Beste lezers,
Met deze tekst wil ik graag duidelijk maken hoe een heroïneverslaving begint ik wil mensen informeren welke kenmerken je wellicht kan herkennen aan verslaafde vrienden of aan jezelf als je het gebruikt op recreatieve basis, iets wat in mijn ogen niet kan. Heroïne is geen recreatieve drug, het is altijd om dingen weg te stoppen. De roes is niet heftig en het is niet bijzonder leuk. Ik hoop hiermee tevens dat mensen met verslaafde naasten dit lezen en zo wellicht de denkwijze van een gebruiker leren begrijpen, en vooral het ontstaan er van. Misschien kan er dan betere hulp geboden worden.
Ik wil hiermee ook niemand aanzetten tot gebruik, want dit verhaal gaat wellicht voor sommigen klinken alsof het niet verslavend is, omdat veel mensen denken dat je er na 1 keer al aan vast zit en er niet meer vanaf komt. Dit is niet zo. Althans, eigenlijk wel, maar je merkt het niet.
Ik wil niet te veel inwijden over mijn persoonlijke situatie aangezien veel dingen best gevoelig liggen, en daarom schrijf ik het vanuit het auctoriaal perspectief. Het dient ook ter informatie en niet ter vermaak voor 1 of ander persoonlijk verhaal. Het is vooral gebaseerd op mijn bevindingen, maar ik heb er ook over gelezen en dat heb ik er ook deels in verwerkt. Dat maakt mijn verhaal wat algemener. Desalniettemin sluit ik niet uit dat mijn verhaal toch te veel een betrekking heeft op mij en dat het bij een andere gebruiker heel anders is gelopen.
Ik wil zelf graag de stap zetten om hulp te zoeken, en ik ga dit waarschijnlijk binnenkort doen. Ik schrijf dit trouwens wel nuchter (en ziek, zwak, misselijk) omdat ik nu niet aan heroïne kan komen.
De probeerfase
Ik ga er vanuit dat de meeste mensen die heroïne proberen gewoon 1 keer het gevoel willen ervaren, en denken dat het ze wel lukt. Vaak hebben deze mensen er goed over nagedacht en weten ze dat, hoe zwaar de afkick en drang ook is, ze het niet meer gaan doen. Na deze eerste keer (die door veel mensen als onprettig wordt ervaren ((misselijkheid, hangerigheid, afwezigheid) waardoor deze mensen vaak meteen van plan zijn om het een keer goed te proberen) blijkt die afkick en alles mee te vallen. Sterker nog, hij is er helemaal niet! De gebruiker voelt zich hierna nog sterker en kan er in het begin echt niet bij hoe iemand zijn leven vergooit voor zoiets. Het geeft wel een prettig effect, maar XTC of speed zijn veel bijzonderder. Het rationele denken vervaagt hier na enkele keren gebruik al een beetje en je begint al te geloven dat heroïne eigenlijk niks voorstelt.
De "verderexperimenterende" fase
Zoals in de vorige alinea al deels beschreven, je objectieve en rationele denken vervaagt steeds meer. Dat wordt steeds erger en dat zal ik ook stapsgewijs proberen te beschrijven met voorbeelden. Je houdt jezelf steeds meer voor de gek en je behoudt het valse gevoel dat er niks aan de hand is.
Na het een paar keer geprobeerd te hebben blijkt dat het wel fijn is en als je er over leest dan blijkt dat het middel zelf weinig lichamelijke en psychische schade veroorzaakt. Dit is natuurlijk belachelijk, je maakt jezelf gewoon wijs dat je beter bezig bent als je heroïne neemt dan als je een avondje alcohol drinkt. Maar op dat moment wil je jezelf op de een of andere manier voor de gek houden, om te kunnen gebruiken. Zelf heb je dit in eerste instantie echt niet door. Je denkt dat je heel verantwoordelijk bent en dat je het best vaker kan gebruiken. Dit gebeurt dan ook en er wordt misschien voorzichtig begonnen met recreatief gebruik. Eens in de drie maanden, dan kan er natuurlijk niks gebeuren. Ik zal even benadrukken hoe naïef ik toen dacht door middel van een (zo goed als letterlijk) citaat van mezelf.
Er zal niks gebeuren. Zeker niet met zo'n sterk persoon ik ben. De mensen die verslaafd raken aan heroïne zijn even grote losers als die alcoholisten. Mensen die geen toekomst hebben, en zo dus hun leven vergooien omdat ze verder toch niks kunnen. Best zonde, dat zo'n relaxed middel zo zwart wordt gemaakt door alles en iedereen. Het was vroeger legaal. Toen waren er relatief minder problemen, omdat er toen nog geen misbruik van werd gemaakt zoals bij alcohol.
De "recreatieve" fase
Eens in de maand moet volgens de gebruiker lukken, gewoon voor de afwisseling van alcohol. De gebruiker denkt dan al verder. Eens in de maand stelt eigenlijk niet zo veel voor, waarom doe ik het niet vaker? het kan echt absoluut geen kwaad als ik het eens per twee weken doe. De stappen worden snel gezet en in deze fase voelt de gebruiker zich echt heel sterk. Hij zal nooit verslaafd raken, zo denkt hij.
In deze fase beginnen de eerste problemen zich ook voor te doen. Het gebruik wordt niet meer stiekem gedaan, en het wordt gewoon makkelijk verteld aan vrienden op een nonchalante manier. De naasten schrikken natuurlijk enorm en vragen er dingen over. De gebruiker wil hier niks van weten en vindt deze mensen dom als ze zich zorgen maken. Ze drinken alcohol, en dat heeft zogenaamd een groter risico dan heroïne. Ze zijn hartstikke hypocriet en ze moeten niet zo dom doen.
Dit gaat al heel ver. Je beschermt het middel enorm ten koste van je vrienden. Je irriteert je enorm aan hun. Nog steeds gaat er geen belletje rinkelen dat er iets aan de hand is. Je hebt het zelf gewoon niet door. Je denkt dat je gelijk hebt en de anderen niet. Je hebt niet door hoe erg je tot die tijd bent veranderd. In je hoofd heb je nog steeds gelijk. Het probleem bij heroïne is dat dit belletje eigenlijk nooit gaat rinkelen en dat je niet doorhebt hoe fout je eigenlijk bezig bent. Wat anderen ook zeggen, het is stom.
Verslaving
(Eigenlijk is dit een slechte titel. Omdat hier de werkelijke problemen pas beginnen wordt dat als verslaving gezien, maar eigenlijk heb je al veel eerder verslavingskenmerken zonder dat je het zelf merkt, daarom staan de vorige twee titels tussen aanhalingstekens)
Je gebruik wordt steeds heftiger en de dosis wordt opgeschroefd. Ondanks dat je inmiddels wekelijks gebruikt, denk je nog steeds dat je recreatief bezig bent. Vrienden beginnen zich grote zorgen te maken, en om van hun gezeur af te zijn zeg je maar dat je het bijna niet doet of dat je echt alles onder controle hebt. Je ontkent gebruik nu tegenover vrienden, denkt er vaak aan, spreekt minder met mensen af, en kiest elke gelegenheid om te gebruiken. Heroïne is het enige waar je dan aan kan denken. Al dat vroege opstaan en werken is maar stom, als je ook lekker kan zitten met wat bruin op. Stomme mensen, sloven zich uit voor niks. Je gebruikt veel en niks interesseert je meer. Zelfs nuchter word je zo nonchalant en afstandelijk dat je je nergens meer om bekommert. Ik heb een paar nare gebeurtenissen meegemaakt toen ik al verslaafd was, en eigenlijk interesseerde me dat niet zo. Ik vond het zelfs wel een leuk excuus om weer te gebruiken. Zo had ik een reden. Zo werd het gebruik dus uiteindelijk dagelijks en hield de gebruiker weinig meer over.
Het wordt steeds erger en je hebt echt niet door hoe erg je er aan toe bent. Je merkt het gewoon niet. Je verzint voor alles een excuus en zelfs als verslaafde voel je je niet verslaafd. Inmiddels ben ik door een goed gesprek met iemand van DF een beetje gaan beseffen waar ik nu allemaal mee bezig ben, en ik heb er ondanks alles toch erg veel moeite mee dit allemaal op deze manier op te schrijven. Het is erg moeilijk om die excuses en smoesjes tegenover mezelf echt als smoesjes te zien. Een heroïneverslaving is geen heftig verlangen naar het middel zoals mensen verwachten als ze een heroïnegebruiker zien. Het is heel subtiel en sneaky fucken met de hersenen. De gebruiker heeft zelf niet door wat hij allemaal aanricht en hoe hij bezig is. Objectief kijken bestaat dan gewoon niet.
Ik hoop dat dit mensen van gebruik weerhoudt en vooral dat het mensen die het eenmalig willen doen, het ook echt eenmalig doen. Het is een grens die je anders overschrijdt, en dat blijft zich verergeren.
