Ayahuasca - De Openbaring (Deel II: Overgave)
Geplaatst: vr jun 20, 2014 4:46 pmDe Openbaring (Deel I: The End of Suffering)
Dit verhaal is ook te lezen op mijn nieuwe site; http://www.paddoblog.nl
Jeroen en ik lagen tegenover elkaar in de ceremonieruimte. ‘Wat zullen we doen?’ Hij liet het initiatief aan mij. ‘Ik wil eigenlijk nog wel een kopje ayahuasca.’ Jeroen keek bedachtzaam. ‘Meer ayahuasca? Ik denk niet dat het daar nu tijd voor is. De oplossing ligt niet bij meer ayahuasca.’ Ik vroeg me af wat hij bedoelde. ‘Ik denk dat het tijd is voor iets anders,’ ging hij verder. ‘Wat vind je er van om wat van de rapé te delen?’ Ik stemde er mee in, mijn interesse was immers al gewekt door de enthousiaste woorden die Jeroen eerder had gesproken over het nemen van rapé tijdens de reis. Ik was benieuwd op welke manier het intenser zou worden dan mijn ervaring van een paar uur geleden.
Nadat Jeroen het pijpje had gevuld met de magische tabak, overhandigde hij het aan mij. Hij had me uitgelegd hoe het pijpje symbool stond voor de kunstmatige verbinding tussen de harten van de gever en de ontvanger. Ik bewoog het voorwerp in de richting van zijn neus en merkte de invloed van ayahuasca op mijn handelen. Het voelde alsof ik met iets magisch bezig was, ik kon zien dat het pijpje een bepaalde kracht bezat. Tegelijkertijd kon ik nauwelijks bevatten wat ik aan het doen was. Alles ging vanzelf, maar af en toe protesteerden mijn gedachten. Er was een lichte twijfel bij elke beweging. Hetzelfde gebeurt wel eens als ik een pijpje vul met DMT, nadat ik vlak daarvoor al een hit heb genomen. Ik handel dan niet meer vanuit ervaring, maar vanuit het moment zelf. Jeroen zette het uiteinde van de pijp tegen zijn neus. Ik ademde diep in en blies met veel kracht door de buis. ‘Perfect.’ Nadat ook zijn andere neusgat met tabak was gevuld, was ik aan de beurt.
FFFLUM. Tranen. Een branderig gevoel. Het andere neusgat. Meer tranen, mijn gezicht vertrok van de pijn. Langzaam verdween de steek uit mijn holtes en kwam er een helderheid voor in de plaats. Pure helderheid. Een gevoel van verbonden zijn, van de eenheid van alles. Ik keek Jeroen in zijn ogen en schoot in een intense lach. Ik was niet te stoppen, hield niks in. Alles vanzelf. Jeroen kreeg een grote grijns op zijn gezicht. Ik dacht dat hij elk moment aan een zelfde soort lachbui zou beginnen, maar het gebeurde niet. Elke keer dat ik dacht dat de lach minder werd, kwam hij harder terug. Er leek geen einde aan te komen. Er was geen sprake meer van iemand die aan het lachen was, ik wás de lach, en buiten de lach was er niets.
Toen mijn ademhaling tot rust kwam werd ik overgenomen door een gevoel dat ik één keer eerder had mogen ervaren, tijdens een paddotrip van een paar maanden geleden. Ik voelde energie door mijn lichaam stromen. Het begon bij mijn handen, waar de trilling zo heftig was dat het leek alsof ik een draaiende staafmixer vasthield. Via mijn armen verspreide de trilling zich door de rest van mijn lichaam. Ik liet mijn gezicht naar beneden zakken – met mijn kin bijna tegen mijn borst – om me goed op het gevoel te kunnen concentreren. De energie werd steeds krachtiger, en ik gaf me er volledig aan over. ‘Ik voel het stromen.’ Het waren de enige woorden die ik kon uitbrengen. Jeroen maakte een geluid. Toen ik mijn hoofd omhoog hief keek ik met mijn nog altijd tranende ogen in zijn vriendelijke blik. Het was tijd voor de verbinding. Jeroen pakte mijn handen en het was nu net alsof de energie van ons beiden door ons als geheel stroomde. We lieten onze gezichten zakken en brachten onze hoofden naar elkaar toe, met de kruinen tegen elkaar aan. We waren één.
Nadat we elkaar met een innige omhelzing hadden bedankt, verplaatste ik me vanaf het kleedje naar de zachte kussens achter me. Ik genoot na van het intense gevoel, dat nog altijd niet gestopt leek te zijn. Over mijn hele lichaam bewogen tintelingen. Af en toe maakte ik een geluid. ‘Wow… wow. Hmmm...’ Ik kuste het uiltje dat om mijn nek hing. ‘Maud… Maud…’ Ik hoopte dat ze mijn liefde zou ontvangen. Ik ging een stukje naar voren liggen, zodat ik mijn armen kon strekken tot boven mijn hoofd. Ik maakte mezelf zo lang mogelijk. Wat was er net gebeurd? Hoe was dit mogelijk, en waarom voelde het zo goed? Ik drukte mijn hoofd in het kussen en liet mijn gedachten met rust. Ik dommelde vredig weg, genietend van de complexe figuren die voorbij dreven. ‘Magisch...’ Mijn lichaam was volledig ontspannen en voelde alsof ik na een stuk hardlopen in een warm bad was gaan zitten. Jeroen had gelijk gehad met zijn woorden over rapé tijdens de reis; het was één van de meest intense ervaringen uit mijn leven geweest.
‘Mag ik water?’ Ik had een ontzettend droge mond gekregen. ‘Het watermoment komt eigenlijk straks pas. We kunnen het wel eerder doen, of je kunt je mond gewoon even spoelen.’ ‘Even spoelen is goed.’ Jeroen liep naar het halletje om glazen te pakken. Ineens bedacht ik me. ‘Nee, ik wil het helemaal.’ Hij kwam terug met het water. ‘Oké, dan doen we het nu. Maar eerst moet er voor het water gezongen worden.’ Jeroen speelde op zijn gitaar en we zongen het lied over de rivier dat ook tijdens de vorige ceremonie voorbij was gekomen. Het was fijn om te zingen, en terwijl ik naar het water keek voelde ik mijn mond droger worden. Jeroen stopte met spelen en het was tijd om te gaan drinken. Toch niet. Er werd een nieuw lied ingezet; een energiek nummer met een Spaanse tekst. Steeds als het leek alsof het was afgelopen, kwam er een nieuw couplet. Mijn verlangen naar het water werd steeds groter. Ik genoot van het feit dat ik geduld moest opbrengen. Eindelijk. Ik kreeg het glas van Jeroen. Toen ik hoorde dat het uiltje om mijn nek er tegenaan tikte besloot ik om het even onder water te dopen. Mijn geduld werd beloond. Toen het water eindelijk mijn mond binnenkwam verspreidde zich een heerlijk gevoel door mijn hele lichaam.
Ik lag weer languit op de kussens en richtte me op het gevoel dat ik van het water had gekregen. Mijn hand hield ik op mijn buik. Jeroen speelde op zijn gitaar. Ik dacht aan water. ‘Water… water is de bron.’ Sinds een paar maanden drink ik bijna alleen nog maar water. Geen frisdrank, geen alcohol. Ik dacht aan ayahuasca. Ik was toch echt toe aan het derde kopje. Jeroen ging akkoord en schonk het voor me in. ‘Een volle graag.’ Hij keek me aan. ‘Je kunt zoveel krijgen als je wil. Maar het gaat niet altijd om meer. Ik begrijp je gedachtegang, want zo zit de huidige maatschappij in elkaar. Probeer erachter te komen waarom je meer wil. Welke stem zegt dat?’
Ik had een mengsel van twee verschillende soorten ayahuasca gedronken en begaf me weer naar de kussens. Jeroen liep naar de andere kant van de kamer om mijn playlist aan te zetten. Ja, dit was het perfecte moment. De emotionele vioolklanken van Stars of the Lid vulden de ruimte, en ik werd meegenomen naar een plek ver weg. Mijn ademhaling paste zich aan het nummer aan, vlagen van kippenvel bewogen zich over mijn lichaam. ‘Hmmm.’ Ik begon geluiden te produceren in een passende toonsoort. Ik hief mijn armen in de lucht en voelde de energie weer door mijn lichaam stromen. De ayahuasca deed zijn werk goed en snel. Mijn lichaam werd zwaarder, mijn zicht troebel. Ik zakte dieper in het warme bad. Het nummer liep richting zijn einde en ik hoopte dat mijn iPod niet op shuffle stond.
Een piano. Kippenvel. De lijst werd in de juiste volgorde afgespeeld. Ik zong mee met de dromerige stem van Thom Yorke.
I jumped in the river and what did I see?
Black-eyed angels swam with me
A moon full of stars and astral cars
And all the things I used to see
All my lovers were there with me
All my past and futures
And we all went to heaven in a little row boat
There was nothing to fear and nothing to doubt
Een explosie van schoonheid aan het eind. Daarna Disposition van Tool. De rustgevende stem van Maynard vertelde ons hoe alles verandert. Ik kon niet geloven hoe mooi het was. Tijdens de vorige ceremonie had Jeroen dit nummer ook voor me afgespeeld. Dit keer had ik het vervolg, Reflection, erachteraan geplakt. Toen dat nummer werd ingezet bereikte mijn ongeloof een hoogtepunt. ‘Wat? Woooow. Ohooo!’ Dit kon niet waar zijn. Ook Jeroen leek geïmponeerd te zijn door de onnavolgbare drums in combinatie met de zware gitaren. Ik had het gevoel dat ik elk moment kon bezwijken onder de kracht van de muziek. Op het moment dat Maynards stem met een spookachtig effect tevoorschijn kwam ging er een schok door mijn hele lichaam. Hij zong over het vernietigen van het ego en de verlichting die daaruit volgt. Over de eenheid van alles en de oneindige mogelijkheden die de mens bezit. Ik zong mee, beter en met meer overtuiging dan ik ooit eerder had gezongen.
So crucify the ego, before it's far too late
To leave behind this place so negative and blind and cynical,
And you will come to find that we are all one mind
Capable of all that's imagined and all conceivable
Just let the light touch you
And let the words spill through
And let them pass right through
Bringing out our hope and reason
Before we pine away
Tijdens de intense gitaarsolo zwaaide ik met mijn armen in de lucht. Ik was één met de muziek, elk onderdeel uitte zich op zijn eigen manier via mijn lichaam. Het ging vanzelf, zoals de afgelopen uren bijna alles vanzelf was gegaan. Ik dacht niet na, ik was alleen maar.
Het was tijd om tot rust te komen en weg te dromen bij de prachtige klanken van Eluvium. Sfeervolle ambient, bestaande uit natuurlijke geluiden die me vervulden met gevoelens van liefde en veiligheid. Ik herinnerde hoe Maartje had moeten huilen van dit nummer toen we laatst een weekend in Zeeland hadden doorgebracht. Ik keek naar het plafond en kreeg ineens een sterke drang om rechtop te gaan zitten. Waar was die kotsbak? BLURGH. Alles kwam er uit. Nog een keer. Wow. Een pijnlijke kramp in mijn maag. Er kwam meer. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Nog een keer. Het kwam van diep. Een tijdje ging het zo door. Ik accepteerde mijn lot, wetende dat ik niks anders kon dan me overgeven. Wellicht komt daar het woord vandaan. Jeroen was bij me, op de achtergrond hoorde ik de muziek. Ik wist dat het goed was.
Het overgeven was gestopt. Jeroen haalde de bak bij me weg en gaf me de zachtste deken die ik ooit had gevoeld. Ik drukte mijn hoofd er in, hield mijn ogen dicht. Wat was dit lekker. Mijn lichaam voelde zo goed, zo uitgerust, en het leek met elke minuut beter te worden. En de zachtheid… Alles was zo zacht. Het nummer van Eluvium was nog steeds niet afgelopen. Ik tilde mijn hoofd op om Jeroen aan te kunnen kijken. Hij was weg. Of niet? Ik kon het niet goed zien, dacht dat het misschien een hallucinatie was. Ik ging rechtop zitten. Wow, heb ik hem weg gehallucineerd? Ik keek om me heen en werd overvallen door een magisch gevoel. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ineens hoorde ik geluiden vanuit het halletje. Zou dat Jeroen misschien zijn? Even later kwam hij binnen. ‘Ik was even de bak aan het schoonmaken.’ Ik moest lachen.
De lijst ging verder. Hearts and Minds van Dextro; het mooiste nummer ooit. Circling van Four Tet. Er werd afgesloten met 13 Angels Standing Guard 'Round the Side of Your Bed. Ik bevond me in een ultieme staat van rust. Ineens herinnerde ik me hoe Jeroen me had gevraagd om me volledig vrij te voelen tijdens de reis. Ik had het idee dat het aardig lukte. De muziek was afgelopen en het werd stil. Ik dacht aan de tekst waar ik de laatste tijd aan had gewerkt en voelde dat ik er klaar voor was. ‘Jeroen, mag ik iets voor je rappen?’
Het was donker in de ceremonieruimte. Jeroen zat in de hoek op de kussens, naast hem brandde een kaars. Ik had de beat van Gesaffelstein aangezet en stond in het midden van de kamer. De zachtste deken waar ik net nog zo heerlijk op had gelegen, had ik om me heen geslagen als een soort bontjas. Ik zou voor de eerste keer mijn nieuwe nummer gaan rappen zonder daarbij naar de tekst te kunnen kijken. Ik hoopte dat ik het uit mijn hoofd wist. Ik voelde een spanning opkomen die ik er kon laten zijn, en begon aan de tekst.
Luister
Ik tast al jaren in het duister
Zit mijn hele leven vastgekluisterd
Wil er uit ik wil er uit
Naar buiten
Een nummer over iemand die vastzit. Ik had het nog niet af, maar ik wist dat dit het moment was om het tot uitvoering te brengen. Het ging goed en ik zag dat Jeroen onder de indruk was.
Dus ik blijf binnen
Ik durf nergens te beginnen
Loop in kringen loop in kringen
En ik kan mezelf niet dwingen
Om te springen
Heb geen tijd om te bezinnen
Want ik denk alleen aan winnen
En niet uiten maar wel innen
Toen ik klaar was gingen we samen verder met muziek maken. Jeroen speelde gitaar, ik rapte. Het ging perfect. Misschien kon ik me toch beter hier op richten dan op mijn verkeerd aangeleerde gitaarspel. Naderhand verplaatsten we ons voor de eerste keer van de avond naar de andere kant van de ceremonieruimte, waar ik ging liggen op een groot bed. Jeroen haalde fruit. Mijn aandacht werd getrokken door de fel verlichte geometrische figuur op de muur tegenover het bed. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Jeroen noemde het de sleutel van het bestaan.
We aten fruit en ik vertelde dat ik binnenkort een website zou gaan maken om mijn tripverhalen te kunnen bundelen. Jeroen vond het een mooi plan. ‘Ik heb wel een tip voor je. Het woordje trippen. Veel mensen associëren dat met iets negatiefs. Als je een groot publiek wil bereiken kun je misschien beter het woord reizen gebruiken. Maar dat is natuurlijk volledig aan jou.’ Ik gaf hem gelijk en we praatten er nog even verder over mijn plannen. Jeroen liet weten me altijd te zullen steunen op mijn pad. De trip was tot een eind aan het komen. ‘Zullen we zo nog even naar buiten gaan?’ Het klonk als een geweldig idee. We stonden op het punt om onze schoenen aan te trekken, maar werden tegengehouden door een energieke beat die uit de speakers klonk. Er werd gedanst. Ik had de smaak te pakken gekregen en zette een goa trance nummer aan om nog even verder te kunnen bewegen.
We stapten de frisse buitenlucht in. De hemel was helder, de maan was groot. Ik keek naar de sterren. Ze fonkelden. De lichtjes werden feller en dimden weer. Soms leek het alsof er iets verscheen of verdween. ‘Ik kan zien dat de sterren leven.’ Jeroen keek omhoog om te zien wat ik bedoelde. ‘Ja, kun je dat zien?’ Er viel een korte stilte. ‘Ja. Er gebeurt gewoon zo veel.’ Jeroen pakte hout om een vuur te maken en legde kleedjes voor ons neer. Al snel zaten we naast elkaar naar de vlammen te kijken. Ik genoot van de stilte voordat ik hem doorbrak.
‘Ik heb de laatste tijd een hele belangrijke stap in het denken gemaakt. Waar ik eerst dacht dat de mens verkeerd bezig was, en dat alles allemaal anders moest, weet ik nu dat het precies gaat zoals het moet gaan. Het is een proces.’ Ik hoefde niet lang te wachten op een reactie. ‘Wauw, dat is een hele mooie stap.’ Jeroen klonk verheugd. ‘Een hele mooie stap. Ik heb hem zelf ook eens gemaakt. Het is een vorm van acceptatie, en die acceptatie brengt rust. Je kunt de wereld niet zomaar veranderen, niet van buitenaf. De verandering zit in jou. Als je dat weet, verandert in één keer alles.’
We praatten over acceptatie, en de uitwerking daarvan op je omgeving. Als jij verandert, verandert je omgeving. Patronen worden doorzien, cirkels worden doorbroken. Mensen weten niet beter, tot dat iets of iemand ze laat zien dat het anders kan. Mensen kunnen dat, entheogenen kunnen dat, een mooi lied kan dat; op het juiste moment is alles in staat om een medicijn te zijn. Er zit een wereld van verborgen kennis diep in ons, en het is tijd voor die kennis om te worden herinnerd. Jeroen had me aan het begin van de ceremonie verteld over het einde van de cyclus van vergeten, en ik wist dat daar waarheid in zat.
Jeroen legde nog een houtblok op het vuur. Ik voelde hoe de gele vlammen mijn benen verwarmden en dacht aan de liefde. De liefde voor een persoon. ‘Ik zou zo graag eens met Maartje reizen.’ We bleven even stil. ‘Soms snap ik echt niet waarom ze mijn liefde niet beantwoord.’
‘Ja, wat is dat?’
‘Ik weet het niet. Toen ik haar voor het eerst vertelde dat ik verliefd op haar was geloofde ze me niet. Ze zei dat ik te goed voor haar was, dat er iemand anders op mij wachtte. Ze dacht dat het niet oprecht was.’
‘Maar dat is het dus wel.’
‘Dat is het zeker.’
‘En die vriend van haar dan?’
‘Een leuke jongen, ik mag hem wel. Maar ze doet zichzelf te kort.’
‘Misschien doet ze het voor hem. Wil ze bewijzen dat ze trouw kan blijven. Maar ze zal voor zichzelf moeten kiezen.’
Ik zweeg.
‘Waarom vraag je haar niet gewoon?’
‘Nee, ik weet wanneer onze liefde begint. Ik kwam erachter tijdens een reis van een paar maanden geleden. Ineens wist ik hoe lang het nog zou duren. Tot die tijd kan ik wachten.’
‘Je geduld wordt wel op de proef gesteld.’
‘Ik kan het accepteren.’
Ik keek hoe de vlammen zich langs de blokken hout naar boven begaven en legde mijn benen dichter bij de kern van warmte. Het voelde fijn om met Jeroen bij het vuur te praten. We begrepen elkaar. De kat was bij ons komen zitten. Zijn geluidjes maakten ons aan het lachen. Ik dacht weer aan Maartje.
‘Soms denk ik dat het een straf is die ik moet uitzitten, vanwege mijn ex-vriendin.’
‘Wat is er met haar gebeurd?’
‘Ik heb in mijn middelbare schooltijd een vriendin gehad, van m’n veertiende tot m’n achttiende. Maar ik was niet verliefd op haar, ik wilde gewoon seks met haar.’
‘Je leefde van dag tot dag.’
‘Ja, ik wist zeker dat het niet voor altijd zo door zou gaan. Ik werd geil van haar. Zij maakte me zo geil dat ik net heb gedaan alsof ik verliefd op haar was, en dat heb ik vier jaar lang vol gehouden.’
‘Ik heb ook eens zoiets gehad.’ Jeroen vertelde openhartig over zijn exen.
Ik ging verder over Maud. ‘Ze was verslaafd aan mij, kwam altijd bij me terug. Ik ging ook nog eens vreemd. Ik deed haar pijn, heel veel pijn, omdat ik niet verliefd op haar was. Tot het moment dat ik op reis ging. Een half jaar reizen door India en Australië. Dat was lang genoeg voor haar om afstand te nemen. Ze heeft me daarna nooit meer willen zien.’ Ik keek naar het uiltje dat tegen mijn borst aan bungelde. ‘Deze heb ik haar nooit kunnen geven. Nu draag ik het zelf en het geeft me kracht. Het zegt me dat ik het goed moet maken, dat ik er op een dag voor haar zal zijn.’
‘Waarom?’ Laat haar met rust!’ Jeroen klonk verbaasd.
‘Ik wil haar helpen. Ik wil een vriend voor haar zijn, en goed maken wat ik haar heb aangedaan.’
‘Veel te gevaarlijk. De verslaving zal weer opsteken. Ze kan jou niet weerstaan. Daarom wil ze je nooit meer zien. Je moet haar tegen jezelf beschermen.’
‘Misschien heb je gelijk. En misschien kan ik haar ook wel niet weerstaan, en komt het er op neer dat ik toch gewoon seks met haar wil. Maar ik zou haar zo graag willen helpen.’
‘Je kunt haar een bericht sturen waarin je laat weten dat je er voor haar bent als ze denkt dat ze het nodig heeft. Maar je zult haar keuze hoe dan ook moeten accepteren.’
‘Dat ga ik doen.’
We hadden gesprekken bij het kampvuur zoals gesprekken bij het kampvuur hoorden te zijn en voelden onszelf moe worden. ‘Ik denk dat ik zo de ceremonie ga afsluiten.’ Jeroen doofde het vuur terwijl ik nog eens naar de sterren keek. We liepen naar binnen. Toen we op de berenvellen tegenover elkaar zaten pakte Jeroen voor de tweede keer die avond de talking stick er bij. ‘Spreek vanuit je hart. Je mag je naam zeggen. Je mag ook niets zeggen, als je geen woorden hebt.’ Ik hoefde niet lang na te denken. ‘Sebastiaan Johannes Paulus Theodorus.’ Jeroen kreeg een glimlach op zijn gezicht toen ik begon te praten. Ik keek hem in zijn ogen. ‘Bedankt dat je er voor me was. Dat je voor me hebt gezorgd en dat je dit mogelijk gemaakt hebt. Ik heb een hele mooie reis gehad. Mooier dan ik van tevoren had durven denken.’ Nu was het Jeroens beurt om te spreken. Ook hij toonde zijn dank, en begon weer over het belang van mijn generatie. Ik luisterde aandachtig en werd vervuld door een bijzonder gevoel. De cyclus van herinneren was begonnen.
Dit verhaal is ook te lezen op mijn nieuwe site; http://www.paddoblog.nl
Jeroen en ik lagen tegenover elkaar in de ceremonieruimte. ‘Wat zullen we doen?’ Hij liet het initiatief aan mij. ‘Ik wil eigenlijk nog wel een kopje ayahuasca.’ Jeroen keek bedachtzaam. ‘Meer ayahuasca? Ik denk niet dat het daar nu tijd voor is. De oplossing ligt niet bij meer ayahuasca.’ Ik vroeg me af wat hij bedoelde. ‘Ik denk dat het tijd is voor iets anders,’ ging hij verder. ‘Wat vind je er van om wat van de rapé te delen?’ Ik stemde er mee in, mijn interesse was immers al gewekt door de enthousiaste woorden die Jeroen eerder had gesproken over het nemen van rapé tijdens de reis. Ik was benieuwd op welke manier het intenser zou worden dan mijn ervaring van een paar uur geleden.
Nadat Jeroen het pijpje had gevuld met de magische tabak, overhandigde hij het aan mij. Hij had me uitgelegd hoe het pijpje symbool stond voor de kunstmatige verbinding tussen de harten van de gever en de ontvanger. Ik bewoog het voorwerp in de richting van zijn neus en merkte de invloed van ayahuasca op mijn handelen. Het voelde alsof ik met iets magisch bezig was, ik kon zien dat het pijpje een bepaalde kracht bezat. Tegelijkertijd kon ik nauwelijks bevatten wat ik aan het doen was. Alles ging vanzelf, maar af en toe protesteerden mijn gedachten. Er was een lichte twijfel bij elke beweging. Hetzelfde gebeurt wel eens als ik een pijpje vul met DMT, nadat ik vlak daarvoor al een hit heb genomen. Ik handel dan niet meer vanuit ervaring, maar vanuit het moment zelf. Jeroen zette het uiteinde van de pijp tegen zijn neus. Ik ademde diep in en blies met veel kracht door de buis. ‘Perfect.’ Nadat ook zijn andere neusgat met tabak was gevuld, was ik aan de beurt.
FFFLUM. Tranen. Een branderig gevoel. Het andere neusgat. Meer tranen, mijn gezicht vertrok van de pijn. Langzaam verdween de steek uit mijn holtes en kwam er een helderheid voor in de plaats. Pure helderheid. Een gevoel van verbonden zijn, van de eenheid van alles. Ik keek Jeroen in zijn ogen en schoot in een intense lach. Ik was niet te stoppen, hield niks in. Alles vanzelf. Jeroen kreeg een grote grijns op zijn gezicht. Ik dacht dat hij elk moment aan een zelfde soort lachbui zou beginnen, maar het gebeurde niet. Elke keer dat ik dacht dat de lach minder werd, kwam hij harder terug. Er leek geen einde aan te komen. Er was geen sprake meer van iemand die aan het lachen was, ik wás de lach, en buiten de lach was er niets.
Toen mijn ademhaling tot rust kwam werd ik overgenomen door een gevoel dat ik één keer eerder had mogen ervaren, tijdens een paddotrip van een paar maanden geleden. Ik voelde energie door mijn lichaam stromen. Het begon bij mijn handen, waar de trilling zo heftig was dat het leek alsof ik een draaiende staafmixer vasthield. Via mijn armen verspreide de trilling zich door de rest van mijn lichaam. Ik liet mijn gezicht naar beneden zakken – met mijn kin bijna tegen mijn borst – om me goed op het gevoel te kunnen concentreren. De energie werd steeds krachtiger, en ik gaf me er volledig aan over. ‘Ik voel het stromen.’ Het waren de enige woorden die ik kon uitbrengen. Jeroen maakte een geluid. Toen ik mijn hoofd omhoog hief keek ik met mijn nog altijd tranende ogen in zijn vriendelijke blik. Het was tijd voor de verbinding. Jeroen pakte mijn handen en het was nu net alsof de energie van ons beiden door ons als geheel stroomde. We lieten onze gezichten zakken en brachten onze hoofden naar elkaar toe, met de kruinen tegen elkaar aan. We waren één.
Nadat we elkaar met een innige omhelzing hadden bedankt, verplaatste ik me vanaf het kleedje naar de zachte kussens achter me. Ik genoot na van het intense gevoel, dat nog altijd niet gestopt leek te zijn. Over mijn hele lichaam bewogen tintelingen. Af en toe maakte ik een geluid. ‘Wow… wow. Hmmm...’ Ik kuste het uiltje dat om mijn nek hing. ‘Maud… Maud…’ Ik hoopte dat ze mijn liefde zou ontvangen. Ik ging een stukje naar voren liggen, zodat ik mijn armen kon strekken tot boven mijn hoofd. Ik maakte mezelf zo lang mogelijk. Wat was er net gebeurd? Hoe was dit mogelijk, en waarom voelde het zo goed? Ik drukte mijn hoofd in het kussen en liet mijn gedachten met rust. Ik dommelde vredig weg, genietend van de complexe figuren die voorbij dreven. ‘Magisch...’ Mijn lichaam was volledig ontspannen en voelde alsof ik na een stuk hardlopen in een warm bad was gaan zitten. Jeroen had gelijk gehad met zijn woorden over rapé tijdens de reis; het was één van de meest intense ervaringen uit mijn leven geweest.
‘Mag ik water?’ Ik had een ontzettend droge mond gekregen. ‘Het watermoment komt eigenlijk straks pas. We kunnen het wel eerder doen, of je kunt je mond gewoon even spoelen.’ ‘Even spoelen is goed.’ Jeroen liep naar het halletje om glazen te pakken. Ineens bedacht ik me. ‘Nee, ik wil het helemaal.’ Hij kwam terug met het water. ‘Oké, dan doen we het nu. Maar eerst moet er voor het water gezongen worden.’ Jeroen speelde op zijn gitaar en we zongen het lied over de rivier dat ook tijdens de vorige ceremonie voorbij was gekomen. Het was fijn om te zingen, en terwijl ik naar het water keek voelde ik mijn mond droger worden. Jeroen stopte met spelen en het was tijd om te gaan drinken. Toch niet. Er werd een nieuw lied ingezet; een energiek nummer met een Spaanse tekst. Steeds als het leek alsof het was afgelopen, kwam er een nieuw couplet. Mijn verlangen naar het water werd steeds groter. Ik genoot van het feit dat ik geduld moest opbrengen. Eindelijk. Ik kreeg het glas van Jeroen. Toen ik hoorde dat het uiltje om mijn nek er tegenaan tikte besloot ik om het even onder water te dopen. Mijn geduld werd beloond. Toen het water eindelijk mijn mond binnenkwam verspreidde zich een heerlijk gevoel door mijn hele lichaam.
Ik lag weer languit op de kussens en richtte me op het gevoel dat ik van het water had gekregen. Mijn hand hield ik op mijn buik. Jeroen speelde op zijn gitaar. Ik dacht aan water. ‘Water… water is de bron.’ Sinds een paar maanden drink ik bijna alleen nog maar water. Geen frisdrank, geen alcohol. Ik dacht aan ayahuasca. Ik was toch echt toe aan het derde kopje. Jeroen ging akkoord en schonk het voor me in. ‘Een volle graag.’ Hij keek me aan. ‘Je kunt zoveel krijgen als je wil. Maar het gaat niet altijd om meer. Ik begrijp je gedachtegang, want zo zit de huidige maatschappij in elkaar. Probeer erachter te komen waarom je meer wil. Welke stem zegt dat?’
Ik had een mengsel van twee verschillende soorten ayahuasca gedronken en begaf me weer naar de kussens. Jeroen liep naar de andere kant van de kamer om mijn playlist aan te zetten. Ja, dit was het perfecte moment. De emotionele vioolklanken van Stars of the Lid vulden de ruimte, en ik werd meegenomen naar een plek ver weg. Mijn ademhaling paste zich aan het nummer aan, vlagen van kippenvel bewogen zich over mijn lichaam. ‘Hmmm.’ Ik begon geluiden te produceren in een passende toonsoort. Ik hief mijn armen in de lucht en voelde de energie weer door mijn lichaam stromen. De ayahuasca deed zijn werk goed en snel. Mijn lichaam werd zwaarder, mijn zicht troebel. Ik zakte dieper in het warme bad. Het nummer liep richting zijn einde en ik hoopte dat mijn iPod niet op shuffle stond.
Een piano. Kippenvel. De lijst werd in de juiste volgorde afgespeeld. Ik zong mee met de dromerige stem van Thom Yorke.
I jumped in the river and what did I see?
Black-eyed angels swam with me
A moon full of stars and astral cars
And all the things I used to see
All my lovers were there with me
All my past and futures
And we all went to heaven in a little row boat
There was nothing to fear and nothing to doubt
Een explosie van schoonheid aan het eind. Daarna Disposition van Tool. De rustgevende stem van Maynard vertelde ons hoe alles verandert. Ik kon niet geloven hoe mooi het was. Tijdens de vorige ceremonie had Jeroen dit nummer ook voor me afgespeeld. Dit keer had ik het vervolg, Reflection, erachteraan geplakt. Toen dat nummer werd ingezet bereikte mijn ongeloof een hoogtepunt. ‘Wat? Woooow. Ohooo!’ Dit kon niet waar zijn. Ook Jeroen leek geïmponeerd te zijn door de onnavolgbare drums in combinatie met de zware gitaren. Ik had het gevoel dat ik elk moment kon bezwijken onder de kracht van de muziek. Op het moment dat Maynards stem met een spookachtig effect tevoorschijn kwam ging er een schok door mijn hele lichaam. Hij zong over het vernietigen van het ego en de verlichting die daaruit volgt. Over de eenheid van alles en de oneindige mogelijkheden die de mens bezit. Ik zong mee, beter en met meer overtuiging dan ik ooit eerder had gezongen.
So crucify the ego, before it's far too late
To leave behind this place so negative and blind and cynical,
And you will come to find that we are all one mind
Capable of all that's imagined and all conceivable
Just let the light touch you
And let the words spill through
And let them pass right through
Bringing out our hope and reason
Before we pine away
Tijdens de intense gitaarsolo zwaaide ik met mijn armen in de lucht. Ik was één met de muziek, elk onderdeel uitte zich op zijn eigen manier via mijn lichaam. Het ging vanzelf, zoals de afgelopen uren bijna alles vanzelf was gegaan. Ik dacht niet na, ik was alleen maar.
Het was tijd om tot rust te komen en weg te dromen bij de prachtige klanken van Eluvium. Sfeervolle ambient, bestaande uit natuurlijke geluiden die me vervulden met gevoelens van liefde en veiligheid. Ik herinnerde hoe Maartje had moeten huilen van dit nummer toen we laatst een weekend in Zeeland hadden doorgebracht. Ik keek naar het plafond en kreeg ineens een sterke drang om rechtop te gaan zitten. Waar was die kotsbak? BLURGH. Alles kwam er uit. Nog een keer. Wow. Een pijnlijke kramp in mijn maag. Er kwam meer. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Nog een keer. Het kwam van diep. Een tijdje ging het zo door. Ik accepteerde mijn lot, wetende dat ik niks anders kon dan me overgeven. Wellicht komt daar het woord vandaan. Jeroen was bij me, op de achtergrond hoorde ik de muziek. Ik wist dat het goed was.
Het overgeven was gestopt. Jeroen haalde de bak bij me weg en gaf me de zachtste deken die ik ooit had gevoeld. Ik drukte mijn hoofd er in, hield mijn ogen dicht. Wat was dit lekker. Mijn lichaam voelde zo goed, zo uitgerust, en het leek met elke minuut beter te worden. En de zachtheid… Alles was zo zacht. Het nummer van Eluvium was nog steeds niet afgelopen. Ik tilde mijn hoofd op om Jeroen aan te kunnen kijken. Hij was weg. Of niet? Ik kon het niet goed zien, dacht dat het misschien een hallucinatie was. Ik ging rechtop zitten. Wow, heb ik hem weg gehallucineerd? Ik keek om me heen en werd overvallen door een magisch gevoel. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ineens hoorde ik geluiden vanuit het halletje. Zou dat Jeroen misschien zijn? Even later kwam hij binnen. ‘Ik was even de bak aan het schoonmaken.’ Ik moest lachen.
De lijst ging verder. Hearts and Minds van Dextro; het mooiste nummer ooit. Circling van Four Tet. Er werd afgesloten met 13 Angels Standing Guard 'Round the Side of Your Bed. Ik bevond me in een ultieme staat van rust. Ineens herinnerde ik me hoe Jeroen me had gevraagd om me volledig vrij te voelen tijdens de reis. Ik had het idee dat het aardig lukte. De muziek was afgelopen en het werd stil. Ik dacht aan de tekst waar ik de laatste tijd aan had gewerkt en voelde dat ik er klaar voor was. ‘Jeroen, mag ik iets voor je rappen?’
Het was donker in de ceremonieruimte. Jeroen zat in de hoek op de kussens, naast hem brandde een kaars. Ik had de beat van Gesaffelstein aangezet en stond in het midden van de kamer. De zachtste deken waar ik net nog zo heerlijk op had gelegen, had ik om me heen geslagen als een soort bontjas. Ik zou voor de eerste keer mijn nieuwe nummer gaan rappen zonder daarbij naar de tekst te kunnen kijken. Ik hoopte dat ik het uit mijn hoofd wist. Ik voelde een spanning opkomen die ik er kon laten zijn, en begon aan de tekst.
Luister
Ik tast al jaren in het duister
Zit mijn hele leven vastgekluisterd
Wil er uit ik wil er uit
Naar buiten
Een nummer over iemand die vastzit. Ik had het nog niet af, maar ik wist dat dit het moment was om het tot uitvoering te brengen. Het ging goed en ik zag dat Jeroen onder de indruk was.
Dus ik blijf binnen
Ik durf nergens te beginnen
Loop in kringen loop in kringen
En ik kan mezelf niet dwingen
Om te springen
Heb geen tijd om te bezinnen
Want ik denk alleen aan winnen
En niet uiten maar wel innen
Toen ik klaar was gingen we samen verder met muziek maken. Jeroen speelde gitaar, ik rapte. Het ging perfect. Misschien kon ik me toch beter hier op richten dan op mijn verkeerd aangeleerde gitaarspel. Naderhand verplaatsten we ons voor de eerste keer van de avond naar de andere kant van de ceremonieruimte, waar ik ging liggen op een groot bed. Jeroen haalde fruit. Mijn aandacht werd getrokken door de fel verlichte geometrische figuur op de muur tegenover het bed. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Jeroen noemde het de sleutel van het bestaan.
We aten fruit en ik vertelde dat ik binnenkort een website zou gaan maken om mijn tripverhalen te kunnen bundelen. Jeroen vond het een mooi plan. ‘Ik heb wel een tip voor je. Het woordje trippen. Veel mensen associëren dat met iets negatiefs. Als je een groot publiek wil bereiken kun je misschien beter het woord reizen gebruiken. Maar dat is natuurlijk volledig aan jou.’ Ik gaf hem gelijk en we praatten er nog even verder over mijn plannen. Jeroen liet weten me altijd te zullen steunen op mijn pad. De trip was tot een eind aan het komen. ‘Zullen we zo nog even naar buiten gaan?’ Het klonk als een geweldig idee. We stonden op het punt om onze schoenen aan te trekken, maar werden tegengehouden door een energieke beat die uit de speakers klonk. Er werd gedanst. Ik had de smaak te pakken gekregen en zette een goa trance nummer aan om nog even verder te kunnen bewegen.
We stapten de frisse buitenlucht in. De hemel was helder, de maan was groot. Ik keek naar de sterren. Ze fonkelden. De lichtjes werden feller en dimden weer. Soms leek het alsof er iets verscheen of verdween. ‘Ik kan zien dat de sterren leven.’ Jeroen keek omhoog om te zien wat ik bedoelde. ‘Ja, kun je dat zien?’ Er viel een korte stilte. ‘Ja. Er gebeurt gewoon zo veel.’ Jeroen pakte hout om een vuur te maken en legde kleedjes voor ons neer. Al snel zaten we naast elkaar naar de vlammen te kijken. Ik genoot van de stilte voordat ik hem doorbrak.
‘Ik heb de laatste tijd een hele belangrijke stap in het denken gemaakt. Waar ik eerst dacht dat de mens verkeerd bezig was, en dat alles allemaal anders moest, weet ik nu dat het precies gaat zoals het moet gaan. Het is een proces.’ Ik hoefde niet lang te wachten op een reactie. ‘Wauw, dat is een hele mooie stap.’ Jeroen klonk verheugd. ‘Een hele mooie stap. Ik heb hem zelf ook eens gemaakt. Het is een vorm van acceptatie, en die acceptatie brengt rust. Je kunt de wereld niet zomaar veranderen, niet van buitenaf. De verandering zit in jou. Als je dat weet, verandert in één keer alles.’
We praatten over acceptatie, en de uitwerking daarvan op je omgeving. Als jij verandert, verandert je omgeving. Patronen worden doorzien, cirkels worden doorbroken. Mensen weten niet beter, tot dat iets of iemand ze laat zien dat het anders kan. Mensen kunnen dat, entheogenen kunnen dat, een mooi lied kan dat; op het juiste moment is alles in staat om een medicijn te zijn. Er zit een wereld van verborgen kennis diep in ons, en het is tijd voor die kennis om te worden herinnerd. Jeroen had me aan het begin van de ceremonie verteld over het einde van de cyclus van vergeten, en ik wist dat daar waarheid in zat.
Jeroen legde nog een houtblok op het vuur. Ik voelde hoe de gele vlammen mijn benen verwarmden en dacht aan de liefde. De liefde voor een persoon. ‘Ik zou zo graag eens met Maartje reizen.’ We bleven even stil. ‘Soms snap ik echt niet waarom ze mijn liefde niet beantwoord.’
‘Ja, wat is dat?’
‘Ik weet het niet. Toen ik haar voor het eerst vertelde dat ik verliefd op haar was geloofde ze me niet. Ze zei dat ik te goed voor haar was, dat er iemand anders op mij wachtte. Ze dacht dat het niet oprecht was.’
‘Maar dat is het dus wel.’
‘Dat is het zeker.’
‘En die vriend van haar dan?’
‘Een leuke jongen, ik mag hem wel. Maar ze doet zichzelf te kort.’
‘Misschien doet ze het voor hem. Wil ze bewijzen dat ze trouw kan blijven. Maar ze zal voor zichzelf moeten kiezen.’
Ik zweeg.
‘Waarom vraag je haar niet gewoon?’
‘Nee, ik weet wanneer onze liefde begint. Ik kwam erachter tijdens een reis van een paar maanden geleden. Ineens wist ik hoe lang het nog zou duren. Tot die tijd kan ik wachten.’
‘Je geduld wordt wel op de proef gesteld.’
‘Ik kan het accepteren.’
Ik keek hoe de vlammen zich langs de blokken hout naar boven begaven en legde mijn benen dichter bij de kern van warmte. Het voelde fijn om met Jeroen bij het vuur te praten. We begrepen elkaar. De kat was bij ons komen zitten. Zijn geluidjes maakten ons aan het lachen. Ik dacht weer aan Maartje.
‘Soms denk ik dat het een straf is die ik moet uitzitten, vanwege mijn ex-vriendin.’
‘Wat is er met haar gebeurd?’
‘Ik heb in mijn middelbare schooltijd een vriendin gehad, van m’n veertiende tot m’n achttiende. Maar ik was niet verliefd op haar, ik wilde gewoon seks met haar.’
‘Je leefde van dag tot dag.’
‘Ja, ik wist zeker dat het niet voor altijd zo door zou gaan. Ik werd geil van haar. Zij maakte me zo geil dat ik net heb gedaan alsof ik verliefd op haar was, en dat heb ik vier jaar lang vol gehouden.’
‘Ik heb ook eens zoiets gehad.’ Jeroen vertelde openhartig over zijn exen.
Ik ging verder over Maud. ‘Ze was verslaafd aan mij, kwam altijd bij me terug. Ik ging ook nog eens vreemd. Ik deed haar pijn, heel veel pijn, omdat ik niet verliefd op haar was. Tot het moment dat ik op reis ging. Een half jaar reizen door India en Australië. Dat was lang genoeg voor haar om afstand te nemen. Ze heeft me daarna nooit meer willen zien.’ Ik keek naar het uiltje dat tegen mijn borst aan bungelde. ‘Deze heb ik haar nooit kunnen geven. Nu draag ik het zelf en het geeft me kracht. Het zegt me dat ik het goed moet maken, dat ik er op een dag voor haar zal zijn.’
‘Waarom?’ Laat haar met rust!’ Jeroen klonk verbaasd.
‘Ik wil haar helpen. Ik wil een vriend voor haar zijn, en goed maken wat ik haar heb aangedaan.’
‘Veel te gevaarlijk. De verslaving zal weer opsteken. Ze kan jou niet weerstaan. Daarom wil ze je nooit meer zien. Je moet haar tegen jezelf beschermen.’
‘Misschien heb je gelijk. En misschien kan ik haar ook wel niet weerstaan, en komt het er op neer dat ik toch gewoon seks met haar wil. Maar ik zou haar zo graag willen helpen.’
‘Je kunt haar een bericht sturen waarin je laat weten dat je er voor haar bent als ze denkt dat ze het nodig heeft. Maar je zult haar keuze hoe dan ook moeten accepteren.’
‘Dat ga ik doen.’
We hadden gesprekken bij het kampvuur zoals gesprekken bij het kampvuur hoorden te zijn en voelden onszelf moe worden. ‘Ik denk dat ik zo de ceremonie ga afsluiten.’ Jeroen doofde het vuur terwijl ik nog eens naar de sterren keek. We liepen naar binnen. Toen we op de berenvellen tegenover elkaar zaten pakte Jeroen voor de tweede keer die avond de talking stick er bij. ‘Spreek vanuit je hart. Je mag je naam zeggen. Je mag ook niets zeggen, als je geen woorden hebt.’ Ik hoefde niet lang na te denken. ‘Sebastiaan Johannes Paulus Theodorus.’ Jeroen kreeg een glimlach op zijn gezicht toen ik begon te praten. Ik keek hem in zijn ogen. ‘Bedankt dat je er voor me was. Dat je voor me hebt gezorgd en dat je dit mogelijk gemaakt hebt. Ik heb een hele mooie reis gehad. Mooier dan ik van tevoren had durven denken.’ Nu was het Jeroens beurt om te spreken. Ook hij toonde zijn dank, en begon weer over het belang van mijn generatie. Ik luisterde aandachtig en werd vervuld door een bijzonder gevoel. De cyclus van herinneren was begonnen.
