Disclaimer: Onderstaand report is wellicht niet uitgesproken informatief, ik schrijf het meer op voor mezelf dan om er echt iets heel interessants van te maken. Chronologisch zal er niet alles van kloppen want ik heb maar heel sporadisch op de tijd gekeken en een tijdsbesef had ik absoluut niet. Dit verslag draait hoofdzakelijk om een enorm ondoordachte domme manier van inname en flinke faal in mijn inschattingsvermogen, een van de onverstandigste dingen die ik ooit heb gedaan; alles is goed afgelopen, maar als ik bijvoorbeeld géén bijna nuchtere vrienden bij me had gehad had het ook gerust een stuk onplezieriger en onveiliger af kunnen lopen. Ik raad mijn manier van doseren hier enórm af en ga zelf vanaf nu maar gewoon de moeite nemen mijn sleutel te zoeken als ik nog een puntje bij wil nemen in plaats van zo iets ondoordachts te doen.
Stoffen: Ketamine, hasj en later ook wat 2c-b al komt die nauwelijks voor in het report.
Dosis: meestal per moment van inname 75-150 mg ketamine, een enorme doseer faal van 500-1000 mg S-ketamine (en later 12-20 mg 2c-b, komt niet echt voor in dit report).
Gezelschap: Te veel mensen om een relevant lijstje van te maken.
Locatie: Tekno feest vlak bij Amsterdam
Datum: 29-04-2011
Het verhaal begint bij de doseer fout; we waren toen al enkele uren op de locatie aanwezig en ook al een uurtje onder invloed van ketamine op dat moment, dit gebeurde toen we net even naar een rustigere plek liepen om nog wat bij te pakken, oorspronkelijk met de intentie daarna te gaan dansen. We zaten op de grond in de chill out met een groepje mensen met de intentie wat ketamine te nemen; ik had eerst de moeit gedaan wat racemische ketamine te crushen op een spiegeltje en in de vorm van twee lijntjes te nemen. Terwijl dat opkwam besloot ik dat ik de fysieke ‘buzz’ nét ietsje sterker wilde en wou ik een klein puntje S-ketamine bijnemen. Om een of andere rede deed ik toen iets ontzettend stoms en deed ik in plaats van een klein lijntje of een sleutelpuntje te nemen een snuifbuisje in een zakje met zeker zo’n anderhalve gram S-ketamine er in. Ik probeerde heel voorzichtig een klein beetje naar binnen te halen maar motorische controle was al verslechterd door de eerdere dosis. Het deed pijn, wat normaal niet zo is, en ik wist ook metéén dat het mis was, mijn héle neusgat prikte van de overdaad kristallen er in en ook mijn hele keel zat helemaal vol met een dikke laag ketamine kristallen. Ik verslikte me er zo wat in en deed mijn best het grootste deel van al die ketamine in mijn keel door te slikken, wat niet eens lukte zonder water.
Meteen begon alles enórm te zoemen, buzzen en tintelen en mijn hele blikveld werd blokkerig met een soort lichtgevende ruisende static er over heen, de randen vielen helemaal weg, het was niet onvergelijkbaar met een hoge dosis lachgas, maar de ‘tinteling’ was véél harder en mijn blikveld véél verstoorder terwijl denken juist nog iets helderder ging. Ik voelde alleen nog het bovenste randje huid van mijn gezicht en dat kwam los van waar ik het idee had dat mijn hoofd zou moeten zijn, ik probeerde mijn neus nog te snuiten om wat van die kristallen er uit te krijgen want na 1-2 minuten voelde het al aanzienlijk harder dan dat ik in de piek van het effect had bedoeld te voelen, mijn gezicht was het énige wat ik qua tast nog voelde en dat leek los te zweven voor waar mijn blikveld zich bevond en in te mengen met die enorme ruis die het zicht progressief moeizamer maakte waardoor mijn enige resterende tast in de vorm van ruis voor mijn blikveld zoemde. Ik tikte mijn vriend aan en zei met veel moeite ‘water’ omdat ik die enorme lading ketamine in mijn keel niet doorgeslikt kreeg zonder. We stonden samen op en liepen naar de bar waar hij water haalde voor mij. Daar stond ik, volgens mij met een arm op de bar te leunen, dit was nog geen 5 minuten na de doseer fout. Er praatte een vreemdeling tegen mij die ik nog verstond en ik praatte terug, niet eens in het Nederlands maar ik was nu zodanig verdoofd dat ik niet eens meer voelde dat mijn keel oncomfortabel vol zat met ketamine en de vreemdeling was zo te zien wel vriendelijk. Hier ergens kwam mijn vriend terug en ik was al vergeten dat ik water had gevraagd of zou krijgen. Alles leek enorm ver, bewoog op een draaiende manier zonder echt te tollen en het werd ook snel donkerder.
Hier zit een gat in mijn geheugen waar ik me slechts flarden herinner, een deel is ook bijgevoegd op uitleg van mijn vriend, het schijnt dat de hele tijd dat ik echt zo goed als out was maar iets van een kwartier heeft geduurd, ik weet niet wat de volgorde is van deze herinneringen maar ik voeg na afloop van mijn herinnering flarden de chronologie van mijn vriend toe voor het gemak. Ik kon zo goed als niks zien en tast was er helemaal niet, omgeving geluiden hoorde ik ook niet terwijl ik toch op een lawaaiig feest stond, ik hoorde vagelijk dat iemand iets vroeg maar ik verstond het niet, dus ik vroeg steeds ‘Wat?’ ‘Wat?’ ‘Wat??’, de vraag bleek te zijn ‘Gaat het wel goed.’ Er is mij verteld dat ik uiteindelijk ja zei, maar daar herinner ik me niks van. Schijnbaar stelde hij voor om naar buiten te gaan waar op ik schijnbaar ‘ja graag’ antwoordde, wat ik me overigens ook niet herinner. Ik herinner me nog dat ik iets voelde, maar het niet goed kon zien, en dat ik vroeg of het water was schijnbaar in de vorm van ‘Is water?’ en als antwoord kreeg ‘Ja is water’ en toen een slok nam. Ik weet nog wel dat ondanks dat ik geen discomfort meer had opgemerkt dat toch een stuk comfortabeler maakte. Ik heb hele vage flitsen van beelden want ik kon bijna niks zien maar had schijnbaar toch de hele tijd mijn ogen open, waarschijnlijk in een semi bewuste poging me te oriënteren en het laatste waar ik bewust mee bezig was geweest was heel hard mijn best doen niet out te gaan. Wat er feitelijk allemaal gebeurde is dat mijn vriend mij naar buiten heeft helpen lopen, door mij om mijn middel vast te houden en zelf te lopen zodat mijn voeten vanzelf wel mee bewogen. Van wat hij vertelt was ik toen zo goed als helemaal out en kon ik helemaal niet bewegen en ook niet zelfstandig staan of lopen en was er ook geen communicatie mogelijk, maar hij heeft me wel zonder enige moeite buiten gekregen en daar zijn jas neer gelegd op een stoep en mij er op laten zitten. Ik was schijnbaar zo scheef dat ik nog wel op de jas maar vóór de stoep was gaan zitten, en mijn vriend scheen meerdere keren gevraagd te hebben of ik niet óp de stoeprand wilde zitten, en zodra hij zei dat zei deed ik ook mijn armen naar beneden alsof me af ging zetten om omhoog te komen, maar kwam ik nog geen twee millimeter van de grond en bleef ik weer op die plek zitten in de overtuiging dat het al gelukt zou zijn, na een keer of 5, wellicht ergens rond het moment dat ik ook weer herinneringen heb lukte het schijnbaar wel.
Het eerste wat ik me herinner is dat ik buiten zat. Ik keek voor me uit en wat ik zag doet nog het meeste denken aan wat ik zie op LSD +2 of 3 patronen lachgas maar dan zonder de fractals en zonder het neon. Ik zag vagelijk een soort.. ja straat en daar bij kwamen allemaal voor mij soort van archetype beelden van ‘een straat’ voorbij en herinneringen en associaties daar mee. Ik zag ook mezelf in de ruis en static die over dit beeld heen zat en ik weet dat daar een soort moment van analyse bij kwam van wat ‘zijn’ en ‘een persoon zijn’ inhield, ik weet in ieder geval dat ik mezelf zag, niet heel letterlijk, maar wel in die beelden en dat het vrij statisch was met veel static er om heen, op dat moment bewoog mijn beeld ook niet heen en weer en héél langzaam begon dit hele rare niet kloppende beeld van straat (waar ook elementen van een gracht in zaten terwijl er toch echt geen gracht in de buurt was) over te lopen in een grote muur van een gebouw en straat lantaarns, veel van wat ik zag klopte in retrospect nog steeds niet echt met de plek waar ik me bevond (ik zag structuren en gebouw onderdelen die er in realiteit niet echt waren, of er op zen minst heel anders uitzagen, maar mijn brein probeerde ook maar wat te maken van de draaiende bewegende static ruis chaos die ik vagelijk binnen kreeg maar ik begreep in ieder geval dat ik buiten zat. Ik weet dat ik me probeerde te oriënteren op dit moment wat heel moeilijk ging. Ik kon me niet bewegen, probeerde het overigens ook niet, en had de grootste moeite met bepalen waar ik was, omdat ik in eerste instantie niet eens wist wát ik was. Ergens rond dit moment kwam het besef terug van ‘ik ben een mens, een vrouw, hee ik zit, volgens mij zit ik opstraat.. oja ik zit op straat buiten voor een feestje net aan de rand van de stad en ik heb net heel veel ketamine gedaan..oja.’, af en toe raakte ik ook delen van de realisatie weer kwijt, bijvoorbeeld dat ik inderdaad ketamine op had, of dat ik een mens was, dat kwam zo af en toe als realisatie af en aan drijven.
Inmiddels begon ik een beetje te kunnen bewegen en begon ik met om me heen kijken, schijnbaar heb ik dit vrij lang gedaan. Alles draaide steeds de zelfde kant op, alsof ik in het midden van een soort spiraal zat, alleen bewoog het nét niet helemaal mijn blikveld uit, zodra dingen dat wel deden splitste het in twee lagen en bewoog de ene laag over de andere heen en schoof ééntje helemaal weg en eentje terug naar zijn plek en begon het weer overnieuw. De static leek nu sterk op primitieve patronen die ook in een spiraal om me heen zaten. Ik voelde me ook vagelijk fysiek draaien maar wel heel comfortabel. Ik zag in de verte mensen, ze lieten statische niet bewegende nabeelden achter in verschillende grijstinten, ik kon alleen silhouetten zien, geen gezichten of details. Mijn vriend die naast me zat kon ik op dit moment serieus nog niet zien. Alles draaide dus nog steeds helemaal uit elkaar, de realiteit schoof steeds in 2 of 3 lagen uit elkaar, dingen bewogen maar steeds de zelfde kant op waardoor het soms uit mijn blikveld verdween (ja, mijn hele blikveld uit mijn blikveld verdween.) Ik keek een beetje naar beneden en merkte dat er iets zwarts onder mij zat, óf ik keek er heel verbaasd naar of ik vroeg wat het was, R antwoorde ‘dat is mijn jas, die heb ik voor je neergelegd’, waarop ik schijnbaar ‘oh’ terug zei, en enkele minuten later opnieuw zeer verbaasd keek dat er iets zwarts onder me zat en me afvroeg ‘wat is dat’ en R weer uitlegde dat dat zijn jas was en dat hij die voor mij neer had gelegd, waarna ik weer ‘oja’ zei, en enkele minuten later vervolgens weer af begon te vragen wat dat zwarte nou eigenlijk was, en dat nog enkele keren, schijnbaar zei ik de laatste keer dat ik het vroeg ‘oh wat lief’ en gaf ik hem een knuffel, waar ik me dan weer niks van herinner. Nog even later begon ik ook weer wat te horen en merkte ik dat mijn vriend met iemand zat te praten. Ik bemerkte dat ik het jammer vond dat ik niet kon praten, want daar had ik gewoon de motoriek niet echt voor. Ik voelde nog steeds absoluut niks van een aanwezigheid van een lichaam, behalve dat ik door de ooghoogte kon bepalen dat ik zat. Ik heb een tijdje naar het gesprek zitten luisteren, hier wist ik weer wie, wat en waar ik was, alleen gaven mijn zintuigen er nog vrij weinig van door en was mijn beeld nog steeds zeer sterk vervormd.
Ik moet zeggen dat wat ik zag wel erg mooi was, de menselijke silhouetten die ik zag zonder gezichten en de nabeelden in verschillende grijstinten, de grove static patronen die als een grote spiraal om me heen draaide, het uit elkaar schuiven van uit het midden van mijn blikveld in twee helfden (dat ging echt ver voorbij ‘gewoon dubbel zien’ wat ik op normale doseringen ketamine ook al heb), alles wat licht gaf gaf ook heel sterk licht en wat ik zag was op een vreemde manier wél mooier dan normaal, alleen pogen te oriënteren maakte het er niet beter op, normaal heb ik op veel lagere doseringen ketamine héle mooie closed eye visuals van surrealistische landschappen (ook allemaal bestaande uit static, maar soms met hele scherpe stukken er in, vaak landschappen afgetekend tegen een lucht in allerlei natuurlijke kleuren, mens vormen en soms hele massa’s gemaakt van lichamen, surrealistische tunnels, bouwwerken en andere vreemde maar mooie structuren die in onlogische volgorde in elkaar over gaan, en in een slecht verlichte kamer zie ik vergelijkbare dingen over de ruimte geprojecteerd zoals een gotisch kathedraal achtig effect over mijn hele kamer met allemaal hoge zierlijke portalen en ook hangende doeken doorzichtige stof die er ook absoluut niet zien die in de donkerste delen van de ruimte uit de wazigheid zichtbaar worden en ik kan altijd erg genieten van ketamine visuele effecten (vooral met ogen dicht), maar dit was een per ongelukke dosis midden in een grote massa chaotische mensen dus ik was meer bezig met pogen bij de realiteit te komen dan het effect te verkennen, wat ik achteraf eigenlijk ook wel erg jammer vind, want wat ik me herinner was eigenlijk best heel spectaculair, ook de bijna niet uit te leggen ervaren van net realiseren dat je bestaat, wat de eerste ‘beelden’ waren die ik zag toen ik weer herinneringen opsloeg. Ik vind het ook erg jammer dat ik me er niet alles van herinner, ik denk dat als ik op dat moment rustig ergens binnen had gezeten ik mogelijk meer herinnert had en bovendien een veel diepgaandeere ervaring had gehad dan verwoed pogen vast te houden aan een realiteit waar ik absoluut niks van binnenkreeg.
Na een onbepaalde tijd het gesprek vagelijk te hebben gevolgd (herinner me er nauwelijks woorden van en ik schijnbaar zelf ook nog één ding gezegd waarvan me is verteld dat het klopte maar ik ook niks weet) kon ik op een bepaald moment weer staan, uitgesproken wankel maar wel gewoon overeind, zelf lopen lukte ook weer. Dit zal zo’n uur na de doseer fout geweest zijn. Praten deed ik nog nauwelijks en kon volgens mij ook nog niet echt, maar ik had al de hele tijd het zelfde stukje straat proberen te bekijken en inmiddels draaide mijn blikveld geen volledige rondjes meer maar schoof het slechts een beetje uit elkaar / één richting op, en voelde ik mijn zeer tintelige verdoofde lichaam weer een beetje, dit was een niveau van sterkte dat ik goed ken van ketamine, wat ik versta onder een gewone hoge maar nog geen k-hole dosis. We vonden hier ergens weer wat mensen terug, ik praatte niet tegen ze maar maakte wel wat gebaren, we rookten volgens mij een joint met iemand en even later kwam ik weer terug op de plek waar ik eerder die doseer fout maakte; hier deelde ik mijn water met wat andere vrienden en ik was nog steeds in een erg vage staat, heel weinig concept van tijd en ruimte en nog steeds flinke desoriëntatie maar geen enkele vorm van discomfort en ik wist wel in grote lijnen waar ik me bevond en met de mensen die ik om me heen had was het geen probleem. Ik had nog heel erg het gevoel dat verschillende tijdslijnen en ruimtes door elkaar heen schoven en zag ook nog af en toe hele delen van mijn blikveld gewoon ‘er af’ draaien; optisch gezien was alles nog steeds erg ver weg en ondanks dat ik recht op stond en bewoog was ik me nog steeds weinig bewust van mijn lichaam.
Nog een half uur of zelfs een uur later dan dit moment begon deze dosis ketamine eindelijk fatsoenlijk uit te werken (totale duur richting de 2 uur) en pakte ik weer een gewoon formaat lijntje racemische ketamine bij om het op niveau te houden; dit verslechterde mijn balans niet en daardoor bleef ik op eigenlijk precies de juiste sterkte hangen die ik over de loop van de rest van het feestje vast heb gehouden (al was het tot 5 – 6 am wel iets sterker dan dat ik normaal zou doen op een plek waar ik juist veel wil bewegen). Nog iets later, toen ik echt alles weer op orde had en het k-hole uur redelijk had geanalyseerd voor zo ver ik kon, besloot ik toch nog een capsule met een klein beetje 2c-b te nemen; hier heb ik maar één noemenswaardige anekdote over, rond de piek toen ik ook net twee mooie lijntjes racemische ketamine had genomen, stond ik even met ogen dicht te dansen, en ik zag een kamer waarvan de muren draaide die volledig drie dimensionaal was waar ik me ook echt in bevond, en de muren waren gemaakt van blauw met oranjemet gouden patronen en die draaiden in en uit elkaar als een soort fractal kamer, het leek echt op een kruizing tussen wat ik met mijn ogen dicht zou zien op ketamine en op lachgas, een soort perfecte mix van beide met heldere neon kleuren en scherp zicht van de 2c-b maar de ruimtelijke bewegelijke en surrealistische formaties van de ketamine, het was eigenlijk net alsof de 2c-b een kleurrijke zaklamp was die op ketamine visuals scheen, maar die ruimte gaf een heel bijzonder gevoel; ergens deed het me heel nietig voelen maar ook heel euforisch. Toen ik na een minuut of 5 mijn ogen weer open deed moest ik ook weer helemaal wennen aan de realiteit, en dat ik me eigenlijk in een totaal andere ruimte bevond. Ik heb meer patronen en mooie visuals gehad, veelal een mengeling van de visuele verstoring van ketamine, die met 2c-b een stuk meer op valt dan met bijvoobeeld LSD (op lsd zie ik, hoeveel ketamine ik er ook bij neem, in de regel niet dubbel hoewel dat draaien wel voorkomt, met 2c-b wel gewoon).
Achteraf:
Ik denk / weet dat het grootste deel van die dosis niet eens in mijn neus is gekomen (wel doorheen gegaan) maar gewoon rechtstreeks in mijn keel en dat er misschien maar 200-300 mg of iets in die richting echt in mijn neus opgenomen is, het duurde ook veel langer dan normaal dus een groot deel zal wel oraal opgenomen zijn waardoor er een stabiel plateau van bijna 2 uur na de ‘piek’ volgde. De piek was absoluut een te hoge dosis want er ontbreekt grofweg een kwartier (mogelijk meer, maar daar heb ik in ieder geval weer grote flarden herinnering van) uit mijn geheugen en de eerste herinneringen daarna waren absoluut k-hole. Ik denk eigenlijk dat dit kort net iets voorbij een k-hole was richting narcose, in ieder geval kort, en de enige rede dat ik overeind was dat ik eerder verstijfd dan slap was en daardoor gewoon mijn laatst aangenomen houding (half staan / leunen met ogen open) vast hield tot ik eindelijk op een plek was waar ik veilig kon zitten, daar heb ik ook in het begin geen herinnering van en had ik ook nog geen mogelijkheid te bewegen; verder was het terug op aarde komen heel vergelijkbaar met bijkomen van een k-hole, met het heel traag bewust worden van de omgeving die er dan eerst nog totáál anders uit ziet maar steeds meer op de realiteit gaat lijken tot het na een uur enigsinds normaal is geworden, met ook het bewustszijnloos lijken te observeren, geen enkele vorm van zelf besef voor een moment en een type ‘hallucinatie’ dat me sterk doet denken aan het doen van veel lachgas op ketamine alleen gek genoeg nog ietsje sterker. Er zal dus zeker een periode van een half uur zijn waar er nog gaten in mijn geheugen zaten en een periode van grofweg een kwartier ontbreekt volledig, dat vind ik nog steeds wel jammer.
Ik heb geen enkele vorm dan discomfort mee gemaakt; niet tijdens het effect en ook niet achteraf, behalve een lichte benauwdheid toen het insloeg omdat er een ontzettende grote hoeveelheid ketamine aan mijn keel gekleefd zat, na het drinken van wat water was dit ook weg en ik heb verder geen misselijkheid of iets in die richting meegemaakt, ook niet toen het uitwerkte. Na afloop ben ik vóór het helemaal was uitgewerkt, toen het een beetje voelde als een medium dosis, weer verder gegaan met zo elk uur een lijntje racemische ketamine waardoor ik het eigenlijk nooit helemaal uit heb laten werken zolang ik daar was, alleen naar de ochtend toe iets lagere doseringen waardoor het toch langzaam terug liep naar nuchter. De rest van de nacht was erg relaxed en voornamelijk gevuld met voor de speakers genieten van harde bas en de visuals van de 2c-b, gezelligheid, goede gesprekken, wandelingen in de vroege ochtend zon en algemene euforische feestelijkheden.
Ik ga in ieder geval dus nooit meer doseren met een buisje in een zakje, zéker niet als er nog anderhalve gram in dat zakje zit. De genomen te grote dosis is natuurlijk geschat, want het enige wat ik zeker weet is dat ik zo’n anderhalve gram S-ketamine in een los zakje bij me had naast de racemische en dat er na afloop net iets meer dan de helft uit was (700-800 mg zal de meest accurate schatting zijn, maar het kan dus ook iets meer of minder geweest zijn). Nou heb ik sowieso wel wát tolerantie (niet zo veel, ik neem normaal niet veel meer dan 100 mg en dan voel ik toch wel het gehele spectrum van wenselijke effecten), en ik denk dat het relatief meeviel omdat een neus gewoon niet zó veel ketamine op kan nemen, dat past helemaal niet. Mijn neusgat deed trouwens wel 24 uur pijn, als enige negatieve bijwerking. Ik vond wat ik me wel herinner van het diepste moment wel heel erg interessant en ben van plan binnenkort (over 2-4 weken pas, wel éven een korte pauze van dissociatie om het lichaam even te laten rusten van deze aanslag) een k-hole eens van de andere kant op te zoeken, dus niet vannuit een semi-narcose maar vannuit nuchterheid, en dan de dosis zodanig veel lager houden dat ik me wél alles herinner, en dan met mijn ogen dicht op gaan in het effect in plaats van bijna krampachtig proberen iets te begrijpen van wat er om me heen gebeurt, want dat kon in deze setting absoluut niet. Ik heb nooit eerder echt de grens van net-niet-k-hole naar k-hole over gedurfd, was altijd terughoudend op het laatste moment en volgens mij bang voor mogelijke bijwerkingen (die er in mijn geval dus helemaal niet waren), terwijl hier niks onprettig of oncomfortabel aan was. Het was overigens wel apart om eens hulpeloos te zijn, wat ik nog nooit eerder echt ben geweest, en ik geloof niet dat ik ooit eerder zo diep / ver ben gegaan in een psycho-actief effect als dit, zelfs niet op de combinatie LSD en ketamine, dat was misschien interessanter, maar niet diepgaander dan dit. Ik kan ook helaas niet goed met woorden (of op wat voor manier dan ook) omschrijven wat ik precies ervaarde en zag, dus dit report geeft ook geen goed beeld er van, maar ik heb het geprobeerd.
De visuals van ketamine zijn inderdaad zeer apart. Ik heb ook al momenten gehad dat ik niet echt meer wist of ik mijn ogen open of dicht had, zowel op LSD als ketamine. Toch is het niet te vergelijken.
