wil niet meer vluchten in drank

Wat ik nu ga typen, heb ik al 1000x in mijn hoofd afgespeeld, zowel dronken als nuchter.
Maar in mijn hoofd vertellen wat ik voel, gaat makkelijker dan hier te willen uitleggen..

Ik heb een alcoholprobleem.

Ik drink niet elke dag, wil het normaal gezien zelfs niet, krijg op 'normale' dagen braakneigingen van de geur van alcohol. Ik drink soms 1x per maand, soms enkele weekends na elkaar.

Het zijn de dagen waarop 'het leven' even moeilijker wordt, problemen op het werk, thuis zware ruzies met mijn vriend, ... Die dagen vlucht ik in alcohol. En in plaats van eentje te drinken (wat dan mijn bedoeling is) om mijn geest even te kalmeren, misbruik ik alcohol. Na eentje drinken, is de intentie om het daarbij te laten helemaal weg. De fles moet leeg. Of meerdere flessen. En dan.. ben ik natuurlijk dronken. Voel ik voor enkele uurtjes.. niets. Alles wat van belang leek daarvoor, alles wat moeilijk leek, is weg. En ik ben even verlost.

Maar die paar uurtjes verlossing wegen totaaal niet op tegen het gevoel dat ik de dag (en dagen) erna heb. Niet alleen heb ik dan een verschrikkelijke kater (en hoe ouder, hoe verschrikkelijker die is), maar ook het probleem of het gevoel dat ik had voor het drinken is daarmee niet opgelost. Integendeel. Het probleem of gevoel is daar nog PLUS daarbij voel ik me daarnaast nog eens zooo schuldig en zo zwak omdat ik mijn uitvlucht wéér zocht in drank.

Elke keer denk ik, NOOIT MEER. Zelfs op feestjes raak ik geen druppel meer aan omdat ik mezelf niet vertrouw. Eentje is geentje? Nee bij mij is eentje meteen een hele fles!
Ik probeer andere oplossingen te zoeken. Ruzie thuis? Waarom niet de fiets nemen en een uurtje fietsen, genieten van de natuur, moe thuis komen en in mijn bedje kruipen.
Vrienden bellen wil ik niet. Ik heb goeie vrienden, maar ik wil niet dat ze mijn zwakheden zien.
De enigste oplossing dat ik nu nog kan verzinnen is AA. Mensen die ik niet ken en die ik mijn diepste zwakheden kan vertellen. Mensen die het misschien begrijpen. En misschien iemand die ik kan bellen, vooraleer ik naar dat eerste glas 'verlossende' alcohol wil grijpen.

Kan iemand mij ergens begrijpen? Kan het goedkomen met mij? Het moet goedkomen. Want ik wil dit niet. Dit in-alcohol-vluchtende-zwak-mens wil ik niet zijn. Ik word er mentaal en fysiek slecht van.
Help...?

Het klinkt als een kut probleem, maar ik zou het persoonlijk geen verslaving noemen, omdat je ook hele periodes zonder kan.
De oorzaak van het probleem heb je al kunnen vinden, dat is dat je tegenslagen niet onder ogen durft te komen.
Persoonlijk, het klinkt hard, maar ik ga het niet nuanceren, vind ik het zwak dat je als volwassen persoon niet durft je problemen onder ogen te komen en er iets aan gaat doen.
Zelf kan ik ook niet super met alcohol omgaan, maar dat heeft niets met vluchten van problemen te maken.

In jouw geval zou ik simpelweg de regel stellen juist niet te drinken als er problemen zijn.
Je verbiedt zo niet de drug voor jezelf, maar wel het weglopen voor je problemen.
Het is ook wel een gevaarlijk advies, want je zou het kunnen zien als een groen licht om alle andere dagen te drinken.
Zo bedoel ik het niet!
Wat ik bedoel is dat je prima eens een alcoholische versnapering mag nuttigen in het weekend, zolang je maar lekker in je vel zit.
Ik verwacht dat je dan veel gemakkelijker maat kunt houden, omdat de roes dan niet veel beter voelt dan je gewone gesteldheid.

Je kan uiteraard aankloppen bij de AA, maar ik weet niet of je daar op je plek zal zijn, omdat dat op een echte verslaving gericht is en dit een andere vorm van vluchtgedrag is.
Jouw vorm van vluchtgedrag kan overigens wel gemakkelijk tot een echte verslaving leiden, houdt dat ten allen tijde in het oog!

Bedankt om te reageren!

Klopt inderdaad. Ik ben zwak omdat ik vlucht in alcohol. Maar ik ben nog veel zwakker omdat ik mijn problemen niet onder ogen wil komen, omdat ik bang ben om er iets aan te doen, zoals een laffe meid, die toch zoveel moois heeft in haar leven maar toch 'vrijwillig' in dit momenteel moeilijk deel vh leven blijf hangen.

Als het niet goed gaat in mijn relatie, zijn er volgens mij 3 zaken die ik kan doen :
1. we praten erover en we zoeken samen een oplossing
2. ik stap uit de relatie en hoe moeilijk ook in het begin, ik maak mezelf terug gelukkig
3. ik steek mijn kop in het zand (of beter gezegd in de drank) en hoop dat het daarna weer wel weer even beter word

En ik weet maar al te goed dat optie 3 de meest naïeve optie is. Een optie die ik zelf nooit zou voorstellen mocht één van mijn beste vriendinnen in problemen zitten.

Dus als ik dit allemaal weet en er niets aan doe. Wie of wat ben ik dan.
Iemand die mezelf jaren later ga vervloeken omdat ik het leven niet sneller in mijn eigen handen genomen heb.
Maar alles goed en wel, ik besef ik maar al te goed. En toch zit ik hier nog steeds. Te drinken, jullie tijd te verspillen en te hopen op betere tijden.

Mss moet ik de hulp idd niet bij AA gaan zoeken. Maar mss bij een psycholoog. En dat maakt me opnieuw bang. Want dat ik dan echt de stap naar verandering.

Gek hé, hoe sommige mensen verandering meer vrezen dan het proberen verbeteren van je leven

Een psycholoog lijkt me voor jou een betere optie.
Ook ik denk niet dat je een alcoholverslaving hebt, maar je drinkt door je problemen.
Die problemen kun je het beste aanpakken door het er met je vriend over te hebben en bij een psycholoog langs te gaan.
Succes!

Nada schreef:Gek hé, hoe sommige mensen verandering meer vrezen dan het proberen verbeteren van je leven

Dat is helemaal niet raar. Verandering brengt onzekerheid met zich mee. Je zoekt stabiliteit toch?

Aangezien je de sprong naar een beter bestaan wilt maken, signaleer ik meer moed dan angst in je relaas hier. Sowieso dapper dat je jezelf bloot geeft hier en advies vraagt hoe deze misère achter je te laten.

Het gegeven dat je duidelijk je persoonlijke situatie overziet, is een positieve voorwaarde om doeltreffend aan jezelf te gaan werken. Zou daarbij wel professionele hulp in de hand nemen zoals Prototype hierboven voorstelt.

Veel kracht en sterkte, gaat je lukken