WAARSCHUWING: Dit tripreport bevat pseudo-intellectueel gezanik en/of filosofisch geneuzel. Als je hier allergisch voor bent, gelieve dit report te vermijden.
Dit tripreport is moeilijk lang. Lezen geschiedt op eigen risico: eventuele financiële schade geleden door het lezen van dit report kan niet worden verhaald op schrijver dezes of op de beheerder van DrugsForum.
Ik zal het maar opbiechten: het idee voor deze trip was een impulsief idee, een bevlieging geboren uit een plotselinge trek in een bizarre ervaring en net genoeg vrije tijd om even een kijkje buiten de wereld te nemen. Dit heeft tijdens de laatste fases van de trip uiteindelijk nog wat paniek opgeleverd: daarover later meer.
Ik nam een dosis van 20 capsules. Op mijn lichaamsgewicht van iets meer dan 70 kg kwam dit overeen met een krappe plateau 3-dosis. Het zou praktisch een solotrip worden: er was nog iemand thuis, maar die had geen zin om tripsitter te spelen. DXM is vanaf plateau 2 geen sociale drug dus dat was niet zo'n groot probleem.
Het begin van de trip
Na de kleine korrels uit de capsules te hebben gecrusht, in water te hebben opgelost en de afschuwelijk bittere smaak te hebben verdragen (ik ben toch echt te lui om al dat poeder weer in de capsules terug te stoppen) zocht ik mijn plek op. Ik zette alvast wat muziek op en wachtte. Ik was ietwat zenuwachtig, maar dit op de goede manier.
Na ongeveer een half uur begon ik de bodyload te voelen: een koud, metaalachtig, ietwat zweterig gevoel. Geen jeuk, in tegenstelling tot wat vele anderen ervaren. Iets later begon de muziek te vervormen. Ik herkende de akoestische hallucinaties van een eerdere ervaring met lachgas, op DXM had ik nog nooit eerder gehallucineerd. Muziek begon metaliger te klinken, op den duur klonk alle muziek steeds meer als het nummer Gantz Graf van het IDM-project Autechre: http://youtube.com/watch?v=AyJfHU4GoOQ
Tegelijk werd ik steeds lacheriger, als in een soort mild euforische roes van alcohol. Ik begon woorden uit te spreken, vooral de letter P was fascinerend: het uitspreken van deze letter voelde aan alsof ik een harde, pijnlijke dreun tegen mijn hoofd aan kreeg, maar toch kon ik het niet laten steeds weer “PENG” te zeggen, door de meligheid die de DXM bij mij opwekte kon ik hier flink geboeid door blijven, ook al was ik toen nog vrij helder. Ergens in het "Welke drugs gebruik jij op dit moment?"-topic staat nog een post waar ik verklaar dat "Kedeng peng
Ik voel me net een machine met machine muziek op de achtergrondDe DXM werd echter steeds heftiger aanwezig en de lichamelijke beleving van geluid werd te intens. Op dat moment draaide ik een trancenummer met een prominent aanwezige kickdrum, het geheel was vervormd op een vreemd “zanderige”manier. De beat liep gewoon verder toen ik de muziek had afgezet: de synthesizers en kenmerkende geluiden voor het nummer waren gestopt, maar de kick dreunde door alsof er niks gebeurd was.
Hierna werd ik snel steeds verder gedissocieerd, ook begon ik verward te worden door mijn omgeving en het belangrijkste: de tijd begon langzamer te lopen. Van de paar MSN-schermen (gesprekken met vertrouwde mensen) die ik nog open had staan snapte ik weinig meer, het ging te snel en ik wilde geen moeite meer doen het te volgen. Uiteindelijk werd het me allemaal teveel, ik plofte niet al te subtiel op mijn bed neer en deed mijn ogen dicht. De tijd stond stil.
Wie, waar, wanneer?
Waarschijnlijk een fractie van een seconde, maar voor mijn gevoel een eeuwigheid later, deed ik mijn ogen weer open. De chaos was nu compleet: mijn identiteit bleek zoek te zijn geraakt. Omdat mijn omgeving er door de heftige dissociatie niet meer toe deed was ik alleen nog maar een wolkje gederealiseerde gedachten en door de complete irrelevantie van mijn lichaam, gedrag en omgeving was mijn identiteit, de naam die aan dat wolkje kleefde, volledig onzeker geworden. Na korte tijd (die hier snel en verwarrend voorbijging, in tegenstelling tot de meeste gedachten die hierna in me op zouden komen) kon ik weer definitief vaststellen wie ik was, maar het bleef vreemd aanvoelen dat ik toch echt Einstein was, het idee van een naam, een identiteit bleek van net zoveel waarde als een stuk oud plastic.
Al die tijd speelde "de wereld" zich voornamelijk in mijn kamer af: wat daarbuiten lag interesseerde me eigenlijk niet. Ik lette überhaupt niet echt op mijn omgeving, omdat de informatie die mijn zintuigen ontvingen niet goed tot mij doordrong. Nu echter keek ik om me heen, zag mijn kamer; ook keek ik door het raam en zag daar de “buitenwereld”. Tijdens mijn andere DXM-ervaring was de rest van de wereld op de één of andere manier “gescheiden” van mijn huis: nu was deze scheiding er weer, maar nu veel duidelijker. Het voelde alsof mijn kamer een soort capsule was waarbuiten bij wijze van spreken een grote woestijn lag. Het idee dat er ergens in die wereld nog andere mensen rondliepen, die allemaal met hun eigen (voor mijn gevoel geheel onbelangrijke) dingen bezig waren, was ineens een volkomen bizarre gedachte: ik wist donders goed dat die andere mensen er wel waren, maar kon het niet goed bevatten.
Tot dan toe was het idee van een verloop van tijd gewoonweg irrelevant: ik had het te druk met mijn eigen trage gedachten om me bezig te houden met het feit dat ik niet eeuwig in deze situatie zou blijven. Nu begon de tijd weer te lopen, echter in volstrekt willekeurige volgorde: ik kon niet meer bedenken hoe laat het was omdat mijn tijdsbesef te ernstig verstoord was om de chronologie op een rijtje te krijgen. Ik vroeg me af hoe lang ik al aan het trippen was, of mijn trip niet allang afgelopen had moeten zijn (zoals eerder gezegd, ik had niet onbeperkt de tijd), of juist: of ik nu mijn DXM al ingenomen had of niet. Alle vreemde (en ergens deprimerende) ideeën die ik tot dan toe had meegemaakt lieten me puur emotioneel volledig koud: nu begon de paniek enigszins toe te slaan. Het duurde even voordat de tijd weer logisch verliep, tegen die tijd begon de werking van de DXM definitief minder te worden.
Coming-down
Ik weet eerlijk gezegd niet precies meer wat ik verder nog uitgevoerd heb (de trip is al weer enkele maanden geleden) maar erg speciaal was het niet meer, ik ben voornamelijk in vage toestand weer wat op MSN bezig geweest, terwijl ik steeds minder onzin en steeds meer normale gesprekken wist te produceren.
Nadat ik mentaal uiteindelijk weer helemaal helder was geworden ben ik nog ongeveer een uur extreem hyperactief geweest, een opmerkelijk na-effect dat DXM op mij heeft. Na uitgestuiterd, gesprongen en gerend te zijn was ik uiteindelijk weer volledig terug in mijn normale toestand.
Conclusies
Deze ervaringen hebben veel indruk op me gemaakt, al weet ik dat het nihilisme in de derealisatie van de trip al mijn hele leven een onderdeel van mijn denkwijze is en niet puur door de dextromethorfan veroorzaakt werd. Nu kwam het echter, geprojecteerd op mijn zintuiglijke werkelijkheid, confronterend tot uiting.
Het loskoppelen van mijn identiteit (ik weet niet precies in welke mate dit vergelijkbaar is met een egodood op psychedelica, maar ik vermoed dat het iets geheel anders was) laat mij nog steeds nadenken over de rol van "bewustzijn" in mijn volledig materialistische wereldbeeld (bijvoorbeeld over eventuele reïncarnatie als een recyclebaar egobewustzijn met verlies van identiteit) en vooral de lege wereld die ik tegenkwam fascineert mij nog steeds.
Al met al is dit toch wel één van de meest waardevolle drugservaringen die ik heb meegemaakt (zijn er niet veel, overigens, buiten alcohol). Ik hoop dat dit report nog enigszins boeiend is, het kan zijn dat het niet allemaal tot in de details klopt, zoals gezegd is het alweer een tijd geleden dat het gebeurd is, de grote lijn is echter correct.
Het is mijn eerste report, suggesties zijn welkom
