DrugsForum

Hallo,

Het zal een soort trip report worden maar omdat ik vragen heb lijkt het me beter in dit forum passen.

Afgelopen vrijdag avond heb ik samen met mijn vriendin en 2 huisgenoten spacecake gegeten. Mijn huisgenoten zijn erg ervaren (blowen meerdere keren per week), ik en mijn vriendin zijn totaal onervaren, nooit echt geblowd eigenlijk. We zijn allemaal rond de 21. Hieronder zal ik het verhaal vertellen van de bad trip (waar ik me wel alles van kan herinneren volgens mij)

Nou vrijdag hadden we hem genomen dus, rond 10u dacht ik. Heel onverstandig veel te veel genomen. Na 1 uur begon het met een flinke lachkick. Daarna waren mijn huisgenoten naar hun kamer gegaan om daar te gaan blowen. Ik en mijn vriendin waren een beetje aan t opruimen en spullen aan t pakken om vervolgens naar haar huis te gaan. Vlak voordat we gingen begon ik me al raar te voelen, op dat moment wist ik niet zo goed wat ik ermee moest, dus ik dacht beter zo snel mogelijk naar haar huis gaan.
De weg naar haar huis duurde voor mijn gevoel heel erg lang, voor mijn gevoel was ik voor een kort stukje 15 minuten aan het fietsen. Ik en mijn vriendin hebben trouwens echt alles precies hetzelfde ervaren. Voor ons gevoel leek het alsof we niet vooruit kwamen, alsof een magneet ons tegenhield. Pas toen ik naar de zijkant (de huizen, bomen enz) keek realiseerde ik dat ik wel vooruit ging.
Toen we eenmaal thuis waren wilde ik zo snel mogelijk richting haar bed, daar voelde ik me veilig ofzo. Het probleem was dat haar moeder ook thuis was en die ons zo niet mocht tegenkomen. Eenmaal in bed begon ik te zweten en te soort van hyperventileren (incl hartkloppingen). Mijn vriendin was gelukkig goed op de hoogte van hoe een bad trip in zn werk ging, die wist dat we suikerwater moesten drinken en het gewoon over ons heen moesten laten komen en te wachten. Het gevoel dat ik had was dat ik in een andere dimensie zat waar ik nooit meer uit zou komen. Af en toe was ik een beetje bij kennis en kon ik een beetje normaal denken en praten. Ik zelf dacht er alleen maar aan om de ambulance te bellen, maar gelukkig wist zij dus dat we dat niet moesten doen (als ik alleen was had ik het wel gedaan denk ik). Maar toen zij suikerwater ging halen, wat voor mijn gevoel echt een half uur duurde, kwam haar moeder naar beneden. Toen begon ik weer helemaal gek te worden, heel erg zweten en heel erge hartkloppingen. Gelukkig sprak haar moeder van boven de trap met mijn vriendin en is ze niet naar beneden gegaan. In bed ben ik verder bad gegaan met het denken dat ik me in een andere dimensie bevond waar ik uit moest kruipen. Ik had ook geen gevoel meer in mijn spieren. Ik moest water drinken (hele droge mond) en naar de wc, maar ik durfde niet omdat ik dacht dat ik halverwege in elkaar zou storten. Als ik naar de klok keek ging er voor mijn gevoel een uur voorbij terwijl het in werkelijkheid 3 minuten waren.
Uiteindelijk zijn wij rond 3u in slaap gevallen. Om half 9 ben ik weer wakker geworden en was ik wat meer bij kennis. Ik was de hele dag erna heel wazig en niet echt scherp. Ik had toen al en klein beetje het gevoel wat ik vandaag meer ervaar: derealisatie.

Wij hebben dus duidelijk een paniekaanval gehad deze nacht, ik zelf dacht misschien wel een psychose maar dat lijkt me toch wat anders.
Mijn huisgenoten zijn niet bad gegaan op de cake (+ nog wat joints daarna). Ze wisten wel precies wat ik had meegemaakt (ze hadden het zelf nooit gehad, maar weten blijkbaar wel hoe t in z'n werking gaat ofzo). Zaterdag avond heb ik een feestje gehad waar ik wel gewoon tot laat naar toe ben gegaan (2 biertjes gedronken, expres niet meer). Daar nog steeds wat wazig geweest maar het ging allemaal wel.

Vandaag heb ik dus wat meer het gevoel van derealisatie: het gevoel dat ik niet helemaal in mijn eigen lichaam zit. Mijn lichaam doet wel wat ik wil maar het is meer dat ik het observeer. Mijn benen voelen heel zwaar aan (beetje zoals bij xtc) en ik denk op een hele rare manier. Best wel ingewikkelde gedachtes steeds. Ik blijf ook maar denken dat ik dit blijf houden en dit niet meer wil hebben. Het beangstigd mij als dit niet weg gaat. Ik heb dit gevoel vandaag wat meer dan gisteren. Ik ben net even een stukje gaan fietsen en fruit gaan halen, voor mijn gevoel voelde ik me wel wat beter daarna.
Ik werd onderweg wel opeens een paar keer emotioneel (bijna huilen) terwijl ik niet weet waarom.
Ik heb ongeveer 3 weken geleden iets te veel xtc gebruikt (ong 200mg, mijn gewicht 75kg), was mijn 2de keer xtc. Maar lijkt me niet dat dit invloed kan hebben?

Is dit iets wat herkenbaar is? Ik vind het vooral raar dat ik het vandaag erger voel dan gisteren. Of is het slim om even langs de huisarts te gaan.
Dit gevoel van derealisatie vind ik heel ongemakkelijk en beangstigend

En mocht dit iets bekends zijn, is er iets dat kan helpen me beter te laten voelen? Bijvoorbeeld sporten of een bepaald product eten?

Heftig zo voor de eerste keer wiet... Vrees dat je -zoals je zelf ook al aangaf- veel te veel genomen hebt. Dat is het en niet anders.

Wat kun je eraan doen? Weinig denk ik. Hoogstens wat benzo's om de angst en onrust te onderdrukken. En anti-psychotica mocht je in een (rand)psychose terecht komen.

Succes de volgende keer

Druks schreef:Rust, regelmaat en tijd. Space cake werkt absurd lang. Waarschijnlijk ben je vandaag nog gewoon een beetje stoned van de cake en geschrokken van je ervaring van gisteren. Je zal je morgen waarschijnlijk al een stuk beter voelen.

Het is trouwens een vrij normale reactie als je te veel space cake eet.

Toch fijn om te horen dat het idd als normaal genoemd wordt. Het was echt niet gisteren maar vrijdag avond dat ik de cake nam. Of bedoelde je gisteren als vrijdag op zaterdag nacht?

Druks schreef:

FlikkaB schreef:

Druks schreef:Rust, regelmaat en tijd. Space cake werkt absurd lang. Waarschijnlijk ben je vandaag nog gewoon een beetje stoned van de cake en geschrokken van je ervaring van gisteren. Je zal je morgen waarschijnlijk al een stuk beter voelen.

Het is trouwens een vrij normale reactie als je te veel space cake eet.

Toch fijn om te horen dat het idd als normaal genoemd wordt. Het was echt niet gisteren maar vrijdag avond dat ik de cake nam. Of bedoelde je gisteren als vrijdag op zaterdag nacht?

Ja vrijdagavond/zaterdag. Mocht het echt een week aanhouden dan zou ik even langs de huisarts gaan.

Zal vast ook grotendeels mentaal zijn?
Merk dat sinds ik t hier heb gepost en deze reacties het wat beter begint te gaan..

is gewoon teveel genomen en te weinig tolerantie. spacecake moet je niet onderschatten als je weinig ervaring hebt met cannabis.

Paniek aanval + jezelf super para maken... typische dingen voor een stoner

Cannabis kan soms echt erg heftig uitpakken. En al helemaal als je nooit blowt en dan spacecake eet, maak je maar geen zorgen! Paniekaanvallen hebben inderdaad nogal de neiging om heftiger te worden als je er veel over gaat nadenken. Ik blow bijna dagelijks en toch heb ik er zelf heel af en toe (als ik veel stress heb) last van. En toch moet ik me iedere keer overtuigen dat ik gewoon wat te veel wiet heb gerookt maar dat er verder niks aan de hand is, wiet fokt met je vermogen om logisch na te denken.

Inmiddels gaat het al wat beter. Gelukkig niet meer het gevoel van derealisatie, dat was echt geen pretje. Lijkt me afschuwelijk voor de mensen die dat altijd hebben, zo'n leven zonder emoties en gevoel van onwerkelijkheid.

Wat ik trouwens niet verteld had dat ik vlak voor het nemen van de spacecake we een tijd nog een of andere horrorgame gespeeld hadden en ik had 2 biertjes op. Achteraf dacht ik dat dat ook invloed kan hebben.

Maandag, nadat ik me zondagavond al beter voelde, had ik opeens wel een klein beetje angstig gevoel in de trein, maar later die middag ging t ook allemaal weer. Ik word sowieso elke ochtend heel licht angstig zonder dat ik weet waarom wakker. Als ik eenmaal mn bed uit ben is dat ook over. Wel had ik die maandag middag bij het fitnessen dat mijn spieren heel anders aan voelde wanneer ik trainde.

Heb wel nog steeds dat de lichte feller lijken dan normaal, maar dat begint ook minder te worden.

Gaat de goede kant op dus. Ben er bijna, maar nog niet helemaal. Het verkeerde is dat ik er veel over nadenk wat juist averechts werkt, al weet ik het allemaal steeds beter te accepteren. Als mijn gedachtegang wat minder para is, en de lichten wat minder fel, dan ben ik weer helemaal de oude denk ik.

Hetgeen dat ik mij afvraag is of dit alles een normale reactie is (van drugs/spacecake), of dat ik ergens wel gevoelig ben voor paniekaanvallen/derealisatieklachten. Heb namelijk nooit zoiets (engs) mentaals/psychisch meegemaakt. Tijdens en na de trip dacht ik ook gelijk nooit van mijn leven meer drugs. Maar als het eenmaal beter gaat denk ik daar ook weer anders over haha.

ga eens langs uw huisdokter gast indien je nogsteeds iets ondervind.. eigelijk is dat niet normaal dat je daar een week nogsteeds last van hebt...
ik zou nooit meer blowen/space cake en paddos of truffels nemen vooralleer ik zeker ben dat ik geen psychose had/heb... constant over nadenken is eigelijk een stress reactie, je kan proberen iets natuurlijk te nemen om je te ontspannen bv. passieflora pillen, dat maakt je hoofd leeg zodat je kan relaxen. (in België zijn Sedanxio pillen wel goed)

Het zou kunnen dat je afkick van de xtc nog niet voorbij is. Nuchter merk je dat niet, maar stoned worden mentale ongemakken heviger. Sowieso kan spacecake heftige shit zijn. Het feit dat je naar de ouders van je vriendin fietste (en ze je zo niet mochten zien) is al genoeg om je twee uur van tevoren onbewust 'naar' te voelen. Zoiets niet meer doen dus, welke drug dan ook. Je moet zeker zijn dat je in bed kan gaan liggen als het nodig is. Je zou zeker de ambulance gebeld hebben, lijkt wel of je mentaal gemarteld wordt, maar even gaan liggen (20min) en je bent er weer boven op. Dit weten, helpt. Betreft je andere klachten, ik denk dat je herstel van de xtc er voor iets tussen zit. Geduld, komt wel goed, en lijkt nu waarschijnlijk erger dan het feitelijk is. Drugs alleen gebruiken als je kan gaan liggen als het moet. Dat zal dag en nacht verschil geven. -edit- Die twee biertjes kunnen ook de boosdoener geweest zijn.

Maar even een kleine update. Ben gelukkig zo goed als helemaal weer de oude. Geen felle kleuren meer etc. Enige wat ik nog heb is dat ik sneller schrik en me dan een klein beetje angstig voel soms, maar dat lijkt ook al minder te worden.

1,5 week geleden (1 week na de bad trip), heb ik nog wel een lichte angstreactie gehad toen er weer voor t eerst iemand een joint naast me ging draaien. Denk dat ik op de een of andere manier toch weer werd herinnerd aan de bad trip ofzo wat leidde tot een kleine angstige reactie. Die hele avond heb ik me niet echt gemakkelijk gevoeld. Heb me 2 dagen daarna, toen ik mijn trein moest halen, 1sec hetzelfde gevoel gehad, maar was daarna ook weer voorbij.

Een paar weken voor de bad trip heb ik bij voetbal waarschijnlijk een rib (licht) gekneusd (midden van mijn ribben) waar ik al een tijdje last van heb. Vlak na de bad trip kreeg ik er een kleine tik op die toen best zeer deed (normaal zou ik er niks van voelen zo zacht was het) en heb ik nog steeds wat last van. Had op internet gelezen dat bij bepaalde angst stoornissen je ook last van je borst krijgt, maar lijkt me niet dat je dat dan bij je ribben voelt?

Afgelopen vrijdag voelde ik me in de bioscoop ook nog wel een klein beetje onrustig. IMAX 3D met hard geluid was in het begin wel ff bijkomen nog, voelde me toch wel wat onrustig. Toen ik eenmaal gewend was ging het allemaal weer prima.


Ik denk dat het goed voor mij was om veel afleiding te hebben en te sporten inderdaad (deed ik gelukkig al 5x per week ongeveer). Nu ik dus weer zo goed als helemaal de oude ben, ben ik toch even verder gaan kijken waar ik precies last van heb gehad.
Heb allerlei symptomen gehad van:
- Derealisatie/depersonalisatie (ongeveer 2 dagen gevoeld)
- Hppd (alleen de felle kleuren)
- Ptss (oa snel schrikken)
- Paniek/Angst aanval/stoornis

Kan het zo zijn dat ik een combinatie van deze 'stoornissen' heb gehad?

Niet noodzakelijk. Al zou het kunnen dat je deze 'getriggerd' hebt door je xtc of spacecake gebruik. Beetje zoals een psychose, waar je stiekem vatbaar voor kan zijn, en het drugsgebruik ervoor zorgt dat ze uitbreekt. Ikzelf heb door mijn xtc-gebruik ooit eens een soort waas in mijn gezichtsveld gekregen. Ik merkte het aan straatlantaarns. Wanneer ik ernaar keek, zag ik rond die lantaarnpaal een hele waas van licht. Alsof je er met dichtgeknepen naar keek. Ik maakte me best zorgen, maar kon het met niemand bespreken, daar niemand wist wat ik net bedoelde. Logisch, ze hebben het zelf nog niet meegemaakt. Ik hoopte maar dat ik geen schade voor de rest van mijn leven had opgelopen. Maar ikzelf zit nu ook met een vraag, waar weerom niemand op kan antwoorden. Ben ik hersteld daar ik de waas niet meer zie of heeft mijn lichaam zich aangepast zodat ik het niet meer kan zien?

In jouw geval zou het dus aan de xtc of wiet kunnen liggen. Al heb ik mijn twijfels over het laatste. Bij xtc-gebruik kan je herstellen en bij wiet zou je er een vervelende mentale stoornis hebben aan overgehouden: psychose. Want 'derealisatie/depersonalisatie lijken me toch eerder het werk van cannabis. Maar omdat je hersteld (zonder medicijnen?) vermoed ik de xtc. Zoals ik zei: 'geduld.' En zoals jij vermeld, bemerk je verbetering. Een enorm hevige pil met een bizarre werking kan je inderdaad tijdelijk depersonaliseren. Dus, of psychose, of last met de bijwerkingen van je xtc-gebruik. (afkick)

Ik vermoed het laatste, dus ik zou je geen zorgen maken. Zoals ik zei: 'geduld.'

Even een kleine update.
Een paar dagen na mijn laatste bericht was het allemaal toch niet zo rooskleurig als ik dacht. Ik bleek toch nog wat last te hebben van het licht dat feller leek. Het was voornamelijk op witte oppervlaktes wanneer de zon scheen. Uiteindelijk begon de wereld af en toe weer wat vager/anders als voorheen eruit te zien.

Toen ben ik op een gegeven moment een beetje geknapt (dit was eind juni ergens) en begon me kut/beetje emotioneel te voelen dat ik al een paar weken wat klachten heb van slechts een spacecake. Ik weet niet of dit moment de aanleiding is geweest, maar de volgende ochtend werd ik wakker en was ik totaal vervreemd van mijn omgeving. Ik moest toen buiten werken en alles leek zo 'een soort van wazig/mistig', echt onvertrouwd/vreemd. Vanaf die dag was mijn vertrouwde omgeving niet meer hetzelfde. Ik herkende het allemaal niet meer (visueel). Naja het is moeilijk uitleggen (dat vind ik misschien wel het moeilijkste van dit alles wat ik mee heb gemaakt: ik kan het niet goed uitleggen), ik herkende het wel, maar op een hele andere manier. Alsof ik de vreemde versie van mijn wereld beleefde. Op een gegeven moment was ik ergens (wat ik normaal zou herkennen) en het was toen zo dat ik wist hoe ik er gekomen was, maar als ik erheen geteleporteerd zou zijn ik niet zou weten waar ik was.

Dit was op een zondag, die maandag gelijk een afspraak bij de huisarts gemaakt. Ook op internet gezocht en zo veel mogelijk mn best gedaan het te accepteren. Die dinsdag naar de huisarts geweest. Wat achteraf problemen heeft opgeleverd. Ik kon enkel op de korte termijn terecht bij een huisarts in opleiding. Blij dat ik mn verhaal kon doen maar niet meer info gehad dan ik op het internet vond.

Gelukkig heeft deze 'totale vervreemding' slechts 5 dagen geduurd, die vrijdag was ik bij een vriend en toen ik daar kwam zag ik opeens zijn huis weer als voorheen (die middag was alles buiten nog heel onecht). Vanaf dat moment herkende ik alles weer om mij heen. Alles leek nog werkelijker dan de weken ervoor, ik had het gevoel dat ik vanaf toen pas weer een beetje zag als voor mijn bad trip. Dus dat ik al die weken nog niet helemaal alles zag als het moest.

Dagen erna heb ik me goed gevoeld, gevoel dat ik eindelijk van de ellende af was.
Ik had nog met mijn huisarts afgesproken dat ze me zou bellen hoe het ging. Ze vertelde me toen dat dit alles een voorteken van een psychose kon zijn. Dit zorgde weer voor een nieuw probleem: bang op psychotisch te worden. Ik begon toen op van alles te letten, bang dat het een symptoom was. Bij dingen die ik normaal negeerde, zoals kleine bewegingen in je ooghoek o.i.d. dacht ik zou dit een hallucinatie kunnen zijn. Maar gelukkig kon ik zelf al bedenken dat dat toch echt wel iets anders zou zijn en dit gewoon een onervaren vrouw in opleiding is. Ipv hulp heeft ze dus angst gebracht.

Maar goed, dat telefoontje was halverwege juli. Sindsdien is het eigenlijk goed gegaan.Vlak erna toen ik op vakantie ging dacht ik eventjes dat ik er weer last van kreeg, maar bleek niet zo te zijn gelukkig. Had nog wel dat ik er veel op lette. Had soms nog wel dat planten er bijvoorbeeld uit zagen als kunstplantjes. Dat was toen ik net op vakantie was (halverwege juli). Later in de vakantie had ik dat niet meer, dus denk dat ik er in t begin toch misschien wat last van had maar dat dit ook over is gegaan.

Eén ding is wel altijd gebleven en waar ik nu nog steeds 'last' van heb, is het felle licht. Ik heb dit alleen wanneer de zon schijnt. Wanneer de zon niet schijnt ben ik helemaal de oude, zonder klachten. Maar ik heb nog steeds dat op witte oppervlaktes het zonlicht veel feller binnen komt. Niet alleen de witte oppervlaktes, sowieso nog een beetje dat alles minder vetrouwd lijkt met zonlicht. Ook felle kleuren komen veel harder binnen. Ik heb met mooi weer echt een zonnebril nodig. Door dat deze witte oppervlaktes zo opvallen, lijken huizen dan weer onecht etc., en krijg ik het gevoel van derealisatie een beetje.

Het gekke is een beetje dat ik aan mezelf twijfel. Twijfel of dat het anders lijkt of dat het altijd zo geweest is. Ik bedoel, het is normaal ongeveer 5 dagen per jaar zomers weer dus is niet iets wat ik gewend was. En ik heb alles een aantal weken anders gezien, dus dan is het best een verschil als het zonnige weer nu alles fel belicht. Maar ik denk dat het nog wel een gevolg is van mijn bad trip/paniekaanval. Had ook gelezen dat zonlicht derealisatie verergerd (verergerd niet, maar creert het juist bij mij, zonder zon geen klachten namelijk). Maar het vervelende is dat het helemaal geen erge klacht is, het is niet levensbelemmerend en ik zou er goed mee moeten kunnen leven. Alleen op de een of andere manier lukt het niet om het niet als iets 'een soort van beangstigends' te zien. Ik moet het accepteren maar het lukt niet echt nog. Het erge is ook dat ik altijd zo uit kijk naar zomer, maar het nu juist vervelend is. Het gaat wel over, daar heb ik vertrouwen in. Als hiervoor hetzelfde geldt dat ik me er niet druk over moet maken dat het dan weggaat, dan lukt dat wel na de zomer, dan is er toch 10 maanden geen zon meer

Wat ik moeilijk blijf vinden is om een benaming aan mijn probleem te geven. Ik heb het altijd derealisatie genoemd maar heb daar altijd een beetje over getwijfeld. De eerste 2 dagen na mijn bad trip heb ik echt depersonalisatie mee gemaakt, maar de tijd erna heb ik enkel visuele klachten gehad. Ik ben altijd mentaal etc mezelf geweest op die 2 dagen na, de tijd erna was het alleen dat ik dingen anders zag dan voorheen. Volgens mij is dat wel een onderdeel van derealisatie, maar houdt derealisatie ook in dat je dingen niet bewust mee maakt etc.
Ik denk dat het nog steeds een soort combinatie is van klachten, dat het licht feller lijkt, lijkt weer iets van hppd?

Pff toch een flink verhaal geworden nog, bedankt voor het lezen! Gaat nadat het ff minder ging nu goed met mij. Een kleine klacht nog maar die zal wel over gaan

Het gaat behoorlijk slecht met mij inmiddels, ik ga dan ook hulp zoeken.
Vlak na mijn laatste post leek de ellende voorbij. Half augustus waren de laatste trekjes (de felle lichten) ook weg. Ik dacht eindelijk van de ellende af te zijn. 2 dagen later begon de nieuwe ellende waar ik het nu heel moeilijk mee heb: hppd. Ik was al heel erg bekend met wat dat was doordat het volgens mij erg met elkaar verbonden is. Savonds half augustus was er een nacht met veel vallende sterren. Het viel mij toen op dat ik erg slecht zag in het donker, ik merkte dat ik last had van oogruis. In eens zag ik ook lichten van lantaarns bewegen. Toen ik de dag erna wakker werd met overal floaters in mijn gezichtsveld wist ik het zeker. Ik heb nu 3 maanden HPPD en heb er dagelijks erg veel last van. Floaters zijn mijn grootste probleem, ik word er zo gek van om contant slierten en zwarte vlekken te zien. Ik heb meerdere flinke floaters en een zwarte vlek die ik in het donker zelfs bijna kan zien.

Naast floaters heb ik last van:
Entopic phenomenon: ik kan nooit normaal naar de lucht kijken zonder een groot vibrerend oppervlakte te zien

Visual snow, starbursts, CEVs ( en OEVs en tinnitus in mindere mate)
Ben nu ook echt gebroken, voel me n week flink depressief en verdrietig. Al deze ellende door 1x bad te gaan op drugs en verder nooit te gebruiken. De hppd is misschien een klein beetje beter dan toen ik het net had alleen is het me nu te veel geworden. Ik hoop zo erg dat ik hier van af kan komen. Alleen vraag ik me af hoeveel hoop ik kan hebben dat dit over gaat, vooral niet betreft floaters. Dan hoop ik dat ik er ooit aan kan wennen en mee leren leven.
Het is voor mij ook confronterend omdat ik full time stage loop en achter een pc zit waardoor ik het echt constant zie.
Ik heb dus besloten om contact op te nemen met de psycholoog van drugsinfoteam, het zit momenteel vol maar ik kan hem mailen en hoop daardoor een afspraak te kunnen krijgen.

Ik heb er nooit zoveel last van gehad als jou, maar wel eens hppd-achtige klachten gehad als ik een periode veel blowde of drugs gebruikte. Merkte dat het vaak beter ging als ik in de natuur was (=veel in de verte kijken). Dat computerscherm verergerd je toestand denk ik alleen maar. Zorg dat je genoeg pauzes neemt en even rond loopt of buiten gaat zitten ofzo. Ook helpt sporten, regelmaat en gezond eten uiteraard. Veel sterkte!

FlikkaB schreef:Ik heb nu 3 maanden HPPD en heb er dagelijks erg veel last van.

Verwacht niet te veel van de artsen. Er is namelijk geen medicijn of andere oplossing voor. Je kunt hooguit leren accepteren. Ik heb die shit al tien jaar en ik heb nooit het gevoel gehad dat het minder kon worden. Ook niet in perioden waarin ik niet gebruikte.

Wat ik nu zeg ik veel makkelijker dan gedaan maar spreek uit ervaring, als je denkt dat je daar last hebt of dat je slecht gaat dan gebeurt het ook effectief! Hoe meer je jezelf overtuigd van het feit dat er iets mis is, zul je dat gaan geloven en effecten klachten ondervinden, door de stressreactie natuurlijk. Minder denken en ontspannen is de boodschap, vooral voor mezelf ook een goede raad. Al terug geblowd ondertussen?