Na twee eerdere experimenten met ketamine te hebben gedaan was het eergisteren tijd voor een iets hogere dosis: 120 mg. Eerdere pogingen van 50 en 80 mg waren erg leuk, maar ik had behoefte aan iets meer actie. Omdat ik me natuurlijk goed had ingelezen wist ik dat het beter was om dit in vier lijntjes te leggen en die met tussenpozen van vijf minuten per twee te pakken. Omdat de volgende dag alweer vroeg zou beginnen ging ik rond een uur of acht 's avonds naar bed. Na het crushen van de licht naar chloor ruikende kristallen en het leggen van de lijntjes ging ik nog even naar de badkamer om de blaas te legen en mijn lenzen uit te doen. Terug op mijn kamer trok ik mijn kleren uit en ging ik in bed liggen, lekker warm tussen de dekens in een donkere kamer met de TV aan.
Enigszins zenuwachtig voor wat er komen zou snoof ik de eerste twee lijnen weg, in elk neusgat eentje. Wat zo fijn aan ketamine is, is dat het vriendelijk is voor de neus voelt en de backdrip niet zo smerig smaakt, eerder een beetje fris. Toch had ik een glaasje water klaarstaan om de eventuele smaak weg te spoelen. Dit vind ik altijd fijner omdat smaken me erg afleiden van trips, met welk spul dan ook. Op TV was Lisa Simpson in een societeit voor slimme mensen (Mensa) terechtgekomen. Toen ik na een paar minuten in ene bedacht dat ik niet echt kaas kon maken van wat er op TV gebeurde besloot ik de laatste twee lijnen te nemen, mijn bril af te zetten en op mijn rug in bed te gaan liggen.
Toen er na een paar seconden nog niets gebeurde vroeg ik me af of ik niet verkeerd had gedoseerd. Terwijl deze gedachte in me opkwam voelde het echter alsof ik drie keer over de kop ging en daarna keihard werd afgeschoten, als in een achtbaan. Al snel spoelde de blauwe patronen langs me: Eerst blauwzwarte ruiten die sporadisch voorkwamen, later een grote blauwzwarte waas van blokken die allesomvattend was. Al snel ging dit over in een zwarte wereld waarin ik razendsnel door een blauwrode tunnel vloog. Omdat dit niet echt erg spectaculair was besloot ik mijn ogen even te openen om te kijken of er om mij heen nog iets gebeurde. Terwijl ik dit probeerde realiseerde ik me dat ik mijn ogen al die tijd al open had gehad.
Bij het sluiten van mijn ogen schoot me 1 gedachte te binnen: Dit gaat snel. Direct toen mijn ogen dicht waren werd ik weer afgeschoten richting oneindig. Dit zou telkens als ik mijn ogen sloot nadat ik ze even had geopend om te herorienteren gebeuren.
Een aantal noemenswaardige plaatsen waar ik terechtkwam na afgeschoten te zijn: Een zwarte omgeving, met daarin zwevend een catwalk van blauwe en rode bliksemschichten, waarover een oude man in jaren '50 kostuum met ontzettend lange benen liep met in zijn handen een pakketje. Echt duidelijk zichtbaar was dit niet, het was meer een gevoel dan dat ik het echt zag. Toen hij het einde van de catwalk bereikte liet hij het pakketje vallen, waarna mijn gezichtspunt zich verplaatste naar het pakketje. Snel zag ik de catwalk van mij verwijderd raken, terwijl ik dieper en dieper in het zwarte niets zonk. Na voor mijn gevoel een aantal minuten te hebben gevallen zonder ook maar iets tegen te komen in de void zone kreeg ik het een beetje benauwd. Zou ik hier altijd blijven? Nee! Het openen van mijn ogen was genoeg om weer de controle te krijgen. Met een flink hijgende ademhaling werd ik weer 'wakker'. Even uitpuffen en wat voelen aan de dekens (vreemde sensatie met K op!) en weer verder reizen.
Next launch, destination: Hell. Een rode gloed over de hele omgeving, met scherpe kegels van blinkend zwart verspreid over de wanden. Vreemd genoeg voelde ik hier niets vervelends bij, de enige gedachte die ik me kan herinneren was: "Oh... okay, dus dit is de hel." Zelf geloof ik niet in een hemel of hel zoals gepresenteerd door het christendom, dus mijn droge constatering was voor mijzelf achteraf ook nogal vreemd. Nadat ik hier enige tijd met razende snelheid doorheen had gereisd besloot ik dat het tijd was voor de volgende lancering en opende ik mijn ogen.
Dit voelde zeer vreemd aan. Direct toen ik me probeerde te bewegen wist ik dat mijn gewrichten allemaal nogal beperkt waren in hun bewegingen, alsof ik een robot was die op een mens zou moeten lijken maar wiens gewrichten maar simpele heen-en-weerbewegingen konden maken en bijvoorbeeld niet konden roteren zoals de schouder. Omdat ik dit vreemde effect wel eens verder wilde bestuderen besloot ik even op te staan uit bed en naar de wc te lopen, wat een aparte sensatie was. Het robot-achtige gevoel bleef totdat ik op de wc zat. Lopen voelde nogal onwennig, alsof ik de motorprogramma's die ik al van kinds af aan elke dag honderden keren uitvoer nu zelf opnieuw moest bedenken. Gelukkig bereikte ik na enig stuntelen de wc :rolleyes:
Toen ging ik snel weer terug naar bed, want ik moest op tijd zijn voor de volgende lancering! Ditmaal kwam ik terecht in een serene grijswitte wereld, met zacht wit licht. Deze ruimte was anders dan die ik al had meegemaakt, omdat die werelden altijd zwart waren. Dit voelde heel rustig en relaxt. Ik voelde dat iets boven me contact probeerde te maken! Een zachtblauwe gloed kwam langzaam dichterbij, zwevend in de witte wereld. Deze blauwe entiteit was omgeven met kleine blauwe bliksemflitsjes, die niet gevaarlijk aanvoelden. Hier moest ik naartoe! Toen ik me oprichtte om dichterbij deze bron van rust te komen stootte ik mijn hoofd tegen mijn nachtlampje, wat nogal een tripkiller was. Omdat mijn gezicht een beetje bloedde ben ik met mijn vage kop nog even onder de douche gaan staan, wat op zich wel relaxt was, maar heel vreemd omdat ik me nogsteeds een beetje lam voelde.
Hierna bleek de ketamine redelijk uitgewerkt en ben ik in een vrij dromerige slaap gevallen. De volgende ochtend voelde ik me prima, lekker uitgerust. Wat ik me achteraf afvraag is voornamelijk wat er had gebeurd als ik contact had kunnen maken met de blauwe aanwezigheid. Ik ben daarom zeker van plan om mijn experimenten met ketamine te herhalen, en de dosis wat op te voeren. Injecteren ben ik in ieder geval nog niet van plan.
De reden dat ik weinig gevoelens in deze trip heb beschreven is omdat ik me daar weinig van kan herinneren. Dit geldt volgens mij ook voor de rest van de trip, er staan me nog flarden bij maar wat ik hierboven heb beschreven is wat me nog helder voor de geest staat. Ik hoop dat het goed leesbaar is, excuses voor mijn af en toe wat langdradige stijl
