Inleiding
LSD, ofwel Lysergeenzuurdi-ethylamide, is een psychoactieve stof die valt onder de groep psychedelica. Het woord psychedelisch komt uit het Grieks en betekent letterlijk vertaald ‘geest openbarend’. Net als andere psychedelica zorgt LSD voor een veranderde perceptie van de wereld en het eigen bewustzijn. Het innemen van miniscule hoeveelheden LSD (microgrammen) kan al zorgen voor effecten. De effecten zijn onder andere veranderde gedachtengangen, hallicunaties, synesthesie (vermening van zintuigen, zoals kleuren kunnen horen en geluiden kunnen proeven), en de mogelijkheid tot het volledig anders interperteren van situaties of herinneringen. Een ‘LSD-trip’ kan tot 12 uur lang aanhouden. De effecten zijn te wijten aan de agonistisch werking van LSD op serotonine receptoren. Dit houdt in dat LSD de lichaamseigen stof serotonine nabootst in de hersenen. Er zijn geen aanwijzingen dat LSD toxisch of verslavend kan zijn. Wel kan een negatieve LSD ervaring (een bad trip) een grote impact hebben en langdurige negatieve gevolgen met zich meebrengen. Daarentegen kan een positieve LSD ervaring volgens velen ook heilzame effecten hebben.
LSD is hedendaags bekend als een illegale drug. Het is wereldwijd een verboden middel en mag nergens zomaar geproduceerd, bezeten of gebruikt worden. Het wordt vooral recreatief gebruikt en wordt geproduceerd in illegale labaratoria. Dit is echter niet altijd zo geweest. Na de ontdekking van LSD in de jaren 40 van de vorige eeuw, werd vrijwel direct de medische potentie van het middel gezien. In de jaren 50 en 60 werd veel met LSD geëxperimenteerd in de medische wereld, voornamelijk in de psychiatrie. In 1971 is LSD echter officieel werldwijd verboden geworden en is daardoor ook het therapeutisch gebruik volledig gestopt. Door de nieuwe wetgeving is het voor wetenschappers ook een stuk moeilijker geworden om onderzoek te doen naar het middel.
Het is de vraag of deze wetswijziging terecht is geweest. Veel onderzoek uit de jaren 50 en 60 naar de therapeutische effecten van LSD was veelbelovend, en liet zien dat LSD enorm kon helpen bij bepaalde behandelingen, zoals de psychotherapie. Volgens velen waren de redenen tot een werledwijd LSD verbod meer van politieke aard dan van medische aard.
Door deze ontwikkelingen is ons beeld van LSD hedendaags heel anders dan in de begintijden van het middel. In dit paper wordt gekeken naar de belangrijkste ontwikkelingen die ons beeld van LSD door de geschiedenis heen hebben gevormd, en welke invloed deze ontwikkelingen hebben gehad op onderzoek naar LSD ’ .
Onderzoeksvraag
Wat zijn de belangrijkste ontwikkelingen geweest die ons beeld van LSD hebben gevormd, en welke invloed heeft dit gehad op onderzoek naar dit middel?
Materiaal en methode
Ik ben begonnen met onderzoek doen op http://www.maps.org, de website van de Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies. Hierop zijn veel boeken over de wetenschappelijke en culturele geschiedenis van LSD te vinden. Hierin heb ik de dingen die belangrijk waren voor het paper in gelezen. Ik heb deze boeken voornamelijk gebruikt als naslagwerk voor het historische gedeelte van mijn paper. Daarnaast heb ik gebruikt gemaakt van Pubmed om artikelen te vinden met de zoektermen ‘LSD’, ‘LSD and law’, ‘Psychedelics and law’, ‘LSD history’, ‘LSD research’. De beste artikelen die ik heb gevonden heb ik gelezen, en op die manier ben ik bij nieuwe bruikbare bronnen terechtgekomen (door verwijzingen in de artikelen), zoals boeken en andere artikelen. Alle boeken die in de bronvermelding staan zijn gratis online te raadplegen en makkelijk te vinden met een zoekmachine.
Geschiedenis van LSD: Hoe was ons beeld van LSD in zijn beginjaren?
LSD werd voor het eerst gesynthetiseerd door de Zwitserse wetenschapper Albert Hofmann in 1938. In het boek ‘LSD – My Problem Child’ vertelt hij over het proces dat tot zijn ontdekking van de psychoactieve werking van LSD heeft geleid .
Hofmann synthetiseerde LSD met als verwachting dat het als stimulantia zou werken op de bloedsomloop en ademhaling. Na kort onderzoek op dieren vond het onderzoeksteam het middel niet interessant genoeg om verder mee te gaan, en werd het aan de kant geschoven.
Toch had Hofmann het idee dat LSD meer eigenschappen bezat dan dat het onderzoeksteam gevonden had. Daarom probeerde hij, volledig tegen de regels in van het lab waar hij werkte, het middel in 1943 nog een keer te synthetiseren voor verder onderzoek. Tijdens de synthese werd zijn werk verstoord door ‘unusual sensations’:
‘’Last Friday, April 16,1943, I was forced to interrupt my work in the laboratory in the middle of the afternoon and proceed home, being affected by a remarkable restlessness, combined with a slight dizziness. At home I lay down and sank into a not unpleasant intoxicated-like condition, characterized by an extremely stimulated imagination. In a dreamlike state, with eyes closed (I found the daylight to be unpleasantly glaring), I perceived an uninterrupted stream of fantastic pictures, extraordinary shapes with intense, kaleidoscopic play of colors. After some two hours this condition faded away.’’ (citaat uit LSD – My Problem Child van Albert Hoffman, pagina 12)
In dit citaat beschrijft Hoffman zijn eerste ervaring met LSD. Het komt uit een brief die Hofmann na het incident naar zijn leidinggevende schreef. Hofmanns hypothese was dat het middel per ongeluk transcutaan via zijn vingers zijn lichaam was binnengedrongen.
Drie dagen later besloot Hoffman het middel nogmaals te proberen op zichzelf, in het laboratorium. Nadat de effecten die hij eerder had beschreven zich in een veel intensere mate voordeden, besloot hij naar huis te gaan met de fiets. De dag 19 april 1943 staat hedendaags bekend onder de naam ‘Bicycle Day’, en Hofmanns ervaring als ‘Humanity’s first acid trip’.
Een typisch vloeipapier van LSD zegels, met Bicycle Day als inspiratie.
Na deze ervaring had Hofmann het idee dat eigenschappen van LSD zeer bruikbaar konden zijn in onderzoek van farmacologie, neurologie en in het bijzonder psychiatrie.
Na dieronderzoeken naar de farmacologie en toxiciteit van LSD begon al snel onderzoek op mensen. In 1947 werd het eerste onderzoek naar de effecten van LSD bij mensen gepubliceerd in het Schweizer Archiv fur Neurologie und Psychiatrie. Hierna volgden velen onderzoeken naar de medische toepasbaarheid van LSD. Vanaf begin jaren 50 tot halverwege jaren 60 zijn er meer dan 1000 wetenschappelijke artikelen over LSD gepubliceerd die samen 40,000 patiënten besproken, en waren er regelmatig internationale conferenties over LSD als medicijn1’2.
LSD werd in de jaren 50 en 60 veel gebruikt als hulpmiddel bij psychotherapie. Vele therapeuten boekten successen met bestaande therapieën in combinatie met LSD. Er werd gezien dat LSD het psychotherapeutisch proces kan versnellen, waardoor behandeling sneller effectief is. Ook bleek dat bij patiënten waarbij psychotherapie eerder niet succesvol was, dezelfde behandeling in combinatie met LSD vaak wel succesvol was2. In 1959 verscheen het eerste handboek voor het therapeutische gebruik van LSD, wat ruimschoots gebruikt werd ’ .
Een voorbeeld van een mogelijk therapeutische eigenschap van LSD is het gebruik hiervan in het behandelen van alcoholisme. Slechts een eenmalige dosis LSD, gecombineerd met andere alcoholverslaving behandelprogramma’s, leidt al tot een significante daling in alcohol misbruik onder verslaafden in vergelijking tot de controlegroep . Deze bewering is gebaseerd op een meta-analyse uit 2012 van zes verschillende onderzoeken uit de jaren 60, met een totaal van 536 deelnemers. Kritiek op deze bewering is dat er na een jaar geen significant verschil meer zichtbaar was in terugval. De resultaten van de eerste maanden waren echter veelbelovend, en het is aannemelijk dat LSD een rol zou kunnen spelen in de behandeling van alcoholisme of andere verslavingen.
Een ander onderzoek, gepubliceerd in 1966, laat zien dat LSD patiënten in de pre-terminale fase (prognose tussen de twee weken en drie maanden overleving) kan helpen . Dit onderzoek bespreekt 88 patiënten met een terminale ziekte, die een eenmalige dosis LSD toegediend krijgen. De resultaten laten zien dat LSD deze patiënten op vele vlakken kan helpen. In de tien dagen na de LSD ervaarden de patiënten significant minder pijn, waren ze minder depressief en waren ze minder bang voor de dood.
Een ander voorbeeld van klinisch gebruik van LSD staat in het boek The Varieties of Psychedlic Experience2 (p. 38). Hier wordt een onderzoek besproken over het gebruik van LSD op psychopathische criminelen die geen verbetering toonde bij reguliere therapie. 14 van de 21 psychopaten boekten met LSD therapie klinische vooruitgang.
Concluderend was LSD in zijn beginjaren (jaren 50 en 60) een middel waar veel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan werd, en wat gebruikt werd in de kliniek. Het was nog niet een middel waarmee standaard behandeld werd bij bepaalde aandoeningen, maar de vele onderzoeken, publicaties, conferenties en boeken over het therapeutisch gebruik van LSD laten zien dat gebruik van LSD in ieder geval geaccepteerd werd in bepaalde takken van de medische wereld.
Geschiedenis van de wet: Hoe is de huidige wetgeving tot stand gekomen?
Hedendaags is LSD meer bekend als een harddrug die recreatief wordt gebruikt. Albert Hofmann schrijft in zijn boek dat hij al vroeg had verwacht dat LSD gebruikt zou gaan worden voor niet medische doeleinden, zoals door schrijvers, muzikanten en kunstenaars. Deze voorspelling was correct: na gebruik voor medische doeleinden waren deze creatievelingen de tweede grote groep die LSD ontdekte. Volgens velen is LSD de motor geweest van de ‘psychedelic art’ stroming. Ook psychedelische muziek is veel beïnvloed door de creatieve manifestatie die LSD teweeg kan brengen . Wat Hofmann echter niet had verwacht, is dat LSD ook recreatief gebruikt zou gaan worden.
‘’It was obvious that a substance with such fantastic effects on mental perception and on the experience of the outer and inner world would also arouse interest outside medical science, but I had not expected that LSD, with its unfathomably uncanny, profound effects, so unlike the character of a recreational drug, would ever find worldwide use as an inebriant.’’ (citaat uit LSD – My Problem Child van Albert Hoffman, pagina 30)
Alhoewel LSD al vanaf zijn beginjaren ook voor niet medische doeleinden gebruikt werd, explodeerde dit begin jaren 60. Het grootschalige recreatieve gebruik begon in de VS. De populariteit van recreatief LSD gebruik begon met de grootschalige media aandacht die medisch gebruik van LSD plotseling kreeg. Hofmann noemde het ‘sensationele experimenten’: onderzoeken die wel uitgevoerd werden in psychiatrie klinieken of universiteiten, maar vervolgens niet als wetenschappelijke artikelen werden gepubliceerd. In plaats daarvan werden de resultaten op een sensationele manier gepresenteerd in populaire bladen en kranten. Voorbeelden waren artikelen met namen als ‘My Twelve Hours as a Madman’, en boeken als ‘Exploring Inner Space’. Deze manier waarop LSD in de massamedia terecht kwam, samen met de goede naam die het medicijn in die tijd had (in tegenstelling tot het imago dat het tegenwoordig heeft), zorgde ervoor dat het grote publiek geïnteresseerd raakte in het gebruiken van LSD1’2.
LSD werd steeds meer gebruikt voor niet-medische doeleinden, en de Amerikaanse overheid zag het middel steeds meer als een gevaar voor de samenleving. Het werd vooral gebruikt door hoger opgeleide jongeren. Door het grootschalig gebruik zonder medisch toezicht deden zich steeds meer incidenten voor, zoals ‘bad trips’: negatieve ervaringen onder invloed van het middel waardoor een negatieve gedachtespiraal ontstaat, die als zeer beangstigend en traumatisch kan worden ervaren. Ook na de bad trip kan een dergelijke ervaring invloed hebben op het leven in de vorm van ‘flash backs’. De negatieve kanten van LSD kwamen steeds meer in de publiciteit en het middel kreeg een slechtere naam. De Amerikaanse overheid propageerde LSD steeds meer als een slecht middel .
Ook politieke zaken speelden hierin een grote rol: jongeren gebruikten het en zouden als gevolg niet meer willen hebben vechten in Vietnam .
Uiteindelijk heeft dit negatieve beeld in combinatie met de negatieve propaganda ervoor gezorgd dat LSD illegaal is geworden over de hele wereld. De belangrijkste ontwikkeling hiernaartoe was de UN Convention on Psychotropic Substances in 1971 . Hierin zijn de normen opgesteld waarop vrijwel ieder land zijn wetten ten aanzien van LSD en andere psychoactieve drugs heeft gebaseerd. Dit verdrag was een supplement op een eerder verdag: de UN Single Convention on Narcotic Drugs uit 1961 . Hierin staan de richtlijnen voor de internationale wetgeving van narcotische middelen zoals opiaten en cocaïne.
De UN Single Convention on Narcotic Drugs verdeelt narcotische middelen onder in vier groepen: schedule IV (minst strenge regulering) tot schedule I (strengste regulering). De UN Convention on Psychotropic Substances is een toevoeging waardoor middelen als LSD en andere voorheen ongereguleerde psychoactieve middelen ook onder dit verdag vallen. LSD is hierbij geplaatst in de schedule I groep: middelen met een onaanvaardbaar risico en geen bewezen therapeutisch nut. Dit is de strengste manier van regulering waarbij elke vorm van bezit of gebruik strafbaar is, tenzij het door bevoegde wetenschappers wordt gebruikt die in een instelling werken die direct toestemming heeft van de overheid of een door de overheid bevoegd orgaan. In Amerika is dit bijvoorbeeld de DEA (Drug Enforcement Agency)11.
Gevolgen van de wetgeving op onderzoek
Sinds de UN Single Convention on Narcotic Drugs is het een stuk moeilijker geworden om onderzoek te doen naar schedule I middelen. Wereldwijd hebben landen hun wetgeving aangepast met dit verdrag als richtlijn. Het is voor een onderzoeksfaciliteit onmogelijk om LSD in het bezit te hebben, zonder hiervoor toestemming te hebben gekregen van een door de overheid bevoegd orgaan, omdat het een schedule I drug is. Dit in tegenstelling tot schedule II, III en IV middelen: deze zijn ook gereguleerd, maar hiervoor zijn de reguleringen een stuk soepeler waardoor onderzoek doen naar deze middelen eenvoudig is. Gevolg is dat het bijvoorbeeld in de VS eenvoudiger is om onderzoek te doen naar cocaïne en methamphetamine dan naar LSD, aangezien deze onder schedule II vallen .
Dankzij de wetgeving is het bijvoorbeeld in het Verenigd Koninkrijk nodig om een vergunning te krijgen van de UK Home Office om onderzoek te kunnen doen naar schedule I middelen. Dit kost duizenden ponden en het gehele proces van aanvragen duurt een jaar. Door deze reguleringen hebben slechts drie van de honderden ziekenhuizen in het VK een licentie om schedule I middelen te bezitten. Daarnaast moeten de schedule I middelen ook nog geproduceerd en vervoerd worden, waar ook gecompliceerde regelgevingen voor zijn. Een Canadese onderzoeksgroep heeft bijvoorbeeld vier jaar gewerkt aan het importeren van MDMA (een ander schedule I middel) vanuit Zwitserland (waar het geproduceerd moest worden), zelfs nadat ze al aan alle andere voorwaarden voldeden om een onderzoek te kunnen doen met dit middel11. David Nutt, een hoogstaande Britse psychiater en neurofarmacoloog die zich veel bezighoudt met onderzoek naar psychedelica, zegt dat zijn ervaring leert dat het vaak jaren duurt om een onderzoek naar middelen als LSD op te starten, en dat de totale kosten zo’n tien keer zo veel zijn als de kosten van vergelijkbaar onderzoek naar legale middelen . Daarnaast moeten onderzoekers, voordat er überhaupt begonnen kan worden aan het wettelijk toestemming verkrijgen om onderzoek te mogen doen, eerst toestemming krijgen van hun universiteit of ziekenhuis, wat door het hedendaagse stigma op middelen als LSD vaak al moeizaam is11. Het is begrijpbaar dat veel onderzoekers, ook al hebben ze interesse in het onderzoek doen naar LSD, geen tijd, geld en zin hebben om zich bezig te houden met deze bureaucratische zaken.
Dit alles heeft tot gevolg gehad dat onderzoek naar LSD op mensen volledig heeft stilgestaan na 19716. Vorig jaar is er echter voor het eerst in 40 jaar weer een onderzoek gepubliceerd. Zwitserse onderzoekers hebben in 2007 volledige toestemming gekregen om een onderzoek te doen naar de veiligheid en effectiviteit van LSD therapie op patiënten met angst veroorzaakt door een levensbedreigende ziekte. Het onderzoek betreft slechts 12 proefpersonen, maar heeft veelbelovende resultaten. Ondanks het geringe aantal proefpersonen is het onderzoek dubbelblind gerandomiseerd placebo-gecontrolleerd uitgevoerd. Geen van de proefpersonen heeft negatieve bijwerkingen ervaren door de LSD therapie, en vrijwel alle proefpersonen hebben langdurige positieve effecten na de LSD therapie gerapporteerd. Veelgenoemde effecten waren minder angst voor de dood, hogere kwaliteit van leven, en beter in contact zijn met eigen emoties .
De studie is volledig gefinancierd door de Multidisciplinary Assocation for Psychedelic Studies (MAPS), een non-profit organisatie die zich bezighoud met het stimuleren van onderzoek naar psychedelica . MAPS zamelt geld in doormiddel van donaties en crowdfunding. Dankzij MAPS is er de laatste jaren een opleving van studies naar LSD en andere (schedule I) psychedelica. Ze zien de toekomst rooskleurig in. "It's probably the best time in history to be doing psychedelic research," aldus MAPS in een interview met NBC .
Momenteel is er een onderzoek bezig naar de effecten van LSD op de menselijke hersenen, waar gebruikt wordt gemaakt van verschillende brain-imaging technieken. Dit is interessant, omdat we voor het eerst objectief kunnen waarnemen wat LSD precies met het brein doet, door technieken te gebruiken die nog niet beschikbaar waren in de jaren 50 en 60. Ook dit onderzoek wordt gefinancierd door crowdfunding, door de Londense organisatie Walcea .
Concluderend is het tegenwoordig een heel stuk moeilijker om onderzoek te doen naar schedule I middelen dan voor 1971, maar recente ontwikkelingen laten zien dat het niet onmogelijk is. Na een lange periode van geen enkel onderzoek, zorgen hedendaagse mogelijkheden zoals crowdfunding en publiciteit op internet voor meer mogelijkheden voor onderzoek naar LSD.
Discussie en conclussie
Samengevat is ons beeld van LSD is in de loop van de afgelopen 70 jaar enorm veranderd. De vele literatuur en onderzoek over LSD uit de jaren 50 en 60 laten zien dat therapeutisch gebruik van het middel toen enorm speelde in de medische wereld. LSD werd gezien als een medicijn. Vanaf begin jaren 60 verschoof het beeld; het middel werd steeds meer gebruikt voor niet-therapeutische doeleinden, en door sensationele berichtgeving in de media groeide de interesse van het grote publiek in LSD. Vooral in de Verenigde Staten explodeerde dit, en door LSD gebruik zonder supervisie van professionals waren incidenten met het middel onvoorkombaar. Dit heeft tot veel kritiek geleid en uiteindelijk de wereldwijde illigalisering van LSD door een overkoepelend verdrag van de Verenigde Naties. Al in de loop van de jaren 60 begon het imago van LSD te veranderen, en de volledige illigalisering van LSD was een laatste stap naar het hedendaagse beeld wat de maatschapij van LSD heeft: een gevaarlijke schedule I drug die in hetzelfde rijtje staat als cocaine en heroine.
De nieuwe wetgeving heeft grote invloed gehad op onderzoek naar het middel: na 1971 is er meer dan 40 jaar geen wetenschappelijk onderzoek naar LSD op mensen meer gedaan. Dit is voor het grootste deel te wijten aan de wetgeving. Onderzoek doen naar LSD is niet onmogelijk, maar het proces is te kostbaar en tijdrovend om de wetenschap er toe te zetten. Ten tweede is de interesse naar de therapeutische eigenschappen van het middel enorm gedaald als gevolg van verandering van het imago: LSD wordt door velen niet gezien als medicijn, maar als illegale harddrug. De laatste jaren is er echter een opbloeiing te zien in onderzoek naar LSD en andere verboden geestverruimende middelen, met behulp van hedendaagse middelen als crowdfunding en internetpubliciteit.
Het feit dat onderzoek doen naar LSD zo moeilijk is, heeft grote gevolgen. Objectief bekeken is er geen goede reden te bedenken waarom LSD als schedule I drug geclassificeerd zou moeten worden. Schedule I drugs onderscheiden zich van schedule II drugs doordat schedule I drugs zelfs onder medische supervisie een onacceptabel risico met zich zouden meebrengen. Dit is nooit aangetoond met LSD: het vele onderzoek wijst er juist op dat LSD-therapie met gecontroleerde medische supervisie volkomen veilig is1’2’3. Het lijkt erop dat het beeld van een ‘onacceptabel risico’ is gevormd door incidenten met recreatief, niet-therapeutisch gebruik van LSD. Dit is geen legitieme reden om het als schedule I drug te classificeren. Vooral als men vergelijkt met het feit dat middelen als het neurotoxische en zwaar verslavende methamphetamine onder minder strenge reguleringen vallen , is te zien hoe krom de huidige wetgeving is.
Het classificeren van een middel als schedule I drug beperkt onze mogelijkheden tot onderzoek enorm. Het is begrijpelijk dat dit gebeurt als bewezen wordt dat het middel zelfs met medische supervisie een te groot risico met zich meebrengt, maar het is niet rationeel dit te doen als dit niet zo is. Er zijn genoeg middelen die bij recreatief of ander niet-therapeutisch gebruik enorm schadelijk kunnen zijn (opiaten, benzodiazepinen, stimulanten), maar bij therapeutisch gebruik met supervisie van een arts van onmiskenbare waarde kunnen zijn. Hetzelfde zou kunnen gelden voor LSD, of andere schedule I middelen. Dit is echter heel moeilijk aan te tonen met de huidige regelgeving.
Een oplossing zou een revisie van de schedule I status van LSD zijn14. Een minder strenge regulering zou LSD nog steeds illegaal houden voor niet-therapeutische doeleinden, maar zou onderzoek een stuk eenvoudiger maken. Met de huidige technologie kunnen we op veel meer fronten onderzoek doen naar LSD dan in de jaren 50 en 60, en samen met de veelbelovende onderzoeksresultaten die we al hebben van LSD zou dit wellicht tot nieuwe bruikbare en effectieve therapieën kunnen leiden, die heilzaam kunnen zijn voor veel mensen. Misschien zorgt het langzaam op gang komen van onderzoek naar psychedelica, wat we de laatste jaren zien, op den duur voor een revisie van de huidige wetgeving.
Bronnen
Eisner BG Remembrances of LSD therapy past. : Retrieved from maps.org; 2002.
Grof S History of LSD Therapy. Alameda: Hunter House Publishers; 1980.
Hofmann A LSD - My Problem Child. : McGraw-Hill Book Company; 1980.
Blewett DB & Chwelos N Handbook for the therapeutic use of lysergic acid diethylamide-25 individual and group procedures ; 1959.
Mapsorg. 1. MAPS. [Online]. Available from: http://www.maps.org/
Krebs, T, Johansen, P. Lysergic acid diethylamide (LSD) for alcoholism: meta-analysis of randomized controlled trials. J Psychopharmacol. 2012;26(7): 994-1002.
Kast EC, LSD and the Dying Patient. Chicago Medical School Quarterly 1966; (26):80-87.
Masters RE & Houston J Psychedelic Art, New York: Grove Press; 1968.
Lee MA & Shlain B Acid Dreams: The complete social history of LSD: the CIA, the sixties, and beyond. : Grove Press; 1985.
Nutt DJ, King L, Nichols D. Effects of Schedule I drug laws on neuroscience research and treatment innovation. Nature reviews neuroscience. 2013: 577-585.
UN convention on psychotropic substances, 1971. 2013. Available from: United Nations, Web site: http://www.unodc.org/pdf/convention_1971_en.pdf
UN Single Convention on Narcotic Drugs, 1961. 2013. Available from: United Nations, Web site: http://www.unodc.org/pdf/convention_1961_en.pdf
U.S. Food and Drug Administration. 2013. Available from: http://www.fda.gov/regulatoryinformatio ... 148726.htm
Nutt DJ, Illegal Drugs Laws: Clearing a 50-Year-Old Obstacle to Research, PLoS Biol. 2015; 13(1).
Gasser P, Kirchner K, Passie T. LSD-assisted psychotherapy for anxiety associated with a life-threatening disease: A qualitative study of acute and sustained subjective effects, Journal of Psychopharmacology 2015; 29(1):57-68.
Maps. Memorandum of Understanding Between MAPS and SAEPT. 2006. Available from: http://www.maps.org/research-archive/ls ... 092206.pdf
Far Out: Crowdfunding Gives New Life to LSD, MDMA Research. 2015. http://www.nbcnews.com/tech/innovation/ ... ch-n325096
Walacea: Worlds First Imaging Study of the Brain on LSD. 2015. Available from: https://walacea.com/campaigns/lsd/
Nutt DJ, King LA, Saulsbury W. Development of a rational scale to assess the harm of drugs of potential misuse. The Lancet 2007; 369:1047–1053.
