drugs: keta (+restje tramadol die nog doorwerkte van de avond ervoor)
dosis: 90mg
ROA: IM
Duur k-hole: 45min???
Totale duur: 2u??
Ik kwam in de voormiddag met de trein aan, er leek niemand ook maar een woord te zeggen toen ik door het station wandelde. De lucht was dik en vochtig, alsof ik door een koud stoom bad wandelde. In de bus leek iedereen wezenloos voor zich uit te staren, diep verzonken in gedachten. Op een vrijdag hoopt iedereen dat het zo rap mogelijk weekend wordt. Niet veel later kwam ik aan. We praatten even bij – gewoon ontspannen voor we beginnen aan een reisje op de keta. Er was geen enkele manier waarop een van ons het kon weten op dat moment, het was de laatste normale conversatie die we gingen hebben.
Behalve tramadol van de nacht ervoor en een slaaptekort, was mijn enige probleem op dat moment de dosering. Met de blik van een kind die zijn pakjes onder de kerstboom open doet, keek ik naar die ketamine. 82% R-isomeer kom je niet iedere dag tegen… De keta leek wel een verzameling kleine diamantjes. Geteste heel zuivere drugs heeft een overtuigingskracht gelijkaardig aan de mysterieuze duivelse magie waarop iedere man voor bepaalde vrouwen plooit.
The conundrum of a drug user: ik besloot compleet irrationeel voor een k-hole te gaan. 90mg zou mij daar wel brengen, zonder al te veel kans op geheugenverlies. (Geen tolerantie)
Vijf minuten later zat ik half-liggend tegen de muur op bed. Het is altijd een kwestie van seconden, ketamine in je spieren baant zich heel vlug een weg naar je bloedbaan. Het verspreidt zich met het karakter van een vals virus. De coming-up is volledig anders dan nasaal. Ketamine verandert heel zachtjes in een soort van godin. Je ziel wordt verleid door een soort van rituele magische dans. Alle spanning viel plots weg, een lekkere warme golf van vredigheid en verdoving spoelde mij lichaam brokje per brokje weg. Visueel zat alles in een ander perspectief. De woorden vredig, rustig en chill typeerden mijn staat. De keta zette een fantastische scene in elkaar: terwijl mijn ziel verleid werd door een godin, verloor ik mijn lichaam in verdoving. Ik sloot mijn ogen na vijf minuten.
K-hole…
De k-hole is eigenlijk iets zeer simpel: je lichaam is volledig verdoofd, body asleep-mind awake. Het is een plaats waar er vreemde dingen kunnen gebeuren volgens erowid: out-of-body experiences, ontmoetingen met god etc. En daar bevond ik mij nu. Een soort droom waarin ik deelnam. Tijd leek niet-lineair vooruit te gaan. Ik kon met moeite zien in het begin. Mijn ogen waren gezwollen en bijna volledig gesloten toen een plotse zonnestraal mij bedwelmd en hulpeloos als een zieke mol deed ontwaken in mijn droomwereld. Ik zat ergens in een auto, er was een enorme file. Helaas was er geen kat te bespeuren. Iedereen had zijn auto om de een of andere mysterieuze reden achtergelaten. Alles werd weer zwart en ergens hoog boven mij, nam ketamine een goddelijke gedaante aan. Helaas verstond ik haar taal niet. Even plots als ze verscheen, verdween ze ook weer. Vanaf dan werd mijn hele droom een kwaadaardige, dronken nachtmerrie.
I went completely to pieces.
Er zat nog wat tramadol in mijn bloed en de daarbij gepaarde misselijkheid voegde een soort van stress toe aan heel de situatie. Soms lees ik wel eens dat je te gedissocieerd bent, om angst te voelen. Fuck that, ik werd constant met fear and loathing besproeid. Mijn lichaam lag daar ergens k.o. wie weet wat er mee kon gebeuren. Gedachten zoals overgeven en daarin stikken, hadden niet veel nodig om de oppervlakte te bereiken.
“Is it safe out there?” “Will I ever come back?”
“Sure,” said ketamine.
Ik stond plots in de kamer naar mijzelf te kijken. Keta wou mij even geruststellen, ik zou er levend uit komen. Een onzichtbare kracht greep mij en ik vloog de kamer uit door de gangen. Uiteindelijk ging (vloog) ik naar buiten. Onafhankelijk van tijd en ruimte besloot ik de stad te verkennen, eens kijken wie er allemaal in de k-hole versie van de stad leefde. Ik zag vele mensen, de voetpaden waren overvol. Tot zo ver was er niemand die ik kende. Het was een gezicht dat ik al duizend keer gezien had die de nachtmerrie naar modder en horror niveau tilde. Ik zag het, in mijn hoofd, als de whiskey generatie – een pretentieuze mix van alcohol, uitgestorven dromen en een terminale identiteitscrisis; het onvermijdelijk resultaat gekweekt in een gesloten en onwetende cultuur. Er is iets heel erg fout aan deze wereld en maatschappij. Ergens aan een huis hing een fantastisch schilderij – duizenden mensen vielen flauw, weenden, bedreven de liefde, vertrapten elkaar en vochten met gebroken bierflessen.
El mundo, ¿qué pasó?
Ik had geen keuze; ik moest alles doorstaan tot de verdoving uitwerkte. Het voelde alsof ik een tijdje het onderwerp was van verschillende choquerende taferelen.
Christ, here we go, a nightmare of mud and madness…
Ik voelde het magische einde naderen. Het werd tijd om de straten te verlaten, ketamine veranderde mij en ik vloog als een soort sprookje richting de ruimte. Over de wereld vliegen is eigenlijk wel bevrijdend, eindelijk verlost van fysische wetten. Na een tijdje zweefde ik door een ruimte, wat als het einde van tijd en ruimte voelde. Sterren en planeten vervaagden in krankzinnigheid. Sommige dingen voelden zo afgrijselijk dat ik mijzelf er nu niet meer kan toebrengen ze te beschrijven.
Mijn geheugen is ook verschrikkelijk mistig over dat deel van de k-hole. Ik vroeg mij echt of wat ik nog allemaal ging herinneren toen ik terug nuchter was. Dan, als een soort van finale horror, stond ik bovenop de wereld.
Ik had terug een soort van menselijke gedaante en riep diep in het heelal: ‘What the fuck I am doing here?”
I clearly shouldn’t have done that…
Uit het niets verscheen er een enorme meteoriet die explodeerde. Alle brokstukken penetreerden mijn ziel en ik versplinterde tot er niets meer van mij overbleef, niets...
Ik kwam semi verdoofd bij en kon eindelijk mijn ogen openen. Overgeven was onvermijdelijk. Gelukkig had ik een tripsitter die al ontnuchterd was. Dat scheelde enorm veel om terug naar de werkelijkheid te keren en niet nog bad te gaan in de keta die nog een tijdje doorwerkte. De k-hole was een rare droom die ik na al die weken nog steeds goed herinner. Trippen op lsd levert altijd wel iets nuttig en leerrijk op, met keta heb ik geen idee wat ik er mee moet aanvangen…
Het filmpje hieronder geeft een goed beeld hoe ik rondvloog in de k-hole.
Raar report, logischerwijs. Heb je er echt niks nuttigs aan kunnen ontlenen? Na ketamine heb ik altijd het gevoel dat ik de ervaring weliswaar niet om kan zetten in woorden of bruikbare adviezen, maar dat het toch op de één of andere manier leerzaam was.
