplaatst: do mei 15, 2014 11:12 am
door Monologic