Het volgende verhaal is ietwat gedateerd. Ergens vorige zomer heb ik voor de eerste keer ketamine gebruikt. Nou ja, zoals gewoonlijk bleef het niet alleen daarbij die avond en nacht waarin alles zich afspeelde maar K domineerde nogal pregnant mijn gemoedstoestand.
Het plan was om met een groepje levensgenieters naar Stalker in Haarlem te gaan. Waarschijnlijk draaide er een interessante techno-dj maar dat is me ontschoten. Om eerlijk te zijn is de muziek maar zelden mijn motief om te gaan stappen.
Terwijl ik na het nuttigen van een lekker bord ravioli met zalm en roomsaus wat cocaïne bij elkaar veegde en inpakte nam ik alvast twee lijnen, een baco en drie oxazepammetjes om in een goede party-mood te komen. Had ik misschien beter niet kunnen doen want op weg naar The Dude stond ik iets te aangenaam in vuur en vlam. Kreeg het zo warm in de tram dat ik op het Rembrandtsplein uitstapte en mijn weg lopend vervolgde. Viel niet mee om over the top horney door de Rosse buurt te lopen. Mijn trawanten wachtten echter op me dus ik marcheerde stevig door zonder aan al die valse bekoring toe te geven.
Eenmaal veilig binnen schonk The Dude twee grote Bloody Mary’s in en stofzuigden we nog wat van het witte goud naar binnen. Iemand deelde ook nog etizolam uit. De stemming zat er goed in. Vrij onverwacht vroeg G. of ik wat keta wilde proberen. Had dat spul nog nooit gebruikt maar in de roekeloze toestand waarin ik verkeerde joeg ik zonder aarzeling een vrij grote portie de neus in. Het viel lekker. Voelde me nog fijner dan al het geval was. Een warm, prikkelend gevoel nam bezit van me. Opeens riep Rudolph dat we moesten vertrekken wilden we nog op tijd in Haarlem aankomen. Terwijl ik opstond voelde ik me wankelen. Het leek wel of mijn body van rubber was. Ik nam nog wat coca en amfetamine in de hoop mijn stabiliteit te herwinnen maar tevergeefs.
Als een op de golven van de zee dobberende kurk volgde ik mijn makkers naar het station. De instabiliteit was zo hevig dat twee van hen me moesten helpen met oversteken. Toch was ik nog huiverig dat we aangereden zouden worden. Het stikte van de politie en beveiliging bij de toegangspoortjes naar de perrons. Een kaartje had ik niet. Zou ook niet in staat geweest zijn om er eentje uit de automaat te halen maar Gnika zwaaide met een of ander ticket waarna we probleemloos door konden lopen.
Eenmaal in de trein ebde dat gevoel of ik van gummi was en de staat van dissociatie enigszins weg. Plotseling kwam er een jonge vrouw op de lege plek tegenover me zitten. Ze begroette me vriendelijk, had een mooie, spontane glimlach op haar gezicht en zag er verder ook uit of de Goden erg hun best gedaan hadden tijdens het boetseren van haar gestalte. Ook zij bleek naar Stalker te gaan. Dit vervulde mijn hart met vreugde. In mijn fantasie zag ik al voor me hoe we samen zwoel over de dansvloer schoven. Dit verlangen spatte snel daarna als een zeepbel uit elkaar toen ze naar een jongeman verder op in de coupé zwaaide. Het was haar vriend. Door plaatsgebrek waren ze maar op aparte plaatsen een eind uit elkaar gaan zitten.
Gnika vroeg met een ondeugende gezichtsuitdrukking of alles in orde met me was. Ik antwoordde met een knipoog. Het meisje vroeg of we wel vaker met dit groepje gingen stappen. Terwijl ik knikte zag ik dat de meesten van ons een gezichtsuitdrukking hadden die zwaar numb was.
Terwijl ik mijn mede fissa-gangers observeerde, zag ik dat dit levenlustige chicky met mij meekeek in hun richting. Opeens zei ze: ‘Jullie zijn niet zomaar vrienden heb ik het idee.’ Voor de vorm vroeg ik mijn kameraden of het o.k. was om open boek te spelen. Ze knikten instemmend op een wijze van ‘go ahead, we don’t give a fuck.’ Vertelde haar dat we leden van een drugsforum zijn die informatie verspreiden over het verstandig gebruik van drugs. Ze begon vol ongeloof te schateren. Ik beantwoorde haar mooie lach en opende de DF-site op mijn smartphone. Kijk zei, ik, we hebben ook een eigen forum waarop we informatie verstrekken en waar mensen vragen kunnen stellen over hoe ze uit de valstrik kunnen komen nadat een bepaalde drug met hen op de loop is gegaan. Zorgvuldig bekeek ze een aantal onderwerpen op de DF -site. Vervolgens staarde ze weer mijn richting mijn reisgenoten en bekeek nauwgezet mijn louche tronie. ‘Zeg nu eens eerlijk, zei ze tegen me, volgens mij gebruiken jullie zelf ook wel wat?’ Sommigen begonnen te grijnzen. Keek hen vluchtig aan voor ik antwoordde. Ze knikten wederom met hun door de coca verdoofde hoofden. Ik noemde de hele mikmak waarmee we ons ingedrugsd hadden op.
‘Van alles een klein beetje?’
‘Mmm, eerder van alles te veel vrees ik.’
Bood haar een baco aan die we samen opdronken.
Vroeg haar of ze ook wel eens drugs deed.
Ze begon te lachen en legde haar hand op mijn knie. Het eerder genoemde vuur en vlam gevoel schoot weer door mijn lichaam, Alsof de lont in een dopamine-bom aangestoken werd. Probeerde me te concentreren maar zag voor me hoe we elkaar aflikten als een perenijsje en ik met haar langdurig doggy-style bedreef terwijl ik aan haar ponytail rukte bij elke stoot. Bezorgd voelde ze aan mijn gezicht.
‘Ja sorry hoor, je kreeg zo’n scary waas voor je ogen maar ik zie dat het weer gaat.’ waarop ze antwoordde dat ze pas twee keer in haar leven een XTC pil geslikt had en verder niks.
‘Beviel de MDMA-rush je?´
‘Zeker, was een geweldige ervaring. Zou geweldig zijn als de wereld om je heen vaker spontaan in zo’n loving atmosfeer veranderde!’
‘Geen dip gehad enkele dagen erna?’
‘Absoluut niet. Integendeel’
‘Nice. Very nice.’
‘Beter gebruik je dat fijne goedje niet te vaak lieverd.’
Ik zag in de blik in haar prachtige azuurblauwe ogen dat ze dat laatste woord waarmee ik haar toesprak even op de weegschaal legde.
Vrij abrupt stopte de trein op station Haarlem. Ze veerde op uit de treinbank. Terwijl ze in de richting van haar lover liep zei ze dat we hopelijk straks nog verder konden praten. De leegte tegenover me woelde een bijpakmoment in me op. Strooide ongemerkt wat sosa in een papieren zakdoekie en snoof het naar binnen. Terwijl we uitstapte veegde Rudolph, de enige die nog helder en energiek was, glimlachend gemorst poeder van mijn gezicht.
Na een stukje wandelen under the milkey way betraden we het pand waarin de dancing gesitueerd was. De ketamine in mijn systeem was wel lekker maar bezorgde me tevens het gevoel of ik er niet helemaal was. De op techno dansende mensen en al dat gekleurde licht konden me niet echt bekoren. Het was wel fascinerend om te zien hoe Rudolph zich met een big smile als een jojo voortbewoog op het ritme van de muziek. Opeens moest ik aan het cinematografisch meesterwerk Stalker van Andrei Tarkovski denken. Een film waarin een schrijver en een natuurkundige onder begeleiding van een gids een verboden zone betreden. Niets is in dat gebied is wat het lijkt. Het drietal is op weg naar een gebouw waarin je antwoord op al je vragen krijgt.
Het is echter onmogelijk om er in een rechte lijn naar toe te lopen want dan kan je in het niets verdwijnen. Ik vroeg een security of deze dancing naar de film genoemd was. Hij keek me niet begrijpend aan. Gelukkig wist hij wel de weg naar de toiletten. Hij wees naar een trap naar boven in een hoek.
Eenmaal voor de pot staand lukte het voor geen meter mijn blaas te legen. Dat orgaan was stevig verdoofd door verscheidene substanties.
Dan nog maar eens de neus stevig poederen.
Er bleek daarboven nog een zaal te zijn maar die was vrijwel leeg. Op twee kubussen stonden twee schaars geklede halfbloedjes te dansen op R & B. Op een bankstel achter hen hingen vier black hiphop boys megastoned voor zich uit te staren. In een afgelegen hoek was een bar. Terwijl ik er naar toe liep zag ik een vrouw erachter staan die me alle andere prachtexemplaren deed vergeten. Ik bestelde een driedubbele Ammareto met ijs. Terwijl ik op de barkruk ging zitten en in haar grote hertenpupillen staarde, voelde ik me verlamd raken door haar schoonheid of door de drugs. Ik wilde betalen maar kreeg mijn portemonnee bijna niet meer open. Bankbiljetten eruit halen was helemaal ondoenlijk. Ik schoof mijn beurs in haar richting en zei dat ze er maar uit moest halen wat ze nodig had. Ze antwoordde dat ik niks hoefde te betalen. Het leek me vrij ridicuul om over het beenloze zoontje van de sluiper uit Tarkovski’s film tegen haar te beginnen. Een jongetje dat via paranormale krachten glazen over de tafel kon laten bewegen.
Dus keken we elkaar al die tijd minzaam aan terwijl ze mijn glas steeds kosteloos bijvulde met de mierzoete amandellikeur.
De laatste keer vroeg ze met de bijna lege fles:
‘Wil je echt dit of iets anders?’
‘Wat dan?’ vroeg ik met onbestemde hoop.
Ze wees met een wanhopige blik naar een witte deur achter haar in de muur. Rusteloos liep ze heen en weer en wees maar op die deur. Ik snapte het niet, was zo dom om over de betekenis van dit alles na te denken. Toen stond Rudolph opeens achter me en zei dat hij begreep dat ik hier nog wel tien uur wilde blijven zitten maar dat de tent zo dicht ging en we er van door moesten. Ik keek achter de bar maar ze was verdwenen. Voor altijd.
Natuurlijk zou ik jullie kunnen vertellen over de bloedrode zon boven het IJ die ons verwelkomde toen de eerste trein het station van Amsterdam binnendenderde en wat we nog meer die ochtend uitgevreten hebben. Zou uit de doeken kunnen doen hoe ik eenmaal in het bed waarin ik verwekt ben door een droomloze slaap zwom richting de bodem van mijn bestaan. Dat heeft echter geen zin want de wijzers van mijn klok lopen sinds die nacht tegen de richting in omdat me de onbezonnenheid ontbeerde om over de drempel te stappen daar achter die bar waar zich verder geen klant heeft laten zien.
Go, go go! 
