DXM verslaving houdt mij in zijn ban

Hallo,

Ik heb wel eens eerder iets gepost over mijn DXM verslaving maar het begint de spuigaten uit te lopen. Ik heb psychische problemen (al jaren) en DXM werd/is mijn uitvlucht. Ik kreeg het voor elkaar om een aantal maanden clean te blijven door mezelf er elke dag aan te herinneren dat ik hier niet verder mee kwam in het leven. Het ging hier niet om een keertje spacen in de maand maar om een verslaving in hoge doseringen waardoor ik niet meer normaal kon functioneren op een dagelijkse basis. Ik kon de deur niet meer uit ik was als het ware verlamd door de drugs en kon nauwelijks lopen. Ik zat vast in huis en mijn wereld was beperkt door wat ik zag en voelde in mijn hoofd en lichaam. Ik was niet meer bij de mensen. Ik wou wel stoppen maar ik kon niet. Soms wou ik ook niet stoppen, ik droeg een groot gemis en trauma's met mij mee. En nog steeds. Ik merk, nu, bijna 7 jaar later dat mijn dxm verslaving nog steeds erg aan mij trekt. Elk uur. Ik moet mezelf er steeds aan blijven herinneren dat dit niet kan wil ik een beter leven lijden. De angst dat ik erin blijf hangen is ook groot aangezien ik al genoeg kamp met (laten we zeggen) onrust in mijn hoofd. DXM is geen onschuldige drug.

Het was/is voor mijn eetstoornis alleen maar een winst want ik viel op een snel tempo af. Het frustreert mij dat ik steeds weer terugval. Soms gaan er maanden voorbij maar ik kan ook drie keer terugvallen in twee weken. Het zegt niets. Alsof ik het romantiseer alsof het allemaal zo geweldig is terwijl ik drie keer op het randje van de dood heb gebalanceerd. Het is net alsof je de nare dingen vergeet als de verslaving zo aan je trekt. Mijn familie was de wanhoop nabij en nu zijn ze het echt zat. Ikzelf ben het ook zat (!) maar het stopt maar niet. Het voelt alsof ik machteloos sta. Dit heeft te lang geduurd. Er zijn dagen dat het beter gaat maar een terugval zit er altijd aan te komen. Ik kan mezelf niet meer los zien van deze drug. Als ik zo doorga ben ik bang dat ik iedereen kwijt raak. Als ik de neiging heb om te gebruiken probeer ik niet meteen te grijpen naar DXM want dat is funest voor mij maar naar een ander middel (ook niet goed) wat in mijn optiek een kleinere terugval is omdat ik niet zo verslaafd ben aan bijv. de alcohol als aan DXM. DXM is mijn hoofddrug en brengt mij terug bij het begin. Ik ga naar de afgrond. Toch kan ik het niet loslaten. Het is altijd dat gevoel, die warmte waar ik naar verlang.

Het houdt mij in zijn ban.
Ik wil dit niet meer maar ik geef geen garantie, nooit, dat het nooit meer zal gebeuren. Dat zou een leugen zijn. Ik vraag mij af of hier mensen zijn die een bepaalde hoofddrug hebbben waar ze vanaf willen komen maar het simpelweg niet lukt om bepaalde redenen? Ik word er moedeloos van. Dit gevecht. Alles in zijn totaliteit.

Sterre

Als ik het goed begrijp ben je met DXM begonnen vanwege andere redenen. Ik las trauma's, eetstoornissen en psychische problemen in het algemeen. Krijg je daar hulp voor? Want mij lijkt het logisch dat je DXM nog "nodig" lijkt te hebben doordat je nog niet in balans bent door de onderliggende problemen. (corrigeer me als ik fout zit hoor!).
Een familielid van mij heeft DIS. Een stoornis opgelopen door jeugdtrauma's waardoor je gaat dissociëren. Ze kende haar klachten wel, maar wist niet wat het inhield, en dacht eerder dat ze gewoon nou eenmaal zo was. Omdat ze niet gelukkig was, en hier toch heel erg mee worstelde heeft ze zich op de drank gestort, en kon hier dus ook niet mee stoppen. Pas later toen ze hulp heeft gezocht en in intensieve therapie zat had ze een eerlijke kans om met de drank te stoppen. Dat is uiteindelijk ook gelukt.

In ieder geval vind ik het best wel badass van je dat je nog steeds probeert. Laat wel iets van karakter zien vind ik. En het is echt niet makkelijk hoor!

CreaDizzy schreef:Als ik het goed begrijp ben je met DXM begonnen vanwege andere redenen. Ik las trauma's, eetstoornissen en psychische problemen in het algemeen. Krijg je daar hulp voor? Want mij lijkt het logisch dat je DXM nog "nodig" lijkt te hebben doordat je nog niet in balans bent door de onderliggende problemen. (corrigeer me als ik fout zit hoor!).
Een familielid van mij heeft DIS. Een stoornis opgelopen door jeugdtrauma's waardoor je gaat dissociëren. Ze kende haar klachten wel, maar wist niet wat het inhield, en dacht eerder dat ze gewoon nou eenmaal zo was. Omdat ze niet gelukkig was, en hier toch heel erg mee worstelde heeft ze zich op de drank gestort, en kon hier dus ook niet mee stoppen. Pas later toen ze hulp heeft gezocht en in intensieve therapie zat had ze een eerlijke kans om met de drank te stoppen. Dat is uiteindelijk ook gelukt.

In ieder geval vind ik het best wel badass van je dat je nog steeds probeert. Laat wel iets van karakter zien vind ik. En het is echt niet makkelijk hoor!

Het ligt wel gevoelig maar ik heb ook DIS. En ik ben nooit goed behandeld, nooit intensieve behandeling gehad voor mijn stoornis. Het is complex en ik ben al bijna 8 jaar in "zogenaamde" therapie. Elke keer als een psycholoog bij de kern van mijn problemen kwam kreeg ik weer een andere. De hele tijd moest ik switchen van behandelaar daar wordt je ook niet goed van hoor. Nu weer. Ik kom denk ik niet verder met haar. Ik kan mij best voorstellen hoe het voelt en dat je je dan verliest in een middel. Ik probeer nog steeds ja. Dankjewel.

CreaDizzy schreef:Als ik het goed begrijp ben je met DXM begonnen vanwege andere redenen. Ik las trauma's, eetstoornissen en psychische problemen in het algemeen. Krijg je daar hulp voor? Want mij lijkt het logisch dat je DXM nog "nodig" lijkt te hebben doordat je nog niet in balans bent door de onderliggende problemen. (corrigeer me als ik fout zit hoor!).
Een familielid van mij heeft DIS. Een stoornis opgelopen door jeugdtrauma's waardoor je gaat dissociëren. Ze kende haar klachten wel, maar wist niet wat het inhield, en dacht eerder dat ze gewoon nou eenmaal zo was. Omdat ze niet gelukkig was, en hier toch heel erg mee worstelde heeft ze zich op de drank gestort, en kon hier dus ook niet mee stoppen. Pas later toen ze hulp heeft gezocht en in intensieve therapie zat had ze een eerlijke kans om met de drank te stoppen. Dat is uiteindelijk ook gelukt.

In ieder geval vind ik het best wel badass van je dat je nog steeds probeert. Laat wel iets van karakter zien vind ik. En het is echt niet makkelijk hoor!

O ja trouwens om nog even terug te komen op "DXM begonnen vanwege andere redenen". Ja, ik heb het bij dr. Phil gezien en was nieuwsgierig. Later pas begon het een uitvlucht te worden. Niet veel later, eigenlijk heel snel.

MoonLiquid schreef:Pff wel een moeilijke hoor , herken het stukje wel hoor had ook eerst een ES en vond de bijkomstigheid afvallen ook een mooi iets ( was ook geen reden voor me though vond het ook interresant). Ik denk dat als je het niet meer in de hand hebt dat je beter wel hulp kan zoeken als je het echt niet meer in de hand kunt houden of terug blijft vallen. Hoop dat het snel beter met je gaat meis!

Ik denk ook dat het er langzaam insluipt. In het begin speelt afvallen vaak niet eens mee (tenzij je al een eetstoornis hebt) en later, als je merkt dat de kilo's eraf vliegen kan dat je een fijn gevoel bezorgen. En daar begint het al. Ik heb al hulp, soort van.. alleen is het niet zo effectief. Soms weet ik niet meer in welke richting ik het moet zoeken en ik denk dat de hulpverleners niet meer weten wat ze met mij aan moeten als niets lijkt aan te slaan. Lastig.

@Sterretje:

Wat een moeilijke situatie voor je...

Ik wil je twee adviezen geven: laat je door je huisarts doorverwijzen naar een psychiater. Hij kan tav je angsten en trauma's een goede diagnose stellen.

Mocht je bijvoorbeeld last hebben van een PTSS, dan kunnen pillen en traumatherapie (exposure-therapie en/of EMDR) je goed helpen.

Ook zou ik je verslaving bespreken met je huisarts. Misschien heb je wel baat bij begeleiding door een afkickkliniek.

Veel sterkte!!

Maurits

Maurits schreef:Ik wil je twee adviezen geven: laat je door je huisarts doorverwijzen naar een psychiater. Hij kan tav je angsten en trauma's een goede diagnose stellen.

Ook zou ik je verslaving bespreken met je huisarts. Misschien heb je wel baat bij begeleiding door een afkickkliniek.

Maurits

Veel sterkte, als je er alleen niet meer uitkomt dan is er geen schaam om hulp te zoeken/aanvaarden van vrienden, famillie en proffesionelen

Groetjes.