Hoe pik ik mijn leven terug op ?

Hallo allemaal k ben 21 en onlangs met alle drugs gestopt of ik doe toch mijn best.
Sinds mijn 14-15jaar ben ik begonnen met drinken roken en blowen dit was dagelijks gebruik.
Een half jaar later mijn eerste pil en snuif in het weekend en sindsdien is alles bergaf gegaan.

Dat weekend gebruik werd al snel dagelijks gebruik en ik werd roes verslaafd laten we maar zeggen.
van Pillen tot coke en pep,GHB,LSD etc.noem maar op.
Jaartje aan de pep , tijdje aan de ket. Half jaartje G,terug aan de pep om vervolgens een tijdje coke te snuive. Dit ging altijd gepaard met zwaar blowen en drinken.
Kortom ik ruilde de ene verslaving voor de andere. Ik slaagde er zelfs in om verslaafd te geraken aan LSD. We spreken over 2-3G wiet 1-2l alcohol per dag en de rest

Nu 6n half jaar later ben ik ermee gestopt.
1dikke maand geleden om precies te zijn.
eerst met de zware middelen,dan drinken en blowen.

Waarom?ik heb last gekregen van maag ,hart en longen.
Van wiet begon ik te flippen de laatste tijd. Kreeg het benauwd en werd paniekerig.
Mijn sociaal leven ging kapot. Ik ging om met de grootste junks. Ik was/ben er zelf een.
Ik loop dagelijks rond met een zwaar bonzend hart en heb verschillende angsten.

Nu mag ik dan wel gestopt zijn maar ik ben aan het eind van mijn Latijn.
Ik heb een job in de horeca al van mijn 16 die ik kotsbeu ben. Ik heb al een hele tijd geen vriendin. Ik heb schrik om te winkelen . Schrik bij wachtrijen ,ben lichtjes paranoide. Ik wou/wil verandering brengen in mijn leven maar ik slaag er maar niet in. Ik kom nog altijd niet buiten. Ik ben nog altijd diezelfde junk maar dan zonder de dope. Ik kan hier met niemand over praten aangezien bijna niemand ooit van mijn gebruik heeft geweten .

Hoe moet het nu verder ?hoe pik ik de draad terug op ?het lukt me maar niet.
Ik weet het eigen schuld dikke bult. En de goesting om me terug te laten gaan is er dagelijks nog hoewel dit waarschijnlijk mijn dood betekent..maar ik heb het gevoel dat ik mezelf helemaal heb verneukt en dat het allemaal geen zin meer heeft,dat het gewoon niet meer goed komt.

Praat eens met een psycholoog of huisarts en misschien kan je hier op het forum wel net zo iemand vinden en met elkaar de strijd overwinnen. Als je denkt dat het niet goed komt als je niet gebruikt, komt het ook niet goed en dan ga je weer terugvallen in gebruiken.

Punt 1 is stop met dope. Daar ben je dus een maand mee gestopt en das het lastigste. Je hersenen zijn zo verneukt in principe de komende tijd dat het niet anders kan dan dat je het zwaar hebt. Het grootste herstel vind plaats in 3-6 maanden. Probeer het uit te houden, er is wel een licht aan het einde van de tunnel. Probeer toch je angsten te overwinnen en je dag nuttig in te vullen, dit is best belangrijk. Zit je buiten je werk steeds alleen thuis achter je pc dan ga je je geheid vervelen en aan de dope. Vooral sport is een ERG nuttige hobby. Veel cardio. Ga hardlopen, schrijf je in in de sportschool. Hierdoor voel je je echt snel al een stuk beter. In dagen tot een paar weken. Maar je moet het wel volhouden. De stoffen die je aanmaakt tijdens het sporten, zijn dezelfde stoffen die dope bruut vrij maakt in je hersenen, maar dan op een vriendelijke natuurlijke manier. En breek contacten met mensen die gebruiken, probeer gewoon zo min mogelijk in een drugs-omgeving te zijn.

Al met al; volhouden want terug naar drugs is geen oplossing, eerder een vonnis

Ik denk dat dit voorlopig een kwestie van volhouden en kleine stapjes is. 1 maand nuchter is een flinke stap in de goede richting, maar na 6 jaar zal het nog wel even moeilijk blijven. Zo zal je langzaam aan wennen aan je nieuwe leven. Zoek in de tussentijd iets positiefs om je mee bezig te houden, sporten bijvoorbeeld. En zorg dat je niet teveel in contact komt met 'verkeerde' vrienden, als je daar zelf al niet voor gezorgd hebt.

Edit:
Wat gman zegt dus.

Op dit moment zijn er noodzakelijkere dingen dan sporten als prioriteit. Werk of een school zoeken bijvoorbeeld, dat is echt een eis om niet terug te vallen lijkt mij. Sporten kom op zeg

Het zal wel weer getroll zijn, maargoed, zo snel een serieuze opleiding volgen lijkt me nogal lastig. Uiteindelijk is het wel een goed idee, als je het gevoel hebt dat je de touwtjes weer in handen hebt, zodat je echt iets van je leven kan maken.

Een baan buiten de horeca is op zich geen slecht idee, afhankelijk van het soort horeca waar je werkt. Zeker als je er niet meer echt op je plek zit.

Nachtrust is ook belangrijk, dus als hij tot diep in de nacht werkt, is het tijd om een andere baan te zoeken.

Multitude schreef:Het zal wel weer getroll zijn, maargoed, zo snel een serieuze opleiding volgen lijkt me nogal lastig. Uiteindelijk is het wel een goed idee, als je het gevoel hebt dat je de touwtjes weer in handen hebt, zodat je echt iets van je leven kan maken.

Een baan buiten de horeca is op zich geen slecht idee, afhankelijk van het soort horeca waar je werkt. Zeker als je er niet meer echt op je plek zit.

Ik heb het niet over hogere wiskunde maar gewoon een vmbo diploma op de avondschool of zo. Of 1 of ander leer-werk traject.

Gman007 schreef:Nachtrust is ook belangrijk, dus als hij tot diep in de nacht werkt, is het tijd om een andere baan te zoeken.

Dik Tromsn0r schreef:
Ik heb het niet over hogere wiskunde maar gewoon een vmbo diploma op de avondschool of zo. Of 1 of ander leer-werk traject.



:#::#::#::#::#::#:

Dik Tromsn0r
Niet op letten.
DF Troll




Enough said

Luister, jij probeert die jongen onder elke verplichting uit te praten door te zeggen dat het met een vrijblijvend sportabbonement (wat je kan skippen wanneer je wilt) de goede kant op gaat, en vervolgens ga je hem (terwijl hij met geen woord rept over een avondbaan ik weet niet waarom je daar opeens over begint) meteen al een excuus geven om onder zijn werk uit te komen. In zo'n luxe positie zit hij niet en elke vorm van werk is gewoon goed. Elke hulpverlener zou als stap 1 een verplichting proberen te regelen. Dat helpt hem van de dope af. Niet die rare dingen als avondbaan opzeggen om op de bank te zitten. Iedereen weet dat een verplichting nodig is.

- Zoek professionele hulp
- Zoek een verplichting ook al is hij niet leuk

Ik zeg dat onder andere sport een nuttige tijdsbesteding is. En als hij in de horeca werkt is de kans niet zo groot dat hij van 9 tot 5 werkt ofzo. Lezen is moeilijk, ik weet het, maar probeer het toch.

Dik Tromsn0r schreef:- Zoek professionele hulp
- Zoek een verplichting ook al is hij niet leuk

Daar heb je dan wel weer gelijk in.

Bedankt voor de snelle reacties,het geeft me toch wat hoop . Zal er eens over denken om toch maar wat te gaan sporten dan als jullie dat allemaal zo aanmoedigen. Nooit echt bij stil gestaan.


Psycholoog schrikt me ook wat af omdat ik geen meds wil wil voorgeschreven krijgen voor mijn problemen neem al genoeg voor maag problemen, en binnenkort voor het hart ook.

Werk inderdaad veel snachts maar de laatste tijd is het nogal rustig en doe ik niets anders dan slapen mar echt uitgeslapen ben ik nooit. Mijn job is gewoon een enorme sleur geworden maar horeca lijkt mijn enige uitweg aangezien ik laaggeschoold ben en een fabriek spreekt me helemaal niet aan.. Daarmee en echt studeren zit r niet in momenteel vrees ik.

Nogmaals bedankt voor de reacties het geeft een boost die ik in lange tijd niet heb gehad.
Maargoed ik ga nog wat slapen moet er vroeg uit.

Blijf ons hier vooral ook op de hoogte houden, als je niemand hebt om mee te praten dan is dit een redelijk alternatief.

[JJhebt altijd de mogelijkheid om medicijnen en zo te weigeren en eventueel andere hulp te zoeken als het je niet bevalt, maar ik zou die optie wel open houden. Hoeft ook niet gelijk heel ingrijpende hulp te zijn, kleine steun kan al de drempel zijn die je van gebruik weerhoudt.

En doorgaan met je baantje en zo natuurlijk. Goed dat je dat nog hebt.

Multitude schreef:Blijf ons hier vooral ook op de hoogte houden, als je niemand hebt om mee te praten dan is dit een redelijk alternatief.

Will do

Langdurig sporten kan ook juist enorm goed helpen tegen vermoeidheid. Geen krachttraining dan he. Fietsen, roeien, wandelen, hardlopen, alles waardoor je het warm krijgt zul je je snel fitter door voelen. Als je een week lang om de dag 2 uur tot het naadje gaat durf ik er geld op te zetten dat je je al véél beter voelt. Maar de weg naar lekker voelen is sowieso lang voor je . Sterkte.

Ps. Gezond eten ook. Geen pizza's uit de magnetron. Gewoon groenten, vlees, vis, fruit. Zulke dingen.

Ik ben op het punt geweest waar je nu zit maat. Als ik naar bovenstaande reacties kijk, weet ik welk gevoel jij daarvan zou kunnen krijgen. Namelijk dat een psycholoog averechts zou werken. Ik zeg dit omdat ik dit gevoel heb gehad, en dit komt omdat jij weet dat je de kracht hebt om dit te overwinnen. Dat heb je. Je kan het.

Je bent 21, en je wilt wat van je leven maken. Je beseft ook dat je de gevolgen van je drugsgebruik serieus moet nemen, en voornamelijk geestelijk zijn. Omdat je nu in de eerste maand zit, ben je lichamelijk nog niet hersteld. Laat dat even inzinken, omdat de tip die ik je kan geven om het nuchtere leven aan te kunnen(nogmaals: Je kan het!), is dat je lichaam en geest een speciale relatie hebben. Gebeurtenissen in de geest hebben gevolgen in het lichaam en andersom. Dat is bij jou niet anders dan bij de rest van de mensheid. Ik raad je ten strengste aan om naar de huisarts te gaan met lichamelijke klachten waar je je zorgen over maakt.

Dus het eerste waar je aan moet beginnen is je lichaam. Eet, om je lichaam energie te geven, op te bouwen en blijf dat doen. Gezond eten (dan heb ik het niet over hetgeen wat diëtende vrouwen gezond vinden, maar voer met een functie, zoals een pasta of eieren.)is belangrijk om je lichamelijk goed in je vel te zetten. Je bent bezig met herstel als je dit doet, en je mag jezelf er een compliment voor geven. Houdt van jezelf om dat je kan zorgen voor jezelf op dit punt.

De energie die je uit je eten haalt is niet veel waard als je lichaam niet weet hoe ze ermee moet omgaan. Ik heb er veel aan gehad om een abonnement te nemen op een sportschool. (Laat je testen als je nog twijfels hebt over je hart). Ik begon met fietsen, wat tevens ook goed voor je hart is, maar je mag voor jezelf bepalen wat voor lichamelijke activiteiten je wilt doen (niet teveel rukken!). Wanneer je je lichaam in een werkmodus krijgt, train je ook je brein(fysiek). Verder hoef je als je aan het sporten bent, vaak niet na te denken over moeilijke dingen, alleen aan hoe je beweegt.

Eten en fysieke inspanning met een resultaat(bvb 1000 meter gezwommen of bvb 5 kilometer gefietst), zal je een goed gevoel geven. Je hebt nu wat bereikt. Probeer het niet in een kader te zetten zoals 'ik heb niets bereikt' of 'wat the fuck is 5 kilometer fietsen voor prestatie'. Je moet het jezelf niet te moeilijk maken, gewoon rustig aan beginnen.

Bovenstaande tips om je lichaam te trainen, zijn het begin. Er is geen eind, je moet het onderhouden. Regelmaat helpt daarbij, maar je moet het ook aanvoelen. Ga jezelf niet dingen verplichten, als je het gevoel hebt dat je er niet aan kan houden.

Zoals ik al aangaf, is het grootste gedeelte van drugsproblematiek mentaal.

Ze zeggen dat alle drugsgebruikers ergens voor vluchten in de drugs, maar de waarheid is dit: alle mensen vluchten naar het een, om van het andere te ontkomen. Van het onaangename naar het aangename. Vluchten kan je vervangen door zoeken, of streven, of gaan. You het the point? Van A naar Beter, zoals de overgefinancieerde overheidsmarketing ons duidelijk maakt. Drugs is lekker, no fucking doubt. Toen ik op mijn twaalfde mijn eerste jointje rookte, ging ik zo raar fout als het maar kon. Ik had een nare ervaring, en wilde zoiets nooit meer beleven. Toch deed ik het nog eens, en nog eens, totdat ik het leuk begon te vinden. Dopamine is de stof die je een goed gevoel geeft. Daar raak je aan verslaafd, ook al is alles aan de beleving vervelend, door de dope (-amine) ga je door. Denk niet dat als je een nuchter leven leeft, je niet dit gevoel hebt. Integendeel. Het verschil zit hem er in dat je het gevoel niet krijgt omdat je een snuif/zegel of wat dan ook hebt genomen, maar het gevoel krijgt door daadwerkelijke gebeurtenissen. Het feit dat je niets hoeft te nemen om zoiets te voelen versterkt het gevoel, en de kracht op niet terug te vallen in een verslaving.

Ik hoop dat dit je een beetje op weg helpt. Ik ben zoals ik schreef op mijn twaalfde begonnen met blowen en zo is mijn roesverslaving gestart.ik ben nu 20, en ook al een paar maanden nuchter. Al het bovenstaande heb ik uit eigen ervaring geschreven. Het zijn mijn gedachten, dus misschien lijkt het bullshit. Maar ik heb niet voor nietsruim een uur erover gedaan om deze lap test te fabriceren. Ik hoop dat je gebruik maakt van de tips die ik je geef. Het perspectief wat je er nu op hebt zal wellicht nog veranderen. Ik kan je nog veel tips geven, maar ik brei nu een eind aan het verhaal, voordat je er een boek van kan drukken, omdat de kans bestaat dat je er geen fuck aan hebt, of me gewoon niet begrijpt. Ik ken je namelijk helemaal niet. Mocht je er toch wat aan hebben of vragen hebben over iets, laat het FF weten.( je kan me PMmen als je wilt. Ik zal overal een waardig antwoord op geven)

Ik sluit me voor 100% aan bij het verhaal hierboven

funtcase is een soort davinci 1.5, mooi geschreven man

Zeker goed gezegd. Zelfs als je niet ten einde raad ben of kampt met een ernstige verslaving zijn die tips heel erg nuttig!


Verzonden vanaf mijn Nokia 3310

Misschien heb je last van een angststoornis? Omdat je zegt schrik te hebben bij lange wachtrijen en van hartkloppingen...en beetje paranoide gevoel?

Zou vooral niet aan vermijdingsgedrag doen, jezelf opsluiten.
Voortdoen wat betreft clean zijn, vind dat al goed van je.
Gaan sporten en op korte termijn bij je arts om een medicijn als propranolol te gaan tegen die hartkloppingen en/of een benzo.
Op lange termijn echter geen meds, maar eventueel gedragstherapie, exposuretherapie bij een psycholoog die met verslaving ook bekend is?

Een beetje professionele hulp zou idd geen kwaad kunnen. Paniekaanvallen zijn evenals andere neurotische stoornissen vrij makkelijk te behandelen MITS je er op tijd bij bent. Verder zou je er baat bij kunnen hebben als je een vriend vindt met wie je over je problemen kan praten. Een geduldig drugs-vrij iemand die de tijd voor je neemt en ook de nodige bagage in huis heeft om je van goede adviezen te voorzien. Een lieve vriendien je je warmte en geborgenheid schenkt zou ook mooi zijn en wie weet pik je dan je ook leven weer terug op en in haar. Want van een fijne seksuele relatie knapt een mens die op de bodem van het bestaan kruipt ook goed op.

Misschien heb je ook iets aan het middel L-tyrosine? Dat maakt dopamine aan in je body. Zou kunnen dat je dopamine-huishouding flink van slag is door dat excessieve dope-gebruik. In combinatie met een hoge dosis vitamine C knapt menigeen daar goed van op.

Tenslotte: denk eens na wat je graag zou doen in het leven en wat de mogelijkheden zijn om dat waar te maken. Want vast blijven zitten in een (werk-)situatie die je de hals uithangt zal waarschijnlijk niet tot vooruitgang van je huidige negatieve situatie leidden.Zodra de stress verdwijnt zullen de hartkloppingen ook wel afnemen. Het medicijn propranolol dat Venezia2 hierboven aan raadt is een echte afknapper omdat het bijwerkingen als depressieviteit, impotentie, haaruitval en apathie heeft.

Sterkte man. Schroom niet om hier aan de bel te trekken als het tegenzit. Hier zijn mensen aanwezig die overeenkomstige shit achter zich hebben weten te laten

Poseidon heeft gelijk met L-tyrosine/vit c. Persoonlijk gebruik ik ook L-carnitine, om me extra fit te voelen (wel icm sporten).

Ik sluit me helemaal aan bij het verhaal van Funtcase. Ook het sporten van Gman is een goede tip.

Om je op een ander punt gerust te stellen: mocht je het toch te lastig vinden om dit avontuur in je eentje aan te gaan, dan kan steun van vrienden inderdaad veel helpen. Mocht je daarnaast nog steeds niet het idee hebben dat dit jou alleen niet gaat lukken om wat voor reden dan ook; dat is niet gek of vreemd. Het maken van stappen, hoe klein of hoe groot ook, mag je echt waarderen. Het is een hele mooie stap dat je dit besluit voor jezelf hebt genomen, dat je daarnaast ook nog eens je verhaal hier doet en jezelf afvraagt hoe je het leven verder kunt oppikken is erg mooi en goed. Daarvoor mag je jezelf complimenteren. Ik denk dat je alleen al om dit besef, het bewustzijn van jezelf, je jezelf een grote schouderklop mag geven. Het toont dat je je ontwikkelt wat eigenlijk alleen maar positief is. Ik vind dat je blij mag zijn met waar je nu staat en de keuze die je gemaakt heb en ik moedig je dan ook aan om in deze lijn verder te gaan. Daarbij ben jij zelf degene die bepaalt hoe die lijn moet lopen en of (en zoja; hoe snel) je moet klimmen op die lijn.

Mocht je toch moeite hebben en ondersteuning willen; psychologische hulp kan nuttig zijn.
Wees niet bang dat er meteen medicijnen worden voorgeschreven. Je zou wat dat betreft ook juist op zoek kunnen naar een psycholoog die zich specialiseert in bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie. Ik heb zelf psychologie gestudeerd en heb daarnaast ook voor een jaar bij een psycholoog gelopen. Ik had last van erg vreemde gedachten die ervoor zorgden dat ik echt heel erg(!!) in paniek raakte als ik de bus gemist had of als ik iemand teleur moest stellen. Bij mij had dat vooral te maken met de gedachtenpatronen die ik in de loop van de jaren ontwikkelt had. Het leren omgaan met je eigen gedachten, het accepteren of juist verwerpen van zulke gedachten kan in veel gevallen inzicht bieden in jezelf. Daarbij moet je vooral beseffen dat de psycholoog ervoor wilt zorgen, samen met jou, dat jij je prettig voelt bij wie je bent, waar je staat, waar je eventueel naartoe gaat en manieren om daar te komen. Dat betekent dus ook dat een psycholoog je niet iets op zal dringen, maar zal kijken naar jouw behoeftes, gevoelens en gedachten en aan de hand daarvan SAMEN met jou besluit hoe de psycholoog voor jou een rol kan spelen hierin. Samenvattend; een psycholoog kan jouw hulp bieden waar jij dat wilt, zodat jij uiteindelijk je lekker in je vel voelt en het idee hebt zonder ondersteuning van de psycholoog verder te kunnen. Soms hoeft een psycholoog alleen maar te luisteren en een aantal vragen te stellen wat er voor zorgt dat je meer inzicht in jezelf krijgt, soms moet een psycholoog streng zijn en je met je neus op de feiten drukken, maar de psycholoog zal in ieder geval nooit proberen jou ergens te krijgen waar jij niet wilt zijn.
Mocht je besluiten om toch een psycholoog op te zoeken, dan kun je altijd bij je aanmelding of bij het eerste gesprek vermelden dat je geen medicijnen wilt gebruiken maar een andere vorm van hulp zoekt. Voor de meeste psychologen is therapeutische sessies de basis en is medicijn gebruik iets wat alleen ondersteunend naast de therapie eventueel van pas zou kunnen komen om wat stabiliteit te brengen in het begin. Zodra jij van te voren aangeeft dat je dat niet wilt, zal een psycholoog zich naar jou wensen moeten scharen.

Onthoud vooral; het feit dat je deze keuze hebt gemaakt toont dat je je bewust bent van waar je gestaan hebt en waar je heen wilt gaan. Zoals Funtcase zei; je kunt het, echt! heb vertrouwen en maak kleine stapjes; ieder is er een
mocht je nog iets willen vragen of willen praten hierover: ook hier bied ik net als Funtcase de pm aan en een eerlijk antwoord.

Ik ben vereerd met het bovenstaande commentaar op mijn verhaal. Ik heb nooit bij een psycholoog gelopen dus kan daar geen perspectief op bieden. Er mij wel verteld door de personen die zet ik ken met een psycholoog, dat deze inderdaad je erg goed in je waarden laat, op de manier zoals door hmm-hmm beschreven.

Ik heb er nooit voor gekozen om naar een psycholoog te gaan, maar wel vaak getwijfeld. Ik denk dat als ik naar een psycholoog zou gaan, ik ede diagnose zou krijgen van paranoïde schizofrenie, met alle toeters en bellen. Ik wist dat drugs, vooral wiet dit zou versterken. Als je dit leest, jongen21jaar, bear wit me, ga jezelf geen diagnose opleggen. De wetenschap psychologie (logica van de geest), is apart.

De logica van de geest is namelijk dat als je ergens in gelooft, of ook maar een suggestie krijgt, datgene onbewust/bewust wil bevestigen. Vandaar ook de werking van een placebo, beantwoording van een gebed etcetera.

Ik merkte dat mijn sociale paranoia bestond uit 2 totaal verschillende dingen. De angst voor het terugkeren van traumatische ervaringen was het eerste. Ik ben namelijk erg gepest in mijn jeugd. Ik was HET lachertje van de school. Ik werd dagelijks psychologisch gemarteld, en probeerde alles wat ik kon om dat tegen te gaan. Ik heb mezelf een keer moeten verdedigen toen ik voor mijn eigen deur in elkaar geschopt werd, tot het punt dat ik de keukendeur open kreeg en een groot keukenmes pakte. Wat ik wilde doen zal ieder meelevend mens begrijpen.

Ik was de gebeten hond. Ik werd gestraft door mijn vader, ik kreeg klappen, want een buurman had mij gezien en zag de blik in mijn ogen dat ik ze wilde vermoorden. Ik was toen 10 jaar oud. Zo een situatie leggen mensen wel eens uit als 'een schreeuw voor hulp'. Dat vind ik een ernstige misvatting, en als je dat denkt ontbreekt er wat empathische perceptie. Ja, ik had hulp nodig. Ja ik deed iets wat de alarmbellen doet rinkelen. Maar ik had in de jaren ervoor alles gedaan wat mij geadviseerd werd, en dat had een averechts effect. Dus ik vond een mes pakken en ze laten zien dat ze moesten stoppen of anders maak ik je af, de enige logische handeling die ik kon doen. Het neersteken van de 2 jongens is niet gelukt omdat mijn buurman mij tegenhield. Die jongens waren nog steeds de populaire boys van de school.

Dit is slecht één voorval uit mijn jeugd, niet iets wat ik later terugvond in een angststoornis of fobie. Maar het typeert wel hoe extreem ik gepest werd. Buiten het pesten op school werd in manipulatief gepest door mijn broer, en geslagen door mijn vader (die min of meer hetzelfde pesten heeft meegemaakt.) Volle schoolplein en met kinderen van leeftijden veel ouder en veel jonger (basisschool) die mij uitlachten waren niet ongewoon.

Ik heb sindsdien er altijd last van gehad, dat als mensen lachten, en ik niet precies wist waarom, ik dacht dat ze om mij lachten. Elke keer. In de bus, op mijn werk, op verjaardagen. Min of meer altijd. Soms probeerde ik die cyclus te doorbreken door te beredeneren dat ze niet om mij konden lachen, omdat ze mij niet kennen, of er op dat moment niets geks aan mij is waardoor ze over mij konden lachen om de cyclus te doorbreken. Op die cyclus kom ik later nog terug.

Ik deed van alles om te ontsnappen uit het verleden. Ik deed dingen en plannde dingen die ik niet op dit forum zal zetten. Laten we zeggen, dat ik mensen zoals de Culombine high school schutters, en Karst T. goed begrijp. Ook nam ik een imago aan van iemand waar ze rekening mee moesten houden. Drugsgebruik en kledingkeuze hielp daarbij. Dit deed ik bewust. Natuurlijk hield ik van die kleding en bepaalde extreme mensen om mij heen, en vond ik de drugs lekker op allerlei manieren. Ik kan dus eerlijk zeggen dat ik mezelf niet verloochend heb daarmee.

Dat hielp natuurlijk alleen op de momenten zelf, op de lange termijn werd ik weer een buitenbeentje.(we hebben het nu over de middelbare school, waar ik een nieuwe kans/indruk wilde maken) Ik werd wel minder gepest omdat ik mij omringde met andere buitenbeentjes en gelijkdenkenden, en mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt. Toch bleef de angst dat het allemaal terug zou komen. Ik bleef negatieve gedachten krijgen als mensen lachten. Als ik iemand leerde kennen of ontmoette, zette ik mezelf neer als een persoon met bepaalde levenservaringen. In de hoop dat diegene dat zou accepteren, was dat voor mij een excuus om iemand te zijn wie ik niet was. Ik zag het als een "oefening" om de gevaarlijke bandiet te worden die ik wilde zijn. Ik deed er van alles voor. Ik ging met Marokkanen om en extreme alto's. Ik werd niet wie ik wilde zijn, omdat het beeld dat ik had van wat ik wilde zijn, in strijd was met mezelf.

Het lukte me dus niet om de cyclus te doorbreken, omdat ik altijd gemengde signalen gaf over wie ik was en wat ik wilde. Dat veroorzaakte reacties van mensen die het cirkeltje rond maken, want mensen gingen twijfelen aan me, stelde vragen die ik niet kon beantwoorden omdat ik onzeker was van wie ik wilde zijn, en dat was was grappig omdat het absurd is. Humor of lachen is iets wat in onze "natuur" zit. Als iets grappig is betekent het dat je een absurde situatie in de realiteit zet en kijkt wat er gebeurt. Hans Teeuwen is iemand die dat goed begrijpt en dat veel heeft gebruikt. Zijn theater zat viool met absurde grappen, liedjes en handelingen gemengd met hele duidelijke en heldere boodschappen over het leven. Hij is het plezier verloren om theater in Nederland te maken, omdat hij op een gegeven moment in zijn carrière de zaal vol zat met ware idioten. Idioten, omdat ze lachten als hij zei dat hij van pizza hield, of zei dat tandenpoetsen goed voor je gebit is. Ze dachten dat alles aan Hans absurd was. Hijzelf werd de grap. Ik dwaal een beetje af in mijn verhaal, maar mijn punt is dit: ik had een grap van mezelf gemaakt, en dat deden anderen dus ook. In het Engels klinkt dat beter "They made a joke out of me." "I was the joke of the whole ....".

Ik wil diegenen graag bedanken die mijn nogal persoonlijke verhaal tot zich hebben genomen. Ik zal nu vertellen hoe ik de sociale cyclus heb doorbroken, op een zo duidelijk mogelijke manier, die toepasbaar is voor iedereen die last heeft ervan. Ook is het in brede vorm hetgeen wat mij heeft gemaakt tot wie ik echt wil zijn. Ik zal het voorbeeld van mijn angst: het lachertje zijn, als voorbeeld gebruiken.

Wanneer er gelachen werd, en ik die personen aankeek om erachter te komen of ze om mij lachten, gebeurde het volgende. Ik keek ze aan met een geschrokken/gestreste/geactiveerde blik. Zij keken vervolgens mij aan, en begonnen nog harder te lachen. Dit was een bevestiging dat ze om mij lachten. Ik wist dat ik nog in de cyclus zat.(ik was me er al erg bewust van dat het een cyclus was. Ik ben vanuit het perspectief wat ik nu heb niet vergeten hoe het is om erin te zitten en niet te weten hoe je deze kan verbreken.)

In dit korte voorbeeld zitten veel fouten. (Cognitief gedrag).De lachende personen aankijken om te zoeken naar een bevestiging was een eerste. Ik ging namelijk meer op zoek naar een bevestiging dan een ontkrachting. Dat is iets wat we ook allemaal, ieder mens, in mindere of meerdere maten doen. Een gelovige wordt aangeleerd zijn/haar geloof te versterken(ze gaan dus op zoek naar bevestiging van de dingen die de prediker zegt en de schrijver van de bijbel/koran/Thora schrijft) en hen wordt gevraagd/(aan)geleerd dingen die het geloof minder krachtig maken(ontkrachten) te verwerpen, negeren, en te zien als duivels. In mijn situatie had ik mijzelf aangeleerd op zoek te gaan naar een bevestiging van wat ik dacht. De '2e lach' zag ik als bewijs, zonder te kijken naar andere variabelen in het verhaal. Ook als ik wist dat het onmogelijk was dat deze mensen om mij lachten, koos ik om te geloven dat ze om mij lachten. Dit is (cognitief) gedrag, omdat zoiets een gewoonte wordt, en je er niet elke keer weer zin in hebt om er over na te denken. Vooral in het voorbeeld dat ik geef. Keer je zelf bewust te maken van dit fenomeen. Het is iets wat je makkelijk in mensen ziet die je kent. En het is moeilijk om jezelf gedrag af te leren. Dit is een stap die je moet nemen om cycli zoals deze te doorbreken.

De tweede fout is een gevolg van de eerste. Ik reageerde al op de manier zoals ik zou doen als ze om mij lachten. Ik projecteerde de situatie op de daadwerkelijke situatie. Projectie is ook iets wat we allemaal doen. Het is een direct gevolg van het fenomeen in de alinea hierboven. Een apart denkpatroon dat ik heb bedacht en gebruik is het volgende: stel jezelf voor dat je naar een waarzegger gaat. Je bent een beetje bang, want diegene weet alles van je, je diepste geheimen, je grootste verlangens. Wat zou deze persoon je kunnen vertellen? Welke emoties komen in je op op dat moment? Antwoorden op vragen die je dan stelt, zijn de antwoorden die de waarzegger dan geeft. En de emotie die je ervan krijgt is kan je helpen de oorzaak te vinden van het waarom(je de vraag stelde). Dit is iets wat lang niet bij iedereen zal werken, maar een goed voorbeeld van projectie voor mij.


Projectie kunnen we ook als voordeel gebruiken. Naarmate ik bewust werd van mijn denkgedrag, en ik nog moeite had met gelijksoortige situaties, stelde ik me simpelweg voor dat ze iemand anders uitlachte. Het gevaarlijke is dan natuurlijk, als je goed hebt opgelet, dat ik er nooit achter zou komen wanneer het wel zo was. Ik heb dit alleen gedaan om mijn patroon te doorbreken. Wanneer je bekwaam bent met dit kan je dingen projecteren zoals: 'ik heb veel zelfvertrouwen' of 'jij gelooft dat ik veel zelfvertrouwen hebt'. Zo kan je zelfvertrouwen kweken. Zoals plantjes kweken(geen wiet:mad: Ik weet dat je dat dacht) moet je beginnen met een zaadje, en er goed voor zorgen. Tegen een plant lieg je niet, dus leer jezelf de waarheid te zien(van jezelf). Dit helpt in ALLE is situaties en vooral in gesprekken.

Ik bedenk dat de mogelijk bestaat dat je jezelf zoiets niets wijs kan maken. Ik zal wederom uitleggen. Dat is niet zo(dat je jezelf niets kan wijsmaken). Ondertussen ben je misschien in min of meerdere mate bewust geworden geworden dat je iets doet wat ik ook deed. Wat ik beschrijf over de denkpatronen die ik had zijn vormen van jezelf dingen wijsmaken. Iedereen kan dat en iedereen doet dat. Het is de grondslag van fantasie, beredenering, ect.

Ik heb deze post geschreven omdat ik mijn ervaringen wil delen bij deze, aan mensen die dat nodig hebben. Ik project eer mezelf op jongen21, maar ik denk dat iedereen wat kan met wat ik heb geschreven en beschreven. Aan iedereen geef ik de vrijheid alles wat ik schrijf te betwijfelen, en alles uit mijn verhaal je eigen invulling te geven. Het laatste raadt ik je aan. DAT is wat ons uniek maakt. Ik raadt jullie aan om dingen opnieuw te lezen, omdat ik ruimte heb gelaten voor jouw eigen projectie/perspectieven. En ook wil ik jullie erop wijzen dat ik het voorbeeld van een gelovige gebruik als voorbeeld gebruik, omdat dit makkelijk voor de stellen is. Atheïsten geloven vaak ook nog ergens in. Ik geloof nergens in. Behalve in mezelf. En datgene wat ik kan uitleggen, mocht iemand mij onverwacht vragen stellen. Ik ben eerlijk. Ik wil jullie bedanken voor jullie aandacht.

Bump....

Bump..?

Ik hoopte op wat reacties...

Het is een moeilijk onderwerp en ik denk niet dat er veel mensen inhoudelijk nog echt iets aan kunnen toevoegen
Ik denk dat er genoeg mensen zijn die het een zeer goede tekst vinden. Ik ben blij dat er geen 20 "goede tekst"-reacties komen, zo blijft de tekst tenminste zichtbaar en verdwijnt het niet in een thread van 5 pagina's.