Onderstaande tekst heb ik zojuist als tripreport geplaatst bij stimulanten, maar ik kan me voorstellen dat er behoefte aan is om dit onderwerp ook als topic te behandelen en e.e.a. aan info uit te wisselen. Dit is in ieder geval mijn persoonlijke zicht op speed die mijn ADD beïnvloedt.
------------------------------------------------------
intro
Ik ben een recreatieve drugs-gebruiker (favoriete drugs is by far xtc) en ik experimenteer hier en daar. Gisteren heb ik een apart experiment gedaan, die ik toch het vermelden waard vind. In tegenstelling tot mijn eerdere gebruik-momenten heb ik nu eens in niet-feest-sferen iets in mijn mik gestopt. Ik heb zelf een vorm van ADD, en ik heb veel gelezen en gehoord over het effect dat speed/pep kan hebben op mensen met ADD/ADHD. Ik realiseer mij goed dat ik me op dun ijs begeef door het in mijn eentje, thuis, op een maandagochtend te onderzoeken op een manier dat het mij superkrachten kan geven, maar ik ben er van overtuigd dat mijn karakter sterk genoeg is om dit experiment aan te kunnen. De valkuil zit hem denk ik in dat het misschien bijzonder goed in mijn voordeel zal werken, en ik mezelf een soort Superman voel als ik praktische dingen afhandel als ik pep op heb. Hier waak ik dus voor, en voordat ik begon heb ik aan mezelf beloofd dat (stel dit werkt enorm goed) ik dit niet meer doe in het aankomende halve jaar. Als ik binnen 6 maanden na dit experiment nog eens speed besnuffel met als doel goed (supergoed!) te functioneren, dan noem ik mezelf een junk, en moet ik van mezelf hulp inschakelen. Ik ben streng voor mezelf op deze manier, maar het behoedt me voor een grote fout.
eerder gebruik
Mijn ervaring met speed is nog erg gering. Ik heb het vier keer eerder gebruikt. De eerste keer deed ik het af met 4 bescheiden sleutelpuntjes, en had ik een fantastische, wakkere, nacht vol met drank, dansen, starende ogen, en ongeremde seks waar geen einde aan kwam. De tweede en derde keer waren beide in de middag op een festival. Dat waren 2,5 sleutelpuntjes. Één keer omdat ik véél te snel dronken was geworden en nog wel van het festival wilde genieten, en de andere keer omdat ik bijna omviel van slaap op een festival dat ik niet had willen missen. De vierde keer was een wat completere ervaring. Dat was bij een vriend thuis. We hebben toen met gemak de nacht doorgehaald (wat nieuw voor me was), en de volgende dag hebben we zelfs de stad nog even op z'n kop gezet. Toen heb ik ongeveer 8 sleutelpuntjes gehad.
Mijn ervaringen waren dus in feestelijke sferen. Ik voelde mij alle keren in het begin erg empathisch, gevolgd door wakkerheid zoals ik nog nooit had ervaren, en (niet op een arrogante manier) een flinke dosis zelfvertrouwen. Ook had ik genoeg gespreksstof. Ik vond alle keren praten erg fijn en zag dit als een noodzaak, net als ademen dat is. Luisteren had ik geen moeite mee. Het verhaal van de ander had ik al begrepen voordat de prater halverwege de eerste zin was. Nerd die ik ben heb ik mij compleet verdiept in dit goedje (al voordat ik er aan begon › dat doe ik met alles wat ik in mijn donder stop, want ik wil wel weten hoé slecht het precies voor me is, en hoé leuk het gaat worden) en zo stuitte ik regelmatig op de effecten bij mensen met ADD/ADHD. Ik las dat die een kalme en gecontroleerde beleving ervaren bij het nemen van amfetamine. Dit heeft eerder al eens mijn interesse getriggerd, waardoor ik twee keer eerder ritalin heb geprobeerd. Dat snoof ik toen (burns as hell). De eerste keer dacht ik dat mijn huid te strak voor mijn lichaam was geworden, zo veel energie had ik. Maar na 3 rondjes rennen was het wel weer gezakt. De tweede keer voelde het als niet meer dan een flinke kop koffie. Mijn psychische staat bij het nemen van pep is vele malen sterker merkte ik al meteen. Ik begreep goed wat ik had gelezen over ADD en pep. Ik voelde me eigenlijk 'helder +++'. Ik had alles in de gaten wat er om mij heen gebeurde: Wie is mogelijk agressief, wie is geïnteresseerd in praten, en wie is dronken. Ik dacht/denk alleen dat iedereen dat wel heeft op speed.
het experiment
Afijn, het experiment waar dit report over gaat, vindt in privé-sferen plaats bij mij thuis. Ik heb ervoor gekozen om de effecten van speed op mezelf te testen op een moment dat ik alleen ben, en een aantal dingen voor elkaar moet krijgen. Wat mij te wachten stond: de gigantische puinzooi wat mijn kamer moest voorstellen opruimen, wat huiswerk maken (onderzoekend werk, en beeldend/creatief werk), en wat vrij werk dat ik graag wilde doen (een tekening afmaken, en een nieuwe bureaublad-achtergrond bedenken). Met deze setting wilde ik onderzoeken wat het effect van speed nou eigenlijk echt is op mijn functioneren, en of het inderdaad als een soort medicijn zou werken. Ik besloot om er redelijk vroeg in de ochtend al mee te beginnen. Dit voelde erg ongemakkelijk en junkie-achtig, maar het was bewust zo gepland omdat ik die nacht wel graag wilde slapen. Om 10:00 nam ik twee redelijk stevige sleutelpunten: Ik wilde goed beginnen en er meteen in knallen. Beide neusgaten kregen een gemiddeld grote witte lading.
ADD
Wat ik ervaar als ADD'er is dat ik moeite heb met dingen die 'moeten'. Dan wacht ik graag tot het nèt te laat is waardoor ik als een gek last-minute aan de slag moet. Ook heb ik moeite met overzicht houden op de verschillende dingen die ik moet doen: Gaat huiswerk een keer voorbeeldig, dan laat ik mijn financiën weer verslonzen › Gaat mijn sociale leven als een trein, dan vergeet ik weer orde te houden in mijn eigen leven. Ik kan hier goed mee leven, en ik heb er een redelijke balans in gevonden. Toch zijn het dingen waar ik altijd mee geworsteld heb.
opstijgen
Mijn koptelefoon had ik al op. Ik heb sowieso altijd mijn koptelefoon op als ik alleen thuis ben en aan de slag ga. Lieve techno-bliepjes galmden door mijn oren. Ik merkte direct bij de snuifjes dat de muziek een stuk harder en aangenamer werd. Tot dusver gaat het goed, dacht ik dus. En terecht! Ik voelde een vlaag van empathie zich meester maken van mijn emoties. Ik dacht aan de fijne mensen om mij heen, en ik kreeg meteen weer mijn doelen voor ogen (huiswerk, vrij werk, en opruimen) en ik voelde me gelukkig dat ik de discipline had opgebracht om deze taken voor mezelf op te stellen. Ik had zin (!) om de taken uit te voeren. Kauwen deed ik nog niet, maar met lichtelijk ongecontroleerde bewegingen en fijne grote ogen begon ik mijn kamer op te ruimen. Tsjonge wat een zooi was het! Overal lagen kleren, en papieren van mijn huiswerk. Ik begon gewoon vooraan, en ben de weg afgegaan die ik normaal gesproken ook afleg als ik mijn kamer opruim. Dat was, mwuah, best snel gepiept, maar niet sneller dan normaal. Ook met eenzelfde niveau aan voldoening, dus er zat nog niet echt verschil tussen 'met pep' en 'normaal'. Wel had ik met iets meer plezier het klusje geklaard, maar dat effect was miniem.
orde
Waar ik merkte dat de pep mij extra scherpte gaf en een flinke extra 'drive', was toen ik dacht klaar te zijn met opruimen, en eens goed de kamer doorkeek. Ik had overal opgeruimd op de plekken waar ik ook spullen opruim als ik nuchter ben, maar ik keek eens goed rond, en ik vond dat het eigenlijk nog steeds een zooitje was. Mijn bureau lag (op een geordende manier) vol met dingen die ik eigenlijk toch niet gebruik, en op mijn kastjes lagen nog lege parfumflesjes en kartonnen omhulsels die nergens voor dienden. Ik besloot voor 'opruimen 2.0' te gaan. Ik ging nog eens alles langs, en ik merkte de scherpte van de pep erg sterk! Ik was op een hele prettige en heldere manier selectief in wat er weg kon, en wat kon blijven staan (en waar het voorwerp het beste kon staan zodat het handig voor mij was). Alle apparaten die het niet meer deden (printer, geluidsboxjes, cardreaders, etc.) haalde ik weg en borg ik op op zolder. Alle kapotte voorwerpen (pennen, verfrommelde papieren, etc.) gingen direct de prullenbak ik. Uiteindelijk resulteerde dit in een kamer die niet alleen opgeruimd was, maar ook nog eens een hele fijne werkomgeving was geworden. Alles wat er lag lag op zijn plek, en had ook een functie. Het had een reden dat 'het' daar lag. Mijn kamer is eigenlijk nog nooit zo goed opgeruimd geweest!
leermoment
Erg voldaan keek ik rond. Nu was het af! Het had me ook een inzicht gegeven over hoe je een ruimte kan indelen zodat de plaatsing van voorwerpen in je voordeel kunnen werken. Hier ben ik ook achteraf erg blij mee, want ik vind het ultiem als ik een 'les' mee kan nemen uit een van de keren waarop ik gebruik. Ik heb mezelf beloond door even wat nieuwe muziek op te zetten en een dansje te wagen in mijn vers opgeruimde kamer. Het voelde heel goed. Na het dansen was het inmiddels al 12:30. De dingen die ik deed, deed ik wel met meer kracht en overtuiging in vergelijking met hoe ik het normaal doe, maar qua tijd deed ik er even lang over. De empathie nam sterk af, en er bleef een soort best-wel-wakker-gevoel over. Ik herkende dit van mijn vorige keren. Ik besloot één mooie punt bij te nemen. Ik snoof en ik zag meteen in de spiegel mijn pupillen groeien. Ik luisterde naar alle lagen in de muziek, en na twee minuutjes vond ik dat ik hard ging. Ik zat gespannen in mijn lichaam, en ik besloot even te zitten om dit mooie puntje even rustig te gaan accepteren en tot mijn hersenen te laten komen.
tsjakaaa! hop! we gaan! nu!
Na 10 minuutjes zitten zat ik alweer hevig te headbangen op de rauwe fabriek-techno die ik had opgezet. Hier hou ik van! Duistere dreunende, bijna depressieve techno, die je alleen vindt in clubs waar je echt voor moet zoeken, en waar je uiteindelijk in het pikkedonker staat te dansen met fijne vrolijke vreemdelingen. Ik stond op, en bij het opstaan voelde ik me als Asterix die net een slokje toverdrank heeft gehad. Een deken van energie (en lichte euforie) kwam over me heen, en TSJAKAA! Ik ging tekenen. Er lag een tekening op mij te wachten waar ik ooit traagjes aan begonnen was. Ik pakte hem op, en vrat hem bijna op met mijn pen! Het is een soort herhaaldelijk motief dat ik aan het tekenen was, en ik begreep tijdens het tekenen bijna zonder na te denken waar ik een lijntje moest zetten, en welke vakjes ik in moest kleuren. Het tekenen ging me bijzonder gemakkelijk af! Met af en toe een lichtelijk trillende hand begreep ik volkomen hoe het kwam dat Herman Brood tekende en schilderde zoals hij tekende en schilderde. Op dat moment vond ik zijn lijnvoering erg logisch, en ik begreep dat zijn kunst niet alleen van hemzelf, maar ook van de drugs die hij nam was.
strakke lijnen
Na een half uurtje tekenen was het werkje dan af. Eigenlijk bij de eerste blik die ik er op wierp zag ik al dat het me lichtelijk tegenviel. Het was niet zoals ik had verwacht. De lijnen waren redelijk strak gezet (kan beter), en technisch klopte het wel, maar in totaal viel me lichtelijk tegen. Ik kon hier niet mee zitten, want ik besloot dat dit wel een vette manier van tekenen was, en dat ik hier wat meer mee kan experimenteren in de toekomst. De tekening werd netjes opgeborgen zoals ik eerder àlles netjes had opgeborgen.
ik loop rondjes
Na het tekenen volgt een periode van ongeveer een uurtje waarin ik niet zo goed weet wat ik wil, en een beetje besluiteloos door het huis ronddwaal. Het is op dit moment ongeveer 14:30 à 15:00 denk ik. Tijdens het dwalen ruim ik alles dat ik tegenkom op: De benedenverdieping werd opgeruimd (ook rommel die niet van mij is), de afwas werd gedaan, en er werd een bezem over de vloer gehaald. Besluiteloos en doelloos plofte ik uiteindelijk neer op de grond. Effetjes gestrekt liggen en van de muziek genieten! Ik vond dat ik inkakte, dus ik vond dat (als ik nog door wilde gaan met mijn experiment: dat wilde ik wel) ik nog een punt bij kon nemen. Met deze gedachte bleef ik voor korte tijd vredig liggen. Het idee dat ik straks weer zou barsten van de energie en fijne lichtelijk opgefokte gevoelens, gaf mij een rustig momentje dat ik zou willen beschrijven als 'direct-zen'. Ik voelde me in het oog van een energieke tornado. Ik had veel energieke en gespannen momenten gehad, nu was het even rustig, en ik wist dat er meer energie en spanning aan zat te komen.
de spanningsboog begint flexibel te worden
Ik zat er lichtelijk mee dat ik niet wist wat ik straks ging doen met de nieuwe energie, maar ik besloot me er niet te druk over te maken. Ik had nog huiswerk liggen, maar ik merkte dat mijn concentratievermogen een flinke stap achteruit had gezet. Dit vond ik jammer, want daar had ik eerder juist zo van genoten, en ik was benieuwd hoe het zou zijn als ik, met dezelfde concentratie van eerder, stukken tekst zou doorlezen en analyseren. Ik stond op, nam een portie vitamine S, en ik voelde wederom een vlaag energie mijn lichaam betreden. Weer wist ik even niet waar ik het moest laten. Ik liep dit keer naar de achtertuin om even wat zuurstof tot mij te nemen en te kijken hoe een lichte storm passeerde. De tuin voelde aan als 'puur'. De frisse lucht deed me direct goed, en het voelde alsof ik na weken in smog geleefd te hebben eindelijk weer in de frisse natuur stond.
poh! best effe zitten best
Ik voelde me snel weer happy de peppy, maar ik merkte dat mijn concentratie niet meer terug zou komen. Ik ben niet zo een blower, maar als ik het doe, dan is er altijd een vast patroon: 1. Ik bedenk iets om te doen en ik raak hier enthousiast over. 2. Ik loop naar de plek waar ik wil doen wat ik bedacht had. 3. Ik ga zitten en vraag me af wat de fack ik hier ook alweer te zoeken heb. Dit patroon speelde zich nu ook af, maar toch meer geconcentreerd dan met hasj. Ik wist nog wel wat ik kwam doen, maar het waren niet bijzonder nuttige verrichtingen, en ze verveelden me nogal gauw. Mijn huiswerk raakte steeds meer op de achtergrond om uiteindelijk (helaas!) vergeten te worden. Ik vind het jammer, want ik had juist gehoopt dat ik de scherpte van het begin van de dag zou kunnen vasthouden en werk zou verrichten waar ik in normale toestand een halve week voor nodig heb. Jammer, maar desalniettemin had ik het goed naar mijn zin. Zo erg naar mijn zin dat ik gulzig werd en twee puntjes bijnam. Ze kwamen binnen als een malloot. Het moet tussen 16:30 en 17:30 geweest zijn, en ik voelde me lichtelijk duizelig/wazig en ik merkte dat ik tegen het randje aanschurkte van 'IK GA TE HARD!'. Ik bleef rustig zitten, en voelde me langzaam weer bijtrekken. Dit was het laatste dat ik had genomen besloot ik. Ik ging vrij hard, en ik wilde nog wel slapen rond een uurtje of 01:00 die nacht.
supermario
Vanaf een uur of 17:30 was alle concentratie voor nuttige zaken verdwenen en ging ik op in chatten op facebook, boeken van Keith Harring doorbladeren, en muziek luisteren met soms hier en daar een danspasje. Vanaf hier v l i e g t de tijd dan ook. Voor ik het wist was het 22:00. Ik vond het moeilijk mijn aandacht te verdelen, en zat dan ook met één oor van mijn koptelefoon op naar muziek te luisteren. Het andere oor luisterde naar De Wereld Draait Door die ik had opgezet (uitzending gemist), en mijn ogen en handen waren bezig met een potje SuperMario op een oude gameboy die ik had gevonden.
acceptatie
De tijd vloog voorbij in de tweede helft van mijn experiment, en het was dan ook al gauw 01:00: Het tijdstip waarop ik had gepland om naar dromenland te vertrekken. Ik checkte mijn lichaam en de energie die er in zat. Daaruit kon ik opmaken dat ik wakker was, maar wel lichamelijk moe begon te worden. Om 01:02 trok ik mijn schoenen en jas aan, en maakte ik een avondwandelingetje van ongeveer een uur. Ik bleef dichtbij huis zodat ik snel weer thuis kon zijn als ik het zat zou worden. Rond 02:00 was ik weer thuis, en vond ik het welletjes geweest. Ik waste mezelf kort want het chemo-zweet was er aan alle kanten uit komen gutsen, en ik ging in bed liggen. Daar kwam ik tot de ontdekking dat ik in al mijn onervarenheid en ook naïviteit had bedacht dat pep na 8 uur sowieso wel uitgewerkt is. Maar, lieve kinders, dat is helemaal niet zo. Niet bij een flinke portie in ieder geval! Ik kon lekker rustig in bed liggen en vermaakte me met muziek en internet, maar ik had een grove inschattingsfout gemaakt wat betreft het moment waarop ik weer zou kunnen slapen. Ik ben vrij makkelijk met dit soort dingen, en ik legde mij erbij neer dat dit is wat de drugs mij gegeven heeft. Ik kon deze ervaring weer meenemen in mijn toekomstige gebruik, en voor adviezen aan mensen die graag willen weten hoe het werkt. Mijn conclusie is dat 'na 8 uur is pep uitgewerkt' nonsens is zo gauw je een paar snuifjes verspreid over de dag/nacht neemt. Geeft verder niet: Ik heb me vermaakt met verhaaltjes van andere mensen die niet konden slapen van pep. Ik vond de verhalen aandoenlijk, maar ik heb me ook kapot gelachen. Sommige verloren zielen waren compleet verbaasd dat ze nog stééds wakker waren. Soms tegen het depressieve/wanhopige aan. Ik was blij met hoe ik in elkaar steek, want ik maakte me niet druk. Dit is eenmaal wat het doet, dus ik ga er het beste van maken. Met elke keer dat ik iets gebruik/probeer minimaliseer ik mijn verwachtingen tot een 0-punt, zodat ik niet als een gek ga bijnemen om een bepaald gevoel te forceren. Hierdoor accepteer ik ook alles wat de drug mij geeft.
het zag er niet fraai uit, maar voelde wel goed
Uiteindelijk heb ik de hele nacht niet geslapen, maar heb ik wel gelegen en heb ik me zo goed mogelijk uitgerust met op de achtergrond fijne muziek. De ochtend erna heb ik een uurtje gedaan over een ontbijt van één sigaret (ik rook niet), één sterke kop koffie, één appel, een halve banaan, en één saucijzenbroodje. Kort nadat het voedsel in mijn maag zat zei mijn lichaam 'nee' en kwam het weer naar buiten. Het zag er niet fraai uit, maar voelde wel goed. Ik heb veel binnen gehouden, dus gelukkig had ik een portie voedzame substantie in mijn lichaam. Ik voelde dat ik eigenlijk moe was want mijn ogen voelden droog en prikkelend aan, en ik had soms last van kleine krampjes in mijn voeten en kuiten. Toch was mijn geest nog erg helder. Het huiswerk dat ik de vorige dag had laten liggen stond voor de boeg, en zonder al te veel tegenzin begon ik er aan. Tussen het huiswerk door besloot ik dit verslag te typen, en dit is het moment waarop ik nu ben aangekomen. Ik verwacht dat mijn huiswerk vandaag wel af komt, en dat ik af en toe een klein hapje zal eten. Ook zullen er veel korte pauzes ingelast worden, en een wandeling door het bos. Ik denk dat ik rond 23:00 in bed lig, en een stuk of 12 uur zal slapen. Ik heb tot nu toe voorgaande keren geen moeite gehad de dagen na gebruik, dus dat verwacht ik nu ook weer niet. Wel lichte moeheid, véél honger, en wat vlakkere emoties dan normaal. Alles bij elkaar niks om me zorgen over te maken.
de conclusie
Mijn conclusie is dat amfetamine wel degelijk een positief (medicinaal misschien zelfs) effect hebben op mij als ADD-lijer. Ik ben hier erg blij mee omdat het me inzichten heeft gegeven waar ik in het echte leven serieus wat aan heb › het praktisch inrichten van mijn leefomgeving, en een focus die ik nu wat makkelijker bij mezelf kan oproepen. Zoals bij elke trip/drug moet je wel zelf opzoek gaan naar die inzichten. Het komt niet zomaar aanwaaien. Ook denk ik dat ik heb geleerd wat mijn uiterlijke spanningsboog/concentratievermogen is. Wat ik er nog steeds gevaarlijk aan vind is dat dit middel mij -vooral in het begin- een vrij sterke efficiënte blik en manier van handelen geeft. Hierdoor zou ik het kunnen gaan zien als een gereedschap dat ik kan gebruiken om mijn klussen mee te klaren. Hier wil ik voor waken, want zo gauw dit serieuze vormen aanneemt beschouw ik mezelf als verloren. Tijdens mijn 'trip' heb ik dan ook voor mezelf opgeschreven: "Je bepaald altijd zelf of je drugs gebruikt. Het wordt niet bepaald door je omgeving, situatie, lustgevoel, of doel dat je op dat moment hebt. Ook een verslaving bepaald niet of je iets gebruikt. Je bepaald het zelf".
Ik laat het spulletje nu dus weer even liggen. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn report, en ik bedank jullie voor het lezen. Ik hoop ook dat ik andere ADD/ADHD'ers hiermee help, en inzicht creëer in de leuke, kutte, gevaarlijke, en actieve aspecten aan het gebruik van pepperderpep als je te maken hebt met ADD/ADHD. Ga er voorzichtig mee om, en ga vooral niet dood alsjeblieft. Het is geinig spul dat me inzichten heeft gegeven, maar het overgrote gedeelte van het leven zal toch nuchter geleefd moeten worden.
Vriendelijke groet van een dude die aardig wat fijne slaapuurtjes voor de boeg heeft!
Pep sluipt en pakt je, terwijl je met open ogen toe staat te kijken.
