Dit zijn twee reports ineen omdat de trip bíjna volledig identiek was; grotendeels omdat ik na de eerste keer zo ondersteboven was van de onverwachte diepgang van deze ervaring dat ik hem graag op nieuw mee wilde maken zodat ik er dieper op in kon gaan. Ik beschrijf beide ervaringen hier los, al moet ik bij vermelden dat ik de details van de eerste keer een beetje kwijt ben, voornamelijk omdat ik in die weken een beetje escapistisch omging met dissociatieven en niet met volledige zekerheid kan stellen of bepaalde herinneringen wel echt díe ervaring betroffen en niet de dag er voor of er na. Ik wil gelijk ook even bij melden dat de redenen voor dit escapisme inmiddels weer helemaal zijn opgelost en ik nu weer terug ben naar maximaal 1 keer per week dissociatie, en na de festival maanden weer maximaal 2x per maand. Ik heb geen verslaving; ik had alleen een zware maand en ging daar niet op de beste manier mee om; gelukkig heeft het me wel fantastische diepe ervaringen, prachtige inspiratie en geweldige herinneringen opgeleverd en spijt heb ik er ook zeker niet van.
Dit lijstje geldt voor beide ervaringen
Stoffen: Ketamine, lachgas en hasj
Doseringen: 75-100 mg ketamine per keer, 1-2 patronen per keer en af en toe een joint, allemaal herhaald over de periode van enkele uren
Ik: vrouw, 21 jaar, 50 kg, zeer ruime ervaring met alle genuttigde stoffen
Datum: De eerste een of twee weken geleden en de tweede afgelopen maandag nacht / dinsdag ochtend, dus 27-28 juni 2011
Locatie: Mijn bed
Mindset: Oververmoeid, escapisme behoevend, mild bezorgd door omstandigheden maar anderzijds gewoon positief. Alle problemen kwamen van buitenaf in dit geval, vandaar de grote drang om 'naar binnen toe' te vluchten. Lichtelijk bezorgd over mijn onvermogen om enkele dagen géén ketamine te doen.
Eerste ervaring
Laat op de nacht, vlak voor het slapen gaan, althans dat was de bedoeling, besloot ik nog wat ketamine in bed te doen met het licht uit en zonder geluid met als enige omgeving impulsen een gouden ochtend gloed door de zware donkergrijze gordijnen heen en een vaag verlicht beeld van mijn kamer. Ik had ook nog enkele patronen n2o liggen en besloot daar ook een paar van uit de doos te snoepen. Ik begon met een opwarm dosis van zo'n 50 mg, zodra die goed insloeg voegde ik daar nog een zelfde hoeveelheid aan toe. Nu het nog makkelijk ging draaide ik vast een jointje en pakte ik de patronen en slagroomspuit naast mij klaar. De effecten die ik op dit moment voelde laten zich samen vatten als ‘static in al mijn zintuigen’ er was een fijne tinteling in al mijn cellen, voornamelijk voelbaar in handen, armen, gezicht, blikveld en gehoor. In mijn blikveld kenmerkte het zich als subtiel dubbel zien waarvan de delen los van elkaar een beetje schuiven, een subtiel kleurrijke deken van ruis over mijn hele blikveld en merkbare bewegingen in die ruis, waardoor mijn kamer van vorm veranderde doordat bijvoorbeeld het plafond naar linksachter begon te stromen maar de muur er onder weer een totaal andere richting. Auditief was er een merkbare ruis die alles wat wél echt hoorbaar was drastisch verstoorde, waardoor auto’s buiten klonken als onwerkelijke futuristische machines en zagen en dergelijke machinaal klinkende dingen. Verder voelde ik mijn lichaam met ogen dicht schuiven en bewegen, maar niet op een duizelingwekkende manier. Ik zou dit omschrijven als ‘precies’ goed, maar omdat ik verder toch niks aan het doen was behalve de ervaring ondergaan besloot ik het nog wat op te voeren.
Ik nam een zelfde dosis bij als dat ik eerst had genomen en de effecten versterkten zich. Nu begon zich er een verwarring kenbaar te maken die eerder nog geheel afwezig was; ik wist bijvoorbeeld dat het buiten regende waardoor alle vreemde machinale zaag achtige geluiden nog prominenter werden in hun vreemdheid en ik stelde me voor hoe iedereen anders op dit tijdstip lag. De verwarring is moeilijk te omschrijven, maar alles was nu érg onvast en ik had bijna geen houvast aan de realiteit waardoor vooral de binnenwereld prominent werd. Ik had nog wel motorische controle over mijn handen dus ik besloot nu een ballon te vullen. Gezien de effecten al zo sterk waren en lachgas het bij mij in de regel nog veel harder maakt ademde ik de ballon héél rustig in, elke 10-20 seconde een kleine teug en niet heen en weer ademen. Met elke teug begon de auditieve ruis sterker te worden, halverwege de ballon werd de ruis ook fysiek en visueel sterker en begon mijn blikveld helemaal te glanzen; tussen de ruis door, die wel scherp was, werd alles ook heel wazig maar alles stond wel veel meer stil dan eerst. De auditieve ruis werd echter sterker en sterker en begon zo hard te zoomen dat het ‘verstaanbaar’ werd en ineens herkende ik er duidelijk ‘een stem van mijn onderbewustzijn’ in, het waren de zelfde verbale loopjes die ik ook vaak op LSD + lachgas hoor, en ik hoorde precies wat ze deden; dit waren onbewuste gedachte patronen en ik voelde ze fysiek achter mij liggen, alsof de hele muur gemaakt was van deze auditieve trilling. Met elke ademhaling trilden ze op en werden ze hard en als ik uitademde werden ze weer rustig. Elk geluid dat echt plaats vond, voornamelijk paserende auto’s maakten deze ruis harder, maar ik kon geen enkel geluid ook echt daadwerkelijk herkennen, alles klonk als deze ruis, die zelf klonk als gefragmenteerde materie maar dan auditief.
Voor ik echt veel had verstaan van mijn onbewuste processen was de ballon lachgas al weer uit aan het werken en kwam de static weer terug op een gewoon ketamine niveau. Comfortabeler, maar minder spannend dus ik vulde nog een ballon en nam die op de zelfde manier. Deze keer werd de buzz weer snel auditief harder en begon ik weer de verbale loopjes te horen die ik mezelf ook voel denken op LSD en lachgas. Wat ze deden was ‘constante controle sporen’ runnen van mijn brein, de situatie constant bevestigen, van ‘waar ben ik, is alles veilig, wat is er aan de hand’ en als ik een moment van verwarring voelde speelden ze enorm op en begonnen ze in een hard tempo mijn hele realiteit weer te definiëren, na afloop van lachgas kan ik me de specifieke woorden nooit goed herinneren, maar het zijn vaak de zelfde loopjes; het klinkt als extreem gefragmenteerde stemmen; best vergelijkbaar met het geluid waar dít nummer mee begint: http://www.youtube.com/watch?v=AOcPT4psAq8 . Ik vond het wel úitgesproken interessant dat mijn onderbewustzijn zich volledig zichtbaar en doorzoekbaar maakte in de vorm van auditieve ruis die ook zéér ruimtelijk voelde, net alsof ik er in rond zwom alleen was het dan alleen achter mij (vreemd gevoel van richting en een totaal door elkaar lopen van concepten als geluid, richting tijd en is heel normaal op dissociatieven voor mij).
Ik herhaalde dit nog enkele keren en ik wou dat ik het beter kon omschrijven, maar dat gaat helaas niet. Toen ik besloot dat ik wel genoeg lachgas opgemaakt had in men eentje nam ik nog een stevige dosis ketamine en ging ik op mijn zij liggen met mijn ogen dicht, met de intentie van uit een semi k-hole staat langzaam in slaap te zakken. Dit gebeurde ook; deze keer nam de ketamine de hele sfeer weer over; eerst nam de zintuigelijke static weer enorm toe, tot op het punt dat bijna alle normale input erdoor vervangen was en een kort moment later voelde ik me eerst afgeschoten worden naar ‘linksboven’, steeds verder en verder, tot mijn closed eye visuals zich er ook naar begonnen te vormen en ik besefde dat ik ineens buiten het universum zweefde. Ik voelde mijn vorm wel als een liggend lichaam, enkel voelde ik geen enkel contact met waar ik op lag en zweefde ik los rond buiten het universum; alles was er paars, oranje en beige op een zwarte achtergrond en er ware surreële vormen aanwezig. Opeens hield ik op met zweven en voelde ik me weer liggen, alleen kantelde het snel een stukje de andere kant op en voelde ik me naar beneden glijden, ik zag deze beweging ook op mijn netvlies en ineens werd alles bruin met banen en op een gegeven moment een hele aarde textuur en voelde ik me de aarde helemaal inzakken, diep onder de grond. Dat was op een of andere manier minder comfortabel en vrij van gevoel dan eerder, maar het stoorde ook niet echt. Helaas houden hier ergens mijn herinneringen op en volgens mij sliep ik ook niet veel later.
Tweede ervaring
Dat met die auditieve weergave van mijn bewustzijn had me nog al aangesproken en ik besloot het experiment te herhalen. De setting hiervoor was niet geheel identiek aan de vorige; ik had een vrij extreem slaap gebrek maar ik voelde me aanzienlijk zonniger want ik had recent twee geweldige dagen gehad; een zéér gezellig, leuk en fijn knus illegaal feestje op de zondag middag met oude vrienden, nieuwe vrienden en geweldige nieuwe ontmoetingen; goede muziek, wegdromen in de middag zon en los gaan in het zachte avond licht; ook wat ketamine en lachgas trouwens; maar niet echt ‘diep’ genoeg om in een apart report te beschrijven, de noemenswaardige momenten die níet aan de mensen, muziek of locatie maar écht aan de dissociatie lagen waren enkel zodanige blikveld verstoring dat het sprekend op grove maar mooie psychedelische visuals leek: static-patronen, bewegingen, delen die over elkaar heen schuiven, wazig en dubbel op een vierkante manier etc., een erg fijne static in mijn huid, heerlijk wegdromen op de opkomende sterrenlucht en totale een wording met een bepaald geluid in de muziek op een bepaald punt. De gedachtes van het moment waren vooral gericht op de omgeving en mijn gezelschap, namelijk mijn vroegere beste vriendin die al 2 jaar niet mee was geweest naar een feestje en haar vriend: een ex-vvd-er aan de coke die nog nooit een illegaal feestje had meegemaakt maar het allemaal prachtig vond, leuke ontmoetingen met intelligente vreemdelingen en oude bekenden maakte het sociale plaatje helemaal af waardoor bijna alle gedachtes over de mensen om mij heen gingen of over het thuis gevoel dat de hele setting voor mij opwekte met zo’n mix van oude en nieuwe indrukken. Zoals ik al zei; hedonistisch gezien erg waardevol maar als report niet bijster boeiend.
De dag na die zondag had ik de hele middag (het was 30 graden toen) op het strand gelegen met mijn moeder op een strand waar bijna geen mensen maar wel heel veel honden zaten en dat was bijna surrealistisch in die hitte en leegte en zéker heel prettig. Twee dagen een grote lading zon op je hoofd doet absoluut iets positiefs met je stemming. In ieder geval; het was nu laat in de maandag nacht en ik besloot dat ik die auditieve weergave van mijn bewustzijn nog een keer mee wilde maken en dat ik nog iets van 10 patronen had liggen die zondag middag overleefd hadden. De zon begon net mijn kamer in te schijnen en door de dikke donkergrijze gordijnen gaf dat een totaal oranje gouden glans die samen met mijn zonnige gevoel nuchter al bijna het idee gaven dat ik in vloeibaar goud aan het baden was. Ik legde per 4 lijntjes van 50 mg de ketamine klaar en nam eerst de helft. Na 20 minuten besloot ik dat er bést nog wat bij kon en nam de rest ook, wat de dosis in een klap van ‘nog wel rustig’ naar ‘nog al hoog’ gooide. De blikveld verstoring was weer kenmerkend; het was als dubbel zien, maar dan niet alleen horizontaal maar ook vertikaal waardoor er een wollige fijne vier van alles bestaat, ook bewoog de bovenkant van mijn blikveld weer een totaal andere richting in dan de zijkant die er onder zat en was de hele ruimte vloeibaar van onvastheid. Het gouden licht nam toe en ik lag gewoon in stilte er naar te kijken en het gevoel in me op te nemen. De fysieke tinteling was al zodanig sterk dat ik niet echt het idee had dat lachgas nog nodig was, dat het eigenlijk wel prima was zoals het was. Het volgen van de bewegingen die mijn kamer steeds verder uit elkaar trokken was al ruim vermakelijk genoeg en ik had zelfs nog een jointje dat ik kon roken bij die scheve schouwspel. Op een bepaald punt schoot me te binnen dat als ik nú twee patronen zou doen ik wellicht een korte maar diepe k-hole achtige staat mee zou maken zonder dat ik er verder nog ketamine bij hoefde te pakken en dat ik bij het uitwerken van dat lachgas deze aangename staat weer terug zou hebben.
Ik nam er eerst rustig één, één ballon dus, om uit te testen hoe dat nu precies uit zou pakken. Ik ademde de ballon in alle rust in en de static op mijn blikveld werd zo sterk dat ik m’n hele kamer niet meer kon zien, het enige wat echt overbleef was een bewustzijn van de gouden kleur en een soort lichtgevend glanzend gevoel, alsof alles licht gaf. Ook kreeg ik een auditieve vervorming die gemaakt was van het zelfde auditieve ‘materiaal’ als die vorige ervaring, maar het gaf niks weer van mij persoonlijk, het was alleen een zodanig sterke vervorming van écht geluid dat ik het totaal niet herkende en zodra het uitwerkte dacht ‘dat wás er echt niet, dat was écht een auditieve hallucinatie der static-geluid’, een soort hele harde opzooming die daarna in een piek ruimtelijk omhoog ging, alsof het geluid gelanceerd werd. Niet betekenisvol maar zeker apart. Op dit punt besloot ik er dan maar twee te nemen maar mijn motoriek was aanzienlijk meer aangetast dan ik geanticipeerd had, want ik liet per ongeluk de ballon los; weg patroon. Dat gebeurt me nooit en ik kreeg er een enorm lomp verdoofd gevoel van. Een groter probleem dan het verspillen van één patroon was ik er nu nog maar één had liggen en ik wou er júist twee doen. Lopen was echter redelijk out of the question en de doos patronen stond aan de overkant van de kamer. Gelukkig duurt ketamine niet vreselijk lang en zat ik al ongeveer een kwartiertje op plateau dus ik besloot eerst in rust de rest van mijn joint op te roken en zodra die op was was ik ook al weer enkele minuten verder en begon de comedown. Nu was lopen met veel moeite op zích te doen, vraag me echter niet hoe het er uit zag, maar ik kwam in enkele stappen aan bij de overkant van de kamer, wist zelfs te bukken en een handje patronen mee te nemen naar mijn bed. Daar beland plofte ik er meteen weer op, legde de patronen naast mij neer (voor het gemak had ik er gelijk een stuk of 5 meegenomen, dan zou mocht ik nog eens falen in het vasthouden van een ballon ik niet wéér gelijk hoeven lopen). Ik besloot wel dat ik juist de twee patronen in de piek had willen doen dus ik legde eerst nog enkele lijntjes neer, in totaal misschien zo’n 150 mg (fijne motoriek was minder aangetast dan grove; enkel kracht zetten kon ik écht niet meer in mijn fijne motoriek; waardoor lijntjes leggen of een joint draaien wel konden maar een ballon vasthouden al veel moeilijker was, het recht leggen van de lijntjes ging makkelijker dan het openen van een ziplock zakje om maar iets te noemen).
Gezien de vorige dosis nog lang niet was uitgewerkt besloot ik het eerst te boosten met de helft van wat ik had neergelegd. Dat bracht het binnen een minuut of 10 weer op het zeer aangename niveau dat ik hiervoor bereikt had waar alles heen en weer schoof, deze keer schoof ik zelf, zelfs met mijn ogen open, ook gewoon mee met alle bewegingen die plaatsvonden in mijn blikveld, vaak schuin opzij, naar achteren of zelfs recht naar boven terwijl mijn kamer in allerlei onmogelijke hoeken om mij heen stroomden terwijl dit geheel bijgestaan werd door tintelende static in alle zintuigen. Nu gaf zelfs zonder lachgas mijn kamer bijna licht en met slechts helder zicht op een klein vlakje recht voor mij kreeg ik de slagroom spuit en patronen in mijn handen. Mijn motorische mogelijkheden verbasen me altijd voor de zintuigelijke beperkingen die ik ervaar; ik zag en voelde de slagroom spuit niet maar mijn handen kregen het wel voor elkaar de juiste handelingen (haha) te voltooien. Nu lukte het wel beide patronen te vullen, mede door een van de ballonnen tussen mijn tanden te klemmen. Ik stelde mijn blikveld in op het meest gouden punt van mijn kamer en ademde eerst één ballon in, in een rapper tempo dan ik die losse had gedaan. Meteen begon alles te zoomen, daarna de zoom te fragmenteren en fragmenteerde ook mijn hele blikveld uit elkaar. Mijn lichaam leek nu gewoon te verdwijnen onder de tinteling, echt volledig, waardoor ik alleen nog mijn hoofd en een héél klein stukje van mijn romp voelde bestaan. Dit was echter ongeveer precies de bedoeling dus ik ademde ook snel de tweede ballon in. Terwijl ik deze inademde dropte de zoemtoon steeds een vol octaaf in diepte; eerst was die nog hoog op de zelfde frequentie als waarin die zich altijd bevind, maar aan het einde van de ballon was het een zeer lage basdreun die heel ‘verstenend’ voelde, ik dacht nog ‘dus dit is de grondtoon van narcose…’. De extreem lage zoemtoon kwam gelijk met een totaal verdwijnen van elk concept van lichaam. Ik had mijn ogen nog open op dit punt, mogelijk omdat ik al te ver weg was om te beseffen dat ze op zich ook prima dicht konden, ik weet niet eens of ik het had gekund als ik het had gewild op dat moment. Het goud was enorm toegenomen maar bevond zich nu twee plekken waarvan een niet logisch was, het gaf zelf licht en bewoog ook. Ik zag op de plek waar ik zelf was mijn bed, alleen was het een grieks standbeeld, ondersteboven en had het een vredig gezicht wat ik dan zelf was, alleen was het aan de andere kant van mijn bed dus logisch gewijs was ik dat helemaal niet maar zo ervaarde ik dat. Nog steeds was de overheersend diepe toon, bijna een auditieve weergave van ondergronds zakken, alles wat ik ervaarde naast dit nergens op slaande blikveld. Het duurde ook betrekkelijk lang; ik heb een hele tijd gekeken hoe ik een netwerk van in elkaar gedraaide griekse standbeelden was in een ruimte van zwarte leegte en goud licht dat flikkerde.
Op een bepaald punt werkte het patroon weer uit en kwam heel langzaam het besef van een eigen lichaam terug, daarmee kwam ook het besef terug hoe ontzettend ‘keta’ dit lichaam wel niet voelde. Mijn blikveld herstelde zich iets en ik kon de omgeving weer redelijk herkennen. Hier pas begon ik te beseffen hoe vaag het eerdere moment wel niet was geweest; dit deed in diepgang helemaal niks onder voor lachgas op LSD, behalve dat de visuals wat primitiever waren geweest. Ik had meteen een sterk gevoel van ‘wow’ en enthousiasme. In een soort vage hedonistische droom nam ik over de loop van enkele uren nog twee losse patronen en nog 75 mg ketamine er bij, de ervaring was vrij statisch; er veranderde weinig naast dat alles enthousiast doorging met stromen en tintelen. Auditief kwam ik niet terug op een punt waar ik de static kon verstaan zoals de vorige keer maar het was wel weer helemaal afgestemd op mijn bewustzijn, hoe verder ik weg kwam van mijn normale bewustzijn hoe dieper de toon en hoe meer verwarring ik voelde hoe harder het begon te zoemen. Op het einde had ik nog precies twee patronen en besloot ik te kijken of er weer precies het zelfde zou gebeuren. De auditieve weergave was deze keer anders; het ging niet naar die hele diepe bas dreun over maar het werd wel veel minder hectisch dan op lagere doseringen van beide stoffen. Deze keer was minder verwarrend en aanzienlijk meer sereen. De interessant waarde van de vorige twee patronen had het echter absoluut niet en ik dacht dat het ook wel eens met pure moeheid te maken had dat het nu minder diep ging. De ketamine was nog steeds ruim op plateau op dit moment en een sterke verwarring was ook langzaam gaan ontstaan; ik had vagelijk het gevoel dat dingen moesten maar kon me geen logisch antwoord op de vraag ‘wat moet er dan’ bedenken; ik ben op een bepaald punt zelfs zonder rede gaan staan, waarna ik zeer wankel, net niet omvallend naast mijn bed stond van ‘wat was hier eigenlijk het punt van’. Ondanks dat ik nu geen lachgas op had waren mijn ‘audials’ alsnog hectisch en lawaaierig zonder goed rede, alsof mijn hele onder bewustzijn in een totale staat van ‘huh wat?!’ zat. Ik besloot maar op mijn zij te gaan liggen met ogen dicht om langzaam na alle mogelijke richtingen in te schuiven en allerlei surrealistische donkere landschappen te hebben bewonderd op mijn onverlichte netvlies in een rustige dromerige slaap te vervallen.
Conclusie
Wat me positief verraste was dat dissociatieven zelfs als je ze gebruikt om slechte redenen onverwachts heerlijk introspectieve en interessante ervaringen op kunnen leveren die weer een volledig nieuw inzicht geven in hoe het eigen bewustzijn in elkaar zit. Het verstaan van die normaal onbewuste gedachte patronen was heel spectaculair en ‘de grondtoon van narcose’ een haast onbeschrijfbaar diep gevoel. Het totaal door elkaar lopen van concepten die normaal vanzelfsprekend zijn is toch wel heel apart. Deze maand is inmiddels weer voorbij en ik ben nu weer terug bij mijn normale ritme wat omgang met dissociatieven betreft. Er waren gelukkig geen merkbare negatieve gevolgen aan deze maand; tolerantie valt nog steeds enorm mee (ligt denk ik aan mijn lage gewicht en hoge gevoeligheid), mijn blaas doet het prima en mijn korte termijn geheugen is ook in een prima conditie. Het was dan ook echt de ratio van ‘mijn redenen zijn helemaal verkeerd en dit is gewoon zonde / verspilling van zo’n serene en schitterende stof’ die mij aangaf dat ik weer terug wilde naar mijn oude patroon van gebruik; gelukkig lukt dat nu weer prima.
. De sfeer van ketamine en lachgas is in ieder geval wel perfect omschreven. Ik moet trouwens zeggen, het opmerken van die onbewuste gedachteprocessen / "core-processen" overkwam mijzelf ook al een keer op alleen wiet + lachgas, waarbij m'n hele bewustzijn qua waarneming werd gereduceerd tot een tweevoudige mindloop (alleen maar gevuld met "als -> dan"-concepten, wat me een enorm gevoel van saaiheid gaf). Ofwel; flink herkenbaar.
