Verslaving ongeneselijk?
Geplaatst: zo mei 18, 2014 3:33 pm
Zoals Svali in zijn topic "verslaving als ziekte" eerder al schreef is verslaving een ziekte die diverse oorzaken kan hebben. Meestal zijn dit omgevingsfactoren, psychische aandoeningen, genetische aanleg of andere hersenafwijkingen, maar vaak is er ook sprake van een combinatie van deze factoren. Daarbij blijkt verslaving ook nog eens een zeer hardnekkige en chronische ziekte te zijn.
Het schijnt zelfs zo ernstig te zijn dat ongeveer 80% van de mensen die aan een middel verslaafd zijn geraakt binnen een jaar na hun ontwenning weer terugvallen in hun gebruik.
http://www.thirteen.org/closetohome/sci ... lapse.html
In dit artikel staat geschreven dat maar 20% van de ontwende verslaafden voor langere tijd een stabiele drugsvrije periode bereikt. Dit is weliswaar in de VS, maar ik verwacht niet dat het hier veel anders zal zijn.
Wat dat betreft zou je dus kunnen stellen dat een goed nazorgtraject bij verslavingsproblematiek uiterst belangrijk is. En in dat opzicht schijnen in de VS de AA (Alcoholics Anonymous) en NA (Narcotics Anonymous) redelijk goede resultaten te boeken. Deze werken volgens het 12 stappen programma en erkennen dat verslaving een levenslange aandoening is. Dit model vindt overigens in steeds meer landen toepassing, waaronder ook Nederland.
Echter in een goed nazorgtraject wordt, voor zover mogelijk, ook de onderliggende oorzaak van de verslaving aangepakt, iets wat in veel gevallen (zoals een psychische aandoening) uiterst complex kan zijn. Afkicken is dus eigenlijk pas het begin.
In feite heb je na de ontwenning dus te maken met een dubbele problematiek, te weten de oorzaak van de verslaving, en de craving naar het middel waaraan men verslaafd is geraakt. En juist dit maakt dat verslaving zo moeilijk, of misschien zelfs wel niet helemaal te genezen is.
Als je bij een andere ziekte de oorzaak wegneemt (of weg zou kunnen nemen) dan zal deze ziekte doorgaans genezen zijn, terwijl er bij verslaving nog zeer lang (tot levenslang) sprake van craving of enige zucht naar een middel kan zijn. Daarbij zullen er voor velen valkuilen blijven bestaan.
In dat opzicht is verslaving misschien wel een unieke ziekte. Want al zou je de oorzaak ervan weg kunnen nemen, dan nog bestaat de kans dat de ziekte niet helemaal is genezen (met die kanttekening dat er nog (te) weinig bekend is over de oorzaken van verslaving).
Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer medicamenten die de zucht kunnen onderdrukken c.q. wegnemen, in dat geval spreekt men ook wel van een substitutietherapie. Dergelijke middelen nemen ook vaak lange termijn ontwenningsverschijnselen zoals angst, depressie, vermoeidheid en lusteloosheid weg, om er maar een paar te noemen, met dat voordeel dat dergelijke klachten ook vaak de oorzaak zijn van het drugsgebruik.
Personen die angstig zijn lopen een groter risico om verslaafd te raken aan een middel dat angsten onderdrukt, en zo geldt dat ook voor middelen die depressie, vermoeidheid, slapeloosheid, lusteloosheid e.d. tegengaan.
Dus door dergelijke middelen in te zetten bij terugvalpreventie/substitutietherapie neem je vaak ook meteen iets van de oorzaak van de verslaving weg. Zo schijnt bijvoorbeeld buprenorfine (Subutex, Suboxone, Temgesic), een middel dat (net zoals methadon) bij de ontwenning van opiaten wordt ingezet, ook een anti-depressieve werking te hebben, en blijken baclofen en pregabaline (Lyrica) ook werkzaam tegen angstklachten te zijn.
Een goede nazorg bestaat vaak uit een combinatie van medicamenteuze therapie en gesprekstherapie, maar hoe je het ook keert of wendt, de kans op permanente genezing blijft gering, en eenmaal verslaafd luidt het oordeel daarom dan ook vaak: levenslang!
Het schijnt zelfs zo ernstig te zijn dat ongeveer 80% van de mensen die aan een middel verslaafd zijn geraakt binnen een jaar na hun ontwenning weer terugvallen in hun gebruik.
http://www.thirteen.org/closetohome/sci ... lapse.html
In dit artikel staat geschreven dat maar 20% van de ontwende verslaafden voor langere tijd een stabiele drugsvrije periode bereikt. Dit is weliswaar in de VS, maar ik verwacht niet dat het hier veel anders zal zijn.
Wat dat betreft zou je dus kunnen stellen dat een goed nazorgtraject bij verslavingsproblematiek uiterst belangrijk is. En in dat opzicht schijnen in de VS de AA (Alcoholics Anonymous) en NA (Narcotics Anonymous) redelijk goede resultaten te boeken. Deze werken volgens het 12 stappen programma en erkennen dat verslaving een levenslange aandoening is. Dit model vindt overigens in steeds meer landen toepassing, waaronder ook Nederland.
Echter in een goed nazorgtraject wordt, voor zover mogelijk, ook de onderliggende oorzaak van de verslaving aangepakt, iets wat in veel gevallen (zoals een psychische aandoening) uiterst complex kan zijn. Afkicken is dus eigenlijk pas het begin.
In feite heb je na de ontwenning dus te maken met een dubbele problematiek, te weten de oorzaak van de verslaving, en de craving naar het middel waaraan men verslaafd is geraakt. En juist dit maakt dat verslaving zo moeilijk, of misschien zelfs wel niet helemaal te genezen is.
Als je bij een andere ziekte de oorzaak wegneemt (of weg zou kunnen nemen) dan zal deze ziekte doorgaans genezen zijn, terwijl er bij verslaving nog zeer lang (tot levenslang) sprake van craving of enige zucht naar een middel kan zijn. Daarbij zullen er voor velen valkuilen blijven bestaan.
In dat opzicht is verslaving misschien wel een unieke ziekte. Want al zou je de oorzaak ervan weg kunnen nemen, dan nog bestaat de kans dat de ziekte niet helemaal is genezen (met die kanttekening dat er nog (te) weinig bekend is over de oorzaken van verslaving).
Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer medicamenten die de zucht kunnen onderdrukken c.q. wegnemen, in dat geval spreekt men ook wel van een substitutietherapie. Dergelijke middelen nemen ook vaak lange termijn ontwenningsverschijnselen zoals angst, depressie, vermoeidheid en lusteloosheid weg, om er maar een paar te noemen, met dat voordeel dat dergelijke klachten ook vaak de oorzaak zijn van het drugsgebruik.
Personen die angstig zijn lopen een groter risico om verslaafd te raken aan een middel dat angsten onderdrukt, en zo geldt dat ook voor middelen die depressie, vermoeidheid, slapeloosheid, lusteloosheid e.d. tegengaan.
Dus door dergelijke middelen in te zetten bij terugvalpreventie/substitutietherapie neem je vaak ook meteen iets van de oorzaak van de verslaving weg. Zo schijnt bijvoorbeeld buprenorfine (Subutex, Suboxone, Temgesic), een middel dat (net zoals methadon) bij de ontwenning van opiaten wordt ingezet, ook een anti-depressieve werking te hebben, en blijken baclofen en pregabaline (Lyrica) ook werkzaam tegen angstklachten te zijn.
Een goede nazorg bestaat vaak uit een combinatie van medicamenteuze therapie en gesprekstherapie, maar hoe je het ook keert of wendt, de kans op permanente genezing blijft gering, en eenmaal verslaafd luidt het oordeel daarom dan ook vaak: levenslang!