Vreemdgegaan, maar ze blijft toch van je houden

Pep is echt als die ex met wie je lange tijd samen bent geweest. De relatie werd steeds slechter en slechter, tot het niet meer zo verder ging en je er wel een punt achter moest zetten. De eerste week na de scheiding was vooral gevuld met lusteloosheid en duistere gedachten. Gelukkig begin je je snel weer beter te voelen en uiteindelijk kom je tot de conclusie dat de stappen die je genomen hebt, de juiste waren en bent gelukkig met het leven zoals het op dat moment is.

De stabiliteit en rust is heel fijn, maar na een tijdje begint het toch weer te knagen. Je wil vuur, passie, pieken en dalen, maar natuurlijk het liefst zoveel mogelijk pieken. Je vind in je telefoon toevallig nog ergens een nummer van je ex en op dat moment ben je totaal niet meer bezig met waarom de relatie verbroken werd. Je denkt alleen maar aan alle fijne momenten, alle avonturen die jullie samen beleefd hebben en alle feestjes waar jullie samen standaard van de partij waren. Je belt haar op en jullie spreken af voor komende vrijdagavond.

Aan het begin van de avond zeg je tegen jezelf dat je dit keer rustig aan gaat doen en de date niet veel langer laat duren dan was afgesproken. Je hebt een hele leuke avond. Het is anders dan hoe het vroeger was, maar toch voel je een drang om haar bij je te houden. Aan het einde van de avond wil je ook nog helemaal geen afscheid nemen. Uiteindelijk weet je haar over te halen om met je mee naar huis te gaan en te blijven slapen. Nou ja, slapen.. Je doet die nacht geen oog dicht. Ze heeft je nachtrust verstoort, maar de volgende ochtend werkt ze binnen no-time de afwas weg, die je al bijna een week aan het opsparen was. Vervolgens poetst ze het hele huis van onder tot boven en een je vindt het niet meer zo erg dat je 's nachts zo slecht geslapen hebt.

Jullie samenzijn geeft je veel energie en je geniet er met volle teugen van. De volgende avond kun je weer niet slapen, hoewel ze dit keer wel op tijd (4 uur voordat je naar bed ging) naar huis ging. Je bent de dag erna helemaal gesloopt en belt je ex maar weer omdat je niet weet hoe je de dag zonder haar moet doorkomen. In de daaropvolgende weken herhaalt dit patroon zich nog een aantal keren. De vermoeidheid stapelt zich op maar je weet inmiddels wel ongeveer wanneer je afscheid moet nemen om toch nog een paar uurtjes te kunnen slapen ’s nachts.

Ondertussen is je gevoel voor haar wel iets veranderd. In eerste instantie wílde je gewoon graag bij haar zijn, tegenwoordig heb je het gevoel dat je bij haar móét zijn. Je bent zo vaak en lang bij haar dat de gevoelens telkens iets minder sterk worden. Wanhopig klamp je je aan haar vast. In plaats van haar loslaten, ga je nog meer tijd met haar doorbrengen, in de hoop dat er nog iets van het oude vuur tussen jullie terug te vinden is. Het is tevergeefs, haar aanwezigheid roept alleen nog maar angstige en dwangmatige gedachten op. Je pogingen om het gevoel voor haar terug te vinden, heeft alles veranderd. Het proces heeft langzaam een muur om je hart gebouwd en hoewel zij al die tijd in essentie zichzelf is gebleven, zijn de magische gevoelens die zij ooit bij je teweegbracht voorgoed verdwenen. Je zult moeten accepteren dat jullie niet meer samen kunnen zijn en je zult haar volledig moeten loslaten. Je blijft zeker nog regelmatig naar haar verlangen, maar je weet dat toegeven aan deze verlangens enkel resulteert in een oneindige kwelling.